Οι περισσότεροι Έλληνες δημοσιογράφοι παρακολουθούν εκατοντάδες συναδέλφους τους να χάνουν τη δουλειά τους με μια απίστευτη παθητικότητα. Μου θυμίζουν τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.
Οι πρώτοι Εβραίοι δεν ήξεραν τι επρόκειτο να τους συμβεί και πήγαιναν σαν πρόβατα επί σφαγή. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι υπόλοιποι δεν προσπάθησαν να σωθούν – ή έστω να βγουν στο βουνό για να πάρουν και μερικούς Γερμανούς μαζί τους στον άλλο κόσμο.
Οι Έλληνες δημοσιογράφοι συμπεριφέρονται σαν να μην ξέρουν τι τους περιμένει. Μοιρολογούν πάνω από τις πεθαμένες εφημερίδες και κλαψουρίζουν για τους απολυμένους συναδέλφους τους –επειδή καταλαβαίνουν πως σύντομα έρχεται η σειρά τους-, ενώ την ίδια ώρα στο Διαδίκτυο τους δίνεται η δυνατότητα να κάνουν τη δουλειά τους με τον καλύτερο τρόπο και να ξαναβρούν την αξιοπρέπειά τους και ένα καλό μεροκάματο.
Ποιος τους εμποδίζει να κάνουν τις δικές τους ηλεκτρονικές εφημερίδες; Ποιος περιμένουν να τις κάνει; Η Γιάννα; Οι εφοπλιστές; Οι βιομήχανοι;
Και γιατί πρέπει πρώτα να χάσεις τη δουλειά σου για να ζητήσεις αυτοδιαχείριση του μέσου στο οποίο δούλευες; Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν ζητάς αυτοδιαχείριση – ζητάς να παρουσιαστεί ένας νέος μεγιστάνας, ένας πατερούλης για να αγοράσει την επιχείρηση και να συνεχίσεις να είσαι σκλάβος.
Παράλληλα, πίσω από τις πλάτες των απολυμένων συναδέλφων σου, ψάχνεις για μια δουλειά σε κάποιο άλλο μέσο – μην ανησυχείς, και οι υπόλοιποι το ίδιο κάνουν.
Κλάψα, γκρίνια, θυματοποίηση– η αθάνατη ελληνική συνταγή. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία δημοσιογράφοι ίσως έχουν μια δικαιολογία γιατί είναι σαν στυμμένες λεμονόκουπες – οι νεότεροι δεν έχουν καμία.
Μάγκες, το Σάββατο όλοι στη συναγωγή. Θα σας μοιράσουν τρόφιμα. Αλήθεια σας λέω.
