Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006

Από μήνυσης θεός

Τελικά, αυτή τη μήνυση ο Θεός την έστειλε στους bloggers. Με δυο τρεις μηνύσεις ακόμα, θα παρατήσουν οι άνθρωποι τις τηλεοράσεις και θα διαβάζουν μόνο blogs – «τρέχα Σούλα στον υπολογιστή να διαβάσεις τι έγραψε πριν από λίγο ο ‘Μουνίκακας’ στα σχόλια του blog του ‘Καυλοράπανου’, για το θέμα της Παιδείας!». Άντε, με το καλό! Για να έρχονται σιγά σιγά και οι διαφημιστές…Οι τιμές είναι ακόμα σε πολύ λογικά επίπεδα…


Image Hosted by ImageShack.us

Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006

Blogger ο μηνυτής!

Image Hosted by ImageShack.us

Νέες διαστάσεις παίρνει η υπόθεση της μήνυσης εναντίον του καλού blogger. Σύμφωνα με νέα στοιχεία που ήρθαν στο φως της επικαιρότητας, ο μηνυτής είναι κι αυτός blogger!

Οι bloggers είναι οι ρεμπέτες της εποχής μας. Οι ρεμπέτες του 21ου αιώνα. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να τσακώνονται μεταξύ τους. Καλό θα ήταν οι δυο κύριοι να δώσουνε τα χέρια και να καπνίσουν τον αργιλέ της ειρήνης. Δεν μπορεί να κάνει μήνυση ο αδελφός στον αδελφό.

Έχω σοκαριστεί στο άκουσμα αυτής της είδησης. Διαπιστώνω μάλιστα πως ο blogger που έκανε τη μήνυση έχει και εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ. Η αλήθεια είναι πως και χιούμορ να μην έχει κάποιος, με το που θα δημιουργήσει blog, αναγκαστικά αποκτάει.

Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία, καταλαβαίνω το μέγεθος της ...δικαστικής πλάνης. Κάποιο λάθος θα έχει γίνει. Θα ήθελα να παρακαλέσω τις κυρίες και τους κυρίους που έχουν site ή blog να κάνουν ένα link στο blog αυτού του κυρίου. Επίσης, οι καλοί αναγνώστες να προωθήσουν τη διεύθυνση του blog σε όσους περισσότερους παραλήπτες μπορούν. Έτσι θα μάθουν όλοι πως είναι κι αυτός blogger και θα λυθεί η παρεξήγηση.


Εγώ δεν βλέπω τηλεόραση και δεν ξέρω πρόσωπα και πράγματα. Αν ο κύριος που διακρίνεται στη φωτογραφία, δεν είναι το πρόσωπο που αναφέρεται στη διεύθυνση, αν δεν έχει κάνει αυτός τη μήνυση ή αν δεν έχει βάλει αυτός τη φωτογραφία, θέλω να πω πως καταδικάζω τέτοιες πρακτικές. Δεν χρειαζόταν να το αναφέρω αυτό. Παιδιά είμαστε τώρα;

Εκείνο που δεν μπορώ να ξεπεράσω είναι το γεγονός πως ενάμισι χρόνο τώρα έχω σατιρίσει το σύμπαν ολόκληρο και δεν βρέθηκε ένας χριστιανός να μου κάνει κι εμένα μια μήνυση. Με πνίγει το παράπονο.

Συντονιστείτε!



Σήμερα στις 4 το απόγευμα, ο πιτσιρίκος θα βρίσκεται…

…μπροστά στο ραδιόφωνο για να ακούσει τον μεγάλο μουσουργό M. Hulot που είναι καλεσμένος στην εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη «Από τις 4 στις 5» - ΝΕΤ 105,8. Ο μουσικομανής M. Hulot θα παρουσιάσει αποσπάσματα από το νέο του έργο «Θρυλωδία» που είναι παραγγελία της NASA για τους κατοίκους του Πλούτωνα και της Κοζάνης. Στο στούντιο θα βρίσκεται ζωντανή ορχήστρα – αμέσως μετά, οι μουσικοί θα εκτελεστούν για να μην κλέψουν τις παρτιτούρες. Τρελό γλέντι! Μην το χάσετε!

Κατά πάσα πιθανότητα, σήμερα το βράδυ, θα έχω τη χαρά να κάνω ένα σχόλιο για τον επερχόμενο Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο στην εκπομπή του καλού δημοσιογράφου Βασίλη Κουφόπουλου στον Σκάι στους 100,3. Από τις 7 ως τις 10.

Κυριακή, Οκτωβρίου 29, 2006

Καθρέφτης



Μα πως τόλμησε το «δημόσιο πρόσωπο» να κάνει μήνυση σε έναν blogger; Εδώ έχουμε σοβαρά πράγματα να ασχοληθούμε. Αν ο τάδε blogger είναι άνδρας ή γυναίκα, γιατί εκδόθηκε το βιβλίο του τάδε κι όχι του δείνα, ποιανού κείμενα θα δημοσιευτούν, γιατί αυτός κι όχι εγώ; (όχι, κανείς δεν είναι φιλόδοξος), το παιδί της μιας, η μάνα του αλλουνού, άντε μωρή χοντρέλω!, χριστοπαναγίες, τα ανώνυμα σχόλια, η ανωνυμία (με ρέγουλα παιδιά οι διασημότητες – μια μια), τα κουτσομπολιά, "εγώ έμαθα αυτό", "α, εμένα μου είπε έτσι", "όχι, εγώ θα σου πω!".

Το μενού περιλαμβάνει ακόμα παντελή έλλειψη σεβασμού προς κάθε κατεύθυνση, απειλές, ατελείωτα βρισίδια, απίστευτες χυδαιότητες, τραγική μιζέρια, ψέματα που αναπαράγονται με την σιγουριά πως αν γραφτούν καμιά διακοσαριά φορές θα θεωρηθούν αλήθεια κτλ κτλ κτλ. Εννοείται δε, πως όλοι μας είμαστε καλύτεροι ο ένας από τον άλλον και φυσικά πολύ αξιότεροι από την πλέμπα που κυκλοφορεί στους δρόμους – αν υπήρχε αξιοκρατία, θα ήμασταν όλοι στην Ακαδημία Αθηνών.

Όλοι κόπτονται υπέρ του δικαιώματος στην έκφραση και στη σάτιρα αλλά, περιέργως, οι ίδιοι άνθρωποι δεν έδειχναν καθόλου την ίδια ευαισθησία και δημοκρατικότητα όταν κάποιοι bloggers σατίριζαν ή προσπαθούσαν να σατιρίσουν - φαντάσου τι θα γινόταν, αν αντικείμενο της σάτιρας ήταν οι ίδιοι. Αντιθέτως, έγραφαν λίβελους εναντίον τους επί μέρες – το βρισίδι πήγαινε σύννεφο. Οι χυδαίοι έχουν εξαγριωθεί πιο πολύ από τους υπόλοιπους.

Και τώρα, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ του δικαιώματος στη σάτιρα. Το περίεργο είναι πως, αν και τόσο καιρό έδειχναν απόλυτα σίγουροι για το τι είναι και τι δεν είναι σάτιρα, προσπαθούν τώρα να δώσουν τον ορισμό της και να βρουν τα ...όριά της- πάρτο λίγο αριστερά, όπα καλά είσαι! Παιδιά, όταν βγάλετε την απόφαση, να την πείτε και σε εμάς τους υπόλοιπους - να ξέρουμε.

Το κάνουν δε λες και έχουν καταπιεί τον …αγέλαστο. Μάλιστα, χωρίς καν να είναι βέβαιοι ποιος ήταν ο blogger που σατίρισε τον μηνυτή – κατά συνέπεια, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν ήταν σατιρικό το κείμενό του, αφού δεν το έχει διαβάσει. Κυκλοθυμικά άτομα. Αναίσθητοι με ξαφνικές επιλεκτικές ευαισθησίες. Μπορεί και ευαίσθητοι με μεγάλες κρίσεις αναισθησίας. Όχι, κανείς δεν είναι υποκριτής.

Ο καθένας και το μαγαζάκι του αλλά όχι και να αρχίσουν να πέφτουν μηνύσεις! Εδώ μπορούμε να βρίζουμε ο ένας τον άλλον -αλλά και όλη την κοινωνία-, και υπάρχει άνθρωπος εκεί έξω που θα μας βάλει και χέρι; Ό,τι κάνουμε εμείς εδώ, είναι σάτιρα. Από Αριστοφάνης και πάνω. Υποκλιθείτε! Μπορούμε να εκτοξεύουμε χυδαιότητες καθημερινά προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά είμαστε πεπεισμένοι πως εμάς δεν έχει το δικαίωμα να μας αγγίξει κανείς. Γιατί; Από πού προκύπτει αυτή η σιγουριά;

Ναι ρε σεις, κι εγώ μέσα. Αλλά να κοιταζόμαστε και σε κανα καθρέφτη που και που. Γιατί μόλις περάσει η μήνυση -και αφού αθωωθεί ο καλός blogger-, είναι σίγουρο πως η χυδαιότητα δεν θα κόβεται ούτε με μπαλτά. Ήδη, οι πιο κάφροι παρουσιάζουν στερητικό σύνδρομο, αφού η μήνυση τούς έβγαλε έξω από τα νερά τους. Αυτός είναι ο λόγος που τα έχουν πάρει με τον μηνυτή – χέστηκαν για τον Τσιπρόπουλο!

Όξω ρε!

Γέμισε η ελληνική μπλογκόσφαιρα "σατιρικούς" και "σατιρολόγους". Το βρίσκω κα - τα - πλη -κτι -κό !!! Καλή καριέρα σε όλους!!!

Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006

"Alors, c' est la guerre"

Ιστορική μέρα η 28η Οκτωβρίου. Ανατρέχω στα σατιρικά μου αρχεία και σας παραπέμπω εδώ.

Έλαβα μια ακόμα ανταπόκριση της Dana Semitecolo από τη Ζάκυνθο και τη δημοσιεύω σούμπιτη! Τζόγια μου εγέλασα με την καρδία μου! Μεγάλη περίσταση μ' εύρηκε τον συφοριασμένο!

ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑΑΑΑΑ! (Γράμμα στο "μέτωπο") - της Dana Semitecolo

Αγαπητέ Μπαμπά,

Οι εκλογές έκαμε ο Θέος και φινίρανε αλλά καλύτερα να κάτσεις ευτού που είσαι και να μην γυρίσεις στο νησί. Μεγάλη ξεκουρβουλομάρα πατέρα!

Να 'χεις υπόψη σου ότι σε ψάχνει ο Δήμαρχος ο καινούργιος, να του δώκεις λέει πίσω τα λεφτά που σου έδωκε για να μην κατέβεις με το άλλο ψηφοδέρτιο,γιατί τον εγέλασες λέει και του έκαμες πόλεμο πίσω από τσι πλάτες του. Εγώ του είπα ότι ο πατέρας μου δεν κογιονάρει τον κόσμο και αφού επήρε τόσα λεφτά αποκλείεται να σε εγέλασε! Ευτός πατέρα, τίποτα, το βιολί του. Ξεκουρβουλομάρα σου λέω!

Στο σκολειό πατέρα, περνάω φρούστο μεγάλο! Τα παιδία με κογιονάρουνε ότι ο πατέρας μου εξεπόρτισε με μία αρβανίδα και είσαι λένε τσι Ρώμες και στα Παρίσια! Πατεράκη, δεν είσαι στη Μαυριτανία;;; Πέσμου την αλήθεια! Οι μόροι σου φέρνουντε καλά; Εξέχασα να σου πω, ότι έχουμε κατάληψη στο σκολειό. Ναι, εμάθαμε ότι θα σταματήσουν οι δασκάλοι τσι απεργίες και πήραμε απόφαση δελέγκου να κάμουμε κατάληψη. Έτσι εφέτος δεν θα παρελάσουμε και να σου πω πολύ το χαίρουμαι όχι τίποτ' άλλο για ευτούνη τη βρώμα τη κόρη του Νιονέλου που δεν θα βαστάξει τη σημαία. Αμήηηη , εθαραπάικα.Θυμάσαι τι εγίνηκε πέρσι με τον Χασάν που ήθελε να κρατήσει τη σημαία και τελικά τη δώκανε ευτουνής;; Εγώ πατέρα λέω να την βαστάει όποιος θέλει τη σημαία, σάμπως κι ευτούνοι που την κρατούνε ξέρουνε γιατί;

Πατέρα λένε ότι ο Μεταξάς είπε όσκε τσου Ιταλούς και για δαύτο γιορτάζουμε την 28η Οχτωβρίου. Είναι αλήθεια; Εγώ θαρώ ότι οι ιταλοί εθέλανε να πάρουνε τη συνταγή του κονιάκ από τον Μεταξά και δεν τα βρίκανε στα φράγκα κι έτσι εγίνηκε και μαλλώσανε, μπουκούνια εγινήκανε δηλαδή αλλά τι να λέω τώρα;

Πατεράκη, παραλίγο να το ξεχάσω! Ο δήμαρχος τση Χώρας, ο Λεβάντες, πάει στο διάολο! Τον εφάγανε πατέρα! Στο σκολειό λένε ότι τον έφαγε ευτούνη η βρώμα η δημαρχέσσα , η Τζόγια. Μεγάλο πουταναρίο ευτούνη πατέρα. Ούλος ο κόσμος το λέει. Εγώ δεν ξέρω τσίπουτες. Το άκουσα μόνο. Τώρα αντακάπου εκλογές ;;; Εβαρέθηκα! Τόμου εμαθεύτηκε το φονικό, ντεζόρντινο μεγάλο στη Χώρα. Άλλοι γελάνε κι άλλοι κλαίνε!

Ευτά είχα να σου γράψω. Αν μόνε μόνε αδειάσεις στείλε μου καμία δραμή γιατί το τζιπ θέλει καινούργια λάστιχα. Η μάνα μου δεν μου δίνει τίποτα! Που να μπει μέσα τσης και να φυτρώσει! Που την έβρηκες ορέ πατέρα;;;;; Ούλη μέρα στο καναπέ να φουμάρει και να μιλεί στο τηλέφωνο. Άλλη δουλειά δεν έχει να κάμει! Κουβαλεί και τσι φιλενάδες τσης, μια μια ούλες και παίζουνε κουνκαν αβέρτα! Το καφενείο τση Αντριανάρας εγίνηκε το σπίτι μας πατεράκη! Ξεκουρβουλομάρα και στο σπίτι, σα να λέμε. Η νόνα μου ούλη μέρα με κάτι σίγλους βολοδέρνει σαν τη Περιβολαρία. Εκεί να δεις σέστο. Έμπα μέσα νόνα, τση λέω. Τίποτα ευτούνη.

Πατεράκη, μη γυρίσεις! Κάτσε ευτού, εγλίτωσες! Μόνο καμιά δραμή να στείλεις!

Ο πολυαγαπημένος σου γιος,

Νιονάκης

Υ.Γ.1 : Πατεράκη δεν ξέρω αν έχεις τηλεόραση ευτού που είσαι. Να δεις πατεράκη που μετά τσου κουμπάρους, ο πρωθυπουργός εβάλθηκε να κάμει εκκαθάριση και στο ιντερνέτ! Αμήηηηη! Ούλα θα τα καθαρίσει ευτός, ούλα! Λαμπίκο ούλαααααααα!
Υ.Γ.2 : Δελέγκου να στείλεις και μια ντουζίνα μόρους να μαζώξουνε τσι ελιές γιατί εγώ δεν αδειάζω, έχω διάβασμα!


Για τους αναγνώστες που ρωτάνε : δεν είμαι εγώ η Dana Semitecolo. Είναι όντως μια αναγνώστρια από τη Ζάκυνθο. Διαμένει μάλιστα σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη στο νησί. Θα τη διαβάζετε συχνά εδώ - όταν έχει κέφια τουλάχιστον. Οι συμπατριώτες μου είναι πολυτάλαντοι - όλοι τους. Όποιος έχει επισκεφτεί τη Ζάκυνθο, καταλαβαίνει τι εννοώ. Οι υπόλοιποι να πάτε να το διαπιστώσετε μόνοι σας. Ζήτω το έθνος!

Ευχαριστώ για τον χτεσινό καταιγισμό επισκέψεων και mail. Στην πρώτη ευκαιρία θα απαντήσω σε όλα τα παιδάκια.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 27, 2006

Ένας blogger στο δικαστήριο



Έγινε η δίκη Τσιπρόπουλου και δημοσιεύω όλα τα πρακτικά:

-Κατηγορούμενε τι έχεις να πεις;
-Είμαι αθώος κύριε πρόεδρε.
-Και γιατί κατηγορείσαι από το «δημόσιο πρόσωπο»;
-Κοιτάξτε, τα πράγματα είναι απλά : Ένας blogger…
-Μισό λεπτό! Τι είναι «ένας blogger»;
-Κάποιος που έχει ένα blog.
-Και τι είναι «ένα blog»;
-Είναι μια σελίδα στο Διαδίκτυο…Ξέρετε τι είναι Διαδίκτυο, έτσι δεν είναι;
-Εεεεε ξέρω…
-Λοιπόν, blog είναι μια σελίδα, όπου ο καθένας μπορεί να γράφει ό,τι θέλει.
-Προφανώς, δεν μπορεί να γράφει ό,τι θέλει – αλλιώς δεν θα σε κατηγορούσε τώρα το «δημόσιο πρόσωπο». Τι έγραψες;
-Τίποτα κύριε πρόεδρε. Ένας άλλος blogger έγραψε κάτι σατιρικό για το «δημόσιο πρόσωπο» στη δική του σελίδα.
-Και πού είναι αυτός;
-Δεν ξέρω. Μπορεί να είναι και μέσα σ’ αυτήν την αίθουσα, μπορεί και στην Αυστραλία.
-Μπορεί να έχει διαφύγει δηλαδή;
-Όχι, μπορεί να μένει μόνιμα στην Αυστραλία.
-Και πώς μπήκε στη δική σου σελίδα από την Αυστραλία;
-Κοιτάξτε, το blog του ήταν καταχωρημένο στο directory του site μου και στα RSS feeds.
-…
-Γιατί με κοιτάτε έτσι;
-Μπορείς να μιλάς ελληνικά;
-Ελληνικά μιλάω κύριε πρόεδρε.
-Ξέρεις ποιος είναι αυτός που έγραφε για το «δημόσιο πρόσωπο»;
-Όχι κύριε πρόεδρε.
-Δεν πάει σε κάποιον το μυαλό σου;
-Όχι κύριε πρόεδρε. Μπορεί να είναι οποιοσδήποτε. Θα μπορούσατε να είστε κι εσείς!
-Μην αποθρασύνεσαι κατηγορούμενε! Εγώ είμαι δικαστής, δεν είμαι blogger!
-Μα δεν είναι κακό να είναι κάποιος blogger κύριε πρόεδρε. Πολλές μεγάλες προσωπικότητες σε όλον τον κόσμο έχουν blog.
-Όλοι αυτοί στο ακροατήριο ποιοι είναι;
-Είναι bloggers κύριε πρόεδρε. Ήρθαν ως μάρτυρες υπεράσπισης.
-Μμμμ, ωραία υπεράσπιση έχεις! Αυτή εκεί ποια είναι;
-Είναι η «voulezvouscoucheravecmoicesoir».
-Ο άλλος ο φαλακρός;
-Ο «δασύτριχος μεγιστάνας».
-Δίπλα του;
-Η «Μαρία η Πενταγιώτισσα».
-Για τον άνδρα λέω.
-Κι εγώ για τον άνδρα λέω κύριε πρόεδρε!
-«Μαρία Πενταγιώτισσα» τον λένε;
-Ναι, πέρσι έγραφε σαν άνδρας αλλά πέρασε μια απογοήτευση όταν πέθανε το σαλιγκάρι του, και από τότε γράφει σαν γυναίκα.
-Πριν πως τον έλεγαν;
-Τάρας Μπούλμπα!
-Τι δουλειά έχει ο Νίκος Δήμου μαζί μ’ όλους αυτούς; Είναι συγγενής σου;
-Όχι κύριε πρόεδρε – κι αυτός blogger είναι.
-Και πως τον λένε;
-Doncat – Don λένε έναν από τους γάτους του. Για την ακρίβεια, το blog ανήκει στο γάτο του και ο κ. Δήμου απλά φιλοξενείται σ’ αυτό.
-Με κοροϊδεύεις;
-Όχι κύριε πρόεδρε – μπορείτε να τον ρωτήσετε. Στην αρχή λεγόταν Νίκος Δήμου και μετά μετακόμισε στο blog του γάτου του.
-Ο γάτος δεν θα καταθέσει;
-…
-Αυτός εκεί πίσω, γιατί χτυπιέται σαν σπαστικός; Τι πρόβλημα έχει;
-Τίποτα κύριε πρόεδρε, απλά έχει στερητικό σύνδρομο – του λείπει το ποντίκι του.
-Ποιο ποντίκι του; Φιλοξενούμενος είναι κι αυτός;
-Το ποντίκι του υπολογιστή του κύριε πρόεδρε.
-Πολύ καλά. Περιμένεις κάποιον άλλον μάρτυρα;
-Τον πιτσιρίκο κύριε πρόεδρε.
-Ποιον πιτσιρίκο;
-Τον πιτσιρίκο – έτσι τον ξέρω.
-Τον πιτσιρίκο που έχει βγάλει ένα βιβλίο «Σατιρικός και προπάντων ασεβής»;
-Μάλιστα κύριε πρόεδρε – αυτόν. Τον ξέρετε;
-Blogger είναι ο πιτσιρίκος;
-Μάλιστα κύριε πρόεδρε.
-Και γιατί δεν μου το λες τόση ώρα χριστιανέ μου; Αθώος ο κατηγορούμενος! Λύεται η συνεδρίασις!

(Α ρε κουφάλα Τσιπρόπουλε, εγώ καθάρισα πάλι!)


Αυτό το σαχλό ποστ είναι αφιερωμένο στον κ. Δήμου για να ευθυμήσει λίγο.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 26, 2006

private joke


-Μιχάλη, χρειαζόμαστε κι άλλους νέους υποψήφιους στο στυλ του Τσίπρα.
-Αλέκο, να βάλουμε τον Τσιπρόπουλο!

ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΗΤΤΗΤΟΙ (και παίζεις πάντα στην έδρα τους)
Ταπεινή και φιλική συμβουλή προς το «δημόσιο πρόσωπο» που έκανε μήνυση στον κ. Αντώνη Τσιπρόπουλο : Αποσύρετε τη μήνυση, ζητήστε του συγνώμη και αποζημιώστε τον για ψυχική οδύνη. Αν επιμείνετε στη μήνυσή σας, έχω τη βαριά υποψία πως αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι εξαιρετικά οδυνηρό για εσάς. Δεν θα σας σώζει ούτε η μετανάστευση – το Διαδίκτυο δεν έχει σύνορα. Ο Θεός συγχωρεί, οι bloggers ποτέ – με περισσότερα από 50 εκατ. blogs σε όλον τον κόσμο είναι σαν να έχετε μηνύσει την Ιταλία, την πατρίδα τη γελοία που τρέμουν όλοι το χακί. Επίσης, αν είστε άρρεν - άρρεν θα είστε γιατί οι γυναίκες δεν κάνουν τέτοιες μαλακίες -, καλό θα ήταν να μάθετε πως οι άρρενες τους λογαριασμούς τους τούς λύνουν μόνοι τους. Εγώ έτσι έχω μάθει στις αλάνες της Κοκκινιάς που μεγάλωσα.Φιλικά.

Αγαπητοί αναγνώστες, τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Διαβάστε :

ΜΗΝΥΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ BLOGME
για το περιεχόμενο άλλου blog μέσα από τις σελίδες του

Μια υπόθεση διαδικτυακής λογοκρισίας, μετά την Σιγκαπούρη και την Κίνα, τώρα και στην Ελλάδα

Το Blogme.gr δέχτηκε αρκετά μηνύματα και ερωτήσεις σχετικά με την (προσωρινή) διακοπή της λειτουργίας του.
Παραθέτω τις απαντήσεις, αποφεύγοντας ωστόσο, προς το παρόν, την δημοσίευση ονομάτων και λεπτομερειών περί της υπόθεσης.
Ο Έντυπος και Ηλεκτρονικός Τύπος, η ΕΕΧΙ, τα Ελληνικά blogs και ο Διεθνής Διαδικτυακός Τύπος (ενασχολούμενος με θέματα πληροφορικής), θα ενημερωθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα λεπτομερώς για το θέμα και τα πρόσωπα, έπειτα από την ολοκλήρωση των νομικών διαδικασιών.

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ

Προσφάτως, δημόσιο πρόσωπο μήνυσε το Blogme.gr για δυσφήμιση και άσεμνο σατυρικό περιεχόμενο.
Το πρόσωπο αυτό σατιρίζονταν μέσα από τις σελίδες κάποιου άλλου blog, το οποίο ήταν καταχωρημένο στο directory του Blogme και στις υπηρεσίες ροής RSS. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, ακολούθησαν: διαδικασία του αυτοφώρου, κατάσχεση του σκληρού δίσκου, παραμονή στο κρατητήριο και προσαγωγή στην εισαγγελία.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΗΝΥΣΗΣ / ΑΥΤΟΦΩΡΟΥ:


Δίχως καμιά προηγούμενη ειδοποίηση από τον μηνυτή ( για λόγους διευθέτησης της υπόθεσης, εξηγήσεων τεχνικών η μή,) έλαβε στην έδρα μου, αιφνιδιαστική επίσκεψη από αστυνομικούς της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος, εν παρουσία εισαγγελέα.
(Όντας υπεύθυνος διαχείρισης του Blogme, και μη έχοντας κάτι να φοβηθώ, ή να αποκρύψω, υπήρχαν δημοσιευμένα τα πλήρη στοιχεία μου- όπως και θα υπάρχουν μετά την επανέναρξη του site).
Αφού έγινε σχετική έρευνα, προανάκριση και κατάσχεση του σκληρού δίσκου, ακολούθησε σύλληψη.
Υπό τη συνοδεία των αστυνομικών οργάνων, οδηγήθηκα τέλος, στην Γενική Ασφάλεια Αθηνών ΓΑΔΑ.
Ακολουθώντας τις διαδικασίες του αυτοφώρου (αποτυπώματα , σχετική απολογία, κλπ), προωθήθηκα για την διανυκτέρευση στα κρατητήρια.
Την επόμενη ημέρα, και έπειτα από την διαδικασία της φωτογράφησης, φορώντας χειροπέδες, όπως προβλέπει η διαδικασία, οδηγήθηκα στην εισαγγελία (Ευελπιδων), οπού διατάχτηκε περαιτέρω έρευνα της υπόθεσης.


ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

Είναι η πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά του internet οπού ασκήθηκε ποινική δίωξη για ένα site συλογής πληροφοριών το οποίο τεχνικά δεν είναι δυνατόν να σχετίζεται με το περιεχόμενο των κατοχυρωμένων ιστοσελίδων.
Έως σήμερα, σε καμία δημοκρατική χώρα δεν έχει υπάρξει παρόμοια δίωξη από θιγόμενο πρόσωπο, παρά μόνο σε αυταρχικά καθεστώτα. Αναφορικά, ως πιο πρόσφατα παραδείγματα έχουμε την Σιγκαπούρη και την Κίνα.
Οι περιπτώσεις των μηνύσεων ωστόσο, αφορούσαν τον ίδιο τον διωκόμενο που ήταν και ο ίδιος ο διαχειριστής του blog, και όχι το μέσο συγκέντρωσης των blogs και συλλογής πληροφοριών, καθώς είναι το Blogme.

Σημειωτέων, ότι ενώ κάποιοι χρήστες των blogs εκμεταλλεύονται τις υπηρεσίες του Google ώστε με λέξεις κλειδιά να εμφανιστούν αποτελέσματα με σκοπό να σατιρίσουν η να "δυσφημήσουν" διεθνή πρόσωπα όπως ο G. Bush, Ελληνικά κόμματα και υπουργούς, κανείς εξ αυτών δεν στράφηκε εναντίων του Google και των υπηρεσιών του, διότι το σκεπτικό είναι αφελές.
Σε αντίθεση με την περίπτωση του Blogme όπου υπάρχει ένα πρωτοφανές γεγονός νομικής αντιπαράθεσης.

Ο οποιοσδήποτε μέσος χρήστης του ιντερνετ , γνωρίζει τον αυτονόητο τρόπο λειτουργίας ενός οποιουδήποτε website συλλογής πληροφοριών όπως είναι το Blogme .
Γνωρίζει ποιο είναι το αντικείμενο του, καθώς γνωρίζει ότι σκοπός του είναι να συλλέγει πληροφορίες.
Επίσης, ξέρει πως είναι αδιανόητο να ευθύνεται κάποιο ανάλογο website για περιεχόμενο που δεν υπάρχει μέσα στο ίδιο website, αλλά σε άλλες απομακρυσμένες ιστοσελίδες ή blogs, όπου δεν έχει την ευθύνη της διαχείριση και δεν συνυπογράφει.

Οποιοσδήποτε επίσης μέσος χρήστης γνωρίζει ότι η περίπτωση ενός blog (προσωπικού ηλεκτρονικού ημερολογίου),αποτελεί αυτό που λέει η ίδια η λέξη: προσωπικό ημερολόγιο, έκφρασης και ιδεών. Και που διεθνώς, διακατέχεται από τους ίδιους ιδιαίτερους "κανόνες" προσωπικής ευθύνης των περιεχομένων και της ιδιωτικής έκφρασης, που το διαφοροποιούν από την απλή ιστοσελίδα.

Πιστεύουμε ότι το οποιοδήποτε θιγόμενο πρόσωπο, εάν δεν γνωρίζει, οφείλει να διερευνήσει και να ενημερωθεί, προτού προβεί στην οποιαδήποτε ενέργεια.
Δεν είμαι υποχρεωμένος να αναπαράγω αυτή τη στιγμή τους διαδικτυακούς "κανόνες" που διακρίνουν ένα blog, και την σχέση του η όχι, με ένα site συλογής πληροφοριών όπως είναι το Blogme.
Για οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο, μια επίσκεψη στους όρους χρήσης ενός blog , ή της εταιρίας που το φιλοξενεί, ή του παρέχει τη δωρεάν εφαρμογή , μπορεί να του δώσει μια γρήγορη απάντηση.

Το αποτέλεσμα της επιλεκτικής αυτής ποινικής δίωξης, είναι το Blogme να γίνει το μοναδικό website συλλογής πληροφοριών, που σηκώνει το βάρος αυτής της ενέργειας, ανάμεσα στα εκατοντάδες που υπάρχουν στο Ελληνικό και παγκόσμιο ιντερνερτ. Πολλά, εκ των οποίων, εμφανίζουν με διαφόρους τρόπους, αποτελέσματα του επίμαχου blog και με υπηρεσίες αποθήκευσης.
Τη στιγμή που το επίμαχο blog υφίσταται στα μεγαλύτερα ελληνικά sites συλλογής πληροφοριών, και ενώ το blogme είναι το μόνο το οποίο μηνύθηκε, ωστόσο δεν υποστηρίζω την ποινική δίωξη και αυτών. Το blogme ακολουθώντας την διεθνή δεοντολογία που διακρίνει τα sites συλλογής πληροφοριών, δεν φέρει καμία γνώμη τόσο για το συγκεκριμένο blog, όσο και για κανένα άλλο blog, καθώς και περιεχόμενο άλλης ιστοσελίδας που δεν συνυπογράφει.



Η ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

Η υπόθεση της μήνυσης εναντίων του Blogme συσχετίζετε άμεσα περί της ελευθερίας του τύπου και της κοινωνίας της πληροφορίας

Παραθέτουμε αποσπάσιμα από το ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 131 (ΦΕΚ Α? 116/16.05.2003)Προσαρμογή στην Οδηγία 2000/31
του Ευρωπαίκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με ορισμένες νομικές πτυχές των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας,
ιδίως του ηλεκτρονικού εμπορίου, στην εσωτερική αγορά. (Οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο).

4. Ευθύνη των μεσαζόντων παροχής υπηρεσιών.

Αρθρο 11

Απλή μετάδοση

1. Σε περίπτωση παροχής μιας υπηρεσίας της κοινωνίας της πληροφορίας συνισταμένης στη μετάδοση πληροφοριών που παρέχει ο αποδέκτης της υπηρεσίας σε ένα δίκτυο επικοινωνιών ή στην παροχή πρόσβασης στο δίκτυο επικοινωνιών, δεν υφίσταται ευθύνη του φορέα παροχής υπηρεσιών όσον αφορά τις μεταδιδόμενες πληροφορίες, υπό τους όρους ότι ο φορέας παροχής υπηρεσιών:

α) δεν αποτελεί την αφετηρία της μετάδοσης των πληροφοριών,

β) δεν επιλέγει τον αποδέκτη της μετάδοσης και

γ) δεν επιλέγει και δεν τροποποιεί τις μεταδιδόμενες πληροφορίες.

2. Οι δραστηριότητες μετάδοσης και παροχής πρόσβασης που αναφέρονται στην παράγραφο 1 περιλαμβάνουν την αυτόματη, ενδιάμεση και προσωρινή αποθήκευση των μεταδιδομένων πληροφοριών, στο βαθμό που η αποθήκευση εξυπηρετεί αποκλειστικά την πραγματοποίηση της μετάδοσης στο δίκτυο επικοινωνιών και η διάρκειά της δεν υπερβαίνει το χρόνο που είναι ευλόγως απαραίτητος για τη μετάδοση.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Η μήνυση η οποία μου ασκήθηκε θεωρώ ότι θίγει το κύρος και την αξιοπρέπεια μου, τόσο σε προσωπικό και οικογενειακό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Η κατάσχεση του σκληρού δίσκου οδήγησε στην επαγγελματική μου κατάρρευση (μιας προσωπικής επιχείρησης επιδοτούμενης από πρόγραμμα ανεργίας του ΟΑΕΔ) , με ανεπανόρθωτες επαγγελματικές και οικονομικές συνέπειες. Η αξιοπιστία μου κλονίστηκε έναντι των πελατών μου.

Πιστεύοντας ότι η μήνυση εξαπολύθηκε εναντίον του blogme λόγω άγνοιας και λάθους συσχετισμού του με το επίμαχο blog, καθώς και αναγνωρίζοντας το δικαίωμα που παρέχει ο νόμος στον οποιονδήποτε θιγόμενο πολίτη να στραφεί νομικά προς υπεράσπιση του , το Blogme δεν θα προβεί σε καμία νομική κίνηση εντυπωσιασμού η αμυντικού χαρακτήρα, (όπως πχ η ψευδή καταμήνυση), πριν την εκδίκαση της υπόθεσης, παρά μόνο μετά το πέρας αυτής.


Δεδομένου όλων των παραπάνω γεγονότων, που αντικατοπτρίζουν την παρούσα κατάσταση, το Blogme , δεσμεύεται να δημοσιοποιήσει τις λεπτομέρειες και τα πρόσωπα της υπόθεσης στον παγκόσμιο ιστό και στα ΜΜΕ,έπειτα από την ολοκλήρωση των προανακριτικών διαδικασιών και επιφυλάσσεται να ανταπαντήσει με κάθε νόμιμη ενέργεια, μετά το πέρας της εκδίκασης, δια την αποκατάσταση του, επιθυμώντας την λύση να δώσουν τα αρμόδια δικαστήρια.

Αντώνης Τσιπρόπουλος

Υπεύθυνος διαχείρισης του Blogme

Η ΣΟΦΗ ΦΩΝΗ



Βίος & Πολιτεία της Τζόγιας Λεβάντε

à la manière de Christos Chomenidis


Στις 12 Ιουνίου, ημέρα Τετάρτη, στις 4 το απόγευμα, ο Πέτρος Λεβάντες, ένας όμορφος νεαρός Ζακυνθινός, έφτανε με το πλοίο της γραμμής στη Νάξο για να παντρευτεί τη Μαρία Προμπονά, κόρη του Νίκου Προμπονά, ενός εκ των πέντε πλουσιότερων ελλήνων εφοπλιστών. Την ίδια ώρα, στο Ακρωτήρι Ζακύνθου ο Νιόνιος Λεβάντες, ο θείος του Πέτρου, δεχόταν μια ιδιαίτερα περίεργη επίσκεψη.

Μετά από αυτή την επίσκεψη ένα πράγμα ήταν σίγουρο: ο Νιόνιος Λεβάντες δεν θα έριχνε ρύζι στον ανιψιό του στην εκκλησία και - αργότερα, στο γλέντι - δεν θα χόρευε το αγαπημένο του ζεϊμπέκικο Τα Νταμάρια, σηκώνοντας, κατά την προσφιλή του συνήθεια, με τα δόντια το τραπέζι των νεονύμφων. Ο λόγος ήταν απλός: στις τέσσερις και πέντε πρώτα λεπτά και τριάντα πέντε δευτερόλεπτα ο Νιόνιος Λεβάντες, δήμαρχος Ζακύνθου, κείτονταν νεκρός με μια σφαίρα στην καρδιά. «Τελικά είχε καρδιά» έγραφε το σημείωμα που βρέθηκε δίπλα στο άψυχο σώμα. Αυτό όμως που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στους αστυνομικούς που κατέκλυσαν το αρχοντικό της οικογένειας Λεβάντε ήταν πως το μουστάκι του θύματος ήταν ξυρισμένο - πράγμα εξαιρετικά περίεργο, αφού όλοι γνώριζαν πως ο δήμαρχος ήταν περήφανος για δυο λόγους: ο ένας ήταν το μουστάκι του. Ο άλλος βρισκόταν ακόμα στη θέση του – φυσικά, του ήταν άχρηστος πια.

Η Τζόγια Λεβάντε, σύζυγος του Νιόνιου, έπινε τον καφέ της στο κρεβάτι στο εξοχικό σπίτι τής οικογένειας στη Μπόχαλη, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Δίπλα της βρισκόταν ολόγυμνος ο Αντώνης Καλογερίας, ο νεαρός εραστής της, που ήταν το δεξί χέρι του άνδρα της. «Ναι, έρχομαι αμέσως» απάντησε στον αστυνομικό διευθυντή Ζακύνθου Νάκη Μπαρμπανιονιάκη. Έσβησε το τσιγάρο μέσα στον καφέ της και άρχισε να γελάει σαν τρελή. Είχε ξεχάσει πως το γέλιο της προκαλούσε στύση σε οποιοδήποτε αρσενικό βρισκόταν γύρω της. Το θυμήθηκε όταν γύρισε προς τον εραστή της για να του ανακοινώσει τα ευχάριστα νέα. Χωρίς να κάνει δεύτερη σκέψη, έπεσε με το κεφάλι ανάμεσα στα σκέλια του και σε είκοσι δευτερόλεπτα χάρισε στον Αντώνη αυτό που θα θυμόταν σαν «το πιο γρήγορο τσιμπούκι στη ζωή του». «Το κάθαρμα είναι νεκρό» του είπε αμέσως μετά. Σηκώθηκε με το πάσο της, φόρεσε ένα κατακόκκινο φόρεμα (που συνοδευόταν από ομόχρωμο καπέλο), και μπήκε στο πανάκριβο τζιπ της - δώρο του άνδρα της για τα 20 χρόνια του γάμου τους. Είχε αποφύγει να φορέσει εσώρουχα.

Η Τζόγια μπήκε παραπατώντας στο σαλόνι του σπιτιού της κι έπεσε στην αγκαλιά του Νάκη Μπαρμπανιονιάκη, κλαίγοντας με αναφιλητά. Της είχε διαφύγει πως και το κλάμα της προκαλούσε στύση σε όποιο αρσενικό το άκουγε. Της το θύμισε το ορθωμένο πέος του αστυνομικού διευθυντή που πίεζε την κοιλιά της. Τραβήχτηκε από κοντά του και έπεσε πάνω στο σκεπασμένο πτώμα του συζύγου της, ενώ οι υπόλοιποι αστυνομικοί πάσχιζαν να κρύψουν την αναστάτωση που τους είχε προκαλέσει ο θρήνος της – άλλοι είχαν γυρίσει προς τον τοίχο κι άλλοι είχαν αναζητήσει κάλυψη πίσω από τις ψηλές καρέκλες της τραπεζαρίας. Ο 65χρονος ιατροδικαστής Νικόλας Μουζάκης, μια εβδομάδα αργότερα, ορκιζόταν στον Νάκη Μπαρμπανιονιάκη πως ούτε ο σακχαρώδης διαβήτης – η αιτία που στερείτο τις χαρές του έρωτα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια - δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο γοερό κλάμα της κυρίας δημάρχου. Τα χρόνια που θα ακολουθούσαν, η φημολογία για το τι πραγματικά συνέβη εκείνη την ημέρα έμελλε να διανθιστεί και από μεταφυσικά φαινόμενα, καθώς, όσοι ήταν παρόντες ορκίζονταν πως ούτε το πτώμα του δημάρχου μπόρεσε να αντισταθεί στο κλάμα της Τζόγιας, και το εξόγκωμα στο σεντόνι δεν ήταν ένα παιχνίδισμα των αχτίδων του ήλιου, αλλά ο τελευταίος περήφανος χαιρετισμός του.

Όταν η χήρα σταμάτησε να κλαίει, τα παντελόνια των περισσότερων από τους παρόντες είχαν ένα λεκέ. Η Τζόγια στράφηκε προς τον αστυνομικό διευθυντή. «Κύριε Μπαρμπανιονιάκη θα μπορούσα να σας μιλήσω ιδιαιτέρως;» «Παρακαλώ κυρία Λεβάντε». Ανέβηκαν την μαρμάρινη σκάλα - μπροστά η Τζόγια, πίσω ο αστυνόμος - και μπήκαν στην κρεβατοκάμαρα. «Κύριε Μπαρμπανιονιάκη ο θάνατος του άνδρα μου πρέπει να μείνει μυστικός μέχρι τη Δευτέρα» είπε η Τζόγια με την πλάτη ακουμπισμένη στην κλειστή πόρτα. «Κυρία Λεβάντε, αυτό δεν γίνεται, θα χάσω τη θέση μου» «Ο γάμος του ανιψιού μου πρέπει να γίνει οπωσδήποτε το Σάββατο. Αν η δολοφονία του άνδρα μου μαθευτεί, ο γάμος θα ματαιωθεί » «Δεν μπορώ να παραβώ το καθήκον μου». «Με λίγη καλή θέληση όλα γίνονται κύριε Μπαρμπανιονιάκη» είπε ήρεμα η Τζόγια. Άφησε το φόρεμά της να γλιστρήσει στο πάτωμα, κλείδωσε την πόρτα φέρνοντας το χέρι της πίσω από την πλάτη της, ενώ τα δάκρυα άρχισαν να αυλακώνουν ξανά τα μάγουλά της και να κυλάνε πάνω στο όμορφο στήθος της. Ο αστυνόμος έστριψε με το ένα χέρι το μουστάκι του, φέρνοντας το άλλο στον φουσκωμένο καβάλο του. Μετά έκανε αυτό που κάθε κανονικός άνδρας θα έκανε στη θέση του. Μια ώρα και πενήντα λεπτά από τη δολοφονία του συζύγου της, η Τζόγια τίμησε τη μνήμη του στο κρεβάτι τους. Τελείωσαν μαζί ουρλιάζοντας από ηδονή, προκαλώντας αμήχανα χαμόγελα στους αστυνομικούς που κάπνιζαν στο σαλόνι. Η Τζόγια πήρε από το κομοδίνο το τελευταίο τσιγάρο από το πακέτο του άνδρα της, το άναψε, τράβηξε μια γερή τζούρα και το έβαλε στο στόμα του Μπαρμπανιονιάκη. «Είμαστε σύμφωνοι Νάκη ή να κλάψω λίγο ακόμα;» «Σύμφωνοι. Την Κυριακή το πρωί θα αναγγείλω τη δολοφονία του συζύγου σου».


Η σιωπή των δώδεκα ανθρώπων που είχαν αντικρίσει το πτώμα του δημάρχου επιτεύχθηκε με την αόριστη επίκληση «εθνικών λόγων». Δώδεκα επιταγές των πενήντα χιλιάδων ευρώ θεωρήθηκαν δώρο της κυρίας δημάρχου προς τα «παιδιά», για τη συμπαράστασή τους σε αυτή τη δύσκολη προσωπική στιγμή της, και οπωσδήποτε βοήθησαν αρκετά. Την Πέμπτη το βράδυ, η Τζόγια έφτανε στη Νάξο για να παραστεί στο γάμο του ανιψιού της.


Όταν η Μαρία Προμπονά πάτησε το πόδι του Πέτρου Λεβάντε, η Τζόγια γέλασε δυνατά, ο ήχος όμως καλύφτηκε από τα χαχανητά των καλεσμένων. Αυτό δεν εμπόδισε τον παπα-Γιώργη να νιώσει ένα κάψιμο στο στομάχι και να μπερδέψει για λίγο τα λόγια του – το βράδυ, πριν κοιμηθεί, αποφάσισε να κάνει νωρίτερα το ετήσιο τσεκ απ. Όλη η Νάξος μιλούσε για τη θεία του γαμπρού, που είχε εντυπωσιάσει τους πάντες. Η απουσία του συζύγου της – γνωστού σε όλους για την αντιδικτατορική δράση του – δικαιολογήθηκε με μια αφηρημένη αναφορά «λόγων ανωτέρας βίας»· στους γονείς της νύφης η δικαιολογία ήταν λίγο πιο συγκεκριμένη : «τον χρειαζόταν ο πρωθυπουργός». Στη δεξίωση που ακολούθησε, οι πάντες είχαν ξεχάσει το ζευγάρι και ασχολούνταν με τη θεία. Οι άνδρες έκαναν ουρά για ένα χορό μαζί της, προκαλώντας φθόνο στις συζύγους τους. «Τώρα κατάλαβα γιατί λένε πως οι Ζακυνθινές είναι τρύπιες από τα δεκατρία τους» είπε πικρόχολα η σύζυγος του νομάρχη Κυκλάδων στην σύζυγο του προϊσταμένου της εισαγγελίας, την ώρα που η Τζόγια χόρευε ένα περίτεχνο ταγκό με τον υπουργό Αιγαίου. Αν ο άντρας της δεν πηδούσε δωδεκάχρονα αγοράκια εν γνώσει της, η οργή της ίσως να ήταν δικαιολογημένη. «Ναι η σκρόφα» απάντησε η συνομιλήτριά της, αλλά αυτό που πραγματικά σκεπτόταν ήταν πώς θα ξεμοναχιάσει την Τζόγια – οι χάρες της δεν άφηναν αδιάφορες ούτε τις ομόφυλές της.


Ο γαμπρός κατάλαβε πως ο μόνος τρόπος να τραβήξει την προσοχή του κόσμου ήταν να χορέψει μαζί της. Περίμενε μέχρι η ορχήστρα να παίξει κάποιο βαλς, την πλησίασε, ακούμπησε στον ώμο τον μεγαλοδικηγόρο που τη χόρευε, και στροβιλίστηκε μαζί της στην πίστα. Η Τζόγια χαμογελούσε πλατιά. «Είσαι ευτυχισμένος Πέτρο;» «Πετάω» «Θέλεις να πετάξεις πιο ψηλά;» «Θέλω» «Ο θείος σου είναι νεκρός» «Το ξέρω». Έχασε για μια στιγμή το βήμα της, αλλά βρήκε αμέσως την ψυχραιμία της και συνέχισε να χορεύει σα να μην τρέχει τίποτα. «Πως το ξέρεις;» «Φοράς μαύρο στρινγκ. Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό. Σε πειράζω – τα ξέρω όλα από την αρχή» συνέχισε ήρεμα ο νεαρός, και άρχισε να την κατευθύνει με μαεστρία – ήταν βέβαιος πια πως αυτό το βαλς θα έμενε αξέχαστο στην περιβόητη θεία του. «Ξέρεις και γιατί δεν ανακοινώσαμε τον θάνατό του;» «Όχι αγαπητή θεία, αλλά αυτό θα μου το πείτε εσείς, έτσι δεν είναι;» «Έτσι είναι» «Είμαι όλος αυτιά». Οι καλεσμένοι θαύμαζαν τους δυο πιο όμορφους ανθρώπους στο χώρο, ενώ αυτοί πετούσαν πάνω στην πίστα. Ο ανιψιός, την ημέρα του γάμου του, χόρευε με την θεία του – τι πιο φυσικό; «Πέτρο θέλεις να γίνεις δήμαρχος στη θέση του θείου σου;» «Θέλω!» «Άστο πάνω μου αγόρι μου» «Σας ευχαριστώ θεία…»


Την περασμένη εβδομάδα ο κ. Χωμενίδης έγραψε ένα κείμενο «à la manière de Pitsirikos». Χάρηκα πολύ, και θέλησα να του ανταποδώσω την τιμή που μου έκανε. Έγραψα λοιπόν ένα κείμενο με τον δικό του τρόπο – προσπάθησα τουλάχιστον. Βέβαια, ο κ. Χωμενίδης είναι συγγραφέας και γράφει βιβλία. Έτσι, παρασύρθηκα λίγο και μου βγήκε γύρω στις 450 σελίδες. Όπως καταλαβαίνετε, δεν ήταν δυνατόν να χωρέσει σε μια μόνο.



Αγαπητοί αναγνώστες, αυτό το κείμενο δημοσιεύεται στη LiFO που κυκλοφορεί. Είναι απόσπασμα από ένα πολύ μεγάλο κείμενο – αυτό και πολλά άλλα τα κρατάω φυλαγμένα στο χρηματοκιβώτιο, κι έχω δώσει εντολή να εκδοθούν μετά τον θάνατό μου. Στο συγκεκριμένο κείμενο, κάνω μια προσπάθεια να γράψω στο ύφος του κ. Χωμενίδη. Σε άλλα έργα μιμούμαι –μεταξύ άλλων – τον Τζόις, τον Μάρκες, τον Ντοστογιέφσκι και τη Μπάρμπαρα Κάρτλαντ.

Αυτήν την εβδομάδα δεν θα σας γράψω για τα περιεχόμενα της LiFO, γιατί, ούτως ή άλλως, ξυπνάτε από τα χαράματα και τσακώνεστε μπροστά στα stand για το τελευταίο αντίτυπο. Θα σας γράψω για τον Χρήστο Χωμενίδη. Ο Χρήστος Χωμενίδης γεννήθηκε στην Αθήνα τον Αύγουστο του 1966 και η γέννησή του οδήγησε στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, στο Μάη του ’68 αλλά και στην θριαμβευτική πορεία του Παναθηναϊκού ως το Ουέμπλεϊ. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών –όχι το ‘60, πιο μετά – και παρακολούθησε μαθήματα Νομικών στη Σοβιετική Ένωση αλλά και στην Αγγλία όπου εργάστηκε ως διπλός πράκτορας - της Κα Γκε Μπε και των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Μετά βαρέθηκε και γύρισε στην Ελλάδα με τα πόδια.

Δούλεψε σε δικηγορικό γραφείο αλλά έσπαγε τα νεύρα των δικαστών, και οι πελάτες του έτρωγαν ισόβια για παράνομη στάθμευση, οπότε το έριξε στο γράψιμο για να μην έχει νταραβέρια με την πλέμπα. Το πρώτο του διήγημα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Playboy», όπου παράλληλα ήταν και playmate της χρονιάς. Έγραψε πέντε μυθιστορήματα και δυο συλλογές διηγημάτων, ενώ συνεργάστηκε και με κάτι άλλους συγγραφείς – που δεν τους θυμάμαι τώρα – σε μια σκυταλοδρομία μυθιστορήματος.

Σήμερα έχει καθημερινή εκπομπή στο ραδιόφωνο του ANT1, με συμπαρουσιάστρια μια κυρία που δεν θυμάμαι το όνομά της, αλλά δεν πειράζει γιατί, ούτως ή άλλως, δεν την αφήνει να σταυρώσει λέξη. Πολύ θα ήθελα να με καλέσουν σ’ αυτήν την εκπομπή, γιατί αμέσως μετά έχει εκπομπή ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος και θέλω να δω πως είναι από κοντά. Επίσης, θέλω να ρωτήσω τον Μάκη πως θα καταφέρω να μείνω ασυμβίβαστος όπως αυτός, αλλάζοντας όμως παράλληλα τα αφεντικά σαν τα πουκάμισα όπως αυτός, και βγάζοντας πάντα περισσότερα χρήματα όπως αυτός. (Μιας και έγραψα για το ραδιόφωνο, να σας ενημερώσω πως, από την επόμενη εβδομάδα, θα έχω τη χαρά να παρεμβαίνω πότε πότε στην εκπομπή του κ. Βασίλη Κουφόπουλου στον Σκάι, και να λέω τις γνωστές αρλούμπες μου.)

Τα βιβλία του Χρήστου Χωμενίδη μου έχουν κάνει καλό. Ο λόγος του είναι χειμαρρώδης, η φαντασία του οργιάζει, έχει χιούμορ και δεν είναι καθόλου σοβαροφανής – δηλαδή, είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Τώρα εγώ βέβαια, δεν μπορώ να κρίνω τα βιβλία κανενός. Αυτό το κάνουν οι βιβλιοκριτικοί - αυτή είναι η δουλειά τους. Εγώ τα βιβλία μόνο να τα αγαπάω μπορώ, και διαβάζω τα πάντα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα πως χάνω την ώρα μου διαβάζοντας ένα βιβλίο. Απ’ όλα, μόνο να κερδίσω είχα.

Αν γράφετε, και θέλετε να γράφετε καλύτερα, προμηθευτείτε τα βιβλία του Χωμενίδη και διαβάστε τρία στη σειρά. Ανεξάρτητα από το αν γοητευθείτε ή όχι, μετά θα γράφετε πολύ καλύτερα από πριν - σας διαβεβαιώνω. Αν διαβάσετε τη «Φωνή», προσέξτε την εκπληκτική δομή του μυθιστορήματος. Ο Θεός να τον έχει καλά, και έχω την εντύπωση πως είναι στην αρχή των καλύτερων συγγραφικών στιγμών του – είναι νεότατος. Ο Χωμενίδης έχει ένα ακόμα μεγάλο ατού: αρέσει πολύ στη μαμά μου.

Πριν λίγες μέρες, αγόρασα το τελευταίο βιβλίο του συν-blogger και εξαιρετικού συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη, «Αμερικανική φούγκα». Δεν το διάβασα ακόμα αλλά το σελιδοσκόπησα και, με τη φοβερή «μύτη» που διαθέτω, καταλαβαίνω πως πρέπει να είναι σπουδαίο. Με την ευκαιρία, εύχομαι στον κ. Σταμάτη καλή επιτυχία.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006

Χημεία


-Κύριε Μπαϊκάλ, αληθεύει η φήμη πως κάνατε πειράματα με τους αγνοούμενους της Κύπρου;
-Δεν γνωρίζω αλλά, ακόμα κι αν αληθεύει, κι εσείς κάνατε πείραμα με την Καραχασάν. Είμαστε πάτσι!

Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006

Το Τρίτο, ο Κόσμος & ο Τρίτος Κόσμος... (updated)





update! Χάθηκε η μπάλα από mail γι’ αυτό το post. Πάμε παιδιά να τους φάμε όλους! «Ανεβάζω» στο τέλος του κειμένου δυο mail από δυο κυρίους. Τα ονόματά τους είναι στη διάθεσή μου. Ο πρώτος κύριος δουλεύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ο δεύτερος κύριος σε μεγάλη ιδιωτική εταιρία. Mail με προσωπικές καταγγελίες και βρισιές δεν μπορώ να δημοσιεύσω. Όποιος αναγνώστης θέλει να καταγγείλει κάποιον, ας κάνει δικό του blog και ας με ειδοποιήσει να του κάνω link. Ευχαριστώ.
2nd update! Δημοσιεύω και το γράμμα ενός αναγνώστη που είναι δημοσιογράφος. Το όνομά του είναι στη διάθεσή μου.

Έλαβα το κάτωθι mail και το δημοσιεύω ως έχει, χωρίς την εισαγωγή και τις ευχαριστίες. Το όνομα του αποστολέα δεν το δημοσιεύω μετά από δική του επιθυμία. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ο τίτλος του post είναι δικός μου.


Με αφορμή τα πρόσφατα δημοσιεύματα του έντυπου τύπου, μερικές σκέψεις που αφορούν τους συμβασιούχους του ελληνικού δημοσίου και ειδικότερα της ΕΡΤ.

Τι είναι ο συμβασιούχος; Συμβασιούχος είναι αυτός, που καλείται να υπηρετήσει σε κάποια υπηρεσία του δημόσιου τομέα και αφού παρέλθει η ανάγκη της υπηρεσίας, οφείλει να σηκωθεί και να φύγει. Προκύπτει το ερώτημα: πότε φεύγει ο συμβασιούχος; Όταν λήξει το έργο ή όταν λήξει η ανάγκη να είναι ο ίδιος που κάνει τη δουλειά; Τι γίνεται σε περίπτωση που η δουλειά για την οποία προσλήφθηκε δεν έχει ολοκληρωθεί;

Στα ΚΕΠ, στους Δήμους, στα Υπουργεία, στην ΕΡΤ, ανάγκες σε ανθρώπινο δυναμικό υπάρχουν, η δουλειά είναι εκεί. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ανέλαβαν μια εργασία (π.χ. το «σήκωμα» μιας οικοδομής), την τελείωσαν και άρα «χαίρετε». Άρα, γιατί απολύονται, εφόσον η δουλειά πρέπει να συνεχιστεί;

Απολύονται διότι επενέβη στο υπέροχο ελληνικό εργασιακό τοπίο η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η οποία τι είπε; Είπε ότι, δεν είναι δυνατόν να απασχολείς έναν εργαζόμενο με τα λιγότερα δυνατά δικαιώματα, για όσο χρονικό διάστημα σου καπνίσει, εφόσον αυτός καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες και μετά να τον απολύεις, χωρίς μάλιστα να τον αποζημιώνεις. Λογικό. Πρέπει κάποτε αυτός ο εργαζόμενος να αποκτήσει μια σύμβαση αορίστου χρόνου. Έλα όμως που στο ελληνικό δημόσιο αυτό ισοδυναμεί με μονιμοποίηση! Έτσι αποφασίστηκε ότι θα είναι περιορισμένος ο αριθμός των συμβάσεων που μπορεί να υπογράψει ο εργαζόμενος σε υπηρεσίες του δημοσίου και περιορισμένο το διάστημα για το οποίο μπορεί να απασχοληθεί. (Εως τρεις συμβάσεις και έως 24 μήνες). Με τη λογική όργανο-μπουζούκι, όργανο-αστυνομικός, άρα αστυνομικός-μπουζούκι, ο συμβασιούχος είναι κάτι σαν σερβιέτα...

Που σημαίνει τι; Ότι επειδή το κλήμα στην Ελλάδα είναι στραβό, θα το φάει για ακόμη μια φορά ο γάιδαρος.

Δεν έχει σημασία δηλαδή εάν ο εργαζόμενος κάνει καλά τη δουλειά του (και πότε είχε άλλωστε). Δεν έχει σημασία εάν η όποια υπηρεσία έχει ανάγκη από τον εργαζόμενο. Δεν έχει σημασία ότι η περίφημη οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μάλλον στόχο είχε να προστατέψει τον εργαζόμενο και όχι να προκαλέσει την απόλυσή του.

Παράδειγμα: Δημοσιογράφοι, εργαζόμενοι στη ΝΕΤ. Δουλεύουν πίσω από τις κάμερες δυο χρόνια. Οι παρουσιαστές των εκπομπών συνεργάζονται θαυμάσια μαζί τους, παράπονο κανένα, ίσα-ίσα μάλιστα. Η ανάγκη να συνεχίσουν το έργο τους προφανής για όλους. Προς το παρόν εργάζονται χάρη σε προσωρινές εντολές ασφαλιστικών μέτρων και εάν χάσουν στα δικαστήρια, θα απολυθούν. Αντίθετα, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί στο Kosmos 93,6 και στο Τρίτο Πρόγραμμα, παρόλο το ότι επίσης κέρδισαν προσωρινές εντολές ασφαλιστικών μέτρων έχουν εξαφανιστεί από τον «αέρα». Ίδιος εργοδότης, διαφορετική μεταχείριση.

Όσον αφορά στo Kosmos 93,6, διαβάσαμε και δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία ορθώς δεν βρίσκονται στις θέσεις τους οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί που κατέφυγαν στα Δικαστήρια, διότι «πώς είναι δυνατόν ένας ραδιοφωνικός παραγωγός να είναι μόνιμος υπάλληλος»; (Αυτός δεν είναι άνθρωπος, είναι χιονάνθρωπος). Ενώ ας πούμε το να εργάζεται ένας ραδιοφωνικός παραγωγός, χωρίς να έχει δικαίωμα να πάρει άδεια άρα και το αντίστοιχο επίδομα, χωρίς να παίρνει 14 μισθούς και φυσικά χωρίς αποζημίωση εφόσον απολυθεί, είναι δυνατόν.

Ας σημειωθεί εδώ ότι η ακροαματικότητα του Kosmos 93,6 έχει υπερδιπλασιαστεί, προφανώς δε και τα έσοδά του. Αλλά αυτό φαίνεται δεν έχει να κάνει με τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς, αλλά με το πέταγμα της πεταλούδας στο Χονγκ-Κονγκ.
Αυτό που κανείς δεν διευκρινίζει είναι ότι οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί διεκδικούν συμβάσεις αορίστου χρόνου.

Είναι άνθρωποι που εργάζονταν για 2, 3 χρόνια, στο Τρίτο Πρόγραμμα δε ακόμη περισσότερα και είχαν λάβει διαβεβαιώσεις και για την ποιότητα της εργασίας που προσέφεραν και για την επιθυμία της Διοίκησης να συνεχιστεί η συνεργασία τους με την ΕΡΤ. Μόλις όμως διεκδίκησαν συμβάσεις αορίστου χρόνου, βρέθηκαν εκτός.

Ενώ δηλαδή, όταν έληξαν οι συμβάσεις τους (στις 30 Ιουνίου 2006) όλοι ήταν ικανοποιημένοι, τώρα κανένας δεν τους θέλει.

Το πρόβλημα είναι προφανές και είναι η μονιμότητα. Η οποία ατυχώς στο δημόσιο είναι συνυφασμένη με τις συμβάσεις αορίστου χρόνου. Αυτό όμως είναι πρόβλημα του Ελληνικού Δημοσίου και το Ελληνικό Δημόσιο οφείλει να βρει μια λύση και όχι να στρέφεται κατά των εργαζόμενων, στερώντας τους – σαδιστικά ας μου επιτραπεί να πω – το δικαίωμα στην εργασία.

Η εικόνα που παρουσιάζεται μέχρι στιγμής είναι απολύτως στρεβλή.

Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί δεν είναι εργαζόμενοι που επιθυμούν μια σίγουρη καρέκλα για τα επόμενα 20 χρόνια. Προφανώς και δέχονται τη λογική που λέει ότι ένας ραδιοφωνικός σταθμός μπορεί να θέλει να αλλάξει παραγωγούς. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, επιθυμούν να έχουν τα δικαιώματα που έχουν και οι άλλοι εργαζόμενοι. Επίσης, εάν ο εργοδότης τους αποφασίσει να τους απολύσει, επιθυμούν να πάρουν την αποζημίωση που δικαιούνται. Απλό.

Ήδη πολλοί συμβασιούχοι που εργάζονται χάρη στις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων, παραμένουν απλήρωτοι επί μήνες. Το πώς τα βγάζουν πέρα θα πρέπει να είναι μια αληθινά θλιβερή και «πληγωτική» ιστορία.

Προσφάτως προέκυψαν και άλλου τύπου παρεμβάσεις. Παρεμβάσεις που αποσκοπούν – είναι προφανές αυτό - στον επηρεασμό ανθρώπων που εμπλέκονται στο θέμα των συμβασιούχων, αλλά και της κοινής γνώμης, οι οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ υπονοούν πως όσοι παίρνουν θέση υπέρ των εργαζομένων είναι «ύποπτα στοιχεία».

Σε λίγο όσοι αρθρώνουν λόγο υπέρ των εργαζομένων και δη συμβασιούχων θα ανήκουν και στον «Άξονα του Κακού».




Αγαπητοί αναγνώστες, όπως βλέπετε, έχω περάσει σε θέματα εργασιακών διαφορών. Έχω λάβει αρκετά mail για το συγκεκριμένο θέμα το τελευταίο διάστημα. Λοιπόν, επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, καλά θα κάνει η διοίκηση της ΕΡΤ να αφήσει αυτά τα Τριτο-Κοσμικά και να αποκαταστήσει τους εξαιρετικούς παραγωγούς ραδιοφώνου που διαθέτει. Τα παιχνίδια με την ηγεσία της Δικαιοσύνης στον αγώνα των συμβασιούχων είναι απαράδεκτα και θα τα πληρώσει πολύ ακριβά η κυβέρνηση.

Ακούω τόσο το «Τρίτο Πρόγραμμα» όσο και το «Κόσμος 93,6». Ο «Κόσμος 93,6» είναι ο αγαπημένος μου σταθμός - το έχω γράψει επανειλημμένως. Τελευταία, δεν πάει καθόλου καλά και αυτό φαίνεται τόσο από τα ποσοστά ακροαματικότητας που είναι απογοητευτικά, όσο και από το ύφος των παραγωγών του – δεν άλλαζα σταθμό, τώρα αλλάζω.

Είναι κρίμα γιατί ο συγκεκριμένος ραδιοφωνικός σταθμός έχει προοπτικές να είναι ανάμεσα στους πρώτους της χώρας – συνδυάζει ποιότητα και ψυχαγωγία. Όπως πάει όμως, τον βλέπω να κλείνει. Έφτιαξαν super site το οποίο δεν πρέπει να επισκέπτονται ούτε οι παραγωγοί του - ο τελευταίος blogger μεγαλύτερη επισκεψιμότητα έχει.



Δικτυακοί τόποι και κείμενα για το θέμα των συμβασιούχων τόσο του ραδιοφώνου αλλά και γενικότερα:

Για το Τρίτο ρε γαμώτο!
Ντροπή για το Τρίτο! - Νίκος Δήμου
Το Τρίτο Πρόγραμμα σε αποσύνθεση – Δημήτρης Κανελλόπουλος (Ελευθεροτυπία)
Δικαστές - «υπάλληλοι» δικηγορικών γραφείων – Σίλα Αλεξίου & Κώστας Καντούρης (ΤΑ ΝΕΑ)
Στο πλευρό των συμβασιούχων η ΓΣΕΕ, εξαπολύει πυρά κατά της ηγεσίας της Δικαιοσύνης - in.gr


πρώτο mail

Σε ό,τι αφορά το θέμα των συμβασιούχων, έχω να πω ότι αυτή η συμπεριφορά δεν είναι πατέντα του ελληνικού δημοσίου, αλλά είναι κοπιαρισμένη από τα λοιπά ευρω-ξεφτέρια. Είναι η απάντηση όλων των ευρωπαϊκών κρατών στην κατά τα άλλα σωστή αυτή κοινοτική νομοθεσία.

Η μεγάλη πλάκα όμως είναι ότι και οι ίδιες οι υπηρεσίες της ΕΕ εξασκούν την ίδια ακριβώς πρακτική, ντριμπλάροντας τη νομοθεσία που οι ίδιες επέβαλαν. Και η συνέχεια: αφού εξαντληθεί το νόμιμο διάστημα και επειδή δεν επιτρέπεται να καλυφθούν οι ανάγκες από άλλον συμβασιούχο, αφού αυτό θα σήμαινε ότι η ανάγκη είναι πάγια άσχετα με το ποιος είναι ο συμβασιούχος, οι πάγιες ανάγκες καλύπτονται από τα ιδιωτικά γραφεία ευρέσεως εργασίας (= πολυεθνικοί νταβατζήδες τύπου Manpower, Adecco κ.λπ.). Αυτά τα ευαγή ιδρύματα προσλαμβάνουν τους ίδιους τους απολυμένους συμβασιούχους (προτιμώνται, αφού γνωρίζουν και τη δουλειά), αλλά σε αυτήν την περίπτωση το ευρωπαϊκό δημόσιο πληρώνει τα ίδια ή και περισσότερα ενώ ο πρώην συμβασιούχος και νυν σκλάβος παίρνει λιγότερα. Τη διαφορά την παίρνει ο νταβάς φυσικά.

Αυτά είναι ωραία συστήματα, ευρωπαϊκά. Οι άνθρωποι εφηύραν τον καπιταλισμό, είναι λογικό να έχουν γίνει και επιστήμονες στην κλοπή. Πήγε να τα αντιγράψει και ο Σημίτης και κόντεψαν να τον φάνε οι αχάριστοι ιθαγενείς. Το ωραίο είναι ότι τότε πήγε να το σερβίρει ως ένα πολύ αποτελεσματικό μέτρο ενάντια στην ανεργία, λες και το πρόβλημα έγκειται στον αναποτελεσματικό ΟΑΕΔ. Οι θέσεις εργασίας υπάρχουν! Πρέπει κάποιος να μας βοηθήσει να τις δούμε βρε παιδιά, με το αζημίωτο φυσικά!


δεύτερο mail

Αγαπητέ Πιτσιρίκο,

Με αφορμή το email που ανέβασες στον αέρα, ως πρώην εποχικός υπάλληλος στην Ολυμπιακή Αεροπορία επί σειρά ετών (8) , και έχοντας βιώσει στο πετσί μου πολλά από αυτά που διάβασα, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την άποψη μου.

Καταρχήν ο φίλος δεν διευκρινίζει πουθενά γιατί είναι πρόβλημα για το κράτος ή το Ελληνικό δημόσιο όπως αναφέρει, η μονιμοποίηση των εποχικών υπαλλήλων.

Η επίσημη δικαιολογία που θα ακούσεις από το στόμα ενός πολιτικού είναι ότι το κράτος δεν αντέχει να πληρώνει άλλους μόνιμους υπαλλήλους , οι οποίοι μισθολογικά έχουν πολύ καλύτερες απολαβές από τους εποχικούς και άλλα προνόμια. Στα πλαίσια της δημοσιονομικής εξυγίανσης λοιπόν η οποία έχει ξεκινήσει με την είσοδο μας στην Ε.Ε,
το κράτος υποστηρίζει ότι πρέπει να περιορίσει τις δαπάνες του και να φέρει σε πέρας οποιοδήποτε έργο με το μικρότερο δυνατό κόστος. Τώρα αν τον ρωτήσεις για τα άσκοπα χρήματα που δαπανούν οι εκάστοτε κυβερνώντες από δω και από κει , αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν για τον αν εξυπηρετεί ο εποχικός πάγιες και διαρκείς ανάγκες στην υπηρεσία του .Φυσικά και το κάνει . Είτε αυτή είναι δημόσιο είτε δεν είναι. (Η ΕΡΤ π.χ είναι δημόσιο η Ανώνυμη εταιρεία τελικά ; Η Ολυμπιακή τι είναι; Νέα ερωτήματα που υποτίθεται ότι έχουν απαντηθεί αλλά επί του πρακτέου παραμένουν αναπάντητα. )

Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί που μας κυβερνούν (Μπλιάχ) παίζουν παιχνίδια στην πλάτη μας και μας καλούν να συμμετέχουμε, πράγμα που κάνουμε τελικά .

Κάνω copy paste μία μικρή παράγραφο του φίλου.

«Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί δεν είναι εργαζόμενοι που επιθυμούν μια σίγουρη καρέκλα για τα επόμενα 20 χρόνια. Προφανώς και δέχονται τη λογική που λέει ότι ένας ραδιοφωνικός σταθμός μπορεί να θέλει να αλλάξει παραγωγούς. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, επιθυμούν να έχουν τα δικαιώματα που έχουν και οι άλλοι εργαζόμενοι. Επίσης, εάν ο εργοδότης τους αποφασίσει να τους απολύσει, επιθυμούν να πάρουν την αποζημίωση που δικαιούνται. Απλό.»

Πρόταση πρώτη. Λάθος. Δείξε μου έναν Έλληνα που θα του πεις « μπες στο δημόσιο για τα επόμενα χρόνια της ζωής σου» και θα πει όχι. Μπορεί και να βρεις κάποιον αλλά δεν ξέρω ποια χρονιά θα γίνει αυτό. Αυτό είναι το Νο 1 πρόβλημα. Η αγάπη μας για μια θέση στο δημόσιο. Το όνειρο όλων των Ελλήνων και η αγωνία που οι προηγούμενες γενιές γαλούχησαν τις νέες.

Πρόταση δεύτερη . Εφόσον δέχονται αυτή τη λογική τότε γιατί είναι λάθος να ξέρει και να θέλει εξαρχής ο εργοδότης σου να αλλάξει παραγωγό π.χ σε 8 μήνες που λήγει η σύμβαση σου. Λέτε να είναι ηλίθιος και να μη γνωρίζει ότι το έργο που αφήνει κάποιος φεύγοντας σε 8 μήνες θα πρέπει με κάποιον τρόπο να ολοκληρωθεί;

Πρόταση τρίτη. Σωστή. Απόλυτα . Την ίδια δουλειά κάνουν. Για το λόγο που δεν συμβαίνει αυτό έχω ήδη γράψει. Δείτε την 2η παράγραφο.

Πρόταση τέταρτη: Σωστή. Ισχύει το παραπάνω.

Γιατί λοιπόν κάποιος επιλέγει να γίνει εποχικός σε μία υπηρεσία υπό αυτό το φασιστικό καθεστώς , που και η ίδια .Ε.Ε δεν αποδέχεται επί της ουσίας;

ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΝΙΜΟΣ και θεωρεί ότι η εποχικότητα είναι η Κερκοπόρτα που θα τον βάλει στην μονιμότητα. Αυτός είναι ο κύριος λόγος.

Υπάρχουν φυσικά και κάποιοι που πραγματικά έχουν τόσο πολύ ανάγκη από εργασία ,που αυτό που τους ενδιαφέρει πρωτίστως είναι το μεροκάματο από όπου και αν προέρχεται αυτό. Γιατί όμως ένας καλός παραγωγός δεν αναζητά εργασία και σε έναν Ιδιωτικό σταθμό; Υπάρχει πληθώρα από δαύτους.

Γιατί συμμετέχει σε μία διαδικασία που εκ προοιμίου γνωρίζει που θα καταλήξει;

Δεν ζούμε σε μία χώρα με δίκαιο κράτος ούτε με κοινωνικές ευαισθησίες. Δεν ζούμε σε μία χώρα με παιδεία ούτε σε κράτος με οικονομική ευμάρεια.

Για να αλλάξει αυτό πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιοι να αποδεχτούμε ότι συμβαίνει και να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε. Είτε μέσω της ψήφου μας είτε μέσω της καθημερινότητας μας επηρεάζοντας τον κοινωνικό μας περίγυρο με θετικούς προβληματισμούς που ενίοτε είναι και επώδυνοι.

Το πρόβλημα πάντα είναι πολιτικό λέει ένας καλός φίλος. Αυτό πρέπει να λύσουμε. Ό,τι χρώμα και αν έχει.

Ο γράφων άφησε την Ο.Α πριν 5 έτη και πήγε σε μία μεγάλη ιδιωτική εταιρεία εξυπηρέτησης αεροσκαφών με καλά λεφτά και προοπτικές. Υπήρχε χώρος και για άλλους αξιόλογους συναδέλφους οι οποίοι δεν ακολούθησαν . Αποδείχτηκαν αρκετά τυχεροί διότι λίγο καιρό μετά ο γράφων με αφορμή τα γεγονότα τις 9/11 έχασε τη δουλειά του μαζί με άλλους 200. Δεν διανοήθηκε όμως ούτε για μια στιγμή να ξαναγυρίσει στην Ο.Α . Αποφάσισε να ψάξει αλλού. Και βρήκε εργασία ως πωλητής υπηρεσιών σε μία μεγάλη εταιρεία. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Απεναντίας. Αλλά τουλάχιστον πληρώνεται πολύ καλύτερα και κάποιο λίγοι αναγνωρίζουν το έργο του εμπράκτως. Τις προοπτικές του ο γράφων μπορεί πλέον σε μεγάλο βαθμό να τις επηρεάσει θετικά ή και αρνητικά. Την ευτυχία πάντως ακόμη την ψάχνει αλλά με καλύτερα εφόδια στο ταξίδι.

Πολλοί φίλοι μου στην Ο.Α έχουν ήδη 14 και 15 συμβάσεις. Η ηλικία τους πια δεν τους επιτρέπει να είναι ανταγωνιστικοί στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά δεν γνωρίζουν να κάνουν και κάποια άλλη εργασία έτσι και αλλιώς. Κάποιοι κοντεύουν τα 40. Κάποιοι χώρισαν , κάποιοι έπαθαν κατάθλιψη, κάποιοι έφυγαν, κάποιοι άλλοι περιμένουν την μονιμότητα. Οι τελευταίοι πιστέψτε με είναι οι περισσότεροι.

Καλή τύχη σε όλους. Και καλά μυαλά.



τρίτο mail

Καλημέρα, ευχές και συγχαρητήρια. Πάω απευθείας στο λόγο της επικοινωνίας: Το ακόμη πιο σκανδαλώδες της υπόθεσης με τους συμβασιούχους του Τρίτου έγκειται στο γεγονός ότι η διοίκηση εξακολουθεί να μεταδίδει –σε επανάληψη- τις εκπομπές τους και μάλιστα την ίδια ώρα που μεταδίδονταν κανονικά. Και αυτό μπορεί μεν να ικανοποιεί όσους γινόμαστε ευτυχείς ακούγοντας, λ.χ. τον Ιλάν το πρωί αλλά ταυτόχρονα είναι εξοργιστικό καθώς επιβεβαιώνει κατά τον πανηγυρικότερο τρόπο ότι οι άνθρωποι όχι μόνο καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες αλλά προσφέρουν και κάτι ακόμη σημαντικότερο: Το πρόσωπο που ο σταθμός θέλει (και καλά κάνει) να βγάλει προς τα έξω –γιατί, τι άλλο από τους παραγωγούς του, μπορεί να είναι ένας σταθμός;

Μιας και σου γράφω, μια παρατήρηση για το μήνυμα του φίλου που ήταν στην Ολυμπιακή: «Γιατί όμως ένας καλός παραγωγός δεν αναζητά εργασία και σε έναν Ιδιωτικό σταθμό; Υπάρχει πληθώρα από δαύτους». Ενδιαφέρον. Μήπως θα μπορούσε να μας γράψει τους σταθμούς που παίζουν τις μουσικές του Τρίτου να τους ακούμε και εμείς; Χωρίς διάθεση πολεμικής, σταματώ σε αυτή την απορία –επί του μουσικού- για να μην μακρηγορήσω αναφερόμενος στα θέματα λειτουργίας του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα που θίγει ο φίλος ή σε θέματα εργασιακών σχέσεων. Κάποια άλλη φορά, κάποια άλλη ώρα, ίσως.



Ευχαριστώ και καλή δύναμη

.......

(Δημοσιογράφος που, ακριβώς λόγω επαγγέλματος, ποτέ δεν είχε ούτε θα έχει μονιμότητα αλλά πάντα είχε –και ελπίζει να έχει και στο μέλλον- συμβάσεις που τους διασφαλίζουν άδειες, δώρα εορτών και αποζημίωση –άλλο που πάντα φεύγω παραιτούμενος)

Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006

Είστε στην Ασφάλεια; Ααααχ πολύ μ' αρέσουν αυτά τα Σώματα!

Image Hosted by ImageShack.us

Κατρουγιάλι, Ζάκυνθος
της Dana Semitecolo

Υπήρχαν δύο υποψήφιοι (σ.σ.αστυνομικοί) σε διαφορετικά ψηφοδέλτια για τον Δήμο Ζακυνθίων. Ο κ. Παναγιώτης Αβράμης, υποψήφιος με τον συνδυασμό του κ. Στάθη Μπετίνη (ΠαΣοΚ), εν ενεργεία δημοτικός σύμβουλος και αστυνομικός της Ασφάλειας Ζακύνθου. Ουδέποτε παραιτήθηκε από την Ασφάλεια, γιατί δεν χρειάζεται! Δεν υπάρχει ασυμβίβαστο!

Ήρθε δε πρώτος σε σταυρούς, 704 τον αριθμό, επί συνόλου 7.591 ψήφων που έλαβε ο συνδυασμός. Ο κ. Αβράμης εκτελούσε για ένα διάστημα χρέη Διευθυντή της Ασφάλειας Ζακύνθου αλλά ήταν προσωρινό.

Στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. με επικεφαλής τον κ. Άκη Τσαγκαρόπουλο, συμμετείχε και ο κ. Κωνσταντίνος Αναστόπουλος επίσης αστυνομικός της Ασφάλειας Ζακύνθου. Φυσικά εξελέγη και φυσικά δεν υπάρχει λόγος παραίτησης αφού δεν υπάρχει ασυμβίβαστο. Γιατί να υπάρχει άλλωστε; Για την ιστορία, ο κ. Αναστόπουλος έλαβε 315 σταυρούς προτίμησης.

Είναι σαφής η προτίμηση του λαού στα όργανα!



Ένας φίλος από την όμορφη Ζάκυνθο θέλησε να μάθει αν υπάρχει ασυμβίβαστο εν ενεργεία αστυνομικού και δημοτικού συμβούλου. Απευθύνθηκα στην ανταποκρίτριά μου στο νησί, τη Dana Semitecolo, και λύθηκε η απορία του. Μικρές κοινωνίες και αστυνομικοί δημοτικοί σύμβουλοι. Διαφθορά; Διαπλοκή; Όχι, αυτά αφορούν τα μεγαλοσυμφέροντα. Προφανώς, οι ανωτέρω κύριοι εξελέγησαν γιατί είναι ακέραιοι και άμεμπτοι.

Η κ. Dana Semitecolo ξεκίνησε από αναγνώστρια του blog και εξελίχθηκε σε ανταποκρίτρια. Την ευχαριστώ.

Με το ντουφέκι μου στον ώμο σε πόλεις, κάμπους και βουνά

Image Hosted by ImageShack.us

Στον απόηχο της ήττας του Ολυμπιακού από τη Ρόμα διεξήχθη ο δεύτερος γύρος των νομαρχιακών και δημοτικών εκλογών. Το άσχημο κλίμα επιβαρύνθηκε ακόμα περισσότερο όταν έφτασε η είδηση πως η ομάδα του Πειραιά έχασε και από τον Ατρόμητο. Παρ’ όλ’ αυτά, ο Παναγιώτης Φασούλας ξεκίνησε τον χριστουγεννιάτικο στολισμό της πόλης – ο εορτασμός θα κορυφωθεί μ’ ένα μεγάλο πάρτι στο οποίο θα τραγουδήσουν η Βίκυ Λέανδρος και ο Λοσάντα.

Στη Θεσσαλονίκη, ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος κέρδισε τη Χρύσα Αράπογλου επειδή οι Θεσσαλονικείς είναι πολύ σικ άνθρωποι και δεν μπορούν να έχουν για δήμαρχο κάποια που τη λένε «Αράπογλου» - θέλουν επίθετα που παραπέμπουν στη νότια Ελλάδα για να αισθάνονται Ευρωπαίοι.

Μεγάλο ρόλο στη νίκη του «φτερωτού γιατρού» - μακριά από μας – έπαιξε και το γεγονός πως την περασμένη εβδομάδα έβγαλε τη γραβάτα του και ξεκούμπωσε και δυο κουμπιά από το πουκάμισό του – του άρεσε δε τόσο πολύ, που με το ζόρι τον κρατούσαν να μην κατεβάσει και το φερμουάρ του.

Αν πηγαίναμε και σε τρίτο γύρο θα κυκλοφορούσε με το πουκάμισο ανοιχτό μέχρι τη ζώνη, σαν τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, ενώ, αν ακολουθούσαν κανα δυο γύροι ακόμα, θα τον απολαμβάναμε μόνο με το σώβρακο – τρύπιο αλλά καθαρό, για να ταυτιστεί μαζί του ο λαός της φτωχομάνας συμπρωτεύουσας.

Οι ψηφοφόροι του κ. Μπουτάρη πήγαν στην κ. Αράπογλου και του κ. Καρατζαφέρη στον κ. Παπαγεωργόπουλο. Θα πρέπει στη Θεσσαλονίκη οι υποψηφιότητες να περιοριστούν σε δυο μόνο – μια για τη Νέα Δημοκρατία και μια για το ΠαΣοΚ –, γιατί ο κόσμος μπερδεύεται και πάει και ψηφίζει οινοποιούς και κονφερασιέ.

Μεγάλο ρόλο στα εκλογικά αποτελέσματα έπαιξαν οι αντάρτες που κατέβηκαν από τα βουνά, εκμεταλλευόμενοι τη γενική αμνηστία που δόθηκε με αφορμή τις εκλογές. Ο αντάρτης της Νέας Δημοκρατίας στην Καστοριά κέρδισε επειδή, μαζί με την ομάδα του, είχαν στήσει καραούλι έξω από τα εκλογικά τμήματα, και έσφαζαν με κονσερβοκούτια όσους πήγαιναν να ψηφίσουν τον αντίπαλό του. «Ο φρούραρχος της Καστοριάς τραβούσε τα μαλλιά του, σαν ήρθανε τ’ αντάρτικα στην περιφέρειά του».

Στον Δήμο Σερρών, ο αντάρτης της Νέας Δημοκρατίας νίκησε, αν και τα παλικάρια του έπεσαν σε ενέδρα κομιτατζήδων την ώρα που κατέβαιναν από το βουνό και παραλίγο να μην ψηφίσουν. Οι Εαμοβούλγαροι και οι κομμουνιστοσυμμορίτες βρήκαν την ευκαιρία, την ώρα που οι Σερραίοι ψήφιζαν, και επιδόθηκαν σε πλιάτσικο και παιδομάζωμα.

Στους δήμους της Αττικής είχαμε γενικευμένο αντάρτικο πόλεων ανάμεσα σε αντάρτες της Νέας Δημοκρατίας εκπαιδευμένους από τη CIA και σε αντάρτες του ΠαΣοΚ που είχαν εκπαιδευτεί στην Αλγερία αλλά και στην Κούβα με τον Γιωτόπουλο. Η Νέα Δημοκρατία υπερίσχυσε γιατί η ομάδα Μπάαντερ – Μάινχοφ και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες απήγαγαν τους Πασόκους και τους οδηγούσαν στη γιάφκα της Original 21 όπου τους έκοβαν τ’ αυτιά.

Στο Μπραχάμι και στο Κερατσίνι εξελέγησαν δυο αντάρτες της Νέας Δημοκρατίας που είχαν την υποστήριξη του Σάββα Ξηρού και του Πάτροκλου Τσελέντη, ενώ, εκεί ψηλά στον Υμηττό, νικητής αναδείχθηκε ο αντάρτης του ΠαΣοΚ που του έχουν κρατήσει μυστικό ότι διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση και πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου, με αποτέλεσμα να έχει βάλει στη διαπασών το «Επέσατε θύματα αδέλφια εσείς» αλλά και το «Αυτός, ο άνθρωπος αυτός» με τη Ρίτα Σακελλαρίου.

Ενώ όλοι ανέλυαν ενδελεχώς τα αποτελέσματα στις τηλεοράσεις, ο Κώστας Γείτονας – που μου αρέσει πολύ γιατί είναι εντελώς χαζοχαρούμενος όπως κι εγώ- χόρευε στο Alter το «Ας πέθαινες να γλίτωνα» της Ρίτας που, ως γνωστόν, ήταν η αγαπημένη τραγουδίστρια του Ανδρέα – ποια να ήταν, η Λιζέτα Νικολάου;

Ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε λόγο για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού – δεν έκανε ξανά λόγο για ανατροπή γιατί τη λέξη την έχει κατοχυρώσει ο Γιάννης Πρετεντέρης και μπορεί να είχαμε ντράβαλα με τα πνευματικά δικαιώματα. Γενικά, η λέξη «αλλαγή» πολύ τους έχει βολέψει στο ΠαΣοΚ και δεν την αλλάζουν με τίποτα. Θα τους πηγαίνουν τέσσερις και ακόμα «αλλαγή» θα λένε.

Όντως το μήνυμα που έστειλε ο λαός είναι «αλλαγή», αλλά ο Γιώργος δεν το ερμηνεύει σωστά. Ο λόγος που ψηφίστηκε μαζικά η Φώφη Γεννηματά ήταν απλός : ο λαός αφενός έχει καταλάβει πια πως ο Γιώργος δεν κάνει και αφετέρου έχει πάρει απόφαση πως το ΠαΣοΚ είναι μια οικογενειακή υπόθεση – οπότε, ψήφισε τη Φώφη μπας κι αναλάβει αυτή το κόμμα.

Σάββατο, Οκτωβρίου 21, 2006

Πειραματόζωα;

Στο βραδινό δελτίο ειδήσεων του Mega, ο Μιχάλης Ιγνατίου, σε ανταπόκρισή του από τις ΗΠΑ, αναφέρθηκε σε μια έκθεση Αμερικανών ερευνητών που υποστηρίζει πως Έλληνες (Ελλαδίτες και Κύπριοι) αιχμάλωτοι του Αττίλα χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα σε πειράματα του τουρκικού στρατού. Αν δεν παράκουσα – ομολογώ πως τα έχασα ακούγοντας την είδηση -, η χρονολογία που αναφέρθηκε ήταν το 1984. Ελπίζω να μην είναι αληθινή αυτή η είδηση – για τις οικογένειες των αγνοουμένων αυτό θα είναι το τελειωτικό χτύπημα. Αν είναι αληθινή, δεν ήταν μόνο οι στρατιώτες μας πειραματόζωα – είμαστε και όλοι εμείς, όλα αυτά τα χρόνια…

Δεν μπόρεσα να βρω περισσότερα στοιχεία σε κανένα μεγάλο διεθνές πρακτορείο ειδήσεων.

update: Τελικά η είδηση δημοσιεύεται στον "Φιλελεύθερο" της Κυριακής - το άρθρο υπογράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου. Περισσότερα στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων.
2nd update: Ερευνώνται οι πληροφορίες ότι αγνούμενοι της Κύπρου χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα

Παρασκευή, Οκτωβρίου 20, 2006

Γιορτάζει η αστυνομία, γιορτάζει η πλάση όλη


-Κύριε Πρόεδρε, φανταζόσασταν ποτέ πως θα έρθει μια μέρα που η "Ημέρα της αστυνομίας" θα εορτάζεται στο Μέγαρο Μουσικής;
-Ναι, βέβαια. Δεν έχετε ακούσει την έκφραση "ξύλο μετά μουσικής";


"Αστυνομία : Μια ακόμα συμμορία οπλοφόρων" - Αμπρόουζ Μπηρς (από το "Αλφαβητάρι του Διαβόλου")

Οίνος & Ύδωρ

Image Hosted by ImageShack.us

Συνεχίζεται η απεργία των δασκάλων αλλά δεν έχει φέρει ακόμα αποτελέσματα, αφού η κυβέρνηση περιμένει υπομονετικά την οικονομική εξόντωσή τους. Μόλις συμβεί αυτό, οι δάσκαλοι θα τρέξουν στα σχολεία και θα αρπάζουν τα κουλούρια από τα χέρια των μαθητών, ενώ στα διαλείμματα θα τους στριμώχνουν στη γωνία, και θα τους παίρνουν και το χαρτζιλίκι.

Η απεργία έφερε πείνα στους εκπαιδευτικούς, οπότε ας το έχουν υπόψη τους, και, την επόμενη φορά που θα έχουν αιτήματα, ας ξεκινήσουν κατευθείαν από απεργία πείνας, και να μη χάνουν χρόνο με συλλαλητήρια κι άλλες τέτοιες μπαναλαρίες.

Η απεργία δεν έχει προκαλέσει κακό στους μαθητές, αφού, ό,τι προσπάθεια και να κάνουν οι έρμοι οι δάσκαλοι, πάντα στουρνάρια μένουν τα παιδιά. Και τον Γεωργουσόπουλο να έχεις δάσκαλο, άμα πας στο σπίτι και πλακωθείς δυο τρεις ώρες στη Λαμπίρη, μετά νομίζεις πως πρωτεύουσα της Ιορδανίας είναι η Έφη Θώδη.

Το μόνο πρόβλημα για τις μανάδες είναι πως δεν έχουν πού να αφήσουν τα παιδιά τους, αλλά αυτό το πρόβλημα βαραίνει κυρίως τους δασκάλους - γονείς, γιατί είναι αναγκασμένοι να τρώνε τα δικά τους όλη μέρα στη μάπα, ενώ παράλληλα πρέπει να τα σέρνουν μαζί τους και στις διαδηλώσεις, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ρίξουν μερικές χριστοπαναγίες στην υπουργό Παιδείας – για να μην δώσουν το κακό παράδειγμα στα παιδιά τους – και να πηγαίνει τσάμπα ο ποδαρόδρομος.

Πάντως, και οι δάσκαλοι καθόλου φαντασία δεν έχουν – απεργούν λες και είναι νταλικέρηδες. Θα έπρεπε να πηγαίνουν κανονικά στα σχολεία και να διδάσκουν τα παιδιά για το πώς θα φτάσουμε στην αντιεξουσιαστική αταξική κοινωνία και όχι όλες αυτές τις παπαριές που προβλέπει το υπουργείο Παιδείας. Να φεύγει το πρωί ο Γιωργάκης με το σχολικό για να πάει να μάθει την προπαίδεια και να σου γυρνάει το μεσημέρι στο σπίτι Μπακούνιν. Τότε να δεις για πότε βρίσκονται χρήματα για τους εκπαιδευτικούς!

Η κυβέρνηση ζητάει από τους δασκάλους να βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους αλλά εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα : οι δάσκαλοι δεν έχουν κρασί – γι’ αυτό κάνουν απεργία. Αφού δεν έχουν κρασί πού να βάλουν νερό; Στο νερό; Ας τους δώσει η κυβέρνηση λίγο κρασί, λίγο θάλασσα κι ένα κάρο υποσχέσεις για το 2010, ώστε να έχουν κι αυτοί κρασί για να βάλουν νερό. Χικ!

Πέμπτη, Οκτωβρίου 19, 2006

Ο λαός μίλησε - τώρα να βγάλει το σκασμό!

Image Hosted by ImageShack.us

Μέσα σε γενική αδιαφορία διεξήχθησαν οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, αφού οι πολίτες έχουν πάρει χαμπάρι πως, ό,τι και να ψηφίσουν, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα· έτσι, τα κανονίζουν μεταξύ τους και πάνε και ψηφίζουν οι μισοί τους υποψήφιους της Νέας Δημοκρατίας και οι άλλοι μισοί τους υποψήφιους του ΠαΣοΚ, και μετά αράζουν μπροστά στις τηλεοράσεις για να κάνουν χάζι τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους που αναλύουν «το βαρυσήμαντο μήνυμα που έστειλε ο λαός της Καβάλας».

Το καλό με τις δημοτικές εκλογές είναι πως ο καθένας λέει και γράφει ό,τι του κατέβει στην καρκάλα, οπότε σκοπεύω να κάνω κι εγώ το ίδιο. Όχι δηλαδή πως περιμένω τις εκλογές για να γράψω ασυναρτησίες – το κάνω σε κάθε ευκαιρία.

Οι Αθηναίοι εξέλεξαν δήμαρχο τον Νικήτα Κακλαμάνη γιατί στην προεκλογική περίοδο δήλωνε αινιγματικά πως δεν έχει πολλά να πει, αλλά έχει πολλά να κάνει. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τους εξάψει την περιέργεια, αφού, ως γνωστόν, οι Αθηναίοι είναι πολύ περίεργοι άνθρωποι και συχνά πυκνά βάζουν το δάχτυλο στην πρίζα για να δουν τι θα γίνει.

Από την άλλη, εξέλεξαν υπερνομάρχη τη Φώφη Γεννηματά αφενός γιατί κάτι όμορφο τους θυμίζει το επίθετό της, κι αφετέρου γιατί ο υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας είχε μια ξινίλα, άλλο πράμα.

Τώρα, όλοι ψάχνουν να βρουν γιατί οι Αθηναίοι ψήφισαν τον υποψήφιο της Νέας Δημοκρατίας για δήμαρχο και την υποψήφια του ΠαΣοΚ για υπερνομάρχη – λες και έχει πια καμιά σημασία σήμερα αν κάποιος ανήκει στο ΠαΣοΚ, στη Νέα Δημοκρατία ή στους Ανώνυμους Αλκοολικούς.

Η απόφαση του Παναγιώτη Φασούλα να διεκδικήσει την δημαρχία του Πειραιά δίχασε τον υπέροχο κόσμο του Ολυμπιακού, γιατί κι ο Χρήστος Αγραπίδης είναι γαύρος και, όπως καταλαβαίνετε, οι Πειραιώτες βρέθηκαν σε δύσκολη θέση.

Όταν το ένα από τα δυο μεγάλα κόμματα κατεβάζει στον Πειραιά υποψήφιο που έχει σχέση με τον Ολυμπιακό, το άλλο θα πρέπει να κατεβάζει τον Βαρδινογιάννη ή τον Χουάν Ραμόν Ρότσα για να μην προβληματίζει τους ψηφοφόρους.

Τελικά, οι Πειραιώτες εξέλεξαν τον Παναγιώτη Φασούλα γιατί είναι μπασκετικός – έχουν πάρει χαμπάρι πως στο ποδόσφαιρο δεν πρόκειται να σηκώσουν ευρωπαϊκό κύπελλο ούτε σε χίλια χρόνια· οπότε, με την εκλογή του Φασούλα έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα στη διοίκηση του Ολυμπιακού να στρέψει την προσοχή της στο μπάσκετ, μιας και είναι πιο εύκολο να «στήσεις» τους διαιτητές σ' έναν διεθνή αγώνα μπάσκετ παρά σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, ενώ παράλληλα είναι πιο εύκολο να δηλητηριάσεις πέντε παίχτες παρά έντεκα.

Βέβαια, οι Πειραιώτες έχουν και μια τρελή αίσθηση του χιούμορ, αφού η εκλογή Φασούλα ανάγκασε τον Κώστα Σημίτη να σταθεί δίπλα του για να του ευχηθεί, κι έτσι είχαμε όλοι την ευκαιρία να θυμηθούμε και να θαυμάσουμε τον πρώην πρωθυπουργό και το πολιτικό του μέγεθος, που δεν έχει καμιά σχέση με τη μεγαλοπρέπεια που του απέδιδε σύσσωμος ο φιλοκυβερνητικός Τύπος την εποχή που μοίραζε τα μεγάλα έργα στους μεγαλοεκδότες.

Ο κ. Φασούλας θα πρέπει να σταματήσει να σκύβει και να φιλάει όποιον περνάει από μπροστά του, γιατί ήδη έχει τάση για καμπούρα και μέχρι το τέλος της τετραετίας θα μοιάζει με αραβική καμήλα – αν εκλεγεί και την επόμενη τετραετία θα βγάλει και δεύτερη καμπούρα, οπότε θα μοιάζει με την ασιατική καμήλα που είναι πιο γνωστή ως «βακτριανή».

Μεγάλη αίσθηση προκάλεσε η επιτυχία του νεαρού υποψηφίου του Συνασπισμού στον Δήμο της Αθήνας Αλέξη Τσίπρα, που κατάφερε να λάβει διψήφιο ποσοστό κι έδωσε το σύνθημα για τόπο στα νιάτα· ήδη οι άνθρωποι του Συνασπισμού έχουν ξαμοληθεί στα Γυμνάσια και στα Λύκεια της χώρας ψάχνοντας για μελλοντικούς υποψηφίους που θα μοιάζουν νέοι και θα μιλάνε σαν γέροι – έστω, σαν τον Νίκο Κωνσταντόπουλο.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει σύμμαχό του τον χρόνο και, αν κάθε τετραετία αυξάνει λίγο το ποσοστό του, σε 94 χρόνια θα γίνει ο πιο νέος δήμαρχος της πρωτεύουσας και θα πραγματοποιήσει τα οράματά του για την Αθήνα του 22ου αιώνα.

Πολύ αξιοπρεπές ήταν το ποσοστό που έλαβε η Γκιουλ Μπεγιάζ Καραχασάν για την Υπερνομαρχία Δράμας – Καβάλας – Ξάνθης. Η κ. Καραχασάν ήταν προσωπική επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου και τον δικαίωσε απόλυτα, καθώς με τον ρυθμό που γεννοβολάνε οι μουσουλμάνοι είναι ζήτημα χρόνου πότε θα γίνουν κανα δυο εκατομμύρια στην Ξάνθη, για να οδηγήσουν το ΠαΣοΚ σε περιφανή θρίαμβο και τη Θράκη στην Τουρκία.

Οι Θεσσαλονικείς ψήφισαν, λέει, τον Παναγιώτη Ψωμιάδη γιατί τον χτυπούσε το αθηναϊκό κατεστημένο. Παρακαλείται το αθηναϊκό κατεστημένο να στηρίζει αναφανδόν από δω και πέρα τον κ. Ψωμιάδη - ό,τι σαχλαμάρα κι αν λέει -, μπας και γλιτώσει κάποια στιγμή η Θεσσαλονίκη απ' αυτόν. Κατά τ' άλλα, με την στήριξη που παρέχουν οι Θεσσαλονικείς στον κάθε πυροβολημένο εθνοπατέρα, σε λίγο θα βρει καταφύγιο στην Θεσσαλονίκη και ο Ζαν Μαρί Λεπέν.

Μεγάλο θέμα δημιουργήθηκε με το χρώμα του χάρτη στην τηλεόραση. Τα κυβερνητικά στελέχη τον έβλεπαν γαλάζιο, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου απεφάνθη πως ο χάρτης είναι πράσινος, οδηγώντας μας όλους στο ασφαλές συμπέρασμα πως - εκτός των άλλων - έχει και αχρωματοψία.

Οι δημοσιογράφοι επέμειναν πως η αποχή κυμάνθηκε σε υψηλά επίπεδα, αν και το υπουργείο Εσωτερικών τόνισε πως ήταν σε επίπεδα ανάλογα με αυτά του 2002. Σε κάθε περίπτωση, οι εξηγήσεις που δόθηκαν για την αποχή ήταν λανθασμένες. Η αποχή από τις εκλογές στην Ελλάδα οφείλεται στο γεγονός πως ψηφίζουμε σε σχολεία, και υπάρχουν πολλοί Έλληνες που έχουν τραυματικές εμπειρίες από τα σχολικά τους χρόνια – τρέμουν στη θέα του μαυροπίνακα και φοβούνται πως θα εμφανιστεί πίσω από το παραβάν κανας βλοσυρός μαθηματικός και θα τους βάζει να λύνουν εξισώσεις, οπότε αποφεύγουν να πάνε να ψηφίσουν.

Εντάξει, κάποιοι άλλοι έχουν τη φαντασίωση πως πάνε να ψηφίσουν τελευταίοι, τους παρακαλάει η σέξι δικαστική αντιπρόσωπος να τη βοηθήσουν στην καταμέτρηση των ψηφοδελτίων και ξαφνικά βρίσκονται να επιδίδονται σε φοβερές ερωτικές περιπτύξεις μαζί της πάνω στα θρανία.

Τότε ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μια φοβερή ξανθιά με τεράστιους βύζους που είναι εκλογική αντιπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας και τη λένε Σμαράγδα Κουτσουμπέ Κλασαμπάνου· μόλις τους βλέπει γυμνούς, πυρώνει, πετάει τα ρούχα της και μπαίνει κι αυτή με τη σειρά της στην μάχη των εκλογών. Οι τρεις τους παραδίδονται στην ηδονή, κυλιούνται στο βούρκο, στην αμαρτία, στις κάλπες και ξεχνούν εντελώς τον τηλεοπτικό εκλογικό μαραθώνιο που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Οι ώρες περνούν και ο Νίκος Χατζηνικολάου ανακοινώνει στο πανελλήνιο - που έχει στουμπώσει από τις πίτσες και νυστάζει - πως το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία ισοψηφούν αλλά λείπουν τα αποτελέσματα από το 69ο εκλογικό τμήμα. Οι δημοσιογράφοι τρέχουν με τις κάμερες στο εκλογικό τμήμα, ανοίγουν την πόρτα και τότε βλέπουν έναν γυμνό νάνο να...συγγνώμη, αλλά ξέφυγα πάλι από το θέμα μας που δεν είναι άλλο από τις εκλογές.

Λοιπόν, δεν καταλαβαίνω γιατί ψηφίζουμε στα σχολεία. Αυτό ήταν σωστό όσο τα σχολεία σήμαιναν κάτι για την κοινωνία – σήμερα, είναι το μέρος που οι γονείς παρκάρουν τα παιδιά τους για να μην τα έχουν μέσα στα πόδια τους. Άρα, θα πρέπει να εκσυγχρονιστούμε και να ψηφίζουμε σε άλλα μέρη. Για παράδειγμα, στα προποτζίδικα. Εκεί που παίζεις Στοίχημα το Κολωνία - Καϊζερσλάουτερν, να ρίχνεις και μια ψήφο στον Σκανδαλίδη. Ακόμα καλύτερα θα ήταν να μπουν και οι εκλογές στο Στοίχημα. Ξέρετε τι ενδιαφέρον θα έδειχνε ο κόσμος για το ντέρμπι Παπαγεωργόπουλος – Αράπογλου αν μπορούσε να στοιχηματίσει;

Μετά από πολύωρες τηλεοπτικές αναλύσεις, τα πρωτοκλασάτα στελέχη των δυο μεγάλων κομμάτων απεφάνθησαν πως το πολιτικό σκηνικό δεν άλλαξε ούτε αυτή τη φορά – η ένωση της Νέας Δημοκρατίας με το ΠαΣοΚ αναβάλλεται. Λυπάμαι, αλλά όσοι από εσάς ψηφίσατε τον Νικήτα Κακλαμάνη όχι για να μαζεύει τα σκουπίδια αλλά επειδή προσβλέπατε στην ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και την ανάληψη της εξουσίας από τους Ερυθρούς Χμερ, θα χρειαστεί να περιμένετε άλλα τέσσερα χρόνια. Υπομονή.


Αγαπητοί αναγνώστες, το κείμενο αυτό γράφτηκε για τη LiFO. Σε αυτό το τεύχος της LiFO, ο κ. Χρήστος Χωμενίδης μου έχει κάνει μια μεγάλη τιμή, καθώς στο κείμενό του υπάρχει ο υπότιτλος «à la manière de Pitsirikos». Θέλω να τον ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου – πάντως, ο δικός μου τρόπος γραφής είναι πολύ επηρεασμένος τόσο από τον δικό του όσο και από τον τρόπο κάθε συγγραφέα που αγαπάω.

Σήμερα δεν συντρέχουν οι λόγοι που με έκαναν να φτιάξω αυτό το blog. Ο κύριος λόγος που γράφω ακόμα είναι πως κάποιοι γενναιόδωροι άνθρωποι – όπως ο κ. Χωμενίδης – εκφράστηκαν με καλά λόγια για τα κείμενά μου και ουσιαστικά με προέτρεψαν να συνεχίσω να γράφω. Δεν γράφω επειδή «καίγομαι» για το γράψιμο αλλά επειδή μπορώ – και κυρίως, επειδή διασκεδάζω όταν γράφω.

Κύριε Χωμενίδη σας ευχαριστώ. Αυτό το «à la manière de Pitsirikos» θα βοηθήσει τα παιδιά μου να συνειδητοποιήσουν το πνευματικό μέγεθος του πατρός τους. Δεν μπορώ να κρίνω κανένα κείμενο αλλά θα μου επιτρέψετε να το κάνω – για μια και μόνο φορά – και να σας βάλω «άριστα». Θα ήταν μεγάλη μου χαρά, αν κάποια μέρα γράφαμε ένα κείμενο μαζί. Δεν γνωρίζω το αποτέλεσμα αλλά η διαδικασία – που είναι ουσία – θα ήτο σίγουρα απολαυστική. Σας ευχαριστώ και πάλι.

Στο προηγούμενο τεύχος της LiFO, στη διπλανή σελίδα - εκτός από το άρθρο του κ. Χωμενίδη - υπήρχε κι ένα σχόλιο του κ. Γιώργου Βέλτσου. Αυτήν την εβδομάδα, ο κ. Βέλτσος απουσιάζει. Για να είμαι ειλικρινής χάρηκα - αν και έχω παρακολουθήσει επανειλημμένως τις παραδόσεις του κ. Βέλτσου -, γιατί το αναγνωστικό κοινό μπορεί να δυσανασχέτησε από την ταυτόχρονη συνύπαρξη τριών μεγάλων φιλοσόφων σε δυο μόνο σελίδες. Ίσως να μην είναι έτοιμο ακόμα και να του έπεσε βαρύ.

Για αυτό το τεύχος της LiFO, έχω να πω το εξής : Γαμάει. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι αφιερωμένο σε αυτό που αγαπάω πιο πολύ : τα βιβλία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο στον κόσμο από τα βιβλία - εκτός, ίσως, από το cheese cake του Βάρσου. «Δυο ζωές δεν φτάνουν για να διαβάσω αυτά που θέλω» γράφει, στα μισά της ζωής του, ο σχεδόν απελπισμένος Νίκος Καζαντζάκης σε έναν φίλο του. Αμφιβάλλω αν υπήρξε άλλος Έλληνας συγγραφέας που να είχε διαβάσει όσο εκείνος, οπότε αντιλαμβάνομαι πόσο μάταιο είναι να προσπαθείς να τα διαβάσεις όλα.

Προσπερνάω τα υπόλοιπα έξοχα κείμενα της LiFO – ακόμα κι αυτό του Δασκάλου M. Hulot – και στέκομαι στη συνέντευξη του συν-blogger Filep Motwary στην κ. Δέσποινα Τριβόλη. Ο Felip Motwary είναι σχεδιαστής μόδας – δεν γνωρίζω τον κόσμο της μόδας αλλά καταλαβαίνω πως είναι ταλαντούχος κι ανερχόμενος.

Στη συνέντευξή του αναφέρει πόσο τον βοήθησε στη δουλειά του η δημιουργία του blog του. Πόσο εύκολο έκανε γι’ αυτόν να δείχνει τη δουλειά του σε ανθρώπους που ζουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Πιο συγκεκριμένα, λέει : «Μου έχει φέρει πολλά (το blog μου). Έχουν δει τη δουλειά μου έξω, έχω υποστηρικτές, έχω review, έχω access όπου θέλω, λόγω της ποιότητας του blog. Το blog ήταν η ανάγκη μου να πω πράγματα που αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα να εκφράσω».

Την προπερασμένη Κυριακή πήγα στην οδό Πανός στην Πλάκα για να δω τον Spi_Der που συμμετείχε σε έναν μαραθώνιο δημιουργίας κόμικ. Την ώρα που πίναμε καφέ, τον πλησίασε μια νέα και όμορφη κοπέλα που είχε εμφανή αγωνία για το πώς θα γίνει γνωστή η δουλειά της. Δεν έχασα την ευκαιρία και της είπα να φτιάξει ένα blog. Μάλλον ήμουν πολύ επίμονος (για την ακρίβεια, της πήρα τ’ αυτιά), γιατί κάποια στιγμή μου είπε «εσύ για κάποιο λόγο μού το λες αυτό – κάτι ξέρεις».

Αγαπητοί αναγνώστες, επιμένω και θα επιμένω. Αν έχετε φίλους ή γνωστούς που ασχολούνται με τη ζωγραφική, τη φωτογραφία, τα σκίτσα ή το γράψιμο και δεν έχουν τρόπο να τα παρουσιάσουν κάπου ή είναι ντροπαλοί, πείτε τους να κάνουν ένα blog. Θα εκθέσουν το ταλέντο τους και θα κοινωνήσουν την Τέχνη τους σε ένα μεγάλο κοινό χωρίς να χρειαστεί να κάνουν συμβιβασμούς. Όλοι διαβάζουν τα blogs σήμερα και πολλοί αναζητούν νέα ταλέντα. Που θα τα δουν τα σκίτσα ή τις ζωγραφιές; Θα σπάσουν την πόρτα του σπιτιού του ζωγράφου και θα ψάχνουν στα ντουλάπια για τις ακουαρέλες του;

Στο τέλος, θα γίνω γραφικός με αυτήν την εμμονή μου αλλά θεωρώ μεγάλη επιτυχία το γεγονός πως κατάφερα να πείσω μερικούς νέους ανθρώπους να φτιάξουν blog. Ρε γαμώτο, το πολύ πολύ να μην αρέσει σε κανέναν η δουλειά σου. Κι αν αρέσει; Δεν είναι κρίμα να μην το μάθεις ποτέ;

Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006

Μετεκλογικά

Image Hosted by ImageShack.us

-Ποιον ψήφισες;
-Α, δεν σου λέω, η ψήφος είναι μυστική.
-Δεν ορκιστήκαμε να μην έχουμε μυστικά η μια από την άλλη; Έλα, ποιον ψήφισες;
-Την ξαδέρφη της νονάς του Γιάννη! Ικανοποιήθηκες;
-Σε ποιανού το συνδυασμό ήταν;
-Στου Κακλαμάνη. Όχι, όχι, στου Σκανδαλίδη! Δεν είμαι σίγουρη.
-Α, εσύ κρατάς την ψήφο σου μυστική κι από τον εαυτό σου! Δεν ξέρεις αν ήταν ΠαΣοΚ ή Νέα Δημοκρατία;
-Έλα αγάπη μου! Τι ΠαΣοΚ, τι Νέα Δημοκρατία, τι απόγονοι των Μακεδονομάχων! Στο 2006 ζούμε, αυτές οι διακρίσεις είναι ξεπερασμένες.
-Καλά, εσύ δεν έλεγες πως θα ψηφίσεις τον Τσίπρα;
-Έλεγα αλλά έχω και κοινωνικές υποχρεώσεις - πενήντα χιλιάδες θα πλήρωνα στην Εφορία, αν δεν ήταν η ξαδέρφη της νονάς του Γιάννη. Πάντως, είναι ωραίο τεκνό ο Αλέξης!
-Ναι το μανάρι μου! Φοράει κι αυτά τα κόκκινα πουκάμισα…
-Είναι το κόκκινο της Αριστεράς.
-Α, εγώ νόμιζα πως είναι το κόκκινο του Ralph Lauren!
-Ξέρεις τι με χάλασε στον Τσίπρα; Που τον κατάβρεξαν με σαμπάνιες.
-Γιατί σε χάλασε;
-Δεν μπορεί να είσαι αριστερός και να σου ανοίγουν σαμπάνιες!
-Δηλαδή τι έπρεπε να του ανοίξουν; Ρετσίνα Κουρτάκη;
-Ας του ανοίγανε μια βότκα, ένα ούζο! Κάτι ταπεινό τέλος πάντων.
-Σιγά μην του ανοίγανε και γκαζόζα! Μπορεί να ήταν Cair η σαμπάνια. Μπορεί να τη φυλάγανε οι γονείς του για να την ανοίξουν στο γάμο του.
-Εγώ πάντως, αν τον είχα ψηφίσει, θα αισθανόμουν προδομένη με τη σαμπάνια. Αλήθεια, εσύ ποιον ψήφισες;
-Κανέναν.
-Λευκό, την καλύτερη δουλειά έκανες.
-Ούτε λευκό - δεν πήγα καθόλου.
-Καλά, δεν πήγες να ψηφίσεις; Πως θα δείξεις τη δύναμή σου;
-Δηλαδή εσύ, που ψήφισες την ξαδέρφη της νονάς του Γιάννη, έδειξες τη δύναμή σου;
-Άλλο εγώ. Εγώ είμαι ανεύθυνη, επιπόλαιη και ιδιοτελής. Δεν το πιστεύω πως δεν πήγες να ψηφίσεις…
-Στην Ευρώπη είναι πολύ της μόδας να μην ψηφίζεις. Αυτούς που ψηφίζουν τους κοροϊδεύουν.
-Γιατί δεν μου το είπες πιο νωρίς; Ούτε εγώ θα πήγαινα. Μην σου ξεφύγει μπροστά στη Ζενεβιέβ πως ψήφισα και με περάσει για καμιά δεύτερη.
-Παιδιά είμαστε; Λέγονται αυτά τα πράγματα;
-Πάντως, πρέπει να παραδεχτώ πως οι εκλογές είναι πολύ κουραστικές – σε βγάζουν από το ρυθμό σου.
-Τι προτείνεις; Να τις καταργήσουν; Και τότε πως θα ξεχωρίζουμε εμείς που δεν ψηφίζουμε;
-Να ψηφίζουν μόνο οι άνδρες.
-Ωραία! Και να μην ψηφίζουν οι γυναίκες και οι δούλοι! Μια Αθηναϊκή Δημοκρατία την ξέρεις ή τυχαία τα λες αυτά;
-Πως δεν την ξέρω; Δια της μαζικής αποχής οδηγούμαστε ξανά στην άμεση Δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας. Να ψηφίζουν δέκα είκοσι χιλιάδες άνθρωποι και να τελειώνει η ιστορία. Χρυσός αιώνας και πάλι.
-Δεν βρίσκεις οπισθοδρομικό να μην έχουν οι γυναίκες δικαίωμα ψήφου;
-Όχι.
-Και πως θα εξέφραζες τη γνώμη σου; Πως θα ψήφιζες την ξαδέρφη της νονάς του Γιάννη;
-Γιατί, ο άνδρας μου ποιον νομίζεις πως ψήφισε;

Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006

Τα Χριστιανόπουλα



Η αδιάλλακτη στάση των δασκάλων και η εμμονή τους στη συνέχιση της απεργίας υπαγορεύουν στην κ. Γιαννάκου να λάβει έκτακτα μέτρα για τη μόρφωση των παιδιών που αποτελούν την ελπίδα του έθνους.

Θα πρέπει η κ. Γιαννάκου να θυμηθεί πως δεν είναι μόνο υπουργός Παιδείας, αλλά και Θρησκευμάτων, και να αναθέσει στους καλόγερους την εκπαίδευση των νεαρών βλαστών μας.

Με αυτήν την κίνηση, αφενός θα ανοίξει ξανά τη λεωφόρο της Γνώσης για τους μικρούς μαθητές και αφετέρου θα κάνει πραγματικότητα το κρυφό σχολειό, βουλώνοντας τα στόματα όσων διατείνονται πως αυτό ήταν απλά ένας μύθος.


Το όμορφο blog μιας Κυρίας που βάζει χρώματα στις ζωές μας, εδώ.

Ακόμα μια επιτυχία της κυβέρνησης στις δημοτικές εκλογές


-Μαριέττα, γιατί είσαι τόσο χαρούμενη;
-Δεν πρόσεξες πως την Κυριακή ήταν όλα τα σχολεία ανοιχτά;

Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006

Ο νικητής

Αγαπητοί αναγνώστες, ίσως να μπερδευτήκατε - ή ακόμα και να εκνευριστήκατε - παρακολουθώντας τα εκλογικά αποτελέσματα των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών από την τηλεόραση. Όλοι οι πολιτικοί ισχυρίστηκαν πως ενισχύθηκε το κόμμα τους, ενώ οι δημοσιογράφοι υποστήριξαν πως νικητής αυτών των εκλογών ήταν η αποχή. Κυρίες και κύριοι, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω πως ο μοναδικός και αδιαμφισβήτητος νικητής αυτών των εκλογών δεν ήταν άλλος από...


Σας έλειψα;

Σάββατο, Οκτωβρίου 14, 2006

Παιδεία


Spi_Der & πιτσιρίκος



Μη χάσετε το φεστιβάλ της Βαβέλ στο Γκάζι. Ανάμεσα στα άλλα θα απολαύσετε και μια συνεργασία του Spi_Der με τον Αντώνη Βαβαγιάννη. Υποκλίνομαι στο ταλέντο τους.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 13, 2006

Διαφορές & ομοιότητες


-Ταγίπ, πες μου με δυο λέξεις, σε τι διαφέρουν οι Έλληνες από τους Τούρκους;
-Όταν ένας Έλληνας παίρνει Νόμπελ Λογοτεχνίας, όλοι οι Έλληνες πανηγυρίζουν λες και έγραψαν αυτοί τα βιβλία - όταν το παίρνει ένας Τούρκος, χαίρονται όλοι οι άλλοι εκτός από τους Τούρκους.
-Και σε τι μοιάζουν Έλληνες και Τούρκοι;
-Ούτε οι μεν ούτε οι δε έχουν διαβάσει τα βιβλία του συμπατριώτη τους που βραβεύτηκε!

Στον Ορχάν Παμούκ το Νόμπελ Λογοτεχνίας


-Κώστα, η Ελλάδα έχει πάρει δυο Νόμπελ Λογοτεχνίας - τι σημαίνει το Νόμπελ Λογοτεχνίας για μια χώρα;
-Κοίτα, σε τέσσερα χρόνια θα έχετε πραξικόπημα, θα ακολουθήσει επταετής χούντα, και πέντε χρόνια μετά θα σας δώσουν ένα Νόμπελ ακόμα!

Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2006

Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια



Αγαπημένε μου πιτσιρίκο, δεν είσαι και πολύ αγαπημένος μου αλλά είσαι το μόνο παιδάκι που ξέρω να γράφει σε εφημερίδα, και γι' αυτό αποφάσισα να σου γράψω. Με λένε Γλαύκο και δεν μου αρέσει το όνομά μου. Ο μπαμπάς μου όμως έχει μανία με τη μυθολογία, κι έτσι εμένα με βάφτισε Γλαύκο και την αδερφή μου Νιόβη. Τον σκύλο μας τον έβγαλε Δευκαλίωνα αλλά, άμα τον φωνάξεις έτσι, δεν έρχεται, οπότε κι εμείς τον φωνάζουμε Σίσυφο.

Γενικά ο μπαμπάς έχει μανία με τα αρχαία ονόματα. Το δικό του όνομα είναι Θάνος αλλά μας έχει πει μπροστά στους άλλους να τον φωνάζουμε Αθανάσιο, κι όταν είμαστε μόνοι μας απαιτεί να τον λέμε Προκρούστη. Πάντως, η μαμά, όταν έχει τα νεύρα της τον φωνάζει Θανάση, κι ο μπαμπάς τρελαίνεται. Το όνομα της μαμάς μου είναι Λόλα, αλλά αυτήν δεν την πειράζει καθόλου.

Πιτσιρίκο εδώ κι ένα μήνα δεν πάω στο σχολείο γιατί οι δάσκαλοι έχουν απεργία. Ευτυχώς η κυρία μας δεν είναι απεργοσπάστρια, γιατί τότε θα πήγαινα κι εγώ στο σχολείο όπως τα τρία μου ξαδέρφια -ο Όθωνας, η Αμαλία κι η Φρειδερίκη- που είναι παιδιά του αδελφού του μπαμπά, του θείου Κωστάκη, που, άμα κάνεις το λάθος και τον πεις Κώστα, θα σου πάρει ο διάολος τον πατέρα, γιατί θέλει όλοι να τον φωνάζουν Κωνσταντίνο. Δεν ξέρω γιατί σου τα γράφω όλα αυτά για το σόι μου, αλλά δεν έχω ξαναγράψει γράμμα και δεν ξέρω πως γίνεται. Πλάκα έχει όμως.

Που λες, πιτσιρίκο, δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι ζητάνε από τους δασκάλους να γυρίσουν στα σχολεία. Εγώ την περνάω πολύ φίνα αυτήν την εποχή, και μακάρι η απεργία να κρατήσει για πάντα. Τελικά, είναι πολύ ωραίο πράγμα η απεργία άμα είσαι μπόμπιρας. Το πρωί ξυπνάω κατά τις 11 και πλακώνομαι στο PlayStation μέχρι τις 2.

Το μόνο πρόβλημα είναι πως έρχονται σπίτι οι γιαγιάδες μου, που με φυλάνε για να μην είμαι μόνος μου. Ευτυχώς δεν έρχονται και οι δυο μαζί γιατί είναι τσακωμένες. Μια μέρα η μια, μια μέρα η άλλη. Τσακωθήκανε για το πώς θα βαφτίσουμε την μικρή μου αδερφή.

Η μαμά του μπαμπά θέλει να την πούμε Σουλτάνα και η μαμά της μαμάς Ελισάβετ – αυτά είναι τα ονόματά τους βέβαια. Ο μπαμπάς θέλει να τη βαφτίσει Γαία αλλά δεν τον παίρνει και πάρα πολύ γιατί παίζουνε διάφορα με περιουσίες, κληρονομιές και τα ρέστα – καταλαβαίνεις.

Τέλος πάντων, η μικρή μου αδερφή είναι τριάμισι χρονών και την έχουμε αβάφτιστη ακόμα. Περιμένουμε μπας και πεθάνει καμιά από τις δυο γριές για να της δώσουμε το όνομα της άλλης που θα μείνει ζωντανή. Είναι όμως κοτσονάτες οι πουτάνες οι γριές και στο τέλος θα μας θάψουν όλους.

Μην κοιτάς που μιλάω έτσι γι' αυτές – τις αγαπάω, αλλά ο μπαμπάς λέει πως στις γυναίκες δεν πρέπει να δίνουμε και πολύ αέρα, γιατί θα μας καβαλήσουνε. Σου γράφω και λίγο μάγκικα για να μη με περάσεις και για κανένα μαμόθρεφτο.

Ο μόνος λόγος που θέλω να ανοίξουν πάλι τα σχολεία είναι για να πλακώσω στο ξύλο τον Πετρόπουλο. Ο Πετρόπουλος είναι συμμαθητής μου και του τη φυλάω από πέρσι. Πέρσι εμένα μου άρεσε η Γιαδικιάρογλου, αλλά φέτος - απ' όσες πρόλαβα να δω - μου αρέσει η Πετροβασίλη.

Πήγε, που λες, πέρσι ο Πετρόπουλος στη Γιαδικιάρογλου και της είπε πως έχω ψείρες. Εγώ δεν είχα ψείρες πέρσι – είχα πριν τρία χρόνια, αλλά με ξυρίσανε γουλί κι αυτές φύγανε, γιατί δεν μπορούσαν πια να κάνουν σπιτάκια στο κεφάλι μου.

Θα τον κοπάναγα από πέρσι τον Πετρόπουλο, αλλά τότε ήταν πιο γομάρι από μένα. Το καλοκαίρι όμως πλακώθηκα στα μπάνια κι έχω γίνει θηρίο. Ήμουν και μαυρισμένος, αλλά τώρα μου έφυγε.

Είχαμε πάει στη Ζάκυνθο και περάσαμε πολύ ωραία. Γνώρισα κάτι άλλα παιδάκια που μένουν εκεί και με έμαθαν ένα σωρό βρισιές. Από όσα μέρη έχουμε πάει διακοπές, πουθενά δεν έβριζαν όπως στη Ζάκυνθο. Πολύ φίνο μέρος. Να πας κι εσύ, και θα με θυμηθείς.

Άμα ήξερα πως δεν θα είχαμε σχολείο, θα καθόμουν εκεί. Μας φιλοξένησε ένας γνωστός του μπαμπά. Δεν μας φιλοξένησε ακριβώς – ο μπαμπάς είναι εφοριακός και τσάκωσε τον κ. Αρβανιτάκη να κάνει κομπίνες με μαντολάτα από την Ταϊβάν, οπότε αυτός, για να μην πάει φυλακή, μας παραχώρησε μια βιλάρα μεγαλείο.

Ερχόταν κάθε πρωί με το αυτοκίνητό του και μας πήγαινε για μπάνιο, μετά μας πήγαινε για φαγητό και γενικά μας πήγαινε όπου τραβούσε η ψυχή μας. Μας πήγε και στο Ναυάγιο. Όχι με το αυτοκίνητο αλλά με το κότερο που είχε αγοράσει με τα λεφτά από τις κομπίνες. Είχε και μια κόρη στην ηλικία μου, την Αντριάνα, που όλοι την έλεγαν Αντριανάρα και, μάγκα μου, έβριζε πιο πολύ κι από αμερικάνικη ταινία – στα ελληνικά έβριζε αλλά για να σου δώσω να καταλάβεις.

Πιτσιρίκο, προχτές που είχαμε πάει στο super market είδα την δασκάλα μου. Ήθελα να τρέξω να τη φιλήσω και να της πω πόσο μου λείπει, αλλά θυμήθηκα πως δεν πρέπει να δίνουμε πολύ θάρρος στις γυναίκες· έτσι, την πλησίασα με αργά βήματα και της είπα ψυχρά : «Γεια σας, τι κάνετε κυρία Κοκοβίκου;». Μάγκα μου, με άρπαξε στην αγκαλιά της και με φιλούσε πέντε λεπτά – έγινα ρεζίλι στον κύριο που δούλευε στα ζαρζαβατικά.

Πολύ χάρηκε που με είδε η κυρία μου. Παρατήρησε μάλιστα πόσο έχω μεγαλώσει – δεν της είπα πως το έκανα επίτηδες για να πλακώσω τον Πετρόπουλο. Τη ρώτησα γιατί κάνει απεργία και μου είπε πως παίρνει λίγα χρήματα και δεν φτάνουν για να τα φέρει βόλτα. Τη λυπήθηκα την καψερή.

Είπα στη μαμά να της πάρουμε τίποτα μπριζολάρες για να φάει να καρδαμώσει, αλλά η μαμά μού είπε πως δεν κάνει, γιατί θα τη φέρουμε σε δύσκολη θέση. Εγώ, πάντως, μόλις περάσαμε από το ταμείο την πλησίασα – τάχα μου για να τη χαιρετήσω - κι έβαλα κρυφά μέσα στις σακούλες της τρία κουτιά μπισκότα και δυο βάζα με μαρμελάδα.

Μετά το μετάνιωσα λίγο, γιατί η κυρία μου είναι χοντρούλα και, άμα τα φάει αυτά θα παχύνει κι άλλο, και μετά δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσει να την κοιτάξει ο κ. Φλωράς που κάνει μάθημα στην έκτη και όλοι έχουμε καταλάβει πως της αρέσει τρελά.

Είπα στο μπαμπά να πάρουμε την κυρία μου να μου κάνει ιδιαίτερο, μπας και βγάλει κανα φράγκο και λιγδώσει το αντεράκι της, αλλά ο μπαμπάς μού είπε πως δεν μπορούμε να διώξουμε τον κ. Αλογομούρη γιατί είναι γιος του συναδέλφου του στην Εφορία – μ' αυτόν δουλεύουν μαζί, και μάλλον ο μπαμπάς φοβάται πως, αν διώξουμε το γιο του, θα τον καρφώσει στον Ευαγγελάτο κι αυτός θα βάλει κάμερες παντού και θα κάνουνε τον μπαμπά τσακωτό και θα τον δείχνει μετά η τηλεόραση να λέει πως είναι αθώος.

Ο μπαμπάς μού είπε πως και η κ. Στάη έχασε κοτζαμάν θεσάρα μ' ένα σκασμό λεφτά στον ΑΝΤ1, αλλά δεν το έκανε θέμα, και καλό θα ήταν οι δάσκαλοι να παραδειγματιστούν από την αξιοπρεπή της στάση: να αφήσουν αυτά που ξέρουν, να γυρίσουν στις δουλειές τους και να πάψουν να ταλαιπωρούν τον κόσμο.

Τότε, η μαμά γύρισε και του είπε «τι μαλακίες είναι αυτές που λες στο παιδί ρε Θανάση;» κι ο μπαμπάς έγινε Τούρκος. Όχι για το «μαλακίες», για το «Θανάσης» - καταλαβαίνεις.

Πιτσιρίκο, θέλω να γράψεις να τα δώσουνε τα λεφτά στους δασκάλους. Αν όχι σε όλους, να δώσουνε οπωσδήποτε στην κυρία μου, γιατί είναι καλή κυρία. Μας αγαπάει και μας μαθαίνει γράμματα.

Μπορεί να είμαι μικρός αλλά σκέφτομαι πως, αφού περνάμε πιο πολλές ώρες με τους δασκάλους μας παρά με τους γονείς μας, θα έπρεπε όλοι οι γονείς να έχουν βγει στους δρόμους και να ζητάνε από την κυβέρνηση να δώσει λεφτά στους δασκάλους. Δεν μου φαίνεται και πολύ έξυπνο να ξέρεις πως τα παιδιά σου περνάνε τη μισή τους μέρα με ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε και να μην κάνεις τίποτα. Έτσι δεν είναι; Άντε γεια τώρα, πάω να παίξω μπάλα.


Γλαύκος

Υ.Γ. Η δικιά σου η κυρία κάνει απεργία;



Αγαπητοί αναγνώστες, αυτό το κείμενο γράφτηκε για τη LiFO. Είναι η πρώτη εμφάνιση του «Γλαύκου» στο κουρμπέτι – είπα να τον βγάλω μια βόλτα να ξεσκάσει. Ο «Γλαύκος» και η «Νιόβη» (το «Νιοβάκι») μπήκαν στη ζωή μου τον Αύγουστο που μας πέρασε, κι ενώ διάβαζα στην παραλία ένα βιβλίο που μου χάρισε ο γενναιόδωρος M. Hulot. Από τότε, έχω περάσει πολλές ώρες με τον «Γλαύκο» και τη «Νιόβη». Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μέλλον τους αλλά τους έχω αγαπήσει. Ελπίζω, κάποια στιγμή, να με αγαπήσουν κι αυτοί.

Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στα δυο όμορφα παιδιά – που ήταν στο νησί - από τα οποία «έκλεψα» τα ονόματα. Ο Γλαύκος δεν ξέρω αν θα το διαβάσει, αλλά η Νιόβη διαβάζει τη LiFO και θα το δει σίγουρα. Γλυκιά μου, αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, σε ευχαριστώ για όλες τις συζητήσεις που με βοήθησαν να «πιάσω» τον «Γλαύκο» - μου ξεφεύγει ώρες ώρες και αρχίζει τα μαρξιστικά και τις μαγκιές αλλά το παλεύω. Πάντως, τα γλυκά που τσακίσαμε στην πλατεία ήταν θεσπέσια!

(ακολουθεί αναφορά σε κυρίους και κυρίες)

Γι’ αυτό το τεύχος της LiFO, δεν έχω πολλά να πω – απλά, δεν υπάρχει άλλο τέτοιο έντυπο στη χώρα αυτή τη στιγμή. Είναι το μόνο που διαβάζω πια – εντάξει, εγώ, ως γνωστόν, έχω και υψηλή αισθητική. Μεταξύ άλλων, θα διαβάσετε δυο υπέροχες συνεντεύξεις του Δημήτρη Παπαϊωάννου (ευτυχώς υπάρχουν και τέτοιοι Έλληνες) και του Γρηγόρη Ψαριανού, στην Κλημεντίνη Βουνελάκη και στον Μέγα M. Hulot αντίστοιχα. Συνέντευξη του Πέτρου Μάρκαρη στον Νίκο Φωτάκη και άρθρα του Κωστή Παπαγιώργη, του Χρήστου Χωμενίδη και του Χρήστου Μιχαηλίδη.

Ο Νίκος Τσεπέτης δίνει πάλι ρέστα με όσα γράφει για την ελληνική κοινωνία και μου φέρνει στο μυαλό τον στίχο του μεγάλου Άκη Πάνου «η κοινωνία που τη σπρώχνουν στον κατήφορο τα λάθη / τι ειρωνεία, εμείς τη φτιάξαμε αυτή την κοινωνία». Όλοι παραπονιούνται (γονείς, μαθητές, δάσκαλοι, καθηγητές, πλημμυροπαθείς κι εμείς μαζί) αλλά ας αφήσουμε την κλάψα, κι ας παραδεχτούμε πως, γι’ αυτό το χάλι, υπεύθυνοι είμαστε εμείς. Ποτέ άλλοτε τόσοι πολλοί καλοί μαζεμένοι δεν πέτυχαν ένα τόσο χάλια αποτέλεσμα. Άντε τώρα παιδιά, όλοι μαζί, να ψηφίσουμε τον Ψωμιάδη, τον Κακλαμάνη, τον Σκανδαλίδη και τη Φώφη. Αυτοί είμαστε…


Για τους φίλους αναγνώστες που μου ζητούν περισότερα κείμενα σαν το "Καλό χειμώνα!" : Αγαπητοί φίλοι κι εγώ διασκεδάζω με αυτόν τον τρόπο γραφής αλλά η μαύρη αλήθεια είναι πως αυτό είναι το είδος του κειμένου που το γράφω σε δεκαπέντε λεπτά. Θα μπορούσα να γράφω τρία τέτοια κείμενα κάθε μέρα αλλά δεν θα το ευχαριστιόμουν. Ξέρετε πως χατίρια δεν χαλάω αλλά να το χαίρομαι κι εγώ. Ευχαριστώ.