update! Χάθηκε η μπάλα από mail γι’ αυτό το post. Πάμε παιδιά να τους φάμε όλους! «Ανεβάζω» στο τέλος του κειμένου δυο mail από δυο κυρίους. Τα ονόματά τους είναι στη διάθεσή μου. Ο πρώτος κύριος δουλεύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ο δεύτερος κύριος σε μεγάλη ιδιωτική εταιρία. Mail με προσωπικές καταγγελίες και βρισιές δεν μπορώ να δημοσιεύσω. Όποιος αναγνώστης θέλει να καταγγείλει κάποιον, ας κάνει δικό του blog και ας με ειδοποιήσει να του κάνω link. Ευχαριστώ.
2nd update! Δημοσιεύω και το γράμμα ενός αναγνώστη που είναι δημοσιογράφος. Το όνομά του είναι στη διάθεσή μου.
Έλαβα το κάτωθι mail και το δημοσιεύω ως έχει, χωρίς την εισαγωγή και τις ευχαριστίες. Το όνομα του αποστολέα δεν το δημοσιεύω μετά από δική του επιθυμία. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ο τίτλος του post είναι δικός μου.
Με αφορμή τα πρόσφατα δημοσιεύματα του έντυπου τύπου, μερικές σκέψεις που αφορούν τους συμβασιούχους του ελληνικού δημοσίου και ειδικότερα της ΕΡΤ.
Τι είναι ο συμβασιούχος; Συμβασιούχος είναι αυτός, που καλείται να υπηρετήσει σε κάποια υπηρεσία του δημόσιου τομέα και αφού παρέλθει η ανάγκη της υπηρεσίας, οφείλει να σηκωθεί και να φύγει. Προκύπτει το ερώτημα: πότε φεύγει ο συμβασιούχος; Όταν λήξει το έργο ή όταν λήξει η ανάγκη να είναι ο ίδιος που κάνει τη δουλειά; Τι γίνεται σε περίπτωση που η δουλειά για την οποία προσλήφθηκε δεν έχει ολοκληρωθεί;
Στα ΚΕΠ, στους Δήμους, στα Υπουργεία, στην ΕΡΤ, ανάγκες σε ανθρώπινο δυναμικό υπάρχουν, η δουλειά είναι εκεί. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ανέλαβαν μια εργασία (π.χ. το «σήκωμα» μιας οικοδομής), την τελείωσαν και άρα «χαίρετε». Άρα, γιατί απολύονται, εφόσον η δουλειά πρέπει να συνεχιστεί;
Απολύονται διότι επενέβη στο υπέροχο ελληνικό εργασιακό τοπίο η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η οποία τι είπε; Είπε ότι, δεν είναι δυνατόν να απασχολείς έναν εργαζόμενο με τα λιγότερα δυνατά δικαιώματα, για όσο χρονικό διάστημα σου καπνίσει, εφόσον αυτός καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες και μετά να τον απολύεις, χωρίς μάλιστα να τον αποζημιώνεις. Λογικό. Πρέπει κάποτε αυτός ο εργαζόμενος να αποκτήσει μια σύμβαση αορίστου χρόνου. Έλα όμως που στο ελληνικό δημόσιο αυτό ισοδυναμεί με μονιμοποίηση! Έτσι αποφασίστηκε ότι θα είναι περιορισμένος ο αριθμός των συμβάσεων που μπορεί να υπογράψει ο εργαζόμενος σε υπηρεσίες του δημοσίου και περιορισμένο το διάστημα για το οποίο μπορεί να απασχοληθεί. (Εως τρεις συμβάσεις και έως 24 μήνες). Με τη λογική όργανο-μπουζούκι, όργανο-αστυνομικός, άρα αστυνομικός-μπουζούκι, ο συμβασιούχος είναι κάτι σαν σερβιέτα...
Που σημαίνει τι; Ότι επειδή το κλήμα στην Ελλάδα είναι στραβό, θα το φάει για ακόμη μια φορά ο γάιδαρος.
Δεν έχει σημασία δηλαδή εάν ο εργαζόμενος κάνει καλά τη δουλειά του (και πότε είχε άλλωστε). Δεν έχει σημασία εάν η όποια υπηρεσία έχει ανάγκη από τον εργαζόμενο. Δεν έχει σημασία ότι η περίφημη οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μάλλον στόχο είχε να προστατέψει τον εργαζόμενο και όχι να προκαλέσει την απόλυσή του.
Παράδειγμα: Δημοσιογράφοι, εργαζόμενοι στη ΝΕΤ. Δουλεύουν πίσω από τις κάμερες δυο χρόνια. Οι παρουσιαστές των εκπομπών συνεργάζονται θαυμάσια μαζί τους, παράπονο κανένα, ίσα-ίσα μάλιστα. Η ανάγκη να συνεχίσουν το έργο τους προφανής για όλους. Προς το παρόν εργάζονται χάρη σε προσωρινές εντολές ασφαλιστικών μέτρων και εάν χάσουν στα δικαστήρια, θα απολυθούν. Αντίθετα, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί στο Kosmos 93,6 και στο Τρίτο Πρόγραμμα, παρόλο το ότι επίσης κέρδισαν προσωρινές εντολές ασφαλιστικών μέτρων έχουν εξαφανιστεί από τον «αέρα». Ίδιος εργοδότης, διαφορετική μεταχείριση.
Όσον αφορά στo Kosmos 93,6, διαβάσαμε και δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία ορθώς δεν βρίσκονται στις θέσεις τους οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί που κατέφυγαν στα Δικαστήρια, διότι «πώς είναι δυνατόν ένας ραδιοφωνικός παραγωγός να είναι μόνιμος υπάλληλος»; (Αυτός δεν είναι άνθρωπος, είναι χιονάνθρωπος). Ενώ ας πούμε το να εργάζεται ένας ραδιοφωνικός παραγωγός, χωρίς να έχει δικαίωμα να πάρει άδεια άρα και το αντίστοιχο επίδομα, χωρίς να παίρνει 14 μισθούς και φυσικά χωρίς αποζημίωση εφόσον απολυθεί, είναι δυνατόν.
Ας σημειωθεί εδώ ότι η ακροαματικότητα του Kosmos 93,6 έχει υπερδιπλασιαστεί, προφανώς δε και τα έσοδά του. Αλλά αυτό φαίνεται δεν έχει να κάνει με τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς, αλλά με το πέταγμα της πεταλούδας στο Χονγκ-Κονγκ.
Αυτό που κανείς δεν διευκρινίζει είναι ότι οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί διεκδικούν συμβάσεις αορίστου χρόνου.
Είναι άνθρωποι που εργάζονταν για 2, 3 χρόνια, στο Τρίτο Πρόγραμμα δε ακόμη περισσότερα και είχαν λάβει διαβεβαιώσεις και για την ποιότητα της εργασίας που προσέφεραν και για την επιθυμία της Διοίκησης να συνεχιστεί η συνεργασία τους με την ΕΡΤ. Μόλις όμως διεκδίκησαν συμβάσεις αορίστου χρόνου, βρέθηκαν εκτός.
Ενώ δηλαδή, όταν έληξαν οι συμβάσεις τους (στις 30 Ιουνίου 2006) όλοι ήταν ικανοποιημένοι, τώρα κανένας δεν τους θέλει.
Το πρόβλημα είναι προφανές και είναι η μονιμότητα. Η οποία ατυχώς στο δημόσιο είναι συνυφασμένη με τις συμβάσεις αορίστου χρόνου. Αυτό όμως είναι πρόβλημα του Ελληνικού Δημοσίου και το Ελληνικό Δημόσιο οφείλει να βρει μια λύση και όχι να στρέφεται κατά των εργαζόμενων, στερώντας τους – σαδιστικά ας μου επιτραπεί να πω – το δικαίωμα στην εργασία.
Η εικόνα που παρουσιάζεται μέχρι στιγμής είναι απολύτως στρεβλή.
Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί δεν είναι εργαζόμενοι που επιθυμούν μια σίγουρη καρέκλα για τα επόμενα 20 χρόνια. Προφανώς και δέχονται τη λογική που λέει ότι ένας ραδιοφωνικός σταθμός μπορεί να θέλει να αλλάξει παραγωγούς. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, επιθυμούν να έχουν τα δικαιώματα που έχουν και οι άλλοι εργαζόμενοι. Επίσης, εάν ο εργοδότης τους αποφασίσει να τους απολύσει, επιθυμούν να πάρουν την αποζημίωση που δικαιούνται. Απλό.
Ήδη πολλοί συμβασιούχοι που εργάζονται χάρη στις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων, παραμένουν απλήρωτοι επί μήνες. Το πώς τα βγάζουν πέρα θα πρέπει να είναι μια αληθινά θλιβερή και «πληγωτική» ιστορία.
Προσφάτως προέκυψαν και άλλου τύπου παρεμβάσεις. Παρεμβάσεις που αποσκοπούν – είναι προφανές αυτό - στον επηρεασμό ανθρώπων που εμπλέκονται στο θέμα των συμβασιούχων, αλλά και της κοινής γνώμης, οι οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ υπονοούν πως όσοι παίρνουν θέση υπέρ των εργαζομένων είναι «ύποπτα στοιχεία».
Σε λίγο όσοι αρθρώνουν λόγο υπέρ των εργαζομένων και δη συμβασιούχων θα ανήκουν και στον «Άξονα του Κακού».
Αγαπητοί αναγνώστες, όπως βλέπετε, έχω περάσει σε θέματα εργασιακών διαφορών. Έχω λάβει αρκετά mail για το συγκεκριμένο θέμα το τελευταίο διάστημα. Λοιπόν, επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, καλά θα κάνει η διοίκηση της ΕΡΤ να αφήσει αυτά τα Τριτο-Κοσμικά και να αποκαταστήσει τους εξαιρετικούς παραγωγούς ραδιοφώνου που διαθέτει. Τα παιχνίδια με την ηγεσία της Δικαιοσύνης στον αγώνα των συμβασιούχων είναι απαράδεκτα και θα τα πληρώσει πολύ ακριβά η κυβέρνηση.
Ακούω τόσο το «Τρίτο Πρόγραμμα» όσο και το «Κόσμος 93,6». Ο «Κόσμος 93,6» είναι ο αγαπημένος μου σταθμός - το έχω γράψει επανειλημμένως. Τελευταία, δεν πάει καθόλου καλά και αυτό φαίνεται τόσο από τα ποσοστά ακροαματικότητας που είναι απογοητευτικά, όσο και από το ύφος των παραγωγών του – δεν άλλαζα σταθμό, τώρα αλλάζω.
Είναι κρίμα γιατί ο συγκεκριμένος ραδιοφωνικός σταθμός έχει προοπτικές να είναι ανάμεσα στους πρώτους της χώρας – συνδυάζει ποιότητα και ψυχαγωγία. Όπως πάει όμως, τον βλέπω να κλείνει. Έφτιαξαν super site το οποίο δεν πρέπει να επισκέπτονται ούτε οι παραγωγοί του - ο τελευταίος blogger μεγαλύτερη επισκεψιμότητα έχει.
Δικτυακοί τόποι και κείμενα για το θέμα των συμβασιούχων τόσο του ραδιοφώνου αλλά και γενικότερα:
Για το Τρίτο ρε γαμώτο!
Ντροπή για το Τρίτο! - Νίκος Δήμου
Το Τρίτο Πρόγραμμα σε αποσύνθεση – Δημήτρης Κανελλόπουλος (Ελευθεροτυπία)
Δικαστές - «υπάλληλοι» δικηγορικών γραφείων – Σίλα Αλεξίου & Κώστας Καντούρης (ΤΑ ΝΕΑ)
Στο πλευρό των συμβασιούχων η ΓΣΕΕ, εξαπολύει πυρά κατά της ηγεσίας της Δικαιοσύνης - in.gr
πρώτο mail
Σε ό,τι αφορά το θέμα των συμβασιούχων, έχω να πω ότι αυτή η συμπεριφορά δεν είναι πατέντα του ελληνικού δημοσίου, αλλά είναι κοπιαρισμένη από τα λοιπά ευρω-ξεφτέρια. Είναι η απάντηση όλων των ευρωπαϊκών κρατών στην κατά τα άλλα σωστή αυτή κοινοτική νομοθεσία.
Η μεγάλη πλάκα όμως είναι ότι και οι ίδιες οι υπηρεσίες της ΕΕ εξασκούν την ίδια ακριβώς πρακτική, ντριμπλάροντας τη νομοθεσία που οι ίδιες επέβαλαν. Και η συνέχεια: αφού εξαντληθεί το νόμιμο διάστημα και επειδή δεν επιτρέπεται να καλυφθούν οι ανάγκες από άλλον συμβασιούχο, αφού αυτό θα σήμαινε ότι η ανάγκη είναι πάγια άσχετα με το ποιος είναι ο συμβασιούχος, οι πάγιες ανάγκες καλύπτονται από τα ιδιωτικά γραφεία ευρέσεως εργασίας (= πολυεθνικοί νταβατζήδες τύπου Manpower, Adecco κ.λπ.). Αυτά τα ευαγή ιδρύματα προσλαμβάνουν τους ίδιους τους απολυμένους συμβασιούχους (προτιμώνται, αφού γνωρίζουν και τη δουλειά), αλλά σε αυτήν την περίπτωση το ευρωπαϊκό δημόσιο πληρώνει τα ίδια ή και περισσότερα ενώ ο πρώην συμβασιούχος και νυν σκλάβος παίρνει λιγότερα. Τη διαφορά την παίρνει ο νταβάς φυσικά.
Αυτά είναι ωραία συστήματα, ευρωπαϊκά. Οι άνθρωποι εφηύραν τον καπιταλισμό, είναι λογικό να έχουν γίνει και επιστήμονες στην κλοπή. Πήγε να τα αντιγράψει και ο Σημίτης και κόντεψαν να τον φάνε οι αχάριστοι ιθαγενείς. Το ωραίο είναι ότι τότε πήγε να το σερβίρει ως ένα πολύ αποτελεσματικό μέτρο ενάντια στην ανεργία, λες και το πρόβλημα έγκειται στον αναποτελεσματικό ΟΑΕΔ. Οι θέσεις εργασίας υπάρχουν! Πρέπει κάποιος να μας βοηθήσει να τις δούμε βρε παιδιά, με το αζημίωτο φυσικά!
δεύτερο mail
Αγαπητέ Πιτσιρίκο,
Με αφορμή το email που ανέβασες στον αέρα, ως πρώην εποχικός υπάλληλος στην Ολυμπιακή Αεροπορία επί σειρά ετών (8) , και έχοντας βιώσει στο πετσί μου πολλά από αυτά που διάβασα, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την άποψη μου.
Καταρχήν ο φίλος δεν διευκρινίζει πουθενά γιατί είναι πρόβλημα για το κράτος ή το Ελληνικό δημόσιο όπως αναφέρει, η μονιμοποίηση των εποχικών υπαλλήλων.
Η επίσημη δικαιολογία που θα ακούσεις από το στόμα ενός πολιτικού είναι ότι το κράτος δεν αντέχει να πληρώνει άλλους μόνιμους υπαλλήλους , οι οποίοι μισθολογικά έχουν πολύ καλύτερες απολαβές από τους εποχικούς και άλλα προνόμια. Στα πλαίσια της δημοσιονομικής εξυγίανσης λοιπόν η οποία έχει ξεκινήσει με την είσοδο μας στην Ε.Ε,
το κράτος υποστηρίζει ότι πρέπει να περιορίσει τις δαπάνες του και να φέρει σε πέρας οποιοδήποτε έργο με το μικρότερο δυνατό κόστος. Τώρα αν τον ρωτήσεις για τα άσκοπα χρήματα που δαπανούν οι εκάστοτε κυβερνώντες από δω και από κει , αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν για τον αν εξυπηρετεί ο εποχικός πάγιες και διαρκείς ανάγκες στην υπηρεσία του .Φυσικά και το κάνει . Είτε αυτή είναι δημόσιο είτε δεν είναι. (Η ΕΡΤ π.χ είναι δημόσιο η Ανώνυμη εταιρεία τελικά ; Η Ολυμπιακή τι είναι; Νέα ερωτήματα που υποτίθεται ότι έχουν απαντηθεί αλλά επί του πρακτέου παραμένουν αναπάντητα. )
Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί που μας κυβερνούν (Μπλιάχ) παίζουν παιχνίδια στην πλάτη μας και μας καλούν να συμμετέχουμε, πράγμα που κάνουμε τελικά .
Κάνω copy paste μία μικρή παράγραφο του φίλου.
«Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί δεν είναι εργαζόμενοι που επιθυμούν μια σίγουρη καρέκλα για τα επόμενα 20 χρόνια. Προφανώς και δέχονται τη λογική που λέει ότι ένας ραδιοφωνικός σταθμός μπορεί να θέλει να αλλάξει παραγωγούς. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, επιθυμούν να έχουν τα δικαιώματα που έχουν και οι άλλοι εργαζόμενοι. Επίσης, εάν ο εργοδότης τους αποφασίσει να τους απολύσει, επιθυμούν να πάρουν την αποζημίωση που δικαιούνται. Απλό.»
Πρόταση πρώτη. Λάθος. Δείξε μου έναν Έλληνα που θα του πεις « μπες στο δημόσιο για τα επόμενα χρόνια της ζωής σου» και θα πει όχι. Μπορεί και να βρεις κάποιον αλλά δεν ξέρω ποια χρονιά θα γίνει αυτό. Αυτό είναι το Νο 1 πρόβλημα. Η αγάπη μας για μια θέση στο δημόσιο. Το όνειρο όλων των Ελλήνων και η αγωνία που οι προηγούμενες γενιές γαλούχησαν τις νέες.
Πρόταση δεύτερη . Εφόσον δέχονται αυτή τη λογική τότε γιατί είναι λάθος να ξέρει και να θέλει εξαρχής ο εργοδότης σου να αλλάξει παραγωγό π.χ σε 8 μήνες που λήγει η σύμβαση σου. Λέτε να είναι ηλίθιος και να μη γνωρίζει ότι το έργο που αφήνει κάποιος φεύγοντας σε 8 μήνες θα πρέπει με κάποιον τρόπο να ολοκληρωθεί;
Πρόταση τρίτη. Σωστή. Απόλυτα . Την ίδια δουλειά κάνουν. Για το λόγο που δεν συμβαίνει αυτό έχω ήδη γράψει. Δείτε την 2η παράγραφο.
Πρόταση τέταρτη: Σωστή. Ισχύει το παραπάνω.
Γιατί λοιπόν κάποιος επιλέγει να γίνει εποχικός σε μία υπηρεσία υπό αυτό το φασιστικό καθεστώς , που και η ίδια .Ε.Ε δεν αποδέχεται επί της ουσίας;
ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΝΙΜΟΣ και θεωρεί ότι η εποχικότητα είναι η Κερκοπόρτα που θα τον βάλει στην μονιμότητα. Αυτός είναι ο κύριος λόγος.
Υπάρχουν φυσικά και κάποιοι που πραγματικά έχουν τόσο πολύ ανάγκη από εργασία ,που αυτό που τους ενδιαφέρει πρωτίστως είναι το μεροκάματο από όπου και αν προέρχεται αυτό. Γιατί όμως ένας καλός παραγωγός δεν αναζητά εργασία και σε έναν Ιδιωτικό σταθμό; Υπάρχει πληθώρα από δαύτους.
Γιατί συμμετέχει σε μία διαδικασία που εκ προοιμίου γνωρίζει που θα καταλήξει;
Δεν ζούμε σε μία χώρα με δίκαιο κράτος ούτε με κοινωνικές ευαισθησίες. Δεν ζούμε σε μία χώρα με παιδεία ούτε σε κράτος με οικονομική ευμάρεια.
Για να αλλάξει αυτό πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιοι να αποδεχτούμε ότι συμβαίνει και να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε. Είτε μέσω της ψήφου μας είτε μέσω της καθημερινότητας μας επηρεάζοντας τον κοινωνικό μας περίγυρο με θετικούς προβληματισμούς που ενίοτε είναι και επώδυνοι.
Το πρόβλημα πάντα είναι πολιτικό λέει ένας καλός φίλος. Αυτό πρέπει να λύσουμε. Ό,τι χρώμα και αν έχει.
Ο γράφων άφησε την Ο.Α πριν 5 έτη και πήγε σε μία μεγάλη ιδιωτική εταιρεία εξυπηρέτησης αεροσκαφών με καλά λεφτά και προοπτικές. Υπήρχε χώρος και για άλλους αξιόλογους συναδέλφους οι οποίοι δεν ακολούθησαν . Αποδείχτηκαν αρκετά τυχεροί διότι λίγο καιρό μετά ο γράφων με αφορμή τα γεγονότα τις 9/11 έχασε τη δουλειά του μαζί με άλλους 200. Δεν διανοήθηκε όμως ούτε για μια στιγμή να ξαναγυρίσει στην Ο.Α . Αποφάσισε να ψάξει αλλού. Και βρήκε εργασία ως πωλητής υπηρεσιών σε μία μεγάλη εταιρεία. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Απεναντίας. Αλλά τουλάχιστον πληρώνεται πολύ καλύτερα και κάποιο λίγοι αναγνωρίζουν το έργο του εμπράκτως. Τις προοπτικές του ο γράφων μπορεί πλέον σε μεγάλο βαθμό να τις επηρεάσει θετικά ή και αρνητικά. Την ευτυχία πάντως ακόμη την ψάχνει αλλά με καλύτερα εφόδια στο ταξίδι.
Πολλοί φίλοι μου στην Ο.Α έχουν ήδη 14 και 15 συμβάσεις. Η ηλικία τους πια δεν τους επιτρέπει να είναι ανταγωνιστικοί στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά δεν γνωρίζουν να κάνουν και κάποια άλλη εργασία έτσι και αλλιώς. Κάποιοι κοντεύουν τα 40. Κάποιοι χώρισαν , κάποιοι έπαθαν κατάθλιψη, κάποιοι έφυγαν, κάποιοι άλλοι περιμένουν την μονιμότητα. Οι τελευταίοι πιστέψτε με είναι οι περισσότεροι.
Καλή τύχη σε όλους. Και καλά μυαλά.
τρίτο mail
Καλημέρα, ευχές και συγχαρητήρια. Πάω απευθείας στο λόγο της επικοινωνίας: Το ακόμη πιο σκανδαλώδες της υπόθεσης με τους συμβασιούχους του Τρίτου έγκειται στο γεγονός ότι η διοίκηση εξακολουθεί να μεταδίδει –σε επανάληψη- τις εκπομπές τους και μάλιστα την ίδια ώρα που μεταδίδονταν κανονικά. Και αυτό μπορεί μεν να ικανοποιεί όσους γινόμαστε ευτυχείς ακούγοντας, λ.χ. τον Ιλάν το πρωί αλλά ταυτόχρονα είναι εξοργιστικό καθώς επιβεβαιώνει κατά τον πανηγυρικότερο τρόπο ότι οι άνθρωποι όχι μόνο καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες αλλά προσφέρουν και κάτι ακόμη σημαντικότερο: Το πρόσωπο που ο σταθμός θέλει (και καλά κάνει) να βγάλει προς τα έξω –γιατί, τι άλλο από τους παραγωγούς του, μπορεί να είναι ένας σταθμός;
Μιας και σου γράφω, μια παρατήρηση για το μήνυμα του φίλου που ήταν στην Ολυμπιακή: «Γιατί όμως ένας καλός παραγωγός δεν αναζητά εργασία και σε έναν Ιδιωτικό σταθμό; Υπάρχει πληθώρα από δαύτους». Ενδιαφέρον. Μήπως θα μπορούσε να μας γράψει τους σταθμούς που παίζουν τις μουσικές του Τρίτου να τους ακούμε και εμείς; Χωρίς διάθεση πολεμικής, σταματώ σε αυτή την απορία –επί του μουσικού- για να μην μακρηγορήσω αναφερόμενος στα θέματα λειτουργίας του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα που θίγει ο φίλος ή σε θέματα εργασιακών σχέσεων. Κάποια άλλη φορά, κάποια άλλη ώρα, ίσως.
Ευχαριστώ και καλή δύναμη
.......
(Δημοσιογράφος που, ακριβώς λόγω επαγγέλματος, ποτέ δεν είχε ούτε θα έχει μονιμότητα αλλά πάντα είχε –και ελπίζει να έχει και στο μέλλον- συμβάσεις που τους διασφαλίζουν άδειες, δώρα εορτών και αποζημίωση –άλλο που πάντα φεύγω παραιτούμενος)
