Μέσα σε γενική αδιαφορία διεξήχθησαν οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, αφού οι πολίτες έχουν πάρει χαμπάρι πως, ό,τι και να ψηφίσουν, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα· έτσι, τα κανονίζουν μεταξύ τους και πάνε και ψηφίζουν οι μισοί τους υποψήφιους της Νέας Δημοκρατίας και οι άλλοι μισοί τους υποψήφιους του ΠαΣοΚ, και μετά αράζουν μπροστά στις τηλεοράσεις για να κάνουν χάζι τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους που αναλύουν «το βαρυσήμαντο μήνυμα που έστειλε ο λαός της Καβάλας».
Το καλό με τις δημοτικές εκλογές είναι πως ο καθένας λέει και γράφει ό,τι του κατέβει στην καρκάλα, οπότε σκοπεύω να κάνω κι εγώ το ίδιο. Όχι δηλαδή πως περιμένω τις εκλογές για να γράψω ασυναρτησίες – το κάνω σε κάθε ευκαιρία.
Οι Αθηναίοι εξέλεξαν δήμαρχο τον Νικήτα Κακλαμάνη γιατί στην προεκλογική περίοδο δήλωνε αινιγματικά πως δεν έχει πολλά να πει, αλλά έχει πολλά να κάνει. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τους εξάψει την περιέργεια, αφού, ως γνωστόν, οι Αθηναίοι είναι πολύ περίεργοι άνθρωποι και συχνά πυκνά βάζουν το δάχτυλο στην πρίζα για να δουν τι θα γίνει.
Από την άλλη, εξέλεξαν υπερνομάρχη τη Φώφη Γεννηματά αφενός γιατί κάτι όμορφο τους θυμίζει το επίθετό της, κι αφετέρου γιατί ο υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας είχε μια ξινίλα, άλλο πράμα.
Τώρα, όλοι ψάχνουν να βρουν γιατί οι Αθηναίοι ψήφισαν τον υποψήφιο της Νέας Δημοκρατίας για δήμαρχο και την υποψήφια του ΠαΣοΚ για υπερνομάρχη – λες και έχει πια καμιά σημασία σήμερα αν κάποιος ανήκει στο ΠαΣοΚ, στη Νέα Δημοκρατία ή στους Ανώνυμους Αλκοολικούς.
Η απόφαση του Παναγιώτη Φασούλα να διεκδικήσει την δημαρχία του Πειραιά δίχασε τον υπέροχο κόσμο του Ολυμπιακού, γιατί κι ο Χρήστος Αγραπίδης είναι γαύρος και, όπως καταλαβαίνετε, οι Πειραιώτες βρέθηκαν σε δύσκολη θέση.
Όταν το ένα από τα δυο μεγάλα κόμματα κατεβάζει στον Πειραιά υποψήφιο που έχει σχέση με τον Ολυμπιακό, το άλλο θα πρέπει να κατεβάζει τον Βαρδινογιάννη ή τον Χουάν Ραμόν Ρότσα για να μην προβληματίζει τους ψηφοφόρους.
Τελικά, οι Πειραιώτες εξέλεξαν τον Παναγιώτη Φασούλα γιατί είναι μπασκετικός – έχουν πάρει χαμπάρι πως στο ποδόσφαιρο δεν πρόκειται να σηκώσουν ευρωπαϊκό κύπελλο ούτε σε χίλια χρόνια· οπότε, με την εκλογή του Φασούλα έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα στη διοίκηση του Ολυμπιακού να στρέψει την προσοχή της στο μπάσκετ, μιας και είναι πιο εύκολο να «στήσεις» τους διαιτητές σ' έναν διεθνή αγώνα μπάσκετ παρά σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, ενώ παράλληλα είναι πιο εύκολο να δηλητηριάσεις πέντε παίχτες παρά έντεκα.
Βέβαια, οι Πειραιώτες έχουν και μια τρελή αίσθηση του χιούμορ, αφού η εκλογή Φασούλα ανάγκασε τον Κώστα Σημίτη να σταθεί δίπλα του για να του ευχηθεί, κι έτσι είχαμε όλοι την ευκαιρία να θυμηθούμε και να θαυμάσουμε τον πρώην πρωθυπουργό και το πολιτικό του μέγεθος, που δεν έχει καμιά σχέση με τη μεγαλοπρέπεια που του απέδιδε σύσσωμος ο φιλοκυβερνητικός Τύπος την εποχή που μοίραζε τα μεγάλα έργα στους μεγαλοεκδότες.
Ο κ. Φασούλας θα πρέπει να σταματήσει να σκύβει και να φιλάει όποιον περνάει από μπροστά του, γιατί ήδη έχει τάση για καμπούρα και μέχρι το τέλος της τετραετίας θα μοιάζει με αραβική καμήλα – αν εκλεγεί και την επόμενη τετραετία θα βγάλει και δεύτερη καμπούρα, οπότε θα μοιάζει με την ασιατική καμήλα που είναι πιο γνωστή ως «βακτριανή».
Μεγάλη αίσθηση προκάλεσε η επιτυχία του νεαρού υποψηφίου του Συνασπισμού στον Δήμο της Αθήνας Αλέξη Τσίπρα, που κατάφερε να λάβει διψήφιο ποσοστό κι έδωσε το σύνθημα για τόπο στα νιάτα· ήδη οι άνθρωποι του Συνασπισμού έχουν ξαμοληθεί στα Γυμνάσια και στα Λύκεια της χώρας ψάχνοντας για μελλοντικούς υποψηφίους που θα μοιάζουν νέοι και θα μιλάνε σαν γέροι – έστω, σαν τον Νίκο Κωνσταντόπουλο.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει σύμμαχό του τον χρόνο και, αν κάθε τετραετία αυξάνει λίγο το ποσοστό του, σε 94 χρόνια θα γίνει ο πιο νέος δήμαρχος της πρωτεύουσας και θα πραγματοποιήσει τα οράματά του για την Αθήνα του 22ου αιώνα.
Πολύ αξιοπρεπές ήταν το ποσοστό που έλαβε η Γκιουλ Μπεγιάζ Καραχασάν για την Υπερνομαρχία Δράμας – Καβάλας – Ξάνθης. Η κ. Καραχασάν ήταν προσωπική επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου και τον δικαίωσε απόλυτα, καθώς με τον ρυθμό που γεννοβολάνε οι μουσουλμάνοι είναι ζήτημα χρόνου πότε θα γίνουν κανα δυο εκατομμύρια στην Ξάνθη, για να οδηγήσουν το ΠαΣοΚ σε περιφανή θρίαμβο και τη Θράκη στην Τουρκία.
Οι Θεσσαλονικείς ψήφισαν, λέει, τον Παναγιώτη Ψωμιάδη γιατί τον χτυπούσε το αθηναϊκό κατεστημένο. Παρακαλείται το αθηναϊκό κατεστημένο να στηρίζει αναφανδόν από δω και πέρα τον κ. Ψωμιάδη - ό,τι σαχλαμάρα κι αν λέει -, μπας και γλιτώσει κάποια στιγμή η Θεσσαλονίκη απ' αυτόν. Κατά τ' άλλα, με την στήριξη που παρέχουν οι Θεσσαλονικείς στον κάθε πυροβολημένο εθνοπατέρα, σε λίγο θα βρει καταφύγιο στην Θεσσαλονίκη και ο Ζαν Μαρί Λεπέν.
Μεγάλο θέμα δημιουργήθηκε με το χρώμα του χάρτη στην τηλεόραση. Τα κυβερνητικά στελέχη τον έβλεπαν γαλάζιο, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου απεφάνθη πως ο χάρτης είναι πράσινος, οδηγώντας μας όλους στο ασφαλές συμπέρασμα πως - εκτός των άλλων - έχει και αχρωματοψία.
Οι δημοσιογράφοι επέμειναν πως η αποχή κυμάνθηκε σε υψηλά επίπεδα, αν και το υπουργείο Εσωτερικών τόνισε πως ήταν σε επίπεδα ανάλογα με αυτά του 2002. Σε κάθε περίπτωση, οι εξηγήσεις που δόθηκαν για την αποχή ήταν λανθασμένες. Η αποχή από τις εκλογές στην Ελλάδα οφείλεται στο γεγονός πως ψηφίζουμε σε σχολεία, και υπάρχουν πολλοί Έλληνες που έχουν τραυματικές εμπειρίες από τα σχολικά τους χρόνια – τρέμουν στη θέα του μαυροπίνακα και φοβούνται πως θα εμφανιστεί πίσω από το παραβάν κανας βλοσυρός μαθηματικός και θα τους βάζει να λύνουν εξισώσεις, οπότε αποφεύγουν να πάνε να ψηφίσουν.
Εντάξει, κάποιοι άλλοι έχουν τη φαντασίωση πως πάνε να ψηφίσουν τελευταίοι, τους παρακαλάει η σέξι δικαστική αντιπρόσωπος να τη βοηθήσουν στην καταμέτρηση των ψηφοδελτίων και ξαφνικά βρίσκονται να επιδίδονται σε φοβερές ερωτικές περιπτύξεις μαζί της πάνω στα θρανία.
Τότε ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μια φοβερή ξανθιά με τεράστιους βύζους που είναι εκλογική αντιπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας και τη λένε Σμαράγδα Κουτσουμπέ Κλασαμπάνου· μόλις τους βλέπει γυμνούς, πυρώνει, πετάει τα ρούχα της και μπαίνει κι αυτή με τη σειρά της στην μάχη των εκλογών. Οι τρεις τους παραδίδονται στην ηδονή, κυλιούνται στο βούρκο, στην αμαρτία, στις κάλπες και ξεχνούν εντελώς τον τηλεοπτικό εκλογικό μαραθώνιο που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Οι ώρες περνούν και ο Νίκος Χατζηνικολάου ανακοινώνει στο πανελλήνιο - που έχει στουμπώσει από τις πίτσες και νυστάζει - πως το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία ισοψηφούν αλλά λείπουν τα αποτελέσματα από το 69ο εκλογικό τμήμα. Οι δημοσιογράφοι τρέχουν με τις κάμερες στο εκλογικό τμήμα, ανοίγουν την πόρτα και τότε βλέπουν έναν γυμνό νάνο να...συγγνώμη, αλλά ξέφυγα πάλι από το θέμα μας που δεν είναι άλλο από τις εκλογές.
Λοιπόν, δεν καταλαβαίνω γιατί ψηφίζουμε στα σχολεία. Αυτό ήταν σωστό όσο τα σχολεία σήμαιναν κάτι για την κοινωνία – σήμερα, είναι το μέρος που οι γονείς παρκάρουν τα παιδιά τους για να μην τα έχουν μέσα στα πόδια τους. Άρα, θα πρέπει να εκσυγχρονιστούμε και να ψηφίζουμε σε άλλα μέρη. Για παράδειγμα, στα προποτζίδικα. Εκεί που παίζεις Στοίχημα το Κολωνία - Καϊζερσλάουτερν, να ρίχνεις και μια ψήφο στον Σκανδαλίδη. Ακόμα καλύτερα θα ήταν να μπουν και οι εκλογές στο Στοίχημα. Ξέρετε τι ενδιαφέρον θα έδειχνε ο κόσμος για το ντέρμπι Παπαγεωργόπουλος – Αράπογλου αν μπορούσε να στοιχηματίσει;
Μετά από πολύωρες τηλεοπτικές αναλύσεις, τα πρωτοκλασάτα στελέχη των δυο μεγάλων κομμάτων απεφάνθησαν πως το πολιτικό σκηνικό δεν άλλαξε ούτε αυτή τη φορά – η ένωση της Νέας Δημοκρατίας με το ΠαΣοΚ αναβάλλεται. Λυπάμαι, αλλά όσοι από εσάς ψηφίσατε τον Νικήτα Κακλαμάνη όχι για να μαζεύει τα σκουπίδια αλλά επειδή προσβλέπατε στην ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και την ανάληψη της εξουσίας από τους Ερυθρούς Χμερ, θα χρειαστεί να περιμένετε άλλα τέσσερα χρόνια. Υπομονή.
Αγαπητοί αναγνώστες, το κείμενο αυτό γράφτηκε για τη LiFO. Σε αυτό το τεύχος της LiFO, ο κ. Χρήστος Χωμενίδης μου έχει κάνει μια μεγάλη τιμή, καθώς στο κείμενό του υπάρχει ο υπότιτλος «à la manière de Pitsirikos». Θέλω να τον ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου – πάντως, ο δικός μου τρόπος γραφής είναι πολύ επηρεασμένος τόσο από τον δικό του όσο και από τον τρόπο κάθε συγγραφέα που αγαπάω.Σήμερα δεν συντρέχουν οι λόγοι που με έκαναν να φτιάξω αυτό το blog. Ο κύριος λόγος που γράφω ακόμα είναι πως κάποιοι γενναιόδωροι άνθρωποι – όπως ο κ. Χωμενίδης – εκφράστηκαν με καλά λόγια για τα κείμενά μου και ουσιαστικά με προέτρεψαν να συνεχίσω να γράφω. Δεν γράφω επειδή «καίγομαι» για το γράψιμο αλλά επειδή μπορώ – και κυρίως, επειδή διασκεδάζω όταν γράφω.
Κύριε Χωμενίδη σας ευχαριστώ. Αυτό το «à la manière de Pitsirikos» θα βοηθήσει τα παιδιά μου να συνειδητοποιήσουν το πνευματικό μέγεθος του πατρός τους. Δεν μπορώ να κρίνω κανένα κείμενο αλλά θα μου επιτρέψετε να το κάνω – για μια και μόνο φορά – και να σας βάλω «άριστα». Θα ήταν μεγάλη μου χαρά, αν κάποια μέρα γράφαμε ένα κείμενο μαζί. Δεν γνωρίζω το αποτέλεσμα αλλά η διαδικασία – που είναι ουσία – θα ήτο σίγουρα απολαυστική. Σας ευχαριστώ και πάλι.
Στο προηγούμενο τεύχος της LiFO, στη διπλανή σελίδα - εκτός από το άρθρο του κ. Χωμενίδη - υπήρχε κι ένα σχόλιο του κ. Γιώργου Βέλτσου. Αυτήν την εβδομάδα, ο κ. Βέλτσος απουσιάζει. Για να είμαι ειλικρινής χάρηκα - αν και έχω παρακολουθήσει επανειλημμένως τις παραδόσεις του κ. Βέλτσου -, γιατί το αναγνωστικό κοινό μπορεί να δυσανασχέτησε από την ταυτόχρονη συνύπαρξη τριών μεγάλων φιλοσόφων σε δυο μόνο σελίδες. Ίσως να μην είναι έτοιμο ακόμα και να του έπεσε βαρύ.
Για αυτό το τεύχος της LiFO, έχω να πω το εξής : Γαμάει. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι αφιερωμένο σε αυτό που αγαπάω πιο πολύ : τα βιβλία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο στον κόσμο από τα βιβλία - εκτός, ίσως, από το cheese cake του Βάρσου. «Δυο ζωές δεν φτάνουν για να διαβάσω αυτά που θέλω» γράφει, στα μισά της ζωής του, ο σχεδόν απελπισμένος Νίκος Καζαντζάκης σε έναν φίλο του. Αμφιβάλλω αν υπήρξε άλλος Έλληνας συγγραφέας που να είχε διαβάσει όσο εκείνος, οπότε αντιλαμβάνομαι πόσο μάταιο είναι να προσπαθείς να τα διαβάσεις όλα.
Προσπερνάω τα υπόλοιπα έξοχα κείμενα της LiFO – ακόμα κι αυτό του Δασκάλου M. Hulot – και στέκομαι στη συνέντευξη του συν-blogger Filep Motwary στην κ. Δέσποινα Τριβόλη. Ο Felip Motwary είναι σχεδιαστής μόδας – δεν γνωρίζω τον κόσμο της μόδας αλλά καταλαβαίνω πως είναι ταλαντούχος κι ανερχόμενος.
Στη συνέντευξή του αναφέρει πόσο τον βοήθησε στη δουλειά του η δημιουργία του blog του. Πόσο εύκολο έκανε γι’ αυτόν να δείχνει τη δουλειά του σε ανθρώπους που ζουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Πιο συγκεκριμένα, λέει : «Μου έχει φέρει πολλά (το blog μου). Έχουν δει τη δουλειά μου έξω, έχω υποστηρικτές, έχω review, έχω access όπου θέλω, λόγω της ποιότητας του blog. Το blog ήταν η ανάγκη μου να πω πράγματα που αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα να εκφράσω».
Την προπερασμένη Κυριακή πήγα στην οδό Πανός στην Πλάκα για να δω τον Spi_Der που συμμετείχε σε έναν μαραθώνιο δημιουργίας κόμικ. Την ώρα που πίναμε καφέ, τον πλησίασε μια νέα και όμορφη κοπέλα που είχε εμφανή αγωνία για το πώς θα γίνει γνωστή η δουλειά της. Δεν έχασα την ευκαιρία και της είπα να φτιάξει ένα blog. Μάλλον ήμουν πολύ επίμονος (για την ακρίβεια, της πήρα τ’ αυτιά), γιατί κάποια στιγμή μου είπε «εσύ για κάποιο λόγο μού το λες αυτό – κάτι ξέρεις».
Αγαπητοί αναγνώστες, επιμένω και θα επιμένω. Αν έχετε φίλους ή γνωστούς που ασχολούνται με τη ζωγραφική, τη φωτογραφία, τα σκίτσα ή το γράψιμο και δεν έχουν τρόπο να τα παρουσιάσουν κάπου ή είναι ντροπαλοί, πείτε τους να κάνουν ένα blog. Θα εκθέσουν το ταλέντο τους και θα κοινωνήσουν την Τέχνη τους σε ένα μεγάλο κοινό χωρίς να χρειαστεί να κάνουν συμβιβασμούς. Όλοι διαβάζουν τα blogs σήμερα και πολλοί αναζητούν νέα ταλέντα. Που θα τα δουν τα σκίτσα ή τις ζωγραφιές; Θα σπάσουν την πόρτα του σπιτιού του ζωγράφου και θα ψάχνουν στα ντουλάπια για τις ακουαρέλες του;
Στο τέλος, θα γίνω γραφικός με αυτήν την εμμονή μου αλλά θεωρώ μεγάλη επιτυχία το γεγονός πως κατάφερα να πείσω μερικούς νέους ανθρώπους να φτιάξουν blog. Ρε γαμώτο, το πολύ πολύ να μην αρέσει σε κανέναν η δουλειά σου. Κι αν αρέσει; Δεν είναι κρίμα να μην το μάθεις ποτέ;
