"Κατέρρευσε το κράτος". Έγινε τίτλος στις εφημερίδες και ακούγεται από επίσημα -και μη - χείλη. Ποιο κράτος κατέρρευσε; Για να καταρρεύσει κάτι πρέπει πρώτα να υπάρχει. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένα κράτος. Ποτέ δεν υπήρχε. Εθνικόφρονες του κώλου και κομπραδόροι υπήρχαν και υπάρχουν μόνο. Από την εποχή του Σχεδίου Μάρσαλ (Σχέδιο Μάσα) μερικές χιλιάδες άνθρωποι λυμαίνονται τον τόπο. Μετέφεραν τα χρήματα των δανείων στην Ελβετία -για να μην τους τα πάρουν οι πανούργοι κομμουνιστές που καραδοκούσαν στους τόπους εξορίας- και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής καθάρισε για όλους. Η Δεξιά και το Κέντρο. Η Δεξιά των ιερών του τόπου - στην Ελλάδα όλα βαφτίζονται "ιερά" - και το Κέντρο των πολιτών "όπου φυσάει ο άνεμος" - ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση. Δεκαετίες σκανδάλων που κάνουν το σκάνδαλο Κοσκωτά να μοιάζει με αθώα κομπίνα. Απόλυτη ατιμωρησία. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής -κυρίως αυτός- και ο Γεώργιος Παπανδρέου -που ήθελε να γίνει Ελευθέριος Βενιζέλος αλλά δεν είχε τ' αρχίδια- προετοιμάζουν το έδαφος για τη χούντα των συνταγματαρχών. Μια χαρά τα κατάφεραν. Βέβαια, είχαμε το ατύχημα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο αλλά δεν πειράζει - αφήνουμε τον φάκελο της υπόθεσης να σκονίζεται στα ράφια του υπουργείου Εξωτερικών και καθαρίσαμε. Να μην κινδυνεύσουν οι εθνικοί μύθοι. Γιατί μπορεί να μην υπάρχει κράτος στην Ελλάδα αλλά οι εθνικοί μύθοι περισσεύουν. Μόνο που θα πρέπει επιτέλους να διαλέξουμε: εθνικοί μύθοι ή κράτος; 2007, Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου. Ο ανιψιός και ο εγγονογιός. Δυο επώνυμα αδειανά. Δυο κόμματα για άλλοθι. Η μάσα συνεχίζεται. Βαφτίζεται "μεταρρυθμίσεις" ή "εκσυγχρονισμός" - ο περιούσιος λαός όλα τα χωνεύει. Κάηκε η Πελοπόννησος. Τραγωδία. Τραγωδία σαν κωμωδία. Ο τόπος που μας έδωσε τόσους άξιους πολιτικούς, ο τόπος που γέννησε τόσες πολιτικές προσωπικότητες κάηκε. Ευτυχώς που δεν κάηκε κανείς απ' αυτούς τους μεγάλους άνδρες και θα συνεχίσουν να μεγαλουργούν - να μεγαλουργούν και να αναπαράγονται. Το ίδιο και οι ψηφοφόροι τους. Όλοι βουτηγμένοι στο εθνικό μεγαλείο, στους εθνικούς μύθους και στην εθνική παράνοια. Όχι, δεν είμαστε αθώοι. Η Ελλάδα παίρνει αυτό που της αξίζει. Δεν επένδυσε τίποτα, λαμβάνει όλεθρο. Έχει και ο καπιταλισμός κάποια αξιώματα. Οι εθνικοί μύθοι δεν είναι καπιταλισμός. Δυστυχώς δεν αξιωθήκαμε έναν καπιταλισμό της προκοπής. Αν το είχαμε καταφέρει, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα - για όλους μας. Το κράτος δεν κατέρρευσε. Απλώς, δεν υπάρχει. Δεν υπήρχε ποτέ.
Ανοίγω το mailbox. Γεμάτο με mail που με καλούν να είμαι αύριο στις 7 στο Σύνταγμα. Φορώντας μαύρα ρούχα. Να διαδηλώσω με βουβή οργή. Να σταθώ "απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος". Ναι, θα διαδηλώσουμε με βουβή οργή, φορώντας μαύρα ρούχα - θα κάνουμε και περιφορά του Επιταφίου. Περί αυτοκριτικής κουβέντα, βέβαια. Γιατί; Εμείς δεν ψηφίζαμε όλα αυτά τα χρόνια; Δεν βλέπω στα mail καμία αναφορά σε συναυλία. Δεν θα γίνει συναυλία; Δεν είναι δυνατόν. Μάλλον θα την οργανώσουν την επόμενη εβδομάδα οι εφημερίδες - επαινώντας φυσικά τους ανεξάρτητους πολίτες (τους βαριά πεπλανημένους δηλαδή). Και σε δυο εβδομάδες όλοι μαζί να ψηφίσουμε Νέα Δημοκρατία και ΠαΣοΚ. Οι μεταρρυθμίσεις και ο εκσυγχρονισμός πρέπει να συνεχιστούν. Γιατί όχι μια κυβέρνηση συνεργασίας των δυο κομμάτων; Βέβαια, η μάσα θα πρέπει να διαιρεθεί στα δυο. Τι να κάνεις; Σημεία των καιρών. Τα χρυσά χρόνια του '50 και του '80 παρήλθαν. Άλλωστε, ούτε κυβερνήσεις υπήρχαν ποτέ στην Ελλάδα. Άνθρωποι που ήταν "στα πράγματα" υπήρχαν μόνο. Φοράω το μαύρο μαγιό μου - είναι μια πολιτική επιλογή με μεγάλη σημασία. Πάω για μπάνιο.
