Σ' ευχαριστώ Παναγιά μου!

Αγαπητοί αναγνώστες, άρχισαν τα χριστουγεννιάτικα δώρα : το site της LiFO είναι στον "αέρα"! Το είδα σας λέω! Καλορίζικο!

www.lifomag.gr

Μεγάλη...

-Ντέμη, γιατί είναι στενοχωρημένος ο κ. Κόκκαλης;
-Μόλις έμαθε πως η κυβέρνηση φορολόγησε τις πουτάνες...

Μια δημοσκόπηση στο τέσσερα! Ο λογαριασμός στον κουμπάρο. (the full story)

Η Νέα Δημοκρατία διατηρεί το προβάδισμα έναντι του ΠαΣοΚ, σύμφωνα με τα αποτελέσματα πανελλαδικής δημοσκόπησης της Metron Paralysis που διεξήχθη για λογαριασμό του DVD της εφημερίδας «Βήμα της Κυριακής». Η δημοσκόπηση της Metron Paralysis δεν διαφοροποιείται σημαντικά από αυτήν της εταιρίας Palco που διεξήχθη για τη «Σούπερ Κατερίνα», αλλά παρουσιάζει έντονες αποκλίσεις από την έρευνα της Mappa Research που έγινε για λογαριασμό του ούζου Τσάνταλη.

Οι εκπρόσωποι των δυο μεγάλων κομμάτων δήλωσαν πως «δεν πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στις δημοσκοπήσεις, γιατί δεν αποτελούν θέσφατα αλλά εργαλεία δουλειάς». Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που τα κόμματα παραγγέλνουν καμιά δεκαριά δημοσκοπήσεις το μήνα κι αν δεν τις βρει ο αρχηγός πρωί πρωί στο γραφείο του τούς πλακώνει όλους στις σφαλιάρες.

Αυτές οι δημοσκοπήσεις έγιναν σε μια ιδιαίτερα άσχημη χρονική περίοδο για την κυβέρνηση, καθώς δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα όλα τα τηλεοπτικά προγράμματα - ώστε να αποβλακωθεί πλήρως το πόπολο -, ενώ και η πορεία των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη είναι μέχρι τώρα αποκαρδιωτική.

Το ΠαΣοΚ δεν κατάφερε να επωφεληθεί από την μικρή πτώση της Νέας Δημοκρατίας, παρ’ όλες τις θετικές εντυπώσεις που προκάλεσε η είδηση πως ο Γιώργος Παπανδρέου τρώει όλο το φαΐ του και δένει πια τα κορδόνια του μόνος του.

Η έρευνα της Metron Paralysis κρίνεται πιο έγκυρη, καθώς διενεργήθηκε σε ένα δείγμα 150 χιλιάδων Τσιγγανοεβραίων με τη μέθοδο του ορού της αλήθειας, ενώ οι υπόλοιπες πραγματοποιήθηκαν σε Πομάκους από την Τσαμουριά με σήματα καπνού και ραβασάκια.

Η Νέα Δημοκρατία προηγείται στην πρόθεση ψήφου αλλά το ΠαΣοΚ υπερέχει στην πρόθεση μαυρίσματος, κι έτσι είναι πάτσι. Κανένα από τα δυο κόμματα δεν ξεπερνά το 33% -βέβαια, με τέτοια ποσοστά είναι αδύνατον να σχηματίσουν κυβέρνηση, αλλά είναι φανερό πως ποντάρουν στον παραδοσιακό μαζοχισμό των Ελλήνων, που σίγουρα θα τα ανεβάσουν. Στην παράσταση νίκης προηγείται ελαφρά η λαϊκή απογευματινή της Κυριακής κι ακολουθεί το θέατρο της Δευτέρας.

Στην ερώτηση «ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο για την αντιμετώπιση της διαφθοράς;» το 38% απαντά «τον Ρομπέν των δασών», το 25% «την Αγία Βαρβάρα» και το 20% «τη Λάσι». Στο ερώτημα «ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο εκτός από τον κουμπάρο;», το 15% απαντά «τον Κώστα Καραμανλή», το 14% «τον Γιώργο Παπανδρέου»,το 27% «τον Νίκο Παλαιοκώστα» και το 38% «τον Ταρζάν».

Ο Κώστας Καραμανλής κρίνεται καταλληλότερος για πρωθυπουργός παρά για γαμπρός – πρέπει να προσέχουμε ποιον βάζουμε στο σπίτι μας - και ο Γιώργος Παπανδρέου καταλληλότερος για κουνιάδος παρά για μπατζανάκης. Η Νατάσα Καραμανλή είναι η ιδανική συννυφάδα , η Άντα Παπανδρέου η καλή πεθερά και η Αλέκα Παπαρήγα η θεία απ’ το Σικάγο.

Στο πρώτο ερωτηματολόγιο υπήρχε και το όνομα του Τσακαλία (του θείου των αδελφών Ξηρών), αλλά οι πολίτες τον επέλεξαν ως καταλληλότερο για πρωθυπουργό με ποσοστό 100%, κι έτσι οι ερευνητές τον αφαίρεσαν από τη λίστα και τον αντικατέστησαν με τον Μολώχ της ασφάλτου. Στην ερώτηση «ποιον θα κάνατε κουμπάρο αν μπορούσατε;» το 65% απαντά «τον Μπιλ Γκέιτς» και το 35% «τη Μόνικα Μπελούτσι».

Στην ερώτηση «ποια είναι τα μεγάλα προβλήματα του τόπου;» το 35% απάντησε «η λογοδιάρροια», το 30% «η κυτταρίτιδα» και το 25% «πως πρέπει να επιστρέψουν οι οικογένειες στα γήπεδα». Όπα! Να η ευκαιρία να αλλάξω θέμα!

Αγαπητοί αναγνώστες, ακούω διαρκώς από επίσημα χείλη τα τελευταία χρόνια πως «πρέπει να επιστρέψουν οι οικογένειες στα γήπεδα». Το λένε δε μ’ ένα στόμφο, λες και είναι εθνικό χρέος – σαν να πρόκειται οι οικογένειες να πάνε να πάρουν πίσω την κατεχόμενη Κύπρο ή να επισκεφτούν τους Δελφούς και την Ακρόπολη.

Τέλος πάντων, το αντιπαρέρχομαι αυτό και αναρωτιέμαι : Πότε στην ευχή πήγαιναν οι οικογένειες στο γήπεδο στην Ελλάδα; Επί Τουρκοκρατίας δεν ξέρω τι γινόταν – μπορεί να έπαιρνε ο Κολοκοτρώνης την Κολοκοτρώναινα και τα Κολοκοτρωνάκια και να πήγαιναν να απολαύσουν το Λεβαδειακός – Παναχαϊκή, για να σαβουρώσουν και κάνα σουβλάκι στο ημίχρονο – πάντως, από την ημέρα που ιδρύθηκε το κωμικοτραγικό νεοελληνικό κράτος δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο.

Οι άντρες πήγαιναν στο γήπεδο την Κυριακή, για να γλιτώσουν τη μουρμούρα των συζύγων τους, που έμεναν σπίτι και τράβαγαν κάτι μπουγάδες, κάτι απλώματα και κάτι σιδερώματα από ‘δω ως το Ουέμπλεϊ. Το πολύ-πολύ να έπαιρνε ο πατέρας τον γιο μαζί του, για να μη σπάει τα νεύρα της μάνας του και να σπάει τα δικά του.

Αυτό βέβαια, μόνο στην περίπτωση που πήγαινε όντως στο γήπεδο, γιατί πολλές φορές απλά το προφασιζόταν για να βγει ραντεβού με τη γκόμενα. Πριν επιστρέψει στο σπίτι μάθαινε το αποτέλεσμα του αγώνα και συμπεριφερόταν ανάλογα.

Άλλωστε, οι άντρες πάνε στο γήπεδο για να βρίσουν και να ξεχαρμανιάσουν από την καταπίεση της συζύγου τους – σκέψου να την έχεις από δίπλα όταν χάνει το πέναλτι ο Ριβάλντο και να σου βάζει χέρι επειδή τον πλάκωσες στις χριστοπαναγίες.

Κάτι γυναίκες που βλέπετε στις εξέδρες, είναι οι γκόμενες των παικτών και τις αναγκάζουν να πάνε στο γήπεδο για να μην τους κερατώσουν κατά τη διάρκεια του αγώνα. Αλλιώς βάζεις τα φάλτσα άμα είναι η Λόλα στην κερκίδα κι αλλιώς άμα έχεις την αγωνία πως μπορεί να παίζει μονότερμα στη γκαρσονιέρα με τον Μητσάρα. Το έλυσα κι αυτό το θέμα– επιστρέφω στις δημοσκοπήσεις.

Μια μίνι τηλεφωνική δημοσκόπηση έγινε και στη Θεσσαλονίκη ανάμεσα σε οπαδούς του ΠΑΟΚ, αλλά και στους λίγους οπαδούς του Άρη που μπορούν να μιλήσουν. Στο ερώτημα «ο Παναγιώτης Ψωμιάδης τιμάει τα παντελόνια που φοράει;», το 40% των οπαδών του Άρη απάντησε «καλή φάση» και το 35% «τι με λες, ρε κολλητέ;», ενώ οι οπαδοί του ΠΑΟΚ απάντησαν ομόφωνα πως «καλά τα παντελόνια, αλλά και οι αγωνιστές του ’21 τίμησαν τις φουστανέλες τους», οπότε θα το ρίξουν δαγκωτό στην Βούλα Πατουλίδου.

Το 10% των ερωτηθέντων πιστεύει πως «η δουλειά δεν είναι ντροπή», ενώ το 90% πιστεύει πως «η δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά ντροπή και αίσχος παράλληλα». Το 65% γαργαλιέται και το 80% σκαλίζει τη μύτη του. Το 60% κλάνει στον φωταγωγό. Κώλος κλασμένος, γιατρός χεσμένος!




Αγαπητοί αναγνώστες, το κείμενο αυτό γράφτηκε για τη LiFO. Το site της LiFO κάνει ντροπές κι αρνείται να εμφανιστεί στο Διαδίκτυο, αλλά στο τέλος δεν θα τη γλιτώσει – θα βγει και θα πει κι ένα τραγούδι. Μόλις εμφανιστεί, θα σας ενημερώσω, αφού βέβαια πρώτα ανοίξω μια σαμπάνια.

Εν τω μεταξύ, το κείμενο "Gazi" - που αφορά την παρουσίαση του υπέροχου βιβλίου του Γκαζμέντ Καπλάνι - έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής. Τα mail πέφτουν βροχή και η αναγνωσιμότητα έφτασε στο υψηλότερο σημείο για τον μήνα Σεπτέμβριο. Αν σας αρέσουν τόσο αυτά τα θέματα, δεν θα αφήσω παρουσίαση για παρουσίαση από 'δω και πέρα.

Το ντροπαλό site της LiFO εμφανίστηκε τελικά - εδώ!

Gazi

Χτες το βραδάκι, δεν με χωρούσε το κρεβάτι μου γιατί μου έλειπε η αγάπη μου. Δεν με χωρούσε κι ο ντουνιάς, αφού εσύ δεν μ’ αγαπάς. Φόρεσα το τιρκουάζ λινό μεταξωτό σατέν κοστούμι μου, μπήκα σ’ ένα βαγόνι του μετρό κι είπα στον οδηγό να με πάει όπου ήθελε αυτός.

Το βαγόνι ήταν γεμάτο από Αεκτζήδες που πήγαιναν στο Ολυμπιακό Στάδιο, να παρακολουθήσουν τον αγώνα της ΑΕΚ για το Τσάμπιονς Λιγκ. Ανάμεσα τους ήταν μια χανούμισσα που είχε πάρει κατευθείαν την πρόκριση για τον τελικό. Μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια, μακριά μαύρα μαλλιά. Είχε στήθος -όπως είχαν κάποτε οι γυναίκες- και όχι βυζάκια. Μου αρέσουν οι Αεκτζούδες γιατί μου θυμίζουν τις Παοκτζούδες. Βέβαια κι οι Παοκτζούδες μου θυμίζουν τις Ναπολιτάνες που μου θυμίζουν…ας μην συνεχίσω άλλο, γιατί θα φτάσω στις Εσκιμώες.

Στο σταθμό του Πανεπιστημίου είπα στον οδηγό να κάνει δεξιά – τον πλήρωσα και κατέβηκα. Σκέφτηκα να πάω μια βόλτα στο Γαλλικό Ινστιτούτο για να θυμηθώ τα παλιά – πριν δυο χρόνια, το καλοκαίρι ανάμεσα στην πρώτη και στη δευτέρα του δημοτικού, έκανα οκτώ χρονιές γαλλικών σε δυο μήνες.

Ανέβηκα την οδό Μασσαλίας και θυμήθηκα πως κάπου εκεί μας είχαν στριμώξει τα ΜΑΤ σε κάτι φοιτητικές εκλογές – το καλοκαίρι ανάμεσα στην πρώτη και στη δευτέρα πήγα και στο Πανεπιστήμιο. Είχαμε φάει πολύ ξύλο εκείνο το βράδυ. Ξαφνικά ένιωσα να ζω τις ίδιες στιγμές και γεμάτος αγωνία άνοιξα την πρώτη πόρτα που βρήκα μπροστά μου και μπήκα μέσα.

Ανέβηκα τρέχοντας τις σκάλες και βρέθηκα μπροστά στον Χρήστο Χωμενίδη. Κάπνιζε και υπέγραφε αυτόγραφα στις θαυμάστριες που τον είχαν περικυκλώσει. «Τι είναι εδώ;» ρώτησα μια ξανθιά με δυο πράσινα μάτια και μπλε βλεφαρίδες . «Η Ελληνοαμερικανική Ένωση» μου απάντησε χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει, «γίνεται η παρουσίαση του βιβλίου του Καπλάνι».

Το καλοκαίρι διάβασα το βιβλίο του Γκαζμέντ Καπλάνι «Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων», οπότε είπα να μπω να ακούσω τι θα πούνε οι ομιλητές, για να δω αν το είχα καταλάβει καλά. Το θέατρο ήταν γεμάτο. Πήγα στην πρώτη σειρά, σήκωσα μια έγκυο 75 ετών κι έκατσα.

Συντονιστής της συζήτησης ήταν ο κ. Τάκης Καμπύλης. Ήταν συγκλονιστικός στο ρόλο του και δεν θα αναφερθώ περαιτέρω για να μην αδικήσω τους υπόλοιπους. Πάντως, διάβασε αποσπάσματα από το πρώτο και το τελευταίο άρθρο του Γκαζμέντ Καπλάνι στα «ΝΕΑ». Τα διάβασε με τόσο μοναδικό τρόπο που μου έφερε στο μυαλό τον αείμνηστο Μάνο Κατράκη – μπορούσες να νιώσεις την ανατριχίλα των ακροατών στην αίθουσα.

Στη συνέχεια, το λόγο πήρε η κ. Κατερίνα Σχινά – δημοσιογράφος και κριτικός. Γλυκιά και συμπαθής κυρία, μόνο που τα διάβαζε από μέσα. Είπε πως ο Γκαζμέντ Καπλάνι ήρθε στην Ελλάδα και δεν θέλησε να γίνει Έλληνας αλλά ούτε να μείνει Αλβανός – θέλησε να ενταχθεί. Είπε επίσης πως «για κάθε συγγραφέα πατρίδα είναι η γλώσσα» - πατρίδα του συγκεκριμένου συγγραφέα είναι η καρδιά αλλά ας μην το κάνω θέμα.

Η κ. Σχινά είχε γράψει ένα κατεβατό και το διάβασε όλο. Ήταν γραμμένο δε με έναν τρόπο πολύ του …Συνασπισμού. Κοιτούσα τους Αλβανούς και τους Αφρικανούς που βρίσκονταν στην αίθουσα και σκεφτόμουν πως δεν θα καταλάβαιναν Χριστό απ’ όσα έλεγε.

Μίλησε για την κατάκτηση της γλώσσας από αλλοδαπούς ανά τον κόσμο κι έκανε αναφορά στον Κούντερα και τον Καρνέζη που έγραψαν στα γαλλικά και στα αγγλικά αντίστοιχα. Ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν πως οι άνθρωποι εκφράζονται πάντα καλύτερα στη μητρική τους γλώσσα και νομίζω πως ο Κούντερα από τον καιρό που άρχισε να γράφει στα γαλλικά πήρε την κάτω βόλτα. Καλύτερα να γράφει κάποιος στην γλώσσα του και να αφήνει μετά το έργο του στα χέρια ενός καλού μεταφραστή – μπορεί και να κάνω λάθος.

Η κ. Σχινά τελείωσε την ομιλία της με μια αναφορά στον Μανουέλ Μπράβο, έναν πολιτικό μετανάστη από την Αγκόλα που αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει σε κέντρο κράτησης λαθρομεταναστών στη Βρετανία, προκειμένου να παραμείνει ο γιος του στη χώρα, να αποκτήσει την βρετανική υπηκοότητα και να μην αναγκαστεί να επιστρέψει στην Αγκόλα όπου κινδύνευε η ζωή του. Τα σχόλια γι’ αυτήν την είδηση είναι περιττά.

Το λόγο πήρε ο κ. Παντελής Καψής ο οποίος μιλάει μια γλώσσα κατανοητή σε όλους – αυτός πρέπει να είναι ο λόγος που δεν έκανε μεγάλη καριέρα στην τηλεόραση. Είπε πως μόνο απελπισμένοι άνθρωποι ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να καθαρίζουν τουαλέτες. Εγώ βλέπω μια απελπισία και σ’ αυτούς στους οποίους ανήκουν οι τουαλέτες αλλά πάλι δεν ήταν αυτό το θέμα.

Ο κ. Καψής θυμήθηκε τις αντιδράσεις που υπήρξαν πριν τέσσερα χρόνια, όταν τα «ΝΕΑ» αποφάσισαν να δώσουν μια στήλη σε έναν Αλβανό δημοσιογράφο – στην πορεία οι αντιδράσεις κόπασαν και η εφημερίδα κέρδισε το στοίχημα. Είπε ακόμα πως έτσι ο Γκαζμέντ Καπλάνι είναι ο πρώτος Αλβανός που εκδίδει ένα βιβλίο γραμμένο στα ελληνικά. Για μια στιγμή νόμισα πως θα μας πει και τις πωλήσεις της εφημερίδας αλλά το έσωσε.

Συνέχισε αναφερόμενος στο γεγονός πως δεν ανεχόμαστε το διαφορετικό και μοιραία φτάνουμε στον ρατσισμό. Πως δεν έχουμε πρόβλημα με έναν συγκεκριμένο Αλβανό αλλά όταν τους αντιμετωπίζουμε σαν ομάδα γινόμαστε απάνθρωποι. Ούτε οι Παοκτζήδες έχουν πρόβλημα όταν βλέπουν έναν γαύρο, αλλά όταν τους βλέπουν μαζεμένους τους πιάνουν τα διαόλια τους και τους ανοίγουν τα κεφάλια.

Τέλος πάντων διαφωνώ με αυτήν την προσέγγιση του ρατσισμού και πιστεύω πως το θέμα είναι ταξικό και μόνο. Περιέργως, κανείς από τους ομιλητές δεν έκανε ούτε έναν υπαινιγμό πως μπορεί το θέμα να είναι ταξικό. Λογικό είναι αυτό, γιατί αν το θέσεις σ’ αυτή τη βάση, θα κληθείς και να το λύσεις, ενώ αλλιώς ο καθένας πουλάει τσάμπα ευαισθησία και ρίχνει το φταίξιμο στους άλλους που είναι ρατσιστές και συνεχίζεται έτσι μια κουβέντα που ξεπερνάει σε βαρεμάρα και έλλειψη ουσίας ακόμα και αυτήν για το Ολοκαύτωμα. Πάντως δεν βλέπω τους πλούσιους Αλβανούς να έχουν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα – οι φτωχοί Έλληνες, Αλβανοί και Πακιστανοί το έχουν.

Ο κ. Καψής είπε αυτήν την ωραία ιστορία με μια γυναίκα που πήγε στο μαυσωλείο του Χότζα κι επειδή της έφυγε μια πορδή βρέθηκε εξόριστη. Νομίζω πως ο κ. Καμπύλης σοκαρίστηκε στο άκουσμα της λέξης «πορδή», αλλά παρ’ όλ’ αυτά διατήρησε την ψυχραιμία του.

Είπε ακόμα πως όλη η ζωή των μεταναστών συμπυκνώνεται στο τρίπτυχο «δουλειά – έρωτας – άδεια παραμονής» και συνέχισε λέγοντας πως τα παιδιά των Αλβανών που γεννιούνται στην Ελλάδα δεν θεωρούνται Έλληνες και πως θα πρέπει επιτέλους να γίνει κάτι μ’ αυτό. Καλύτερα που δεν θεωρούνται Έλληνες – μπορεί να γλιτώσουν.

Ο κ. Καψής έκλεισε υπογραμμίζοντας την παρουσία του Κώστα Λαλιώτη στο θέατρο και θυμίζοντας πως δική του ιδέα (του Λαλιώτη) ήταν να προτείνει στον Καπλάνι να γράψει αυτό το βιβλίο. Οι παρευρισκόμενοι άρχισαν να σκίζουν τα ρούχα τους και να πετάνε τον Λαλιώτη ψηλά, πανηγυρίζοντας την ιστορική συνεύρεση. Παρατήρησα πως ακριβώς πίσω από τον Κώστα Λαλιώτη καθόταν ο Νίκος Μπίστης. Ποτέ ένα κακό δεν έρχεται μόνο του – έρχονται πάντα μαζεμένα.

Στο σημείο αυτό θέλω να σας ενημερώσω πως η συλλογή με τα σονέτα που ετοιμάζω δεν ήταν δική μου ιδέα – τα γράφω μετά από τις έντονες προτροπές του Άκη Τσοχατζόπουλου και της Φάνης Πάλλη Πετραλιά. Ευχαριστώ.

Όταν έφτασε η σειρά του Χρήστου Χωμενίδη, σκέφτηκα να φύγω αλλά το μετάνιωσα, γιατί αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του καμιά μέρα και γνωριστούμε μπορεί να θυμάται πως έφυγα και να μου κρατάει μούτρα. Να είναι καλά ο άνθρωπος πάντως, γιατί μέχρι να πάρει το λόγο είχα ξεχάσει πως μιλάμε για λογοτεχνικό βιβλίο – ήταν σαν να βρισκόσουν σε φόρουμ για τα προβλήματα των μεταναστών.

Ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας ότι το πρόβλημά του ήταν πως δεν μπορούσε να σταματήσει να διαβάζει το βιβλίο – το ρούφηξε. Βέβαια, περπατούσε αφηρημένος με το βιβλίο στα χέρια κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα – βγαίνοντας από το μετρό – να σκοντάψει πάνω σ’ ένα απ’ αυτά τα κολωνάκια που είχε κοτσάρει παντού ο Αβραμόπουλος, να χτυπήσει πολύ άσχημα και να μεταφερθεί στο Παίδων. Εκεί τελείωσε την ανάγνωση τού βιβλίου και, καθώς το έκλεινε, του τηλεφώνησε ο Γεράσιμος Γιακουμάτος και του είπε να γράψει ένα βιβλίο για το ταντρικό σεξ.

Ο κ. Χωμενίδης είπε πως το βιβλίο του Καπλάνι είναι ένα μυθιστόρημα, και όχι μόνο μια μαρτυρία, γιατί ο συγγραφέας έχει την ικανότητα να αναπλάθει εξαιρετικά τα βιώματά του. Βρήκε κοινά σημεία ανάμεσα στο βιβλίο του Καπλάνι και στο Διπλό βιβλίο του Χατζή (πολύ αγαπημένο μου βιβλίο) και εκλεκτικές συγγένειες ενός από τους ήρωες του βιβλίου με τον Χάκλμπερι Φιν – δεν το συζητώ πως ο Χάκλμπερι Φιν είναι ο πιο αγαπημένος μου ήρωας.

Πράγματι, το «παιδί του σεξ» κοιμίζει με βάλιουμ τους γονείς του για να μπορεί να βλέπει με την άνεσή του τις πορνοταινίες των ξένων τηλεοπτικών σταθμών. Αλήθεια ή εύρημα του συγγραφέα, η σκανδαλιά είναι οπωσδήποτε επιπέδου Χάκλμπερι Φιν. Γέλασα πολύ με αυτό το βιβλίο και κανείς δεν είχε επισημάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή πως ο Καπλάνι διαθέτει εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ στη γραφή του.

Ο Χωμενίδης ήταν απολαυστικός – αν δεν παινέσεις τη διπλανή σελίδα σου θα πέσει να σε πλακώσει – και σκεφτόμουν πως αν είχα ραδιοφωνικό σταθμό, θα του έδινα μια καθημερινή εκπομπή, έτσι για να κάθομαι να τον ακούω και να γουστάρω. Είπε την απάντηση του Τζιμάκου στο «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ Αλβανέ - Αλβανέ» - «Δεν θα γίνεις άνθρωπος ποτέ οπαδέ – οπαδέ» - και επισήμανε την απέχθεια του Καπλάνι για τους «προοδευτικούς» που χαϊδεύουν τα αυτιά των μεταναστών αρκεί να παραμένουν παρίες. Τους σιχαίνεται εξίσου με τους ρατσιστές – εγώ αυτούς τους σιχαίνομαι πιο πολύ από τους ρατσιστές.

Θυμήθηκε ακόμα την πρώτη του γνωριμία με τον Καπλάνι με τον οποίο είναι σχεδόν συνομήλικοι. Οι δυο άντρες ήταν φαντάροι την ίδια περίοδο. Ο Χωμενίδης στην ελληνική πλευρά των συνόρων και ο Καπλάνι στην αλβανική. Ένα βράδυ τον Καπλάνι τον έπιασε κόψιμο και είχε ξεμείνει από χαρτί υγείας. Ο Χωμενίδης με κίνδυνο της ζωής του διέσχισε ένα ναρκοπέδιο και του έδωσε έξι κούτες καπιταλιστικά κωλόχαρτα πρώτης ποιότητας. Ο Καπλάνι δεν ξέχασε ποτέ αυτήν την πράξη αυτοθυσίας του Χωμενίδη - που απέδειξε έμπρακτα τον διεθνισμό του -, και έτσι ξεκίνησε αυτή η μεγάλη φιλία των δυο αντρών που σφυρηλατήθηκε στα σκυλάδικα της εθνικής οδού και κορυφώθηκε με επισκέψεις σε μπουζουξίδικα και στριπτιζάδικα της Αθήνας. Ευτυχώς έχουν και οι δυο χιούμορ και δεν θα πάρουν ανάποδες με τις σαχλαμάρες που γράφω.

Τον λόγο πήρε ο κ. Γιάννης Γιαννουλόπουλος που είναι ιστορικός και καθίστε καλά. Ο κ. Γιαννουλόπουλος έκανε εννιά σχόλια, το ένα καλύτερο από το άλλο. Αναφέρθηκε στη λογοτεχνία των μεταναστών και αναρωτήθηκε γιατί δεν έχουμε περισσότερες καταθέσεις μαρτυριών από τους Αλβανούς μετανάστες ή έστω μεταφορά των μαρτυριών τους από Έλληνες συγγραφείς. Έδωσε μόνος του την απάντηση παραπέμποντας σε μια φράση του Γκαζμέντ Καπλάνι : «Για τον μετανάστη η πρώτη επιλογή είναι η σιωπή».

Είπε ακόμα πως στον κινηματογράφο είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα γιατί υπάρχουν αρκετές ταινίες για το θέμα. Ναι, αλλά κανείς δεν σκέφτηκε να κάνει μια κωμωδία με θέμα τις περιπέτειες των Αλβανών μεταναστών – όλοι κάνουν μαύρες κι άραχλες ταινίες με το δάκτυλο σηκωμένο και αυτό, συγνώμη, οφείλεται στην έλλειψη ταλέντου. Ο Μπενίνι στο «Η ζωή είναι ωραία» έκανε κωμωδία με το Ολοκαύτωμα που είναι το νούμερο ένα θέμα ταμπού του περασμένου αιώνα – άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Όποιος κάνει τέτοια ταινία και θα σκίσει και το νόημα θα περάσει – αυτή ήταν η ευφυής κίνηση του Καπλάνι.(Ναι, εννοώ πως κάποιος πρέπει να κάνει αυτό το βιβλίο ταινία.)

Ο κ. Γιαννουλόπουλος αναφέρθηκε στο μαύρο χιούμορ του Καπλάνι διαπιστώνοντας πως το βιβλίο του θα άξιζε να διαβαστεί για το χιούμορ που διαθέτει - αυτό είπα κι εγώ σε όλους τους φίλους μου. Είπε ακόμα πως θα ήθελε να επανέλθουν οι σχέσεις των ανθρώπων στην περίοδο πριν το 1990. Ναι, αλλά μόνο που τότε δεν υπήρχαν μετανάστες – τουλάχιστον τόσες εκατοντάδες χιλιάδες – και ούτως ή άλλως η πολιτικοοικονομική κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική.

Η ομιλία του ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και κάποια στιγμή αναφέρθηκε και σε μια έρευνα του ΕΚΚΕ που δείχνει πως η ξενοφοβία και ο ρατσισμός είναι μεγαλύτερος στα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα. Σκέφτηκα πως τώρα θα έλεγε και για το ταξικό του θέματος αλλά μάταια – μόνο εγώ το πιστεύω αυτό; Μάλλον έτσι συμβαίνει - οι άλλοι νομίζουν πως ο ρατσισμός και ο εθνικισμός είναι γρίπη και θα περάσουν συζητώντας.

Ο κ. Γιαννουλόπουλος είπε ακόμα για το πώς το Λονδίνο έγινε διεθνής πόλη ενώ πριν από πολλά χρόνια ήταν ξενόφοβο – μάλλον ήταν αφηρημένος λίγο νωρίτερα και δεν άκουσε την ιστορία που είπε για τον Μανουέλ Μπράβο η κ. Σχινά – και κατέληξε με τη φράση του Καπλάνι «Ο Θεός να μας έχει καλά αλλοδαπούς και ημεδαπούς». Αμήν.

Ο Γκαζμέντ Καπλάνι ήταν ο τελευταίος ομιλητής και ξεκίνησε αναφερόμενος στον εμπνευστή της έκδοσης αυτού του βιβλίου, τον Κώστα Λαλιώτη. Είπε πως στα άρθρα του κάνει «λαθρεμπόριο λογοτεχνίας» και ότι κάποια στιγμή διαπίστωσε πως οι ήρωες του βιβλίου του είχαν βγει εκτός ελέγχου και είχαν αρχίσει να κάνουν τα δικά τους. Το είχε εξομολογηθεί τηλεφωνικά στον Λαλιώτη, αλλά αυτός δεν θα πρέπει να ανησύχησε ιδιαίτερα με την εξέλιξη αυτή, αφού αυτές οι καταστάσεις τού είναι γνωστές : κι αυτός με τους συντρόφους του γι’ αλλού ξεκίνησαν και τελικά κατέληξαν όπως κατέληξαν…

Ο κ. Καπλάνι είπε πως τον ενοχλεί όταν ακόμα και οι φίλοι του τον λένε «Αλβανό συγγραφέα» και όχι σκέτο «συγγραφέα». Ομολογώ πως δεν το κατάλαβα αυτό – λέμε «ο Αμερικανός αθλητής», «ο Γάλλος ποιητής», «ο Κρητικός συγγραφέας», «η Ρωσσίδα καλλονή» κοκ. Κάπου γεννηθήκαμε όλοι κι απ’ αυτόν τον τόπο παίρνουμε και έναν επιθετικό προσδιορισμό – δεν είναι κακό αυτό.

Γενικά, όσα είπε ο Καπλάνι για το πώς αισθάνεται Έλληνας και Αλβανός και τίποτα απ’ τα δυο και πως μετέχει στα «εμείς» και των Αλβανών και των Ελλήνων, οφείλω να παραδεχτώ πως δεν τα κατάλαβα. Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί νιώθει να την ανάγκη να τα εξηγήσει. Όλοι κάτι είμαστε – χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι. Είμαστε άνθρωποι του κόσμου αυτού όπως όλοι οι άλλοι, τελεία και παύλα.

Συνέχισε λέγοντας όμορφα πως «η λογοτεχνία δεν θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά συνοδεύει τον κόσμο». Είπε ακόμα πως «ξεκίνησε λογοτέχνης και κατέληξε ιδεολόγος» - του εύχομαι να παραμείνει αλλά προσοχή να μη γίνει η ιδεολογία επάγγελμα. Ήταν εμφανώς συγκινημένος από τη βραδιά και επισήμανε την παρουσία στην αίθουσα ανθρώπων από την Αφρική, τις Φιλιππίνες, το Μεξικό και την Αλβανία.

Έκλεισε την ομιλία του λέγοντας πως η ξενιτιά είναι ρώσικη ρουλέτα και πως αυτόν τον ήθελε ο τζόγος αλλά ελπίζει για τα παιδιά να μην είναι μόνο υπόθεση τζόγου. «Και τι να είναι;» ρώτησα από μέσα μου. Ο χορτασμένος τον πεινασμένο ποτέ δεν τον κατάλαβε. Έλληνες, Αλβανοί, Τουρκαλβανοί, καμία σημασία δεν έχει. Με ευχές δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Αλλά ελλείψει προτάσεων θα πω κι εγώ «Ο Θεός να μας έχει καλά αλλοδαπούς και ημεδαπούς». Αμήν.

Στη συνέχεια τον λόγο πήραν άνθρωποι από το ακροατήριο και έγινε φανερό πως ο καθένας έχει μια κασέτα στο κεφάλι του και δεν αλλάζει ρεπερτόριο με τίποτα. Με εξαίρεση μια κυρία που ήταν σύντομη και ευχήθηκε στον συγγραφέα «καλή επιτυχία», οι υπόλοιποι – άνδρες όλοι – αποφάσισαν να μιλήσουν για τους …εαυτούς τους.

Έλληνες και Αλβανοί, μια φάρα όλοι – η φάρα της απόλυτης ιδιωτείας – και συζήτηση καμία. «Εγώ έκανα αυτό στο σχολείο που δουλεύω», «κι εγώ έκανα αυτό εκεί», «κι εγώ είπα αυτό σε ‘κείνον» κοκ. Αν τους άκουγες δε, ήταν σαν να μην υπήρχαν άλλοι λαοί στον κόσμο από τους Έλληνες και τους Αλβανούς. Νομίζω πως θα πρέπει Έλληνες, Αλβανοί και λοιποί Βαλκάνιοι να πηγαίνουν μια υποχρεωτική εκδρομή στην Κίνα για να τους φεύγουν τα υπαρξιακά και οι μεγαλοϊδεατισμοί.

Είδα τον Χωμενίδη να βγαίνει έξω κι αποφάσισα να τον ακολουθήσω για να του ζητήσω αυτόγραφο. Στην τουαλέτα ο Χωμενίδης, από πίσω κι εγώ. Μόλις βγήκε, τον πλησίασα κι άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του – νόμιζε πως καθαρίζω τις τουαλέτες. Δεν είχε ψιλά και μου έδωσε 20 ευρώ – θα είχε επηρεαστεί από τη συζήτηση που προηγήθηκε. Κόμπλαρα λίγο - γιατί είναι και πανύψηλος ο μπαγάσας - αλλά μάζεψα όλο το θάρρος μου και του ζήτησα αυτόγραφο. Μου έδωσε ένα πόστερ τεραστίων διαστάσεων που είχε στην κάλτσα του. «Σε ποιον να γράψω;» με ρώτησε. «Στον Γκαζμέντ Τσενάι» «Ωραίο όνομα» «Σας ευχαριστώ».

Άνοιξα την πόρτα του θεάτρου και έμεινα έκθαμβος. Έλληνες και Αλβανοί είχαν πετάξει τα ρούχα τους και επιδίδονταν σε οργιαστικές ερωτικές περιπτύξεις, ενώ από τα ηχεία ακούγονταν στη διαπασών και ταυτόχρονα οι εθνικοί ύμνοι των δυο χωρών. Έκλεισα διακριτικά την πόρτα, κατέβηκα τις σκάλες και βγήκα στον καθαρό αέρα. Τέλη Σεπτέμβρη αλλά οι νεραντζιές έθαλλαν…




Το βιβλίο του Γκαζμέντ Καπλάνι «Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λιβάνη και είναι απολαυστικό. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και διαβάστε το – θα περάσετε υπέροχα. Ο Γκαζμέντ Καπλάνι είναι ένας γλυκός άνθρωπος και μπορεί να είναι ο πρώτος αλλοδαπός – ας μου συγχωρήσει τον χαρακτηρισμό, κάπως πρέπει να τον πω – που θα περάσει στη συνείδηση των Ελλήνων με το μικρό του όνομα και μάλιστα με το χαϊδευτικό του. Δεν είναι λίγο αυτό και είναι στο δικό του χέρι. Καλή επιτυχία Γκάζι.

Βρε κουτό, αφού τα ξέρεις, γιατί δεν τα κάνεις πράξη;

Αγαπητοί αναγνώστες, μην χάσετε σήμερα τα "ΝΕΑ"! Διαβάστε οπωσδήποτε το άρθρο "Γίνε blogger, μπορείς!". Θα βρείτε εκεί, όλα όσα απαιτούνται για να φτιάξετε ένα επιτυχημένο blog με πολλούς αναγνώστες. Πάντως, εγώ θα ακολουθήσω όλες τις συμβουλές και τους κανόνες του γράφοντος, για να φτιάξω ένα blog με χιλιάδες αναγνώστες. Το άρθρο είναι ανυπόγραφο, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία - είναι σίγουρο πως το έχει γράψει ένας από τους τόσο πετυχημένους bloggers της εφημερίδας...

"Ποιος σκότωσε την εφημερίδα;" - It was suicide.

Ζωολογία

-Στην Αμερική, αυτά τα ζώα είναι μαύρα, έχουν κέρατα και είναι τόσο ψηλά.
-Θα εννοείτε τους βίσωνες κύριε πρόεδρε.

Alien

-Βούλα, σε έχει περάσει ποτέ κανείς για άντρα;
-Όχι, εσένα;

Να το πάρεις το κορίτσι!

-Μάγκες, εγώ είμαι Σαλονικιός και φοράω παντελόνια!
-Συγνώμη, υπονοείτε πως ο Κολοκοτρώνης ήταν αδελφή;


(Στη φωτογραφία διακρίνεται και η όμορφη νυφούλα του Θερμαϊκού. Βίον ανθόσπαρτον!)

No milk today

Εδώ και δυο εβδομάδες, το θέμα που μονοπωλεί τα τηλεοπτικά δελτία και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων δεν είναι άλλο από τις ύποπτες διασυνδέσεις στελεχών της κυβέρνησης με τις γαλακτοβιομηχανίες, όπως και η ύπαρξη καρτέλ στην αγορά γάλακτος. Οι αποκαλύψεις και οι κατηγορίες πέφτουν βροχή, και σίγουρα το θέμα θα βρίσκεται στην επικαιρότητα για αρκετό διάστημα ακόμα.

Οπωσδήποτε το γάλα είναι σημαντικό και απαραίτητο αγαθό για την υγεία των πολιτών αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και τις παραδόσεις. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την ευτυχή συγκυρία της ενασχόλησης των πολιτικών και των δημοσιογράφων της τηλεόρασης με τα γαλακτομικά προϊόντα, και να ενεργοποιήσουμε ένα ελληνοπρεπέστατο έθιμο που τις τελευταίες δεκαετίες έχει ατονήσει : το γιαούρτωμα. Νομίζω πως οι συνθήκες για κάτι τέτοιο έχουν πήξει – συγνώμη, ήθελα να πω ότι οι συνθήκες έχουν πια ωριμάσει.

Το βιβλίο είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου και δεν δαγκώνει (the full story)

Πιστό στο φθινοπωρινό ραντεβού του με τους Αθηναίους παραμένει το Φεστιβάλ Βιβλίου που διεξάγεται και φέτος στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, κάτω από την Ακρόπολη. Το 35ο Φεστιβάλ Βιβλίου θα διαρκέσει 17 μέρες (15 Σεπτεμβρίου έως 1 Οκτωβρίου), αν και οι βιβλιολάτρες κάτοικοι της πρωτεύουσας θα επιθυμούσαν να μην τελειώσει ποτέ, ώστε να μπορούν να ικανοποιούν καθημερινά το άσβεστο πάθος τους για γνώση. Κακά τα ψέματα : Αν κόψεις στον Έλληνα το βιβλίο, είναι σαν να του αφαιρείς το οξυγόνο – καλύτερα να τον σκοτώσεις.

Βέβαια, οι Αθηναίοι πάσχουν από κλειστοφοβία και αποφεύγουν τα βιβλιοπωλεία όπως ο διάολος το λιβάνι - προτιμούν να αγοράζουν βιβλία στην ύπαιθρο. Έτσι δίνεται η ευκαιρία στους εκδότες και στους βιβλιοπώλες να βγάζουν τα βιβλία βόλτα - για να πάρουν αέρα και να ξεμουχλιάσουν - στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, που είναι σίγουρα ο πιο όμορφος πεζόδρομος της Αθήνας : μάλλον είναι και ο μόνος πεζόδρομος της Αθήνας.

Τα κιόσκια καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του πεζόδρομου και οι επισκέπτες στριμώχνονται σε δυο στενούς διαδρόμους μαζί με όσους κάνουν περίπατο στην περιοχή, δημιουργώντας φοβερό μπούγιο. Αυτό εντυπωσιάζει τους τουρίστες που φεύγουν από την πατρίδα μας με τη βεβαιότητα πως οι Έλληνες είναι όλη την ώρα μ' ένα βιβλίο στο χέρι.

Το Φεστιβάλ Βιβλίου διεξαγόταν στο Πεδίον του Άρεως, αλλά η περιοχή ήταν γεμάτη από ματάκηδες και κάθε λογής ανώμαλους που παρενοχλούσαν σεξουαλικά τους βιβλιοφάγους επισκέπτες, οπότε ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου (ΣΕΚΒ) το μετέφερε στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Οι Αθηναίοι ξετρελάθηκαν με τη νέα τοποθεσία του Φεστιβάλ κι άρχισαν να αγοράζουν τα βιβλία με τις ντουζίνες – νοίκιαζαν νταλίκες για να τα μεταφέρουν στο σπίτι τους.

Μόλις το πήρε χαμπάρι αυτό ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλιοπωλών Αθηνών (ΣΕΒΑ) ζήλεψε, και μετέφερε στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τη δική του Έκθεση, τη Γιορτή του Βιβλίου. Η Γιορτή του Βιβλίου γίνεται τον Μάιο, ώστε να ενημερωθούν οι Αθηναίοι για τα νέα βιβλία που θα διαβάσουν το καλοκαίρι.

Στις διακοπές τους ξεσκίζονται στο διάβασμα, με αποτέλεσμα να μην έχουν μετά τι να διαβάσουν, να παθαίνουν στερητικό σύνδρομο και να κάνουν υστερίες. Οπότε, πάνε το Σεπτέμβριο στο Φεστιβάλ του Βιβλίου και ξεχαρμανιάζουν.

Βέβαια, από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Μάιο είναι μεγάλο το διάστημα, και οφείλει το υπουργείο Πολιτισμού να διοργανώσει καμιά δεκαριά Εκθέσεις ακόμα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Για να μη σας πω ότι η Έκθεση θα πρέπει να κρατάει όλο το χρόνο - στην περίπτωση που εισακουστεί η πρότασή μου, ας τραβήξουν οι εκδότες μια πλαστικοποίηση στα βιβλία, για να μη γαριάζουν.

Θα μπορούσαν μάλιστα να αξιοποιήσουν και τους άλλους χώρους της περιοχής. Είναι αδικία όλη η Αθήνα να είναι πνιγμένη στο μπετόν και η περιοχή της Ακρόπολης να έχει πράσινο και πεζόδρομους.

Να βάλουν βιβλία και στον Παρθενώνα. Να φτιάξουν ράφια ανάμεσα στους κίονες και να τα τιγκάρουν βιβλία. Να βάλουν και στο Ηρώδειο. Ξέρετε πόσα πολλά θα χωρέσουν; Και στον λόφο του Φιλοπάππου, να κόψουν τα δέντρα και να φτιάξουν βιβλιοθήκες.

Και τι αηδίες είναι αυτές με το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως; Εκεί μέσα μπορούμε να βάλουμε εκατομμύρια βιβλία. Ντροπή είναι, με τόσα αριστουργήματα που γράφονται στις μέρες μας – ειδικά από τους Έλληνες συγγραφείς –, να μην υπάρχουν οι χώροι που τους αξίζουν. Αίσχος!

Αγαπητοί αναγνώστες, τώρα πήρα ανάποδες με το θέμα, αλλά παρ' όλ' αυτά θα συνεχίσω γιατί δεν έχω συμπληρώσει τις λέξεις του κειμένου και τι θα γίνει με τη σελίδα; Άδεια θα μείνει; Θα σας γράψω λοιπόν μια μικρή έκθεση, με θέμα «Το βιβλίο είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου».

Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Δεν είδα όμως να γίνεται καμιά Έκθεση Σκύλων στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Βέβαια, τα βιβλία - σε αντίθεση με τους σκύλους - έχουν το καλό πως δεν χέζουν όπου να 'ναι. Επίσης δεν δαγκώνουν και δεν γαβγίζουν. Άσε που τα αφήνεις νηστικά για μήνες και δεν παραπονιούνται.

Από την άλλη, άμα μπει ο κλέφτης στο σπίτι αποκλείεται να του επιτεθούν τα βιβλία, ενώ ο σκύλος ο κακομοίρης όλο και κάποια προσπάθεια θα κάνει. Και φυσικά, κανένας φίλος δεν σου ζητάει να του δανείσεις τον σκύλο σου. Πάντως, ακόμα κι αν σου τον ζητήσει, μετά δεν κάνει την πάπια – σου τον επιστρέφει.

Έχω παρατηρήσει πως, ενώ είμαι φίλος και με τα βιβλία μου και με τους σκύλους μου, δεν κάνουν παρέα μεταξύ τους – νομίζω μάλιστα πως οι σκύλοι μου ζηλεύουν τα βιβλία μου. Ειδικά ο Αζόρ.

Μου πέρασε ο θυμός, κι επιστρέφω στο Φεστιβάλ. Το φετινό Φεστιβάλ Βιβλίου είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Οδυσσέα Ελύτη, του «ποιητή του Αιγαίου». Βέβαια, επειδή το πολύ Αιγαίο τον είχε κουράσει, οι Έλληνες φρόντισαν πριν από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου να τιμήσουν τη μνήμη του τον Αύγουστο και στις Πρέσπες – του χρόνου θα τον τιμήσουμε στις Πυραμίδες και στο Γκραν Κάνιον.

Είναι κρίμα που δεν ζει ο νομπελίστας ποιητής μας για να δει πόσοι Έλληνες ποιητές και συγγραφείς είναι υποψήφιοι κάθε χρόνο για το Νόμπελ Λογοτεχνίας – τόσοι πολλοί, που η Σουηδική Ακαδημία δεν το δίνει σε κανέναν τους, για να μην αδικήσει τους υπόλοιπους.

Μεγάλη επιτυχία γνωρίζουν φέτος τα βιβλία-βοηθήματα για τα νέα βιβλία του Δημοτικού. Οι εκδοτικοί οίκοι ανταγωνίζονται στον συγκεκριμένο τομέα και, αφού οι μαθητές χρειάζονται πια βοηθήματα από το Δημοτικό, μάλλον δεν θα αργήσει η μέρα που τα μωρά θα χρειάζονται βοηθήματα για να μάθουν πώς να ρεύονται.

Αν συνεχιστεί δε αυτή η κατάσταση, το πιο πιθανό είναι στο μέλλον τα Ελληνόπουλα να γεννιούνται με μανιβέλα στη θέση του ομφάλιου λώρου – θα τα κουρδίζεις για να πάρουν μπρος.


Αγαπητοί πρώην αναρχοκομμουνιστές - και νυν νεοφιλελεύθεροι -, το κείμενο αυτό γράφτηκε για τη LiFO. Μαθαίνω κι εγώ, απ’ αυτό το νέο τεύχος της LiFO, πως το site της εφημερίδας θα καθυστερήσει λίγο και θα «ανέβει» σε λίγες μέρες. Αυτό είναι πολύ καλό, γιατί, όπως όλοι γνωρίζουμε, η επιβράδυνση παρατείνει την ευχαρίστηση.

Αυτήν την εβδομάδα δεν θα γράψω για τα περιεχόμενα της LiFO, γιατί με μάλωσαν μερικές αναρχοκομμουνίστριες - και νυν νεοφιλελεύθερες - αναγνώστριες, πως κάνω διαφήμιση στην εφημερίδα.

Τελικά, τίποτα δεν μπορείς να κρύψεις από τους έξυπνους ανθρώπους, οπότε – πριν το αντιληφθείτε μόνοι σας - ας σας ενημερώσω πως ετοιμάζω και μια καμπάνια για την Coca Cola – έχουν πέσει οι πωλήσεις του αναψυκτικού και οι άνθρωποι, πάνω στην απελπισία τους, στράφηκαν σε μένα για να του δώσω το φιλί της ζωής.

Το μυστικό του περιπτέρου 169

Αυτό το κείμενο αποτελεί πια ένα ξεχωριστό ποστ, μιας και για κάποιο περίεργο λόγο ενθουσίασε πολλούς αναγνώστες - τους πιο σαχλούς υποθέτω.

Τα βιβλία της Αλεξάνδρας, της Lili, της ViSta και του Πάνου κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Μαραθιά και φιλοξενούνται στο περίπτερο των Εκδόσεων Παρά Πέντε (τις ευχαριστούμε) – είναι το περίπτερο 169. Σε κάθε Έκθεση Βιβλίου, τα βιβλία των bloggers θα είναι σε διαφορετικό περίπτερο – αυτό αποφασίστηκε μετά από συμφωνία κορυφής ανάμεσα στον κ. Καστανιώτη και τον κ. Λιβάνη.

Οι δυο καλοί εκδότες τα διεκδίκησαν λυσσασμένα– ο καθένας για το δικό του περίπτερο –, αλλά επενέβησαν οι υπόλοιποι και, μετά από μια μαραθώνια εκδοτοσυνέλευση, αποφασίστηκε να τοποθετούνται σε διαφορετικό περίπτερο κάθε φορά, ώστε να τονωθούν τόσο οι εκδοτικοί οίκοι όσο και η αγορά του βιβλίου, που περνάει μαύρες μέρες κι είναι έτοιμη να το ρίξει στις τσόντες.

Το περίπτερο 169 είναι προς την πλευρά του Ερεχθείου – την προηγούμενη φορά ήμασταν στο ύψος του Παρθενώνα. Η μετακίνηση σε αυτό το σημείο δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού, μετά το τέλος του Φεστιβάλ Βιβλίου, οι έξι bloggers που έχουν εκδοθεί επί χρήμασι θα ποζάρουν γυμνοί για σπουδαίους γλύπτες παγκοσμίου φήμης και τα αγάλματά τους θα αντικαταστήσουν τις έξι γύψινες Καρυάτιδες που χρησιμεύουν σαν κίονες του Ερεχθείου.

Βέβαια, η Αλεξάνδρα είναι έξι μέτρα και δεκαπέντε εκατοστά, οπότε θα πρέπει να την κοντύνουν λίγο για να έρθει περασιά με εμάς τους υπόλοιπους, γιατί διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να μπατάρει ο θριγκός, να πέσει πάνω σε τίποτα τουρίστες από τη Νεβάδα και να τους κάνει μαρμαρένιο hot dog.

Τα αγάλματα των επόμενων 46 bloggers -που θα εκδοθούν επί χρήμασι- θα αντικαταστήσουν τους κίονες του Παρθενώνα. Από κει και πέρα, οι επόμενοι θα τοποθετούνται ως σιντριβάνια στις πλατείες, αφού βέβαια ταριχευτούν πρώτα.

Αγαπητοί πρώην αναρχοκομμουνιστές - και νυν νεοφιλελεύθεροι -, σας παρακαλώ να μην το πείτε πουθενά, αλλά, τα βράδια, όταν κλείνει η Έκθεση, εμείς βγαίνουμε από τα βιβλία κι από το περίπτερο του Παρά Πέντε, και κάνουμε ένα σωρό σκανδαλιές.

Πάμε στα άλλα περίπτερα και παίρνουμε τα βιβλία που μας αρέσουν (του Μπακούνιν, του Κροπότκιν -καταλαβαίνετε) και τα βάζουμε μπροστά μπροστά – τα άλλα τα χώνουμε κάτω από τους πάγκους, να μη φαίνονται.

Μετά παίζουμε κρυφτό και τα μήλα, κι ύστερα εγώ μπαίνω στην Αγία Σοφία και απαλλοτριώνω μερικά ευρώ από το παγκάρι – η Αλεξάνδρα μού κρατάει τσίλιες. Εντάξει, ανάβω και μερικά κεράκια.

Έπειτα, τρέχουμε δίπλα στο άγαλμα του Μακρυγιάννη που βρίσκεται ένας παππούλης που πουλάει ξηρούς καρπούς και αγοράζουμε όλο το καρότσι, γιατί είναι φτωχός άνθρωπος κι έχει έξι κόρες να παντρέψει – κινδυνεύει να του μείνουν στο ράφι και που θα βάζει η κυρά του τα πιάτα μετά;

Αφού ταρατσώσουμε όλους τους ξηρούς καρπούς, παίρνουμε μια κοπελίτσα που είναι απέναντι και παίζει ένα όργανο που είναι σαν λαούτο αλλά δεν είναι λαούτο ακριβώς, και πάμε κάτω από το μπαλκόνι της κυρίας Ζολώτα και της κάνουμε καντάδα γιατί έχει πεθάνει ο άντρας της και είναι μόνη της η καψερή – της τραγουδάμε «Χειμερινούς Κολυμβητές».

Μετά παίρνουμε από το γκαράζ του κ. Δραγώνα τη συλλεκτική του Aston Martin, μπαίνουμε και οι έξι μέσα και πάμε στην Κυψέλη και βαράμε κουδούνια.

Μια φορά πήγαμε και στο εξοχικό του κ. Δήμου στα Κιούρκα για να τον ξυπνήσουμε μες στην άγρια νύχτα και να βρίζει ευγενικά, αλλά κοιμόντουσαν πεντακόσιες γάτες στην αυλή του και τις πατούσαμε και σκούζανε, οπότε φύγαμε άπρακτοι.

Επίσης, μας αρέσει να πηγαίνουμε στον φρουρό της ισπανικής πρεσβείας και να του μιλάμε ισπανικά. Δεν ξέρουμε ισπανικά – του λέμε ασυναρτησίες με πολλά «θου»– αλλά ούτε αυτός ξέρει κι εμείς κάνουμε πως νομίζουμε ότι η πρεσβεία είναι ξενοδοχείο και πως θέλουμε να κλείσουμε δωμάτιο.

Αφού τον τρελάνουμε τον άνθρωπο, αρχίζουμε να τραγουδάμε τα σκυλάδικα που ακούει από το ραδιοφωνάκι και τότε αυτός γελάει σαν χαζός, και γελάμε κι εμείς σαν χαζοί, κι είμαστε σαν διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας.

Πάμε συχνά και στην προτομή της Μελίνας και προσπαθούμε να τη γυρίσουμε για να βλέπει προς την Ακρόπολη, γιατί κάποιοι έξυπνοι την τοποθέτησαν έτσι ώστε να κοιτάει την υπέροχη λεωφόρο Συγγρού. Δεν τα έχουμε καταφέρει ακόμα, αλλά βάζουμε έναν καθρέφτη απέναντι από την προτομή για να μπορεί να βλέπει και η Μελίνα λίγο τον Παρθενώνα - της κάνουμε και λίγο παρέα.

Λίγο πριν ξημερώσει τρέχουμε στο περίπτερο 169, ξαναμπαίνουμε στα βιβλία και κάνουμε ησυχία, γιατί πλακώνουν οι τουρίστες και μπορεί να μας περάσουν για καλικαντζαράκια και να φύγουν χωρίς να αγοράσουν τσολιαδάκια, Αμαλίες και Σάτυρους .

Αγαπητοί πρώην αναρχοκομμουνιστές - και νυν νεοφιλελεύθεροι -, σας προτείνω ανεπιφύλακτα τα βιβλία των τεσσάρων καλών συναδέλφων. Αν είστε κι εσείς ένα από τα χιλιάδες θύματα της ανάγνωσης αυτού του πράγματος που κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται «νεοελληνική λογοτεχνία» (ούτε νέο είναι, ούτε ελληνικό, ούτε λογοτεχνία βέβαια), θα βρείτε σ’ αυτά τα βιβλία το αντίδοτο, που δεν είναι άλλο από τον αυθορμητισμό και την παντελή έλλειψη σοβαροφάνειας.

Καλή ανάγνωση σε εσάς και καλή επιτυχία στους συναδέλφους. (Δεν τους αποκαλώ «συντρόφους», γιατί πήρατε νεοφιλελεύθερη στροφή και φοβούμαι μήπως με παρεξηγήσετε.)

Με την ευκαιρία, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Μαραθιά για το ολοκαίνουργιο laptop που μου χάρισε – είναι φημισμένης εταιρίας αλλά δεν γράφω ποια είναι για να μην θεωρηθεί διαφήμιση.

Στο παρελθόν, μου έχουν δωρίσει επανειλημμένως πολυτελείς βίλες, ιδιωτικά νησιά, λιμουζίνες, ιστιοφόρα και διάφορα άλλα τέτοια γκάτζετ, αλλά είναι η πρώτη φορά που μου δωρίζουν ένα laptop – η χειρονομία μετράει.

Αν, στην επόμενη έκδοση του βιβλίου, μου χαρίσει ένα ακόμα, εγώ με τη σειρά μου θα το προσφέρω σε κάποια άπορη και ορφανή αναγνώστρια – επιθυμώ να είναι πτωχούλα, ώστε το δώρο μου να πιάσει τόπο και να τη βοηθήσει στην κοινωνική της ανέλιξη.

Αγαπητοί αναγνώστες, γι’ αυτό σας λέω κι εγώ τόσον καιρό : Φτιάξτε ένα blog να σας βρίσκεται – το κάνεις και μετά όλο δώρα σου ‘ρχονται. Άντε, πάω τώρα γιατί έρχονται οι τουρίστες.

Οι ολυμπιονίκες του μαζοχισμού

-Παναγιά μου, υπάρχει κάποιος που μπορεί να με αντικαταστήσει στις καρδιές των Θεσσαλονικιών και να πάρει τις ψήφους τους;
-Ναι, ο Μαρκήσιος ντε Σαντ!


Με το συμπάθιο, αλλά, αφού ο κ. Ψωμιάδης αυτοπροσδιορίζεται ως "ολυμπιονίκης της ανθρωπιάς", εκείνοι οι Θεσσαλονικείς που τον ψηφίζουν θα πρέπει από εδώ και στο εξής να αυτοπροσδιορίζονται ως "ολυμπιονίκες του μαζοχισμού". Έλα μωρή Παοκάρα!

Απορίες

-Ντόρα, τι διαφορά έχουν τα σκάνδαλα επί κυβερνήσεων ΠαΣοΚ από τα δικά σας;
-Εμείς τα διαφημίζουμε!


Μια κριτική για το βιβλίο της Lili (A woman in this city), στο site της ΕΡΤ - εδώ.

Παρών!

Το πλοίο έφτασε στη Νίσυρο λίγο πριν τις 5 το πρωί. Μισή ώρα μετά πίναμε καφέ στον «Πειρατή» στην Ηλικιωμένη. Η πλατεία ήταν άδεια και προσπαθούσα να εντοπίσω τις αλλαγές στο χώρο – όλα ήταν όπως τα είχα αφήσει. Το βλέμμα μου σταμάτησε σε μια συγκεκριμένη καρέκλα στη διπλανή ταβέρνα. Γύρισα στον Σ. που μιλούσε με τον καφετζή. «Ο Σφακιανός;» «Πέθανε τον Μάρτιο».

Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό το γεροντάκι που τραγουδούσε συνέχεια. Με ένα κόκκινο μαντήλι στο λαιμό κι ένα στην τσέπη για να το χαρίσει σε κάποια όμορφη γυναίκα. Τον είδα για πρώτη φορά στο καφενείο του Αντρίκου. Για την ακρίβεια τον άκουσα. Κάποιος πίσω μου τραγουδούσε πολύ όμορφα τον «Ερωτόκριτο». Γύρισα και τον κοίταξα. Παρατήρησα με έκπληξη πως δεν τον διάβαζε – τον ήξερε απέξω! Κάποια στιγμή πήγαμε να δειπνήσουμε, επιστρέψαμε και τραγουδούσε ακόμα.

Ο Γιάννης Σφακιανός είχε δεκαπέντε παιδιά. «Ο άρχοντας των δεκαπέντε παιδιών» έγραψε η «Αυγή». Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος τι σημαίνουν δεκαπέντε παιδιά για ένα μικρό νησί, που οι περισσότεροι κάτοικοί του αναγκάστηκαν στο παρελθόν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό : Ζωή.

Ήταν αριστερός γιατί απεχθανόταν την αδικία. Βέβαια, όπως όλοι οι άνθρωποι, ήταν και αντιφατικός – με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Δεν δίσταζε να παραδεχτεί πως ψήφισε υπέρ της παραμονής του βασιλιά. «Το ‘καμα, το παραδέχομαι. Όμως το ‘καμα -και το ξέρετε - επειδή είχε όμορφη γυναίκα…».

Πρώτος στο χορό και στο γλέντι κι από κει κατευθείαν στο μαντρί του για δουλειά. Ανήκε σ’ εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που γνώριζε καλά πως δεν δουλεύουμε πρώτα για να ζήσουμε μετά, ούτε το αντίστροφο – παράλληλα τα κάνουμε. Και βέβαια, ήταν από τους ανθρώπους που δεν μοιάζουν με κανέναν άλλον. Αλίμονο σε μας…

Πιο φτωχή μου φάνηκε φέτος η Νίσυρος. Έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάει πολλές φορές προς την άδεια καρέκλα κάθε φορά που περνούσα από την πλατεία. Είχα την εντύπωση πως θα ήταν πάντα εκεί. «Ποτέ πια» έγραψε ο Καζαντζάκης όταν έμαθε πως πέθανε ο Ζορμπάς.

Ποτέ πια η «Ηλικιωμένη» δεν θα ακούσει τα τραγούδια του Σφακιανού. Ποτέ πια δεν θα σύρει το χορό στα πανηγύρια και στους γάμους. Ποτέ πια τα μάτια του δεν θα πετάξουν σπίθες στη θέα μιας ωραίας γυναίκας. Ποτέ πια δεν θα χαρίσει στις όμορφες ένα κόκκινο μαντήλι. Κι όποιος δεν τον άκουσε να τραγουδάει τον «Ερωτόκριτο», δεν θα έχει αυτήν την ευκαιρία. Ποτέ πια.

Λίγο πριν φύγω από τη Νίσυρο πήγα στο γλέντι ενός γάμου – ήταν εκεί όλο το νησί. Ο γιος του Σφακιανού δεν τραγούδησε – χόρεψε όμως υπέροχα. «Όλοι οι Σφακιανοί χορεύουν ωραία» με διαβεβαίωσε η Ι. Με τέτοιον πατέρα δεν είχα καμιά αμφιβολία γι’ αυτό.



Του Σφακιανού τα γηρατειά δικά σου να ‘ναι νιάτα
γιατί και στα εβδομήντα του τα ρίχνει στα γεμάτα.

(μια από τις μαντινάδες του Σφακιανού)



Για τη συγγραφή του κειμένου πήρα στοιχεία από την καλή εφημερίδα «Νίσυρος». Το άρθρο, στην εφημερίδα, είναι ενός κυρίου που – αν δεν κάνω λάθος - είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Δυστυχώς, το όνομά του δεν αναγράφεται στην εφημερίδα - γράφουν όλοι με ψευδώνυμα, σαν bloggers. Τον είδα όμως να χορεύει στο πανηγύρι της Παναγίας και μου φάνηκε λεβεντιά - οπότε φαντάζομαι πως δεν θα ενοχληθεί.

Η φωτογραφία του Σφακιανού είναι τραβηγμένη στο καφενείο του Αντρίκου από τον κ. Αρτίν Καρακασιάν. Ο κ. Καρακασιάν είναι φωτογράφος και ετοιμάζει ένα πολύ όμορφο άλμπουμ με θέμα τη Νίσυρο. Ελπίζω αυτή η φωτογραφία να συμπεριληφθεί σε αυτό.

Διονύση σ' ευχαριστώ!

Ο κύριος Διονύσης Μαραθιάς μπήκε στη ζωή μου χειμώνα κι έφερε το καλοκαίρι. Οπωσδήποτε αυτό ήταν πολύ ποιητικό και να το σημειώσετε. Αφήνω κατά μέρος το «κύριος» και το επίθετο του και συνεχίζω μόνο με το «Διονύσης» - αφενός γράφω γι’ αυτόν στη σελίδα μου κι αφετέρου η σχέση μας είναι κάργα αγαπησιάρικη. Μου θυμίζει τη σχέση μου με τον παππού μου – άλλωστε και ηλικιακά η διαφορά μας τέτοια είναι.

Μοιάζει να ζούμε σε μια εποχή που όλοι έχουμε …φυτρώσει. Κανείς δεν λέει «ευχαριστώ» σε κανέναν, κανείς δεν χρωστάει σε κανέναν – όλοι τα έχουμε καταφέρει όλα μόνοι μας. Παλαιότερα, οι άνθρωποι αναφέρονταν με ευγνωμοσύνη τουλάχιστον στους γονείς τους και στους δασκάλους τους.

Έχω ξαναγράψει πως ποτέ δεν είχα σκεφτεί πως θα εκδοθεί ένα βιβλίο με δικά μου κείμενα. Ήταν πρόταση και ιδέα του Διονύση και ουσιαστικά την επιμελήθηκε μόνος του. Οι επιλογές του στα κείμενα ήταν εξαιρετικές, και απόλυτα δική του ιδέα ήταν να συμπεριληφθούν στο βιβλίο τα «σοβαρά» κείμενα που τόσο άρεσαν τελικά στους αναγνώστες.

Το μόνο που του ζήτησα να μπει στο βιβλίο ήταν τρεις συγκεκριμένες λέξεις και να αφαιρεθούν δυο – νομίζω – κείμενα που μου θύμιζαν μια άσχημη περίοδο. Ακόμα μου έκανε το χατίρι να φτιάξει ένα εξώφυλλο που ήταν της απολύτου αρεσκείας μου – άρεσε σε όλα τα παιδάκια που το είδαν.

Δεν έχω κανένα παράπονο από τον Διονύση ούτε για την ποιότητα του χαρτιού, ούτε για κανένα άλλο στοιχείο της έκδοσης. Πριν το βιβλίο εκδοθεί μου το έστειλε σε αρχείο pdf και το είδα ολοκληρωμένο. Του είπα πως μου αρέσει και προχώρησε στην έκδοση. Αν το βιβλίο έχει ορθογραφικά λάθη – κανείς δεν μου είπε κάτι τέτοιο -, αυτά τα λάθη είναι δικά μου και τ’ αγαπάω.

Σε όλο αυτό το διάστημα δεν ένιωσα πως είχα απέναντί μου έναν εκδότη – έμπορο αλλά έναν ωραίο άνθρωπο. Η σχέση μας είναι απόλυτα ισότιμη και με τον Διονύση θυμήθηκα ξανά τι σημαίνει «διάλογος». Σκέφτομαι τώρα με πόση καχυποψία τον είχα αντιμετωπίσει πριν τον γνωρίσω – πέρασε ένας μήνας μέχρι να συναντηθούμε τελικά και απορώ πως δεν με διαολόστειλε στο μεταξύ. Εντάξει, τελικά δεν πειράζει γιατί και ο Διονύσης νόμιζε πως είμαι ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος.

Μου έκανε εντύπωση πως πάντα άκουγε αυτό που είχα να του πω ακόμα κι αν ήταν η μεγαλύτερη μπαρούφα. Δεν είχα ιδέα για τον κόσμο του βιβλίου. Το μόνο που ήξερα μέχρι τότε ήταν να πηγαίνω στα βιβλιοπωλεία και να αγοράζω βιβλία – εντάξει, έκλεβα κιόλας.

Έμαθα πολλά από τον Διονύση – έχει θαυμαστή υπομονή. Μου εξήγησε τα πάντα. Ήταν απόλυτα ειλικρινής μαζί μου. Μου είπε τι πιστεύει πως έχω τις δυνατότητες να γράψω και τι όχι. Μου είπε που νομίζει πως έκανα λάθος. Μου έδωσε ιδέες. Με ενθάρρυνε χωρίς να με κολακεύει. Επίσης ρίξαμε φοβερά γέλια – για μένα το γέλιο είναι πολύ σημαντικό. Καταλαβαίνω τώρα πως η σχέση ανάμεσα στον εκδότη και στον γράφοντα είναι μοναδική.

Δεν με πίεσε καθόλου για τίποτα και δεν έκανα ποτέ κάτι που δεν ήθελα. Ακόμα και για τις συνεντεύξεις που μου ζητήθηκαν και θα μπορούσα να έχω αποφύγει δεν με πίεσε – απλά μου ζήτησε, αν μπορώ, να μην τις αρνηθώ όλες. Μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω για τα βιβλία των bloggers και το έκανα. Αν τώρα έχω μετανιώσει για κάποιες συνεντεύξεις, είναι μια άλλη ιστορία και το σφάλμα είναι δικό μου – δεν ευθύνεται ο Διονύσης γι’ αυτό.

Θέλω να ευχαριστήσω τον Διονύση για το καλό που μου έκανε. Μου έκανε ένα μεγάλο δώρο. Ελπίζω να το άξιζα. Θεωρώ την αχαριστία έγκλημα και δεν προτίθεμαι να εγκληματήσω. Τώρα, που το βιβλίο αυτό είναι ιστορία και η σχέση μου με αυτό ανήκει στο παρελθόν, μπορώ να του πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» γι’ αυτό το όμορφο όνειρο. Το μόνο που αξίζει τελικά από το ταξίδι της ζωής είναι οι άνθρωποι. Κι εγώ ανακάλυψα έναν.

Διονύση σ’ ευχαριστώ από καρδιάς. Σε αγαπάω και το ξέρεις. Όταν τα χρόνια περάσουν, αυτό που θα έχει μείνει και στους δυο μας απ’ αυτό το βιβλίο θα είναι το τηλεφώνημα μιας ηλικιωμένης κυρίας. Ελπίζω και η φιλία μας. Να είσαι καλά.

π.



Δεν ξέρω άλλον εκδότη στη χώρα μας που να εξέδωσε με δική του πρωτοβουλία τα βιβλία έξι παντελώς άγνωστων ανθρώπων. Ελπίζω να του το συγχωρήσουν κάποτε.

Έτσι αγαπάει η Σαλονίκη : Κώστα Θεέ πάρε την ΠΑΕ! (THE FULL STORY)

Με μεγάλη επιτυχία άνοιξε τις πύλες της στο κοινό η 71η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης. Τα εγκαίνια έκανε ο Κώστας Καραμανλής, καθώς αποτελεί πια παράδοση η Διεθνής Έκθεση να εγκαινιάζεται από τον εκάστοτε πρωθυπουργό, ο οποίος φροντίζει να εκθέτει τη χώρα διεθνώς.

Της τελετής των εγκαινίων προηγήθη αγιασμός, ενώ παρέστη σύσσωμη η πολιτική και θρησκευτική ηγεσία. Το παρόν στην εκδήλωση έδωσαν ακόμα ο διοικητής της Σχολής Ενωμοταρχών, ο διοικητής της Αγροφυλακής, ο διοικητής της Χωροφυλακής, το Λύκειο των Ελληνίδων, η Μέριμνα Ποντίων Κυριών και Δεσποινίδων, οι απόγονοι των Μακεδονομάχων, οι κοτζαμπάσηδες, οι δημογέροντες, το 6ο Σύστημα Ναυτοπροσκόπων Θεσσαλονίκης, το 9ο Σύστημα Αεροπροσκόπων Καλαμαριάς και διάφοροι άλλοι τζιτζιφιόγκοι που δεν θα τους αναφέρω όλους γιατί δεν χωράνε.

Την παράσταση στα εγκαίνια έκλεψαν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, που διοργάνωσαν συλλαλητήριο με κύριο αίτημα να αναλάβει την ομάδα ο κ. Θεόδωρος Αγγελόπουλος -γνωστότερος ως Θεόδωρος Δασκαλάκης -, ενώ δεν θα είχαν αντίρρηση να την αγοράσει έστω ο Μπιλ Γκέιτς.

Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ ζητούν ακόμα να περάσει η τεχνική ηγεσία της ομάδας στα έμπειρα χέρια της Γιάννας Δασκαλάκη-Αγγελοπούλου και να επιστρέψει ο Σικαμπάλα, ή να αντικατασταθεί από τον σεΐχη Νασράλα που κέρδισε πρόσφατα τη χρυσή μπάλα.

Οι οργανωμένοι φίλοι του Δικέφαλου του Βορρά έχουν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους στον πρωθυπουργό τον οποίο υποδέχτηκαν με τα συνθήματα «Αθήνα γαμημένη / ο ΠΑΟΚ δεν πεθαίνει» και «Γαμιέται / ο Θρύλος / και η Ρηγίλλης», ενώ δεν παρέλειψαν να κάνουν έκκληση για βοήθεια και στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με το σύνθημα «Είναι παρθένα / του Παπανδρέου η χτένα».

Το συγκεντρωμένο πλήθος έστειλε μήνυμα συμπαράστασης στους οπαδούς του συμπολίτη Άρη, και όλοι βούρκωσαν από συγκίνηση όταν ακούστηκε το σύνθημα «Γάμα τα σκουλήκια με τη μύτη / Ζαγορίτη Ζαγορίτη».

Ο Κώστας Καραμανλής συναντήθηκε με τον ιστορικό αρχηγό των οπαδών του ΠΑΟΚ -τον Μάκη τον Μανάβη – και του υποσχέθηκε πως θα πουλήσει την Ακρόπολη σε Σαουδάραβες κροίσους και θα του δώσει τα λεφτά για να πάρει τον Ροναλντίνιο.

Ο Μάκης ο Μανάβης μετέφερε την υπόσχεση του πρωθυπουργού στην Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΟΚ - αλλά ο λαός της Θεσσαλονίκης έχει χορτάσει από τις υποσχέσεις του αθηναϊκού κράτους, κι έτσι τα παόκια απείλησαν πως, αν δεν αναλάβει τον ΠΑΟΚ κάποιος μεγιστάνας με πετροδολάρια, θα ψηφίσουν μαζικά Καρατζαφέρη για να τιμωρήσουν τους εαυτούς τους.

Αμέσως μετά η κατάσταση τέθηκε εκτός ελέγχου, καθώς οι συγκεντρωμένοι οπαδοί έσπασαν τα προστατευτικά κιγκλιδώματα κι επιχείρησαν να μπουν στο χώρο της Έκθεσης για να παίξουν μονότερμα. Τα όργανα της τάξης πέταξαν μερικά δακρυγόνα και καναδυό μπουγάτσες για ξεκάρφωμα, αλλά στη συνέχεια αρκέστηκαν να παρακολουθούν τα παόκια να τα κάνουν όλα γυαλιά καρφιά, καθώς εσχάτως οι Έλληνες αστυνομικοί είναι οπαδοί της παθητικής αντίστασης που πρώτος εφάρμοσε ο Μαχάτμα Γκάντι, για να τη συνεχίσει πολύ επιτυχημένα το ΠαΣοΚ αλλά και η σημερινή κυβέρνηση.

Μια ομάδα διαδηλωτών κλείστηκε στη Θεολογική Σχολή κι άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους για το αν το Άγιο πνεύμα εκπορεύεται μόνο από τον Πατέρα ή και από τον Κούδα. Την ίδια ώρα οι οπαδοί της θύρας 4 κλείστηκαν στη Γεωργική Σχολή, αφού πρώτα πέταξαν έξω τους γεωργούς που σκάβανε βραδιάτικα με τις τσάπες για να φυτέψουνε μπρόκολα και σέσκουλα.

Οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του συνδέσμου του ΠΑΟΚ «Ρε φιλαράκι, μήπως έχεις μισό ευρώ;» ανέβηκαν στις πολεμίστρες του Λευκού Πύργου κι απειλούσαν να πέσουν, στην περίπτωση που η κυβέρνηση δεν κανονίσει να περνάει το μετρό και μέσα από το γήπεδο της Τούμπας.

Οι υπόλοιποι διαδηλωτές έκαιγαν αυτοκίνητα για να περνάει η ώρα, αλλά ο Βύρων Πολύδωρας είπε πως η κυβέρνηση σέβεται το πανεπιστημιακό άσυλο - το οποίο προφανώς ισχύει πια και έξω από τους χώρους του Πανεπιστημίου, αφού τα καμένα αυτοκίνητα δεν ήταν παρκαρισμένα ακριβώς μέσα στα αμφιθέατρα.

Σε κάθε περίπτωση, η Θεσσαλονίκη - αλλά και ολόκληρη η χώρα - έχουν πια μετατραπεί σ' ένα τεράστιο πανεπιστημιακό άσυλο, αφού ο καθένας σπάει ό,τι του γουστάρει όπου του γουστάρει και δεν τρέχει κάστανο με αστυνομίες και τα ρέστα : τώρα καταλαβαίνουμε τι εννοούσαν οι παλαιότεροι όταν μας έλεγαν «εγώ φίλε έχω βγάλει το μεγάλο πανεπιστήμιο του δρόμου».

Ο κ. Πολύδωρας απέδωσε τις ευθύνες για τα επεισόδια στα τηλεοπτικά κανάλια και μάλλον έχει δίκιο, αφού ένας κουκουλοφόρος είχε το ίδιο σουλούπι με τη Μάρα Ζαχαρέα. Πάντως, η αστυνομία συνέλαβε μόνο ένα άτομο – ζήτησε ο ίδιος να συλληφθεί, επειδή δεν είχε που να κοιμηθεί το βράδυ -, οπότε μπορεί όλος αυτός ο κακός χαμός να οφειλόταν σε αντικατοπτρισμό.

Την επομένη, χιλιάδες διαδηλωτές έκαναν ειρηνικές πορείες κατά της ανεργίας και των απολύσεων - αλλά ας δείξουν επιτέλους κι αυτοί κάποια σοβαρότητα, αφού το φλέγον ζήτημα για τη Θεσσαλονίκη είναι αν θα γίνει πρόεδρος του ΠΑΟΚ ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος ώστε να πληρωθούν οι Γραφές.

Ο πρωθυπουργός, στη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε την Κυριακή, ξεκαθάρισε πως η Θεσσαλονίκη είναι ερωτική πόλη και βγάζει τα καλύτερα παιδιά. Τόνισε ακόμα με έμφαση πως η όμορφη νυφούλα του Θερμαϊκού είναι η πρωτεύουσα των Βαλκανίων - αλλά καλύτερα να μην το μάθουν αυτό οι άλλοι Βαλκάνιοι, γιατί το πιθανότερο είναι να ξαναρχίσουν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι.

Ο κ. Καραμανλής είπε ακόμα πως δεν προτίθεται να κάνει πρόωρες εκλογές, αφού, ούτως ή άλλως, και κάθε τέσσερα χρόνια που γίνονται πάλι πρόωρες είναι, μιας και οι κυβερνώντες δεν προλαβαίνουν, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, να αρπάξουν όσα πραγματικά θέλουν.

Για τις επερχόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές δήλωσε πως «σε αυτές δεν κρίνεται η κυβέρνηση» και σ' αυτό μάλλον έχει απόλυτο δίκιο, αφού οι μισοί Έλληνες ψηφίζουν αυτόν που φοράει την πιο ωραία γραβάτα, ή η φάτσα του τους θυμίζει κάτι, και οι άλλοι μισοί αυτόν που τους έχει υποσχεθεί καμιά λαμογιά.

Ο πρωθυπουργός τόνισε ακόμα πως οι μεταρρυθμίσεις είναι μονόδρομος – σ' αυτή τη χώρα όλα μονόδρομος είναι, και βάρδα μην έρχεται καμιά φορά κάποιος από την αντίθετη κατεύθυνση, γιατί θα στουκάρουμε πολύ άσχημα. Για τον Γιώργο Παπανδρέου, δήλωσε πως του είναι συμπαθής - προφανώς η δήλωσή του είναι απόλυτα ειλικρινής, γιατί, αν είχε κάποιον άλλο για αντίπαλο, το πιθανότερο είναι πως δεν θα έβγαζε ούτε διετία στην κυβέρνηση.

Ο κ. Καραμανλής είπε ακόμα πως θέλει να είναι χρήσιμος, χωρίς όμως να ξεκαθαρίσει σε ποιους εννοούσε - αλλά όλοι καταλάβαμε πως εννοούσε τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους μεγαλοεκδότες και κυρίως τα ξένα συμφέροντα, αφού δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η χώρα μας ήταν ανέκαθεν υποτελής και ενίοτε εντελώς μπανανία.

Για το ζήτημα που υπάρχει σε σχέση με τα περιουσιακά στοιχεία του Θεόδωρου Ρουσόπουλου ο πρωθυπουργός είπε πως το θεωρεί αστείο, αφού ο κ. Ρουσόπουλος ήταν ένας από τους πιο καλά αμειβόμενους Έλληνες δημοσιογράφους, και τα χρήματα προέρχονται από την εργασία του. Δεν ξέρω πόσο αστείο είναι το θέμα, αλλά προφανώς δεν είναι πολύ έξυπνο να απαντάς με αυτόν τον τρόπο σε δημοσιογράφους, γιατί τώρα σίγουρα θα έχουν σκυλιάσει όλοι από το κακό τους που δεν έχουν πολυτελή κατοικία με πισίνα, όπως ο πρώην συνάδελφός τους.

Ο πρωθυπουργός έκλεισε την συνέντευξη ενθυμούμενος την πρώτη φορά που είχε πάει στη Διεθνή Έκθεση. Είχε πάει τσάρκα στη Θεσσαλονίκη / και τριγυρνούσε στην ακροθαλασσιά / όταν ξαφνικά στο πλάι να τον προσπερνάει / είδε μια ωραία Σαλονικιά. Μέσα σε δυο μήνες βάλανε στεφάνι /στον Άγιο Δημήτρη ντύθηκε γαμπρός / κι από Αθηναίος, μέσα σε δυο μήνες / έγινε, ρε μάγκες μου, Σαλονικιός!

Αμέσως μετά, ο κ. Καραμανλής πήρε τους δημοσιογράφους και τους πήγε τσάρκα στην Ακρόπολη, στη Βάρνα κι από κει στα «Κούτσουρα» του Δαλαμάγκα για φαγητό. Καλή η Θεσσαλονίκη, αλλά δεν έχει «Μπαϊρακτάρη» βρε παιδί μου - ξέρετε, αυτό το εστιατόριο που συχνάζουν κάτι «καραγκιόζηδες» που υποτίθεται πως έχουν κηρύξει τον πόλεμο στους «νταβατζήδες».




Αγαπητοί αναγνώστες, αυτό το κείμενο γράφτηκε για τη LiFO που κυκλοφορεί. Θα είμαι σύντομος, γιατί πρέπει σιγά-σιγά να συνηθίσω πως δεν θα γράφω πια τα περιεχόμενα της LiFO, μιας και σε λίγες μέρες το site της εφημερίδας θα είναι έτοιμο και θα μπορείτε να την διαβάζετε εκεί. Αυτό είναι πολύ καλό νέο κι εγώ έχω έναν επιπλέον λόγο να χαίρομαι : κόντευαν να μου τελειώσουν οι επιθετικοί χαρακτηρισμοί για τον απαράβλητο M. Hulot. O ανυπέρβλητος M. Hulot, αυτήν την εβδομάδα, παρουσιάζει το πρώτο cd μια σπουδαίας νέας τραγουδίστριας η οποία θα αφήσει εποχή και θα κάνει το τελευταίο cd του Bob Dylan να ξεχαστεί αμέσως. Ακόμα και ο απαρέγκλιτος M. Hulot δεν καταφέρνει να μείνει πιστός στο δημοσιογραφικό καθήκον και να κάνει αμερόληπτη κριτική – αναγκάζεται τελικά να υποκύψει στο μεγαλείο αυτής της σπουδαίας ντίβας.

Κατά τ’ άλλα, διαβάζω με ενθουσιασμό στη LiFO πως ανοίγει απόψε το αγαπημένο εστιατόριο της παρέας μου – δεν γράφω ποιο είναι γιατί θα πλακώσετε κι εσείς και μετά δεν θα βρίσκουμε τραπέζι εμείς. Βέβαια, εμείς δεν χρειαζόμαστε τραπέζι γιατί χορεύουμε συνέχεια, προς τέρψιν των υπόλοιπων θαμώνων που μας αποθεώνουν ιπποτικά.

Αυτά τα ολίγα για το πιο ωραίο τεύχος της LiFO μέχρι το επόμενο. Πρέπει να προβάρω τα βήματα - τα έχω ξεχάσει λίγο.


Αγαπητοί αναγνώστες, σας παραπέμπω στο blog του Niko Ago- ελπίζω να γνωρίζετε αλαβανικά. Ο Niko είναι από την Αλβανία και ζει και εργάζεται στην εξωτική χώρα μας. Μου είχε υποσχεθεί πως θα γράφει και στα ελληνικά – στα mail γράφει πολύ ωραία- για να μπορώ να τον διαβάζω κι εγώ, αλλά δεν κράτησε την υπόσχεσή του. Στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στους Αλβανούς αναγνώστες και παρακαλώ τον άλλον κύριο από την Αλβανία που έχει blog και μου είχε γράψει, να κάνει τον κόπο να στείλει ένα ακόμα mail, γιατί δεν μπορώ να βρω την διεύθυνσή του. Το blog του Niko εδώ.

Ο κουμπαράς τον κουμπαρά...

-Κύριε Καραμανλή πως θα αντιμετωπίσετε τα σκάνδαλα με τους κουμπάρους;
-Θα καταργήσουμε τους γάμους και τα βαφτίσια!

Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία...

Χτες το βράδυ πήγαμε στο Μέγαρο Μουσικής για να παρακολουθήσουμε μια εκδήλωση προς τιμήν του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Αγαπάω τον Ιάκωβο Καμπανέλλη. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά αλλά, λόγω της φιλικής μου σχέσης μ’ έναν δικό του άνθρωπο, είχα την τιμή να του σφίξω το χέρι δυο φορές. Και μια χτες, τρεις. Δεν είναι μόνο τα θεατρικά του έργα, δεν είναι οι στίχοι που έγραψε, δεν είναι η απίστευτη ζωή του – είναι που όλα αυτά τα βλέπεις στα μάτια του. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έχει τα πιο όμορφα μάτια που έχω δει στη ζωή μου.

Συντονιστής της βραδιάς ήταν ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης – λιτός και ουσιαστικός. Η εκδήλωση ξεκίνησε με μια ομιλία του αντιπροέδρου της ΚΕΔΚΕ – διοργανώτρια της βραδιάς – γιατί ο πρόεδρός της Πάρις Κουκουλόπουλος δεν μπόρεσε να έρθει από την Κοζάνη. Εντάξει, είμαστε σε προεκλογική περίοδο αλλά ο ομιλητής βγήκε εντελώς εκτός θέματος – μίλησε για οτιδήποτε άλλο εκτός από το τιμώμενο πρόσωπο. Θα πρέπει δε να είπε τη λέξη «πολιτισμός» και τα παράγωγά της – όπως και τη λέξη «αυτοδιοίκηση» – πάνω από διακόσιες φορές.

Ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Κώστας Στεφανής και ο συνταγματολόγος Δημήτρης Τσάτσος μας αποζημίωσαν με τις ομιλίες τους – όταν μεγαλώσω έτσι θα μιλάω κι εγώ -, ενώ ο δήμαρχος Αγίας Βαρβάρας Λάμπρος Μίχος μου φάνηκε πολύ ωραίος μάγκας και θέλω να παρακαλέσω τους αναγνώστες που ψηφίζουν στην περιοχή να το ρίξουν δαγκωτό. Για τη μικρή ομιλία του κ. Καμπανέλλη δεν μπορώ να πω τίποτα γιατί και άναρθρες κραυγές να έβγαζε εμένα θα με συγκινούσε.

Ο Γιώργος Χατζηνάσιος έπαιξε υπέροχα στο πιάνο δυο τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι και ένα του Σταύρου Ξαρχάκου – φυσικά σε στίχους Καμπανέλλη – και τραγούδησαν η Θεοδοσία Στίγκα και ο Φάνης Μεζίνης. Στη συνέχεια, στη σκηνή ανέβηκε η Συμφωνιέττα Αθηνών και το πρώτο τραγούδι που έπαιξε ήταν το «Άσμα Ασμάτων». Πρέπει να πάς στο Μέγαρο Μουσικής πια για να ακούσεις ζωντανά αυτό το σπουδαίο τραγούδι αλλά δεν πειράζει – εγώ θα πήγαινα και στο διάολο. «Λαϊκό είναι ό,τι ασχολείται με τον άνθρωπο και προέρχεται από τον άνθρωπο» είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις – απ’ αυτήν την άποψη το Μέγαρο Μουσικής είναι μάλλον το πιο λαϊκό μαγαζί της πόλης.

Η Λυδία Αγγελοπούλου, ο Σταμάτης Μπερής, ο Κώστας Θωμαΐδης, ο Βασίλης Λέκκας και οι δυο προαναφερόμενοι τραγούδησαν μερικά μεγάλα τραγούδια του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι, αν και οφείλω να καταγγείλω πως απουσίαζε από το πρόγραμμα το «Μανούλα μου». Η βραδιά έμοιαζε να κλείνει όμορφα, όταν μας ανακοινώθηκε πως θα μιλήσει εκτός προγράμματος ο εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου. Κόντεψα να βάλω τις φωνές όταν ο παπάς ανέβηκε στη σκηνή, ενώ ανάλογα σχόλια ακουγόντουσαν δεξιά κι αριστερά.

Δεν άφησα βέβαια κουβέντα του ασχολίαστη και η Φ., η Τ. και ο Ν. γελούσαν ακατάπαυστα. Τότε, αυτός ο μαυροφορεμένος άνθρωπος έκανε κάτι εντελώς απρόβλεπτο, δείχνοντας πως δεν εκπροσωπούσε κανέναν Αρχιεπίσκοπο αλλά μόνο τον εαυτό του. Είπε πως θα βγει εκτός πρωτοκόλλου, άπλωσε το χέρι του προς την ορχήστρα και αυτή ξεκίνησε να παίζει. Ο παπάς τραγούδησε…


Το ψωμί είναι στο τραπέζι
το νερό είναι στο σταμνί
το σταμνί στο σκαλοπάτι,
δώσε του ληστή να πιει.

Το ψωμί είναι στο τραπέζι
το νερό είναι στο σταμνί
το σταμνί στο σκαλοπάτι,
δώσε του Χριστού να πιει.


Η Φ. γύρισε χαμογελαστή προς τη μεριά μου. Είχα δακρύσει. Με κοίταξε απορημένη. Ο παπάς έκανε νεύμα στους τραγουδιστές να συνεχίσουν αυτοί. Η τρίτη στροφή μάλλον του ήταν απαγορευμένη – ο τελευταίος στίχος σίγουρα. Για μια στιγμή ένιωσα μέσα μου την απελπισία όλου του κόσμου…


Δώσε μάνα του διαβάτη,
του Χριστού και του ληστή
δώσε μάνα να χορτάσει,
δώσ’ του αγάπη μου να πιει.


Το τραγούδι τελείωσε. Ο παπάς κατέβηκε από τη σκηνή, πλησίασε τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, έσκυψε και του φίλησε το χέρι. Τέλος.


Στην Φ. – Σε ευχαριστώ.

Ο κ. Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

Ο κ. Στάθης Τσαγκαρουσιάνος μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου πριν μερικά χρόνια. Χτύπησε μια μέρα το κουδούνι του σπιτιού μας και είπε στη μαμά μου : «Μάζεψε τα κωλόσκυλα που γαβγίζουν και τα παιδιά σου που τρέχουν με τα τσόκαρα όλη μέρα γιατί θα φωνάξω την αστυνομία να σας απελάσει!».

Αυτή οπωσδήποτε ήταν μια ελκυστική εισαγωγή, αλλά τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι. Τον Μάιο του 2005, ο κ. Τσαγκαρουσιάνος ήταν νομίζω ο πρώτος που έγραψε γι’ αυτό εδώ το blog – τουλάχιστον στον σοβαρό Τύπο. Είχε προηγηθεί το ραδιόφωνο και μερικά πολύ ενθαρρυντικά mail από κάποιους συναδέλφους του. Η αλήθεια είναι πως χάρηκα πολύ για το σχόλιό του, αλλά δεν ήθελα να το δείξω και πάρα πολύ, γιατί θα μου χαλούσε το ανατρεπτικό προφίλ.

Στη συνέχεια, με αφορμή ένα κείμενό του για την ανωνυμία στα σχόλια των blogs, του έκανα την πιο άγρια σάτιρα που έχω κάνει ποτέ σε κάποιον. Βέβαια ήμουν λάθος, αλλά τότε πίστευα ακόμα πως τα blogs είναι μια αγνή υπόθεση και δεν είχα πάρει καθόλου χαμπάρι πως σχεδόν οι μισοί bloggers ήταν δημοσιογράφοι. Πάντως κατάλαβα, τουλάχιστον, με αφορμή αυτό το περιστατικό, πως κάποιοι λύνουν στο Διαδίκτυο παλιούς λογαριασμούς με κάποιους συναδέλφους τους που τα κατάφεραν καλύτερα από τους ίδιους στα επαγγελματικά τους.

Παραμονές Χριστουγέννων, μια αγαπημένη φίλη μού έστειλε μήνυμα «αγόρασε την ‘Ε’ – γράφει για σένα ο Τσαγκαρουσιάνος». Είχαν μεσολαβήσει πια αρκετά κολακευτικά δημοσιεύματα για το blog μου στον Τύπο από άλλους δημοσιογράφους, αλλά όταν άνοιξα την εφημερίδα κόντεψα να πέσω ξερός. Σχεδόν όλη η σελίδα του κ. Τσαγκαρουσιάνου ήταν αφιερωμένη στον πιτσιρίκο. Υπήρχε ένα κείμενο μου και ένα σχόλιο για το ταλέντο μου – το σχόλιο ήταν τόσο διθυραμβικό που τρόμαξα λίγο. Μιλάω σοβαρά.

Από τον περασμένο Μάιο η LiFO, το έντυπο που εκδίδει ο κ. Τσαγκαρουσιάνος, φιλοξενεί και δικά μου κείμενα. Είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Μου αρέσει πολύ η LiFO - σ’ αυτήν γράφουν κι άλλοι bloggers, οπότε αισθάνομαι ασφάλεια -, ενώ μου δίνεται η μεγάλη ευκαιρία να κοινωνήσω τα κείμενά μου σε πάρα πολλούς ανθρώπους – είναι πολύ όμορφο συναίσθημα αυτό.

Επίσης βρίσκω εξαιρετικά τιμητικό για μένα να φιλοξενούνται κείμενά μου σε ένα έντυπο στο οποίο γράφουν ο κ. Κωστής Παπαγιώργης και ο κ. Χρήστος Χωμενίδης – έχω διαβάσει όλα τα βιβλία τους. Έχω δε την εντύπωση πως όταν μπορείς να έχεις την υπογραφή του Παπαγιώργη, δεν έχεις ανάγκη κανέναν πιτσιρίκο, κανέναν άγνωστο και άσημο άνθρωπο – προφανώς, όντως βρίσκει συμπαθή τα κείμενά μου.

Εδώ θα πρέπει να πω κάτι που ίσως σας φανεί περίεργο : τον κ. Τσαγκαρουσιάνο δεν τον γνωρίζω. Δεν τον έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου, δεν έχω μιλήσει ποτέ μαζί του στο τηλέφωνο – έχω δει μια φωτογραφία του στην «Ε» και μια φωτογραφία του στη LiFO. Δεν έχουμε ανταλλάξει ποτέ ένα μέιλ – η μόνη επαφή μαζί του ήταν την περασμένη εβδομάδα, όταν έστειλα ένα mail στη LiFO για να τον ευχαριστήσω για τα βιβλία που φρόντισε να φτάσουν στα χέρια μου. Ελπίζω να το έλαβε.

Ίσως αναρωτιέστε γιατί τα γράφω αυτά. Υπάρχουν δυο λόγοι. Θέλω οι αναγνώστες (ειδικά οι νεότεροι) να γνωρίζουν πως γίνονται τα πράγματα – γίνονται και έτσι ή τουλάχιστον μπορούν να γίνουν κι έτσι. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να σε καπελώσουν – γνώρισα μερικούς – και υπάρχουν άνθρωποι που φέρονται όπως ο κ. Τσαγκαρουσιάνος – όμορφα ή άσχημα ας το κρίνετε εσείς.

Ο δεύτερος λόγος είναι πως έχω λάβει mail από δέκα bloggers – τους σέβομαι και τους εκτιμώ όλους – που με όμορφο τρόπο εκφράζουν την επιθυμία τους να φιλοξενηθούν κείμενά τους στη LiFO και μου ζητούν να μεσολαβήσω αν μπορώ. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως τουλάχιστον δυο απ’ αυτούς δεν με πίστεψαν, όταν τους απάντησα πως δεν γνωρίζω τον κ. Τσαγκαρουσιάνο – δεν τους αδικώ γι’ αυτό – και πως δεν έχω κανένα μα κανένα λόγο στην έκδοση της LiFO.

Ελπίζω τώρα που το βλέπουν γραμμένο εδώ να με πιστέψουν – δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο για να το αποδείξω. Πάντως, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ακόμα κι αν τον γνώριζα, δεν νομίζω πως θα μπορούσα να το κάνω, εκτός αν επέμενε να του πω ποιοι bloggers νομίζω πως γράφουν καλά – μίλησα πέρσι σε κάποιον για μια blogger που μου αρέσει πολύ και αυτός αναρωτήθηκε αν έχω σχέση μαζί της και άρα αυτός είναι ο λόγος που ενδιαφέρομαι γι’ αυτήν. Φυσικά δεν την γνώριζα – απλά μου άρεσαν αυτά που έγραφε.

Να σημειώσω πάντως εδώ πως ταπεινή μου γνώμη είναι ότι η πρώτη προτεραιότητα ενός blogger δεν πρέπει να είναι ούτε τα έντυπα ούτε τα βιβλία. Πρώτη προτεραιότητα είναι το blog του και από κει και πέρα ό,τι ήθελε προκύψει – δεν είναι κακό να έχεις την επιθυμία να «τυπωθείς» αλλά, ακόμα κι αν συμβεί αυτό, δεν πρέπει να ξεχνάς πως στο blog σου έχεις την απόλυτη ελευθερία όπως και την ευθύνη και κυρίως πως από εκεί ξεκινούν όλα. Επίσης σημαντικό είναι να στο ζητήσουν (όλοι διαβάζουν τα blogs σήμερα) και να μη μεσολαβήσει κανείς άλλος – αυτά δεν ήταν που κοροϊδεύαμε;

Καταλαβαίνω απ’ αυτά που διαβάζω στα blogs αλλά και στον Τύπο πως ο κ. Τσαγκαρουσιάνος έχει φανατικούς θαυμαστές και φανατικούς αντιπάλους. Συμβαίνουν αυτά. Κρατάω και μια επιφύλαξη βέβαια, γιατί καμιά φορά αυτοί που σε κατηγορούν περισσότερο είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές σου - σε γουστάρουν κολασμένα. Αυτή ήταν η δική μου εμπειρία από τη "σχέση" μου μαζί του – τα συμπεράσματα δικά σας.

ΔΕΘ

Spi_Der & πιτσιρίκος


Το blog του Spi_Der, με όλα τα νέα για το τελευταίο του άλμπουμ που είναι υποψήφιο για δώδεκα βραβεία Γκράμι, εδώ.

Θα σε ξανάβρω στις μπασκέτες! (the full story)

Με τα αργυρά μετάλλια στο στήθος επέστρεψαν από το Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας οι παίκτες της εθνικής ομάδας, αλλά τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση μάς ξεκαθάρισαν πως η δεύτερη θέση είναι πιο σημαντική από την πρώτη και να κάτσουμε καλά. Η περίπτωση της εθνικής μας μοιάζει με αυτήν των καλλιστείων του ΑΝΤ1, όπου αρκετές φορές έχουμε δει την ομορφότερη κοπέλα να στέφεται Μις Ελλάς, ενώ η Σταρ Ελλάς είναι εντελώς μπακατέλα και τίγκα στην κυτταρίτιδα.

Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για αυτήν την επιτυχία στον Παναγιώτη Γιαννάκη και τα παιδιά του, τα οποία μάλλον τα έχει αποκτήσει με πολλές διαφορετικές γυναίκες γιατί είναι συνομήλικα και δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους. Πάντως, ο προπονητής της εθνικής δεν πρέπει να έχει παράπονο, γιατί όλα τα παιδιά του είναι ντερέκια και «πολύ καλά παιδιά» – όπως μας διαβεβαίωναν συνεχώς οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ -, πράγμα που φάνηκε από το γεγονός πως δεν έβαζαν τρικλοποδιές στους αντίπαλους παίκτες, με αποτέλεσμα οι Ισπανοί να κόβουν βόλτες μέσα στο καλάθι μας, ενώ, όταν πηγαίναμε εμείς επίσκεψη στο δικό τους, αυτοί μας χτυπούσαν και μας έβριζαν γιατί είναι παλιόπαιδα και σκατοχαρακτήρες.

Η ελληνική ομάδα παρουσιάστηκε αλλαγμένη σε σχέση με την περσινή της εμφάνιση στο Βελιγράδι, όπου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ. Πέρσι οι παίκτες - σε όλες τους τις δηλώσεις μετά τα παιχνίδια - ευχαριστούσαν τον Θεό που ήταν στο πλευρό τους, αλλά στην Ιαπωνία μόνο το σταυρό τους έκαναν αραιά και που γιατί την είδαν ξαφνικά παικταράδες και ημίθεοι, οπότε τα πήρε κι ο Θεός και τους έβγαλε δεύτερους - για να μάθουν.

Ο Βασίλης Σκουντής είπε πως κατά τη διάρκεια του τελικού είδε την Παναγιά την Μπασκετομάνα στο καλάθι των Ισπανών να ρίχνει τάπα στον Τσαρτσαρή, ενώ πέρσι η ίδια Παναγιά έκανε σκριν στον Διαμαντίδη για να βάλει τρίποντο στους Γάλλους. Ο Φίλιππος Συρίγος δεν δίστασε να πει πως ήταν λάθος του Παναγιώτη Γιαννάκη να μην έχει στον πάγκο μερικά εικονίσματα, τίποτα λιβάνια και καναδυό εξαπτέρυγα.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης από τη μεριά του θεώρησε απαράδεκτο το γεγονός πως οι παίκτες βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο χωρίς κομποσκοίνια και καταδίκασε την Ομοσπονδία Καλαθόσφαιρας που δεν ζήτησε αναβολή του τελικού για δυο τρεις μέρες, ώστε να δοθεί έτσι η ευκαιρία στους παίκτες να επισκεφτούν τη Μονή Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος και να πάρουν την ευχή του μοναχού Ριμπάουντερ για να μην τους πιάνει το κακό μάτι.

Η Ελλάδα νίκησε τις ΗΠΑ στον ημιτελικό κερδίζοντας τον παγκόσμιο θαυμασμό, αν και οι Ιάπωνες θεατές υποστήριζαν τους Αμερικανούς παίκτες και γιουχάιζαν τους δικούς μας που, με τόσο βρισίδι που έχουν φάει στα ελληνικά γήπεδα, σιγά να μην ίδρωνε το αυτί τους με τις αποδοκιμασίες των Γιαπωνέζων.

Οι Έλληνες δημοσιογράφοι απόρησαν με τη στάση των Ιαπώνων θεωρώντας πως, αφού οι Αμερικανοί τους έριξαν ατομική βόμβα, αυτοί έπρεπε να υποστηρίζουν εμάς που δεν τους ρίξαμε τίποτα – εδώ δεν είχαμε ψωμί να φάμε, ατομική βόμβα θα τους ρίχναμε; Βέβαια, τους διαφεύγει πως στο πέρασμα των χρόνων δεν δικαιώθηκε ο Μαρξ αλλά ο Μαζόχ και ο Ντε Σαντ, οπότε καλό θα ήταν να ρίξουμε τώρα τίποτα πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές στην Ιαπωνία ώστε να κερδίσουμε τον σεβασμό των Ιαπώνων και, σε καμιά εξηνταριά χρόνια που θα πάμε εκεί για να ξαναπαίξουμε, να υποστηρίζουν εμάς και όχι τους αντιπάλους μας.

Η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας μίλησε με τα πιο θερμά λόγια για την επιτυχία της εθνικής μας ομάδας, χωρίς όμως να παραλείψει να αναφερθεί στα λάθη του Παναγιώτη Γιαννάκη κατά τη διάρκεια του τελικού. Ο Κάρολος Παπούλιας δήλωσε πως έπρεπε να παίξουμε άμυνα ζώνης με βοήθειες ώστε να δουλέψουν καλά τα μπλοκ άουτ και να πάρουμε το εύκολο ριμπάουντ για να φύγουμε στον αιφνιδιασμό, ενώ ο κ. Καραμανλής
απέδωσε την ήττα της εθνικής στο γεγονός πως ο τελικός έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου, την επέτειο δηλαδή της ίδρυσης του ΠαΣοΚ, και άρα ήταν λογικό να βγούμε δεύτεροι- όπως άλλωστε συνηθίζει εσχάτως και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε να κληθεί στη θέση του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη ο Θεόδωρος Πάγκαλος, μπας και τον ξεφορτωθεί, ενώ παρατήρησε πως στον τελικό δεν παίξαμε σωστά το πικ εντ ρολ κι έτσι δεν είχαμε εύκολα λέι απ. Ο Αλέκος Αλαβάνος από τη μεριά του, αφού επισήμανε τη σωστή δουλειά που γίνεται στις χωματερές της Ιαπωνίας, είπε πως έπρεπε οι ψηλοί μας να παίζουν στη μπέιζ λάιν ώστε να τρελάνουμε τους Ισπανούς στα άλεϊ χουπ. Το ΚΚΕ, μετά από συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, απεφάνθη πως η ομάδα μας χρειαζόταν έναν κοντό παίκτη που θα περνούσε ανάμεσα από τα πόδια των Ισπανών – που ήταν πολύ νταγλαράδες - και δεν θα έχανε χρόνο με τα ζιγκ ζαγκ γύρω από τους μαντραχαλάδες.

Πάντως η κυβέρνηση είναι μέσα στους στόχους της, αφού, μετά την κατάκτηση του Euro 2004 και της Γιουροβίζιον, ήρθε και η δεύτερη θέση στο Μουντομπάσκετ - οπότε τώρα το μόνο που μένει είναι να πάρουμε το χρυσό μετάλλιο στις νεροτσουλήθρες και στις τσουβαλοδρομίες για να γίνουμε Ελβετία.

Η υποδοχή των θριαμβευτών της Ιαπωνίας έγινε στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», που κακώς το ονόμασαν έτσι, αφού, με τα πανηγύρια που κάνουμε εκεί κάθε τρεις και λίγο, θα έπρεπε να το λένε «Μίκι Μάους». Ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος, απευθυνόμενος στους παίκτες, είπε αυτό που γράφεται και λέγεται διαρκώς τις τελευταίες μέρες, πως δηλαδή θα πρέπει όλοι μας να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της εθνικής μπάσκετ.

Έτσι θα τοποθετηθούν μπασκέτες σε όλα τα διαμερίσματα και στους δρόμους για να τραβάμε καμιά ραβέρσα και τίποτα τζαμπ σουτ, ενώ θα καταργηθούν οι εκλογές και στη θέση τους θα διοργανωθεί τουρνουά μπάσκετ με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων – όποιο κόμμα κερδίσει, θα σχηματίσει κυβέρνηση. Παράλληλα, θα καταργηθούν και οι Πανελλαδικές Εξετάσεις και οι υποψήφιοι, αντί να γράφουν διαγωνίσματα, θα βαράνε ελεύθερες βολές.

Η τελετή υποδοχής στο αεροδρόμιο ήταν σεμνή και περιελάμβανε μια στρατιωτική παρέλαση, περιφορά των εικόνων και στρακαστρούκες. Στη συνέχεια, οι παίκτες έπεσαν στις αγκαλιές των θετών γονιών τους, αφού ο Παναγιώτης Γιαννάκης τους είχε δώσει για υιοθεσία επειδή ήταν πολλοί και δεν είχε χρήματα για να τους ταΐζει όλους, ώστε να γίνουν τόσο τεράστιοι και νταβραντισμένοι και να δοξάζουν σήμερα την Ελλάδα στα πέρατα της οικουμένης. Πολύ συγκινητική ήταν η στιγμή που ο Παναγιώτης Γιαννάκης έπεσε στην αγκαλιά της γυναίκας του της Μαριέττας Γιαννάκου.

Στη συνέχεια οι παίκτες επιβιβάστηκαν στο λεωφορείο και έκαναν ένα μικρό πέρασμα από το χωριό του Άγγελου Χαριστέα όπου ο προπάππους του, από τη χαρά του, έριχνε μπαλωθιές με πυραύλους Κατιούσα, αλλά αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πετύχει στο δόξα πατρί την προγιαγιά τού Καραγκούνη που πανηγύριζε μαζί με τον παππού της Κατερίνας Θάνου και τους γονείς της Έλενας Παπαρίζου. Το λεωφορείο κατέληξε στο Μέγαρο Μουσικής και η βραδιά έκλεισε με τον Δημήτρη Σγούρο να παίζει το κοντσέρτο αρ. 3 για πιάνο του Ραχμάνινοφ προς τιμήν των παικτών της εθνικής, που είναι σοβαροί άνθρωποι και απεχθάνονται τα σκυλοτράγουδα.

Το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί έξω από το Μέγαρο ενθουσιάστηκε με τις εξαίσιες μελωδίες και πλάκωσε στο ξύλο κάτι ξένους εργάτες που περνούσαν τυχαία από 'κει, αφού, για κάποιον ακατανόητο λόγο, έχει γίνει πια παράδοση στη χώρα μας να πανηγυρίζουμε τις αθλητικές επιτυχίες γρονθοκοπώντας τους αλλοδαπούς. Βέβαια, κι αυτοί το έχουν πάρει χαμπάρι, με αποτέλεσμα κάθε φορά που ακούνε πως κάποια ομάδα μας φτάνει στον τελικό να γίνονται μπουχοί - άσε που δεν βρίσκεις εύκολα ξένο εργάτη αυτήν την εποχή στη Αθήνα, καθώς κάνουν όλες τις χαμαλοδουλειές στα νησιά. Πάντα τέτοια.




Αγαπητοί αναγνώστες, το κείμενο αυτό γράφτηκε για τη LiFO. Ό,τι και να γράψω γι’ αυτό το τεύχος της LiFO είναι λίγο, οπότε θα γράψω μια 24τομη εγκυκλοπαίδεια μπας και καταφέρω να αποδώσω κάπως το μεγαλείο του.

Το πρώτο τεύχος της LiFO για τη νέα σεζόν κυκλοφορεί σε 90.000 αντίτυπα – αύξησε δηλαδή το τιράζ της κατά 20.000 αντίτυπα. Αναμενόμενο ήταν αυτό, αν σκεφτούμε πως η LiFO είναι το αγαπημένο έντυπο των bloggers – οι bloggers φημίζονται για την υψηλή αισθητική τους, οπότε όλοι οι άλλοι τους ακολουθούν. Επίσης στη LiFO γράφουν και bloggers – εννοώ απλοί bloggers, όχι δημοσιογράφοι που έφτιαξαν blog – και, αν δεν κάνω λάθος (που δεν κάνω), είναι το μοναδικό έντυπο στο οποίο συμβαίνει αυτό. Βέβαια, όλοι οι αρθρογράφοι της LiFO γράφουν σαν bloggers κι αυτό το βρίσκω υπέροχο.

Η αύξηση του τιράζ της LiFO έρχεται σε μια εποχή που κάνει πάταγο και στη χώρα μας ένα άρθρο του Economist με τίτλο «Ποιος σκότωσε την εφημερίδα;». Εγώ ξέρω ποιος σκότωσε την εφημερίδα αλλά δεν είμαι και τόσο ρουφιάνος για να το πω. Πάντως, οι ελληνικές εφημερίδες ας βάλουν κάνα καθρέφτη στα γραφεία τους και θα τον βρουν τον φονιά. Με την ευκαιρία θέλω να εκφράσω τα θερμά μου συλλυπητήρια. Αγαπητοί αναγνώστες, παρακαλείσθε, αν διαβάσετε κάποιο αρνητικό δημοσίευμα για εσάς σε κάποια καθημερινή εφημερίδα, να μην αντιδράσετε - τους νεκρούς πρέπει να τους σεβόμαστε.

(Ακολουθεί αναφορά σε κυρίες και κυρίους)

Σε αυτό το τεύχος της LiFO μπορείτε να διαβάσετε μεταξύ άλλων ένα υπέροχο κείμενο του Χρήστου Χωμενίδη, ο οποίος πήγε καλοκαιριάτικα στο «Τσεκ Πόιντ Τσάρλι» στο Βερολίνο και τον πιάσανε τα ψυχροπολεμικά του. Ο Χωμενίδης αναφέρεται ακόμα στον Γκύντερ Γκρας και στην πρόσφατη αποκάλυψή του πως όταν ήταν 17 χρονών κατετάγη εθελοντικά στα Βάφεν Ες Ες – η αποκάλυψη αυτή προκάλεσε σάλο.

Στο σημείο αυτό και με αφορμή το σκάνδαλο Γκρας θέλω κι εγώ να προβώ σε μια πράξη θάρρους και να σας αποκαλύψω κάτι από το παρελθόν μου που δεν θέλω να το μάθετε από άλλους : όταν ήμουν μικρός, ήμουν Ολυμπιακός! Υπάρχει μια φωτογραφία μου με φανέλα του Ολυμπιακού και ίσως κάποιος τη βγάλει στη δημοσιότητα για να βάλει σε κίνδυνο τη φήμη και την υστεροφημία μου. Σας παρακαλώ να μη βιαστείτε να με καταδικάσετε – ήμουν μόλις 5 ετών και ο νονός μου ήταν άρρωστος γαύρος! Επίσης ήταν πολύ πλούσιος και μου αγόραζε συνέχεια εμφανίσεις του θρύλου τις οποίες με ανάγκαζε να φοράω! Με πήγαινε και στο Καραϊσκάκη! Στα επίσημα! Θεέ μου, πόσο χαμηλά έπεσα! Χαίρομαι που σας το είπα μόνος μου και το έβγαλα από μέσα μου – δεν θα ήθελα να γίνει γνωστό μετά τον θάνατό μου. Ελπίζω να με συγχωρήσετε.

Ο Κωστής Παπαγιώργης γράφει για έναν φίλο του που δεν ζει πια, τον Γιάννη Ζουγανέλη. Βαθιά αγάπη είναι αυτό το κείμενο – ο Παπαγιώργης είναι σοφός και βέβαια δεν περιμένετε εμένα για να το μάθετε αυτό. Ο Χρήστος Μιχαηλίδης γράφει για το σχολείο και το στομάχι μου δένεται κόμπος στη σκέψη πως σε λίγες μέρες ξεκινάω πάλι τα μαθήματα.

Η Τζούλια Τσιακίρη των εκδόσεων «Ροδακιό» παραχωρεί συνέντευξη στον ασυναγώνιστο M. Hulot και νομίζω πως αυτό είναι το καλύτερο θέμα αυτού του τεύχους – γελαστός άνθρωπος, γλυκά λόγια και όπως λέει και ο τίτλος «Ένας όμορφος άνθρωπος». Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω δημόσια τον απαραμύθητο M. Hulot ο οποίος ουσιαστικά είναι υπεύθυνος για την πιο καλή ιδέα που καρφώθηκε ποτέ στο μυαλό μου – ελπίζω να καταφέρω να την πραγματοποιήσω.

Ο Δημήτρης Πολιτάκης γράφει για την επιστροφή στην Αθήνα και ο Δημήτρης Ρηγόπουλος για την Αθήνα. Η Δέσποινα Τριβόλη παίρνει συνέντευξη από τον Τζέιμς Μποντ, συγνώμη από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη ήθελα να πω, και η Πατρίτσια Γιαννοπούλου με την Αντιγόνη Λεάκου γράφουν για τον «Μεγάλο Περίπατο», την «ωραιότερη βόλτα του κόσμου» γύρω από την Ακρόπολη.

Αγαπητοί αναγνώστες, αυτά είναι μόνο μερικά από τα θέματα αυτού του τεύχους της LiFO και τελικά αποδεικνύεται μάταιος κόπος να το περιγράψω – η LiFO είναι απλά το καλύτερο έντυπο της Αθήνας. Βάλτε λυτούς και δεμένους να βρείτε ένα αντίτυπο. Οι υπόλοιποι κάντε υπομονή μέχρι τις 21 Σεπτεμβρίου που το site της LiFO θα είναι στον «αέρα». Πάω για βουτιές.

Μπάσκετ & Δημοσκοπήσεις

Spi_Der & πιτσιρίκος


Εύχομαι στον φίλο Spi_Der καλή σεζόν και τον ευχαριστώ από καρδιάς. Το blog του Spi_Der με τις φωτογραφίες από τις κοινές μας διακοπές εδώ.

2>1

Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους παίκτες και τον προπονητή της εθνικής ομάδας μπάσκετ για την κατάκτηση του αργυρού μεταλλίου στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Βέβαια, αν πιστέψουμε τους δημοσιογράφους και τους ειδικούς του αθλήματος, η δεύτερη θέση είναι καλύτερη από την πρώτη. Η εθνική μας δεν μπορούσε να βγει πρώτη και ο λόγος είναι απλός : ο αγώνας διεξήχθη στις 3 Σεπτεμβρίου, δηλαδή την ημέρα που το ΠαΣοΚ γιόρταζε την επέτειο των 32 χρόνων από την ίδρυσή του. Και όπως όλοι γνωρίζουμε το ΠαΣοΚ έχει μια τάση τα τελευταία χρόνια να είναι δεύτερο. Οι παίκτες και ο Παναγιώτης Γιαννάκης αποφάσισαν να βγουν δεύτεροι επειδή θέλησαν να τιμήσουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και είναι κρίμα που δεν κατάφεραν να χάσουν με 32 πόντους, ώστε να δοθεί μια πανηγυρική νότα στην ιστορική αυτή επέτειο.


Αγαπητοί αναγνώστες, μην ανησυχείτε για την υγεία μου αλλά και μην αδημονείτε για νέα κείμενα. Κάνω διακοπές και είμαι καλά – ούτε το blog ούτε το γράψιμο είναι η ζωή μου. Με την πρώτη ευκαιρία θα απαντήσω σε όλα τα μέιλ. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και την αγάπη. «Αν είναι να μιλήσει κάποιος, ας πει για την αγάπη!».

Είχα την τύχη να ανακαλύψω μια εξαιρετική blogger - λέγεται SORRY_GIRL. Μπορείτε να την διαβάσετε εδώ.