Τετάρτη, Αυγούστου 31, 2005

Γδυθείτε!

Free Image Hosting at www.ImageShack.us

Διαβάζω στα «ΝΕΑ» πως ο Γ. Παπανδρέου κάλεσε τα κοινοβουλευτικά στελέχη του ΠαΣοΚ «να βγάλουν το κυβερνητικά κοστούμια με τα οποία τους είχε συνηθίσει ο λαός και να σταθούν δίπλα στους πολίτες που πλήττονται από τη Ν.Δ.».

Προσπερνώντας το γεγονός πως στο ΠαΣοΚ φορούν ακόμα κυβερνητικά κοστούμια, αν και έχουν περάσει δεκαέξι μήνες από την ήττα στις εκλογές, αναρωτιέμαι αν ο κ. Παπανδρέου θα καλέσει σύντομα τους βουλευτές του να βγάλουν και τα κυβερνητικά εσώρουχα για να σταθούν δίπλα μας. Αυτό θα εξηγούσε ίσως τα κριτήρια επιλογής κάποιων βουλευτών του κόμματος. Εσείς ποιος βουλευτής του ΠαΣοΚ θα θέλατε να σταθεί δίπλα σας, αφού βγάλει το κυβερνητικό του κοστούμι;


(Πάντως γύρω από τη βουλευτίνα της φωτογραφίας υπήρχε ανέκαθεν συνωστισμός.)

Ομιλία Καραμανλή στη ΔΕΘ

Όλοι έχουμε πια αντιληφθεί πως η κυβέρνηση το έχει ρίξει στο σορολόπ και στον παλιμπαιδισμό. Το βρίσκω πολύ χαριτωμένο, αλλά διαβάζοντας σήμερα στα "ΝΕΑ" τα έξι βασικά σημεία της ομιλίας που πρόκειται να κάνει ο πρωθυπουργός στα εγκαίνια της ΔΕΘ προβληματίστηκα. Καλού-κακού, ας εξηγήσει κάποιος στον κ. Καραμανλή, πως η ομιλία ενός πρωθυπουργού σε μια Διεθνή Έκθεση δεν σημαίνει πως πρέπει να εκθέσει τη χώρα του διεθνώς. Ευχαριστώ.

ΠαΣοΚ και Αριστερά

Image Hosted by ImageShack.us

Η Βάσω Παπανδρέου στον Άλφα : «Είναι γεγονός ότι σε κάποιες περιπτώσεις πήγαμε στον διάλογο με την Αριστερά με κάποια αλαζονεία, λόγω του ότι το ΠΑΣΟΚ είναι μεγάλο κόμμα και τα κόμματα της Αριστεράς σχετικά μικρά. Αυτή η αλαζονεία δεν υπάρχει». Ναι Βάσω, αλλά τώρα δεν υπάρχει ούτε Αριστερά.

Είναι ηλίου φαεινότερον πως όταν απαξιώνεις κάποιον για χρόνια, τη στιγμή που θα τον χρειαστείς απλά δεν θα υπάρχει. Πάντως το ρεπερτόριο στο ΠαΣοΚ άλλαξε : από το "Περνώ και μόνη μου καλά" πέρασαν στο "Καλύτερα οι δυό μας". Επιτυχία της εποχής όμως είναι ένα άσμα που διατείνεται πως "στο κάτω - κάτω της γραφής αξίζει να καταστραφείς...".

Κινητά, ακίνητα κι αυτοκίνητα

Free Image Hosting at www.ImageShack.us
Σύμφωνα με νέες έρευνες τα κινητά τηλέφωνα δεν συνδέονται με τον καρκίνο - μόνο με τη βλακεία.

Τρίτη, Αυγούστου 30, 2005

Πολιτισμός και Αθλητισμός

Free Image Hosting at www.ImageShack.us

Σκληρή κριτική στην κυβέρνηση και προσωπικά στον κ. Καραμανλή ασκεί το ΠαΣοΚ με αφορμή τους τομείς του Πολιτισμού και του Αθλητισμού, ενώ κάποιοι φτάνουν στο σημείο να θέσουν ακόμα και θέμα άμεσης παραίτησης του Πρωθυπουργού από το υπουργείο Πολιτισμού.

Η κριτική εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης κρίνεται απόλυτα δικαιολογημένη, αφού η κατάσταση στα πολιτιστικά κέντρα έχει φτάσει σε πολύ κρίσιμο σημείο και μια φιάλη ουίσκι κοστίζει πια ένα βδομαδιάτικο, ενώ τα καινούρια cd της Δέσποινας Βανδή και του Γιώργου Μαζωνάκη δεν στάθηκαν στο καλλιτεχνικό ύψος των προηγουμένων που είχαν κυκλοφορήσει επί κυβέρνησης ΠαΣοΚ και ήταν αδύνατο το νέο ποιοτικό cd του Γιάννη Πλούταρχου να σώσει την κατάσταση.

Στον τομέα του Αθλητισμού τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, μιας και δεν έχουν βρεθεί ακόμα μη ανιχνεύσιμα αναβολικά, και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι αθλητές μας να πατώσουν στις μεγάλες διοργανώσεις – όσοι βέβαια πήραν μέρος σ’ αυτές και δεν θεράπευαν τα τραύματά τους στις παραλίες των Κυκλάδων, που όπως όλοι γνωρίζουμε διαθέτουν ιαματικά νερά.

Mail και σχόλια (updated)

Image Hosted by ImageShack.us

(Μετά από τη δημοσίευση του παρακάτω κειμένου, έλαβα τρία mail με "σχόλια". Ήταν πολύ διασκεδαστικά όλα - του spider ταίριαζαν περισσότερο κι έτσι τα πρόσθεσα στο τέλος του ποστ, αφού πήρα πρώτα την άδειά του. Τον ευχαριστώ. Είναι τα τέσσερα τελευταία σχόλια - βλέπετε πόσο ενδιαφέροντα μπορεί να είναι τα mail;)


Η τελευταία αναφορά στα mail αφορά τα σχόλια. Υπάρχουν αναγνώστες που επιμένουν να τα ενεργοποιήσω και πάλι – το κάνουν με ευγενικό τρόπο. Αναφέρθηκα στο θέμα αυτό πολύ πρόσφατα (εδώ) και το θέμα έκλεισε για μένα. Υπάρχουν άνθρωποι που τρέφονται με τη χυδαιότητα και τις ίντριγκες – δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία.

Οι αναγνώστες που επιμένουν στα mail να «ανοίξω» τα σχόλια, προφανώς δεν καταλαβαίνουν πως και τα mail είναι μορφή επικοινωνίας – πολύ καλύτερη μάλιστα. Απλά, δεν δίνουν τη δυνατότητα και σε τρίτους να δουν πόσο «έξυπνοι» είμαστε και να προσπαθήσουν να μας ανταγωνιστούν γράφοντας κάτι «έξυπνο» κάτω από το δικό μας σχόλιο. Επίσης δεν δίνουν τη δυνατότητα στους άλλους να ανακαλύψουν πόσο «φίλοι» είμαστε με κάποιους άλλους και πόσο «καλά περνάμε».

Και μια παρατήρηση : στα ιστολόγια των γυναικών τα σχόλια είναι σε γενικές γραμμές κόσμια – ίσως επειδή είναι λιγότερο ανταγωνιστικές. Επίσης τα σχόλιά τους στα κείμενα των άλλων μπλόγκερ είναι αξιοπρεπή και έξυπνα (χωρίς εισαγωγικά). Αν υπήρχε η δυνατότητα να σχολιάζουν στο ιστολόγιό μου μόνο οι γυναίκες, θα ενεργοποιούσα ξανά τα σχόλια – έτσι κι αλλιώς αυτές επιθυμώ να με διαβάζουν. Μυρίζουν όμορφα.

Αύριο μπορεί να αλλάξω γνώμη και να ενεργοποιήσω πάλι τα σχόλια. Μην τρελαθούμε κιόλας – ένα μπλογκ είναι, δεν είναι η Ακαδημία Αθηνών.

Comments :

tsoutseki said : Πες τα μεγάλε!

perdikaki said : Get a life!

τσαπερδονοκολοσφυρίχτρα said : Καλά, είσαι άπαιχτος!

ευαίσθητος said : διαφωνώ με την τσαπερδονοκολοσφυρίχτρα. Θα πρέπει να σου δώσουν το Νόμπελ.

anonymous said : είμαι ένας μεγάλος θαυμαστής σου από το χώρο της Τέχνης, αλλά ντρέπομαι να σου γράψω με το πραγματικό μου όνομα. Επίσης φοβάμαι μήπως το πάρεις πάνω σου.

πιτσιρίκος said: Ευχαριστώ αγαπητοί φίλοι. Να βρεθούμε κάνα βράδυ να πιούμε κάνα κρασί.

μπαμπαγκίντα said: πόσο ήρθε ο Παναθηναϊκός την Κυριακή ρε παιδιά; Κέρδισε;

βαζελοκατάσταση said : είσαι πολύ αλήτης ρε! Με τα μπικικίνια του Κόκκαλη κέρδισες ρε!

μπουκαμβίλια said : μήπως ξέρετε κάποιον Πέτρο από το Μπραχάμι;

kolliti said: μη μου πειραζετε τον πιτσιρικο! Πιτσιρικο, οποιος
σου εκανε βαβα θα χει να κανει μαζι μου! Αντε τωρα μην τα παρω!

Bigmama said: Κανας μικροτσουτσουνος θα ναι μωρε,και ξεσπαει στο
πληκτρολογιο.(ασε που ξερω ποιος ειναι).

mikrotsoutsounos said:Τουλαχιστο δεν ειμαι το ανθρωπακι της μισελεν απο το παχος! Χοντρελω, ε χοντρελω.

Αnonymous said:Α, και ο απο πανω δεν ειμαι εγω.

monitor

Παναγιώτη βλέπω πως έχεις προβλήματα. Άλλοι θέλουν να μπουν στο monitor, άλλοι να βγουν κι άλλοι, αν γίνεται, να είναι και εντός και εκτός. Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, άκου τι θα κάνεις : βγάλ’ τους όλους έξω εκτός από εμένα – μετά όλοι θα σε παρακαλάνε να τους βάλεις στο monitor. Για να τους βάλεις θα τους τα πάρεις χοντρά και θα τα μοιραστούμε. Άντε, όλα εγώ θα στα λέω; Καλό χειμώνα (φτηνόπωρο).

Δευτέρα, Αυγούστου 29, 2005

Είχατε δίκιο κύριε Τσαγκαρουσιάνε

Image Hosted by ImageShack.us
Τελευταία μέρα των θερινών διακοπών και μια μέρα πριν ξεκινήσουν οι φθινοπωρινές διακοπές, ας απαντήσω και σε μια άλλη σειρά mail που αφορούσαν τα όσα είχα γράψει για το άρθρο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου με θέμα τα μπλογκ.

Αναφέρομαι στα mail των αναγνωστών που βρήκαν την αντίδρασή μου υπερβολική και με επέκριναν γι’ αυτό. Είχαν απόλυτα δίκιο. Φυσικά οι αναγνώστες – ανάμεσά τους και αρκετοί μπλόγκερ - έλαβαν την απάντησή μου και γνωρίζουν πως συμφωνούσα απόλυτα με όσα έγραψε. Μπορεί το κείμενό του να ήταν τόσο κακογραμμένο ώστε ο καθένας να βγάζει όποιο νόημα ήθελε, αλλά κατάλαβα τι εννοούσε. Προς τι τότε η αντίδραση έστω και σατιρική;

Για τρεις λόγους : πρώτον, δεν κατάλαβα ποτέ γιατί γοητεύτηκε από τους μπλόγκερ – τα χάλια της ελληνικής δημοσιογραφίας θα ήταν ένας λόγος για να εξιδανικεύσεις τους «ερασιτέχνες», αλλά και πάλι το επίπεδο των δημοσιογράφων (έστω και εξαιτίας μεμονωμένων περιπτώσεων) είναι πολύ ανώτερο. Βέβαια απογοητεύτηκε πολύ γρήγορα και αυτό ήταν φυσιολογικό.

Δεύτερον, ένιωσα την ανάγκη να υποστηρίξω τους μπλόγκερ απέναντι στην «έξωθεν» επίθεση. Αυτό ήταν τραγικά ανόητο εκ μέρους μου. Δεν θα εξηγήσω τους λόγους γιατί θα χάσω το μπάνιο κι αυτό θα ήταν πιο ανόητο.

Τρίτον και σημαντικότερον, διασκέδασα τόσο πολύ γράφοντας τα κείμενα αυτά που μου ήταν αδύνατο να αντισταθώ.

Κύριε Τσαγκαρουσιάνε είχατε δίκιο.

Κυριακή, Αυγούστου 28, 2005

Καλώς τους!

Image Hosted by ImageShack.us
Από τον Ιούνιο και μετά έχω λάβει κάμποσα mail ανθρώπων που επιθυμούν να φτιάξουν το δικό τους ιστολόγιο. Ακόμα περισσότερα είναι αυτά που προέρχονται από νέους μπλόγκερ. Υποθέτω πως κι άλλοι μπλόγκερ λαμβάνουν τέτοια mail.

Εκφράζουν ερωτήματα για τη θεματολογία ή την διαμόρφωση των ιστολογίων τους. Στην αρχή απάντησα σε μερικά εκφράζοντας τις σκέψεις μου – στην πορεία κατάλαβα πως ήταν λάθος. Κανείς δεν μπορεί να σε συμβουλεύσει για το τι θα γράφεις ή το πώς θα διαμορφώσεις τη σελίδα σου – είναι προσωπική σου υπόθεση και νομίζω πως εκεί έγκειται το όποιο ενδιαφέρον των ιστολογίων.

Από την άλλη η σελίδα μου δεν έχει κλείσει ούτε πέντε μήνες ζωής και δεν έχω ιδέα επί του θέματος. Το μόνο που ξέρω είναι πως γράφω για θέματα που με αφορούν και με διασκεδάζουν. Καταλαβαίνω πάντως πως τους επόμενους μήνες θα υπάρξει ποσοτική έκρηξη και τα ιστολόγια ίσως φτάσουν τις δέκα χιλιάδες. Αυτό είναι χαρμόσυνο.

Λαμβάνω επίσης mail με κείμενα για να εκφράσω τη γνώμη μου. Το έχω κάνει κι εγώ αυτό στο παρελθόν – η μόνη διαφορά είναι πως δεν τα έστειλα σε κάποιους μπλόγκερ αλλά σε ανθρώπους που έχουν γράψει πράγματα που αγαπάω και τους εκτιμώ. Τώρα, ποιους εκτιμά ο καθένας αφορά τον ίδιο. Μια έγκυρη γνώμη μπορείς να έχεις μόνο από ανθρώπους με μακρόχρονη και πετυχημένη πορεία στη συγγραφή – δεν είναι αυτή η περίπτωσή μου.

Και μια διευκρίνιση : χαρακτηρισμούς όπως «ταλαντούχος», «σταρ», «ευρηματικός», «μπλογκόλιθος» κτλ δεν τους έγραψα εγώ, αλλά κάποιοι δημοσιογράφοι. Ως εκ τούτου δεν έχω καμιά ευθύνη. Μην εντυπωσιάζεστε πάντως – δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα.

Εύχομαι καλή διασκέδαση σε όλους τους νέους μπλόγκερ. Όσοι έχουν φιλοδοξίες που ξεπερνούν τα στενά όρια ενός ιστολογίου, είθε να τις πραγματοποιήσουν.

Καλή τύχη

Παρασκευή, Αυγούστου 26, 2005

Ο Παρθενώνας του 21ου αιώνα

Free Image Hosting at www.ImageShack.us

Κάποτε ήταν η υπέροχη παραλία των παιδικών μας χρόνων. Δεν μπορούσε βέβαια να μείνει αναξιοποίητη. Οι ελιές, που έφταναν σχεδόν μέχρι την αμμουδιά, ξεριζώθηκαν και στη θέση τους βρίσκεται πια μια μικρή πόλη, ικανή να υποδεχτεί δεκαπέντε χιλιάδες τουρίστες- φυσικά το χειμώνα δεν υπάρχει άνθρωπος. Η νοσταλγία μας οδηγεί μερικές φορές εκεί. Ευτυχώς, γιατί εκεί το αντίκρισα.

Είναι τοποθετημένο μπροστά στην είσοδο του μαγαζιού – όπως κοιτάς αριστερά. Πραγματικά είναι τεράστιο. Κοντά στα δυο μέτρα. Περπατούσα στο απέναντι πεζοδρόμιο όταν το είδα. Τα παιδιά συνέχισαν να περπατούν προς την παραλία, αλλά εμένα με καθήλωσε. Αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ διέσχισα το δρόμο και στάθηκα μπροστά του. Ένα τεράστιο σουβλάκι με πίτα φτιαγμένο από φελιζόλ.

Οι τουρίστες στέκονταν δίπλα του κι έτρωγαν όρθιοι τα σουβλάκια τους, με τα ζουμιά να τρέχουν πάνω τους και στο πεζοδρόμιο. Μια Αγγλίδα απαθανάτισε τον καλό της δίπλα στο σουβλάκι – μνημείο. Ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Ο καλλιτέχνης το είχε αποδώσει πολύ ρεαλιστικά. Η πίτα, ο γύρος, η ντομάτα, το κρεμμύδι, το τζατζίκι, ήταν όλα στη θέση τους – οι διαστάσεις μόνο άλλαζαν. Ένας γίγαντας σίγουρα θα ξεγελιόταν και θα προσπαθούσε να το φάει. Εκεί μου ήρθε η ιδέα.

Πέρσι, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων πουλήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες σουβλάκια. Οι ξένοι επισκέπτες το ανέδειξαν πρώτο στις γαστρονομικές προτιμήσεις τους. Οι σουβλατζήδες στο Μοναστηράκι θα έχουν φοβερές ιστορίες να διηγούνται στα εγγόνια τους. Μέγας χορηγός των Αγώνων δεν θα έπρεπε να είναι η Coca-Cola, αλλά ο Μπαϊρακτάρης. Ο πρωθυπουργός αναγνώρισε την προσφορά του στον τόπο και προσκάλεσε εκεί την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του για να του αποδώσει τιμές. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, το επόμενο υπουργικό συμβούλιο θα απαρτίζεται μόνο από βουλευτές που οι φωτογραφίες τους κοσμούν τους τοίχους του εν λόγω σουβλατζίδικου. Λέγεται πως κάποιοι λαδώνουν τα γκαρσόνια για να κατεβάσουν τα κάδρα με τις φωτογραφίες των ανταγωνιστών τους και να αναρτήσουν άλλα με τις δικές τους.

Δυστυχώς δεν εκμεταλλευθήκαμε τη χρυσή ευκαιρία να διαφημίσουμε το εμβληματικό πια προϊόν της χώρας μας. Στους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων θα έπρεπε να είχαμε προσφέρει ένα σουβλάκι στο βάθρο – ένα με απ’ όλα για το νικητή, ένα χωρίς τζατζίκι για τον δεύτερο κι ένα καλαμάκι για τον τρίτο. Ακόμα καλύτερα να τους βάζαμε πίτα στα μαλλιά αντί για στεφάνι ελιάς.

Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Κακώς προσανατολιζόμαστε σε ό,τι αφορά την σημερινή ταυτότητά μας, έχοντας για πυξίδα τα αριστουργήματα της κλασσικής αρχαιότητας. Μπορούμε να φτιάξουμε ένα τεράστιο σουβλάκι ύψους διακοσίων μέτρων και να το αναδείξουμε σε Παρθενώνα του 21ου αιώνα. Οι αστροναύτες θα διαβεβαιώσουν την παγκόσμια κοινότητα πως το Ελληνικό Σουβλάκι φαίνεται από το διάστημα –όπως οι Πυραμίδες και το Σινικό Τείχος- και οι τουρίστες θα συρρεύσουν για να το θαυμάσουν από κοντά, κατατάσσοντάς το ανάμεσα στα σύγχρονα θαύματα του κόσμου. Παράλληλα με το Ελληνικό Σουβλάκι πρέπει να χτίσουμε και το Μουσείο του Σουβλακιού. Όμως ας μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος –ας το περιφρουρήσουμε κι ας το σεβαστούμε. Αν αρχίσει ο κάθε επισκέπτης να παίρνει ένα κομματάκι πίτα ή ένα κομματάκι κρεμμύδι σαν ενθύμιο ή για να στολίσει το καθιστικό του, το μνημείο θα μείνει κολοβό και δεν αποκλείεται στο μέλλον να έχουμε διενέξεις με μουσεία και κυβερνήσεις της αλλοδαπής, για την επιστροφή του πολιτιστικού μας θησαυρού.



(Το κείμενο αυτό είναι ένας μελαγχολικός αποχαιρετισμός στον πολιτιστικό Αύγουστο κι ένα θερμό καλωσόρισμα στον πολιτιστικό Σεπτέμβρη.)

Πέμπτη, Αυγούστου 25, 2005

Ας τηρήσουμε τις παραδόσεις

Image Hosted by ImageShack.us
-Με έχουν τρελάνει με το πόρισμα για το αεροπλάνο - ρώτα μήπως υπάρχει χώρος στο ράφι δίπλα στο φάκελο της Κύπρου.

Τετάρτη, Αυγούστου 24, 2005

Τις συνάντησα στην πλαζ

Image Hosted by ImageShack.us



-Πως έπεσε ρε παιδί μου αυτό το αεροπλάνο;
-Γιωργάκη όχι στα βαθιά παιδί μου!
-Πάρε δεξιά τη Σουηδέζα την αξύριστη!
-Άνδρας είναι. Καλά ο άνδρας σου τι έχει πάθει κι αγοράζει συνέχεια cd;
-Από την ημέρα που πήραμε τον Μπαμπαγκίντα, μη δει μαύρο, αγοράζει όλη την πραμάτεια του.
-Ποιος είναι ο Μπαμπαγκίντα;
-Ένας μαύρος που πήρε ο Ολυμπιακός.
-Ολυμπιακός είσαι;
-Βαζέλα, αλλά στον Πέτρο λέω Ολυμπιακός.
-Τα παιδιά σου τι είναι;
-Χαζά. Δώσ’ μου το αντηλιακό.
-Κι εγώ Πανάθα είμαι – τρία θα τους ρίξουμε την Κυριακή. Μιχαλάκη είσαι τρέλα, είσαι τρέλα με την πράσινη…
-Άστο κάηκες – κόκκινη φοράει φέτος. Οι βάζελοι μετακομίζουν στο λιμάνι.
-Τι πράγμα είναι αυτό ρε παιδί μου; Σαν τα κόμματα γίνανε και οι ομάδες – παλιά έβλεπες το Μάνο και ήξερες πως κάπου εκεί κοντά θα είναι και οι υπόλοιποι νεοδημοκράτες. Τώρα ρωτάς : «εσείς τι κόμμα είστε φέτος;».
-Κοίτα, μια λύση για να τους ξεχωρίζουμε είναι να αφήσουν όλοι οι Πασόκοι μουστάκι – έτσι αυτοί θα επιστρέψουν στις ιστορικές τους ρίζες και δεν θα μπερδευόμαστε κι εμείς.
-Φαντάζεσαι τον Βενιζέλο και τον Πάγκαλο με μουστάκι; Χάλια θα είναι.
-Ενώ τώρα είναι θεοί. Βιργινία μην κατουράς το μαύρο παιδάκι!
-Δεν μου λες, άμα όλοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού πάνε στον Ολυμπιακό, εγώ τι πρέπει να κάνω;
-Μια λιποαναρρόφηση οπωσδήποτε – η Εγγλέζα στη διπλανή σεζ λονγκ πριν από λίγο με ρώτησε γιατί καπνίζεις αφού είσαι έγκυος.
-Γεμάτο Εγγλέζους είναι το νησί – κανείς δεν έχει μείνει στην Αγγλία;
-Χαζοί είναι; Την κάνανε για να γλιτώσουν από τις βόμβες.
-Κι άμα το πάρει είδηση η Αλ Κάιντα και τους ακολουθήσει στις διακοπές τους; Τον σκουπιδοτενεκέ πίσω δεξιά τον βλέπεις;
-Τον βλέπω.
-Τι έχει μέσα;
-Σκουπίδια – δεν την ακούς τη βρόμα;
-Κι αν έχει καμιά βόμβα;
-Πας καλά; Με τη μπόχα που έχουν οι σκουπιδοτενεκέδες μας, αποτελούν μέρος της εθνικής άμυνας – δεν τους πλησιάζει άνθρωπος!
-Πως είσαι τόσο σίγουρη;
-Παιδί μου, οι τρομοκράτες είναι σαν τις κατσαρίδες – πάνε στα καθαρά.
-Πάρε το τεκνό που βγαίνει από τη θάλασσα.
-Είναι αδελφή.
-Γιατί το λες με τόση βεβαιότητα;
-Φοράει αλυσίδα.
-Και σταυρό – το βλέπω.
-Στο πόδι τη φοράει.
-Αποκλείεται να τη φορούσε στο λαιμό και να του γλίστρησε;
-Λες να πέρασε από τους ώμους και να σφήνωσε στον αστράγαλο;
-Στο δεξί τη φοράει ή στο αριστερό;
-Στο δεξί – τι διαφορά έχει;
-Δεν ξέρω – έτσι το ‘πα για να κάνω εντύπωση. Μα καλά, που έχουν πάει όλοι οι άνδρες;
-Στο μπαρ πίσω μας έχει τηλεόραση – θα βλέπουν ποδόσφαιρο.
-Όχι, δεν εννοώ αυτό – εννοώ «που έχουν πάει όλοι οι άνδρες;».
-Α, τι να σου πω; Τους δυο τελευταίους μάλλον τους πήραμε εμείς. Πυρωμένη σε βλέπω πάντως – από πότε έχετε να το κάνετε;
-Από το Νταλάρα.
-Από το Νταλάρα στον «Ορφέα», το Νταλάρα στο «Αττικόν» ή το Νταλάρα στο «Αθηνών Αρένα»;
-Από το Νταλάρα στην Επίδαυρο! Ξύπνησε ο Οιδίποδας μέσα του και μου ‘λεγε διάφορα.
-Τι σου έλεγε;
-«Τι σου κάνω μάνα μου!»
-Κι εσύ;
-«Θα σου πεταχτούν τα μάτια έξω!». Νικολάκη μην πετάς ψηλά το μπαλάκι και χτυπήσεις το αεροπλάνο και πέσει πάνω στο δωμάτιό μας και σου κάψει το Play Station! Μα πως στην ευχή έπεσε αυτό το αεροπλάνο;
-Τι να σου πω; Δεν είμαι κι ο Στραβελάκης.
-Αυτός πιλότος ήταν πριν γίνει δημοσιογράφος;
-Μάλλον – κι αυτός κι ο Καψής. Κάθε φορά που τους βλέπω τους φαντάζομαι με στολές πιλότου – θα τους πηγαίνουν τέλεια.
-Ο Πέτρος λέει πως το έριξαν!
-Ο Στραβελάκης με τον Καψή;
-Όχι, οι Εβραίοι. Μπορεί κι οι Αμερικάνοι. Δεν αποκλείει και τους Τούρκους. Ξένοι πάντως σίγουρα.
-Ο Βαγγέλης πιστεύει πως το έριξε ο Γερμανός πιλότος.
-Γιατί να το κάνει αυτό;
-Μπορεί να μην ήξερε πως έχει τελειώσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και να εκτελούσε διαταγές του Χίτλερ.
-Πολύ λογική εξήγηση – τις ειδήσεις του Star βλέπετε;
-Τώρα που λες Star – η Βίσση γιατί ξύρισε τα μαλλιά της από τη μια μεριά;
-Κοίτα, στην ηλικία που είναι, όπου να ‘ναι θα καραφλιάσει – οπότε έκανε την ανάγκη φιλοτιμία για να συνηθίζει και το κοινό της σιγά-σιγά. Του χρόνου θα τα πάρει όλα και θα παίξει την «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Καρβέλα.
-Αφού τελείωσαν οι διακοπές μας γιατί δεν γυρνάμε Αθήνα; Δεν υπάρχουν αεροπορικά εισιτήρια;
-Υπάρχουν, αλλά περιμένουμε να γυρίσουν οι κεντρικοί παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων.
-Θα πετάξουμε με Alpha ή Mega;
-Με Alpha – πάνω από τα είκοσι χιλιάδες πόδια, μόνο τον Χατζηνικολάου εμπιστεύομαι.


(Απαντήσεις στα mail μόλις επιστρέψω)

Τρίτη, Αυγούστου 23, 2005

Πιο φτηνά! Πιο φτηνά!

Image Hosted by ImageShack.us
Κακώς κατηγορείται η εταιρεία Helios για την πτώση του αεροπλάνου και τον τραγικό θάνατο των συνανθρώπων μας. Οι εταιρείες, όπως κι εμείς, έχουν αγνό σκοπό : το κέρδος.

Μετά από αεροπορικές τραγωδίες και τρομοκρατικά χτυπήματα όλοι αναζητούν το Κράτος. «Περισσότερο κράτος» ζήτησαν και οι Αμερικανοί μετά την 11η Σεπτεμβρίου. «Που είναι το κράτος;» αναρωτιούνται άπαντες, όταν τους πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι. Τον υπόλοιπο χρόνο αναζητούν φτηνά αεροπορικά εισιτήρια, φτηνά εργατικά χέρια, φτηνές τηλεφωνικές συνδέσεις, φτηνές πουτάνες κτλ – εντέλει ζούμε φτηνές ζωές . Φτηνά ζούμε, φτηνά χανόμαστε, φτηνά ξεχνιόμαστε – σε λίγο θα φεύγουμε άκλαυτοι. Πιο φτηνά, πιο φτηνά! Αυτό το παλιό διαφημιστικό μήνυμα γνωστής αλυσίδας σούπερ μάρκετ αποδίδει άψογα την ουσία της εποχής μας. Τελικά η διαφήμιση δεν είναι Τέχνη – είναι μέντιουμ.

Ας μην επιχαίρουν ορισμένοι – όντως δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο. Η πτώση ενός αεροπλάνου δεν είναι είδηση – είδηση θα ήταν αν το αεροπλάνο ερωτευόταν μια γερακίνα και την ακολουθούσε στη φωλιά της, γράφοντας τον αυτόματο πιλότο στα ... φτερά του. Θα γίνει κι αυτό μια μέρα. Μετά θα συλλάβουν το αεροπλάνο και θα το δικάσουν για διαφυγόντα κέρδη και ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού. Στη δίκη θα μετρήσουμε όσους ερωτεύτηκαν στ’ αλήθεια – θα είναι μάρτυρες υπεράσπισης.

Πέμπτη, Αυγούστου 04, 2005

Βάρδα μη γίνει η επανάσταση Αύγουστο

Free Image Hosting at www.ImageShack.us
Διαβάτη του διαδικτύου καλωσόρισες. Ο πιτσιρίκος απουσιάζει. Κι εγώ απουσιάζω. Για την ακρίβεια όλοι απουσιάζουν - μόνο εσύ κοιτάς την οθόνη του υπολογιστή σου. Μη στενοχωριέσαι - αν θέλεις να απουσιάσεις κι εσύ σύντομα, δεν έχεις παρά να διαβάσεις αυτό το ιστολόγιο. Στη δεξιά στήλη, κάτω από τον τίτλο "Τα αγάπησε το πόπολο", υπάρχουν μερικά κείμενα, που για ακατανόητους σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο λόγους, αγαπήθηκαν από το λούμπεν προλεταριάτο. Καλή ανάγνωση.

Αγαπημένο τραγούδι : "Harry φαίνεσαι - τραγικά"

Τετάρτη, Αυγούστου 03, 2005

Υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο;

Free Image Hosting at www.ImageShack.us
-Κώστα, λένε πως τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις.
-Μπούρδες - κουμπώνει το σακάκι μου!

Θερινή ραστώνη

Η ζέστη είναι αφόρητη. Τα ρούχα μου αρνούνται να μπουν μόνα τους στη βαλίτσα και να τακτοποιηθούν. Τα βατραχοπέδιλά μου δεν μου κάνουν – ούτε τα μπρατσάκια. Τα 652 βιβλία που περιμένουν υπομονετικά το στιβαρό χέρι μου να γυρίσει τις σελίδες τους χωράνε μόνο σε νταλίκα. Πότε αγόρασα όλα αυτά τα cd; Η γάτα μου με κοιτάει με παράπονο. Δεν μπορώ να της πω πως θα πάω για τσιγάρα – αυτό της το είπα πέρυσι. Τα σκυλιά έχουν πέσει σε μελαγχολία – πώς να προδώσεις ένα σκύλο; Τα περιστέρια έχουν εγκατασταθεί στους ώμους μου αν και έχω βάλει καρφιά – κουτσουλάνε τα καρφιά. Ο Πεπίτο , το χάμστερ, κάνει απεργία πείνας. Το λιοντάρι κλειδώθηκε στην τουαλέτα και τραβάει συνέχεια το καζανάκι εκνευρίζοντας τον κροκόδειλο που κοιμάται στη μπανιέρα. Θα πρέπει να τα πάρω όλα μαζί μου. Έχω ένα σωρό δουλειές να κάνω αλλά δεν πτοούμαι – το παν είναι να μένεις ψύχραιμος. Το αντελήφθην ξαναδιαβάζοντας αυτό.

Τρίτη, Αυγούστου 02, 2005

Πρόωρες εκλογές

Image Hosted by ImageShack.us
«Οι πρόωρες εκλογές αφενός θα προκαλέσουν προβληματισμό στην κοινωνία και αφετέρου θα τη βάλουν σε οικονομική περιπέτεια» δήλωσε στον "Τύπο της Κυριακής" η κ. Φάνη Πάλλη - Πετραλιά. Εδώ που φτάσαμε, αν η κ. Πετραλιά είχε αποφύγει να αναφέρει τη λέξη "πρόωρες", θα είχε πει όλη την αλήθεια.

Πιτσιρίκο θέλω να σχολιάσω (εγώ δεν θέλω)

Image Hosted by ImageShack.us

Πριν από σαράντα περίπου ημέρες αποφάσισα να μην επιτρέπω τα σχόλια στο ιστολόγιό μου. Ο λόγος που συνέβη αυτό εξηγείται στο τέλος αυτού εδώ του κειμένου που δημοσίευσα τότε. Όσοι διαβάζουν τακτικά τον «πιτσιρίκο» θα γνωρίζουν το λόγο – πολλοί επίσης που μου έστειλαν μέιλ, έλαβαν την απάντησή μου και γνωρίζουν. Πάντως δεν είχε να κάνει με το πρόσωπό μου. Συνεχίζω να λαμβάνω μέιλ που μου ζητούν να ενεργοποιήσω ξανά τα σχόλια. Δεν πρόκειται να το κάνω. Μια ματιά στα σχόλια των περισσότερων ιστολογίων φτάνει για να καταλάβει κάποιος το λόγο. Ώρες – ώρες έχεις την εντύπωση πως υπάρχουν μπλόγκερ που λύνουν παλιούς λογαριασμούς μεταξύ τους και άλλοι που είναι σαν συμμορίες – μπορεί να κάνω λάθος και απλά να φταίει η ζέστη.

Δεν γνωρίζω προσωπικά κανέναν μπλόγκερ και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν ξέρω αν θέλω να γνωρίσω – υπάρχουν πάντως πολλοί τους οποίους εκτιμώ για αυτά που γράφουν και ανάμεσά τους νομίζω πως βρίσκονται και μερικοί με εξαιρετικό ταλέντο. Βέβαια, μιας και δεν έχω κανένα ταλέντο, δεν είμαι καθόλου αρμόδιος να κρίνω ποιος έχει και ποιος δεν έχει. Αυτά λίγη σημασία έχουν – αυτό που θέλω να πω είναι πως τις απόψεις μου για τα σχόλια τις εκφράζει καλύτερα από εμένα το varometro – προφανώς ο κάτοχος της σελίδας αυτής έχει μεγαλύτερη εμπειρία από εμένα στο διαδίκτυο και έχει μερικά εξαιρετικά κείμενα. Νομίζω πως είναι χρήσιμο να μπορούμε να μαθαίνουμε και από τις εμπειρίες των άλλων – προσπαθώ.

Δεν έχω κανένα παράπονο από τα σχόλια που μου γίνονταν στα κείμενα – ήταν στη συντριπτική πλειοψηφία επαινετικά. Κάποιοι με προέτρεπαν να ασχοληθώ μόνο με το γράψιμο, άλλοι πανηγύριζαν γελώντας και άλλοι προέβλεπαν πως θα …ανακαλυφθώ – φυσικά τίποτα απ’ αυτά δεν συνέβη και παραμένω ένας απλός μπλόγκερ όπως όλοι οι άλλοι. Τα σχόλια στα παλιά κείμενα είναι εκεί και όποιος θέλει μπορεί να τα δει. Εκτιμώ πάντως πολύ περισσότερο τα μέιλ με τις απόψεις του αναγνώστη και απαντώ με τον δέοντα σεβασμό. Και φυσικά – όσο κι αν ενοχλεί κάποιους – ο αριθμός επισκέψεων σε ένα ιστολόγιο δείχνει την ανταπόκριση που έχει στον κόσμο. Παρ’ όλ’ αυτά υπάρχουν ιστολόγια με λίγες επισκέψεις που τα διαβάζω συχνά και είναι πραγματικά ενδιαφέροντα. Δόξα τω Θεώ δεν είχα παράπονο από τα σχόλια και δεν έχω παράπονο ούτε από τα μέιλ αλλά ούτε κι από τις επισκέψεις – δεν έχω παράπονο κι από κανέναν τελικά εκτός από τον εαυτό μου.

Και φυσικά να γράψω το προφανές αν και για μερικούς είναι δύσκολο να το αντιληφθούν. Το γεγονός πως δεν επιτρέπω σχόλια στο ιστολόγιό μου μειώνει τον αριθμό επισκέψεων σ' αυτό αφού ο αναγνώστης δεν "επιστρέφει" για να δει τι απάντησαν οι υπόλοιποι στο δικό του σχόλιο - μια φορά και έξω. Όσοι θέλουν να το διαπιστώσουν και έχουν τα κότσια ας κόψουν για λίγες μέρες τα σχόλια στο δικό τους ιστολόγιο. Αλλά τι λέω; Το ξέρουν πολύ καλά και κάνουν τις πάπιες. Προσωπικά θεωρώ μαγκιά να έχεις πολλές επισκέψεις χωρίς σχόλια. Και φυσικά το ρεκόρ επισκέψεων στο δικό μου ιστολόγιο -που κάποιοι δεν θα το δουν ποτέ - έγινε χωρίς να επιτρέπω σχόλια. Μαγκιά μου.

Επίσης λαμβάνω μέιλ που μου λένε να κοιτάξω στο τάδε ή στο δείνα ιστολόγιο επειδή κάποιος γράφει για τον «πιτσιρίκο». Κάποιοι με ρωτάνε «τι πρόβλημα έχει αυτός μαζί σου;» ή «τον ξέρεις από παλιά;». Δεν μπορώ να έχω πρόβλημα με ανθρώπους που δεν γνωρίζω – ο Μπους, ο Μπλερ και μερικοί άλλοι εξαιρούνται. Είναι δικαίωμα του καθενός να γράφει ό,τι θέλει – με γεια του με χαρά του. Κι εγώ γράφω για άλλους στο ιστολόγιό μου – το αν γράφεις θετικά ή αρνητικά είναι στη διακριτική σου ευχέρεια. Το πως χειρίζεται ο καθένας το δικό του ιστολόγιο είναι προσωπική του υπόθεση. Θέλει σχόλια επώνυμα ή ανώνυμα; Δική του υπόθεση. Επίσης οι αναγνώστες μπορούν να κρίνουν – όλοι κρίνουμε και κρινόμαστε. Άργησα δυο μήνες αλλά κατάλαβα πως είναι καλό να ασχολούνται μαζί σου ακόμα και με αρνητικό τρόπο. Και φυσικά καλό είναι να σωπαίνεις – πολύ αποτελεσματικό.

Ευχαριστώ τον Spider για τη φράση «Παρηγορήσου με το ότι τίποτα απ' αυτά δε θα μείνει, παρά όσα γραπτά μας αντέχουν».

Ευχαριστώ τη Σοφία για τη φράση «Μα γιατί ασχολείσαι;».

Ευχαριστώ την Κουρούνα και τον Χοιροβοσκό για τις καλές συμβουλές τους.

Και βέβαια ευχαριστώ προκαταβολικά τη DiS που θα μου φτιάξει ένα σπουδαίο νέο template – το γράφω εδώ για να τη δεσμεύσω.

Γενικά ευχαριστώ τους πάντες γιατί δικό μου είναι το μπλογκ και κάνω ό,τι γουστάρω.

Από το φθινόπωρο ο «πιτσιρίκος» είναι πιθανό να έχει και παρέα – μου το υποσχέθηκαν. Το πόσο μεγάλη θα είναι αυτή η παρέα δεν εξαρτάται από εμένα. Το σίγουρο είναι πως θα είναι θηλυκού γένους και έχουσα καλλιτεχνικές ανησυχίες.

Δευτέρα, Αυγούστου 01, 2005

Walk - Don't Run

Free Image Hosting at www.ImageShack.us

Από το σταθμό του Notting Hill. Κάντε κλικ στη φωτογραφία.

Εξισώσεις και όρια

Free Image Hosting at www.ImageShack.us
-Οι Ευρωπαίοι ζητάνε να εξισωθούν τα όρια συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών.
-Για τα όρια θανάτου είπαν τίποτα;

Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά

Free Image Hosting at www.ImageShack.us

«H κοινωνική συνοχή είναι γραμμένη στο DNA του ΠΑΣΟΚ και της ευρύτερης Αριστεράς - κι αυτό δεν αλλάζει. Είναι η διαχωριστική γραμμή με τη συντηρητική παράταξη. Γι' αυτό και με τις απόψεις των κ.κ. Μάνου και Ανδριανόπουλου για την οικονομία και τα εργασιακά, το ΠΑΣΟΚ διαφωνεί επί της ουσίας» δήλωσε η Μαρία Δαμανάκη σε συνέντευξή της στην κυριακάτικη 'Ε'. Αφού σύμφωνα με την κ. Δαμανάκη το ΠαΣοΚ διαφωνεί επί της ουσίας με τις απόψεις των κ.κ. Μάνου και Ανδριανόπουλου εύλογη είναι η απορία γιατί ο Γ. Παπανδρέου τους συμπεριέλαβε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Μάλλον για να τους βλέπουν οι υπόλοιποι βουλευτές του ΠαΣοΚ και να προσέχουν να μη γίνουν σαν κι αυτούς. Η συμπαράταξη των δυο βουλευτών με το ΠαΣοΚ έχει λοιπόν διπλό αποτέλεσμα : αφενός ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά, αφετέρου δεν το ξεχνούν και οι βουλευτές του ΠαΣοΚ που τους έχουν κάθε μέρα δίπλα τους.

Στην πόρτα σύρμα για κλειδί (είμαστε όλοι αστοί)

Free Image Hosting at www.ImageShack.us

(Φίλε αναγνώστη "ανεβάζω" ξανά αυτό το κείμενο για να παρηγορηθείς και να αισθανθείς λίγο καλύτερα. Μη στενοχωριέσαι που δεν βρίσκεσαι σε κάποια παραλία.)



Πλησίαζε ο Δεκαπενταύγουστος και όλη η παρέα ήταν στην Κύθνο.

«Πάμε κι εμείς για τρεις μέρες;» με ρώτησε η Μ.
«Να πάμε, αλλά που θα βρούμε δωμάτιο; Δεν θα υπάρχει τίποτα».
«Κάτι θα βρούμε. Αν δεν βρούμε, θα στριμωχτούμε με τα παιδιά ή θα μείνουμε στο Μιχάλη. Το πολύ-πολύ να περιμένουμε να κλείσει το μπαρ του Νίκου και να κοιμόμαστε πάνω στη μπάρα».

Φύγαμε μεσημέρι Παρασκευής και σε τρεις ώρες ήμασταν στο Μέριχα. Το ταξί ήταν ναυλωμένο κι έτσι πήραμε το λεωφορείο για τα Λουτρά. Ο ένας πάνω στον άλλον και ο οδηγός να έχει πιάσει την κουβέντα με ένα φίλο του. Δεν κοιτούσε τον δρόμο. Οι γκρεμοί έχασκαν δεξιά κι αριστερά κι αυτός εξηγούσε στον νεοαφιχθέντα φίλο του ποιος είναι ο σωστός τρόπος να ρίξεις παραγάδι. Στη Χώρα το λεωφορείο έκανε στάση. Κατέβηκαν μερικοί επιβάτες, ενώ δυο αμερικανίδες –μάλλον μάνα και κόρη- έμοιαζαν αναποφάσιστες, γιατί δεν ήξεραν αν είχαν φτάσει στον προορισμό τους ή όχι. Ήταν όρθιες δίπλα στην πόρτα και κοιτούσαν σαν χαμένες δεξιά κι αριστερά, περιμένοντας κάποιος να τους πει που βρισκόμασταν. Ήταν όλοι αποχαυνωμένοι από τη ζέστη και δεν τους έδινε κανείς σημασία. Κάποια στιγμή ο οδηγός γυρνάει και τους λέει εκνευρισμένος :
«Γκόου ή θα κάτσετε;».
Όλοι ξέσπασαν σε γέλια κι αυτές, που δεν καταλάβαιναν τίποτα, έγιναν κατακόκκινες και κατέβηκαν βρίζοντας από το λεωφορείο.

Σε ένα τέταρτο ήμασταν στα Λουτρά. Τα παιδιά μας περίμεναν. Δυστυχώς το μόνο διαθέσιμο κατάλυμα ήταν ένα δώμα πάνω από το μίνι μάρκετ. Πήγαμε να το δούμε. Μια γριούλα μας οδήγησε ως εκεί, προειδοποιώντας μας να μην περιμένουμε πολλά πράγματα. Εντάξει δεν περιμέναμε και τίποτα σπουδαίο, αλλά δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω που είχαν κρύψει τις κότες, που σίγουρα κούρνιαζαν εκεί πριν το κάνουν ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Είχε δυο παλιά ντιβάνια ενωμένα και ένα νιπτήρα. Α ναι είχε και μια καρέκλα με τρία πόδια. Παράθυρο πουθενά. Όλα αυτά σε 12 τετραγωνικά μέτρα. Η πόρτα φυσικά ήταν σπασμένη και δεν είχε κλειδαριά αλλά σύρμα.

«Γιατί σφάξατε τις κότες; Δεν γεννούσαν;» ρώτησα τη γιαγιά.
«Ποιες κότες;» ρώτησε αθώα.
Πήγα να της πω πως αυτό το δωμάτιο αντί για τοίχους θα έπρεπε να έχει κοτετσόσυρμα, αλλά η Μ. με πρόλαβε.
«Είναι ό,τι πρέπει και μας κάνει. Θα το πάρουμε», είπε στη γερόντισσα.
«Εγώ λέω να το αγοράσουμε καλύτερα, για να μην ψάχνουμε τελευταία στιγμή άλλη φορά», είπα σοβαρά-σοβαρά.
«Λυπάμαι γιε μου, αλλά δεν το πουλάμε» πετάχτηκε η γιαγιά.
«Σας καταλαβαίνω απόλυτα. Κι εγώ αν ήμουν στη θέση σας δεν θα το πουλούσα. Το μπάνιο που είναι;».
«Εδώ έξω».

Βγήκαμε «εκεί έξω» και είδαμε τον ουρανό, τη θάλασσα και τα γύρω σπίτια.
«Δηλαδή που;», ρώτησα ξανά.
Μου έδειξε μια αποθηκούλα, ένα επί ένα με ύψος ενάμισι μέτρο, που ήταν σε απόσταση οκτώ μέτρων από το «δωμάτιο».Φυσικά για πόρτα ούτε λόγος να γίνεται. Ένα παλιό πλαστικό τραπεζομάντιλο με σχέδια –λουλουδάκια, γαλοπούλες, κοτούλες κι αρνάκια.
«Να εδώ!», μου λέει με χαρά.
Σκύβω σιγά-σιγά από φόβο μην πεταχτεί κάνα θηρίο και με φάει και κοιτάω μέσα στο «μπάνιο». Μια λεκάνη χωρίς καπάκι και μια βρύση τοίχου. Και μάκα βέβαια . Για καζανάκι ούτε λόγος βέβαια.
«Μη σας το χαλάσουμε, κρίμα είναι» είπα κοιτώντας τη Μ. με τρόμο.
«Συγνώμη γιαγιά αλλά που θα κάνουμε μπάνιο;» πήρε πρωτοβουλία η Μ. «Εκεί μέσα δεν χωράμε ούτε καθιστοί».
«Να εδώ δίπλα έχει ένα βαρέλι. Θα σας δώσω ένα κατσαρολάκι και θα ρίχνετε νερό ο ένας στον άλλον εδώ έξω. Νέα παιδιά είστε, τι πειράζει να σας βλέπουν από τα γύρω σπίτια;» είπε η γιαγιά χαμογελώντας πλατιά κι επιδεικνύοντας μας τα υπέροχα ούλα της που τόση ώρα ήταν κρυμμένα κάτω από το μουστακάκι της.
Πήγα να της πω πως είμαι επιδειξίας και γουστάρω τρελά την όλη φάση, αλλά η Μ. το πήρε χαμπάρι και με σκούντηξε λέγοντας παράλληλα στη γιαγιά:
«Όλα εντάξει. Θέλετε να σας δώσουμε κάποια χρήματα μπροστά;».
Α, θα πληρώναμε κιόλας; Εγώ νόμιζα πως ήταν κάποιο πειραματικό πιλοτικό πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα Ολοκληρωμένα Μεσογειακά προγράμματα που αφορούσε τη ζωή στις Κυκλάδες τον 18ο αιώνα.
Η γιαγιά μας εμπιστευόταν και δεν ήθελε χρήματα μπροστά. Ξαφνικά ένιωσα πολύ ανώτερος άνθρωπος και βρήκα ξανά την αυτοπεποίθησή μου.
Αφού «τακτοποιηθήκαμε», λέω στη Μ. :
«Θα βγούμε έξω η θες να μείνουμε μέσα;».

Σε δυο λεπτά ήμασταν στο μπαρ του Νίκου και πλακωθήκαμε στα ποτά για να ξεχάσουμε. Πίναμε μέχρι τις 5 τα ξημερώματα και αν δεν έκλεινε το μπαρ, δεν θα πηγαίναμε για ύπνο. Η σκέψη να γυρίσουμε στο δωμάτιο, μας είχε κάνει υπέρμετρα κοινωνικούς. Τέλος πάντων πήγαμε για ύπνο. Ήταν αδύνατο να κλείσουμε μάτι γιατί έκανε απίστευτη ζέστη και δεν έμπαινε αέρας από πουθενά. Κοιμήθηκα δυο ώρες και ξύπνησα λούτσα στον ιδρώτα. Ένιωσα μια φοβερή νοσταλγία για το Παγκράτι και βγήκα έξω. Πλησίασα την «τουαλέτα» αλλά φοβήθηκα να πάω και πολύ κοντά. Η γιαγιά δεν είχε φέρει ακόμα το κατσαρολάκι. Έβαλα το κεφάλι μου μέσα στο βαρέλι με το νερό και μετά πήρα τους δρόμους. Ήπια καφέ στο καφενείο μαζί με τους ψαράδες. Τους περισσότερους τους ήξερα από προηγούμενες επισκέψεις στο νησί – με είχαν πάρει μερικές φορές μαζί τους για ψάρεμα. Αρχίσαμε να πίνουμε μπύρες και ούζα και σε δυο ώρες είχα γίνει λιάδα. Σύρθηκα ως το δωμάτιο. Η Μ. κοιμόταν ακόμα. Τα σώμα της ήταν ιδρωμένο και τα σεντόνια μουσκεμένα. Ξύπνησε μετά από λίγο. Φορέσαμε τα μαγιό μας, βγήκαμε στην ταράτσα και αρχίσαμε να ρίχνουμε μπουγέλα ο ένας στον άλλον. Πήγαμε στο μπαρ του Νίκου για καφέ και πρωινό και μετά πήγαμε για μπάνιο στο Σχοινάρι. Εκεί εγώ έριξα έναν ωραιότατο υπνάκο κάτω από ένα αρμυρίκι και ξύπνησα μόνο όταν τα παιδιά με πέταξαν στη θάλασσα.

Επιστρέψαμε στο δωμάτιο αργά το απόγευμα και η κατάσταση με τη ζέστη ήταν τραγική. Ξαπλώσαμε για λίγο στο κρεβάτι με τα αλάτια χωρίς καμιά διάθεση να πλυθούμε στην ταράτσα και προσπαθήσαμε δια της ακινησίας να πείσουμε τους εαυτούς μας πως δεν έτρεχε τίποτα. Έτρεχε όμως ο ιδρώτας! Η Μ. ήταν γυμνή κι εγώ με το σώβρακο. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο σύζυγος της σπιτονοικοκύρισσας! Πίσω του ήταν τρεις ξανθιές τουρίστριες . Η Μ. κόντεψε να πάθει καρδιακή προσβολή και χώθηκε ολόκληρη κάτω από το σεντόνι. Αφού στάθηκαν και οι τέσσερις εκεί που τελείωνε το κρεβάτι ο παππούς είπε :

«Να μπούμε; Μήπως ενοχλούμε;»
«Τι είναι αυτά που λέτε;» του λέω ψύχραιμα. «Εμείς μήπως σας ενοχλούμε; Να πάμε μια βόλτα και να ξανάρθουμε;»
«Όχι», μου λέει, «θα κάτσεις εδώ».
«Καλά, ό,τι πείτε».

Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί ο μπάρμπας μπούκαρε ξαφνικά στο δωμάτιο με τις τρεις ξανθιές. αλλά δεν έβγαζα συμπέρασμα. Ήμουν δε με το σώβρακο. Τα πράγματα τελικά ήταν απλά.

«Θέλω να δείξω στις κοπέλες το δωμάτιο γιατί μόλις φύγετε θα το πάρουν αυτές».
Τις ζηλεύω σκέφτηκα να του πω αλλά κρατήθηκα.
«Μπορώ να τους δείξω το δωμάτιο;» συνέχισε ο παππούς.
«Ελεύθερα» του λέω και περιμένω να δω τι θα κάνει.
Άπλωσε τα χέρια του και τους είπε :
«Αυτό είναι το δωμάτιο».
Τα κορίτσια κοιτούσαν απορημένα γιατί δεν καταλάβαιναν Χριστό.
«This is the room», μούγκρισε η Μ. κάτω από τα σεντόνια με την ελπίδα πως θα ξεκουμπιστούν κάποια στιγμή, αλλά δεν ακούστηκε καθαρά. Οι κοπέλες και ο παππούς κοίταξαν με απορία προς το μέρος της.
«This is the room» επανέλαβα εγώ.
«Δεν είναι τίποτα σπουδαίο» είπε ο παππούς.
«It’ s not something special», εγώ.
«Αλλά είναι φτηνό», ο παππούς
«But, it’s cheap», εγώ.

Πάνω που ήμουν έτοιμος να πω την τιμή του δωματίου χωρίς να περιμένω τον παππού για να γλιτώσουμε χρόνο, τον ακούω να λέει τη διπλή τιμή απ’ αυτήν που είχε πει η γυναίκα του σε εμάς.
«Είστε σίγουρος;» τον ρωτάω. «Μήπως εννοείτε για δυο μέρες;».
«Τη δουλειά μου δεν ξέρω;» μου λέει με ύφος. «Πες τους στ’ αγγλικά!».
«Μάλιστα». Τώρα με διέταζε κιόλας.
Τα κορίτσια κοιτούσαν μια αυτόν μια εμένα απορημένα. Η μια ήταν πολύ όμορφη. Ψηλή με όμορφο σώμα και γλυκό χαμόγελο.
«Where do you come from?» τις ρωτάω.
«Sweden» και οι τρεις με μια φωνή και χαμογελώντας.
«Γιάι έλσκερ ντάι (σε αγαπάω)» τους λέω και ξεσπάνε σε γέλια.
«Τι τους είπες;» με ρωτάει η Μ. κάτω από τα σεντόνια.
«Πως σκότωσα τον Όλαφ Πάλμε».
«Και γιατί γελάνε;»
«Είναι αναίσθητες».
«Τι λένε;» ρωτάει κι ο παππούς. «Θα το πάρουν το δωμάτιο;».
«Θα το πάρουν, μόνο αν δεχτείτε να κοιμηθείτε μαζί τους. Δέχεστε;».
«Με κοροϊδεύεις;» μου λέει ο μπάρμπας εκνευρισμένος.
«Όχι, αλλά πρέπει κάπως να δικαιολογήσω την τιμή του δωματίου».
«Ό,τι και να γίνει, θα το πάρουν το δωμάτιο. Δεν υπάρχουν ελεύθερα δωμάτια στα Λουτρά μέχρι την Πέμπτη».
«Κάτω τα μονοπώλια!» πετιέται η Μ. κάτω από το σεντόνι.
Λέω στις Σουηδέζες την τιμή και κουνάνε καταφατικά το κεφάλι. Γλυκά τα κορίτσια του Βορρά –άδολα κι αθώα. Η πιο κοντή δοκιμάζει με το χέρι της το στρώμα.
«Πονάω!» ακούγεται η φωνή της Μ. κάτω από τα σεντόνια.

Χαιρετάνε κάνουν μεταβολή και φεύγουν. Η Μ. βγάζει το κεφάλι της από το σεντόνι. Κοιταζόμαστε και γελάμε μέχρι δακρύων. Μετά βγαίνουμε με τα μαγιό στην ταράτσα κι αρχίζουμε να πλένουμε ο ένας τον άλλον –με το κατσαρολάκι. Φυσικά μας βλέπουν όλοι από τα γύρω σπίτια. Όσοι είναι στο λόφο, αμφιθεατρικά. Δεν περνάνε πέντε λεπτά κι εμφανίζεται ο παππούς θυμωμένος όσο δεν παίρνει.

«Τα νερά βγαίνουν από κάτω!».
«Που από κάτω;».
«Στο μίνι μάρκετ!».
«Συγνώμη δεν το ξέραμε. Δεν μας το είπε κανείς. Να μην πλυθούμε;».
«Φτάνει! Όσο πλυθήκατε, πλυθήκατε!».
Δεν μπορούσε να είναι καμιά πενηνταριά χρόνια νεότερος, σκέφτηκα. Θα τον έβαζα στο βαρέλι και θα του έκανα πατητές.

Το βράδυ μετά το φαγητό πάλι στο μπαρ του Νίκου. Ήταν και οι Σουηδέζες εκεί, που αλλού να πήγαιναν; Τις κέρασα τρία ποτά από συμπόνια για το κακό που τις περίμενε. Ευχαρίστησαν κι έκατσαν μαζί μας. Η ψηλή ήταν παίδαρος. Παίξαμε γιαντζί και γίναμε ντίρλα από το ποτό. Ήταν εντελώς χαζοχαρούμενες –ο τύπος του ανθρώπου που εκτιμώ.

Το πρωί πλήρωσα τον παππού, μαζέψαμε τα πράγματά μας, τα αφήσαμε στο μπαρ του Νίκου και πήγαμε στο Σχοινάρι για μια τελευταία βουτιά πριν φύγουμε για την Αθήνα. Εκεί που καθόμασταν κάτω από το αρμυρίκι, βλέπω τον παππού να κατεβαίνει όλο φούρια το δρομάκι που οδηγούσε στην παραλία.

«Δεν τον πλήρωσες;», με ρώτησε έντρομη η Μ.
«Με το παραπάνω. Τόση πολυτέλεια πρέπει να επιβραβεύεται».
«Και τότε τι θέλει;».
Ο παππούς είχε φτάσει από πάνω μας και ήταν πολύ εκνευρισμένος.
«Που είναι αυτές;»
«Ποιες;»
«Οι ξένες! Αυτές που νοίκιασαν το δωμάτιο»
«Γιατί ρωτάτε εμένα;»
«Εσύ έκανες τη συμφωνία».
«Πάτε καλά; Ποια συμφωνία;».
«Χτες στο δωμάτιο. Εσύ μιλούσες μαζί τους!».
«Εσείς δεν μου είπατε να τους μεταφράσω;».
«Εσύ τους είπες να πάρουν τα σεντόνια;».
«Ναι, τους είπα πως όποια κοιμάται σ’ αυτά τα σεντόνια πιάνει αρσενικό παιδί».
«Με δουλεύεις;».
«Ναι».

Ο παππούς έφυγε βρίζοντας και άρχισε να ψάχνει στην παραλία. Λίγο μετά ανακάλυψε τις Σουηδέζες. Δεν τις είχα δει. Ήταν γύρω στα 80 μέτρα δεξιά μας. Είχαν στρώσει τα σεντόνια του δωματίου στην άμμο κι έκαναν ηλιοθεραπεία. Πάλι καλά που δεν είχαν κουβαλήσει και τα ντιβάνια. Ο παππούς άρχισε να τραβάει τα σεντόνια, ενώ αυτές ήταν ξαπλωμένες και έβριζε σαν λούστρος. Δεν έχω ακούσει ποτέ λούστρο να βρίζει, αλλά που λέει ο λόγος. Άρχισαν κι αυτές να φωνάζουν κι έγινε ο χαμός. Όλοι οι λουόμενοι επευφημούσαν και χειροκροτούσαν. Ο παππούς τις έσπρωχνε, αυτές έσπρωχναν τον παππού –ήταν πάρα πολύ ωραία. Η ψηλή τα είχε πάρει στο κρανίο. Αν του έχωνε καμιά μπούφλα, θα ήταν σίγουρα νοκ ντάουν. Τέλος πάντων τους πήρε τα σεντόνια κι έφυγε βρίζοντας.

Το απόγευμα στο Μέριχα είμαστε όλοι αραγμένοι σε ένα ζαχαροπλαστείο και τσακίζουμε μπακλαβάδες και γαλακτομπούρεκα, παίζοντας τάβλι και περιμένοντας το καράβι. Η Μ. ξεφυλλίζει την εφημερίδα. Ξαφνικά λέει :

«Μαλάκες, πέθανε ο θείος μου!».

Μας φύγανε οι μπακλαβάδες, τα γαλακτομπούρεκα και τα ζάρια. Χτυπιόμασταν από τα γέλια. Ήταν απίστευτο αλλά η αναγγελία ενός θανάτου ακούστηκε σαν το πιο αστείο πράγμα στον κόσμο. Η Μ. γελούσε κι αυτή. Μετά έκλαψε λίγο. Σταματήσαμε να γελάμε όταν ήρθε το καράβι. Ήταν γεμάτο ασφυκτικά. Κάτω από το φουγάρο ήταν ένα ωραίο πόστο και περιέργως δεν υπήρχε ψυχή.

«Μάγκες εδώ», τους λέω σίγουρος πως έχω βρει το καλύτερο πόστο για το ταξίδι.
Στρώσαμε τα σλίπιν μπαγκ και ξαπλάραμε. Ανοίξαμε και το κασετόφωνο, αγοράσαμε και μπύρες –χλιδή. Με το που βγήκε το πλοίο από το λιμάνι, το πρώτο κύμα που συναντήσαμε, ήρθε κι έσκασε πάνω μας, κάνοντάς μας λούτσα από την κορφή ως τα νύχια. Το κασετόφωνο καταστράφηκε. Νόμιζα πως θα πεθαίναμε από τα γέλια. Δεν κουνήσαμε ρούπι και μέχρι τον Πειραιά μετρήσαμε όλα τα κύματα του Αιγαίου πάνω μας. Όταν φτάσαμε ήμασταν σαν ναυαγοί μετά από διάσωση. Όπως πρέπει δηλαδή.


(στη μάνατζέρ μου και στη Μ. που είναι στην Ινδία)