Παρασκευή, Νοεμβρίου 30, 2007
Ζωή ζωήν πατήσας
Νομίζω πως θα ήταν φρόνιμο το Ασφαλιστικό να μη λυθεί ποτέ στη χώρα μας, γιατί το αμέσως επόμενο βήμα των συνδικάτων θα είναι να ζητήσουν από την κυβέρνηση εγγυήσεις πως υπάρχει ζωή μετά το θάνατο.
Ασφαλιστικό (Μιας πεντάρας νιάτα)
Πέμπτη, Νοεμβρίου 29, 2007
Αθήνα είναι μόνο η Ακρόπολη
Ο πιτσιρίκος -αν και ζει ακόμα στην Αθήνα του κλέους και του Χρυσού Αιώνα του Περικλέους- αφιερώνει το κείμενο που ακολουθεί στους υπέροχους ανθρώπους της LiFO και τους εύχεται χρόνια πολλά.
Την Αθήνα την αγαπάω. Γεννήθηκα στην Αθήνα και τη λατρεύω. Αν είχα γεννηθεί στο Νέο Δελχί, θα αγαπούσα το Νέο Δελχί. Εδώ ο άλλος αγαπάει το Αγρίνιο επειδή γεννήθηκε εκεί. Και πολύ καλά κάνει. Που αν επισκεφτείς το Αγρίνιο, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι πως θα πρέπει να το βομβαρδίσουν αμέσως. Να μη μείνει ούτε κολυμπηθρόξυλο όρθιο.
Αλλά έτσι είναι ο άνθρωπος: δεν ξεχνάει τον τόπο στον οποίο είδε για πρώτη φορά το φως του ήλιου, βύζαξε το μητρικό γάλα, έδωσε το πρώτο του φιλί, έφαγε την πρώτη του χυλόπιτα και το πρώτο του προφιτερόλ.
Όλοι βρίζουν την Αθήνα. Αθηναίοι και μη. Πιστεύουν πως αξίζουν κάτι καλύτερο, αλλά κανείς δεν παίρνει τον κώλο του να πάει παραπέρα να μας αδειάσει τη γωνιά. Συνέχεια λένε «το χωριό μου αυτό και το χωριό μου εκείνο» - ε, άντε πήγαινε στο χωριό σου και μη μας πρήζεις άλλο.
Υπάρχουν βέβαια και Αθηναίοι γκάγκαροι που διαμαρτύρονται επειδή πλάκωσαν οι βλάχοι και τους χάλασαν το μεγαλείο. Βέβαια, κι αυτοί το χωριό νοσταλγούν, αφού κωλοχώρι ήταν η Αθήνα πριν γίνει πρωτεύουσα. Παιδιά, να φεύγουμε εμείς, να επιστρέψουν και οι Τουρκαλάδες που βίαζαν τις προ-προγιαγιάδες σας για να νιώσετε ξανά αριστοκράτες.
Οι πιο ωραίοι είναι αυτοί που συγκρίνουν την Αθήνα με το Παρίσι, το Λονδίνο και τη Ρώμη, και βέβαια δεν τους αρέσει καθόλου. Αν τους ακούσεις να μιλάνε, έχεις την εντύπωση πως ζούμε στην Αλβανία του Χότζα και πως, αν πας να περάσεις τα σύνορα, θα σε εκτελέσουν επί τόπου. Αφού τους αρέσει τόσο πολύ το Λονδίνο, γιατί δεν πάνε εκεί να μεγαλουργήσουν;
Υπάρχει και ο μύθος πως οι Έλληνες στο εξωτερικό διαπρέπουν. Μπούρδες. Όλοι αυτοί οι Έλληνες που μεταναστεύουν στο εξωτερικό είναι άφιλοι και φεύγουν από την Ελλάδα επειδή έχουν τον ανθρωποδιώκτη πάνω τους και κανείς δεν τους θέλει για παρέα - πάνε στο εξωτερικό, δουλεύουν όλη μέρα σαν τα ζώα, κάνουν το σκατό τους παξιμάδι και η μόνη τους έγνοια είναι πώς θα πάνε το καλοκαίρι δέκα μέρες στο χωριό τους για να κυκλοφορούν στα στενά σοκάκια με τη Μερσεντές και να γνωρίσουν την αποθέωση από τον τοπικό πληθυσμό, που βασικά τους έχει χεσμένους, αλλά αυτοί νομίζουν πως βρίσκονται στον κολοφώνα της δόξας τους και δεν το παίρνουν χαμπάρι.
Η αλήθεια είναι πως η Αθήνα δεν είναι τόσο όμορφη όσο θα μπορούσε να είναι. Αυτό όμως δεν είναι τυχαίο - έγινε βάσει σχεδίου: οι Αθηναίοι ξέρουν πως, αν δεν υπήρχε η Ακρόπολη, στην Αθήνα δεν θα είχαμε τουρίστα ούτε για δείγμα.
Φρόντισαν λοιπόν να χτίσουν άσχημα κτίρια, ώστε να αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο το κάλλος και η μεγαλοπρέπεια του Ιερού Βράχου. Αν η Αθήνα είχε πανέμορφα κτίρια, ο Παρθενώνας θα έχανε λίγη από τη λάμψη του, ενώ τώρα φαντάζει σαν όαση μέσα στην έρημο - άσε που θα έβλεπαν οι τουρίστες τα σύγχρονα εκπληκτικά κτίρια, θα ένιωθαν κόμπλεξ κατωτερότητας και θα έλεγαν «καλά, ρε πούστηδες, δεν σας έφταναν τα μεγαλεία της αρχαιότητας; Είναι ανάγκη να συνεχίζετε να μεγαλουργείτε στους αιώνες των αιώνων; Πού θα το φτάσετε πια;».
Θα είχαν δίκιο οι άνθρωποι και μετά θα επέστρεφαν στις βάρβαρες πατρίδες τους εντελώς καταρρακωμένοι. Ενώ τώρα βλέπουν από την Ακρόπολη όλη αυτή την... μπετονιέρα και αισθάνονται κάπως καλύτερα.
Οπότε έχουν άδικο όσοι επιμένουν να μην γκρεμιστούν τα δυο όμορφα κτίρια στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου 17 & 19. Αν ήταν άσχημα, θα συνέβαλλαν στην ανάδειξη της Ακρόπολης αλλά, μιας και είναι όμορφα, πρέπει να γκρεμιστούν αμέσως ώστε να μη μειώνουν τη λάμψη του Παρθενώνα.
Το σωστό είναι να γκρεμίσουμε όλα τα ωραία κτίρια της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και στη θέση τους να φτιάξουμε παράγκες, μαντριά και κοτέτσια για να μοιάζει ακόμα πιο λαμπερή η Ακρόπολη.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον αρχιτέκτονα του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης που -αν και είναι ξένος- σκέφθηκε σαν γνήσιος Έλληνας πατριώτης και έφτιαξε ένα πραγματικά απαίσιο κτίριο. Τι ωραία που το Νέο Μουσείο είναι τόσο άσχημο - αν ήταν όμορφο, θα μείωνε την αίγλη της Ακρόπολης.
Στο πλαίσιο της πατροπαράδοτης ελληνικής φιλοξενίας, θα πρέπει να κάνουμε τους ξένους που επισκέπτονται τη χώρα μας να νιώθουν άνετα και όχι μειονεκτικά.
Για παράδειγμα, τι θα σκεφτόταν ο Αμερικανός τουρίστας αν δίπλα στο κτίριο της αμερικάνικης πρεσβείας έβλεπε ένα υπέροχο κτίριο και όχι το Μέγαρο Μουσικής; Θα αισθανόταν απαίσια - οπότε κι εμείς, για να μην καταβαραθρώσουμε το γόητρο των ΗΠΑ, επιδείξαμε ευαισθησία και φτιάξαμε αυτό το πράγμα που κάνει το κτίριο της πρεσβείας να μοιάζει με παραδοσιακό κυκλαδίτικο σπιτάκι.
Το μετρό που βρίσκεται κάτω από το έδαφος και δεν υπάρχει κίνδυνος να προσβάλλει την Ακρόπολη το κάναμε κούκλα. Βέβαια, ευτυχώς που δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας για το υπέδαφος της Αθήνας, διαφορετικά, οι γραμμές του μετρό θα ήταν σαν την εθνική οδό: όλο στροφές και ζιγκ ζαγκ. Με μια γραμμή θα εξυπηρετούσες όλη την Αθήνα και ο επιβάτης θα έφτανε από την Ομόνοια στο Χαλάνδρι σε δώδεκα ώρες.
Οι Αθηναίοι έχουν συνειδητοποιήσει πως δεν πρέπει να προκαλούν τους τουρίστες - έτσι, τα σπίτια τους από μέσα είναι σωστά παλάτια, αλλά απέξω είναι τίγκα στα μπάζα, τις λάσπες και το σκουπιδαριό.
Επίσης, φροντίζουν να μην προκαλούν φθόνο στους τουρίστες που ζουν σε χώρες που δεν βρέχονται από θάλασσα - αν ακούσεις δυο Αθηναίους να συζητάνε για το πόσο πολύ τους λείπει η θάλασσα, ξεχνάς πως η Αθήνα είναι χτισμένη δίπλα στη θάλασσα και έχεις την εντύπωση πως βρίσκεται στις Άλπεις ή στα Ιμαλάια.
Βέβαια, κάπου τους κομπλάρουμε τους τουρίστες με τη συμπεριφορά μας. Ανεβαίνει ο Αθηναίος στην Ακρόπολη και, ενώ οι τουρίστες θαυμάζουν τον Παρθενώνα, ο Μήτσος έχει γυρίσει κανονικά την πλάτη στο μνημείο, το ‘χει γράψει στα παλιά του τα παπούτσια και λέει με δυνατή φωνή: «Ρε Κατίνα, το σπίτι μας δεν είναι αυτό εκεί κάτω; Το ξεχωρίζω από την ξηλωμένη τέντα και από το μπουρί του σουβλατζίδικου του κυρ-Αρίστου!». Οι Αθηναίοι ανεβαίνουν στην Ακρόπολη από περιέργεια να δουν αν φαίνεται το σπίτι τους.
Κακώς κάποιοι υποστηρίζουν πως η Αθήνα είναι μια πόλη εχθρική για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Ίσα ίσα που στην Αθήνα με τα σπασμένα πεζοδρόμια και τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω στα πεζοδρόμια δεν έχει καμία σημασία αν είσαι ανάπηρος ή αρτιμελής γιατί, όπως και να ‘σαι, στο τέλος θα πέσεις και θα φας τα μούτρα σου· η Αθήνα είναι απόλυτα δημοκρατική με όλους τους πολίτες της.
Το 1981, το βράδυ του μεγάλου σεισμού, αφού βεβαιώθηκα πως στο σπίτι όλοι ήμασταν σώοι και αβλαβείς, έτρεξα στη μέση της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και σταμάτησα μπροστά στον Παρθενώνα. Μέσα στο σκοτάδι -υπήρχε διακοπή ρεύματος- προσπαθούσα να μετρήσω τις κολόνες του Παρθενώνα για να δω αν είναι όλες στη θέση τους.
Οπωσδήποτε, ήταν μια ανόητη σκέψη -μέσα στους αιώνες η Ακρόπολη πρέπει να έχει σταθεί όρθια σε εκατοντάδες σεισμούς- αλλά μετά από χρόνια συνειδητοποίησα πως τη βραδιά εκείνη, μετά από την οικογένειά μου, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν η Ακρόπολη.
Υ.Γ. Η φίλη μου η Μαρία πέταξε την περασμένη Κυριακή από το Λος Άντζελες στην Αθήνα για να βρίσκεται εδώ σήμερα που ο πατέρας της κλείνει τα 70 του χρόνια -να τα χιλιάσετε κύριε Γιώργο- και αμέσως μετά θα ξαναφύγει. Για τη Μαρία, η Αθήνα είναι οι γονείς της και οι άνθρωποι που αγαπάει. Καλή αντάμωση, Μαρία.
LIFO - 29/11/07
Την Αθήνα την αγαπάω. Γεννήθηκα στην Αθήνα και τη λατρεύω. Αν είχα γεννηθεί στο Νέο Δελχί, θα αγαπούσα το Νέο Δελχί. Εδώ ο άλλος αγαπάει το Αγρίνιο επειδή γεννήθηκε εκεί. Και πολύ καλά κάνει. Που αν επισκεφτείς το Αγρίνιο, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι πως θα πρέπει να το βομβαρδίσουν αμέσως. Να μη μείνει ούτε κολυμπηθρόξυλο όρθιο.
Αλλά έτσι είναι ο άνθρωπος: δεν ξεχνάει τον τόπο στον οποίο είδε για πρώτη φορά το φως του ήλιου, βύζαξε το μητρικό γάλα, έδωσε το πρώτο του φιλί, έφαγε την πρώτη του χυλόπιτα και το πρώτο του προφιτερόλ.
Όλοι βρίζουν την Αθήνα. Αθηναίοι και μη. Πιστεύουν πως αξίζουν κάτι καλύτερο, αλλά κανείς δεν παίρνει τον κώλο του να πάει παραπέρα να μας αδειάσει τη γωνιά. Συνέχεια λένε «το χωριό μου αυτό και το χωριό μου εκείνο» - ε, άντε πήγαινε στο χωριό σου και μη μας πρήζεις άλλο.
Υπάρχουν βέβαια και Αθηναίοι γκάγκαροι που διαμαρτύρονται επειδή πλάκωσαν οι βλάχοι και τους χάλασαν το μεγαλείο. Βέβαια, κι αυτοί το χωριό νοσταλγούν, αφού κωλοχώρι ήταν η Αθήνα πριν γίνει πρωτεύουσα. Παιδιά, να φεύγουμε εμείς, να επιστρέψουν και οι Τουρκαλάδες που βίαζαν τις προ-προγιαγιάδες σας για να νιώσετε ξανά αριστοκράτες.
Οι πιο ωραίοι είναι αυτοί που συγκρίνουν την Αθήνα με το Παρίσι, το Λονδίνο και τη Ρώμη, και βέβαια δεν τους αρέσει καθόλου. Αν τους ακούσεις να μιλάνε, έχεις την εντύπωση πως ζούμε στην Αλβανία του Χότζα και πως, αν πας να περάσεις τα σύνορα, θα σε εκτελέσουν επί τόπου. Αφού τους αρέσει τόσο πολύ το Λονδίνο, γιατί δεν πάνε εκεί να μεγαλουργήσουν;
Υπάρχει και ο μύθος πως οι Έλληνες στο εξωτερικό διαπρέπουν. Μπούρδες. Όλοι αυτοί οι Έλληνες που μεταναστεύουν στο εξωτερικό είναι άφιλοι και φεύγουν από την Ελλάδα επειδή έχουν τον ανθρωποδιώκτη πάνω τους και κανείς δεν τους θέλει για παρέα - πάνε στο εξωτερικό, δουλεύουν όλη μέρα σαν τα ζώα, κάνουν το σκατό τους παξιμάδι και η μόνη τους έγνοια είναι πώς θα πάνε το καλοκαίρι δέκα μέρες στο χωριό τους για να κυκλοφορούν στα στενά σοκάκια με τη Μερσεντές και να γνωρίσουν την αποθέωση από τον τοπικό πληθυσμό, που βασικά τους έχει χεσμένους, αλλά αυτοί νομίζουν πως βρίσκονται στον κολοφώνα της δόξας τους και δεν το παίρνουν χαμπάρι.
Η αλήθεια είναι πως η Αθήνα δεν είναι τόσο όμορφη όσο θα μπορούσε να είναι. Αυτό όμως δεν είναι τυχαίο - έγινε βάσει σχεδίου: οι Αθηναίοι ξέρουν πως, αν δεν υπήρχε η Ακρόπολη, στην Αθήνα δεν θα είχαμε τουρίστα ούτε για δείγμα.
Φρόντισαν λοιπόν να χτίσουν άσχημα κτίρια, ώστε να αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο το κάλλος και η μεγαλοπρέπεια του Ιερού Βράχου. Αν η Αθήνα είχε πανέμορφα κτίρια, ο Παρθενώνας θα έχανε λίγη από τη λάμψη του, ενώ τώρα φαντάζει σαν όαση μέσα στην έρημο - άσε που θα έβλεπαν οι τουρίστες τα σύγχρονα εκπληκτικά κτίρια, θα ένιωθαν κόμπλεξ κατωτερότητας και θα έλεγαν «καλά, ρε πούστηδες, δεν σας έφταναν τα μεγαλεία της αρχαιότητας; Είναι ανάγκη να συνεχίζετε να μεγαλουργείτε στους αιώνες των αιώνων; Πού θα το φτάσετε πια;».
Θα είχαν δίκιο οι άνθρωποι και μετά θα επέστρεφαν στις βάρβαρες πατρίδες τους εντελώς καταρρακωμένοι. Ενώ τώρα βλέπουν από την Ακρόπολη όλη αυτή την... μπετονιέρα και αισθάνονται κάπως καλύτερα.
Οπότε έχουν άδικο όσοι επιμένουν να μην γκρεμιστούν τα δυο όμορφα κτίρια στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου 17 & 19. Αν ήταν άσχημα, θα συνέβαλλαν στην ανάδειξη της Ακρόπολης αλλά, μιας και είναι όμορφα, πρέπει να γκρεμιστούν αμέσως ώστε να μη μειώνουν τη λάμψη του Παρθενώνα.
Το σωστό είναι να γκρεμίσουμε όλα τα ωραία κτίρια της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και στη θέση τους να φτιάξουμε παράγκες, μαντριά και κοτέτσια για να μοιάζει ακόμα πιο λαμπερή η Ακρόπολη.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον αρχιτέκτονα του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης που -αν και είναι ξένος- σκέφθηκε σαν γνήσιος Έλληνας πατριώτης και έφτιαξε ένα πραγματικά απαίσιο κτίριο. Τι ωραία που το Νέο Μουσείο είναι τόσο άσχημο - αν ήταν όμορφο, θα μείωνε την αίγλη της Ακρόπολης.
Στο πλαίσιο της πατροπαράδοτης ελληνικής φιλοξενίας, θα πρέπει να κάνουμε τους ξένους που επισκέπτονται τη χώρα μας να νιώθουν άνετα και όχι μειονεκτικά.
Για παράδειγμα, τι θα σκεφτόταν ο Αμερικανός τουρίστας αν δίπλα στο κτίριο της αμερικάνικης πρεσβείας έβλεπε ένα υπέροχο κτίριο και όχι το Μέγαρο Μουσικής; Θα αισθανόταν απαίσια - οπότε κι εμείς, για να μην καταβαραθρώσουμε το γόητρο των ΗΠΑ, επιδείξαμε ευαισθησία και φτιάξαμε αυτό το πράγμα που κάνει το κτίριο της πρεσβείας να μοιάζει με παραδοσιακό κυκλαδίτικο σπιτάκι.
Το μετρό που βρίσκεται κάτω από το έδαφος και δεν υπάρχει κίνδυνος να προσβάλλει την Ακρόπολη το κάναμε κούκλα. Βέβαια, ευτυχώς που δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας για το υπέδαφος της Αθήνας, διαφορετικά, οι γραμμές του μετρό θα ήταν σαν την εθνική οδό: όλο στροφές και ζιγκ ζαγκ. Με μια γραμμή θα εξυπηρετούσες όλη την Αθήνα και ο επιβάτης θα έφτανε από την Ομόνοια στο Χαλάνδρι σε δώδεκα ώρες.
Οι Αθηναίοι έχουν συνειδητοποιήσει πως δεν πρέπει να προκαλούν τους τουρίστες - έτσι, τα σπίτια τους από μέσα είναι σωστά παλάτια, αλλά απέξω είναι τίγκα στα μπάζα, τις λάσπες και το σκουπιδαριό.
Επίσης, φροντίζουν να μην προκαλούν φθόνο στους τουρίστες που ζουν σε χώρες που δεν βρέχονται από θάλασσα - αν ακούσεις δυο Αθηναίους να συζητάνε για το πόσο πολύ τους λείπει η θάλασσα, ξεχνάς πως η Αθήνα είναι χτισμένη δίπλα στη θάλασσα και έχεις την εντύπωση πως βρίσκεται στις Άλπεις ή στα Ιμαλάια.
Βέβαια, κάπου τους κομπλάρουμε τους τουρίστες με τη συμπεριφορά μας. Ανεβαίνει ο Αθηναίος στην Ακρόπολη και, ενώ οι τουρίστες θαυμάζουν τον Παρθενώνα, ο Μήτσος έχει γυρίσει κανονικά την πλάτη στο μνημείο, το ‘χει γράψει στα παλιά του τα παπούτσια και λέει με δυνατή φωνή: «Ρε Κατίνα, το σπίτι μας δεν είναι αυτό εκεί κάτω; Το ξεχωρίζω από την ξηλωμένη τέντα και από το μπουρί του σουβλατζίδικου του κυρ-Αρίστου!». Οι Αθηναίοι ανεβαίνουν στην Ακρόπολη από περιέργεια να δουν αν φαίνεται το σπίτι τους.
Κακώς κάποιοι υποστηρίζουν πως η Αθήνα είναι μια πόλη εχθρική για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Ίσα ίσα που στην Αθήνα με τα σπασμένα πεζοδρόμια και τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω στα πεζοδρόμια δεν έχει καμία σημασία αν είσαι ανάπηρος ή αρτιμελής γιατί, όπως και να ‘σαι, στο τέλος θα πέσεις και θα φας τα μούτρα σου· η Αθήνα είναι απόλυτα δημοκρατική με όλους τους πολίτες της.
Το 1981, το βράδυ του μεγάλου σεισμού, αφού βεβαιώθηκα πως στο σπίτι όλοι ήμασταν σώοι και αβλαβείς, έτρεξα στη μέση της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και σταμάτησα μπροστά στον Παρθενώνα. Μέσα στο σκοτάδι -υπήρχε διακοπή ρεύματος- προσπαθούσα να μετρήσω τις κολόνες του Παρθενώνα για να δω αν είναι όλες στη θέση τους.
Οπωσδήποτε, ήταν μια ανόητη σκέψη -μέσα στους αιώνες η Ακρόπολη πρέπει να έχει σταθεί όρθια σε εκατοντάδες σεισμούς- αλλά μετά από χρόνια συνειδητοποίησα πως τη βραδιά εκείνη, μετά από την οικογένειά μου, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν η Ακρόπολη.
Υ.Γ. Η φίλη μου η Μαρία πέταξε την περασμένη Κυριακή από το Λος Άντζελες στην Αθήνα για να βρίσκεται εδώ σήμερα που ο πατέρας της κλείνει τα 70 του χρόνια -να τα χιλιάσετε κύριε Γιώργο- και αμέσως μετά θα ξαναφύγει. Για τη Μαρία, η Αθήνα είναι οι γονείς της και οι άνθρωποι που αγαπάει. Καλή αντάμωση, Μαρία.
LIFO - 29/11/07
Τετάρτη, Νοεμβρίου 28, 2007
Timing
Η χθεσινή απεργία των δημοσιογράφων αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πως πολλές φορές οι πολιτικές εξελίξεις είναι θέμα timing. Αν η κυβέρνηση είχε καταθέσει τις προτάσεις της για ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων αμέσως μετά τις εκλογές, ίσως οι δημοσιογράφοι να πραγματοποιούσαν απεργία διαρκείας τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο - ο Γιάννης Πρετεντέρης θα έβγαινε στον δρόμο για να αγωνιστεί για τη σύνταξή του και να εξασφαλίσει τα γηρατειά του, οπότε θα απουσίαζε από την τηλεόραση, και ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα είχε εκλεγεί άνετα πρόεδρος του ΠαΣοΚ.
Τρίτη, Νοεμβρίου 27, 2007
Απεργία
Οι δημοσιογράφοι και οι εργαζόμενοι στον Τύπο πραγματοποιούν σήμερα 24ωρη προειδοποιητική απεργία, αντιδρώντας στην πρόταση της κυβέρνησης για ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων.
Κυριακή, Νοεμβρίου 25, 2007
Love is all around
Το απόγευμα του Σαββάτου πήγα σε ένα πάρτι. Ένα παιδικό πάρτι. Με μικρότερα και μεγαλύτερα παιδιά. Δεν ήξερα τα άλλα παιδιά – εκτός από ένα που το αγαπάω και με αγαπάει. Παρ’ όλα αυτά, με δέχτηκαν στην παρέα τους, είδαμε μια παιδική παράσταση, τραγουδήσαμε και χορέψαμε. Το πάρτι έγινε στο ΠΙΚΠΑ της Βούλας και μάλλον ήταν το πιο κεφάτο πάρτι που έχω βρεθεί στη ζωή μου. Μιλάμε για έκρηξη κεφιού.
Μια πολύ καλή μου φίλη φροντίζει τα Σαββατοκύριακα ένα αγοράκι που φιλοξενείται στο ΠΙΚΠΑ της Βούλας. Έτσι βρεθήκαμε καλεσμένοι στο πάρτι. Ο χώρος του ΠΙΚΠΑ είναι πανέμορφος αν και η έλλειψη φροντίδας του περιβάλλοντος χώρου είναι πασιφανής. Κάποιοι πιστεύουν πως αυτό συμβαίνει εσκεμμένα, ώστε να απομακρυνθούν τα παιδιά και ο χώρος να δοθεί σε ιδιώτες για εκμετάλλευση. Μια τεράστια έκταση δίπλα στη θάλασσα είναι λογικό να έχει τραβήξει τα βλέμματα πολλών επιχειρηματιών.
Χόρεψα με ένα πανέμορφο κοριτσάκι που με έσφιγγε πολύ δυνατά και ήταν πολύ χαρούμενο. Επίσης, ήταν και πολύ βαρύ – ακόμα πονάνε οι ώμοι μου. Χόρεψα και με τον αγαπημένο μου φίλο αλλά αυτός δεν με κούρασε γιατί τον χόρευα με το καροτσάκι. Άνθρωποι με παιδιά στις αγκαλιές τους και καρότσια με παιδιά στα χέρια στροβιλίζονταν στον πιο ξέφρενο και χαρούμενο χορό που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Περπατώντας προς το αυτοκίνητο για να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού, είπα στη Μ. «ο φίλος μας ο Α. θα έπρεπε να είναι εδώ, μπας και του φύγει επιτέλους η εγωπάθεια». «Αυτό ακριβώς ετοιμαζόμουν να σου πω αυτή τη στιγμή» μου είπε έκπληκτη.
Αν σας έχουν πιάσει τα ψυχοσωματικά σας και τα βλέπετε όλα μαύρα, θα σας πρότεινα να κάνετε μια επίσκεψη στο ΠΙΚΠΑ της Βούλας. Θα ισιώσετε κανονικά. Διάφοροι σύλλογοι και σωματεία οργανώνουν πάρτι για τα παιδιά. Δεν έχω δει ποτέ πιο πολλούς όμορφους ανθρώπους μαζεμένους στο ίδιο μέρος – μεγάλοι και μικροί ήταν κούκλοι. Είδα και ένιωσα την αγάπη. Την αγάπη που θα μας σώσει.
Μια πολύ καλή μου φίλη φροντίζει τα Σαββατοκύριακα ένα αγοράκι που φιλοξενείται στο ΠΙΚΠΑ της Βούλας. Έτσι βρεθήκαμε καλεσμένοι στο πάρτι. Ο χώρος του ΠΙΚΠΑ είναι πανέμορφος αν και η έλλειψη φροντίδας του περιβάλλοντος χώρου είναι πασιφανής. Κάποιοι πιστεύουν πως αυτό συμβαίνει εσκεμμένα, ώστε να απομακρυνθούν τα παιδιά και ο χώρος να δοθεί σε ιδιώτες για εκμετάλλευση. Μια τεράστια έκταση δίπλα στη θάλασσα είναι λογικό να έχει τραβήξει τα βλέμματα πολλών επιχειρηματιών.
Χόρεψα με ένα πανέμορφο κοριτσάκι που με έσφιγγε πολύ δυνατά και ήταν πολύ χαρούμενο. Επίσης, ήταν και πολύ βαρύ – ακόμα πονάνε οι ώμοι μου. Χόρεψα και με τον αγαπημένο μου φίλο αλλά αυτός δεν με κούρασε γιατί τον χόρευα με το καροτσάκι. Άνθρωποι με παιδιά στις αγκαλιές τους και καρότσια με παιδιά στα χέρια στροβιλίζονταν στον πιο ξέφρενο και χαρούμενο χορό που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Περπατώντας προς το αυτοκίνητο για να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού, είπα στη Μ. «ο φίλος μας ο Α. θα έπρεπε να είναι εδώ, μπας και του φύγει επιτέλους η εγωπάθεια». «Αυτό ακριβώς ετοιμαζόμουν να σου πω αυτή τη στιγμή» μου είπε έκπληκτη.
Αν σας έχουν πιάσει τα ψυχοσωματικά σας και τα βλέπετε όλα μαύρα, θα σας πρότεινα να κάνετε μια επίσκεψη στο ΠΙΚΠΑ της Βούλας. Θα ισιώσετε κανονικά. Διάφοροι σύλλογοι και σωματεία οργανώνουν πάρτι για τα παιδιά. Δεν έχω δει ποτέ πιο πολλούς όμορφους ανθρώπους μαζεμένους στο ίδιο μέρος – μεγάλοι και μικροί ήταν κούκλοι. Είδα και ένιωσα την αγάπη. Την αγάπη που θα μας σώσει.
Σάββατο, Νοεμβρίου 24, 2007
ΕΣΗΕΑ & Χόλιγουντ
Στις 27 Νοεμβρίου οι δημοσιογράφοι της χώρας κατεβαίνουν σε 24ωρη απεργία, αντιδρώντας στις προθέσεις της κυβέρνησης για ανατροπή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους. Φυσικά, τάσσομαι στο πλευρό των Ελλήνων δημοσιογράφων και καλώ την κυβέρνηση να πάρει πίσω τις προτάσεις της. Παράλληλα, όμως, θέλω να καταγγείλω μια άλλη απεργία: αυτή των σεναριογράφων του Χόλιγουντ. Αν οι Αμερικανοί σεναριογράφοι συνεχίσουν την απεργία τους για μεγάλο διάστημα, οι Έλληνες δημοσιογράφοι, εκτός από τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, κινδυνεύουν να χάσουν και τη δουλειά τους, αφού οι εκδότες των εφημερίδων δεν θα έχουν πια νέες ταινίες του Χόλιγουντ για να προσφέρουν στους σινεφίλ αναγνώστες τους και θα αναγκαστούν να προχωρήσουν σε απολύσεις. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τους δημοσιογράφους της χώρας μας δεν είναι η κυβερνητική πολιτική στο ασφαλιστικό, αλλά η απεργία των Αμερικανών σεναριογράφων.
Με την ευκαιρία, να θυμίσω πως η τελευταία απεργία των Αμερικανών σεναριογράφων διήρκεσε 22 εβδομάδες. Στις ΗΠΑ – αυτό το άντρο του καπιταλισμού – τα συνδικάτα δεν κάνουν 24ωρες απεργίες αλλά απεργίες μέχρι τελικής πτώσεως, ενώ οι απεργοσπάστες κινδυνεύουν να βρεθούν με τα αρχίδια στο στόμα.
Με την ευκαιρία, να θυμίσω πως η τελευταία απεργία των Αμερικανών σεναριογράφων διήρκεσε 22 εβδομάδες. Στις ΗΠΑ – αυτό το άντρο του καπιταλισμού – τα συνδικάτα δεν κάνουν 24ωρες απεργίες αλλά απεργίες μέχρι τελικής πτώσεως, ενώ οι απεργοσπάστες κινδυνεύουν να βρεθούν με τα αρχίδια στο στόμα.
Παρασκευή, Νοεμβρίου 23, 2007
Ευχαριστώ
Θέλω να ευχαριστήσω τις κυρίες και τους κυρίους που επιθυμούν να τους παραχωρήσω συνέντευξη. Είμαι ένας πολύ βαρετός άνθρωπος και δεν έχω τίποτα ιδιαίτερο να πω. Από την άλλη, δεν έχω και λόγο να δίνω συνεντεύξεις – ό,τι θέλω να πω, το γράφω. Αν, παρ’ όλα αυτά, κάποιος καλός δημοσιογράφος επιθυμεί διακαώς μια συνέντευξή μου, δεν έχει παρά να προμηθευτεί το επόμενο τεύχος του ζακυνθινού περιοδικού «Ραπόρτο» και, αφού ζητήσει την άδεια των ανθρώπων του περιοδικού, να αναδημοσιεύσει τη συνέντευξη που θα βρει εκεί – η ιδιαίτερη πατρίδα μου εξαιρείται των κανόνων. Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνετε. Ευχαριστώ και πάλι.
Οι καλοί δημοσιογράφοι που ρωτούν τι αισθάνομαι για το τραγούδι του κ. Κραουνάκη δεν έχουν παρά να διαβάσουν εδώ ή εδώ. Τι άλλο μπορώ να πω εγώ; Να πάτε να δείτε την παράσταση – είναι υπέροχη.
Οι καλοί δημοσιογράφοι που ρωτούν τι αισθάνομαι για το τραγούδι του κ. Κραουνάκη δεν έχουν παρά να διαβάσουν εδώ ή εδώ. Τι άλλο μπορώ να πω εγώ; Να πάτε να δείτε την παράσταση – είναι υπέροχη.
Πέμπτη, Νοεμβρίου 22, 2007
Από τον Ίψεν στην Πέγκυ Ζήνα
Μετά απο αλλεπάληλες κοπάνες από την κουλτούρα, ο πιτσιρίκος δέχεται την επιφοίτηση της τέχνης από τον Ερρίκο Ίψεν.
Το τελευταίο διάστημα έχω βρει τον μπελά μου. Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος δεν είναι καθόλου ικανοποιημένος από το μορφωτικό μου επίπεδο και έχει βαλθεί να με επιμορφώσει.
Η αλήθεια είναι πως εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο, ούτε έχω μάθει γράμματα πολλά - ξέρω όμως, ένα κι ένα κάνουν δυο και πως τα φωνήεντα είναι επτά.
Τώρα, ο κ. Τσαγκαρουσιάνος προσπαθεί να με μάθει πως η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται όταν η λήγουσα είναι μακρά, γιατί σκοπεύει να εκδώσει τη LifO με πολυτονικό σύστημα - μετά θα γίνει διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος και θα ιδρύσει δισκογραφική εταιρεία, ώστε να καλύψει το κενό του Μάνου Χατζιδάκι και να ηγηθεί της πολιτιστικής επανάστασης.
Το κακό είναι πως με στέλνει συνέχεια σε ποιοτικές θεατρικές παραστάσεις και μετά περιμένει να του πω τι κατάλαβα από το έργο. Εγώ το είχα βρει το κόλπο: πήγαινα στα μπουζούκια αντί για το θέατρο, μετά διάβαζα την κριτική του κ. Γεωργουσόπουλου στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» και πήγαινα και του την έλεγα παπαγαλία.
Βέβαια, κάποια στιγμή με πήρε χαμπάρι και μου ζήτησε να του προσκομίζω το εισιτήριο, το πρόγραμμα της παράστασης και αυτόγραφα απ' όλους τους πρωταγωνιστές, οπότε κι εγώ αναγκάστηκα να παρακολουθώ τις παραστάσεις.
Την περασμένη εβδομάδα με έστειλε στο Θέατρο Άλμα να παρακολουθήσω την παράσταση Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν του Χένρικ Ίψεν. Μόλις το άκουσα, μου 'ρθε ο ουρανός σφοντύλι. Πέρσι είχα πάει στο ίδιο θέατρο -εγώ δεν ήθελα, ο κ. Τσαγκαρουσιάνος με είχε στείλει- για να παρακολουθήσω το έργο «Φθινοπωρινή Σονάτα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.
Με το πού είχα μπει στο θέατρο, είχα σχηματίσει την εντύπωση πως η παράσταση ήταν αποκλειστικά για τους συμμαθητές του Μπέργκμαν - το φουαγιέ ήταν γεμάτο υπεραιωνόβιους.
Μάλιστα, ένας φίλος είχε εκφράσει τον προβληματισμό του για την προχωρημένη ηλικία των θεατών και είχε αναρωτηθεί ποιοι θα πηγαίνουν στο θέατρο όταν τα τινάξουν τα ραμολιμέντα.
Τον είχα καθησυχάσει λέγοντάς του πως, αφού το θέατρο γεννήθηκε στην Ελλάδα, το σωστό είναι και να πεθάνει στην Ελλάδα - γιατί να πεθάνει στην ξενιτιά; Τελικά, η περσινή παράσταση ήταν πολύ ωραία και κατάλαβα πως ο Μπέργκμαν έγραφε ωραία, άμα είχε τα κέφια του.
Βέβαια, το τι έγινε στα γραφεία της LiFO τον περασμένο Ιούλιο που πέθαναν ο Μπέργκμαν και ο Αντονιόνι δεν περιγράφεται. Έτρεχε ο Τσαγκαρουσιάνος στους διαδρόμους και ούρλιαζε «Πού είναι ο Μπέργκμαν; Πού είναι ο Αντονιόνι;». Υστερία τον είχε πιάσει. Το πήρε πολύ προσωπικά. Μα κι αυτοί οι ευλογημένοι τα κακάρωσαν με μια μέρα διαφορά - ούτε συνεννοημένοι να ήτανε.
Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι ο Ίψεν. Μόλις κατάλαβα το βαθμό δυσκολίας της αποστολής μου, τηλεφώνησα στη Φιλία και τη Χαρά -δυο φίλες μου με πλούσιες θεατρικές γνώσεις- για να τους ζητήσω να με συνοδέψουν στο θέατρο. Δέχτηκαν με ενθουσιασμό μόλις άκουσαν πως θα τους πληρώσω τα εισιτήρια και ύστερα θα τους κάνω το τραπέζι στο El Bandoneon.
Ευτυχώς, στο θέατρο αυτή τη φορά υπήρχαν και πολλοί νέοι άνθρωποι - προφανώς, προσπαθούν να βρουν διέξοδο στην Τέχνη, ενώ και τα ναρκωτικά έχουν ακριβύνει πάρα πολύ, οπότε το θέατρο είναι μια οικονομική λύση.
Περιέργως, η υπόθεση του έργου ήταν πολύ απλή: ο Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν (Γιώργος Μιχαλακόπουλος) είναι ένας φιλόδοξος διευθυντής τράπεζας που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει παράνομα τις καταθέσεις των επενδυτών με σκοπό την κατασκευή δημοσίων έργων.
Στην πορεία τα έκανε μαντάρα, τον πρόδωσε ένας παλιός του φίλος και κατέληξε στη στενή. Εν τω μεταξύ, βέβαια, και ο Μπόρκμαν την έχει κάνει την πουστιά του, γιατί έχει πάει κι έχει παντρευτεί την Γκούνχιλντ (Φιλαρέτη Κομνηνού) αν και ήταν ερωτευμένος με τη δίδυμη αδερφή της Έλλα (Κατερίνα Μαραγκού) που ήταν κι αυτή τρελή και παλαβή μαζί του.
Αποφάσισε όμως να παντρευτεί την Γκούνχιλντ και όχι την Έλλα γιατί την Έλλα ήθελε να την παντρευτεί ο φίλος του που τον βοήθησε να γίνει διευθυντής - μόλις κατάλαβε πως η Έλλα δεν επρόκειτο να του κάτσει, τσαντίστηκε και πήγε και κατέδωσε τον Μπόρκμαν στις Αρχές.
Τώρα, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, κι εγώ στη θέση του Μπόρκμαν θα παντρευόμουν την Γκούνχιλντ και όχι την Έλλα γιατί αν και είναι δίδυμες δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους, ενώ παράλληλα είναι οι πρώτες δίδυμες στην ιστορία της ανθρωπότητας που έχουν διαφορά ηλικίας.
Για να μην τα πολυλογώ, ο Μπόρκμαν είναι εγωκεντρικός και έχει το σύνδρομο του μεσσιανισμού -δηλαδή, έχει τον ίδιο χαρακτήρα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο- και περιμένει να έρθουν να του ζητήσουν να αναλάβει ξανά τη διεύθυνση της τράπεζας.
Οι μόνοι άνθρωποι που τον επισκέπτονται μετά την αποφυλάκισή του είναι ο Βίλελμ Φόλντολ (Γιώργος Μοσχίδης) και η κόρη του Φρίντα Φόλντολ (Σταυρούλα Μάκρα). Η Έλλα -που έχει μεγαλώσει το γιο του Μπόρκμαν Έρχαρτ (Δημήτρης Πασσάς)- ζητάει από την αδερφή της να τον αφήσει να έρθει κοντά της, η Γκούνχιλντ αρνείται να αποχωριστεί το γιο της, αλλά και οι δυο λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο αφού ο Έρχαρτ είναι στα ντουζένια του κι έχει ερωτευτεί τη Φάννυ Βίλτον (Θεοδώρα Σιάρκου) που τον θέλει μόνο για πάρτη της γιατί είναι λυσσάρα. Ε, δεν θα γράψω κι όλο το έργο - να πάτε να το δείτε γιατί είναι υπέροχο.
Η λιτή σκηνοθεσία του κ. Μιχαλακόπουλου, η μετάφραση του κ. Μπελιέ, τα σκηνικά του κ. Βέττα και οι φωτισμοί του κ. Καβουκίδη υπηρετούν έξοχα την παράσταση και μόνο σκοπό έχουν να αναδείξουν το αριστουργηματικό κείμενο του Ίψεν.
Ο κ. Μιχαλακόπουλος, η κυρία Μαραγκού και ο κ. Μοσχίδης είναι σπουδαίοι στους ρόλους τους.
Η κυρία Κομνηνού εκτός από σπουδαία ηθοποιός είναι και μια γυναίκα εξαιρετικής ομορφιάς. Μοιάζει με παγόβουνο κάτω από το οποίο κρύβεται ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί - πάντα ήθελα να τη γράψω αυτήν τη φράση. Ελπίζω να μη με παρεξηγήσει κάποιος με αυτά που γράφω - είναι ολοφάνερο πως είμαι φαιδρός.
Η κυρία Μάκρα και ο κ. Πασσάς άφησαν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον - κι αυτή η φράση μου αρέσει. Η κυρία Σιάρκου είναι φίλη μου εδώ και πολλά χρόνια, αλλά, παρ' όλα αυτά, παίζει πολύ καλά.
Την επόμενη μέρα, ο κ. Τσαγκαρουσιάνος έκρινε πως -στο πλαίσιο της επιμόρφωσής μου- πρέπει να ακούσω ποιοτική ελληνική μουσική και με έστειλε στη Μουσική Σκηνή της Αθηναΐδας για να ακούσω τον Σταμάτη Κραουνάκη και την ομάδα Σπείρα-Σπείρα.
Ευτυχώς δεν γνώριζε πως ο κ. Κραουνάκης ανεβάζει φέτος μουσική επιθεώρηση και πως η παράσταση, εκτός από τραγούδια, περιέχει και σατιρικά νούμερα με κακές λέξεις.
Το έργο έχει τον τίτλο «Πόσο σ' αγαπώ... Επιθεώρηση!» και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ο κ. Κραουνάκης μου έκανε την τιμή και τη χάρη να με κάνει τραγούδι. Πρέπει να είναι ο μόνος συνθέτης στον κόσμο που έχει γράψει τραγούδι για έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει.
Επίσης, πρέπει να είναι πολύ καλός άνθρωπος αφού, μετά από τη «Μαρία την άσχημη», έγραψε τραγούδι και για μένα - επιτέλους, κάποιος γράφει τραγούδια και για εμάς τους κακομούτσουνους.
Θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Κραουνάκη για τη γενναιοδωρία του και για το υπέροχο τραγούδι. Η παράσταση είναι απολαυστική και δεν νομίζω πως υπάρχει σήμερα στην Αθήνα άλλο θέαμα αντάξιό της.
Τη δεύτερη φορά που πήγα είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πως η ομάδα Σπείρα-Σπείρα εκτός από ταλέντο διαθέτει και διακριτικότητα: η μοναδική Ελεάννα Καραντίνου μας υποδέχτηκε χαμογελαστή στην είσοδο -οι ηθοποιοί υποδέχονται τους θεατές- και μου είπε με στεντόρεια φωνή «Εσείς δεν είχατε έρθει ξανά πριν λίγες μέρες... με μια άλλη γυναίκα»; Καράμπα!
Υ.Γ. Στην κυρία Ζήνα δεν πήγα ακόμα γιατί δεν με αφήνει ο κ. Τσαγκαρουσιάνος. Μου άρεσε όμως ο τίτλος.
LIFO - 22/11/07
Τετάρτη, Νοεμβρίου 21, 2007
Πρωτοφανές!
Ζούμε σε μια χώρα όπου οτιδήποτε κι αν συμβεί – από μια απλή γρίπη ως σεισμό 8 Ρίχτερ- οι πάντες αναζητούν το κράτος. «Πού είναι το κράτος;» αναρωτιούνται όλοι και κανείς δεν κουνάει τον κώλο του ούτε για να πάει τα σκουπίδια του στον κάδο ανακύκλωσης. Πέρασε απαρατήρητο το γεγονός πως οι κάτοικοι των Ζωνιανών όχι μόνο δεν επιζητούσαν τόσα χρόνια τη συνδρομή του κράτους, αλλά μόλις το κράτος έκανε την εμφάνισή του στην περιοχή τους, πήραν ανάποδες. Ας γίνουν παράδειγμα προς μίμηση για εμάς τους υπόλοιπους.
Ποιος φοβάται τη σάτιρα;
Ο κ. Λάκης Λαζόπουλος αναρωτιέται ποιον φοβίζει η σάτιρα. Δεν γνωρίζω ποιους φοβίζει η σάτιρα του κ. Λαζόπουλου –όχι πάντως την εξουσία- αλλά αν κρίνω από το γεγονός πως στο κανάλι στο οποίο είναι σύμβουλος προγράμματος εδώ και 4 χρόνια δεν υπάρχει άλλη σατιρική εκπομπή εκτός από τη δική του, καταλήγω στο συμπέρασμα πως η σάτιρα σίγουρα φοβίζει τον ίδιο. Σε άλλη περίπτωση, θα υπήρχαν και άλλοι σατιρικοί καλλιτέχνες στο πρόγραμμα του Alpha. Είναι γνωστό πως σε πολύ δύσκολες εποχές –όπως η σημερινή – η σάτιρα και οι σατιρικοί συγγραφείς κάνουν πάρτι και έχουν μπροστά τους πεδίο δόξης λαμπρό. Είναι δε και απόλυτα λογικό. Το αξιοπερίεργο είναι πως – αν και όλοι το γνωρίζουν αυτό-φέτος η μόνη σατιρική εκπομπή (με πρόσωπο) στην ελληνική τηλεόραση είναι η εκπομπή του κ. Λαζόπουλου. Ο κ. Μητσικώστας δεν κάνει εκπομπή, ενώ η σάτιρα του κ. Πανούση προφανώς δεν κρίνεται καλή ούτε για το ραδιόφωνο. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η επιτυχία της σάτιρας του κ. Λαζόπουλου: είναι η μόνη σάτιρα –παγκοσμίως- που αρέσει τόσο σε αυτούς τους οποίους σατιρίζει όσο και στις διαφημιστικές εταιρίες. Κυρίως σε αυτές. Ο κ. Λαζόπουλος είχε χαρακτηρίσει κάποτε την Αλίκη Βουγιουκλάκη «εθνική αποκοιμίστρα». Το κενό της εκλιπούσης δεν φαίνεται – το καλύπτει έξοχα ο ίδιος.
Τρίτη, Νοεμβρίου 20, 2007
Κάμερες παντού
Αίσθηση έχει προκαλέσει η παραίτηση του προέδρου της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα και πέντε μελών της Ανεξάρτητης Αρχής – παραιτήθηκαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας επειδή οι κάμερες διαχείρισης κυκλοφορίας κατέγραφαν την πορεία για το Πολυτεχνείο. Νομίζω πως η απόφασή τους ήταν λανθασμένη γιατί οι κάμερες της αστυνομίας είναι χρήσιμες. Αν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το ’73 υπήρχαν κάμερες, θα γνωρίζαμε ποιοι πραγματικά βρίσκονταν εκεί και δεν θα μπορούσαν στη συνέχεια χιλιάδες άνθρωποι να υποστηρίζουν πως έκαναν αντίσταση στη χούντα, ενώ στην πραγματικότητα ήταν αραχτοί στα σπίτια τους.
Αι Γενεαί Πάσαι
Ο πιτσιρίκος γίνεται ντετέκτιβ και βρίσκει την ιδανική λύση για να εξαφανιστεί το έγκλημα από την όμορφη χώρα μας.
Συνεχίζονται οι έρευνες της Αστυνομίας στα Ζωνιανά και, όπως πάει το πράγμα, θα συνεχίζονται για αιώνες. Αν οι αστυνομικοί θέλουν πραγματικά να εντοπίσουν τους κακοποιούς και δεν κοροϊδεύουν την κοινωνία, γνωρίζω τον τρόπο να ανακαλύψουν την ταυτότητά τους, χωρίς κανένα κόπο και χωρίς να χρειαστεί οι υπόλοιποι κάτοικοι των Ζωνιανών να γίνουν ρουφιάνοι.
Το μόνο που χρειάζεται να μάθουν οι αστυνομικοί είναι ποιοι κάτοικοι των Ζωνιανών σηκώνουν στους ώμους τους τον Επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή. Αυτοί είναι οι εγκληματίες – είναι σίγουρο.
Έχω παρατηρήσει πως στην περιφορά του Επιταφίου στη χώρα μας τη μεγαλύτερη δραστηριότητα την επιδεικνύουν τα πιο ελεεινά και τρισάθλια υποκείμενα.
Αν δεις αυτούς που κουβαλάνε τον Επιτάφιο κι όλα αυτά τα τσουμπλέκια της εκκλησίας, ή καθάρματα θα είναι, ή ρουφιάνοι, ή κακοποιοί. Είναι εκπληκτικό αυτό το φαινόμενο.
Βιαστές, σωματέμποροι, έμποροι ναρκωτικών και όλα τα αποβράσματα της κοινωνίας συνωστίζονται γύρω από τον Επιτάφιο, σπρώχνονται και βρίζονται για το ποιος θα έχει την τύχη να πάει τον Χριστό βόλτα.
Αν τη Μεγάλη Παρασκευή οι αστυνομικοί κάνουν επιχείρηση-σκούπα στις εκκλησίες και συλλάβουν όλους αυτούς που σηκώνουν Επιτάφιο, θα εξαφανιστεί το έγκλημα από τη χώρα.
Το μόνο που με προβληματίζει είναι πως, αν οι αστυνομικοί συλλάβουν όλους τους εγκληματίες, δεν θα υπάρχει άνθρωπος να σηκώνει τον Επιτάφιο. Δεν πειράζει – θα του βάλουμε ρόδες και θα τον τσουλάμε.
Δευτέρα, Νοεμβρίου 19, 2007
Οι ουρανοί αγάλλονται
Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, στα Ζωνιανά υπάρχουν έφηβοι που οδηγούν πανάκριβα αυτοκίνητα και διαθέτουν υπέρογκους τραπεζικούς λογαριασμούς. Δεν θα πρέπει να βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα και να οδηγήσουμε τα παιδιά ενώπιον της Δικαιοσύνης, αφού δεν αποκλείεται να έχουν αποκτήσει περιουσίες από τόσο μικρή ηλικία με νόμιμο τρόπο. Μπορεί να λένε τα κάλαντα.
Και μια εορταστική προσφορά για τους αναγνώστες του μπλογκ: για να νιώσετε τη μαγεία των Χριστουγέννων και να γελάτε συνεχώς σαν παιδιά, φέτος αγοράστε γαλοπούλα από τα Ζωνιανά. Ελευθέρας βοσκής. Τα πούπουλα μην τα πετάξετε - να τα ρίξετε στο τζάκι.
Και μια εορταστική προσφορά για τους αναγνώστες του μπλογκ: για να νιώσετε τη μαγεία των Χριστουγέννων και να γελάτε συνεχώς σαν παιδιά, φέτος αγοράστε γαλοπούλα από τα Ζωνιανά. Ελευθέρας βοσκής. Τα πούπουλα μην τα πετάξετε - να τα ρίξετε στο τζάκι.
Κυριακή, Νοεμβρίου 18, 2007
Εγώ δεν ήμουν στο Πολυτεχνείο!
Κι όμως, υπάρχει κάτι που έχει αλλάξει στη χώρα μας. Επί χρόνια άκουγες διάφορους να εκστομίζουν τη φράση «ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο». Το έλεγαν μάλιστα με ύφος «τι να σου λέω τώρα, δεν θέλω να μιλάω γι’ αυτά» και άφηναν έναν αναστεναγμό – τον αναστεναγμό του πληγωμένου αριστερού που είδε τα όνειρά του για έναν καλύτερο κόσμο να γίνονται συντρίμμια.
Αν πιστέψουμε όλους αυτούς που κατά καιρούς έχουν δηλώσει πως βρίσκονταν εκεί τις ιστορικές και τραγικές μέρες του Νοέμβρη του ’73, μέσα στο Πολυτεχνείο θα πρέπει να βρίσκονταν γύρω στα 3 εκατομμύρια άτομα.
Βέβαια, η γενιά του Πολυτεχνείου δεν ήταν στο Πολυτεχνείο – η γενιά του Πολυτεχνείου ήταν αραγμένη στο σπίτι της, όπως ακριβώς και η σημερινή. Στο Πολυτεχνείο βρίσκονταν μερικές εκατοντάδες όμορφοι νέοι. Τα τελευταία χρόνια, όλο και λιγότεροι δηλώνουν πως βρίσκονταν στο Πολυτεχνείο – δεν πουλάει πια.
Δεν θα αργήσει η μέρα που κάποιος θα δηλώσει δημοσίως «εγώ δεν ήμουν στο Πολυτεχνείο» - σαν αυτό να είναι ένδειξη εντιμότητας και αθωότητας- και το κοινό θα τον αποθεώσει. Κι αυτοί, που αποδεδειγμένα βρίσκονταν εκεί, θα το κρύβουν για να μην …παρεξηγηθούν. Αν θέλεις να απαξιώσεις κάποιον, θα του λες «Εσύ μη μιλάς! Ήσουν στο Πολυτεχνείο!». Σημεία των καιρών.
Αν πιστέψουμε όλους αυτούς που κατά καιρούς έχουν δηλώσει πως βρίσκονταν εκεί τις ιστορικές και τραγικές μέρες του Νοέμβρη του ’73, μέσα στο Πολυτεχνείο θα πρέπει να βρίσκονταν γύρω στα 3 εκατομμύρια άτομα.
Βέβαια, η γενιά του Πολυτεχνείου δεν ήταν στο Πολυτεχνείο – η γενιά του Πολυτεχνείου ήταν αραγμένη στο σπίτι της, όπως ακριβώς και η σημερινή. Στο Πολυτεχνείο βρίσκονταν μερικές εκατοντάδες όμορφοι νέοι. Τα τελευταία χρόνια, όλο και λιγότεροι δηλώνουν πως βρίσκονταν στο Πολυτεχνείο – δεν πουλάει πια.
Δεν θα αργήσει η μέρα που κάποιος θα δηλώσει δημοσίως «εγώ δεν ήμουν στο Πολυτεχνείο» - σαν αυτό να είναι ένδειξη εντιμότητας και αθωότητας- και το κοινό θα τον αποθεώσει. Κι αυτοί, που αποδεδειγμένα βρίσκονταν εκεί, θα το κρύβουν για να μην …παρεξηγηθούν. Αν θέλεις να απαξιώσεις κάποιον, θα του λες «Εσύ μη μιλάς! Ήσουν στο Πολυτεχνείο!». Σημεία των καιρών.
Σάββατο, Νοεμβρίου 17, 2007
Χασίσι ήπιε κι ο Θεός και έφτιανε την πλάση
Η χώρα πλήττεται από σφοδρές βροχοπτώσεις με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί προβλήματα στην κυκλοφορία των αυτοκινήτων και να έχουν πλημμυρίσει σπίτια και καταστήματα. Στην Κρήτη τα καιρικά φαινόμενα είναι ήπια και οι αγρότες στα Ζωνιανά είναι χαρούμενοι επειδή ο Θεός ποτίζει τις χασισοφυτείες τους, τώρα που είναι περικυκλωμένοι από τους αστυνομικούς και δεν μπορούν να ξεμυτίσουν από τα σπίτια τους.
Ζει και βασιλεύει
Παρασκευή, Νοεμβρίου 16, 2007
Ο πιο διάσημος Έλληνας μπλόγκερ στα μπουζούκια
Την περασμένη εβδομάδα, πήγα στα μπουζούκια με τον M. Hulot, τον πιο διάσημο Έλληνα μπλόγκερ. Βέβαια, εγώ στα μπουζούκια πάω κάθε βράδυ αλλά ο M. Hulot – ως βαριά πεπλανημένος – ακούει μόνο ξένα και δεν ξέρει από αυτούς τους ιερούς χώρους.
Επιτέλους όμως, η LiFO αποφάσισε να κάνει μια συνέντευξη με τον κ. Πασχάλη Τερζή και, επειδή είναι όλοι τους και γαμώ τους άσχετους με το λαϊκό τραγούδι – με εξαίρεση τον Μιχάλη που είναι Δάσκαλος-, χρειάστηκε η δική μου συνδρομή.
Συναντήθηκα με τον M. Hulot στο Μεταξουργείο και άρχισα αμέσως να του τραγουδάω όλα τα τραγούδια του κ. Τερζή από τον πρώτο δίσκο του μέχρι τον τελευταίο. Εννοείται πως τα ξέρω όλα φαρσί – τον ακούω από τη δεκαετία του ’70, πολύ πριν τον ανακαλύψουν οι χαμουτζήδες. Του M. Hulot του άρεσαν τόσο πολύ τα τραγούδια, που άρχισε να βαράει ζεμπεκιές δίπλα στα φανάρια – οι οδηγοί του πετούσαν γαρύφαλλα.
Σε δέκα λεπτά τα ‘χε μάθει όλα και ξεκινήσαμε για την Ιερά Οδό. Εκεί συναντήσαμε τον κ. Τερζή και είχα τη χαρά να παρακολουθήσω τον M. Hulot επί το έργον – ο M. Hulot είναι μαιτρ στις συνεντεύξεις. Άδικα τον κουράσαμε τον άνθρωπο, βέβαια, γιατί ξέρω όλη τη ζωή του απέξω κι ανακατωτά – άμα με ρωτούσε ο M. Hulot, θα του τα ‘λεγα κι εγώ έτσι ακριβώς.
Κάποια στιγμή, ο M. Hulot τον ρώτησε αν με τον καιρό έχει αλλάξει ο τρόπος που τραγουδάει και τότε ο κ. Τερζής είπε μια ιστορία που δεν ήξερα: «Έχω να πω ένα περιστατικό με το Δερβενιώτη. Όταν πήγα να τραγουδήσω με το Νικολόπουλο και το Δερβενιώτη, ήθελα να εντυπωσιάσω το μπαρμπα-Θόδωρο και άρχισα να κάνω με το λαιμό μου διάφορα. Με σταματάει λοιπόν στο στούντιο και μου λέει "ε, παιδί μου, έλα έξω". "Ορίστε μαέστρο", του λέω. "Γιατί παιδί μου χλιμιντράς;" μου λέει, "τραγούδα ίσια κι ό,τι βγαίνει από σένα, μην βάζεις τέχνη". Το τραγούδι είναι ψυχή, μετά είναι τέχνη».
Πολύ συγκινήθηκα που ο κ. Τερζής είπε αυτήν την ιστορία με τον πατέρα του φίλου μας, του Σπύρου Δερβενιώτη. Τώρα ξέρω σε ποιον οφείλει ο Σπύρος το πνεύμα που διαθέτει.
Άλλα λόγια για τη συνέντευξη δεν έχω να πω. Ο κ. Τερζής είναι άρχοντας. Θα ήθελα όμως να παρακαλέσω τον κ. Χατζιδάκι-Θεοφανόπουλο να επιτρέψει στον κ. Τερζή να κυκλοφορήσει το τραγούδι «Ένας ευαίσθητος ληστής» σε cd. Είναι το αγαπημένο του τραγούδι και το τραγουδάει από το 1972 – εγώ νομίζω πως το λέει υπέροχα. Ακόμα κι αν δεν του αρέσει η εκτέλεση του κ. Τερζή – γούστα είναι αυτά -, δεν πρόκειται να πάθει κάτι το τραγούδι, αν το κυκλοφορήσει σε cd. Αν εγώ αύριο αποφασίσω να παίξω ή να διασκευάσω Σαίξπηρ, δεν θα πάθει τίποτα το έργο του Σαίξπηρ.
Αγαπητοί αναγνώστες, είμαι πολύ χαρούμενος που έχω αυτόγραφο από τον κ. Τερζή – έχω κι εγώ τα πρότυπά μου – κι ελπίζω να σας αξιώσει κάποτε ο Θεός να αποκτήσετε κι εσείς ένα. Τώρα περιμένω από τον M. Hulot να με πάρει μαζί του -μου το υποσχέθηκε-, όταν θα κάνει συνέντευξη με ένα άλλο μεγάλο ίνδαλμά μου. Δεν γράφω το όνομά του για να μην το προδώσω – όταν έρθει η ώρα, θα σας ενημερώσω.
Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.
Αφιερώνω στον κ. Τερζή ένα τραγουδάκι που του ταιριάζει απόλυτα.
Πέμπτη, Νοεμβρίου 15, 2007
Πίνω μπάφους και παίζω λύρα
Ο πιτσιρίκος πίνει μπάφους και παίζει λύρα στη λεβεντογέννα Κρήτη, προσπαθώντας να μυηθεί στα ήθη και στα έθιμα του ηρωικού νησιού.
Σοκ έχει προκαλέσει στην αγνή ελληνική κοινωνία η αποκάλυψη πως στα Ζωνιανά Ρεθύμνου υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια ένα άτυπο καθεστώς ατιμωρησίας.
Ενώ στην υπόλοιπη χώρα βασιλεύει ο νόμος, η τάξη και η αξιοκρατία, στα Ζωνιανά γίνεται διακίνηση ναρκωτικών και όλοι οπλοφορούν. Τα τρομακτικά αυτά στοιχεία ήρθαν στο φως μετά από επίθεση που δέχτηκαν οι αθώοι αστυνομικοί, ενώ κατευθύνονταν στα Ζωνιανά για να πιάσουν τους κακούς.
Συγκλονισμένοι δηλώνουν όλοι αυτοί που επί χρόνια ζητούν επίμονα τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών, αφού μόλις τώρα συνειδητοποίησαν πως όλα αυτά συνέβαιναν με την κάλυψη πολιτικών, δικαστικών και αστυνομικών και πως τα ναρκωτικά είναι απόλυτα νόμιμα στη χώρα μας - αρκεί βέβαια να ψωνίζεις από το σωστό άνθρωπο και όχι από τίποτα αλήτες.
Μετά από έρευνες της αστυνομίας στα Ζωνιανά, κατασχέθηκαν 500 τόνοι χασίς, 30.000 δενδρύλλια ινδικής κάνναβης και 200 κιλά κοκαΐνη, αλλά οι χρήστες δεν θα πρέπει να ανησυχούν, γιατί η αστυνομία θα βάλει τα δυνατά της ώστε να φτάσει σύντομα το εμπόρευμα στα χέρια τους και σε πολύ λογικές τιμές.
Παράλληλα οι αστυνομικοί βρήκαν 4.000 καλάσνικοφ, 200 μπαζούκας και 20 τανκς Leopard με γερμανικές πινακίδες, διπλούς αερόσακους και κοτσαδόρο, ενώ σε ένα πηγάδι ανακάλυψαν δυο υποβρύχια, ένα αεροπλανοφόρο και 40 ψαροτούφεκα.
Οι άνδρες της αστυνομίας δεν πίστευαν στα μάτια τους όταν είδαν 30 δενδρύλλια ινδικής κάνναβης στο γυναικωνίτη της Παναγιάς της Χασισωμένης, αλλά ήρθαν στα συγκαλά τους όταν ο παπα-Φούντας τους εξήγησε πως το τοπικό έθιμο απαιτεί να στολίζουν τον Επιτάφιο με μαριχουάνα.
Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης της αστυνομίας, βρέθηκαν στοιβαγμένες σε μια αποθήκη 830 Βουλγάρες καλλονές που προορίζονταν για τη χριστουγεννιάτικη αγορά και 40 Ρουμάνες που είχαν σιτέψει και ήταν για πέταμα.
Ακόμα, οι αστυνομικοί βρήκαν σε μια σπηλιά μια μεραρχία Γερμανών αλεξιπτωτιστών που τους είχαν φυλακισμένους οι Ζωνιανοί από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - τους κρατούσαν αιχμάλωτους, ώστε αν ξαναγίνει γερμανική επίθεση στην Κρήτη να τους χρησιμοποιήσουν ως ανταλλάγματα.
Οι υπέργηροι Γερμανοί στρατιώτες ευχαρίστησαν τους αστυνομικούς που τους απελευθέρωσαν και ζητούσαν επίμονα να μάθουν ποιος νίκησε στον πόλεμο και αν δικαιούνται σύνταξη μετά από 67 χρόνια θητεία.
Ο διευθυντής της αστυνομίας Ρεθύμνου δήλωσε πως είναι ικανοποιημένος από τις μέχρι τώρα έρευνες στα Ζωνιανά και πως το μόνο που τον ανησυχεί είναι ότι δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα τις πυρηνικές κεφαλές και τις ατομικές βόμβες.
Οι κάτοικοι των Ζωνιανών είναι ενοχλημένοι από την παρουσία της αστυνομίας, γιατί δεν μπορούν να πάνε να ποτίσουν τις χασισοφυτείες τους, ενώ το σχολείο του χωριού παραμένει κλειστό γιατί τα πιτσιρίκια, αν δεν πιουν πρώτα κάνα μπάφο, δεν μπορούν να εμπεδώσουν το πυθαγόρειο θεώρημα και την απλή μέθοδο των τριών.
Τους Ζωνιανούς τους ενδιαφέρει πολύ να μάθουν τα παιδιά τους μαθηματικά -ιδιαίτερα πρόσθεση, αφαίρεση και πολλαπλασιασμό-, ώστε, όταν τα στέλνουν να πουλήσουν χασίς και κοκαΐνη, να δίνουν σωστά τα ρέστα και να μην κάνουν παράπονα οι πελάτες.
Κάνουν μάλιστα πολλά παιδιά ώστε να υπάρχουν αρκετά χέρια στην οικογένεια για να διακινούν τα χασίσια στην αγορά και παράλληλα να μη δημιουργείται πρόβλημα, αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και κάποιος άσχετος κι αδέκαστος δικαστής βάλει στη στενή κάνα κοπέλι.
Ο πρόεδρος του χωριού ζήτησε σεβασμό από τις Αρχές γιατί στα Ζωνιανά δεν πάτησαν ποτέ Τούρκοι. Τελικά, στα μέρη της Ελλάδας που δεν πάτησαν οι Τούρκοι οι κάτοικοι είναι εντελώς απολίτιστοι - στις υπόλοιπες περιοχές όλο και βελτιωθήκαμε κάπως κατά τη διάρκεια των χρυσών αιώνων της Τουρκοκρατίας.
Οι Ζωνιανοί πολέμησαν ηρωικά σε όλους τους σύγχρονους πολέμους του έθνους, γιατί ήταν πάντα υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών και δεν ήξεραν τι τους γίνεται, με αποτέλεσμα να τρέχουν σαν χαζοί όπου ακούγανε τουφεκιές, οπότε τώρα ζητούν να εφαρμοστεί ένας νόμος της μινωικής εποχής ο οποίος επιτρέπει σε όσους έχουν προγόνους που πολέμησαν για την πατρίδα να παίρνουν άδεια εμπορίας ναρκωτικών, όπλων και γυναικών.
Οι κάτοικοι των Ανωγείων είναι έξαλλοι με την αστυνομική επιχείρηση στα Ζωνιανά, γιατί πιστεύουν πως αποτελεί έμμεση διαφήμιση του γειτονικού χωριού στο εξωτερικό και υποστηρίζουν πως το ανωγειανό χασίς είναι πιο αγνό από το ζωνιανό γιατί οι Ανωγειανοί χασισοκαλλιεργητές χρησιμοποιούν κοπριά και όχι φυτοφάρμακα.
Θορυβημένοι είναι και οι χασισέμποροι των Νομών Ηρακλείου και Χανίων που βλέπουν το χασίς τους να μένει αδιάθετο, ενώ οι χασισοκαλλιεργητές του Νομού Μεσσηνίας έχουν κινητοποιηθεί και ετοιμάζουν μεγάλη διαφημιστική καμπάνια για να αποκαταστήσουν τη φήμη των προϊόντων τους στην ολλανδική αγορά.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Ελλάδα παραπέμπεται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με την κατηγορία πως βάφτιζε το αλβανικό χασίς «ελληνικό» για να πάρει τις επιδοτήσεις των κοινοτικών κονδυλίων.
Οι εξελίξεις στα Ζωνιανά έχουν προβληματίσει πολλούς ιστορικούς, γιατί θεωρούν πως τα νέα στοιχεία που παρουσιάστηκαν ανατρέπουν τη μέχρι σήμερα επικρατούσα ιστορική αντίληψη για την αντίσταση των Κρητικών εναντίον των Γερμανών κατά τη διάρκεια της Μάχης της Κρήτης.
Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν πως οι Κρητικοί αντιστάθηκαν λυσσασμένα στη γερμανική επίθεση όχι από αυταπάρνηση και ηρωισμό -όπως πιστεύαμε μέχρι σήμερα-, αλλά επειδή νόμιζαν πως οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές είχαν σκοπό να καταστρέψουν τις χασισοφυτείες τους και να κατασχέσουν την κοκαΐνη.
Ο Γιάννης Σμαραγδής δήλωσε πως σκοπεύει να ξαναγυρίσει την ταινία Ελ Γκρέκο, γιατί τώρα είναι σίγουρος πως ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος έφυγε από την Κρήτη για να αποτοξινωθεί από τα ναρκωτικά, αλλά μάλλον δεν τα κατάφερε, αφού η τεχνοτροπία του αποδεικνύει περίτρανα πως έπινε μαύρο, την άκουγε και ήταν συνέχεια ντάγκλα.
Στην πραγματικότητα, οι Ζωνιανοί λοιδορούνται άδικα γιατί είναι σύγχρονοι εθνικοί ήρωες και εξυπηρετούν το εθνικό συμφέρον. Πριν από 25 χρόνια, το κυρίαρχο σύνθημα στη χώρα ήταν «Έξω οι βάσεις του θανάτου».
Οι αμερικάνικες βάσεις έκλεισαν, αλλά η βάση της Σούδας έμεινε. Έτσι, οι πολιτικοί, οι δικαστικές Αρχές, η αστυνομία και οι κάτοικοι των Ζωνιανών έβαλαν σε λειτουργία ένα πανέξυπνο και μακρόπνοο σχέδιο για να ξεφορτωθούν τη βάση της Σούδας: αποφάσισαν να γεμίσουν την Κρήτη ναρκωτικά, ώστε να κάνουν ναρκομανείς τους Αμερικανούς στρατιώτες και να είναι απόλυτα εξαρτημένοι από τις ναρκωτικές ουσίες.
Σήμερα γίνεται η επιχείρηση στα Ζωνιανά -όπως προέβλεπε το αρχικό σχέδιο-, εξαφανίζονται οι ναρκωτικές ουσίες από το νησί, οι Αμερικανοί στρατιώτες δεν βρίσκουν ούτε τσιγαριλίκι, μένουν χαρμάνια, και την πουλεύουν για την πατρίδα τους.
Η Σούδα είναι και πάλι δικιά μας! Ζήτω τα Ζωνιανά! Ζήτω η Κρήτη! Ζήτω οι μπάφοι της λευτεριάς!
LIFO - 15/11/07
Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007
Ο μονόλογος ενός πασόκου
Μετά την επανεκλογή του Γιώργου Παπανδρέου στην προεδρία του ΠαΣοΚ, ο πιτσιρίκος αφουγκράζεται τη φωνή ενός αγνού οπαδού του Κινήματος.
Με λένε Πέτρο. Πέτρο Κατσαπλιά. Ψηφίζω ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο τώρα – από παλιά. Οικογενειακή παράδοση. Ψηφίζω ό,τι ψήφιζε ο πατέρας μου. Κι ο πατέρας μου ό,τι ψήφιζε ο παππούς μου. Κι ο παππούς μου ό,τι ψήφιζε ο προπάππους μου. Κι ο προπάππους μου…εντάξει, πιο πριν ήταν οι Τούρκοι εδώ και δεν ψηφίζαμε. Μωρέ, καλύτερα ήταν τότε – δεν είχαμε και διλήμματα. Ούτε ΠΑΣΟΚ είχαμε. Ενώ τώρα, Παπανδρέου ή Βενιζέλος; Εγώ ψήφισα Παπανδρέου. Δαγκωτό. Αφού ο άλλος μου έχει Καραμανλή απέναντι. Τι θα του τραβήξω εγώ; Βενιζέλο; Μαλάκας είμαι; Όταν πέθανε ο Ανδρέας, έβαλα νερό στο κρασί μου και σου πετάω στο τραπέζι Σημίτη. Πρόσεξε, έχω στο χέρι τρεις αρσενικούς Παπανδρέου, δυο χήρες Παπανδρέου, μια κόρη Παπανδρέου κι ένα ξώγαμο Παπανδρέου. Έχω εφτά Παπανδρέου στο χέρι και παρ’ όλ’ αυτά σου πετάω Σημίτη. Ούτε Άκη, ούτε καν Αρσένη. Σημίτη! Εσύ έχεις Έβερτ. Με γεια σου με χαρά σου. Στις εκλογές, σε κερδίζω με Σημίτη. Εν τω μεταξύ, σου έχω κλείσει το μάτι ότι φιλαράκο ας ξεχάσουμε τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου, να κοιτάξουμε να συμμαζέψουμε λίγο τη χώρα γιατί πάμε κατά διαόλου. Κάνεις συνέδριο για εκλογή νέου προέδρου. Σε παρατηρώ. Να δω, θα είσαι εντάξει ή θα την κάνεις τη μαλακία; Μετά από την πρώτη ψηφοφορία, εσύ έχεις να διαλέξεις Σουφλιά ή Καραμανλή. Πρόσεξε, εγώ έχω Σημίτη. Το ξέρεις πως έχω Σημίτη. Κανονικά πρέπει να μου πετάξεις Σουφλιά. Τίμια πράγματα. Κοντό εγώ, κοντό κι εσύ. Καραφλό εγώ, καραφλό κι εσύ. Λογιστή εγώ, Σαρακατσάνο εσύ. Ξέρεις πως δεν πάει άλλο. Μας έφαγαν οι εθνάρχες, οι χαρισματικοί και οι γαμιάδες. Όσο πιο μικρή και ξεφτιλισμένη ή χώρα, τόσο πιο λεβέντες οι ηγέτες της. Ενώ με Σημίτη και Σουφλιά, θα έχουμε για πρώτη φορά δυο αρχηγούς στα πραγματικά μέτρα της Ελλάδας. Κάτι σε νανισμό δηλαδή. Τα ξέρεις όλα αυτά. Και τι κάνεις; Μου πετάς στο τραπέζι Καραμανλή! Όχι μόνο Καραμανλή, αλλά Κώστα Καραμανλή! Με προκαλείς! Αν και ξέρεις πως έχω ένα σωρό Παπανδρέου στο χέρι. Παρ’ όλ’ αυτά, μένω ψύχραιμος. Στις εκλογές του 2000 σε κερδίζω πάλι με Σημίτη. Δεν το ευχαριστιέμαι βέβαια γιατί εσύ έχεις Καραμανλή και το σωστό είναι να κερδίζω τον Καραμανλή σου με Παπανδρέου. Κρατάς τον Καραμανλή, αν και έχασε. Συνεχίζεις να με προκαλείς. Το 2004 δεν κρατιέμαι και σου πετάω Παπανδρέου. Γιώργο Παπανδρέου. Με κερδίζεις. Με Καραμανλή. Το 2007 πάλι τα ίδια. Μπαίνω στο δίλημμα να αλλάξω αρχηγό για να σε κερδίσω. Ξέρω πως ο Βενιζέλος μου κερδίζει τον Καραμανλή σου. Το ξέρεις κι εσύ. Αλλά εγώ δεν αλλάζω αρχηγό. Δεν θέλω να σε κερδίσω με Βενιζέλο γιατί δεν θα το ευχαριστηθώ. Με Παπανδρέου θέλω να σε κερδίσω. Γιατί μου έχεις πετάξει Καραμανλή. Και στις επόμενες εκλογές θα σε κερδίσω με Παπανδρέου και θα κάνω πάρτι! Μη μου κάνεις καμιά πουστιά και, λίγο πριν τις εκλογές, μου αλλάξεις τον Καραμανλή με κανέναν Αβραμόπουλο γιατί θα με ξενερώσεις τρελά. Να σου πω - αφού σε κερδίσω με Παπανδρέου και το πανηγυρίσω λίγο, μπορείς να τον στείλεις τον Καραμανλή. Σου υπόσχομαι κι εγώ να αποσύρω τον Παπανδρέου μου. Μετά μην κάνεις καμιά μαλακία και μου πετάξεις καμιά Ντόρα ή κάναν Κυριάκο γιατί θα πάρω πάλι ανάποδες και θα σου πετάξω άλλον Παπανδρέου. Να μου πετάξεις Ράπτη. Έλενα Ράπτη. Ωραίο μωρό. Εγώ θα σου πετάξω Εύα Καϊλή να γουστάρεις. Άντε γεια.
Δευτέρα, Νοεμβρίου 12, 2007
Γιώργο, ήρθε η ώρα σου
Αρκετά στελέχη και πολλοί φίλοι του ΠαΣοΚ -αν και χάρηκαν με τη νίκη του Γιώργου Παπανδρέου- έχουν προβληματιστεί γιατί οι δημοσκοπήσεις έδειξαν πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος θεωρείτο πιο ικανός να νικήσει τον Κώστα Καραμανλή. Δεν υπάρχει λόγος να στενοχωριέται ο κόσμος του ΠαΣοΚ. Τώρα που ο κ. Βενιζέλος ηττήθηκε στις εκλογές για την προεδρία του κόμματος, μπορεί να μεταπηδήσει στο άλλο μεγάλο δεξιό κόμμα της χώρας και να νικήσει τον κ. Καραμανλή όπως έδειχναν οι δημοσκοπήσεις. Αφού ο κ. Βενιζέλος γίνει πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, θα κατέλθει στις επόμενες εθνικές εκλογές ως αντίπαλος του Γιώργου Παπανδρέου. Απ’ αυτόν -όπως έδειξαν και οι χθεσινές εκλογές- ξέρουμε πως χάνει άνετα. Το ΠαΣοΚ είναι και πάλι κυβέρνηση.
Συμβουλή
Στις 20 Σεπτεμβρίου, ένας βλαμμένος πέταξε ένα ποτήρι με καφέ φραπέ στον Ευάγγελο Βενιζέλο την ώρα που ο τελευταίος προσερχόταν στα γραφεία του ΠαΣοΚ στη Χαριλάου Τρικούπη. Μετά την επανεκλογή του Γιώργου Παπανδρέου στην προεδρία του κόμματος, καλό θα ήταν, την επόμενη φορά που ο κ. Βενιζέλος θα ετοιμάζεται να διαβεί την πόρτα των γραφείων του ΠαΣοΚ, κάποιος να του πετάξει λίγο ρύζι.
Κυριακή, Νοεμβρίου 11, 2007
Ζωνιανά & Μάχη της Κρήτης
Θα πρέπει να διορθωθεί οπωσδήποτε το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού γιατί τα πρόσφατα γεγονότα στα Ζωνιανά ανατρέπουν την μέχρι σήμερα επικρατούσα ιστορική αντίληψη για την αντίσταση των Κρητικών εναντίον των Γερμανών κατά τη διάρκεια της Μάχης της Κρήτης. Είναι ολοφάνερο πια πως οι Κρητικοί αντιστάθηκαν στη γερμανική επίθεση όχι από αυταπάρνηση και ηρωισμό –όπως πιστεύαμε μέχρι σήμερα-, αλλά επειδή νόμιζαν πως οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές είχαν σκοπό να καταστρέψουν τις χασισοφυτείες και να κατασχέσουν την κοκαΐνη.
Και τώρα ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι. Αν δεν έχεις καρδιά, να μην το κατεβάσεις!
Και τώρα ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι. Αν δεν έχεις καρδιά, να μην το κατεβάσεις!
Σάββατο, Νοεμβρίου 10, 2007
Ζωνιανά - Όλη η αλήθεια!
Ο πιτσιρίκος αποκαλύπτει γιατί τα Ζωνιανά εξυπηρετούσαν τόσα χρόνια εθνικά συμφέροντα και γιατί οι κάτοικοι των Ζωνιανών είναι σύγχρονοι εθνικοί ήρωες που λοιδορούνται άδικα.
Πόσα χρόνια αποτελούσαν τα Ζωνιανά άβατο για την αστυνομία; Εικοσιπέντε. Ποιο ήταν το κυρίαρχο σύνθημα στη χώρα πριν από 25 χρόνια; «Έξω οι βάσεις του θανάτου». Οι αμερικανικές βάσεις έκλεισαν μετά από μερικά χρόνια αλλά η βάση της Σούδας έμεινε.
Έτσι, οι πολιτικοί, οι δικαστικές αρχές, η αστυνομία και οι κάτοικοι των Ζωνιανών έβαλαν σε λειτουργία ένα πανέξυπνο και μακρόπνοο σχέδιο για να ξεφορτωθούν τη βάση της Σούδας: αποφάσισαν να γεμίσουν την Κρήτη ναρκωτικά, ώστε να κάνουν ναρκομανείς τους αμερικανούς στρατιώτες και να είναι απόλυτα εξαρτημένοι από τις ναρκωτικές ουσίες.
Σήμερα γίνεται η επιχείρηση στα Ζωνιανά –όπως προέβλεπε το αρχικό σχέδιο- εξαφανίζονται οι ναρκωτικές ουσίες από το νησί, οι αμερικανοί στρατιώτες δεν βρίσκουν ούτε μπάφο, μένουν χαρμάνια, και την πουλεύουν για την πατρίδα τους. Η Σούδα είναι και πάλι δικιά μας! Ζήτω τα Ζωνιανά! Ζήτω η Κρήτη!
Οι Ζωνιανοί πλημμύρισαν
την Κρήτη με χασίσι
γιατί οι κωλοαμερικανοί
τους είχανε γαμήσει!
Άδικα κατηγόρησαν
τους κρητικούς λεβέντες
ο Πρετεντέρης κι ο Καψής
που κλάνουν πάντα μέντες!
Η ομάδα Σπείρα-Σπείρα έχει μπλογκ. Ωραιότατο μπλογκ. Περάστε. Ένας ένας και ευγενικά.
Παρασκευή, Νοεμβρίου 09, 2007
Πόσο σ’ αγαπώ…Σταμάτη Κραουνάκη!
Χτες το βράδυ, πήγα στη Μουσική - Θεατρική Σκηνή «Αθηναΐς» για την πρεμιέρα της παράστασης «Πόσο σ’ αγαπώ…Επιθεώρηση!». Ήταν μια παράσταση που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ποτέ όμως. Θέλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου τον κύριο Σταμάτη Κραουνάκη που μου έκανε τη χάρη να με κάνει …τραγούδι. Πολύ ωραίο τραγούδι. Ο κύριος Κραουνάκης πρέπει να είναι ο πρώτος συνθέτης στην παγκόσμια ιστορία της μουσικής που γράφει τραγούδι για έναν άνθρωπο τον οποίο δεν γνωρίζει - ούτε την όψη του, ούτε καν το όνομά του. Αν αυτό δεν είναι γενναιοδωρία…
Η παράσταση είναι έξοχη – ο κύριος Κραουνάκης και η ομάδα Σπείρα-Σπείρα πετάνε. Περισσότερα δεν μπορώ να γράψω τώρα γιατί με έχει νικήσει η συγκίνηση. Δυο στροφές από το τραγούδι «Ο πιτσιρίκος»:
Γούσταρα μικρός τους ρόκερς
τώρα παίζω με τους μπλόγκερς
πιτσιρίκο μου είσαι εδώ.
Με φωνάζουν πιτσιρίκο
τα εν δήμω τώρα εν οίκω
τι ψυχή θα παραδώ.
Κι αν ταυτίζομαι μαζί σου
είναι που ‘βρα στη φωνή σου
τον κοινό αναστεναγμό.
Και μερικοί ακόμα στίχοι που έγραψε ο κύριος Κραουνάκης αλλά δεν ήταν δυνατόν να μπουν στο τραγούδι γιατί -δυστυχώς- δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Δεν ζήτησα την άδειά του για να τους δημοσιεύσω αλλά πιστεύω πως δεν θα ενοχληθεί:
Να ‘ναι κι οι γονείς σου ακμαίοι
που γαμάτο ντι εν έι
σου ‘χει κληροδοτηθεί.
Μπαμπά, αυτό το τραγούδι είναι για σένα.
Η παράσταση είναι έξοχη – ο κύριος Κραουνάκης και η ομάδα Σπείρα-Σπείρα πετάνε. Περισσότερα δεν μπορώ να γράψω τώρα γιατί με έχει νικήσει η συγκίνηση. Δυο στροφές από το τραγούδι «Ο πιτσιρίκος»:
Γούσταρα μικρός τους ρόκερς
τώρα παίζω με τους μπλόγκερς
πιτσιρίκο μου είσαι εδώ.
Με φωνάζουν πιτσιρίκο
τα εν δήμω τώρα εν οίκω
τι ψυχή θα παραδώ.
Κι αν ταυτίζομαι μαζί σου
είναι που ‘βρα στη φωνή σου
τον κοινό αναστεναγμό.
Και μερικοί ακόμα στίχοι που έγραψε ο κύριος Κραουνάκης αλλά δεν ήταν δυνατόν να μπουν στο τραγούδι γιατί -δυστυχώς- δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Δεν ζήτησα την άδειά του για να τους δημοσιεύσω αλλά πιστεύω πως δεν θα ενοχληθεί:
Να ‘ναι κι οι γονείς σου ακμαίοι
που γαμάτο ντι εν έι
σου ‘χει κληροδοτηθεί.
Μπαμπά, αυτό το τραγούδι είναι για σένα.
Πέμπτη, Νοεμβρίου 08, 2007
Καντήφλα 2007
Έξι μήνες μετά τον τελευταίο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον και έξι μήνες πριν τον επόμενο, ο πιτσιρίκος παρουσιάζει στερητικό σύνδρομο, θυμάται πως «στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι» και απολαμβάνει το Φεστιβάλ Τραγουδιού της όμορφης Θεσσαλονίκης.
Με απόλυτη επιτυχία στέφθηκε για μια ακόμα φορά το Φεστιβάλ Tραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Η μεγάλη γιορτή του ελληνικού τραγουδιού διεξήχθη για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΠΑΟΚ - δυστυχώς, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η ένδοξη ομάδα του δικεφάλου του Βορρά να ξεσπιτωθεί, να μείνει απροπόνητη για μερικές μέρες και να ηττηθεί εύκολα από το Μαρούσι, βυθίζοντας σε βαρύ πένθος την όμορφη νυφούλα του Θερμαϊκού.
Στο φετινό Φεστιβάλ Τραγουδιού επικράτησαν χαμηλοί τόνοι, εξαιτίας της εμμονής των Σκοπίων να ονομάζονται «Μακεδονία» και όχι «Μπαρμπαριά»· τα πέντε χρόνια που δεν διεξαγόταν Φεστιβάλ Τραγουδιού οι Σκοπιανοί είχαν ηρεμήσει, αλλά η αναβίωσή του το 2005 θεωρήθηκε εχθρική ενέργεια και άρχισαν να μας κάνουν ξανά κασκαρίκες.
Τη βραδιά του ημιτελικού ακούστηκαν 16 τραγούδια που κάλυπταν όλο το φάσμα του ελληνικού τραγουδιού, από το σμυρνέικο τσιφτετέλι ως το τρικαλινό hip-hop και από την ηπειρώτικη μπαλάντα ως το θρακιώτικο μοιρολόι με r'n'b πινελιές.
Το κοινό εκστασιάστηκε τόσο πολύ με τους πεισιθάνατους ερμηνευτές οπότε ήταν απόλυτα λογικό να δυσανασχετήσει όταν ξεκίνησε το κεφάτο αφιέρωμα στον Γιώργο Ζαμπέτα που είχαν ετοιμάσει η Μαργαρίτα Μυτιληναίου και η Λίνα Νικολακοπούλου - η κ. Νικολακοπούλου έχει χάσει το target group της, τώρα που οι γιάπηδες πουλάνε άρον άρον τα ακριβά τους διθέσια για να ξοφλήσουν τα τραπεζοδάνεια και να μην πάνε φυλακή, και, μέχρι να ανακάμψει το χρηματιστήριο ώστε να εμπνευστεί ξανά νέους στίχους, το έχει ρίξει στα αφιερώματα.
Από τα 16 τραγούδια επιλέχθηκαν τα 10 για τον τελικό κι έτσι καταλάβαμε πως οι έξι τραγουδιστές που αποκλείστηκαν δεν είχαν μεγάλο σόι, ενώ οι υπόλοιποι είχαν από καμιά διακοσαριά νοματαίους στο σπίτι να ξεσκίζονται στα τηλεφωνήματα και στα SMS για να τους ψηφίσουν.
Η βραδιά του τελικού ξεκίνησε με το τραγούδι που νίκησε στο περσινό φεστιβάλ, αφού ο ερμηνευτής κατάφερε τελικά να πάρει μερικές ώρες άδεια από τον ηγούμενο του μοναστηριού στο οποίο κλείστηκε το καλοκαίρι· δεν είχε αντέξει την τεράστια επιτυχία που γνώρισε μετά την περσινή του νίκη και απαρνήθηκε τα εγκόσμια.
Στη συνέχεια, τραγούδησαν οι παρουσιάστριες του διαγωνισμού αδελφές Μαγγίρα, που πάντρεψαν υπέροχα την ξινίλα με τη σάχλα, δίνοντας με ένα μοναδικό τρόπο το στίγμα της νέας εποχής του φεστιβάλ.
Οι αδελφές Μαγγίρα δεν χωρίζουν ποτέ και είναι αποφασισμένες να κάνουν καριέρα μαζί επειδή θυμούνται τις ορμήνειες της μαμάς τους που -όταν έφευγαν με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ από την Ξάνθη για να έρθουν στην πρωτεύουσα- τους έδωσε ένα τάπερ με κεφτεδάκια και τις συμβούλεψε να μη χωρίσουν ποτέ ώστε να προστατεύει η μια την άλλη γιατί ο χώρος της show biz είναι πολύ βρόμικος και υπάρχει ο κίνδυνος να πέσουν στα ναρκωτικά.
Το δύσκολο κοινό της Θεσσαλονίκης αποθέωσε τους διαγωνιζόμενους τραγουδιστές μασώντας μανιασμένα τσίχλα καθ' όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ. Δεν υπήρχε θεατής στο γήπεδο που να μη μασάει τσίχλα.
Αυτό μάλλον συνέβαινε επειδή απαγορευόταν το κάπνισμα, αλλά δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε την πιθανότητα το ψαγμένο κοινό της συμπρωτεύουσας να ήθελε με αυτόν το συμβολικό τρόπο να στείλει στους τραγουδιστές το μήνυμα πως «καλύτερα να μασάς παρά να τραγουδάς».
Οι διοργανωτές απέκρυψαν από τους θεατές την ήττα του ΠΑΟΚ από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη για να μην καταρρακωθεί κι άλλο η λίμπιντό τους· οι Θεσσαλονικείς είναι ερωτικοί, αλλά τα τελευταία χρόνια οι πιο φιλόδοξοι την πουλεύουν για την Αθήνα, ενώ παράλληλα τα καλά ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια της Θεσσαλονίκης ανοίγουν καταστήματα στην πρωτεύουσα και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η πόλη να έχει πάρει την κάτω βόλτα και να μη θυμίζει σε τίποτα τον υπέροχο γαμηστρώνα του παρελθόντος, όταν όλοι το έκαναν ανέμελα καταμεσής του δρόμου ή ακόμα και πάνω στα δέντρα, αδιαφορώντας για αναχρονιστικά ταμπού και μικροαστικές προκαταλήψεις.
Έχει πέσει τόσο πολύ η αυτοεκτίμηση των Θεσσαλονικέων που είναι χαρακτηριστικό πως, κάθε φορά που ακουγόταν η λέξη «Θεσσαλονίκη» από το στόμα κάποιου, χειροκροτούσαν πανηγύριζαν και χτυπιόντουσαν στις κερκίδες για κάνα τέταρτο. Αν δεν ήξερες πως το φεστιβάλ διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη, θα σχημάτιζες την εντύπωση πως παρακολουθείς συναυλία για Θεσσαλονικιούς μετανάστες στο Λεβερκούζεν.
Και τα 10 τραγούδια είχαν ευαίσθητους στίχους που μας προέτρεπαν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να περνάμε τις γιαγιάδες απέναντι. Από μια άποψη, το Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης αποτελεί το σύγχρονο υποκατάστατο του κατηχητικού και είναι άδικο που κάποιοι ελιτιστές -όπως ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος- το σνομπάρουν και το λοιδορούν.
Από την άλλη, βλέποντας αυτούς τους ευαίσθητους ανθρώπους να τραγουδάνε και τους ευαίσθητους θεατές να τους αποθεώνουν, αναρωτιέσαι πού στην ευχή είναι κρυμμένοι όλοι αυτοί οι ευαίσθητοι τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου; Πού έχουνε φωλιά να πάμε να τους βρούμε;
Ακούγοντας τα τραγούδια, θέλεις να πάρεις σβάρνα τους δρόμους και να κάνεις αγαθοεργίες ή να φιλάς τους περαστικούς, αλλά με το που ξεμυτίζεις από την πόρτα του σπιτιού σου πέφτεις συνέχεια πάνω σε ρεμάλια που σε σπρώχνουν και σε βρίζουν.
Κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας, ο Φίλιππος Πλιάτσικας ανέλαβε να προβληματίσει κι άλλο τους θεατές ώστε να γίνουν ακόμα καλύτεροι άνθρωποι. Τον συνόδευε η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, οπότε, όπως καταλαβαίνετε, ο άνθρωπος τα έλεγε γρήγορα τα τραγούδια, γιατί οι μουσικοί της ΕΡΤ, άμα τελειώσει η βάρδιά τους, παρατάνε τα όργανα κάτω και φεύγουν τρέχοντας.
Μαζί του στη σκηνή βρέθηκε και το συγκρότημα Δραμαμίνη, που ονομάζεται έτσι επειδή τα μέλη του είναι από τη Δράμα - ευτυχώς που δεν είναι από την Καβάλα γιατί θα λέγονταν Καβαλίνα.
Ο Φίλιππος Πλιάτσικας όλο και έλεγε τάχα μου αδιάφορα «τώρα θα σας πω ένα τραγούδι που έγραψα παλιά», αλλά ο σκοπός του ήταν να καταλάβουμε όλοι πως αυτός είχε γράψει τα καλύτερα τραγούδια των Πυξ Λαξ και πως τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος ήταν για τα μπάζα και δεν έπιαναν μια μπροστά του.
Κάποια στιγμή είπε πως θα τραγουδήσει ένα τραγούδι που είχε γράψει όταν ήταν μικρός - το πρόβλημα δεν ήταν πως το τραγούδι μιλούσε για γκρεμούς και υπαρξιακά αδιέξοδα αλλά το γεγονός πως η γαϊδουροεφηβεία του συνεχίζεται ακόμα. Μιλάμε, ο άνθρωπος είναι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος της δισκογραφίας. Τραγουδάει και συννεφιάζει.
Σε δυο τραγούδια είχε μαζί του κι έναν μαυρούλη, πολύ προβληματισμένο -αυτός θα πρέπει να ήταν χαρούμενος άνθρωπος πριν γνωρίσει τον Φίλιππο Πλιάτσικα.
Το τρίτο βραβείο του φεστιβάλ κέρδισε το τραγούδι «Αρετούσα». Ο συνθέτης δεν έμεινε ικανοποιημένος από τους περισσότερους από 10.000 δεκαπεντασύλλαβους στίχους του Ερωτόκριτου και σκέφθηκε να γράψει μερικούς ακόμα για να συμπληρώσει τα κενά που άφησε ο Βιτσέντζος Κορνάρος.
Το δεύτερο βραβείο απονεμήθηκε στην «Ελεγεία», ένα αισθαντικό, ατμοσφαιρικό τραγούδι, το οποίο ερμήνευσε υπέροχα μια τραγουδίστρια με πολλή τρίχα στα χέρια - μιλάμε για θηλυκό Ευαγγελάτο.
Το πρώτο βραβείο πήγε σε έναν ράπερ από την Τούμπα που ερμήνευσε το χριστιανικό hip-hop «Αγάπη είναι», προτρέποντάς μας να δίνουμε αίμα, να κάνουμε το σταυρό μας και να μην ξενογαμάμε.
Ο τραγουδιστής έλεγε αργά τα λόγια για να τα πιάνουν και τα ΚΑΠΗ, ενώ παράλληλα έπιανε συνέχεια το λιλί του πάνω από το παντελόνι, ώστε να καταλάβουν όλοι πως είναι ερωτιάρης Σαλονικιός και να ξεσκιστούν να τον ψηφίζουν.
Καλά έκανε ο άνθρωπος, γιατί μπορεί να μπερδευόταν το κοινό και να ψήφιζε κάναν Αθηναίο. Είπαμε να τους φιλοξενούμε στην όμορφη πόλη μας, αλλά όχι να μας πάρουν και το βραβείο οι χαμουτζήδες. Βάλτε φωτιά / κάψτε καλά / Ομόνοια και Πειραιά / το Σύνταγμα και τη Βουλή / την μπασταρδούπολη αυτή / και της μαμάς σας το... συγνώμη, παρασύρθηκα.
Το κοινό της Θεσσαλονίκης αποθέωσε τους νέους δημιουργούς και έδωσε ραντεβού για του χρόνου. Αν οι Σκοπιανοί συνεχίσουν να μας κάνουν τζιριτζάντζουλες, μπορούμε να κάνουμε το Φεστιβάλ Τραγουδιού στα σύνορα για να τους σκιάξουμε. Ή μπορούμε να το κάνουμε στο Ρούπελ ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου για να τα κάνουν πάνω τους.
Είναι πραγματικά υπέροχο που -χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει- δεν αλλάζει τίποτα στη Θεσσαλονίκη. Η επίσημη δοξολογία προς τιμήν του Αγίου Δημητρίου, η παρέλαση της 28ης, οι παπάδες, οι εθνοπατέρες, ο Μεγαλέξανδρος, τα Φεστιβάλ Τραγουδιού και Κινηματογράφου - οι άνθρωποι είναι λες και τους έχεις κουρδίσει.
Είναι τέτοια η προσήλωση των Θεσσαλονικέων στις παραδόσεις και τηρούν τόσο απαρέγκλιτα τα έθιμα του τόπου τους, που είναι να απορεί κανείς πώς δεν πήραν ανάποδες όταν ο ελληνικός στρατός μπήκε στη Θεσσαλονίκη, τους απελευθέρωσε από τους Τούρκους και τους έβγαλε από το πρόγραμμά τους.
LIFO - 08/11/07
Τετάρτη, Νοεμβρίου 07, 2007
Ημέρα τση Ζάκυθος
Η εφημερίδα «Ημέρα τση Ζάκυθος» έκανε ένα αφιέρωμα στα blogs – ιδιαίτερα στα ζακυνθινά blogs γιατί είμαστε και καρατοπικιστές. Βέβαια, τα ζακυνθινά blogs είναι τα καλύτερα και όσοι δεν τα διαβάζετε χάνετε. Αφού ευχαριστήσω τον συντάκτη του άρθρου για την τιμητική αναφορά, σας παραπέμπω στο site της καλής εφημερίδας για να διαβάσετε το αφιέρωμα (ανάμεσα στις φωτογραφίες των ζακυνθινών μπλόγκερ, θα βρείτε και μια δικιά μου που τραβήχτηκε το περασμένο καλοκαίρι – είμαι στο Γέρακα και ταΐζω μενουδέλι μια γιγαντιαία χελώνα).Το αφιέρωμα εδώ.
Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2007
Ζωνιανά
Σοκ έχει προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία η αιματηρή ενέδρα που έστησαν οι χασισοκαλλιεργητές και οι έμποροι ναρκωτικών στους αστυνομικούς που προσπάθησαν να κάνουν ελέγχους στα Ζωνιανά για εντοπισμό χασίς – προφανώς, οι έμποροι από τα Ζωνιανά άρχισαν να πουλάνε φούντα στις πιάτσες που ανήκουν στη δικαιοδοσία των αστυνομικών και τους έκλεβαν την πελατεία. Αν και δεν γνωρίζω τα ακριβή στοιχεία για τη διακίνηση ναρκωτικών στη λεβεντογέννα Κρήτη, είμαι σίγουρος πως οι χρήστες έχουν μειωθεί αισθητά. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τα πεσμένα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ στο νησί στις τελευταίες εκλογές.
Running in the family
Ο πιτσιρίκος αναλύει τις ευγενείς -πλην όμως παρεξηγημένες- προθέσεις των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και αποκαθιστά την τάξη.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φαίνεται περίεργο σε κάποιους πολιτικούς αναλυτές το γεγονός πως οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ στηρίζουν τον Γιώργο Παπανδρέου, αν και πιστεύουν πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να κερδίσει στις εκλογές τον Κώστα Καραμανλή.
Τα πράγματα είναι απλά: Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν βάζουν πάνω απ’ όλα το κόμμα αλλά τον θεσμό της οικογένειας. Ναι, τον θεσμό της οικογένειας. Δεν τους ενδιαφέρει η νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές – πάνω απ’ όλα τους ενδιαφέρει η ψυχική υγεία των παιδιών του Γιώργου Παπανδρέου.
Αν ο Παπανδρέου εκλεγεί πρωθυπουργός, τα παιδιά του θα έχουν προπάππου, παππού και πατέρα που θα έχουν διατελέσει πρωθυπουργοί.
Όπως καταλαβαίνετε, το φορτίο που θα πέσει στους ώμους τους θα είναι αβάσταχτο, αφού όλοι θα τα συγκρίνουν με τους προγόνους τους, κάνοντάς τα να αισθάνονται μειονεκτικά.
Ε τότε, θα πρέπει οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ να ψηφίσουν Ευάγγελο Βενιζέλο ώστε να μην έχει τη δυνατότητα ο Γιώργος Παπανδρέου να εκλεγεί πρωθυπουργός και τα παιδιά του να ζήσουν γαλήνια, θα αντιτείνει εύλογα κάποιος.
Όχι, γιατί σε αυτήν την περίπτωση τα παιδιά του Γιώργου Παπανδρέου θα τραυματιστούν ψυχικά μιας και όλοι θα θεωρούν τον πατέρα τους αποτυχημένο. Ενώ, αν παραμείνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, δεν θα είναι και για πέταμα.
Άλλωστε, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν πιστεύει πως θα κερδίσει στις επόμενες εκλογές. Απλώς, δεν θέλει να δώσει στον «ξένο» Ευάγγελο Βενιζέλο τη χαρά να είναι αυτός που θα διαλύσει το ΠΑΣΟΚ.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ και, άρα, Παπανδρέου πρέπει να το διαλύσει. Αυτό είναι το σωστό. Απόλυτα σύμφωνο με τις παραδόσεις του τόπου.
Θα ήθελα να ενημερώσω τις πολυπληθείς θαυμάστριες του κ. Χρήστου Χωμενίδη που διαβάζουν αυτό το ταπεινό μπλογκ, πως ο κ. Χωμενίδης είναι πολύ καλά και θέλει να βγει, να το φωνάξει, να το πει. Από μεριάς μου, θα ήθελα να του αφιερώσω ένα τραγουδάκι που εγκαινιάζει και επίσημα την εορταστική περίοδο που ακολουθεί. You can count on me!
Άννα μην κλαις, θα γυρέψουμε βερεσέ από τη σάτιρα
Η Άννα Διαμαντοπούλου, αφού κατάφερε με τις δηλώσεις της στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ να κάνει σαφές σε όλους πως έχει χεσμένο το κόμμα στο οποίο ανήκει και πως το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το πολιτικό της μέλλον, δήλωσε στο Mega πως «η σάτιρα του Λάκη Λαζόπουλου είναι σχολείο για τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους». Προφανώς, η κ. Διαμαντοπούλου προσπαθεί να κολακέψει και να εξευμενίσει τον κ. Λαζόπουλο ώστε να αποφύγει τα βέλη της σάτιράς του που λογικά θα στραφούν πάνω της, εξαιτίας των αντιφατικών της δηλώσεων. Θαρρώ πως η σάτιρα του κ. Λαζόπουλου δεν είναι σχολείο μόνο για τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους αλλά για όλους μας – ειδικά, όταν οργίζεται με τα κακώς κείμενα ή συγκινείται με τις αδικίες σε βάρος συνανθρώπων μας και αμέσως μετά μας καλεί να κάνουμε υπομονή για λίγα λεπτά διαφημίσεων ώστε να επιστρέψει εξίσου οργισμένος ή με βουρκωμένα μάτια, όπως ήταν πριν το διάλειμμα, σαν να μη μεσολάβησαν γιαούρτια, κινητά και τραπεζοδάνεια. Νομίζω πως η τεχνική του κ. Λαζόπουλου είναι απαράμιλλη. Θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλα τα σχολεία. Ή ακόμα και στα νηπιαγωγεία.
Δευτέρα, Νοεμβρίου 05, 2007
Bloggers*Republic
Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Μάιο. Το bloggers*republic ήταν μια απλή ιδέα, με αφορμή ένα θέμα που μας απασχόλησε (η ελευθερία στο διαδίκτυο) η οποία κατάφερε να προκαλέσει το ενδιαφέρον ακόμα και του Τύπου, κάτι που μας χαροποίησε ιδιαίτερα. Το ίδιο και οι πολύ καλές συμμετοχές από designers που έδωσαν λίγο από τον ελεύθερο χρόνο τους για να ασχοληθούν και να παρουσιάσουν εικαστικά το θέμα. Αργήσαμε λίγο -λόγω περιορισμένου ελεύθερου χρόνου-, αλλά καταφέραμε να συγκεντρώσουμε τις συμμετοχές, να τις τυπώσουμε και να οργανώσουμε μερικές εκθέσεις.
Έτσι, φτάσαμε στα πρώτα “εγκαίνια”. Από την Πέμπτη 8.11 (ώρα 18:00) και μέχρι 26.11, η έκθεση freedom@internet του bloggers*republic θα βρίσκεται στο φρέσκο vinyl microstore (Διδότου 34).
Αυτά λέει ο crazymonkey - για να τα λέει αυτός, έτσι είναι.
Κυριακή, Νοεμβρίου 04, 2007
Un homme et une femme
Ο πιτσιρίκος αναλύει τις αιτίες που οδήγησαν τον Νικολά και τη Σεσιλιά σε χωριστά μονοπάτια.
Με μια λιτή ανακοίνωση της γαλλικής προεδρίας ανακοινώθηκε πως η Σεσιλιά και ο Νικολά Σαρκοζί πήραν διαζύγιο κοινή συναινέσει και πως δεν πρόκειται να προβούν σε κανένα σχόλιο.
Το διαζύγιο τους προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση γιατί όλοι γνωρίζουν πως οι Γάλλοι δεν έχουν πρόβλημα με τις απιστίες – κάθε Γάλλος και κάθε Γαλλίδα έχουν από καμιά εικοσαριά ερωτικούς παρτενέρ για να μη βαριούνται, και άρα δεν έχουν κανένα λόγο να χωρίζουν.
Η Σεσιλιά Σαρκοζί, σε συνέντευξη που παραχώρησε μετά τον χωρισμό της, είπε πως δεν ήταν εύκολα τα χρόνια που πέρασε δίπλα στο Νικολά.
Καλά, ας ήταν παντρεμένη με κάναν Τουρκαλά σε κάνα κωλοχώρι της ανατολικής Τουρκίας, που θα της έριχνε κάθε μέρα ξύλο επί είκοσι χρόνια και τότε θα έβλεπε αν ήταν εύκολα ή δύσκολα τα πράγματα με τον Νικολά.
Η Σεσιλιά είπε ακόμα πως για είκοσι χρόνια αφοσιώθηκε στον σύζυγό της και έμεινε στη σκιά του.
Λέγεται πως πίσω από κάθε μεγάλο άντρα κρύβεται μια μεγάλη γυναίκα –ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι μεγάλες γυναίκες πάνε και κρύβονται πίσω από τους άνδρες τους-, αλλά στην περίπτωση του ζεύγους Σαρκοζί δεν ίσχυε κάτι τέτοιο αφού η Σεσιλιά είναι πιο ψηλή από τον Νικολά και, όσο και να κρυβόταν καμπουριάζοντας πίσω από τον σύζυγό της, εμείς τη βλέπαμε. Τσα!
Το πιο σημαντικό σημείο στη συνέντευξη της Σεσιλιά ήταν η εκμυστήρευσή της πως ποτέ δεν αισθάνθηκε άνετα που περιτριγυριζόταν από βοηθούς και οδηγούς. Ε βέβαια, αφού ήταν σουρλουλού και γυρνούσε με τους γκόμενους δεξιά κι αριστερά, ήταν ποτέ δυνατόν να της αρέσει να υπάρχουν και μάρτυρες;
Έβλεπαν τις πομπές της οι σωματοφύλακες και οι υπηρέτριες και πάθαιναν σοκ – μια από τις δούλες της, μόλις διαπίστωσε πως η κυρία της ήταν μια παστρικιά, έπαθε τέτοιο νευρικό κλονισμό που πήγε και κλείστηκε σε μοναστήρι. Εντάξει, υπερβάλλω λίγο αλλά είναι για τις ανάγκες του κειμένου – δείξτε λίγη κατανόηση.
Από την άλλη βέβαια, ο Νικολά Σαρκοζί – ήρθε κι αυτουνού η σειρά του- δεν ήταν και άγιος. Τη ζήλευε τη Σεσιλιά γιατί είναι όμορφη, ενώ αυτός είναι σαν ανάποδο γαμώτο.
Επίσης, ένιωθε κόμπλεξ επειδή η Σεσιλιά είναι πιο ψηλή. Όταν έβγαιναν μαζί, την υποχρέωνε να περπατάει ξυπόλητη και με λυγισμένα γόνατα – το τι καρφί και τι κουράδες σκύλων έχει πατήσει όλ’ αυτά τα χρόνια η Σεσιλιά δεν περιγράφεται.
Αν διαβάσετε ενδελεχώς την παγκόσμια ιστορία, θα διαπιστώσετε πως είναι γεμάτη από κοντούς άντρες που ήθελαν να αποκτήσουν δύναμη.
Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκει κι ο Σαρκοζί: είχε φάει τόση απόρριψη μικρός - δεν τον αφήνανε να κρατάει τη σημαία στη σχολική παρέλαση επειδή ήταν σαν νάνος -που ορκίστηκε πως όταν μεγαλώσει θα γίνει Πρόεδρος της Γαλλίας για να τους εκδικηθεί όλους.
Ο Νικολά και η Σεσιλιά γνωρίστηκαν το 1984. Η Σεσιλιά παντρευόταν τον Ζακ Μαρτέν και ο Νικολά Σαρκοζί ήταν ο δήμαρχος που τους πάντρεψε.
Τη μέρα του γάμου της είδε ο Νικολά τη Σεσιλιά και βάλθηκε να τη χωρίσει – ένα ακόμα χαρακτηριστικό γνώρισμα των κοντών είναι πως θέλουν να παίρνουν τις γυναίκες των άλλων. Μη δει ο κοντός ευτυχισμένο ζευγάρι, αμέσως να το χωρίσει.
Η Σεσιλιά έκανε τον πρώτο της γάμο μυστικά στο δημαρχείο γιατί ήταν με την κοιλιά στο στόμα και ντρεπόταν να πάει στην εκκλησία για να μη μάθει όλη η γαλλική κοινωνία πως ήταν μια αμαρτωλή.
Κι ήταν άγιος άνθρωπος ο Ζακ Μαρτέν, ο πρώτος της άνδρας. Ήταν ένας κωμικός ηθοποιός του θεάτρου – συνέχεια της έλεγε αστεία κι ανέκδοτα κι αυτή κρατούσε την κοιλιά της από τα γέλια. Πέθανε ο κακομοίρης τον περασμένο Σεπτέμβριο – Θεός σχωρέστονα, ησύχασε ο άνθρωπος.
Τώρα όλοι οι Γάλλοι παρακαλάνε να βρει γρήγορα γυναίκα ο Νικολά για να μην ξεσπάσει πάνω τους. Τα συνοικέσια και τα προξενιά πέφτουν βροχή αλλά η μια του ξινίζει, η άλλη του βρωμάει – ούτε κι αυτός δεν ξέρει τι θέλει.
Το καλό που τους θέλω να του βρούνε γρήγορα καμιά κοπέλα από σπίτι να τον στεφανώσουνε και να νοικοκυρευτεί γιατί, αν ο Νικολά μείνει πολύ καιρό μόνος του, μπορεί να λαλήσει από την αγαμία και να κάνει πυρηνικό πόλεμο.
"Ο Φιλελεύθερος" - 04/11/07
Σάββατο, Νοεμβρίου 03, 2007
Παρασκευή, Νοεμβρίου 02, 2007
Θεσσαλονίκη
Στη Θεσσαλονίκη, χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, δεν αλλάζει τίποτα. Η επίσημη δοξολογία προς τιμήν του Αγίου Δημητρίου, η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, οι παπάδες, οι εθνοπατέρες, ο Μεγαλέξανδρος, τα Φεστιβάλ Τραγουδιού και Κινηματογράφου – οι άνθρωποι είναι λες και τους έχεις κουρδίσει. Είναι τέτοια η προσήλωση των Θεσσαλονικέων στις παραδόσεις και τηρούν τόσο απαρέγκλιτα τα έθιμα του τόπου τους, που είναι να απορεί κανείς πώς δεν πήραν ανάποδες όταν ο ελληνικός στρατός μπήκε στη Θεσσαλονίκη, τους απελευθέρωσε από τους Τούρκους και τους έβγαλε από το πρόγραμμά τους.
Κι επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι και είμαστε περικυκλωμένοι από εχθρούς, ένα τραγουδάκι που θα διατηρήσει στα ύψη το εθνικό μας φρόνημα. Όλοι μαζί!
Κι επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι και είμαστε περικυκλωμένοι από εχθρούς, ένα τραγουδάκι που θα διατηρήσει στα ύψη το εθνικό μας φρόνημα. Όλοι μαζί!
ΡΑΠΟΡΤΟ
Μόλις κυκλοφόρησαν τα τεύχη Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου (2 σε ένα πακέτο) του ζακυνθινού περιοδικού ΡΑΠΟΡΤΟ. Οι πεντακόσιοι πρώτοι τυχεροί θα λάβουν δώρο και ένα πορτρέτο του Τσε Γκεβάρα, δημιουργία του ζακυνθινού ζωγράφου Διονύση Παπαδάτου. Ο κ. Παπαδάτος ζωγράφισε τον Τσε το 1969 – όταν εμείς ζωγραφίζαμε τον Τσε Γκεβάρα, εσείς είχατε ακόμα χούντα. Όταν τον ανακαλύψατε εσείς, εμείς τον είχαμε βαρεθεί. Αμή! Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι πως ο Τσε ήταν ζακυνθινός – σύμφωνα με ακριβείς πληροφορίες, ο Τσε γεννήθηκε στο Μπελούσι αλλά τον τόπο της γέννησής του διεκδικούν ακόμα το Σκουλικάδο, η Κουκουναρία και το Χουρχουλίδι. Ο Τσε έφυγε από τη Ζάκυνθο μετά τον μεγάλο σεισμό του ’53 – μπορεί να ήταν ατρόμητος στις μάχες αλλά με τους σεισμούς έκλανε μαλλί. Περισσότερες λεπτομέρειες για τον βίο και την πολιτεία του Τσε στη Ζάκυνθο, στο ΡΑΠΟΡΤΟ που κυκλοφορεί.
Πέμπτη, Νοεμβρίου 01, 2007
Πάμε για ορθοπεταλιές
Όποιος κυκλοφορεί στην Αθήνα θα έχει παρατηρήσει πως τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί εντυπωσιακά οι ποδηλάτες.
Η παρουσία χιλιάδων ποδηλάτων στους κεντρικούς δρόμους της πόλης δεν οφείλεται στη δημιουργία ποδηλατόδρομων -δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα-, αλλά στο γεγονός πως πολλοί συνάνθρωποί μας έχουν απελπιστεί από τα χρέη προς τις τράπεζες και αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους αυτοκτονίας.
Οπωσδήποτε είναι άλλο πράγμα να πηδήξεις από το μπαλκόνι κι άλλο να σε παρασύρει τρόλεϊ στην Πανεπιστημίου, ενώ κάνεις πετάλι αμέριμνος. Η αυτοκτονία διά ποδηλάτου έχει πιο πολύ σασπένς, γιατί δεν ξέρεις ούτε από πού θα σου έρθει, αλλά ούτε και πότε θα σου έρθει - η νταλίκα.
Οι ποδηλάτες συμπολίτες μας ζουν κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία και κάνουν πράξη τη ρήση «άδραξε τη μέρα». Το ποδήλατο τούς έχει αλλάξει τη ζωή. Τα πρωινά, όταν ξεκινούν για τη δουλειά, χαιρετούν τους δικούς τους με αγκαλιές και με φιλιά.
Αν βλέπετε κάποιον κύριο κάθε πρωί με την αυγή να πλακώνεται στα γλωσσόφιλα με την καλή του στην είσοδο του σπιτιού του, να ξέρετε πως είναι ποδηλάτης.
Φιλιούνται με πάθος γιατί δεν ξέρουν αν θα ξαναϊδωθούν ποτέ - αν τους δείτε να το κάνουν στα όρθια εκεί μπροστά σας, μην τους παρεξηγήσετε. Αν ο ποδηλάτης επιστρέψει σώος το απόγευμα στο σπίτι του, οι δικοί του στήνουν τρικούβερτο γλέντι.
Η ποδηλασία στην Αθήνα συσφίγγει τις οικογενειακές και φιλικές σχέσεις και αποτρέπει τους τσακωμούς - πώς να τσακωθείς με τον άλλον όταν ξέρεις πως ύστερα θα πάρει το ποδήλατο και θα βγει ανυπεράσπιστος στη Μεσογείων; Με το σεις και με το σας θα του μιλάς, για να μην το έχεις μετά βάρος στη συνείδησή σου.
Κάθε μέρα σκοτώνονται καμιά εικοσαριά ποδηλάτες στην Αθήνα. Στις ειδήσεις δεν το λένε για να μη γίνει μόδα και πάνε κι αγοράσουν όλοι οι Αθηναίοι ποδήλατα και πάρουν σβάρνα τους δρόμους.
Ούτε για όλους αυτούς που πηδάνε στις γραμμές του μετρό λένε τίποτα, γιατί θα πάνε όλοι οι απελπισμένοι και θα βουτάνε στις ράγες.
Εκείνοι οι μηχανοδηγοί του μετρό έχουν παρασύρει από καμιά διακοσαριά νοματαίους ο καθένας - με χάπια είναι όλοι τους.
Είμαστε πρώτοι σε αυτοκτονίες σε όλη την Ευρώπη, αλλά δεν το λέει κανείς γιατί μετά δεν θα έρχονται οι τουρίστες, που νομίζουν πως είμαστε χαβαλέδες και πως την περνάμε ζωή και κότα.
Το υπουργείο Μεταφορών, βλέποντας να μειώνεται ο πληθυσμός της πρωτεύουσας -δια της αποκέντρωσης προς τον ουρανό-, σκέφτεται σοβαρά να δημιουργήσει ποδηλατόδρομους.
Υπάρχει εδώ και τέσσερα χρόνια σχετική μελέτη του Δήμου Αθηναίων για την κατασκευή ποδηλατόδρομων, αλλά έμεινε στα χαρτιά επειδή τόσο η προηγούμενη δήμαρχος Ντόρα Μπακογιάννη όσο και ο προηγούμενος υπουργός Μεταφορών Μιχάλης Λιάπης δεν ξέρουν ποδήλατο -αν και είναι κοτζάμ γαϊδούρια- και ντρέπονταν να εμφανιστούν στη Σταδίου με βοηθητικές ρόδες γιατί θα γίνονταν ρεζίλι.
Ευτυχώς, τόσο ο κ. Κακλαμάνης όσο και ο κ. Χατζηδάκης είναι άσσοι στις ορθοπεταλιές και είναι αποφασισμένοι να μετατρέψουν την Αθήνα σε παράδεισο για τους ποδηλάτες.
Ο υπουργός Μεταφορών ανακοίνωσε πως σε πρώτη φάση θα δημιουργηθούν ποδηλατόδρομοι σε κεντρικά πάρκα της πόλης. Αυτή είναι μια άσχημη είδηση για τους ματάκηδες, γιατί εκεί που θα παίρνουν μάτι μέσα από τους θάμνους όλο και θα τους πετάγονται ποδηλάτες από δεξιά κι αριστερά, ενώ παράλληλα θα κινδυνεύουν να τους έρθει κάνα ποδήλατο στο δόξα πατρί.
Από την άλλη, βέβαια, θα μπορούν όλοι οι ανώμαλοι της Αθήνας να κυκλοφορούν στα πάρκα με τα ποδήλατα και να το παίζουν αθλητές.
Σε δεύτερη φάση, προβλέπεται να δημιουργηθούν ποδηλατόδρομοι σε όλους τους δρόμους της πόλης. Στους ποδηλατόδρομους -εκτός από τα ποδήλατα- θα επιτρέπεται ακόμα να κυκλοφορούν και τα σκέιτμπορντ.
Για να προτρέψει τους Αθηναίους να κυκλοφορούν με ποδήλατα, ο κ. Χατζηδάκης σκέφτεται να καταργήσει όλα τα πεζοδρόμια της πόλης και να τα μετατρέψει σε ποδηλατόδρομους, αλλά αντιδρούν οι ιδιοκτήτες καφέ και εστιατορίων γιατί δεν θα μπορούν να βγάζουν τραπεζάκια έξω.
Στην τελική φάση, θα απαγορευτεί η κυκλοφορία των αυτοκινήτων και των λεωφορείων στην πόλη και όλοι οι Αθηναίοι θα κυκλοφορούν με ποδήλατα και πατίνια - η Αθήνα θα γίνει η πρώτη πρωτεύουσα στον κόσμο χωρίς αυτοκίνητα, ενώ σύντομα το μέτρο θα επεκταθεί σε όλη τη χώρα.
Όσοι δεν ξέρουν ποδήλατο θα εξορίζονται στη Μακρόνησο, όπου θα σπάνε πέτρες μέχρι να μάθουν. Σκοπός της κυβέρνησης είναι να δημιουργήσει ένα έθνος με ποδηλατική συνείδηση και οι ποδηλάτες μας να σαρώνουν τα μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Οι ξένοι έχουν θορυβηθεί από τις εξαγγελίες της κυβέρνησης και ετοιμάζονται να ζητήσουν την εξαίρεση των Ελλήνων ποδηλατών από όλους τους διεθνείς αγώνες, με τη δικαιολογία του αθέμιτου ανταγωνισμού.
Η χρήση ποδηλάτου θα εξαφανίσει τη χοληστερίνη που καταδυναστεύει το λαό μας, ενώ παράλληλα θα έχει ευεργετικές συνέπειες για το περιβάλλον.
Όταν δυναμώσουν και σφίξουν αρκετά οι γάμπες και τα μπούτια των Αθηναίων, η κυβέρνηση σκέφτεται να βάλει πετάλια σε κάθε κάθισμα του μετρό, ώστε οι συρμοί να κινούνται από την κίνηση των ποδιών των επιβατών και να εξοικονομηθεί ηλεκτρική ενέργεια.
Για να εμπεδωθεί απ' όλους τους Έλληνες η μεγάλη σημασία του ποδηλάτου για τη χώρα μας, ο σταυρός της σημαίας μας θα αντικατασταθεί από μια σέλα, ενώ όταν πεθαίνει κάποιος, πάνω στον τάφο του αντί για σταυρό θα βάζουμε ένα τιμόνι και αντί για στεφάνι με τριαντάφυλλα θα του πηγαίνουμε μια ρόδα ποδηλάτου.
Οι καμπάνες στις εκκλησιές δεν θα κάνουν πια «ντινγκ ντονγκ» αλλά «ντριν ντριν». Τα Χριστούγεννα, τα ποδήλατα θα στολίζονται με πολύχρωμα λαμπιόνια και φανταχτερές γιρλάντες, δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη, εορταστική ατμόσφαιρα στην πόλη, ενώ το Πάσχα θα συνδέονται με τη σούβλα - εμείς θα κάνουμε πετάλι και θα γυρνάει το αρνί.
Η ανακοίνωση της δημιουργίας ποδηλατόδρομων στην Αθήνα άνοιξε την όρεξη των κολυμβητών και των κωπηλατών, και τώρα η κυβέρνηση εξετάζει τη δημιουργία δυο λωρίδων που θα εξυπηρετούν όσους θέλουν να κυκλοφορούν στην πόλη κολυμπώντας ή κάνοντας κουπί.
Οι δυο αυτές λωρίδες θα είναι ανάμεσα σε δυο υπερυψωμένα τοιχία που θα είναι γεμάτα νερό - όταν βρέχει, θα μπορούν και οι ποδηλάτες να χρησιμοποιούν τη λωρίδα-κωπηλατοδρόμιο, οδηγώντας θαλάσσια ποδήλατα με τέντες.
Το αίτημα των ιππέων, που ζητούν τη δημιουργία λωρίδας για ιππασία ώστε να κάνουν τις τσάρκες τους στο Σύνταγμα καβάλα στ' άλογά τους, αναμένεται να απορριφθεί για να μη γεμίσει ο τόπος σβουνιές και μας πνίξει η μπόχα. Ντριν ντριν!
Στον Chaka-Khan
LIFO - 01/11/07
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)