Το απόγευμα του Σαββάτου πήγα σε ένα πάρτι. Ένα παιδικό πάρτι. Με μικρότερα και μεγαλύτερα παιδιά. Δεν ήξερα τα άλλα παιδιά – εκτός από ένα που το αγαπάω και με αγαπάει. Παρ’ όλα αυτά, με δέχτηκαν στην παρέα τους, είδαμε μια παιδική παράσταση, τραγουδήσαμε και χορέψαμε. Το πάρτι έγινε στο ΠΙΚΠΑ της Βούλας και μάλλον ήταν το πιο κεφάτο πάρτι που έχω βρεθεί στη ζωή μου. Μιλάμε για έκρηξη κεφιού. Μια πολύ καλή μου φίλη φροντίζει τα Σαββατοκύριακα ένα αγοράκι που φιλοξενείται στο ΠΙΚΠΑ της Βούλας. Έτσι βρεθήκαμε καλεσμένοι στο πάρτι. Ο χώρος του ΠΙΚΠΑ είναι πανέμορφος αν και η έλλειψη φροντίδας του περιβάλλοντος χώρου είναι πασιφανής. Κάποιοι πιστεύουν πως αυτό συμβαίνει εσκεμμένα, ώστε να απομακρυνθούν τα παιδιά και ο χώρος να δοθεί σε ιδιώτες για εκμετάλλευση. Μια τεράστια έκταση δίπλα στη θάλασσα είναι λογικό να έχει τραβήξει τα βλέμματα πολλών επιχειρηματιών.
Χόρεψα με ένα πανέμορφο κοριτσάκι που με έσφιγγε πολύ δυνατά και ήταν πολύ χαρούμενο. Επίσης, ήταν και πολύ βαρύ – ακόμα πονάνε οι ώμοι μου. Χόρεψα και με τον αγαπημένο μου φίλο αλλά αυτός δεν με κούρασε γιατί τον χόρευα με το καροτσάκι. Άνθρωποι με παιδιά στις αγκαλιές τους και καρότσια με παιδιά στα χέρια στροβιλίζονταν στον πιο ξέφρενο και χαρούμενο χορό που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Περπατώντας προς το αυτοκίνητο για να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού, είπα στη Μ. «ο φίλος μας ο Α. θα έπρεπε να είναι εδώ, μπας και του φύγει επιτέλους η εγωπάθεια». «Αυτό ακριβώς ετοιμαζόμουν να σου πω αυτή τη στιγμή» μου είπε έκπληκτη.
Αν σας έχουν πιάσει τα ψυχοσωματικά σας και τα βλέπετε όλα μαύρα, θα σας πρότεινα να κάνετε μια επίσκεψη στο ΠΙΚΠΑ της Βούλας. Θα ισιώσετε κανονικά. Διάφοροι σύλλογοι και σωματεία οργανώνουν πάρτι για τα παιδιά. Δεν έχω δει ποτέ πιο πολλούς όμορφους ανθρώπους μαζεμένους στο ίδιο μέρος – μεγάλοι και μικροί ήταν κούκλοι. Είδα και ένιωσα την αγάπη. Την αγάπη που θα μας σώσει.
