Μετά απο αλλεπάληλες κοπάνες από την κουλτούρα, ο πιτσιρίκος δέχεται την επιφοίτηση της τέχνης από τον Ερρίκο Ίψεν.
Το τελευταίο διάστημα έχω βρει τον μπελά μου. Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος δεν είναι καθόλου ικανοποιημένος από το μορφωτικό μου επίπεδο και έχει βαλθεί να με επιμορφώσει.
Η αλήθεια είναι πως εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο, ούτε έχω μάθει γράμματα πολλά - ξέρω όμως, ένα κι ένα κάνουν δυο και πως τα φωνήεντα είναι επτά.
Τώρα, ο κ. Τσαγκαρουσιάνος προσπαθεί να με μάθει πως η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται όταν η λήγουσα είναι μακρά, γιατί σκοπεύει να εκδώσει τη LifO με πολυτονικό σύστημα - μετά θα γίνει διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος και θα ιδρύσει δισκογραφική εταιρεία, ώστε να καλύψει το κενό του Μάνου Χατζιδάκι και να ηγηθεί της πολιτιστικής επανάστασης.
Το κακό είναι πως με στέλνει συνέχεια σε ποιοτικές θεατρικές παραστάσεις και μετά περιμένει να του πω τι κατάλαβα από το έργο. Εγώ το είχα βρει το κόλπο: πήγαινα στα μπουζούκια αντί για το θέατρο, μετά διάβαζα την κριτική του κ. Γεωργουσόπουλου στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» και πήγαινα και του την έλεγα παπαγαλία.
Βέβαια, κάποια στιγμή με πήρε χαμπάρι και μου ζήτησε να του προσκομίζω το εισιτήριο, το πρόγραμμα της παράστασης και αυτόγραφα απ' όλους τους πρωταγωνιστές, οπότε κι εγώ αναγκάστηκα να παρακολουθώ τις παραστάσεις.
Την περασμένη εβδομάδα με έστειλε στο Θέατρο Άλμα να παρακολουθήσω την παράσταση Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν του Χένρικ Ίψεν. Μόλις το άκουσα, μου 'ρθε ο ουρανός σφοντύλι. Πέρσι είχα πάει στο ίδιο θέατρο -εγώ δεν ήθελα, ο κ. Τσαγκαρουσιάνος με είχε στείλει- για να παρακολουθήσω το έργο «Φθινοπωρινή Σονάτα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.
Με το πού είχα μπει στο θέατρο, είχα σχηματίσει την εντύπωση πως η παράσταση ήταν αποκλειστικά για τους συμμαθητές του Μπέργκμαν - το φουαγιέ ήταν γεμάτο υπεραιωνόβιους.
Μάλιστα, ένας φίλος είχε εκφράσει τον προβληματισμό του για την προχωρημένη ηλικία των θεατών και είχε αναρωτηθεί ποιοι θα πηγαίνουν στο θέατρο όταν τα τινάξουν τα ραμολιμέντα.
Τον είχα καθησυχάσει λέγοντάς του πως, αφού το θέατρο γεννήθηκε στην Ελλάδα, το σωστό είναι και να πεθάνει στην Ελλάδα - γιατί να πεθάνει στην ξενιτιά; Τελικά, η περσινή παράσταση ήταν πολύ ωραία και κατάλαβα πως ο Μπέργκμαν έγραφε ωραία, άμα είχε τα κέφια του.
Βέβαια, το τι έγινε στα γραφεία της LiFO τον περασμένο Ιούλιο που πέθαναν ο Μπέργκμαν και ο Αντονιόνι δεν περιγράφεται. Έτρεχε ο Τσαγκαρουσιάνος στους διαδρόμους και ούρλιαζε «Πού είναι ο Μπέργκμαν; Πού είναι ο Αντονιόνι;». Υστερία τον είχε πιάσει. Το πήρε πολύ προσωπικά. Μα κι αυτοί οι ευλογημένοι τα κακάρωσαν με μια μέρα διαφορά - ούτε συνεννοημένοι να ήτανε.
Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι ο Ίψεν. Μόλις κατάλαβα το βαθμό δυσκολίας της αποστολής μου, τηλεφώνησα στη Φιλία και τη Χαρά -δυο φίλες μου με πλούσιες θεατρικές γνώσεις- για να τους ζητήσω να με συνοδέψουν στο θέατρο. Δέχτηκαν με ενθουσιασμό μόλις άκουσαν πως θα τους πληρώσω τα εισιτήρια και ύστερα θα τους κάνω το τραπέζι στο El Bandoneon.
Ευτυχώς, στο θέατρο αυτή τη φορά υπήρχαν και πολλοί νέοι άνθρωποι - προφανώς, προσπαθούν να βρουν διέξοδο στην Τέχνη, ενώ και τα ναρκωτικά έχουν ακριβύνει πάρα πολύ, οπότε το θέατρο είναι μια οικονομική λύση.
Περιέργως, η υπόθεση του έργου ήταν πολύ απλή: ο Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν (Γιώργος Μιχαλακόπουλος) είναι ένας φιλόδοξος διευθυντής τράπεζας που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει παράνομα τις καταθέσεις των επενδυτών με σκοπό την κατασκευή δημοσίων έργων.
Στην πορεία τα έκανε μαντάρα, τον πρόδωσε ένας παλιός του φίλος και κατέληξε στη στενή. Εν τω μεταξύ, βέβαια, και ο Μπόρκμαν την έχει κάνει την πουστιά του, γιατί έχει πάει κι έχει παντρευτεί την Γκούνχιλντ (Φιλαρέτη Κομνηνού) αν και ήταν ερωτευμένος με τη δίδυμη αδερφή της Έλλα (Κατερίνα Μαραγκού) που ήταν κι αυτή τρελή και παλαβή μαζί του.
Αποφάσισε όμως να παντρευτεί την Γκούνχιλντ και όχι την Έλλα γιατί την Έλλα ήθελε να την παντρευτεί ο φίλος του που τον βοήθησε να γίνει διευθυντής - μόλις κατάλαβε πως η Έλλα δεν επρόκειτο να του κάτσει, τσαντίστηκε και πήγε και κατέδωσε τον Μπόρκμαν στις Αρχές.
Τώρα, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, κι εγώ στη θέση του Μπόρκμαν θα παντρευόμουν την Γκούνχιλντ και όχι την Έλλα γιατί αν και είναι δίδυμες δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους, ενώ παράλληλα είναι οι πρώτες δίδυμες στην ιστορία της ανθρωπότητας που έχουν διαφορά ηλικίας.
Για να μην τα πολυλογώ, ο Μπόρκμαν είναι εγωκεντρικός και έχει το σύνδρομο του μεσσιανισμού -δηλαδή, έχει τον ίδιο χαρακτήρα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο- και περιμένει να έρθουν να του ζητήσουν να αναλάβει ξανά τη διεύθυνση της τράπεζας.
Οι μόνοι άνθρωποι που τον επισκέπτονται μετά την αποφυλάκισή του είναι ο Βίλελμ Φόλντολ (Γιώργος Μοσχίδης) και η κόρη του Φρίντα Φόλντολ (Σταυρούλα Μάκρα). Η Έλλα -που έχει μεγαλώσει το γιο του Μπόρκμαν Έρχαρτ (Δημήτρης Πασσάς)- ζητάει από την αδερφή της να τον αφήσει να έρθει κοντά της, η Γκούνχιλντ αρνείται να αποχωριστεί το γιο της, αλλά και οι δυο λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο αφού ο Έρχαρτ είναι στα ντουζένια του κι έχει ερωτευτεί τη Φάννυ Βίλτον (Θεοδώρα Σιάρκου) που τον θέλει μόνο για πάρτη της γιατί είναι λυσσάρα. Ε, δεν θα γράψω κι όλο το έργο - να πάτε να το δείτε γιατί είναι υπέροχο.
Η λιτή σκηνοθεσία του κ. Μιχαλακόπουλου, η μετάφραση του κ. Μπελιέ, τα σκηνικά του κ. Βέττα και οι φωτισμοί του κ. Καβουκίδη υπηρετούν έξοχα την παράσταση και μόνο σκοπό έχουν να αναδείξουν το αριστουργηματικό κείμενο του Ίψεν.
Ο κ. Μιχαλακόπουλος, η κυρία Μαραγκού και ο κ. Μοσχίδης είναι σπουδαίοι στους ρόλους τους.
Η κυρία Κομνηνού εκτός από σπουδαία ηθοποιός είναι και μια γυναίκα εξαιρετικής ομορφιάς. Μοιάζει με παγόβουνο κάτω από το οποίο κρύβεται ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί - πάντα ήθελα να τη γράψω αυτήν τη φράση. Ελπίζω να μη με παρεξηγήσει κάποιος με αυτά που γράφω - είναι ολοφάνερο πως είμαι φαιδρός.
Η κυρία Μάκρα και ο κ. Πασσάς άφησαν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον - κι αυτή η φράση μου αρέσει. Η κυρία Σιάρκου είναι φίλη μου εδώ και πολλά χρόνια, αλλά, παρ' όλα αυτά, παίζει πολύ καλά.
Την επόμενη μέρα, ο κ. Τσαγκαρουσιάνος έκρινε πως -στο πλαίσιο της επιμόρφωσής μου- πρέπει να ακούσω ποιοτική ελληνική μουσική και με έστειλε στη Μουσική Σκηνή της Αθηναΐδας για να ακούσω τον Σταμάτη Κραουνάκη και την ομάδα Σπείρα-Σπείρα.
Ευτυχώς δεν γνώριζε πως ο κ. Κραουνάκης ανεβάζει φέτος μουσική επιθεώρηση και πως η παράσταση, εκτός από τραγούδια, περιέχει και σατιρικά νούμερα με κακές λέξεις.
Το έργο έχει τον τίτλο «Πόσο σ' αγαπώ... Επιθεώρηση!» και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ο κ. Κραουνάκης μου έκανε την τιμή και τη χάρη να με κάνει τραγούδι. Πρέπει να είναι ο μόνος συνθέτης στον κόσμο που έχει γράψει τραγούδι για έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει.
Επίσης, πρέπει να είναι πολύ καλός άνθρωπος αφού, μετά από τη «Μαρία την άσχημη», έγραψε τραγούδι και για μένα - επιτέλους, κάποιος γράφει τραγούδια και για εμάς τους κακομούτσουνους.
Θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Κραουνάκη για τη γενναιοδωρία του και για το υπέροχο τραγούδι. Η παράσταση είναι απολαυστική και δεν νομίζω πως υπάρχει σήμερα στην Αθήνα άλλο θέαμα αντάξιό της.
Τη δεύτερη φορά που πήγα είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πως η ομάδα Σπείρα-Σπείρα εκτός από ταλέντο διαθέτει και διακριτικότητα: η μοναδική Ελεάννα Καραντίνου μας υποδέχτηκε χαμογελαστή στην είσοδο -οι ηθοποιοί υποδέχονται τους θεατές- και μου είπε με στεντόρεια φωνή «Εσείς δεν είχατε έρθει ξανά πριν λίγες μέρες... με μια άλλη γυναίκα»; Καράμπα!
Υ.Γ. Στην κυρία Ζήνα δεν πήγα ακόμα γιατί δεν με αφήνει ο κ. Τσαγκαρουσιάνος. Μου άρεσε όμως ο τίτλος.
LIFO - 22/11/07
