Έξι μήνες μετά τον τελευταίο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον και έξι μήνες πριν τον επόμενο, ο πιτσιρίκος παρουσιάζει στερητικό σύνδρομο, θυμάται πως «στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι» και απολαμβάνει το Φεστιβάλ Τραγουδιού της όμορφης Θεσσαλονίκης. Με απόλυτη επιτυχία στέφθηκε για μια ακόμα φορά το Φεστιβάλ Tραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Η μεγάλη γιορτή του ελληνικού τραγουδιού διεξήχθη για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΠΑΟΚ - δυστυχώς, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η ένδοξη ομάδα του δικεφάλου του Βορρά να ξεσπιτωθεί, να μείνει απροπόνητη για μερικές μέρες και να ηττηθεί εύκολα από το Μαρούσι, βυθίζοντας σε βαρύ πένθος την όμορφη νυφούλα του Θερμαϊκού.
Στο φετινό Φεστιβάλ Τραγουδιού επικράτησαν χαμηλοί τόνοι, εξαιτίας της εμμονής των Σκοπίων να ονομάζονται «Μακεδονία» και όχι «Μπαρμπαριά»· τα πέντε χρόνια που δεν διεξαγόταν Φεστιβάλ Τραγουδιού οι Σκοπιανοί είχαν ηρεμήσει, αλλά η αναβίωσή του το 2005 θεωρήθηκε εχθρική ενέργεια και άρχισαν να μας κάνουν ξανά κασκαρίκες.
Τη βραδιά του ημιτελικού ακούστηκαν 16 τραγούδια που κάλυπταν όλο το φάσμα του ελληνικού τραγουδιού, από το σμυρνέικο τσιφτετέλι ως το τρικαλινό hip-hop και από την ηπειρώτικη μπαλάντα ως το θρακιώτικο μοιρολόι με r'n'b πινελιές.
Το κοινό εκστασιάστηκε τόσο πολύ με τους πεισιθάνατους ερμηνευτές οπότε ήταν απόλυτα λογικό να δυσανασχετήσει όταν ξεκίνησε το κεφάτο αφιέρωμα στον Γιώργο Ζαμπέτα που είχαν ετοιμάσει η Μαργαρίτα Μυτιληναίου και η Λίνα Νικολακοπούλου - η κ. Νικολακοπούλου έχει χάσει το target group της, τώρα που οι γιάπηδες πουλάνε άρον άρον τα ακριβά τους διθέσια για να ξοφλήσουν τα τραπεζοδάνεια και να μην πάνε φυλακή, και, μέχρι να ανακάμψει το χρηματιστήριο ώστε να εμπνευστεί ξανά νέους στίχους, το έχει ρίξει στα αφιερώματα.
Από τα 16 τραγούδια επιλέχθηκαν τα 10 για τον τελικό κι έτσι καταλάβαμε πως οι έξι τραγουδιστές που αποκλείστηκαν δεν είχαν μεγάλο σόι, ενώ οι υπόλοιποι είχαν από καμιά διακοσαριά νοματαίους στο σπίτι να ξεσκίζονται στα τηλεφωνήματα και στα SMS για να τους ψηφίσουν.
Η βραδιά του τελικού ξεκίνησε με το τραγούδι που νίκησε στο περσινό φεστιβάλ, αφού ο ερμηνευτής κατάφερε τελικά να πάρει μερικές ώρες άδεια από τον ηγούμενο του μοναστηριού στο οποίο κλείστηκε το καλοκαίρι· δεν είχε αντέξει την τεράστια επιτυχία που γνώρισε μετά την περσινή του νίκη και απαρνήθηκε τα εγκόσμια.
Στη συνέχεια, τραγούδησαν οι παρουσιάστριες του διαγωνισμού αδελφές Μαγγίρα, που πάντρεψαν υπέροχα την ξινίλα με τη σάχλα, δίνοντας με ένα μοναδικό τρόπο το στίγμα της νέας εποχής του φεστιβάλ.
Οι αδελφές Μαγγίρα δεν χωρίζουν ποτέ και είναι αποφασισμένες να κάνουν καριέρα μαζί επειδή θυμούνται τις ορμήνειες της μαμάς τους που -όταν έφευγαν με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ από την Ξάνθη για να έρθουν στην πρωτεύουσα- τους έδωσε ένα τάπερ με κεφτεδάκια και τις συμβούλεψε να μη χωρίσουν ποτέ ώστε να προστατεύει η μια την άλλη γιατί ο χώρος της show biz είναι πολύ βρόμικος και υπάρχει ο κίνδυνος να πέσουν στα ναρκωτικά.
Το δύσκολο κοινό της Θεσσαλονίκης αποθέωσε τους διαγωνιζόμενους τραγουδιστές μασώντας μανιασμένα τσίχλα καθ' όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ. Δεν υπήρχε θεατής στο γήπεδο που να μη μασάει τσίχλα.
Αυτό μάλλον συνέβαινε επειδή απαγορευόταν το κάπνισμα, αλλά δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε την πιθανότητα το ψαγμένο κοινό της συμπρωτεύουσας να ήθελε με αυτόν το συμβολικό τρόπο να στείλει στους τραγουδιστές το μήνυμα πως «καλύτερα να μασάς παρά να τραγουδάς».
Οι διοργανωτές απέκρυψαν από τους θεατές την ήττα του ΠΑΟΚ από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη για να μην καταρρακωθεί κι άλλο η λίμπιντό τους· οι Θεσσαλονικείς είναι ερωτικοί, αλλά τα τελευταία χρόνια οι πιο φιλόδοξοι την πουλεύουν για την Αθήνα, ενώ παράλληλα τα καλά ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια της Θεσσαλονίκης ανοίγουν καταστήματα στην πρωτεύουσα και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η πόλη να έχει πάρει την κάτω βόλτα και να μη θυμίζει σε τίποτα τον υπέροχο γαμηστρώνα του παρελθόντος, όταν όλοι το έκαναν ανέμελα καταμεσής του δρόμου ή ακόμα και πάνω στα δέντρα, αδιαφορώντας για αναχρονιστικά ταμπού και μικροαστικές προκαταλήψεις.
Έχει πέσει τόσο πολύ η αυτοεκτίμηση των Θεσσαλονικέων που είναι χαρακτηριστικό πως, κάθε φορά που ακουγόταν η λέξη «Θεσσαλονίκη» από το στόμα κάποιου, χειροκροτούσαν πανηγύριζαν και χτυπιόντουσαν στις κερκίδες για κάνα τέταρτο. Αν δεν ήξερες πως το φεστιβάλ διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη, θα σχημάτιζες την εντύπωση πως παρακολουθείς συναυλία για Θεσσαλονικιούς μετανάστες στο Λεβερκούζεν.
Και τα 10 τραγούδια είχαν ευαίσθητους στίχους που μας προέτρεπαν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να περνάμε τις γιαγιάδες απέναντι. Από μια άποψη, το Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης αποτελεί το σύγχρονο υποκατάστατο του κατηχητικού και είναι άδικο που κάποιοι ελιτιστές -όπως ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος- το σνομπάρουν και το λοιδορούν.
Από την άλλη, βλέποντας αυτούς τους ευαίσθητους ανθρώπους να τραγουδάνε και τους ευαίσθητους θεατές να τους αποθεώνουν, αναρωτιέσαι πού στην ευχή είναι κρυμμένοι όλοι αυτοί οι ευαίσθητοι τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου; Πού έχουνε φωλιά να πάμε να τους βρούμε;
Ακούγοντας τα τραγούδια, θέλεις να πάρεις σβάρνα τους δρόμους και να κάνεις αγαθοεργίες ή να φιλάς τους περαστικούς, αλλά με το που ξεμυτίζεις από την πόρτα του σπιτιού σου πέφτεις συνέχεια πάνω σε ρεμάλια που σε σπρώχνουν και σε βρίζουν.
Κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας, ο Φίλιππος Πλιάτσικας ανέλαβε να προβληματίσει κι άλλο τους θεατές ώστε να γίνουν ακόμα καλύτεροι άνθρωποι. Τον συνόδευε η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, οπότε, όπως καταλαβαίνετε, ο άνθρωπος τα έλεγε γρήγορα τα τραγούδια, γιατί οι μουσικοί της ΕΡΤ, άμα τελειώσει η βάρδιά τους, παρατάνε τα όργανα κάτω και φεύγουν τρέχοντας.
Μαζί του στη σκηνή βρέθηκε και το συγκρότημα Δραμαμίνη, που ονομάζεται έτσι επειδή τα μέλη του είναι από τη Δράμα - ευτυχώς που δεν είναι από την Καβάλα γιατί θα λέγονταν Καβαλίνα.
Ο Φίλιππος Πλιάτσικας όλο και έλεγε τάχα μου αδιάφορα «τώρα θα σας πω ένα τραγούδι που έγραψα παλιά», αλλά ο σκοπός του ήταν να καταλάβουμε όλοι πως αυτός είχε γράψει τα καλύτερα τραγούδια των Πυξ Λαξ και πως τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος ήταν για τα μπάζα και δεν έπιαναν μια μπροστά του.
Κάποια στιγμή είπε πως θα τραγουδήσει ένα τραγούδι που είχε γράψει όταν ήταν μικρός - το πρόβλημα δεν ήταν πως το τραγούδι μιλούσε για γκρεμούς και υπαρξιακά αδιέξοδα αλλά το γεγονός πως η γαϊδουροεφηβεία του συνεχίζεται ακόμα. Μιλάμε, ο άνθρωπος είναι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος της δισκογραφίας. Τραγουδάει και συννεφιάζει.
Σε δυο τραγούδια είχε μαζί του κι έναν μαυρούλη, πολύ προβληματισμένο -αυτός θα πρέπει να ήταν χαρούμενος άνθρωπος πριν γνωρίσει τον Φίλιππο Πλιάτσικα.
Το τρίτο βραβείο του φεστιβάλ κέρδισε το τραγούδι «Αρετούσα». Ο συνθέτης δεν έμεινε ικανοποιημένος από τους περισσότερους από 10.000 δεκαπεντασύλλαβους στίχους του Ερωτόκριτου και σκέφθηκε να γράψει μερικούς ακόμα για να συμπληρώσει τα κενά που άφησε ο Βιτσέντζος Κορνάρος.
Το δεύτερο βραβείο απονεμήθηκε στην «Ελεγεία», ένα αισθαντικό, ατμοσφαιρικό τραγούδι, το οποίο ερμήνευσε υπέροχα μια τραγουδίστρια με πολλή τρίχα στα χέρια - μιλάμε για θηλυκό Ευαγγελάτο.
Το πρώτο βραβείο πήγε σε έναν ράπερ από την Τούμπα που ερμήνευσε το χριστιανικό hip-hop «Αγάπη είναι», προτρέποντάς μας να δίνουμε αίμα, να κάνουμε το σταυρό μας και να μην ξενογαμάμε.
Ο τραγουδιστής έλεγε αργά τα λόγια για να τα πιάνουν και τα ΚΑΠΗ, ενώ παράλληλα έπιανε συνέχεια το λιλί του πάνω από το παντελόνι, ώστε να καταλάβουν όλοι πως είναι ερωτιάρης Σαλονικιός και να ξεσκιστούν να τον ψηφίζουν.
Καλά έκανε ο άνθρωπος, γιατί μπορεί να μπερδευόταν το κοινό και να ψήφιζε κάναν Αθηναίο. Είπαμε να τους φιλοξενούμε στην όμορφη πόλη μας, αλλά όχι να μας πάρουν και το βραβείο οι χαμουτζήδες. Βάλτε φωτιά / κάψτε καλά / Ομόνοια και Πειραιά / το Σύνταγμα και τη Βουλή / την μπασταρδούπολη αυτή / και της μαμάς σας το... συγνώμη, παρασύρθηκα.
Το κοινό της Θεσσαλονίκης αποθέωσε τους νέους δημιουργούς και έδωσε ραντεβού για του χρόνου. Αν οι Σκοπιανοί συνεχίσουν να μας κάνουν τζιριτζάντζουλες, μπορούμε να κάνουμε το Φεστιβάλ Τραγουδιού στα σύνορα για να τους σκιάξουμε. Ή μπορούμε να το κάνουμε στο Ρούπελ ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου για να τα κάνουν πάνω τους.
Είναι πραγματικά υπέροχο που -χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει- δεν αλλάζει τίποτα στη Θεσσαλονίκη. Η επίσημη δοξολογία προς τιμήν του Αγίου Δημητρίου, η παρέλαση της 28ης, οι παπάδες, οι εθνοπατέρες, ο Μεγαλέξανδρος, τα Φεστιβάλ Τραγουδιού και Κινηματογράφου - οι άνθρωποι είναι λες και τους έχεις κουρδίσει.
Είναι τέτοια η προσήλωση των Θεσσαλονικέων στις παραδόσεις και τηρούν τόσο απαρέγκλιτα τα έθιμα του τόπου τους, που είναι να απορεί κανείς πώς δεν πήραν ανάποδες όταν ο ελληνικός στρατός μπήκε στη Θεσσαλονίκη, τους απελευθέρωσε από τους Τούρκους και τους έβγαλε από το πρόγραμμά τους.
LIFO - 08/11/07
