Κουράστηκα...

Λυπάμαι αλλά δεν πάει άλλο. Πήρα την απόφαση να σταματήσω να γράφω σε αυτήν εδώ τη φιλόξενη μπλογκογωνιά . Όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε τις μπλογκοσκέψεις μας στην μπλογκόσφαιρα ήμασταν αγνοί κι αγαπημένοι. Η διασημότητα και τα χρήματα που αποκτήσαμε στη διαδρομή, μας διέφθειραν και τώρα αναζητούμε την αθωότητά μας μέσα σε βουνά κοκαΐνης κι εφήμερες σχέσεις με αλλοδαπές καλλονές, τις οποίες το σύστημα φρόντισε να μας πλασάρει για να μας καταργήσει. Η μπλογκόσφαιρα έγινε μπλογκόμαζα και το στοίχημα χάθηκε. Κι όμως, όταν άνοιξα αυτό εδώ το blog πριν δεκαπέντε μέρες, ήμουν φορτωμένος με χιλιάδες όνειρα. Κυρίες και κύριοι στις αρχές του Απρίλη παίζαμε όλοι για τη φανέλα, αλλά τώρα στα αυτιά μας ηχούν οι Σειρήνες των μεταγραφών. Σαν χτες μου φαίνεται που έγραφα τις πρώτες μου αράδες κι όμως έχει περάσει τόσος καιρός. Επειδή δεν θέλω να δω την τελευταία πράξη αυτού του δράματος αποφάσισα να κάνω την υπέρβαση. Απόψε το βράδυ μπαρκάρω για Μέση Ανατολή. Ένας δικός μας άνθρωπος, ο κάπτα-Γιώργης, θα με περάσει με το καΐκι του κάτω από τη μύτη των Γερμανών με τελικό προορισμό το συμμαχικό στρατηγείο στο Κάιρο. Αν η «Άγια Κυριακή» αντέξει στα πελώρια κύματα που θα την πετάνε από δω κι από κει σαν καρυδότσουφλο, σε δέκα μέρες θα περάσω στην Αντίσταση. Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους παλιούς μπλογκοσυναγωνιστές και να τους χαιρετήσω χωρίς αλφαβητική σειρά: Σπίθα, Τσιπιρίπο, Λάσι, Στηβ Κακέτση, Μπλεκ, Ζάκουλα και Πεπίτο Γκονζάλες θα σας έχω πάντα στην καρδιά μου. Αντίο τώρα. Αντί για στεφάνια θα προτιμούσα τα χρήματα να πάνε στο «Χαμόγελο του γιάπι», στους «Γιατρούς χωρίς τσίνορα» και στο «Ίδρυμα για την καταπολέμηση της παιδικής φαλάκρας». Μπλογκοφιλιά.