Χτες το βράδυ γύρω στις οκτώ και μισή, κατέβηκα στο μετρό, μπήκα σε ένα τυχαίο βαγόνι και κατευθύνθηκα στο Σύνταγμα. Εκεί βγήκα από το τυχαίο βαγόνι, ανέβηκα με τις κυλιόμενες σκάλες και βγήκα στην πλατεία. Ξαφνικά βρέθηκα περικυκλωμένος από αγελάδες, ανθοπωλεία και ερωτευμένους, αλλά δεν πτοήθηκα. Βεβαιώθηκα πως το περίστροφό μου ήταν στην ζώνη και κατηφόρισα την οδό Σταδίου.
Αγόρασα από ένα περίπτερο ένα πακέτο καραμέλες για βρωμερή αναπνοή, τις έβαλα όλες στο στόμα μου και ανέβηκα στο πατάρι του Ιανού. Πλησίασα στο μπαρ και παρήγγειλα ένα καπουτσίνο, αλλά δεν είχαν, επειδή κάνει θόρυβο η προετοιμασία του, οπότε χωρίς να το πολυσκεφτώ ζήτησα ένα τριπλό ουίσκι, γιατί όπως λέει και ο Μπωντλαίρ «πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι» - όταν είμαι αναποφάσιστος καταφεύγω στους ποιητές.
Στο βάθος γινόταν η παρουσίαση κάποιων βιβλίων και έστησα αυτί να ακούσω τι λένε. Ωραία τα έλεγαν, οπότε είπα να βάλω τα γυαλιά μου, για να δω ποιοι μιλάνε. Με χαρά διαπίστωσα πως στο πάνελ ήταν κι ένας blogger, ο Νίκος Δήμου, κι έτσι, από συναδελφική αλληλεγγύη, αφοσιώθηκα σους ομιλητές, αφού πρώτα βέβαια παρήγγειλα άλλο ένα τριπλό ουίσκι.
Μιλούσε ο κ. Θανάσης Τριαρίδης από τη Θεσσαλονίκη κι εξηγούσε τον ρόλο ύπαρξης μιας σειράς βιβλίων με τον τίτλο «Αντιρρήσεις» - τα τρία πρώτα βιβλία της σειράς είναι του Νίκου Δήμου, του Γιώργου Τσιάκαλου και του ομιλητή. Σκέφτηκα πως οι άλλοι δυο συγγραφείς θα είχαν μιλήσει νωρίτερα – έφτασα σ’ αυτό το συμπέρασμα επειδή ο κ. Τριαρίδης ήταν ο νεότερος κι όσο να ‘ναι υπάρχει κι ένας σεβασμός. Βρήκα ποιητική την ομιλία του επειδή μου ήρθε στο μυαλό ο στίχος «και τα μπουζούκια να κάψουν το πατάρι χορεύει και γουστάρει ο Σαλονικιός» - μπουζούκια και χορό δεν είχαμε αλλά είχαμε πατάρι και Σαλονικιό, οπότε έκανα χρήση ποιητικής αδείας. Καταλαβαίνετε.
Ο κ. Τριαρίδης μίλησε για την ανθρωπιά και τον ανθρωπισμό, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως το αντίθετό του είναι ο ανθρωποδιορθωτισμός – αναφέρθηκε μάλιστα σε πολλούς καλούς ανθρώπους που, προσπαθώντας να κάνουν το καλό ή πιστεύοντας πως κάνουν το καλό, πήραν και μερικά εκατομμύρια ζωές. Πως δηλαδή άνθρωποι καλών προθέσεων στον ρου της Ιστορίας έγιναν υπεύθυνοι για την δυστυχία και τον αφανισμό πολλών συνανθρώπων τους. Ε ναι, έτσι είναι, τι να λέμε τώρα; Είναι η δύναμη του «καλού».
Αφού ο κ. Τριαρίδης διευκρίνισε πως τα συγκεκριμένα βιβλία δεν έχουν σκοπό να γίνουν μανιφέστα αλλά να ανοίξουν τον διάλογο και να δημιουργήσουν αντιρρήσεις, κλήθηκαν οι παρευρισκόμενοι να πουν τις «αντιρρήσεις» τους. Πρώτος πήρε τον λόγο ένας ασπρομάλλης κύριος που είπε πως οι αριστεροί στην Ελλάδα χρησιμοποίησαν την ιδιότητά τους για να πλουτίσουν και από νικημένοι βρέθηκαν νικητές. Εντάξει, κι εγώ γενικεύω, αλλά όχι κι έτσι.
Ανέλαβε να του απαντήσει πρώτος ο κ. Τσιάκαλος που είπε ο άνθρωπος την προσωπική του ιστορία – πως δηλαδή ενώ ο πατέρας του ήταν στην φυλακή το ’47, η μητέρα του και η υπόλοιπη οικογένεια κατέφυγαν στην Αλεξανδρούπολη, όπου βοηθήθηκαν από μια οικογένεια δεξιών, τα μέλη της οποίας γνώριζαν πως προστάτευαν μια οικογένεια κομουνιστικών πεποιθήσεων αλλά το διακινδύνεψαν. Εδώ πήρε τον λόγο ο κ. Δήμου που επειδή είναι γάτα και κινητή εγκυκλοπαίδεια επικαλέστηκε το ποίημα του αριστερού Έριχ Φριντ «Ένα στο αριστερό, δύο στο δεξί» :
Όταν ένας Αριστερός πιστεύει
ότι ένας Αριστερός
απλώς και μόνο γιατί είναι Αριστερός
είναι καλύτερος από έναν Δεξιό,
τότε είναι τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
που είναι ήδη Δεξιός.
Όταν ένας Δεξιός πιστεύει
ότι ένας Δεξιός
απλώς και μόνο γιατί είναι Δεξιός
είναι καλύτερος από έναν Αριστερό,
τότε είναι τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
που είναι ήδη Ακροδεξιός.
Κι επειδή εγώ
είμαι ενάντια στους Δεξιούς
και στους Ακροδεξιούς
είμαι ενάντια και
σε Αριστερούς
που πιστεύουν
ότι είναι καλύτεροι
από τους Δεξιούς.
Κι επειδή είμαι ενάντια σ' αυτούς,
πιστεύω μερικές φορές
ότι έχω δίκιο να πιστεύω
ότι τελικά είμαι καλύτερος απ' αυτούς.
Ο κ. Δήμου ανέφερε μόνο την πρώτη στροφή, αλλά εγώ έγραψα όλο το ποίημα, σκεπτόμενος πως θα τον εντυπωσιάσω, αν διαβάσει αυτό το κείμενο, και θα μου βάλει άριστα. Πάντως επειδή πριν τον Έριχ Φριντ είχε αναφερθεί στην κουβέντα και ο Πρίμο Λέβι, έχω να πω πως αυτοί οι Εβραίοι ποιητές και συγγραφείς είναι οι καλύτεροι και μακάρι να ήμουν Εβραίος, μπας κι έγραφα κι εγώ τίποτα της προκοπής κι όχι τις ανοησίες που συνηθίζω. Έχω αντιληφθεί τον λόγο που όλοι σχεδόν οι αγαπημένοι μου διανοητές και συγγραφείς είναι Εβραίοι – αντισιωνιστές οι περισσότεροι - αλλά δεν τον γράφω εδώ, γιατί είμαι σατιρικός και ασεβής και υπάρχει ο κίνδυνος να με περάσετε για διανοούμενο και να λακίσετε.
Μου έκανε πολύ άσχημη εντύπωση που ο ασπρομάλλης κύριος που είχε κάνει την παρέμβαση μετά από λίγο σηκώθηκε κι έφυγε – δεν άκουσε τις αντιρρήσεις των υπολοίπων. Θυμήθηκα μια σκηνή πριν λίγα χρόνια όταν είχα πάει στην Ακαδημία Αθηνών για να παρακολουθήσω μια ομιλία του Ιάκωβου Καμπανέλλη με θέμα το ελληνικό θέατρο στον 20ο αιώνα. (Αυτό το ποστ κοντεύει να καταστρέψει εντελώς την εικόνα μου – δεν με ξεπλένουν ούτε δέκα Γιουροβίζιον). Δεξιά μου καθόταν ένας πολύ γνωστός θεατρικός συγγραφέας και έμοιαζε να ακούει με προσοχή. Όταν ο κ. Καμπανέλλης τον ανέφερε στην ομιλία του, ο κύριος αυτός σηκώθηκε και έφυγε. Είχε έρθει για να ακούσει το όνομά του και τίποτα άλλο.
Ο κ. Δήμου συνέχισε λέγοντας πως ένιωσε στη ζωή του τον «φασισμό της Αριστεράς», συμπληρώνοντας ωστόσο πως εκδιώχθηκε περισσότερες φορές από ΜΜΕ επί δεξιών κυβερνήσεων. Η μοναξιά του ανθρώπου που θέλει να είναι ελεύθερος, νομίζω πως λέγεται αυτό και δεν ξεχωρίζει αριστερούς, δεξιούς και κεντρώους. Επί τη ευκαιρία, να γράψω και κάτι που διαπίστωσα στον ένα χρόνο που έχω αυτό το blog.
Μιλώντας πρόσφατα με μια καλή δημοσιογράφο, για ένα άρθρο που αφορά την έκδοση των βιβλίων από τα blog, κλήθηκα να απαντήσω στο τι μου έχει κάνει εντύπωση αυτόν τον ένα χρόνο που γράφω – κάπως έτσι ήταν η ερώτηση. Εντελώς αβίαστα της απάντησα πως δεν περίμενα να μου γράψει κανείς καλά λόγια για τα κείμενά μου, αλλά όταν αυτό συνέβη, διαπίστωσα πως η συντριπτική πλειοψηφία όσων δημοσιογράφων μου έστειλαν mail ή έγραψαν δυο καλές κουβέντες στις στήλες τους και με παρότρυναν να συνεχίσω ήταν …δεξιοί. Τρόμαξα κι εγώ λίγο μ’ αυτό που της είπα, αλλά όντως έτσι είναι. Οι αριστεροί δημοσιογράφοι με αγνόησαν και με το δίκιο τους οι άνθρωποι. Ναι, ξέρω πως αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τα προηγούμενα, αλλά θα έχετε αντιληφθεί από καιρό πως γράφω ό,τι μου κατέβει. Άλλωστε που να το έγραφα, στα κείμενα για τη Γιουροβίζιον;
Παρήγγειλα ακόμα ένα τριπλό ουίσκι και τότε την είδα πίσω από το μπαρ. Ήταν ψηλή, είχε μακριά μαύρα μαλλιά και φορούσε μακριά μαύρη φούστα και μαύρη μπλούζα – η κοιλιά της φαινόταν αλλά πιστέψτε με, δικαιωματικά φαινόταν. Στο δεξί μπράτσο είχε ένα τατουάζ. Μεταφέρθηκα τρία σκαμπό πιο κει κι άρχισα να της ζητάω νερά, χαρτοπετσέτες, οδοντογλυφίδες, δανεικά. Έπρεπε να τη δείτε με πόση χάρη έβαζε νερό. Σωστός άγγελος. Αξίζει να πάτε στον Ιανό για να πιείτε καφέ – όλες οι κυρίες που εργάζονται εκεί είναι πανέμορφες και ελπίζω να μην παρεξηγηθούν που δεν θα τις περιγράψω. Πάντως, ευτυχώς που οι συγγραφείς κάθονταν στο βάθος και δεν μπορούσαν να την δουν, γιατί θα είχαν αποσυντονιστεί.
Ο κ. Τριαρίδης μίλησε για το «Αηδόνι και το Τριαντάφυλλο», το εκπληκτικό παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ που είναι το αγαπημένο μου, αλλά στο οποίο ο παλιο-Όσκαρ δεν χάνει την ευκαιρία να περιγράψει τους Εβραίους με τον χειρότερο τρόπο – στις παραστάσεις, νομίζω πως το σχετικό σημείο αποφεύγεται. Ανέφερε και τον «Έμπορο της Βενετίας» του Σαίξπηρ που θεωρείται έργο αντισημιτικό. Ήθελε να πει δηλαδή πως κορυφαία πνεύματα της λογοτεχνίας έγραψαν με έναν καθόλου κολακευτικό τρόπο για τους Εβραίους. Μεγάλη συζήτηση είναι αυτή, αλλά θα μπορούσε κάποιος να πει πως αν ο Σαίξπηρ και ο Ουάιλντ ήταν Εβραίοι, δεν θα υπήρχε θέμα. Από την άλλη ο Φίλιπ Ροθ και άλλοι σύγχρονοί μας Εβραίοι συγγραφείς έχουν φάει φοβερό κυνηγητό από τους ορθόδοξους Εβραίους που τους κατηγορούν για αιρετικές θέσεις και αντισημιτισμό. Υπάρχει ο κίνδυνος να πέσουμε και στο «politically correct» όταν κάνουμε τέτοιες αναλύσεις και στο τέλος να μην μπορεί κάποιος να γράψει ούτε για έναν χαρακτήρα που είναι χοντρός, για να μην κατηγορηθεί για …αντιχοντρισμό. Ομολογώ ότι το θέμα με ξεπερνάει.
Ο κ. Δήμου αναφέρθηκε στο blog του και λέω τώρα θα με καλέσει στο πάνελ ως επίτιμο ομιλητή κι ευτυχώς που φόρεσα μακρύ παντελόνι και δεν θα γίνω ρεζίλι, αλλά συνέχισε λέγοντας «πως όταν θίγεται το θέμα της Τουρκίας στο blog του, όλοι μιλούν για τους Κούρδους και κάνουν γαργάρα τις δικές μας μειονότητες, αλλά στο τέλος-τέλος το ζήτημα της γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ποντίων – που προέκυψε τελευταία- είναι ζήτημα ωρίμανσης της τουρκικής κοινωνίας κι εμείς ας κοιτάξουμε τις δικές μας γενοκτονίες» - δεν είπε « κάνουν γαργάρα» αλλά αυτό εννοούσε. Δυστυχώς δεν υπήρχε κανας Παπαθεμελής στην αίθουσα για να γίνει η μάχη του Κιλκίς και ο κ. Δήμου συνέχισε αναφερόμενος στο «ελληνικό περίεργο φαινόμενο μη αντιστοιχίας εναέριου χώρου και χωρικών υδάτων» και στον χτεσινό χαμό του Έλληνα πιλότου που προήλθε από «γελοίες κοκορομαχίες για ζητήματα που μπορούν να λυθούν γύρω από το τραπέζι». Εδώ σκέφτηκα πως ναι, μπορούν να λυθούν γύρω από το τραπέζι, αλλά για να το ενώσω με τις προηγούμενες σκέψεις του κ. Δήμου, θα πρέπει πρώτα να ωριμάσει η τουρκική κοινωνία και να μην την κυβερνά ο Στρατός, αλλά οι πολιτικοί. Βέβαια, ίσως να μου απαντούσε πως κι εδώ κάνουν εξωτερική πολιτική οι παπάδες και θα είχε δίκιο, οπότε δεν του λέω τίποτα, γιατί μετά δεν θα ξέρω τι να πω και θα βρεθώ εκτεθειμένος και θα μου πάρει τη βασίλισσα.
Στη συνέχεια έγινε στην αίθουσα του «Ολοκαυτώματος» - τέτοια συζήτηση για το Ολοκαύτωμα, ούτε οι Εβραίοι δεν κάνουν. Αισθάνθηκα λίγο σαν Ναζί που κάνει την αυτοκριτική του. Και ξαφνικά το πράγμα απέκτησε ενδιαφέρον. Στην αίθουσα ήταν ο Ριχάρδος Σωμερίτης! Ζήτησα ένα μπουκάλι ουίσκι και στοχοπροσηλώθηκα – είναι ο αγαπημένος μου αρθρογράφος.
Ο κ. Σωμερίτης είπε πως τον ενοχλεί όταν πηγαίνει σ’ ένα βιβλιοπωλείο και βρίσκει βιβλία σαν το «Ο Αγών» και «Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών». Σκέφτηκα πως θα πει και το «βιβλίο του πιτσιρίκου» και θα γίνουμε μπίλιες, αλλά μάλλον του άρεσε τρελά και δεν είπε τίποτα. Στη συνέχεια βέβαια διευκρίνισε πως αυτό που τον ενοχλεί είναι πως στα βιβλία αυτά δεν υπάρχει καμιά εισαγωγή που να εξηγεί στους νέους ανθρώπους περί τίνος πρόκειται. Κατέληξε πως αυτό είναι ύβρις προς τους νεκρούς. Θα μπορούσε να γράψει ο ίδιος τις εισαγωγές γι΄ αυτά τα βιβλία – εκτός αν του αρέσει να γράφει μόνο το επίμετρο…
Τότε κάποιος –δεν θυμάμαι ποιος – είπε πως το Ολοκαύτωμα είχε περισσότερους νεκρούς στην Ελλάδα, σε σύγκριση με τις άλλες χώρες. Ο κ. Σωμερίτης ξαναπήρε το λόγο και είπε πως στη Ζάκυνθο δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός Εβραίος. Μπράβο ρε μπαγάσα Σωμερίτη είπα από μέσα μου γιατί είμαι και καρατοπικιστής και σκέφτηκα πως μπράβο του που το ήξερε αυτό ο παλιο-Ριχάρδος, που γύρευε από ποια Ρούμελη είναι. Και τότε την πέταξε την κεραμίδα : «Το ξέρω γιατί είμαι ζακυνθινής καταγωγής». Έχασα τον κόσμο. Άρπαξα το κινητό – ναι, δεν είχα αλλά εδώ και μερικές μέρες έχω- και σκεφτόμουνα ποιον να πρωτοπάρω από τους δυο γειτόνους στη Ζάκυνθο για να του χαρίσω το σπίτι μας, τον καλό κύριο που υιοθέτησε τα δυο γυφτάκια ή την Αγγλίδα που είναι και νιόπαντρη; Δεν αντέχω να είμαι συμπατριώτης με τον Σωμερίτη, άσε που τώρα υπάρχει ακόμα ένας επιφανής Ζακυνθινός που πρέπει να ξεπεράσω. Χάθηκε ο κόσμος να είναι από κάπου αλλού;
Ευτυχώς τον λόγο πήρε ο κ. Δήμου που μας έκανε την καρδιά περιβόλι λέγοντας πως το ποσοστό Εβραίων θυμάτων του Ολοκαυτώματος στην Ελλάδα ήταν 70%, όσο δηλαδή και στη Γερμανία, και μας ξεπέρασε μόνο η Ολλανδία, ενώ στην Δανία σώθηκαν όλοι – «Ζάκυνθος και η Δανία», όπως παρατήρησε κάποιος που ευτυχώς δεν ήξερε τα αίσχη που έκαναν εναντίον των Εβραίων οι Ζακυνθινοί στα τέλη του 19ου αιώνα, που ούτε εγώ τα ήξερα, αλλά τα έμαθα πρόσφατα από έναν καλό κύριο και τα γράφει μάλιστα ο Ξενόπουλος σε ένα βιβλίο του, που δεν σας λέω ποιο είναι για να μην το διαβάσετε και τα μάθουν κι άλλοι, κι έτσι να μείνουν όλοι με την καλή εντύπωση της γενναιότητας του Καρέρ και του Χρυσόστομου που έσωσαν όλους τους Εβραίους, κι έτσι άμα συναντήσεις οποιονδήποτε Εβραίο σήμερα και του πεις πως είσαι από τη Ζάκυνθο, κάνει πάρτι με την πάρτη σου, γιατί μάλλον ούτε οι Εβραίοι έχουν διαβάσει το βιβλίο του Ξενόπουλου.
Κάποιος παρατήρησε πως έφταιγαν λιγουλάκι και οι Εβραίοι με την παθητικότητά τους, γιατί δεν θέλησαν να βγουν στο βουνό για αντάρτικο, αλλά κάθονταν και πίστευαν τον αφελή αρχιραββίνο Κόρετς στη Θεσσαλονίκη που νόμιζε πως θα μπορούσε να συνεννοηθεί με τους Γερμανούς κι έτσι πήρε κόσμο και κοσμάκη στο λαιμό του. Θυμήθηκα και την Μαρία Ρεζάν που γράφει στο βιβλίο της πως προσπαθούσαν να πείσουν τον πατέρα της να μην πάει στη συναγωγή, όπου είχαν καλέσει οι Γερμανοί τους Εβραίους, αλλά αυτός πίστευε πως δεν θα τους κάνουν κακό. Εντάξει, οι πρώτοι Εβραίοι δεν ήξεραν και καταλαβαίνω πως πήγαν σαν πρόβατα για σφαγή. Για τους άλλους όμως, είναι σαν να έρχεται σήμερα το 2006 μια χορεύτρια από την πρώην Σοβιετική Ένωση στην Ελλάδα και να νομίζει πως θα χορέψει στη Λυρική Σκηνή κι όχι στα γόνατα των πελατών κάποιου μπαρ. Τέλος πάντων, ο κ. Τριαρίδης είπε πως δεν είχε κακές προθέσεις ο Κόρετς και καλά έκανε που τον υποστήριξε τον άνθρωπο, γιατί είναι και νεκρός.
Στη συνέχεια ο κ. Δήμου με το γνωστό του πονηρό χαμόγελο είπε πως «Υπάρχει ένας νόμος στο Διαδίκτυο που λέει πως οποιαδήποτε συζήτηση μετά το πρώτο ημίωρο θα καταλήξει στο Ολοκαύτωμα». Ήταν η ατάκα της βραδιάς και γέλασαν όλοι – ναι και ο Ριχάρδος. Κατόπιν ο κ. Τριαρίδης αναφέρθηκε στον Διονύσιο Σολωμό και αφού είπε πως ίσως ήταν ο σπουδαιότερος εκπρόσωπος του ρομαντισμού τον ξέκανε διαβάζοντας τις στροφές 68, 69 και 72 από τον «Ύμνο εις την Ελευθερία» που αναφέρονται στη σφαγή της Τριπολιτσάς και τη σφαγή αμάχων :
Ολιγόστευαν οι σκύλοι,
Και Αλλά εφώναζαν, Αλλά
Και των Χριστιανών τα χείλη
Φωτιά εφώναζαν, φωτιά.
Λεονταρόψυχα εκτυπιούντο,
Πάντα εφώναζαν φωτιά,
Και οι μιαροί κατασκορπιούντο,
Πάντα σκούζοντας Αλλά.
Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη
Και κυλάει στη λαγκαδιά,
Και το αθώο χόρτο πίνει
Αίμα αντίς για τη δροσιά.
Εικοσιπέντε χρονών ήταν ο Σολωμός όταν έγραψε αυτό το ποίημα. Ήταν ένας κόμης που ζούσε στη Ζάκυνθο και δεν είχε δει μάχη στη ζωή του, δεν είχε δει αίμα – άλλωστε στη Ζάκυνθο το έγραψε. Ο Τρικούπης τον προέτρεψε να το γράψει και το τελείωσε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα – αν θυμάμαι καλά, σε λιγότερο από ένα μήνα. Δεν νομίζω να υπάρχει ποιητής που θα γράψει 156 στροφές και δεν θα γράψει κι αρλούμπες. Πόσο μάλλον αν σκεφτούμε τις συνθήκες της εποχής εκείνης, την Τουρκοκρατία και την επιθυμία για Ελευθερία– κάθε πράγμα καλό θα ήταν να το βλέπουμε μέσα στις ιστορικές συνθήκες της εποχής του, γιατί στο τέλος θα βγάλουμε και τον Σαμουήλ τρομοκράτη. Κι εγώ έπαιζα με τα στρατιωτάκια μου και σκότωνα τον κόσμο όλο, όταν όμως στα 12 σκότωσα με το φλόμπερ ένα πουλί, ήθελα να αυτοκτονήσω από τη στενοχώρια μου. Άσχετο αυτό, αλλά ήθελα να το πω για να το βγάλω από μέσα μου. Τέλος πάντων τα πήρα λίγο με αυτά που είπε ο κ. Τριαρίδης για τον Σολωμό που τον έχουν κάνει τελατίνι οι πάντες τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν είπα τίποτα. Για τον Κόρετς βρέθηκε μια δικαιολογία, για τον Σολωμό καμία. Δεν είπε τίποτα κι ο Ριχάρδος να υπερασπίσει τον Νιόνιο, άστα…
Κλείνοντας τη συζήτηση ο κ. Δήμου είπε πως πρέπει να βλέπουμε τον άνθρωπο και όχι το σύνολο - όχι τους Εβραίους, τους Τούρκους κτλ δηλαδή αλλά τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά- γιατί όσο εξατομικευμένοι είμαστε τόσο καλύτεροι θα είμαστε. Αστραπιαία μου ήρθε στο μυαλό η γυναίκα, η μάνα, ο πατέρας, το παιδί ίσως –όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά- του πιλότου που σκοτώθηκε χθες. Και σκέφτηκα πως μακάρι να μην είδαν όλους αυτούς τους ανόητους που πήραν σβάρνα τις τηλεοράσεις χτες κι έλεγαν πόσο καλό ήταν που επιδείχτηκε ψυχραιμία και ωριμότητα κι από τις δυο πλευρές και αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους τι χειρότερο να υπάρξει; Όσοι μιλούσαν πάντως στις τηλεοράσεις δεν τους σκέφτονταν καθόλου – ούτε σαν οικογένεια, ούτε τον καθένα ξεχωριστά. Τώρα θα τον βγάλουν κι ένοχο τον νεκρό και τελείωσε η υπόθεση. Κι όπως είχε πει κι ένας αλήστου μνήμης υπουργός Άμυνας "ας πρόσεχαν τα κωλόπαιδα να μην κάνουν μαλακίες". Δεν συνεχίζω γιατί θα κάνω αυτό που απεχθάνομαι από την ανάποδη.
Στον κ. Τσιάκαλο δεν αναφέρθηκα ιδιαίτερα γιατί είναι αριστερός κι αν έχεις φάει την πετριά από μικρός, όπως εγώ, μετά δεν την ξεπερνάς εύκολα – συμφωνώ με όσα είπε και ξεκίνησα την ανάγνωση των τριών βιβλίων από το δικό του. Επίσης παρατήρησα πως φορούσε κοστούμι και γραβάτα, ενώ οι δυο άλλοι κύριοι φορούσαν μπλου τζιν που είναι ρούχο της συντήρησης και το καταδικάζω. Να αναφέρω ακόμα πως στην αίθουσα υπήρχε και μια κυρία που έμοιαζε με τη Μόνικα Μπελούτσι, η οποία καθόταν στο βάθος της αίθουσας και την είδα στο τέλος, μετά από υπόδειξη ενός φίλου που δεν θα τον αναφέρω γιατί είναι λεπτή η θέση του. Ήταν ακόμα πιο ωραία από την κυρία στο μπαρ αλλά δεν θα την βρείτε εκεί – είχε πάει μόνο για την παρουσίαση. Αν οι κύριοι στο πάνελ μιλούσαν για Ολοκαυτώματα και Άουσβιτς, έχοντας την συγκεκριμένη κυρία στο οπτικό τους πεδίο, τους αξίζουν διπλά συγχαρητήρια.
Δεν ξέρω πόσοι αντέξατε να διαβάσετε ως εδώ αλλά οφείλω να σας πω πως το περίστροφο που ανέφερα στην αρχή ήταν για να σας τραβήξω την προσοχή – στην πραγματικότητα κυκλοφορώ με Ούζι. Επίσης, αν διαφωνείτε με αυτά που γράφω, δεν με νοιάζει, όχι επειδή είμαι απόλυτος, αλλά επειδή συνήθως διαφωνώ κι εγώ με αυτά που γράφω – μιλάω σοβαρά. Ο κ. Δήμου σε κάποιο βιβλίο του είχε γράψει πως γνωρίζει ότι γράφει για προσωπική εκτόνωση κι ότι δεν θα αλλάξουν πολλά πράγματα – κάπως έτσι το είχε γράψει- κι επειδή με βολεύει για την περίσταση, το δανείζομαι.
Λοιπόν, μου αρέσει πολύ να γράφω για παρουσιάσεις βιβλίων. Το ανακάλυψα πολύ πρόσφατα κι έχω ενθουσιαστεί. Από σήμερα θα γράφω μια κάθε πρωί με τον καφέ.
Εύχομαι καλή επιτυχία στους τρεις συγγραφείς και σε όσους ακολουθήσουν. Τα βιβλία είναι σπουδαία. Περισσότερα για τις «Αντιρρήσεις» εδώ.
Στον Κ.
