Με μεγάλη επιτυχία διεξήχθη στη χώρα μας ο 51ος διαγωνισμός της Eurovision. Οι Έλληνες στήριξαν τον θεσμό, γεμίζοντας ασφυκτικά το κλειστό του ΟΑΚΑ και παρακολουθώντας μαζικά τον τελικό από την τηλεόραση, αν και μετά ομολόγησαν πως δεν τους ευχαρίστησε τόσο όσο ο Πούσκιν και ο Ρεμπώ, με τους οποίους καταπιάνονται στον ελεύθερο χρόνο τους.
Η τελετή έναρξης του διαγωνισμού ήταν φαντασμαγορική και η Φωτεινή Δάρα, σε ρόλο Σειρήνας, κινητοποίησε όλο τον μυθολογικό θαλάσσιο κόσμο, καλώντας παράλληλα τον θεό της μουσικής Απόλλωνα να τραγουδήσουν το τραγούδι της Ζωής αλλά το τραγούδι ήταν στα αγγλικά, με αποτέλεσμα ο Απόλλωνας να μην ξέρει τα λόγια και να γίνει ρεζίλι πανευρωπαϊκά. Πάντως το τραγούδι του Δημήτρη Παπαδημητρίου ήταν εξαιρετικό, αν και ελπίζω να μην παρακολούθησε τον διαγωνισμό ο Andrew Lloyd Webber, γιατί αλλιώς δεν την γλιτώνει την μήνυση ο Μήτσος.
Ήταν η πρώτη φορά που υπήρχε τελετή έναρξης στη Eurovision κι αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εμάς που μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες κοτσάρουμε και μια τελετή έναρξης σε ό,τι κάνουμε – από του χρόνου θα είναι υποχρεωτική και στα μπουζουξίδικα. Το κύριο χαρακτηριστικό της τελετής ήταν πως οι πάντες και τα πάντα πετούσαν. Χορευτές, τραγουδιστές, ηθοποιοί, εθελοντές και διάφορα τσουμπλέκια και συμπράγκαλα πετούσαν πάνω από τη σκηνή και άφησαν άφωνους τους ξένους θεατές, δημιουργώντας τους την εντύπωση πως εμείς οι Έλληνες πετάμε, ενώ παράλληλα είχαν και μια αγωνία μη φύγει κανας χορευτής και τους έρθει στο δόξα πατρί. Πετώντας ήρθαν στη σκηνή και οι δυο παρουσιαστές, ο Σάκης Ρουβάς και η Μαρία Μενούνος. Βέβαια, όλοι αυτοί που πετούσαν μέσα στο γήπεδο ακύρωσαν το σκηνοθετικό εύρημα της συμμετοχής της Λετονίας, καθώς όταν ο συγκινημένος τραγουδιστής άφησε ένα κόκκινο μπαλονάκι σε σχήμα καρδιάς να φύγει προς την οροφή του γηπέδου, κανείς από τους θεατές δεν έδωσε σημασία, αφού όλοι σκέφτηκαν πως όλο και κάποιος Έλληνας θα πετάει από πάνω και θα το πιάσει. Από την άλλη όλοι περίμεναν και από την Άννα Βίσση να πετάξει λίγο και όταν είδαν πως αυτό δεν συνέβη, κατάλαβαν πως δεν έχει γεννηθεί στην Ελλάδα.
Αίσθηση δημιούργησε η συμμετοχή της Ισπανίας με το συγκρότημα «Las Ketchup». Τέσσερα κορίτσια ντυμένα στα κόκκινα και παίζοντας με τέσσερις κόκκινες καρέκλες τραγούδησαν το «Bloody Mary», ένα τραγούδι που σίγουρα θα ακουστεί πολύ, καθώς είναι ιδανικό για διαφήμιση σερβιέτας. Ο τραγουδιστής από τη Μάλτα κέρδισε την συμπάθεια όλων μας, μόλις πληροφορηθήκαμε πως ήταν ποδοσφαιριστής και παράτησε την μπάλα για το τραγούδι, αφού αυτό αποδεικνύεται μεγάλο του λάθος. Λάθος επαγγελματικό προσανατολισμό πήρε και η τραγουδίστρια της Γαλλίας που ήταν κομμώτρια, αλλά εδώ ισχύει το «μάθε τέχνη κι άστηνε κι άμα πεινάσεις πιάστηνε», αν και κρίνοντας από το χτένισμά της, ήταν ολοφάνερο πως δεν τα κατάφερνε ούτε στο πιστολάκι. Η Αρμενία εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον διαγωνισμό με έναν τραγουδιστή που όλο τον έδεναν και τον έλυναν οι χορεύτριες πάνω στη σκηνή, με αποτέλεσμα στο τέλος του τραγουδιού να νιώθεις έκπληξη που δεν τον πήραν με ζουρλομανδύα. Πάντως, η εμφάνισή του δικαιολόγησε εν μέρει την γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους - ο παππούς του τραγουδιστή τη γλίτωσε επειδή είχε κρυφτεί στη σοφίτα, μέσα στο μπαούλο με τα προικιά. Το τραγούδι της Ελβετίας «If we all give a little» θα ήταν ιδανικό για τον τηλεμαραθώνιο αγάπης του Alpha, αν και ένα ντουέτο Κοντομηνά-Κόκκαλη θα το έκανε πιο πειστικό. Η τραγουδίστρια της Τουρκίας χόρευε με έναν τρόπο που έκανε την Καίτη Γαρμπή να θυμίζει Ουλάνοβα, ενώ ο τραγουδιστής της Ρωσίας εμφανίστηκε με χαίτη, τζιν παντελόνι και λευκό φανελάκι, σε μια προσπάθεια να δέσει το παλιό με το παλιότερο. Σύμφωνα με τους δυο τηλεπαρουσιαστές ο συγκεκριμένος τραγουδιστής είναι σύμβολο του σεξ στη Ρωσία, οπότε τώρα όλοι γνωρίζουμε γιατί οι Ρωσίδες μεταναστεύουν μαζικά στο εξωτερικό. Η ποιοτική μπαλάντα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης σε έκανε να αναρωτιέσαι ποιοι ήταν αυτοί που σκότωναν μωρά στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο, αφού, όσοι κάτοικοι αυτής της χώρας έχουμε δει έκτοτε, είναι ευαίσθητοι και με ένα βιολί στο χέρι, ενώ το κάντρι τραγούδι της Γερμανίας σου δημιουργούσε την επιθυμία να ξαναχτίσεις μόνος σου το Τείχος του Βερολίνου, αφού βέβαια πρώτα χτίσεις ζωντανούς μέσα στα θεμέλια τους καουμπόηδες μουσικούς και την τραγουδίστρια. Τα περισσότερα τραγούδια ήταν στα αγγλικά κι αυτό αποδείχτηκε μειονέκτημα για τη συμμετοχή της Μεγάλης Βρετανίας, καθώς, άμα έχεις ακούσει την Μολδοβλαχία και την Αυστροουγγαρία να τραγουδάνε στα αγγλικά, έχεις μετά την εντύπωση πως οι Βρετανοί δεν έχουν σωστή προφορά.
Ανάμεσα στα τραγούδια προβάλλονταν βίντεο με τις ομορφιές της χώρας μας, αλλά κυρίως της Σαντορίνης. Προβλήθηκαν επίσης το μετρό, η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και άλλα έργα του ΠαΣοΚ, ενώ είδαμε ακόμα παραλίες, μουσεία, μνημεία, εκκλησίες, γλάρους, ντομάτες, αγγούρια, κολοκυθάκια και μπρόκολα. Πριν από την εμφάνιση της Άννας Βίσση προβλήθηκαν σκηνές από ένα γάμο, σε μια προσπάθεια να κάνουμε γνωστό σε όλη την Ευρώπη πως η Άννα είναι ανύπαντρη παρόλη την ομορφάδα της, μπας και φιλοτιμηθεί κανας ξένος και μας την ζητήσει. Η εμφάνισή της ενθουσίασε το κοινό και όλοι ήλπιζαν για τη νίκη, αλλά οι Ευρωπαίοι έμειναν στην πρώτη ανάγνωση του τραγουδιού και δεν έπιασαν τα κρυμμένα νοήματα για την Αποκάλυψη και το παιδομάζωμα. Επίσης δεν ήξεραν πως ο Μάνος Ελευθερίου δήλωσε στο «Βήμα» ότι «η Άννα είναι θεά» - άμα λέει ο Μάνος Ελευθερίου «είναι θεά», σε λίγο ο Ψινάκης και ο Μουρατίδης θα θεωρούνται λόγιοι και Δάσκαλοι του Γένους.
Πριν αρχίσουν να ανακοινώνονται οι βαθμολογίες, παρουσιάστηκαν στη σκηνή 4 χιλιάδες χρόνια ελληνικού τραγουδιού σε πέντε λεπτά, σε επιμέλεια του Φωκά Ευαγγελινού και του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Οι δυο δημιουργοί, πάνω στη βιασύνη τους, παρέλειψαν τις μεγάλες επιτυχίες του 1289 μ.Χ. Στη συνέχεια εμφανίστηκε η Μαρία Μενούνος με μαύρο φόρεμα, μήπως και το πιάσουμε το υπονοούμενο, αλλά μόνο όταν είδαμε τους Lordi να παίρνουν το βραβείο από τα χέρια του Θεόδωρου Ρουσόπουλου, που για να τους κάνει πλάκα είχε μεταμφιεστεί σε Χρήστο Παναγόπουλο, καταλάβαμε πως η Άννα δεν κέρδισε. Δεν πειράζει. Χρειαζόμαστε περισσότερες Eurovision και περισσότερα Mundial γιατί λειτουργούν σαν ένα είδος «ολυμπιακής εκεχειρίας». Μέχρι κάποιος πόλεμος να ξεκινήσει από ένα δωδεκάρι που δεν δόθηκε. Άντε και του χρόνου.
Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στο τελευταίο LiFO, ένα τεύχος που δεν πρέπει να χάσετε.
