Αύριο το πρωί στις 11 θα γίνει στα Χανιά η κηδεία του 37χρονου σμηναγού Κωνσταντίνου Ηλιάκη που σκοτώθηκε την ώρα του καθήκοντος. Δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να κηδευτεί όπως του αξίζει, αφού η σορός του σμηναγού δεν βρέθηκε – το μνήμα του θα είναι κενό. Ο ίδιος μάλλον θα βρίσκεται πάντα στο χώρο που κλήθηκε αλλά και επέλεξε να υπερασπιστεί. Στο Αιγαίο.Στο μυαλό μου ήρθε μια μικρή ιστορία, αρκετά χρόνια πριν. Ήμουν στο σπίτι ενός συμμαθητή μου και τρώγαμε μαζί με την οικογένειά του. Στο τραπέζι καθόταν και η αδελφή της γιαγιάς του. Παρατήρησα πως ενώ όλοι τρώγαμε ψάρια, η ηλικιωμένη κυρία έτρωγε διαφορετικό φαγητό – νομίζω χόρτα. Αφελώς την ρώτησα γιατί δεν της αρέσουν τα ψάρια. Η απάντησή της με έκανε να αισθανθώ πολύ άσχημα : «μου αρέσουν, αλλά ο άντρας μου χάθηκε σε ναυάγιο και δεν βρέθηκε ποτέ».
Στα χρόνια που ακολούθησαν έμαθα πως αυτό συνέβαινε σε πολλές οικογένειες ναυτικών που είχαν χάσει δικούς τους ανθρώπους στη θάλασσα. Κι αν για μια οικογένεια ναυτικού είναι ίσως λογικό, για την οικογένεια ενός αεροπόρου μοιάζει ακατανόητο. Με την ελπίδα πως θα βρεθεί η σορός του Κωνσταντίνου Ηλιάκη, εύχομαι να είναι ο τελευταίος πιλότος – Έλληνας ή Τούρκος – που χάνει τη ζωή του για ένα ζήτημα που, δεν γίνεται, σίγουρα μπορεί να λυθεί με κάποιον άλλο τρόπο.
Η οικογένεια του Κωνσταντίνου Ηλιάκη ζητά αντί στεφάνων στην μνήμη του τα χρήματα να δοθούν για τις ανάγκες του Κέντρου Ημερήσιας Φροντίδας και Απασχόλησης Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, καθώς και για τις ανάγκες του συλλόγου κοινωνικής προσφοράς και στήριξης «Ορίζοντας».
Νίκο, στο λέω χρόνια και ίσως δεν είναι σωστό, αλλά θα το γράψω κι εδώ για να μην το έχω κρίμα : σταμάτα να πετάς.
