Ο κ. Στάθης Τσαγκαρουσιάνος έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο στην «Ε» με τίτλο «Το τέλος της ελληνικής δημοσιογραφίας». Θα σας πρότεινα –πάντα με ταπεινότητα- να το διαβάσετε και ύστερα, αν έχετε κέφια, διαβάστε και δυο τρεις δικές μου σκέψεις με αφορμή αυτό το κείμενο:
Υπάρχει πια τρόπος για να παραμείνουν αξιοπρεπείς οι δημοσιογράφοι: το Διαδίκτυο. Με μια δική τους σελίδα στο Διαδίκτυο, έρχονται αμέσως σε επαφή με τους αναγνώστες, αποκτούν αναγνωστικό κοινό και στη συνέχεια δεν νομίζω πως θα βρεθεί άνθρωπος σε έντυπο που θα τους κατεβάσει τα βρακιά – εκτός, βέβαια, αν το επιθυμούν οι ίδιοι.
Και πώς θα ζήσουν οι δημοσιογράφοι; Αδιάφορο. Ας κάνουν δουλειές του ποδαριού. Αν πραγματικά αγαπούν τη δημοσιογραφία, ας αφήσουν το χρήμα απέξω. Ας πεινάσουν. Το χρήμα θα έρθει. Δεν υπάρχει περίπτωση να βάλεις την ψυχή σου σε κάτι και να μην ανταμειφθείς. Ίσως αργήσει λίγο. Είσαι διατεθειμένος να δημοσιογραφείς κάνοντας αυτό που σε ευχαριστεί ή γράφεις σκεπτόμενος αποκλειστικά και μόνο την ώρα που θα περάσεις απ’ το ταμείο;
Έχοντας τη δική σου σελίδα στο Διαδίκτυο, δεν είσαι ο τάδε που γράφει σε μια εφημερίδα αλλά ο εκδότης του εαυτού σου. Η εφημερίδα του (όχι και τόσο μακρινού) μέλλοντος θα αποτελείται από δημοσιογράφους- εκδότες και όχι από προσκυνημένους που βαράνε προσοχές. Διαφορετικά, θα κλείσουν αυτά τα μαγαζιά.
Όντας ανεξάρτητος, έχεις την τύχη σου στα χέρια σου. Μπορείς να συνεργαστείς με τους ανθρώπους που εσύ επιθυμείς, να γράφεις σε όποιο έντυπο εσύ θέλεις, να εκδώσεις βιβλία και να μην μπορεί να στην πει κανείς. Πώς να ληφθεί σοβαρά η κριτική του δημοσιογράφου-δημόσιου υπάλληλου για κάποιον που είναι αφεντικό του εαυτού του; Ποιος θα τον πάρει στα σοβαρά; Αν κάποτε θεωρήσεις πως θίγεται η αξιοπρέπειά σου σε κάποιο έντυπο, φεύγεις – το μοναστήρι να ‘ναι καλά. Μόνο να μη βιάζεσαι να βάλεις την υπογραφή σου.
Φυσικά, αυτά που γράφω αφορούν, ως επί το πλείστον, τους νέους δημοσιογράφους. Οι παλιοί – με κάμποσες εξαιρέσεις – είναι καμένοι. Υπάρχουν στο Διαδίκτυο γνωστοί και καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι που τα κείμενά τους δεν τα διαβάζει άνθρωπος. Μιλάμε για το απόλυτο ξεβράκωμα. Αν είχαν λίγη τσίπα, θα είχαν παραιτηθεί. Δεν παραιτούνται – οι πουτάνες δεν παραιτούνται εύκολα. Αντιθέτως, γράφουν –ή αντιγράφουν- κείμενα που εξυμνούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία. Την ελευθερία του να είσαι σκλάβος. Δυστυχώς γι’ αυτούς, στη ζωή, δεν μετράει το τι γράφεις και το τι λες αλλά αυτό που κάνεις.
Οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να ξαναγίνουν τα αστέρια των εφημερίδων – δεν μπορεί το αστέρι της εφημερίδας να είναι ο Μπραντ Πιτ και ο Χάρισον Φορντ. Πρέπει να ξανάρθουν οι μέρες που άνοιγες με αγωνία την εφημερίδα για να δεις τι έγραψε ο καλός αρθρογράφος. Θα ξανάρθουν. Εγώ είμαι βέβαιος. Ας ελευθερώσουμε τη δημοσιογραφία. Ας ελευθερώσουμε τους δημοσιογράφους.
Αν διαβάζει η κ. Αριστέα Μπουγάτσου, θέλω να της πω συγχαρητήρια. Δεν έχασε η ίδια από την απόλυσή της αλλά η εφημερίδα στην οποία εργαζόταν. Έχασαν και οι συνάδελφοί της με την σιωπή τους. Επίσης, σκέφτομαι πως θα έπρεπε να έχει ένα μπλογκ. Η επιτυχία του θα ήταν εξασφαλισμένη. Και η θέση της, μάλλον, θα ήταν πολύ πιο δυνατή. Ποτέ δεν είναι αργά.
