Μερικές σκέψεις με αφορμή τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στο ΠαΣοΚ:
Το δίλημμα για τους ανθρώπους του κόμματος είναι Παπανδρέου ή Βενιζέλος; Το δίλημμα δεν αφορά τόσο αυτά τα δυο πρόσωπα αλλά, κυρίως, αυτούς που θα εκλέξουν τον έναν από τους δυο.
Επί δεκαετίες η χώρα κυβερνιέται από ανίκανους πολιτικούς –ανίκανους να προχωρήσουν τον τόπο μερικά βήματα μπροστά, γιατί σε ό,τι αφορά την προσωπική τους πρόοδο και ευημερία τα καταφέρνουν μια χαρά.
Φυσικά, οι πολίτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών αλλά -κακά τα ψέματα-το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Όταν βλέπεις επί χρόνια έξυπνους πολιτικούς να μην μπορούν να φέρουν κάποια βελτίωση στα θέματα της Παιδείας ή της Υγείας, όταν αντιλαμβάνεσαι πως ουσιαστικά η χώρα κυβερνιέται από μεγάλα ντόπια και ξένα συμφέροντα, όταν οι μεγαλοεκδότες δεν κρατούν πια ούτε τα προσχήματα προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, ε τότε απογοητεύεσαι και παίρνεις απόφαση πως δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ τίποτα – αντιλαμβάνεσαι την αδυναμία σου.
Όλη αυτή η αλληλουχία ανίκανων πολιτικών έχει αλλάξει τον τρόπο σκέψης των πολιτών. Ξέροντας πως η …ανικανότητα των πολιτικών είναι δεδομένη, αναζητούν πια όχι τον πιο ικανό πολιτικό –όπως θα όφειλαν- αλλά τον ηθικότερο, τον καλύτερο άνθρωπο.
Λογικό είναι αυτό. Αν πεις σε έναν στυγνό επιχειρηματία πως η επιχείρησή του φαλίρισε και πως έχει δικαίωμα να κρατήσει έναν μόνο υπάλληλο, θα προτιμήσει τον πιο ακέραιο και τον πιο ηθικό υπάλληλό του, ακόμα κι αν τον έβριζε όταν οι δουλειές πήγαιναν καλά.
Αυτό συμβαίνει γιατί στην πραγματικότητα κανείς δεν θέλει να έχει έναν σκατά δίπλα του. Και σκατάς να είσαι, θέλεις έναν καλό άνθρωπο πλάι σου – ο σκατάς ξέρει ποιοι είναι καλύτεροι απ’ αυτόν.
Αυτό συμβαίνει τώρα και στο ΠαΣοΚ. Γι’ αυτό είναι ενδιαφέρον ποιον εκ των δυο θα εκλέξουν για πρόεδρο. Η ψυχή τους λέει Παπανδρέου, το μυαλό τους λέει Βενιζέλος. Δεν υπάρχει αριστερό και δεξιό δίλημμα αλλά κάτι πιο απλό: ηθική ή εξουσία.
Βέβαια, μπορεί να τα χάσουν και τα δυο. Πώς; Αν εκλέξουν τον κ. Βενιζέλο και χάσουν τις επόμενες εκλογές – αν φτάσουν, βέβαια, μέχρι τις επόμενες εκλογές. Αν εκλέξουν τον κ. Παπανδρέου και χάσουν τις επόμενες εκλογές, θα ξέρουν τουλάχιστον πως πορεύτηκαν με την ψυχή τους.
Βέβαια, θέλουν την εξουσία, θέλουν να κερδίσουν τις εκλογές, θέλουν …μάσα – αυτός, άλλωστε, ήταν ο λόγος που το 2004 επέλεξαν τον Γιώργο Παπανδρέου, αυτός ήταν ο λόγος που πορεύτηκαν οκτώ χρόνια με τον Κώστα Σημίτη. Η περίπτωση Σημίτη διαφέρει λίγο γιατί με το σπρώξιμο που του έγινε -για ευνόητους και γνωστούς πια λόγους- από τα ΜΜΕ, θα έβγαινε πρωθυπουργός και ο Φούφουτος.
Η νίκη του ΠαΣοΚ στις εκλογές του 2000 ήταν η μεγάλη ήττα του. Κέρδισαν και βγήκαν χαμένοι. Αν το ΠαΣοΚ είχε χάσει τότε, θα είχε σώσει κάτι από την ψυχή του - αναγκαστικά.
Η επιλογή Παπανδρέου το 2004, εκτός από επιλογή με προοπτική νίκης, ήταν και μια προσπάθεια για επιστροφή στην …αθωότητα – έτσι τουλάχιστον το εξέλαβε ο κόσμος του Κινήματος και γι’ αυτό φώναζε στον Παπανδρέου «άλλαξέ τα όλα».
«Δεν είναι εύκολο ν’ αλλάξεις, όταν χαλάσεις εντελώς» έγραψε ο Άκης Πάνου. Αυτό ο κ. Παπανδρέου δεν το κατάλαβε και συνέχισε να πορεύεται με τους χαλασμένους. Τώρα τους έχει όλους αυτούς απέναντί του. Φταίει.
Από την άλλη, ο Γιώργος Παπανδρέου είναι η μόνη, μικρή και τελευταία ελπίδα του ΠαΣοΚ να σώσει την ψυχή του – να επιβιώσει δηλαδή. Είναι η μόνη ελπίδα και των χαλασμένων να σωθούν. Ο κόσμος τους το έχει καταλάβει. Απορώ πως δεν το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι.
(Εκτός αν το έχουν καταλάβει και θέλουν να τους πάρουν όλους στον πάτο – ίσως ο χαλασμένος να χαίρεται με τον …χαλασμό των άλλων. Τι να πω; Δεν έχω χαλάσει εντελώς.)
