Τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα είναι κάπως ατζαμήδες στις ένοπλες επιθέσεις που κάνουν - δεν αποκλείεται να είναι τίποτα αποτυχημένοι συγγραφείς. Μπορεί δηλαδή να είναι κάποιοι συγγραφείς που επί χρόνια προσπαθούσαν να εκδώσουν τα κείμενά τους και γυρνούσαν από τον ένα εκδοτικό οίκο στον άλλον αλλά έτρωγαν συνέχεια πόρτα από τους εκδοτικούς οίκους, οπότε είδαν κι απόειδαν και στο τέλος αποφάσισαν να φτιάξουν μια επαναστατική οργάνωση για να κάνουν επαναστατικές ενέργειες και να κάθονται μετά να γράφουν προκηρύξεις... Η συνέχεια εδώΔηλαδή, μπορεί ο πραγματικός σκοπός του Επαναστατικού Αγώνα να μην είναι η Επανάσταση αλλά η συγγραφή της προκήρυξης. Όλα δηλαδή γίνονται για την προκήρυξη. Πώς λέμε ότι κάνουμε σεξ για το τσιγάρο που θα καπνίσουμε μετά; Κάπως έτσι.
Φαντάζομαι τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα να τσακώνονται για το ποιος θα γράψει την προκήρυξη. «Όχι εγώ θα την γράψω», «Όχι εσύ την έγραψες την προηγούμενη φορά και τώρα είναι η σειρά μου» και διάφορα τέτοια. Μάλλον γι’ αυτό καθυστέρησαν να την στείλουν – τσακωνόντουσαν ποιος θα την γράψει.
Αυτοί μια μέρα θα σκοτωθούν μεταξύ τους για το ποιος θα γράψει την προκήρυξη. Θα βγάλουν τα Καλάσνικοφ και τα υποπολυβόλα MP5 και θα αρχίσουν να σκοτώνονται. Θα πετάει χειροβομβίδες ο ένας στον άλλον.
Να μου το θυμηθείτε πως ο Επαναστατικός Αγώνας θα εξαρθρωθεί μόνος του. Θα είναι η πρώτη επαναστατική οργάνωση στον κόσμο που τα μέλη της θα αλληλοεξοντωθούν.
