των δοντιών σου όταν μασάς,
σε γνωρίζω από την όψη
που ‘ναι όψη συμφοράς!
Απ’ τις εκλογές βγαλμένος
των Ελλήνων τις φαιδρές,
είσαι κάπως ψωμωμένος
και σου κρέμετ’ ο σκεμπές!
Στο Μαξίμου κατοικούσες
κουρασμένο μου παιδί,
κι ένα στόμα ακαρτερούσες
«άει στο διάολο» να σου πει!
Άργειε νάλθει εκείνη η μέρα,
κι ήταν όλα θλιβερά,
ήσουν μια μεγάλη λέρα
που ‘μοιαζε με φουκαρά!
