Θα καταλάβαινα την αναστάτωση για το κλείσιμο της Βουλής, αν στη Βουλή συνέβαινε καμιά φορά και τίποτα ενδιαφέρον – να έπεφτε κάνα μπουνίδι, κάνα κλωτσίδι, να γίνονταν τίποτα μαχαιρώματα.
Βλέπεις το τι γίνεται στα κοινοβούλια άλλων χωρών και ζηλεύεις. Μπουνιές, κλωτσιές, νυχιές, καρεκλιές, καράτε, ζίου ζίτσου, κουνγκ φου, απ’ όλα έχουν αυτοί οι ξένοι. Εμείς εδώ τίποτα – λένε, φωνάζουν, βρίζουν καμιά φορά αλλά από δράση τίποτα.
Πρέπει οι συνεδριάσεις της Βουλής –μιας και είναι και τηλεοπτικό προϊόν- να αποκτήσουν κάποιο ενδιαφέρον για να τραβήξουν την προσοχή του τηλεθεατή.
Θα πρέπει οι βουλευτές πού και πού να πλακώνονται στο ξύλο για να ανέβει η τηλεθέαση και να επιδείξουν ενδιαφέρον και οι διαφημιστές.
Δεν είναι ανάγκη οι βουλευτές να πλακώνονται στο ξύλο στ’ αλήθεια. Μπορούν να έρχονται στα χέρια και το ξύλο που θα παίζουν να είναι σικέ – όπως είναι και όλα τα άλλα που κάνουν.
