Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κέρκυρα. Μητέρα μου είναι η Νάνα Μούσχουρη και πατέρας μου ένας Αλβανός λαδέμπορος όπλων, του οποίου το όνομα δεν έμαθα ποτέ. Η Νάνα Μούσχουρη με έδωσε για υιοθεσία, επειδή δεν ήθελε να καταστρέψει την καριέρα της. Έμαθα πως είμαι γιος της όταν ήμουν 28 ετών. Το 1987 ο Ηλίας Ψινάκης ήρθε στο Ποντικονήσι και μου εξομολογήθηκε πως αυτός είναι ο πατέρας μου, αλλά μετά από χρόνια έμαθα πως είναι αδελφός μου - είναι γιος της Νάνας Μούσχουρη από την παράνομη σχέση της με τον Μικ Τζάγκερ.
Μέχρι τα 12 δεν μιλούσα και όλοι νόμιζαν πως είμαι μουγγός. Το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου του 1984, μετά την πρώτη Ανάσταση, έφαγα μια κανάτα στο κεφάλι και άρχισα να τραγουδάω το «Ζαβαρακατρανέμια». Όλοι μίλησαν για θαύμα. Αργότερα έμαθα πως την κανάτα την είχε πετάξει η Άντζελα Γκερέκου. Στην Άντζελα οφείλω την καριέρα μου.
Στην εφηβεία μου οργανώθηκα στην ΚΝΕ και είχα για καθοδηγητές τον Γιώργο Κατσαρό και τη Ρένα Βλαχοπούλου. Την ημέρα που διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση, ένιωσα να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου. Ήπια έξι μπουκάλια βότκα και έκλαιγα όλη τη νύχτα. Ήταν η μοναδική φορά που έκλαψα στη ζωή μου.
Στη διάρκεια του Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή στην Παλαιοκαστρίτσα με διέγραψαν από το Κόμμα. Ήθελα να τραγουδήσω το «Jailhouse Rock», αλλά τα τραγούδια του Elvis Presley θεωρούνταν ακόμα αντιδραστικά από την Κεντρική Επιτροπή. Τελικά, τραγούδησα τη «Διεθνή» και το «Ακορντεόν», κουνώντας τους γοφούς μου σαν τον Elvis. Την επόμενη μέρα με διέγραψαν. Τότε κατάλαβα πώς είχε αισθανθεί ο Άρης Βελουχιώτης. Το ΚΚΕ τρώει τα παιδιά του.
Μετά τη διαγραφή μου, η Κέρκυρα δεν με χωρούσε πια. Μετακόμισα στην Πάτρα και οργανώθηκα σε μια ομάδα καρναβαλιστών που είχαν ντυθεί μαζορέτες. Η παρουσία μου τράβηξε την προσοχή του Άλκη Στέα που με ρώτησε αν ενδιαφέρομαι να γίνω βοηθός σερβιτόρου στην ταβέρνα του «Τζίμη του Χοντρού». Αμέσως κατάλαβα πως ήταν η ευκαιρία της ζωής μου. Σερβίριζα με μεγάλη επιτυχία τους πελάτες και στο τέλος του προγράμματος με άφηναν και έλεγα μερικά τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη. Μετά έμαθα πως ήταν κόλπο του μαγαζάτορα για να αδειάζει το μαγαζί και να μην ξημερωνόμαστε.
Έκανα το ντεμπούτο μου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1991, με το τραγούδι «Πάρ' τα». Ο αρχικός τίτλος του τραγουδιού ήταν «Πάρ' τα μωρή άρρωστη», αλλά οι δημιουργοί του φοβήθηκαν πως περιόριζε το κοινό, αφού απευθυνόταν μόνο σε γυναίκες. Το άλλαξαν σε «Πάρ' τα να μη στα χρωστάω» και τελικά κατέληξαν στο «Πάρ' τα» που είναι πιο ουδέτερο και, άρα, πιο pop. Τα πήραν όλοι με το τραγούδι μου και την επόμενη ημέρα όλη η Ελλάδα μιλούσε για μένα. Πολύ αργότερα έμαθα τι έλεγαν για μένα και στενοχωρήθηκα πάρα πολύ.
Ο Ηλίας Ψινάκης -εκτός από ετεροθαλής αδελφός μου- ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Με έμαθε να χαμογελάω διαρκώς. Και όχι μόνο να χαμογελάω αλλά να χαμογελάω με νόημα. Αν το καλοσκεφτείτε, είναι σαν να έχω κάνει πλαστική. Το στόμα μου δεν κλείνει με τίποτα. Χαμογελάω με νόημα ακόμα και στις κηδείες και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μου την πέφτουν τόσο οι χήρες όσο και οι νεκροθάφτες. Το πιο σημαντικό που μου έμαθε ο Ηλίας ήταν ο σωστός τρόπος να κάνω αποτρίχωση. Μου δίδαξε τη χαλάουα και έτσι σταμάτησα να παλεύω με τα ξυραφάκια.
Στην πραγματικότητα, ο Ηλίας Ψινάκης είναι δικό μου δημιούργημα. Πριν γνωριστούμε, δεν τον ήξερε κανείς. Ο λόγος που αποφάσισα να χωρίσουν οι δρόμοι μας ήταν ότι υπήρχε ο κίνδυνος να αρχίσω να μιλάω σαν κι αυτόν. Αν άρχιζα να λέω «θεά», «γλυκιά» και «κουλό», θα ξενέρωναν τα κοριτσάκια και θα πήγαινε η καριέρα μου στο διάολο. Απέφευγα να μιλάω, μήπως μου ξεφύγει κάνα «άι μωρή». Με όλους αυτούς που ήταν γύρω μου επί δεκαπέντε χρόνια, είναι απορίας άξιο πώς δεν μιλάω καλιαρντά. Ευτυχώς, δεν είμαι καλός στις ξένες γλώσσες. Όταν φόρεσα τη φούστα του Valentino, πολλοί με κατέκριναν. Δεν γνωρίζουν, όμως, πως ο Ηλίας, εκτός από φούστα, ήθελε να φορέσω ζαρτιέρες, γόβες και σουτιέν. Ύψωσα το ανάστημά μου και τελικά φόρεσα μια μάξι φούστα, αν και ο Ηλίας επέμενε να φορέσω ένα καυτό μίνι με κουραδοκόφτη. Εκείνη την ημέρα κατάλαβα πως μπορούσα να πάρω την καριέρα μου στα χέρια μου.
Η απογείωση της καριέρας μου οφείλεται στην κινητή τηλεφωνία. Δεν ξέρω γιατί διάλεξαν για τη διαφημιστική καμπάνια κινητής τηλεφωνίας έναν άνθρωπο που έλεγε μόνο «ουάου», αλλά μου άλλαξαν τη ζωή, αφού με έβαλαν στη διαδικασία να πλουτίσω το λεξιλόγιό μου. Τώρα που μεγάλωσα κάπως, σκέφτομαι σοβαρά να κάνω στροφή στην καριέρα μου και να διαφημίζω αυτοκίνητα και προϊόντα για μεγαλύτερες ηλικίες. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να αλλάξω λίγο την εμφάνισή μου και το ρεπερτόριό μου. Σκοπεύω να αφήσω μουστάκι και να βγάλω ένα δίσκο με αρχοντορεμπέτικα.
Η καλή φωνή είναι πρόβλημα για έναν όμορφο τραγουδιστή. Το κοινό εστιάζει στη φωνή και δεν δίνει σημασία στην εμφάνιση. Το σώμα μου θα περνούσε απαρατήρητο, αν είχα μια εντυπωσιακή φωνή. Νομίζω πως μπορώ να κάνω καριέρα στον κινηματογράφο, αλλά είναι κρίμα που οι ταινίες είναι ομιλούσες. Αν ζούσα στην εποχή του βωβού κινηματογράφου, θα μπορούσα να γίνω ο μεγαλύτερος σταρ του κόσμου. Θα ξεπερνούσα και τον Τσάρλι Τσάπλιν.
Ήταν δική μου επιλογή να με πλαισιώνουν στις φετινές μου εμφανίσεις οι αδελφές Μαγγίρα. Αρχικά, σκεφτόμουν να συνεργαστώ με τους αδελφούς Κατσάμπα, αλλά φοβήθηκα πως θα με επισκιάσουν και θα μου κλέψουν τη δόξα.
Τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου την ένιωσα όταν έγινα πατέρας. Βέβαια, είμαι πάντα γελαστός και κάποιοι δεν κατάλαβαν πόσο πολύ χάρηκα. Αποφάσισα να κάνω παιδί όταν άρχισαν να έρχονται στα καμαρίνια οι πρώτες Ρουβίτσες μαζί με τα παιδιά τους. Μια Ρουβίτσα, μάλιστα, είχε γίνει γιαγιά. Μου έλειψε πολύ η κόρη μου στη διάρκεια της περιοδείας για τη Γιουροβίζιον. Ήθελα πολύ να τη θηλάζω. Ο γιατρός μου είπε να τη θηλάζω όσο θα κατεβάζω γάλα. Ξέρω πως ο θηλασμός χαλαρώνει το όμορφο στήθος μου, αλλά για χάρη του μωρού μου είμαι διατεθειμένος να κάνω κάθε θυσία. Ακόμα και τους κοιλιακούς μου θα θυσίαζα για χάρη της. Σκέφτομαι τη μέρα που η κόρη μου θα δει για πρώτη φορά τον εαυτό της στον καθρέφτη. Προσπαθεί η κακομοίρα να δει τη φάτσα της στον καθρέφτη, αλλά με την Κάτια κι εμένα μέσα στο σπίτι, δεν υπάρχει ποτέ καθρέφτης ελεύθερος.
Ειλικρινά, ούτε εγώ δεν ξέρω πώς ακριβώς θα παρουσιαστεί το «This is our night» στη σκηνή της Γιουροβίζιον. Τα πράγματα αλλάζουν από μέρα σε μέρα. Η τελευταία ιδέα του Φωκά Ευαγγελινού είναι να ανεβάσει δίπλα μου στη σκηνή ένα γουρούνι με γρίπη. Το γουρούνι θα κυλιέται στις λάσπες και στο τέλος του τραγουδιού θα το φιλάω στο στόμα. Είναι καλή ιδέα, αλλά ίσως το αλλάξουμε γιατί μάθαμε πως υπάρχει γουρούνι και στη συμμετοχή του Αζερμπαϊτζάν.
LIFO - 06/05/09
