Κάποτε ήταν η υπέροχη παραλία των παιδικών μας χρόνων. Δεν μπορούσε βέβαια να μείνει αναξιοποίητη. Οι ελιές, που έφταναν σχεδόν μέχρι την αμμουδιά, ξεριζώθηκαν και στη θέση τους βρίσκεται πια μια μικρή πόλη, ικανή να υποδεχτεί δεκαπέντε χιλιάδες τουρίστες- φυσικά το χειμώνα δεν υπάρχει άνθρωπος. Η νοσταλγία μας οδηγεί μερικές φορές εκεί. Ευτυχώς, γιατί εκεί το αντίκρισα.
Είναι τοποθετημένο μπροστά στην είσοδο του μαγαζιού – όπως κοιτάς αριστερά. Πραγματικά είναι τεράστιο. Κοντά στα δυο μέτρα. Περπατούσα στο απέναντι πεζοδρόμιο όταν το είδα. Τα παιδιά συνέχισαν να περπατούν προς την παραλία, αλλά εμένα με καθήλωσε. Αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ διέσχισα το δρόμο και στάθηκα μπροστά του. Ένα τεράστιο σουβλάκι με πίτα φτιαγμένο από φελιζόλ.
Οι τουρίστες στέκονταν δίπλα του κι έτρωγαν όρθιοι τα σουβλάκια τους, με τα ζουμιά να τρέχουν πάνω τους και στο πεζοδρόμιο. Μια Αγγλίδα απαθανάτισε τον καλό της δίπλα στο σουβλάκι – μνημείο. Ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Ο καλλιτέχνης το είχε αποδώσει πολύ ρεαλιστικά. Η πίτα, ο γύρος, η ντομάτα, το κρεμμύδι, το τζατζίκι, ήταν όλα στη θέση τους – οι διαστάσεις μόνο άλλαζαν. Ένας γίγαντας σίγουρα θα ξεγελιόταν και θα προσπαθούσε να το φάει. Εκεί μου ήρθε η ιδέα.
Πέρσι, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων πουλήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες σουβλάκια. Οι ξένοι επισκέπτες το ανέδειξαν πρώτο στις γαστρονομικές προτιμήσεις τους. Οι σουβλατζήδες στο Μοναστηράκι θα έχουν φοβερές ιστορίες να διηγούνται στα εγγόνια τους. Μέγας χορηγός των Αγώνων δεν θα έπρεπε να είναι η Coca-Cola, αλλά ο Μπαϊρακτάρης. Ο πρωθυπουργός αναγνώρισε την προσφορά του στον τόπο και προσκάλεσε εκεί την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του για να του αποδώσει τιμές. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, το επόμενο υπουργικό συμβούλιο θα απαρτίζεται μόνο από βουλευτές που οι φωτογραφίες τους κοσμούν τους τοίχους του εν λόγω σουβλατζίδικου. Λέγεται πως κάποιοι λαδώνουν τα γκαρσόνια για να κατεβάσουν τα κάδρα με τις φωτογραφίες των ανταγωνιστών τους και να αναρτήσουν άλλα με τις δικές τους.
Δυστυχώς δεν εκμεταλλευθήκαμε τη χρυσή ευκαιρία να διαφημίσουμε το εμβληματικό πια προϊόν της χώρας μας. Στους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων θα έπρεπε να είχαμε προσφέρει ένα σουβλάκι στο βάθρο – ένα με απ’ όλα για το νικητή, ένα χωρίς τζατζίκι για τον δεύτερο κι ένα καλαμάκι για τον τρίτο. Ακόμα καλύτερα να τους βάζαμε πίτα στα μαλλιά αντί για στεφάνι ελιάς.
Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Κακώς προσανατολιζόμαστε σε ό,τι αφορά την σημερινή ταυτότητά μας, έχοντας για πυξίδα τα αριστουργήματα της κλασσικής αρχαιότητας. Μπορούμε να φτιάξουμε ένα τεράστιο σουβλάκι ύψους διακοσίων μέτρων και να το αναδείξουμε σε Παρθενώνα του 21ου αιώνα. Οι αστροναύτες θα διαβεβαιώσουν την παγκόσμια κοινότητα πως το Ελληνικό Σουβλάκι φαίνεται από το διάστημα –όπως οι Πυραμίδες και το Σινικό Τείχος- και οι τουρίστες θα συρρεύσουν για να το θαυμάσουν από κοντά, κατατάσσοντάς το ανάμεσα στα σύγχρονα θαύματα του κόσμου. Παράλληλα με το Ελληνικό Σουβλάκι πρέπει να χτίσουμε και το Μουσείο του Σουβλακιού. Όμως ας μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος –ας το περιφρουρήσουμε κι ας το σεβαστούμε. Αν αρχίσει ο κάθε επισκέπτης να παίρνει ένα κομματάκι πίτα ή ένα κομματάκι κρεμμύδι σαν ενθύμιο ή για να στολίσει το καθιστικό του, το μνημείο θα μείνει κολοβό και δεν αποκλείεται στο μέλλον να έχουμε διενέξεις με μουσεία και κυβερνήσεις της αλλοδαπής, για την επιστροφή του πολιτιστικού μας θησαυρού.
(Το κείμενο αυτό είναι ένας μελαγχολικός αποχαιρετισμός στον πολιτιστικό Αύγουστο κι ένα θερμό καλωσόρισμα στον πολιτιστικό Σεπτέμβρη.)
