Θέλω να γράψω δυο (κι άλλα 1000) λόγια, με την αφορμή της έκδοσης του δεύτερου βιβλίου. Το πρώτο βιβλίο ήταν αφιερωμένο στον πατέρα μου. Το δεύτερο είναι αφιερωμένο στη μητέρα μου – είμαι άνθρωπος με οικογενειακές αρχές. Έχω μεγάλο σόι – θα αφιερώσω από ένα βιβλίο στον κάθε συγγενή μου και μετά σειρά έχουν οι αναγνώστες. Θέλω να ευχαριστήσω πολλούς ανθρώπους:
Πρώτα, θέλω να ευχαριστήσω αυτούς που αγόρασαν το πρώτο βιβλίο και, άρα, είναι υπεύθυνοι που εκδόθηκε το δεύτερο – put the blame on them. Αυτό που ξέρω για το πρώτο βιβλίο είναι πως αγοράστηκε κυρίως από γυναίκες και πως χαρίστηκε μετά μανίας. Κανείς δεν το αγόραζε για να το διαβάσει – όλοι το χάριζαν στους άλλους για να τους εκδικηθούν. Ένα άλλο στοιχείο που γνωρίζω είναι πως οι ηλικίες αυτών που το προμηθεύτηκαν κυμαίνονται από 15 έως …105 – γράφω για όλη την οικογένεια.
Θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Στάθη Τσαγκαρουσιάνο (εκδότη του LiFO) και την κυρία Ελένη Ξένου (αρχισυντάκτρια του ένθετου «Υστερόγραφο» στην κυπριακή εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος»). Μου έδωσαν τη δυνατότητα να φτάσουν τα κείμενά μου σε πάρα πολλούς ανθρώπους και κατά συνέπεια να αποφασίσω να γράψω πιο συστηματικά. Αν δεν ήταν αυτοί οι δυο άνθρωποι, αυτό δεν θα συνέβαινε. Μετανιώνω που δεν είχα αποδεχτεί την αρχική πρόταση της κυρίας Ξένου – αν το είχα κάνει, η συνεργασία μας θα είχε ξεκινήσει ένα χρόνο νωρίτερα.
Θέλω να ευχαριστήσω επίσης τον κ. Νίκο Δήμου, τον κ. Χρήστο Χωμενίδη, τον κ. Αλέξη Σταμάτη, τον κ. Πάσχο Μανδραβέλη και πάρα πολλούς ακόμα ανθρώπους, που ασχολούνται επαγγελματικά με το γράψιμο, για τον καλό το λόγο– δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως θα έγραφα σήμερα αυτές τις γραμμές, αν κάποιοι άνθρωποι δεν με είχαν ενθαρρύνει να συνεχίσω να γράφω. Άλλωστε, εγώ δεν πιστεύω πως γράφω καλά – τουλάχιστον δεν γράφω σαν αυτούς που αγαπάω να διαβάζω. Δυστυχώς.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Σπύρο Δερβενιώτη που είχε την καλοσύνη να μου παραχωρήσει τα σκίτσα του για να συμπεριληφθούν στο δεύτερο βιβλίο. Ο ίδιος επιμένει πως είναι δικά μου αλλά η αλήθεια είναι πως, αν δεν ήταν ο Σπύρος, τα σκίτσα θα έμεναν απλώς ως ιδέες στο μυαλό μου. Ελπίζω στο μέλλον να κάνουμε κάτι μαζί με τον Σπύρο – ένα παιδί, για παράδειγμα.
Ευχαριστώ την κυρία Δανάη Φέσσα – πρώτα απ’ όλα επειδή είναι φίλη μου και στη συνέχεια επειδή επιμελήθηκε τη μακέτα του εξωφύλλου. Νομίζω πως η Δανάη έχει πολύ μεγάλο ταλέντο σε πολλές τέχνες – είναι πολυτεχνίτισσα -και ελπίζω να μας κάνει τη χάρη να μας το δείξει.
Για τον κ. Μαραθιά τι να πω; Τον ευχαριστώ. Δική του ιδέα ήταν να εκδοθούν βιβλία από μπλογκ στη χώρα μας – ελπίζω στο μέλλον να του το αναγνωρίσουν. Χαίρομαι που του έχω αλλάξει το όνομα. Μου το έλεγε αλλά το διαπίστωσα και μόνος μου, όταν, μπαίνοντας μια μέρα μαζί του στην «Πολιτεία», άκουσα έναν ηλικιωμένο, ασπρομάλλη κύριο – που τον γνωρίζει τριάντα χρόνια και τον αποκαλούσε πάντα «Σάκη»- να του λέει «καλώς τον πιτσιρίκο!». Ήταν πολύ αστείο στιγμιότυπο.
Υπήρξαν κάποιοι κύριοι που προσφέρθηκαν – και τους ευχαριστώ γι’ αυτό – να με πάνε «σε κάποιο μεγαλύτερο εκδοτικό οίκο». Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν πως ο άντρας κάνει τη γενιά κι όχι η γενιά τον άντρα. Δεν θα μου άρεσε να είμαι σε έναν εκδοτικό οίκο που να με αναγκάζει να κάνω πράγματα που σιχαίνομαι: δημόσιες σχέσεις, συνεντεύξεις σε ανθρώπους που δεν εκτιμώ, συμμετοχές σε τηλεοπτικές εκπομπές, βαρετές και υποκριτικές παρουσιάσεις βιβλίων κτλ. Αυτά δεν είναι για μένα και ο Διονύσης το καταλαβαίνει και το δέχεται. Νομίζω πως το δέχεται γιατί και του ίδιου δεν του αρέσουν αυτά τα πράγματα.
Αγαπητοί αναγνώστες, ευχαριστώ όλους εσάς – αν δεν διαβάζατε, δεν θα έγραφα. Δεν είμαι ούτε συγγραφέας, ούτε λογοτέχνης, ούτε δημοσιογράφος – είμαι ένας μπλόγκερ, δηλαδή ένας λαϊκός δημοσιογράφος κατά τον Dan Gillmor. Για μια ακόμα φορά θέλω να επισημάνω πως – σε μια εποχή που η εικόνα κυριαρχεί - ένας κοντόχοντρος και άσχημος καράφλας με καμπούρα και ουρά, όπως εγώ, μπορεί μέσω ενός μπλογκ να καταφέρει να ξεμυτίσει από τη σκληρή απομόνωση που τον είχε βάλει η κακούργα και άσπλαχνη καπιταλιστική κοινωνία. Ελπίζω και εύχομαι να υπάρξουν πολλές εκδόσεις βιβλίων από μπλογκ και πολλές δημιουργίες από απλούς πολίτες σε όλες τις τέχνες.
Ευχαριστώ.
Και συνεχίζω!
Ευχαριστώ, βέβαια, τον M. Hulot, τον άνθρωπο που κινεί τα νήματα στο ελληνικό διαδίκτυο – αν μπορώ, ας κάνω κι αλλιώς. Αφού καταγγείλω πως πάει στο καφέ του Ιανού και λέει πως είναι ο πιτσιρίκος, για να τον κερνάει ο ιδιοκτήτης καφέδες και ποτά, θέλω να τον ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου.
Ευχαριστώ όλους όσοι μου έστειλαν mail – η ηλεκτρονική μου αλληλογραφία θα γινόταν ένα ωραίο βιβλίο («Γράμματα σε έναν νέο μπλόγκερ»). Ζητώ συγνώμη απ' όσους δεν απάντησα, ιδιαίτερα τους τελευταίους δυο μήνες – δεν ήταν καλή περίοδος για μένα. Ευχαριστώ ειδικά την κυρία Δέσποινα για τα mail της που συχνά είναι επικριτικά. Η κυρία Δέσποινα είναι 79 ετών – να τα χιλιάσει – και μου έχει γράψει κάτι που μου λένε και οι φίλες της μητέρας μου: «Βρε παιδάκι μου, αφού είσαι τόσο καλό παιδί, γιατί γράφεις τέτοια πράγματα;».
Και μετά από 27 μήνες blogging, ένα ευχαριστώ στους φίλους μου από την …κανονική ζωή - καιρός ήταν. Είναι συνεχής πηγή έμπνευσης και πάρα πολλά απ’ αυτά που γράφω είναι δικά τους.
Ευχαριστώ Φιλία, Αλέξανδρε, Αλίκη, Αλίκη Μ., Αναστασία, Χρήστο, Αντώνη, Αντώνη Κ., Τάκη, Μαρία, Βασίλη, Ανδρέα, Μαργαρίτα, Γιώργο, Νάνσυ Χ., Στέλιο, Κατερίνα, Γιώργο Ρ., Νάνσυ Κ., Παναγιώτη, Στέφανε, Ιωάννα, Νιόβη, Χρήστο, Παναγιώτη, Χρύσα, Θεοδώρα, Βασίλη, Σπύρο, Νάνσυ Σ., Μαρία Χ., Δημήτρη, Κώστα, Εβίτα, Στράτο, Άρη, Γιώργο Σ., Θανάση, Στέλλα, Αθηνά, Ιωάννα, Κυριάκο, Έλενα, Βασίλη, Φώφη, Λένα, Λουκά, Αρετή, Μαριάννα, Μαρίνα, Δανάη, Χαρά, Δημήτρη, Δώρα, Φλωρεντία, Σόνια, Νίκο, Ριάννα, Όλγα, Παύλο, Πόπη, Δημήτρη, Τάσο, Τάκη, Υλαγιαλή, Χαριντίνα, Φίλιππε, Νατάσα, Γιάννη, Ροδούλα, Πέτρο, Νίκο και ξενιτεμένη αγαπημένη. Κάποιον θα ξέχασα γιατί είναι πολλοί – είμαι κοινωνικός τύπος ο μπαγάσας. Δεν πειράζει γιατί –ούτως ή άλλως- οι φίλοι μου δεν διαβάζουν αυτά που γράφω γιατί με βαριούνται.
Ευχαριστώ είπα;
Ευχαριστώ.
