Αχ, ένα ελάφι!

Οι άνθρωποι στους δρόμους, οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα, οι τηλεοράσεις! Όλοι με μια φωνή για την Πάρνηθα! Η Πάρνηθα είναι η ψυχή μας! Το πράσινο! Τα πεύκα! Τα έλατα! Τα ελάφια! Καλέ, τι οικολογικές ευαισθησίες είναι αυτές; Πού ήταν κρυμμένες τόσα χρόνια αυτές οι οικολογικές συνειδήσεις; Κάτι χοντρές κυρίες που κάνουν καριέρα, κάτι δασύτριχοι κοντόχοντροι μουστακαλήδες, κάτι δημοσιογράφοι σε κλιμακτήριο – όλοι αυτοί ήταν από παλιά έτσι ευαισθητοποιημένοι στα οικολογικά θέματα ή τους προέκυψε ξαφνικά τώρα τελευταία; Τα ελάφια! Αχ, τα ελάφια! Τα κόκκινα ελάφια! Φέρτε πίσω τα ελάφια μας! Όλοι τελικά κρύβουν έναν Ρίτσο μέσα τους! «Εδώ το φως, εδώ ο γιαλός / χρυσές, γαλάζιες γλώσσες / στα βράχια ελάφια πελεκάν / τα σίδερα μασάνε... Το πόδι ελαφροπάτητο / σαν τρυφερούλι ελάφι / πάταγε το κατώφλι μας / κι έλαμπε σαν χρυσάφι». Έστω έναν Λευτέρη Παπαδόπουλο! «Τα πουλιά τα βρίσκει ο Χάρος στο φτερό / Τα ελάφια, όταν σκύβουν για νερό». Ήλιε μου, σε παρακαλώ, πες τους να βγάλουν τον σκασμό!