...άλλος σου έταξε βοήθεια και σε γέλασε φρικτά

... Πριν κλείσουμε το μπαρ ντανιάζαμε τις καρέκλες στις βεράντες και περιέργως όλοι το έκαναν με κέφι. Έλεγα δυνατά μια στροφή από τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν και μετά την επαναλαμβάναμε όλοι μαζί παρέα. Σε μικρή ηλικία είχα αποστηθίσει και τις 158 στροφές του ύμνου για να κάνω το χατίρι στον φωτισμένο Δάσκαλό μου Πορφύριο Πανδή και θυμόμουν τις περισσότερες απ’ αυτές. Μεγάλη επιτυχία ανάμεσα στο προσωπικό του μπαρ είχε η 11η στροφή και την τραγουδούσαν όλοι με οίστρο :

'Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
αλλ' ανάσαση καμμιά·
άλλος σου έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φρικτά.

Αυτή η στροφή σκορπούσε ενθουσιασμό σε όλους και τη ζητούσαν με επιμονή. Στο τέλος του καλοκαιριού την ήξεραν απέξω. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτό συνέβαινε επειδή όλοι ταυτίζονταν με την αδικημένη Ελλάδα του ποιητή και έβλεπαν σ’ αυτήν τον εαυτό τους. Οι άντρες μάλλον θυμόντουσαν κάποια γκόμενα που τους παράτησε ή κάποιον κολλητό που τους πούλησε και οι κοπέλες κάνα τύπο που τους είχε υποσχεθεί γάμο και την έκανε. Εκεί όμως που τα έδιναν όλα ήταν στην 60η στροφή :

Κάθε σώμα ιδρώνει, ρέει·
λες κι εκείθενε η ψυχή
απ' το μίσος που την καίει
πολεμάει να πεταχθεί.

Το περίεργο ήταν πως δεν τραγουδούσαν μόνο οι Έλληνες αλλά και οι αλλοδαποί που δούλευαν στο μπαρ. Ο Μισέλ από τη Γαλλία, η Στέλλα από το Κέμπριτζ, η Μέτε από τη Δανία τραγουδούσαν τσάτρα πάτρα μαζί μας χωρίς να γνωρίζουν βέβαια ελληνικά. Δεκαπέντε άνθρωποι από διαφορετικές χώρες μαζεύαμε καρέκλες και τραπέζια στις τεσσεράμισι το πρωί τραγουδώντας τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν. Τέτοιο σουξέ ο Σολωμός, ούτε στον ύπνο του δεν το είχε δει. Κάποιες φορές, για να μη βαριούνται τον επαναλαμβανόμενο ρυθμό, άλλαζα τη μουσική κι επένδυα τους στίχους με τη μουσική του Βαμβακάρη στη Φραγκοσυριανή, μετατρέποντας έτσι τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν σε χασάπικο. Νομίζω πως είναι πιο ωραίος έτσι. Δοκιμάστε το και θα δείτε. Οπωσδήποτε ήταν ασέβεια αυτό που κάναμε και σίγουρα οφείλουμε στο Σολωμό μεγάλο μέρος της ελληνικής γλώσσας που μιλάμε σήμερα, αλλά έχει γράψει τόσες αρλούμπες ο Νιόνιος στο συγκεκριμένο ποίημα που πατσίζαμε. Ειδικά μετά την 70η στροφή πρέπει να είχε αρχίσει να βαριέται άσχημα, γιατί μόνο έτσι εξηγούνται όλα αυτά τα ελληνοχριστιανικά που έγραψε. Η πολλή Ελευθερία μάλλον θα τον είχε κουράσει, ενώ σίγουρα ρόλο θα έπαιξε και το γεγονός πως το ποίημα ήταν παραγγελία και δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή του. Πάντως ακόμα και στην πίσω μεριά των φύλλων των ημερολογίων τοίχου βρίσκεις καλύτερα στιχάκια από το :

Στο χορό γλυκογυρίζουν
ωραία μάτια ερωτικά,
και εις την αύρα κυματίζουν
μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά.

Πολλές φορές τα πιτσιρίκια έμεναν μέχρι να κλείσουμε. Περίμεναν τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν όπως τα δώρα τα Χριστούγεννα και τραγουδούσαν πιο δυνατά απ’ όλους μας. Μόνο στο Γιάννη δεν άρεσε το τραγούδι μας. Δεν συμμετείχε ποτέ και ξίνιζε μάλιστα τα μούτρα του. Όχι από σεβασμό στο Σολωμό βέβαια, που αμφιβάλλω αν ήξερε ποιος είναι, αλλά επειδή οτιδήποτε είχε να κάνει με τη χαρά και την ψυχή, του ήταν εντελώς ακατανόητο. Η γνωριμία μου μαζί του με βοήθησε μερικά χρόνια αργότερα να καταλάβω τι συνέβαινε στον Κώστα Σημίτη. Ήταν σαν να έβλεπα το Γιάννη. Απλά το μαγαζί του Σημίτη ήταν λίγο πιο μεγάλο...

Μια Πόλη Μαγική

Το 1963 έπαιζα βιολί στην επιθεώρηση «Μια Πόλη Μαγική» στο θέατρο «Παρκ» . Ήταν η σύμπραξη του Θεοδωράκη με τον Χατζιδάκι και ερχόταν μετά από δυο μεγάλες προσωπικές τους επιτυχίες – της «Όμορφης Πόλης» και της «Οδού Ονείρων» αντίστοιχα. Η σκηνοθεσία ήταν του Μιχάλη Κακογιάννη και τα σκηνικά του Μίνου Αργυράκη. Την ορχήστρα διηύθυνε ο Χρήστος Λεοντής και τη χορωδία ο Μάνος Λοΐζος. Ήταν μαγική στιγμή και όσοι παρακολούθησαν αυτήν την παράσταση δεν θα ξεχάσουν ποτέ την ερμηνεία του Μπιθικώτση στο «Είμαι αϊτός χωρίς φτερά», σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, αλλά και το βιρτουόζικο παίξιμο του Γιώργου Ζαμπέτα.

Υπήρχαν δυο μέρη στην παράσταση και ο κάθε συνθέτης είχε το δικό του. Ο Χατζιδάκις ήθελε να κάνει εντύπωση στην έναρξη του δικού του μέρους και στις πρόβες επέμεινε πολύ σ’ αυτό. Μας είχε ανεβάσει (όλους του μουσικούς) πάνω σε ένα βαγόνι τρένου. Κάποιοι έσπρωχναν το βαγόνι για να βγει στη σκηνή, εμείς παίζαμε μια εισαγωγή και ακουγόταν η φωνή του Μάνου που έλεγε μελαγχολικά : «Καλησπέρα σας. Λέγομαι Μάνος Χατζιδάκις. Γεννήθηκα στην Ξάνθη και ζω στην Αθήνα». Δεν του άρεσε. Ξανά πίσω το βαγόνι και πάλι από την αρχή. «Καλησπέρα σας. Λέγομαι Μάνος Χατζιδάκις. Γεννήθηκα στην Ξάνθη και ζω στην Αθήνα». Ούτε τη δεύτερη φορά του άρεσε ο συγχρονισμός. Παίζαμε και ξαναπαίζαμε την εισαγωγή και οι άνθρωποι που έσπρωχναν το βαγόνι είχαν αρχίσει να κουράζονται. Το κάναμε γύρω στις σαράντα φορές, ο Μάνος δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένος και τα νεύρα όλων είχαν σπάσει. Κάποια στιγμή που το βαγόνι τσούλαγε, εμείς παίζαμε βαριεστημένα πια την εισαγωγή και ο Μάνος έλεγε : «Καλησπέρα σας. Λέγομαι Μάνος Χατζιδάκις. Γεννήθηκα στην Ξάνθη και ζω στην Αθήνα», πετάχτηκε κάποιος μουσικός –ο Ζαμπέτας ήταν ή μήπως ο πιανίστας; - και είπε : «Εμάς θα μας συνέφερε να είχε συμβεί ακριβώς το αντίθετο». Σκάσαμε όλοι στα γέλια – και ο Μάνος βέβαια. Ωραία χρόνια, τι τα θες;


Αν αντέχετε τις δυνατές συγκινήσεις και θέλετε να δείτε ποιος άλλος blogger που γνωρίζετε, ήταν μαζί μου στην ορχήστρα, παίζοντας μάλιστα φλάουτο, πατήστε εδώ.

Περήφανοι γκέι τιμημένες λεσβίες

Στον Όμηρο και τον Αισχύλο, που πρωτοέγραψαν έτσι για το θέμα


Γκέι περηφάνια

Με φεστιβάλ γκέι περηφάνιας στην πλατεία Κλαυθμώνος και πορεία στο κέντρο της Αθήνας οι ομοφυλοφιλικές οργανώσεις τίμησαν το Σάββατο την Ημέρας Γιορτής και Διεκδίκησης, με αφορμή την 36η επέτειο από τα επεισόδια του Stonewall Inn, στο Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης, κατά τις επιδρομές αστυνομικών σε στέκια ομοφυλοφίλων, στις 27 Ιουνίου 1969.


Η συγκέντρωση

Το φεστιβάλ έγινε υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων, του ΥΠΕΧΩΔΕ και της WWF, ενώ χορηγοί ήταν το Ίδρυμα Κόκκαλη, ο μακεδονικός χαλβάς και το ούζο Τσάνταλη . Η πορεία ξεκίνησε από το Πεδίο του Άρεως και κατέληξε στην αμερικάνικη πρεσβεία, με ενδιάμεσους σταθμούς το Ζάλογγο και τη Μύκονο. Στην κορυφή της πορείας ήταν η σημαία του Πολυτεχνείου, το λάβαρο της Αγίας Λαύρας και η Bibi Bo. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν διακριτική και οι συλλήψεις δεν ξεπέρασαν τις έξι χιλιάδες. Τα συνθήματα που κυριάρχησαν ήταν «Κάντε έρωτα, όχι παιδιά» και «Βάλτε ένα γκολ να γίνει της πουτάνας».


Η πορεία

Στο ύψος της Μαλακάσας ομάδα αναρχικών προσπάθησε να παρεισφρήσει στην πορεία αλλά αποκρούστηκε από το μπλοκ των οικοδόμων και την κακοσμία του ιδρώτα. Στα διόδια Σχηματαρίου οι διαδηλωτές μοίρασαν στους οδηγούς φυλλάδια για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, προφυλακτικά, τσελεμεντέδες και σάμαλι. Μπροστά στη Βουλή οι διαδηλωτές τάισαν τα περιστέρια και τους τσολιάδες, ενώ στη συνέχεια ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος κατέθεσε στεφάνι στον Άγνωστο γκέι Στρατιώτη και κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα του Σάμινα, της Χιροσίμα και των στιλιστικών παρεμβάσεων του Βασίλειου Κωστέτσου. Η πρόεδρος της Βουλής Άννα Μπενούδα Ψαράκη δέχτηκε αντιπροσωπεία των ομοφυλοφίλων που αποτελούνταν από δυο στρέιτ, ένα ψηφοφόρο του Συνασπισμού, έναν εκπρόσωπο του μεσαίου χώρου κι έναν περαστικό και συζήτησε μαζί τους για το μεσανατολικό, το φαινόμενο της παλίρροιας και την πρόωρη εκσπερμάτιση. Έξω από τη Βουλή οι διαδηλωτές συνέχιζαν τη διαμαρτυρία τους με αναπαράσταση του βλάχικου γάμου και το κάψιμο του Ιούδα , ενώ δεν παρέλειψαν να τραγουδήσουν τον Εθνικό Ύμνο, το τροπάριο της Κασσιανής και το «A far l'amore comincia tu». Μετά το πέρας των συνομιλιών οι διαδηλωτές έκαναν πικνίκ στο Βασιλικό Κήπο, όπου τάισαν τις πάπιες και τους ελέφαντες και στη συνέχεια κατευθύνθηκαν στην αμερικάνικη πρεσβεία μέσω της πλατείας Κολωνακίου. Στο Da Capo βρισκόταν ο διακεκριμένος ποινικολόγος Αλέξης Κούγιας, που χαιρέτισε την πορεία πιάνοντας ιπποτικά τον καβάλο του, σκορπίζοντας παράλληλα θύελλα ενθουσιασμού στους αποκαμωμένους διαδηλωτές, που εν τω μεταξύ είχαν βλαστημήσει την ώρα και τη στιγμή που βγήκαν στους δρόμους για να δηλώσουν πόσο περήφανοι είναι που τα έχουν με το Μήτσο και όχι με τη Σούλα. Από περηφάνια όμως συνέχισαν να περπατάνε και στο ύψος της πλατείας Μαβίλη ομάδα νεαρών λεσβιών νοσοκόμων οπαδών του Παναθηναϊκού δέχτηκε επίθεση από νεαρούς αμφισεξουαλικούς αθίγγανους οπαδούς του Ολυμπιακού με αποτέλεσμα να χρειαστεί η επέμβαση των ειδικών γκέι δυνάμεων των ΜΑΤ που έκαναν περιορισμένη χρήση δακρυγόνων και πατσουλί. Οι νεαροί ετράπησαν σε φυγή στους γύρω δρόμους και βρήκαν την ευκαιρία να την κάνουν για τα σπίτια τους ώστε να γλιτώσουν τον υπόλοιπο ποδαρόδρομο. Οι υπόλοιποι συνέχισαν προς την αμερικάνικη πρεσβεία, αλλά πέρασαν από μπροστά της χωρίς να την πάρουν είδηση, αφενός επειδή είχαν κουτουρντίσει από το λιοπύρι και αφετέρου επειδή δεν είχαν ξανακάνει πορεία και δεν ήξεραν που είναι. Όταν έφτασαν στο Μαραθώνα κατάλαβαν πως κάτι δεν πάει καλά και γύρισαν πίσω. Ρωτώντας δεξιά κι αριστερά έφτασαν στην πρεσβεία, αλλά ο πρέσβης είχε δεξίωση και δεν μπορούσε να τους δεχτεί. Αυτό τους έκανε έξαλλους κι άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ , στην περμανάντ και στον Μολώχ της ασφάλτου που κρύβεται στο πέταλο του Μαλιακού. Το λόγο πήρε η Τζένη Χειλουδάκη που είπε πως η επιστολή του Ζαχαριάδη από τις φυλακές της Κέρκυρας δεν στήριζε το Μεταξά, αλλά την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Η Πάολα και η Τζέσικα τα πήραν στο κρανίο, απειλώντας να αποχωρήσουν μαζί με το μπλοκ των τρανσέξουαλ και χρειάστηκε η επέμβαση του Γιώργου Καρατζαφέρη, που εσχάτως στηρίζει το γκέι κίνημα, διαβάζει Καβάφη και αισθάνεται άνετα με τις ευαισθησίες του, τη θηλυκή του πλευρά και το Rexona. Ο κ. Καρατζαφέρης θύμισε στους παρευρισκόμενους το «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος - όλοι οι σκύλοι μια γενιά» που είχε πει το ’52 ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, σκορπώντας ρίγη συγκίνησης στο γκέι πλήθος που δεν του σηκώθηκε η τρίχα επειδή είχε κάνει χαλάουα. Ο πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέκος Αλαβάνος πρότεινε η πορεία να κατευθυνθεί στη χωματερή των Άνω Λιοσίων και στο Τσέρνομπιλ, ενώ οι λεσβίες αντιπρότειναν να μπαρκάρουν όλοι για τη Λέσβο για να καταθέσουν στεφάνι στη Σαπφώ που ως γνωστόν ήταν η μόνη λεσβία στην Ελλάδα όλους αυτούς τους αιώνες κι αυτό αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο. Τελικά επικράτησε η πρόταση του όλου ΠαΣοΚ και της Αλόμα και η πορεία κατευθύνθηκε στην πλατεία Κλαυθμώνος με μια στάση στην Εθνική Πινακοθήκη για κατούρημα. Οι διαδηλωτές τραγουδούσαν το «Περνά-περνά ο ναύτης του Αιγαίου» και το «Πότε θα κάνει ξαστεριά», ενώ μπροστά στην προτομή της Αλίκης Βουγιουκλάκη τραγούδησαν το «ντε βρε γαϊδαράκο ντε» και το «Crazy, crazy girl» της Λάσκαρη, θέλοντας να την πικάρουν, αλλά η Αλίκη ήξερε πως το τραγούδι το είπε η Αλέκα Κανελίδου, και πως η Λάσκαρη απλά ανοιγόκλεινε το στόμα της, και γι’ αυτό δεν αντέδρασε.


Το πάρτι

Στην πλατεία Κλαυθμώνος οι διαδηλωτές παρακολούθησαν μια συζήτηση ανάμεσα στον σεξολόγο Θάνο Ασκητή και στον μοναχό ασκητή Σεξολόγο της μονής Βατοπεδίου που είχε θέμα τη σχέση της ομοφυλοφιλίας με τους θριαμβευτές της Πορτογαλίας, τους θριαμβευτές του Κιέβου και τους απογόνους των Μακεδονομάχων στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Ακολούθησε συναυλία με τον Χοσέ Καρέρας και την Κατερίνα Σνάιντερ που μάγεψαν το κοινό με τις εξαίσιες μελωδίες τους, όπως λέει και αυτή η κυρία στο πολιτιστικό ρεπορτάζ του Mega, που δεκαπέντε χρόνια τώρα για όποιον και να μιλάει, μας λέει πως «μάγεψε το κοινό με τις εξαίσιες μελωδίες του», με αποτέλεσμα να το λέω κι εγώ, γιατί όσο να ‘ναι έχω επηρεαστεί. Τη συναυλία διαδέχτηκαν παραδοσιακοί γκέι ρυθμοί και τραγούδια όπως το «Y.M.C.A.» και το «Να ‘τανε το ‘21» και το κέφι καλά κρατούσε μέχρι που εμφανίστηκε ο Αλέξης Κούγιας.


Πως χάλασε το πάρτι

Ο διακεκριμένος ποινικολόγος πήρε το μικρόφωνο και ξεμπρόστιασε τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο κατηγορώντας τον ευθέως πως είναι στρέιτ. Το πλήθος σιώπησε και κρατούσε την ανάσα του, μην πιστεύοντας τα όσα άκουγε. Ο Βαλλιανάτος οργισμένος του ζήτησε να πάρει πίσω τη συκοφαντία, λέγοντας πως δεν γεννήθηκε ο άνθρωπος που θα τον αποκαλέσει «στρέιτ», αλλά ο Κούγιας επέμεινε στην κατηγορία που εξαπέλυσε και πρόσθεσε μάλιστα πως ο Βαλλιανάτος έχει οικογένεια στο Τρίνινταντ και δυο εξώγαμα στη Χιλή. Ο Βαλλιανάτος δεν κρατήθηκε και άρχισε να γρονθοκοπεί τον Κούγια, με αποτέλεσμα αδελφές και παλικάρια να γίνουνε μαλλιά κουβάρια, αλλά ευτυχώς εκείνη την ώρα περνούσε ένας εφοπλιστής φίλος του Κούγια με το υπερωκεάνιό του και τον φυγάδευσε στη Νήσο του Πάσχα, αφού βέβαια πρώτα έκαναν μια στάση στον Ευαγγελισμό για να βάψουν τα μαλλιά του Αλέξη που ήταν μες στην άσπρη ρίζα. Κάπου εκεί το πάρτι διαλύθηκε, γιατί όπως καταλαβαίνετε, μετά από αυτές τις φοβερές αποκαλύψεις, το κλίμα είχε βαρύνει πολύ και η περηφάνια είχε πάει περίπατο. Άντε και του χρόνου.

Όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά!!!

(με το δίκιο τους επιμένουν οι αγρότες)

Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά

Θυμάμαι το ’57 που ήμουν με τη Μελίνα, τον Τζούλι και τον Καζαντζάκη στις Κάνες για την πρεμιέρα της ταινίας «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (Celui qui doit mourir). Ο Καζαντζάκης δεν ήταν καθόλου καλά («έφυγε» μερικούς μήνες αργότερα) κι έμεινε με την Ελένη στο ξενοδοχείο, ο Τζούλι είχε ραντεβού με Αμερικανούς παραγωγούς για τη διανομή της ταινίας, κι έτσι βρεθήκαμε με τη Μελίνα στο μπαρ του Carlton. Τα Kir Royal διαδέχονταν το ένα το άλλο και η Μελίνα μου διηγήθηκε ένα πολύ αστείο περιστατικό που είχε συμβεί το 1949 στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, όταν υποδυόταν την Μπλανς Ντιμπουά στο «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς.

Η παράσταση κόντευε να τελειώσει και η ηθοποιός που υποδυόταν τη νοσοκόμα που εμφανίζεται με το γιατρό στην τελευταία σκηνή της ταινίας, για να πάρουν τη Μπλανς, δεν είχε πάει στο θέατρο. Δύσκολα χρόνια τότε (εμφύλιος κι αναταραχές) και δεν ήταν σπάνιο να απουσιάζουν κάποιοι ηθοποιοί από κάποια παράσταση για διάφορους λόγους. Ο Κουν δεν ήξερε τι να κάνει. Ανάμεσα στους θεατές διέκρινε την Κυβέλη να παρακολουθεί την παράσταση και έστειλε κάποιον να τη φωνάξει. Της εξήγησε την κατάσταση και της ζήτησε να παίξει αυτή το ρόλο. Φυσικά η Κυβέλη ήταν πασίγνωστη ηθοποιός, αλλά και σύζυγος του Γεωργίου Παπανδρέου, και το κοινό θα έμενε έκπληκτο αν την αντίκριζε να παίζει το ρόλο της κομπάρσου. Η Κυβέλη δέχτηκε για να διευκολύνει τον Κουν, αλλά δεν είχε τι να φορέσει γιατί το κοστούμι της άλλης ηθοποιού δεν ήταν στα μέτρα της. Άλλη η μόδα στην Αθήνα της δεκαετίας του ’40 κι άλλες οι ενδυματολογικές απαιτήσεις της νοσοκόμας στον αμερικάνικο νότο. Αποφάσισαν να βγει στη σκηνή με τα ρούχα που φορούσε. Ο Κουν της εξήγησε πως έπρεπε να πλησιάσει τη Μελίνα –Μπλανς, να πιάσει τα χέρια της και να πει : «Τα νύχια της είναι πολύ μακριά. Θέλουν κόψιμο». Η Κυβέλη βγήκε στη σκηνή και οι ηθοποιοί που έπαιζαν (Μελίνα –Μπλανς, Βασίλης Διαμαντόπουλος – Στάνλεϊ, Τώνια Κάραλη- Στέλλα), δεν πίστευαν στα μάτια τους, όταν την είδαν μπροστά τους γιατί κανείς δεν τους είχε ειδοποιήσει για την αντικατάσταση. Το κοινό φυσικά την αναγνώρισε αμέσως κι άρχισε το σούσουρο. Η Κυβέλη απτόητη πλησίασε την εμβρόντητη Μελίνα, της έπιασε το χέρι και είπε : «Τα χέρια της είναι πολύ μακριά. Θέλουν κόψιμο». Χωρίς να έχει καταλάβει τι είπε, έκανε μια απότομη στροφή και με το φουρό φόρεμά της έφερε κάτω το σκηνικό. Φυσικά η παράσταση διακόπηκε σε αυτό το σημείο, αφού θεατές και ηθοποιοί ξέσπασαν σε ουρανομήκη γέλια και χτυπιόντουσαν μεταξύ τους.. Η Μελίνα γελούσε μια βδομάδα και μετά έπεσε σε μελαγχολία.


(Αυτά πάω και θυμάμαι ο μπόμπιρας, από τα οκτώ χρόνια που έχω ζήσει σκόρπια μέσα στους αιώνες, και μου ήρθε στο μυαλό ακόμα ένας σπουδαίος άνθρωπος. Αν δεν έχετε αγαπήσει ποτέ στη ζωή σας μην πατήσετε εδώ.)

Υποκοριστικά και ακκισμοί

Ο Δημήτρης Χορν σιχαινόταν τους ακκισμούς και τα υποκοριστικά. Θυμάμαι το 1962 που ήμασταν καλεσμένοι στη «Χριστίνα», τη θαλαμηγό του Ωνάση, που ήταν αραγμένη στη γαλλική Ριβιέρα. Έρχεται το γκαρσόνι και μας ρωτάει :
«Θέλετε λίγο νεράκι και λίγο ψωμάκι ακόμα;». Ο Τάκης έκανε μια γκριμάτσα αηδίας.
«Τι έπαθες Τάκη» τον ρώτησα.
«Πιτσιρίκο», μου λέει «δεν μπορώ τα υποκοριστικά. Ποτηράκι, πιρουνάκι κτλ με τρελαίνουν».
«Πρώτη φορά το ακούω αυτό», του είπα απορημένος. «Μήπως είσαι λίγο ιδιότροπος;».
«Όχι, δεν είναι μόνο δική μου ιδιορρυθμία. Και ο Μπενάκης τα σιχαινόταν αυτά. Ο Γιώργος ο Μπενάκης. Είχε πάει στο σπίτι του ένα καινούριος ‘Maitre d’ Hotel’ και του είπανε ‘ Πρόσεξε, ο Μπενάκης δεν θέλει το ποτηράκι, το πιρουνάκι, το πιατάκι, το ψωμάκι’. Και την πρώτη φορά που τον σερβίρισε του λέει : ‘ Θα πάρετε λίγο σπανί Κύριε Μπενή;’».



Αυτό το κωμικό στιγμιότυπο αναφέρεται στο βιβλίο των εκδόσεων «Οδός Πανός», που είναι αφιερωμένο στον Δημήτρη Χορν. Ξέρω πως εμένα κατά βάση με διαβάζουν αγράμματοι άνθρωποι, αλλά αν σας πέσει τυχαία στο κεφάλι από κάνα παράθυρο, ρίχτε του μια ματιά. Έχει και εικόνες.

Πάντως αυτό που δεν πρέπει να χάσετε με τίποτα σήμερα είναι αυτό.

Τση Μπόχαλης ο ανήφορος

Δεν γίνεται να είσαι από τη Ζάκυνθο και να μην αγαπάς τους καταραμένους. Για νεκρές γυναίκες έγραφε ο Σολωμός, σε σπίτι με μαύρα έπιπλα τριγυρνούσε ο μαυροφορεμένος Κάλβος. Όποιος πάτησε έστω και για λίγο το πόδι του στο νησί είδε τα αγόρια που δεν γερνάνε ποτέ και τις κοπέλες που πεθαίνουν έφηβες στα εβδομήντα τους, ντυμένες νυφούλες. Άντρες έτοιμοι να τινάξουν τα πάντα στον αέρα για ένα καπρίτσιο της στιγμής και γυναίκες που θα προδώσουν την προδοσία τους χωρίς ενοχές. Βρισιές και προσευχές, μπουνιές και αγκαλιές, αγάπη και μίσος. Όλα μαζί στον ίδιο άνθρωπο - τον άνθρωπο καρτούν. Μέσα στον ελαιώνα θα αγκαλιάσει το κορίτσι του, θα κόψει κατινούλες (άγρια κυκλάμινα), θα της τις προσφέρει, ενώ παράλληλα το μάτι του δεν θα ξεκολλά από τη ρίζα της ελιάς. Εκεί είναι κρυμμένο το μαχαίρι. Το ξέρουν κι οι δυο. Και γελάνε.


Δεν γίνεται να είσαι από τη Ζάκυνθο και να παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά . Ψεύτης, ασεβής και θεοφοβούμενος μαζί, θα παραμένεις εσαεί έκπληκτος με την ισορροπία της ατιμίας σου. Από το κρεβάτι της γυναίκας του αδελφικού σου φίλου μέχρι τον Άγιο είναι πέντε λεπτά δρόμος. Σβήνεις το τσιγάρο σου απέξω και μπαίνεις στο ναό. Θέλεις να δεις το σκήνωμα του Αγίου αλλά είναι φυλαγμένο στην κρύπτη. Παρακαλάς τον επίτροπο του ναού να σε αφήσει να προσκυνήσεις. Είναι φίλος του πατέρα σου – με τον γιο του πηγαίνατε μαζί στο οικοτροφείο. Θα σε αφήσει να προσκυνήσεις. Γρήγορα μόνο Νιόνιο μη μας πάρει κάνα μάτι. Πέφτεις στα γόνατα μπροστά στον απαθή Άγιο και παίζεις θέατρο. Κάνεις το σταυρό σου πισωπατώντας. Μετά βγαίνεις έξω κι ανάβεις τσιγάρο.


Το βράδυ στην «Αρέκια» θα λες στους φίλους σου τα κατορθώματά σου και θα τραγουδάς καντάδες.

Τση Μπόχαλης –τση Μπόχαλης ο ανήφορος
έχει κακό –έχει κακό σεργιάνι
ο που αγαπά μελαχρινή
τον νου του τον εχάνει

Εσύ κοιμά –εσύ κοιμάσαι ήσυχη
και το ‘χεις χου – και το ‘χεις χουφτωμένο
κι εγώ το κακορίζικο
μονάχο παραδέρνω.

Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου

Ως γνωστόν ο Ανδρέας Λασκαράτος είχε πολλούς εχθρούς. Μια μέρα ένας απ' αυτούς του έστειλε ένα πανέρι γεμάτο κέρατα, υπονοώντας προφανώς πως ο ποιητής είναι «κερατάς». Ο Λασκαράτος του έστειλε πίσω το ίδιο πανέρι γεμάτο με τα πιο ωραία λουλούδια του κήπου του και με ένα σημείωμα που έγραφε: «ο καθένας μας προσφέρει στους άλλους ό,τι έχει σε αφθονία».

Συμφιλίωση

Τετάρτη βράδυ στην πλατεία Κλαυθμώνος. Φίλοι, μουσικές, μπύρες και γέλια. Κάτω από το Μνημείο Εθνικής Συμφιλίωσης, πάνω στο γρασίδι, κάθονται πολλά νέα παιδιά. Μια κοπελίτσα που μοιάζει με την Ανδριάνα Μπάμπαλη κρατάει μια εφημερίδα και διαβάζει κάτι σε μια άλλη κοπελίτσα που δεν μοιάζει με καμία. Γελάνε. Γελάμε συνωμοτικά με τη Χ., ενώ η Ε. και ο Η. ρωτάνε γιατί γελάμε. «Κοιτάξτε το φεγγάρι», τους λέω και δείχνω ψηλά. Ολόγιομο το φεγγάρι, ολόγιομη και η ψυχή μου. Χτες το βράδυ κάτω από το Μνημείο Εθνικής Συμφιλίωσης κατάλαβα κάτι. Άργησα αλλά το κατάλαβα. Και συμφιλιώθηκα μαζί του.

Η Γιουροβίζιον είναι πολύ κοντά! (ένα μήνα πίσω)

Όλη η αλήθεια για τη Γιουροβίζιον 2006
του Μιχάλη Στάθη


Ανοίξαμε τον μυστικό φάκελο

Κυρίες και κύριοι τα ψέματα τελείωσαν και η αντίστροφη μέτρηση για την «Γιουροβίζιον 2006», που θα φιλοξενηθεί στη χώρα μας, έχει ήδη αρχίσει αφού μόνο 11 μήνες μας χωρίζουν από τη διοργάνωση που αποτελεί το λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αυτή την εβδομάδα η κυβέρνηση θα ανακοινώσει την οριστική της απόφαση για τον τόπο διεξαγωγής του διαγωνισμού. Επί ένα μήνα υπήρξε διάλογος με τους κοινωνικούς φορείς και τη βάση του κόμματος, ενώ στη διακομματική επιτροπή της Βουλής ακούστηκαν οι απόψεις και των άλλων κομμάτων. Ο Γιώργος Παπανδρέου, με πίστη στο σουηδικό μοντέλο, πρότεινε ο διαγωνισμός να γίνει στην Ουψάλα, αν και δεν ήταν αρνητικός στις υποψηφιότητες του Καιάδα και της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου. Η Αλέκα Παπαρήγα αντιπρότεινε τη Γυάρο και το Στάλινγκραντ, ενώ ο Αλέκος Αλαβάνος παρέμεινε αμετακίνητος στην πρόταση της κεντρικής επιτροπής του Συνασπισμού ο διαγωνισμός να διεξαχθεί στη χωματερή των Άνω Λιοσίων. Επικρατέστερη πόλη για να φιλοξενήσει τη Γιουροβίζιον είναι η Αθήνα, χωρίς να αποκλείονται η Θεσσαλονίκη, το Αγρίνιο και το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Η Θεσσαλονίκη μετά την ανάληψη του 37ου Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού επιδιώκει να διοργανώσει και την 51η Γιουροβίζιον, και ο κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης διευκρίνισε πως απαιτεί επίσης να διεξαχθεί στη συμπρωτεύουσα ο γύρος του Λε Μαν και το πατρινό καρναβάλι της Ξάνθης. Η όμορφη νυφούλα του Θερμαϊκού ετοιμάζεται ακόμα να διεκδικήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου και αγώνες της Φόρμουλα ένα, ώστε να αποκτήσει έτσι την απαιτούμενη εμπειρία που θα της επιτρέψει κάποια στιγμή στο μέλλον να διοργανώσει τα βραβεία «Αρίων». Πρόθεση του πρωθυπουργού πάντως είναι να ζητήσει τη μόνιμη διεξαγωγή του διαγωνισμού της Γιουροβίζιον στην Ελλάδα, βαδίζοντας έτσι στα χνάρια του θείου του, του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, που είχε ζητήσει τη μόνιμη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα που τους γέννησε και πέρσι τους έδωσε τη χαριστική βολή. Σύνθημα της εκστρατείας του κ. Καραμανλή θα είναι το «Υπάρχει καλύτερη Γιουροβίζιον και τη θέλουμε» και τη διεθνή καμπάνια θα αναλάβει ο Σταμάτης Σπανουδάκης συνεπικουρούμενος από τον Τέρη Χρυσό και τον Σεραφείμ Κουλουσούσα.


Όποιος τολμάει ας μας διαψεύσει!

Σύμφωνα πάντως με έγκυρες πληροφορίες του «πιτσιρίκου», η Γιουροβίζιον θα διεξαχθεί τελικά στην Αθήνα και επικρατέστεροι χώροι διεξαγωγής της είναι το Σπίτι της Άρσης Βαρών, το Σπίτι της Πυγμαχίας, το Σπίτι του Μπάντμιντον, το Σπίτι του Λαού και το σπίτι της Ζωζώς Σαπουντζάκη στην Κινέττα που έχει μεγάλο κήπο και χώρο για τα μπαλέτα, τους μεζέδες, το σπάσιμο των πιάτων και τους αναστενάρηδες . Την παρουσίαση του διαγωνισμού θα αναλάβουν από κοινού ο Αλέξης Κωστάλας με την Κατερίνα Στανίση και τον καθηγητή Λιαντίνη, ενώ η Έλενα Παπαρίζου θα ανοίξει τη βραδιά τραγουδώντας ένα ραπ μοιρολόι στα σουηδικά, που θα είναι αφιερωμένο στον Όλαφ Πάλμε και στις φώκιες Μονάχους Καρέτα που ζουν στα Ιμαλάια αλλά δεν το ξέρουν. Την Ελλάδα θα εκπροσωπήσουν η Μαντόνα και ο Θύμιος Καρακατσάνης, συνοδευόμενοι από τριμελές ανδρικό μπαλέτο που θα αποτελείται από τον πατέρα του Άγγελου Χαριστέα, τον παππού της Κατερίνας Ξάνθου και τον Ταρζάν. Το τραγούδι θα είναι μια σύνθεση του Μίκη Θεοδωράκη, του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ και του Τάκη Μουσαφίρη, σε στίχους της Ναταλίας Γερμανού και της Φάνης Πάλλη-Πετραλιά. Τη χορογραφία θα αναλάβει ο Φωκάς Ευαγγελινός και θα βασίζεται στην επιτυχημένη συνταγή «δείξε μπούτι, δείξε κώλο να χαρεί ο κόσμος όλος», χωρίς να λείπουν βέβαια και τα παραδοσιακά ελληνικά στοιχεία, όπως ο χορός της κοιλιάς, η ρουφιανιά, το Ούζο 12 και η μούντζα.





Θέλω να αφιερώσω αυτό το κείμενο με φιλοπατρική αγάπη σε δυο κυρίους, τους οποίους δεν θα κατονομάσω, γιατί αποφάσισα πως από εδώ και πέρα άμεση διαφήμιση θα κάνω μόνο στους bloggers που αγαπάω. Τον πρώτο κύριο τον θαυμάζω, γιατί με ένα κειμενάκι τόσο δα πέτυχε να ενώσει όλη τη μπλογκοκενωνία εναντίον του. Δεν ξέρω πως το κατάφερε - εγώ τόσο καιρό προσπαθώ να το πετύχω, αλλά μόνο κάτι πυροβολημένοι τσιμπήσανε. Τον δεύτερο κύριο τον θαυμάζω επίσης πολύ, γιατί διάβασε όσα σατιρικά έγραψα για τον πρώτο κύριο και νόμισε πως ήταν για την αφεντιά του, με αποτέλεσμα να πάει και να με σβήσει από τα links του. Το βρήκα πολύ παιδιάστικο, χαριτωμένο και γλυκό –θύμωσε μωέ το τσαμένο! Εγώ βέβαια συνεχίζω να τον έχω σε περίοπτη θέση στα links μου και θα σας παρακαλέσω να πηγαίνετε που και που από το ιστολόγιό του και να του γράφετε δυο καλά λογάκια για τα άρθρα του. Ακόμα κι αν δεν το πιστεύετε, κάντε το για μένα. Σας ευχαριστώ από καρδιάς.

Με κούρασε η μοναξιά της κορυφής

Χτες οι επισκέπτες του ιστολογίου μου έφτασαν τους 551 (μέσα σε μια μέρα). Αντί να είμαι χαρούμενος είμαι πολύ στενοχωρημένος. Οι ευθύνες είναι πολύ μεγάλες για τους παιδικούς μου ώμους. Και να φανταστείτε πως τα καλά κείμενα δεν τα "ανεβάζω" - άλλα τα πουλάω για να ενισχύσω το Κόμμα κι άλλα τα χαρίζω σε πολύτεκνους δημοσιογράφους με έλλειμμα έμπνευσης για να ζήσουν τις οικογένειές τους.

Αγαπητοί ...συνιστολόγοι, νομίζω πως σας απέδειξα πως τα πράγματα μπορούν να γίνουν όπως τα θέλουμε, αρκεί να έχουμε λίγο κέφι. Ο "πιτσιρίκος" ουσιαστικά είναι δεν είναι υπόθεση δυο μηνών. Θα ενώσουμε λοιπόν τις δυνάμεις μας για να κάνουμε το super blog που θα αφήσει εποχή και θα ταρακουνήσει τη στέρεα ηλιθιότητα που μας περιβάλλει ή θα καθόμαστε να συζητάμε σαν κλαψομούνες τι έγραψε ο ένας και ο άλλος; Ας με ενημερώσει κάποιος παρακαλώ. Αν είναι να μην κάνουμε τίποτα, καλύτερα να ενδώσω σε μια ωραιότατη πρόταση που έχω και να γίνω κι εγώ ένας μαλάκας όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Πάντα όμως θα με τρώει το γαμώτο. Ευχαριστώ.

Ο πιτσιρίκος έλαβε ένα e-mail και λύθηκε η παρεξήγηση

Αγαπητέ Πιτσιρίκο,

Αν έχεις την ευχαρίστηση, βάλε αυτό το e-mail στο blog σου για να λήξει το σύστριγγλο και η διαπόμπευσή μου από τη blogger «μπεκάτσα με χλαμύδια στο Λιόπεσι» και τον blogger «εμμηνόπαυση στην Τσαγκαράδα».

Δεν κατάλαβαν οι bloggers τι εννοούσα, γιατί όσο να ‘ναι, είμαι και δυσνόητος ο Ηράκλειτος.

Δεν εννοούσα ότι περιφρονώ την ανωνυμία των bloggers- αυτή είναι δεδομένη και μακάρι να μπορούσα κι εγώ να γράφω ανώνυμα, γιατί ίσως έτσι να μπορούσα να βγάλω και μερικά μαύρα λεφτά. Εννοούσα την ανωνυμία των ανώνυμων, που όντας ανώνυμοι στέλνουν ανώνυμα hate-mail με την ανώνυμη σέσουλα στους άλλους ανώνυμους και φαντάζομαι πόσο οι ανώνυμοι παραλήπτες θα στενοχωριούνται με τα ανώνυμα mail των ανώνυμων και δεν θα τρώνε το φαΐ τους. Έχω υποφέρει κι εγώ στο παρελθόν από διάφορους ανώνυμους τύπους που τους περιφρονώ βαθιά, γιατί κατάφεραν μετά κι έγιναν επώνυμοι και δεν μπορούσα να τους στέλνω ανώνυμα hate-mail, γιατί κι εγώ είμαι επώνυμος και δεν ξέρω αν κατάλαβες τι εννοώ. Αν κατάλαβες, πες μου κι εμένα γιατί έχω καταμπερδευτεί – επώνυμα πάντα.

Όπως βλέπω, μερικοί περιφρονούν και μένα. Δε βαριέσαι –σε λίγο θα περιφρονήσουν και την Ακρόπολη και ίσως μια μέρα ακόμα και το Φλωρινιώτη. Βέβαια Πιτσιρίκο, εσένα σε ξεχωρίζω απ’ όλους αυτούς τους σιχαμένους –όχι από αγάπη αλλά γιατί κάπου πρέπει να το στείλω αυτό το γαμημένο το mail και με το κράξιμο που έχω φάει που να το στείλω; Στον Τ. και στον Μ. που δεν τους διαβάζει κανείς; Μέχρι να πάρουν οι υπόλοιποι bloggers είδηση το mail, θα έχει τελειώσει και το μετρό της Καρδίτσας.

Δεν πουλάω μούρη σε κανέναν. Απλώς εξέφρασα μια γνώμη, γιατί δεν γέμιζε η ρημάδα η σελίδα και είχα μείνει κι από ιδέες. Κι εκεί που καθόμουνα, λέω, δεν γράφω για τους bloggers που είναι και trendy και θα νομίζει η κάθε κυράτσα πως γράφω κάτι περισπούδαστο; Αν την είχα ποστάρει, αντί να τη δημοσιεύσω, σίγουρα η αντιμετώπιση της θα ήταν λιγότερο επιθετική, γιατί σιγά μη με διάβαζε κανείς στο Διαδίκτυο. Άνθρωπος δεν θα την είχε πάρει χαμπάρι.

Στέλνω αυτό το e-mail σε σένα, επειδή είσαι ο μόνος που διαπίστωσε τι εννοώ –προφανώς θα είχες χτυπήσει πρώτα μερικούς μπάφους και θα την είχες ακούσει κανονικά. Πάντως η μαύρη αλήθεια είναι πως το είχα διατυπώσει λίγο ασαφώς, γιατί άλλο σκεφτόμουν, άλλο ήθελα να πω, άλλο ξεκίνησα να γράψω, άλλο έγραψα κι άλλο μου βγήκε τελικά–μπήκε κι ο δαίμων του τυπογραφείου στη μέση, ήρθε και το delivery και καταλαβαίνεις- ελπίζω, γιατί εγώ δεν κατάλαβα Χριστό. Σε εκτιμώ πάρα πολύ, ειδικά μέχρι να το δημοσιεύσεις –μετά σε έχω χεσμένο . Δεν το γράφω στην άθλια φυλλάδα μου, για να μην πάρει κανείς χαμπάρι τι αρλούμπες έγραψα και γίνω ρεζίλι, και δεν το ποστάρω, γιατί δεν ξέρω να κάνω login και ντρέπομαι να ρωτήσω τη Βούλλλα, τη σγουρομάλλλα από τη Θεσσαλλλονίκη που είναι στη γραμματεία. Αποφάσισε εσύ τι θα κάνεις.

Κρίμα πάντως για την παρανόηση. Με χάλασε γιατί ήλπιζα να αλιεύσω τη συμπάθεια των bloggers με την κολακεία στην αρχή και να φτάσω στη χειραγώγηση μετά, ώστε να γεμίζω τη σελίδα μου με τις εξυπνάδες τους και να πουλάω μούρη, κονομώντας παράλληλα. Από την άλλη, σε τέτοιες φάσεις κρίσεως αποκαλύπτονται τα αληθινά πρόσωπα των ανθρώπων που κρύβονται πίσω από μεγάλα ονοματεπώνυμα. Που είναι ασφαλώς πιο ασήμαντα από τα ψευδώνυμα των bloggers.

Σε ευχαριστώ και σε διαβάζω πάντα και παντού –ακόμα και στη χέστρα.

Ice T.



Ice T., τιμή μου να δημοσιεύσω την επιστολή σου. Περιμένω και πρόταση για συνεργασία όμως - μη χαθούμε.




(Στον τίτλο του ιστολογίου που διαβάζετε αυτή τη στιγμή, υπάρχουν δυο επίθετα –όποιος έχει απορίες, υπάρχουν και λεξικά. Ευχαριστώ.)


(Ο ανώνυμος κύριος που ενοχλήθηκε με τη φράση "Δεν το γράφω στην άθλια φυλλάδα μου" δεν ξέρει τι του γίνεται. Η φράση αυτή είναι ίδια και απαράλλαχτη όπως στο αυθεντικό mail. Σε κάθε περίπτωση να τον ενημερώσω πως η "άθλια φυλλάδα" είναι η εφημερίδα που διαβάζω καθημερινά.)

Στο 'πα και στο ξαναλέω, μη μου στέλνεις γράμματα

Anonymous said...

"Σιχαμένοι bloggers σας περιφρονώ βαθιά. Για να σας δείξω την περιφρόνησή μου θα ασχοληθώ μαζί σας. Πως τολμάτε να μη γράφετε το ονοματεπώνυμό σας, τη διεύθυνσή σας, το ΑΦΜ σας, το pin σας, το ζώδιό σας, τον ωροσκόπο σας, τι φαγητό σας αρέσει και να κρύβεστε πίσω από ψευδώνυμα; Ποιοι νομίζετε πως είστε; Ο Καζαντζάκης που υπέγραφε σαν «Ακρίτας», «Κάρμα Νιρβαμή» και «Πέτρος Ψηλορείτης» ή ο Παλαμάς που χρησιμοποιούσε ψευδώνυμα του τύπου «W», «Διαγόρας», «Ονολουλού» και «Φλόρα Μιράμπιλης» ; Πως θα σας εντοπίσουμε για να σας εξαγοράσουμε ή να σας συκοφαντήσουμε; Εγώ έκανα αγώνα για να μπει το όνομά μου στην εφημερίδα -πέντε ανθρώπους ρουφιάνεψα στο αφεντικό μου πριν του πάρω και πίπα για να πάρω τη θέση- πως τολμάτε εσείς να μην θέλετε να δημοσιευτεί το δικό σας;

Εντάξει, αν λέγεστε «Τουρκούτσογλου», να το καταλάβω το ψευδώνυμο. Αλλά γιατί δεν πάτε κι εσείς να το αλλάξετε; Εγώ ξέρω κάποιον που ο πατέρας του πήγε κι άλλαξε το «Τουρκούτσογλου» σε «Βενιζέλος». Αν σας πω που έφτασε ο γιος με το νέο του επίθετο, δεν θα το πιστεύετε. Αλλά πάλι, όλοι «Τουρκούτσογλου» λέγεστε; Γιατί δεν διαλέγετε ένα αρχαιοπρεπές όνομα; Άσχημο είναι το «Αρταξέρξης»; Το λέει και το τραγούδι των Olympians : «πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αρταξέρξης». Παρακαλείται η blogger «Θλιμμένη μπεκάτσα με ίκτερο» να αλλάξει το ψευδώνυμό της σε «Μαρία Παπαδοπούλου» που είναι και πιο σεμνό, ενώ ο blogger «παπουτσωμένο τριζόνι στα Τζουμέρκα» να μετακομίσει στην Αθήνα.


Γιατί δεν βάζετε και τις φωτογραφίες σας μπας και δούμε κάνα μουνί καλό; Εγώ τη φωτογράφιση την έκανα στο Διαμαντόπουλο και μ’ έβγαλε Θεό – χρειάστηκε και το Photoshop βέβαια, γιατί είμαι στραβοχυμένος. Πως τολμάτε να μην πληρώνεστε γι’ αυτά που γράφετε, όταν εγώ έχω φιλήσει κατουρημένες ποδιές με σκοπό να με προσλάβουν σε μια εφημερίδα για να θρέψω τα παιδάκια μου, που ειρήσθω εν παρόδω την κάνουν λαχείο με μερικούς από εσάς, ενώ εμένα που γράφω βαθυστόχαστα και εμβριθή άρθρα για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν θέλουν ούτε να με χέσουν; Πως τολμάτε να λέτε πως ο Π. είναι «παπαγαλάκι» και ο Κ. ρουφιάνος; Εντάξει, όλοι τα ξέρουμε αυτά και τα συζητάμε στις παρέες μας, αλλά λέγονται αυτά τα πράγματα; Μήπως είστε δημοσιογράφοι και ντρέπεστε; Αυτό θα το καταλάβαινα απόλυτα. Επίσης πως τολμάτε κάποιοι από εσάς να σας προτείνει δουλειά η εφημερίδα που δουλεύω και να αρνείστε; Ποιοι νομίζετε πως είστε; Εμείς οι δημοσιογράφοι γράφουμε σχεδόν πάντα με ονοματεπώνυμο για να ξέρουν οι άλλοι σε ποιον ανήκουμε και ποιανού συμφέροντα εκπροσωπούμε.

Πρόταση στους bloggers : άμα γουστάρετε να γράφετε ό,τι σας κατεβαίνει στην καρκάλα, χωρίς να παίρνετε γραμμή όπως παίρνω εγώ, να μου πείτε τουλάχιστον τα ονόματα των αφεντικών σας. Μην ανησυχείτε –δεν θα επιδιώξω την απόλυσή σας. Απλά έχω από μικρός ένα βίτσιο : θέλω να μάθω ποιο αφεντικό την έχει πιο μεγάλη, το δικό μου ή τα δικά σας;

Να διευκρινίσω για μια ακόμα φορά πως έγραψα αυτήν την επιστολή επειδή σας περιφρονώ και δεν ασχολούμαι μαζί σας. Είστε τα θρασίμια και τα σκατά του πλανήτη – αν εκλείψετε εσείς, η Γη θα γίνει παράδεισος.

πυρομανές γιουσουφάκι χωρίς σπίρτα

Είμαι δημοσιογράφος με ονοματεπώνυμο και εντελώς χεσμένη την αξιοπρέπεια μου που θέλω να διατηρήσω την ανωνυμία μου.

Πιτσιρίκο σου στέλνω αυτή την επιστολή, γιατί αφενός έχεις μεγάλη αναγνωσιμότητα και αφετέρου μου φαίνεσαι τόσο μαλάκας που μπορεί και να τη δημοσιεύσεις. Άντε και γαμήσου!".






πιτσιρίκος said...

Θέλω να πω πως διαφωνώ με όλη αυτή τη διαμάχη που έχει ξεσπάσει ανάμεσα σε προφήτες και bloggers, γιατί είναι εντελώς για τον πούτσο. Από την άλλη, όλη αυτή η σάχλα έχει κι ένα κέφι- βέβαια έπεσε πολύ κοντά στη Γιουροβίζιον και στη σύγκριση υστερεί τραγικά. Την ανώνυμη αυτή επιστολή που έλαβα χτες, τη δημοσιεύω σεβόμενος την εμβληματική για τον δυτικό πολιτισμό ρήση του Βολταίρου, «διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμά σου να το λες -αν και σε έχω γραμμένο στ’ αρχίδια μου- επειδή έτσι αποδεικνύεται πόσο πιο έξυπνος από σένα είμαι».


Υ.Γ.1 Παρακαλούνται οι φυλλάδες που δημοσιεύουν κείμενά μου ή αποσπάσματα από τα κείμενά μου χωρίς να έχουν τη συγκατάθεσή μου, να καταθέτουν κάποιο συμβολικό, αλλά και τεράστιο, ποσό απευθείας στο Κόμμα –ένα είναι το Κόμμα.

Υ.Γ.2 Οι bloggers που διάβασα πιστεύουν πως το κείμενο στη σελίδα του Τ. ήταν δικό του. Εγώ λέω πως δεν ήταν. Και το λέω, γιατί μου φαίνεται αδιανόητο να έκανε αυτός αυτό το τσουβάλιασμα. Το κείμενο δείχνει άνθρωπο που δεν μπορεί να κατανοήσει το μέσο. Αν παρ’ όλ’ αυτά κάνω λάθος, εγώ δεν τον περιφρονώ. Η διάθεση για πατρονάρισμα και συμβουλές δείχνουν άνθρωπο ηττημένο που βρίσκεται σε πτώση – αυτούς τους ανθρώπους τους συμπονώ. Θα ήθελα να μάθω όμως. Αν το έγραψε αυτός, θα βάλω τη φωτογραφία του δίπλα σε αυτή του κυρίου Καθηγητή στον τοίχο απέναντί μου. Έτσι, για να θυμάμαι πάντα τι δεν θέλω να γίνω. Ευχαριστώ.



Διάβασα και δημοσίευσα την ανωτέρω επιστολή ακούγοντας τα κάτωθι άσματα:

Να μ’ αγαπάς – Σάκης Ρουβάς
Παντού ΘΑ σε ψάχνω – Γιώργος Χρήστου
Θα ραγίζουν οι καρδιές – Ιωάννα Κουταλίδου

Και φυσικά το cd της Μάρως Λύτρα που μόλις κυκλοφόρησε αλλά και το τελευταίο cd της Δέσποινας Βανδή που θεωρείται πια κλασικό.

Αναισθησία και νυστέρι το κορμί μου δεν τα ξέρει

Σε ολόκληρη τη ζωή μου οι εμπειρίες μου από νοσοκομεία ήταν μηδαμινές και κυρίως αφορούσαν διάφορα μικροατυχήματα που είχα στην παιδική μου ηλικία. Δεν είναι ότι δεν χρειάστηκε να μεταφερθώ στο νοσοκομείο και σε μεγαλύτερη ηλικία, αλλά πραγματικά ήταν αδύνατο. Ούτε σαν επισκέπτης σε αγαπημένα μου πρόσωπα που νοσηλεύονταν δεν ήταν δυνατό να πάω. Αν νομίζετε πως φοβάμαι τα νοσοκομεία, κάνετε πολύ μεγάλο λάθος.

Εδώ και δέκα χρόνια πρέπει να κάνω μια εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Συνεχώς αναβάλλεται αλλά δεν είμαι εγώ υπαίτιος – εγώ θέλω να την κάνω. Πρόσφατα οι πόνοι έγιναν αφόρητοι και οι γονείς μου με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Λόγω κάποιων ειδικών συνθηκών, φορούσα μάσκα-Μητσοτάκη και το σώμα μου ήταν καλυμμένο με σεντόνια. Ο γιατρός –ένας κύριος με βαρύ καταρράκτη- απεφάνθη πως η εγχείρηση πρέπει να γίνει αμέσως. Μου εξήγησε τη διαδικασία και του είπα πως είμαι έτοιμος. Θα χρειαζόταν ολική αναισθησία και ήμουν πολύ χαρούμενος γι’ αυτό, αφενός επειδή δεν είχα κάνει ποτέ και ήθελα να δω πως είναι και αφετέρου επειδή θα απαλλασσόμουν επιτέλους από τους πόνους .

Στις δέκα το βράδυ μπήκε στο δωμάτιο μια νοσοκόμα και μου είπε πως θα με ξυρίσει. «Το πρωί ξυρίστηκα» της λέω ανέμελα κάτω από τη μάσκα-Μητσοτάκης που ήταν κι αυτή ξυρισμένη.
«Δεν εννοώ στο πρόσωπο, εννοώ εκεί κάτω» μου είπε, δείχνοντας σίγουρη πως είχε μπλέξει με ηλίθιο.
Καλά, εγώ σε προειδοποίησα σκέφτηκα. Τράβηξε το σεντόνι, με κοίταξε και έπεσε ξερή στο πάτωμα. Πήρα το ξυραφάκι, ξύρισα την περιοχή που υποψιαζόμουν πως είναι η σκωληκοειδίτιδα και μετά πάτησα το κουμπάκι που καλεί τους νοσοκόμους.
Δεν ερχόταν κανείς, οπότε το ξαναπάτησα πιο έντονα. Πριν περάσει ένα λεπτό μπαίνει μέσα μια νοσοκόμα γύρω στο ένα και πενήντα με ξανθά μαλλιά και το σβέρκο του Μάικ Τάισον.
«Τι θέτε;» φωνάζει και καταλαβαίνω πως έχει και τη φωνή του Μάικ Τάισον, μόνο λίγο πιο χοντρή.
«Θέλω να μου αγοράσεις ένα ποδήλατο» της λέω και παίρνει το ύφος του Μάικ Τάισον πριν εξαπολύσει τη φονική γροθιά.
«Η νοσοκόμα λιποθύμησε» της λέω και της δείχνω το πτώμα στο πάτωμα. «Φέρτε ένα φορείο».
«Σιγά μη φέρω φορείο» μου απαντά και αρπάζει την άλλη από το πάτωμα και την περνάει στο σβέρκο της σα να ήταν ελάφι. Μετά έβαλε τα χέρια στη μέση και έφυγε. Νομίζω πως φτάνοντας στην πόρτα έκανε και πριτς.

Το άλλο πρωί, όταν έφτασε επιτέλους η ευλογημένη ώρα του χειρουργείου, πετούσα από τη χαρά μου. Καθόμουν στο κρεβάτι σκεπασμένος μέχρι το λαιμό, φορώντας τη μάσκα-Μητσοτάκης, όταν στο δωμάτιο μπήκε ένας νοσοκόμος με φορείο. Με ρώτησε πως με λένε, του είπα «Μητσοτάκη» και μου έδωσε μια πράσινη ημιδιάφανη ρόμπα.
«Γδυθείτε και φορέστε τη ρόμπα», μου είπε. «Θα σας κατεβάσω στο χειρουργείο».
«Που να γδυθώ;» ρώτησα. Ήμουν σε ένα δωμάτιο με άλλους επτά ασθενείς και δεν υπήρχε παραβάν, ενώ και από το τζάμι μπορούσαν να με δουν οι πάντες.
«Εδώ, πού αλλού;» απάντησε απορημένος ο νοσοκόμος, λες και ήταν αυτονόητο.
Καλά, εγώ σε προειδοποίησα σκέφτηκα και έβγαλα τα ρούχα μου.


Με το που έβγαλα τα ρούχα μου κι έμεινα όπως με γέννησε η μάνα μου –μόνο κάπως πιο μεγάλος- έπεσε μια ξαφνική σιωπή. Πρώτα στο δωμάτιο, αλλά σιγά-σιγά απλώθηκε σε όλο το νοσοκομείο.
«Το σώμα σου είναι πανέμορφο, δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Είσαι σαν θεός», μου λέει ο νοσοκόμος ψελλίζοντας. Όχι ρε πούστη, πάλι τα ίδια σκέφτομαι και ξαφνικά συνειδητοποιώ πως οι υπόλοιποι ασθενείς με κοιτούν με δέος. Βγάζω τη μάσκα-Μητσοτάκης και οι μισοί λιποθυμάνε. Κοιτάω στα τζάμια και είναι μαζεμένο όλο το νοσοκομείο, ενώ η κίνηση στη λεωφόρο έχει σταματήσει από τις καραμπόλες. Οι περισσότεροι σταυροκοπιούνται λες και είδαν την Παναγία στα τείχη της Κωνσταντινούπολης, λίγο πριν την άλωση.


«Καλά, άμα γίνει η εγχείρηση, εμένα να με χέσεις», γυρνάω και λέω στο νοσοκόμο, αλλά μάλλον δεν με άκουσε γιατί είχε ήδη λιποθυμήσει. Πατάω το κουμπί να έρθουν να τον μαζέψουν με κάνα φορείο, αλλά όσες νοσοκόμες μπήκαν στο δωμάτιο, λιποθύμησαν κι αυτές. Μετά από λίγο άρχισαν να συνέρχονται και να παραμιλάνε. Με τα πολλά σηκώθηκαν και ήθελαν να με αγγίξουν.
«Πίσω και σας έφαγα», τους λέω και άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους για το ποια θα με πάει στο χειρουργείο. Πιάστηκαν μαλλί με μαλλί, και εξτένσιον με εξτένσιον, ενώ παράλληλα έβριζαν σαν τον Λευτέρη Παπαδόπουλο όταν δεν τον παίρνει η κάμερα.
«Εγώ θα τον πάω ρε ξεκωλιάρες» να λέει η μια, «άσ’ τον κάτω μωρή καριόλα εγώ τον είδα πρώτη» να λέει η άλλη.
Στο τέλος άρχισαν να μου δίνουν λεφτά για να εξασφαλίσουν τη συγκατάθεσή μου. Τα πιο πολλά τα έδωσε μια ξανθιά με κάτι βύζους σαν το υπόστεγο του ΚΤΕΛ. «Εσύ θα με πας» της λέω και δίνω τα τρεισήμισι εκ. ευρώ που είχα μαζέψει στον αδερφό μου για να τα πάει στην τράπεζα.


Βάζω την ημιδιάφανη ρόμπα, αλλά δεν κάλυπτε τίποτα από το φανταστικό μου σώμα. Οι τεράστιες πλάτες μου, οι φοβεροί κοιλιακοί μου, οι γλουτοί μου που θυμίζουν αρχαίο άγαλμα και τα αχαμνά μου, που είναι λίγο πιο μεγάλα από ό,τι στα αρχαία αγάλματα, ήταν σε κοινή θέα. Και βέβαια το θεϊκό πρόσωπό μου ήταν ακάλυπτο, αφού η μάσκα-Μητσοτάκης είχε εν τω μεταξύ βγει σε δημοπρασία και είχε πιάσει 1 εκ. ευρώ. Την «χτύπησε» μια καλοδιατηρημένη ξανθιά 50άρα που νοσηλευόταν επειδή από περιέργεια είχε φάει μια παντόφλα. Τη σκωληκοειδίτιδά μου πρόλαβε να την αγοράσει η προϊσταμένη του ορόφου αφού πρώτα πούλησε 139 οικόπεδα που είχε προίκα από τον μεγαλοτσιφλικά πατέρα της. Για να δούμε, θα γίνει επιτέλους η εγχείρηση;


Κάθομαι στο καρότσι και η ξανθιά με τους βύζους που έκαναν σκιά αρχίζει να το σπρώχνει. Βέβαια όλο και άπλωνε το χέρι της και με πασπάτευε. Γυρνάω θυμωμένος για να της πω να σταματήσει, αλλά με το που βλέπει τα υπέροχα γαλαζοπράσινα μάτια μου που πλαισιώνονται από δυο πανέμορφα γαϊτανόφρυδα λιποθυμάει. Ξεπεζεύω απ’ το καρότσι τη βάζω στη θέση που καθόμουν, τη δένω να μη μου φύγει κι αρχίζω να σπρώχνω εγώ το καρότσι. Στους διαδρόμους οι άνθρωποι λιποθυμούσαν μόλις με αντίκριζαν. Ούρλιαζαν, έσχιζαν τα ρούχα τους και τα κάνανε πάνω τους. Οι πιο ηλικιωμένες γυναίκες μου πετούσαν λουλούδια και χρήματα, ενώ μόνο μια κυρία δεν μου έδωσε καμία σημασία. Ήταν βέβαια τυφλή. Ακολουθώντας τα σήματα στους τοίχους και σπρώχνοντας τα πτώματα δεξιά κι αριστερά με τα απαράμιλλα πόδια μου, έφτασα στο ασανσέρ. Βγαίνουν από μέσα τρεις γιατροί και έξι νοσοκόμες και λιποθυμάνε κι αυτοί. Βάζω το καρότσι με τη νοσοκόμα στο ασανσέρ και κατεβαίνω στο χειρουργείο.

Με το που μπαίνουμε μέσα, το χειρουργείο έγινε το κλουβί με τις τρελές. Οι γιατροί να τσακώνονται για το ποιος θα με πρωτοχειρουργήσει, οι νοσοκόμες να σμπρώχνουν η μια την άλλη για να την πετάξει έξω –χαμός! Με τα πολλά οι πιο δυνατοί υπερίσχυσαν και πέταξαν τους άλλους από τα παράθυρα. Ο χειρούργος μου έδωσε ένα φακελάκι με 6 χιλιάδες ευρώ αλλά δεν μπορώ να σας πω σε ποιο σημείο του θεϊκού κορμιού μου το έκρυψα γιατί μπορεί να έρθετε να μου τα πάρετε. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και είναι όλοι από πάνω μου και με κοιτάνε.


«Δεν κάνετε την αναισθησία για να μη σας βλέπω τουλάχιστον» τους λέω αλλά ήταν τόσο συνεπαρμένοι με το θέαμα που δεν άκουγαν τίποτα.
«Να την κάνω μόνος μου να τελειώνουμε;» ρωτάω κάποια στιγμή απηυδισμένος. Βλέπω που δεν μου έδιναν σημασία και παίρνω το πακέτο με τα Dunhill από την τσέπη του γιατρού κι ανάβω ένα τσιγάρο. Κάνω το μισό πακέτο, πίνω και τον ορό κι έχω αρχίσει να βαριέμαι. Αυτοί εν τω μεταξύ από πάνω μου να με βγάζουν φωτογραφίες και να με αγγίζουν τάχα μου τυχαία, ενώ μια νοσοκόμα τραβούσε με την κάμερα. Τέλος πάντων, κάποια στιγμή η αναισθησιολόγος είπε πως δεν μπορεί να κάνει ένεση σε αυτό το σώμα-αριστούργημα και έφυγε. Παραιτήθηκε και τώρα δουλεύει μεταλλωρύχος στο Βέλγιο. Ο γιατρός είπε πως είναι αμαρτία να βάλει νυστέρι και να σημαδέψει το σώμα μου. Παραιτήθηκε κι έγινε κομμωτής σε κρουαζιερόπλοιο με χαρτοπαίκτες και πουτάνες που ανεβοκατεβαίνει το Μισισιπή.


Μετά από μια μικρή σύσκεψη αποφάσισαν να φέρουν λεσβίες γιατρούς και νοσοκόμες για να με χειρουργήσουν. Χάρηκα αλλά η χαρά μου δεν κράτησε πολύ γιατί με το που με αντίκρισαν ξύπνησε ξανά η γυναίκα μέσα τους κι άρχισαν να τραβάνε τα βυζιά τους έχοντας παράλληλα πολλαπλούς απανωτούς οργασμούς. Μετά λιποθύμησαν κι αυτές και έμεινα να κοιτάω το ταβάνι. Ψάχνανε για γιατρούς ευνούχους μπας και γίνει τελικά η εγχείρηση αλλά δεν το έβλεπα πολύ πιθανό. Ήταν η πολλοστή φορά που αντιμετώπιζα αυτή την κατάσταση σε ένα νοσοκομείο και είχα προβληματιστεί. Κάπνισα και το άλλο μισό πακέτο Dunhill και ξαφνικά κατάλαβα πως για να γλιτώσω μια και καλή από το δέος που προκαλούσε το θαυμαστό σώμα μου στους άλλους ανθρώπους μόνο μια λύση υπήρχε : να γίνω γιατρός.






Αγαπητοί φίλοι, εορτάζοντας τις 10.000 επισκέψεις μέσα σε ένα μήνα (το αναφέρω συνέχεια για να σας σπάσω τα νεύρα) θέλω να αφιερώσω αυτό το κείμενο στην Κουρούνα που μου το ενέπνευσε – φυσικά δεν πλησιάζει καν το δικό της κείμενο. Θα παντρευτούμε αν και δεν γνωριζόμαστε, θέλοντας να αποδείξουμε τη σοφία και το χιούμορ των παλαιότερων γενιών που παντρεύονταν αγνώστους, επειδή είχαν βαθιά γνώση πως δεν πρέπει να παίρνουμε τους εαυτούς μας πολύ στα σοβαρά. Δράττομαι της ευκαιρίας για να κάνω μια παρατήρηση. Διαβάζω σε αρκετά ιστολόγια, άγνωστους σε εμένα ανθρώπους, που μέσα από κείμενα και σχόλια με συμβουλεύουν τι να κάνω. Άλλοι φοβούνται μήπως γίνω επαγγελματίας, άλλοι ανησυχούν μήπως είμαι ερασιτέχνης, άλλοι φοβούνται μη χάσω την …αγνότητά μου, άλλοι τη …σεμνότητά μου και γενικά ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του με μια αστική ηθική που παραπέμπει στην υποκρισία του ’60. Δεν νιώθω την ανάγκη να συμβουλέψω κανέναν (αν τη νιώσω υπάρχουν και τα μέιλ – η διακριτικότητα είναι διαχρονική αξία) και καταλαβαίνω πως οι άνθρωποι νιώθουν ασφάλεια όταν μπορούν να βάλουν ταμπέλες στους άλλους ανθρώπους, αλλά θα πρέπει να δεχτείτε πως απλά κάνω το κέφι μου. Κι αυτό είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ευχαριστώ.

Χορεύει ο Ροναλντίνιο ζεϊμπέκικο;

Ευχή και σάμπα

Μετά τη Γιουροβίζιον
και την Πορτογαλία
τώρα το ...βάρος του τσολιά
θα νιώσ’ η Βραζιλία!

Να δώσει η Μεγαλόχαρη
ο Τσιάρτας να σκοράρει
του Ροναλντίνιο το βρακί
ενθύμιο να πάρει.

Δώστε βρε μάγκες το βρακί
στο Μήτσο το Δανίκα
τι σχέση έχει να μας πει
τ' οφσάιντ με το ΙΚΑ.

Αν πιάσει ο Γκούμας τον Κακά
κι ο Γιούρκας τον Μπελέτι
το βράδυ στην Ομόνοια
εγώ εσύ κι η Καίτη.

Μα αν , και ο μη γένοιτο,
μας σκίσει ο Αντριάνο,
έλα σ’ εμένα τζόγια μου
κι εγώ θα σε γλυκάνω!

(Αφιερωμένο στον θείο που φέρεται κιμπάρικα. Γιασάν θείο!)

Τους κοιμίσαμε τους Βραζιλιάνους, και του χρόνου στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου θα τους κερδίσουμε εύκολα. Είχαν κενά στην άμυνα αλλά δυστυχώς δεν ήταν ποτέ στην άμυνα. Οι δικοί μας δεν κατέβαιναν γιατί, σου λέει, αφού θα ξανάρθουνε αυτοί, γιατί να τρέχουμε εμείς;

Το όλον ΠαΣοΚ συσκέπτεται

-Βαγγέλη, η Νέα Δημοκρατία δεν άλλαξε καθόλου.
-Κάνεις λάθος Άκη. Το '77 οι πολίτες έκρυβαν τον "Ριζοσπάστη" μέσα στα "Νέα" - τώρα κοντεύει να συμβεί ακριβώς το αντίθετο.

Πριν το τέλος

Το όνομά μου είναι Κατερίνα. Είμαι 36 ετών και εργάζομαι σαν νοσοκόμα στη μονάδα εντατικής νοσηλείας μεγάλου ιδιωτικού νοσοκομείου της Αθήνας. Στο δωμάτιο 3 βρίσκεται ένας μικροκαμωμένος άντρας 85 ετών. Πεθαίνει.

Βρίσκεται στη ζωή επειδή η οικογένειά του αρνείται να παραδεχτεί το αναπόφευκτο και έχει πολλά χρήματα για να πληρώσει την ακριβή νοσηλεία. Σε αντίθετη περίπτωση θα είχε πεθάνει πριν δυο μήνες.

Χτες στις 6 το πρωί μπήκα στο δωμάτιό του. Κοιμόταν. Έλεγξα τους ορούς, τον καθετήρα και το οξυγόνο. Κοίταξα τα οξύμετρα και τα καρδιογραφήματα . Όλα εντάξει.

Ήμουν έτοιμη να βγω από το δωμάτιο, όταν τον άκουσα να προσπαθεί να μιλήσει. Δεν μου είχε μιλήσει τις τελευταίες τρεις μέρες. Πήγα γρήγορα κοντά του και έσκυψα από πάνω του. Τα μάτια του ήταν κλειστά. Η φωνή του έβγαινε με μεγάλη δυσκολία και οι λέξεις σε απόσταση μεταξύ τους. Καλούσε ανθρώπους.

«Μάνα…»

«Πατέρα…»

«παπα-Πέτρο…»

«Δάσκαλε…»

«Κατερίνα…»

Του έσφιξα το χέρι. «Εδώ είμαι. Τι θέλετε;»

«Οι άλλοι… γιατί… δεν… απαντάνε;»

...





(Σε όσους αγάπησα και δεν θα ξαναγυρίσουν)

Σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε

Αγαπητές πολυπληθείς φίλες αναγνώστριες και μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού φίλοι αναγνώστες, επιστρέφω από το Λος Άντζελες! Βρίσκομαι στο Κονκόρντ που μου διέθεσε ο φίλος Ζακ Σιράκ -σε αντάλλαγμα θα αναλάβω να μεταστρέψω τη γαλλική κοινή γνώμη υπέρ του "Ναι" στο Ευρωσύνταγμα. Γύρω μας πετούν και 40 Φάντομ of the Opera, τα οποία έχει στείλει η ελληνική κυβέρνηση ως τιμητική συνοδεία. Βέβαια ο πιλότος πατάει γκάζι και μας χάνουν, αλλά τον μαλώνω και κόβει για να μας φτάσουν και να μας κεράσουν ένα παγωτό. Θα πέσω με αλεξίπτωτο στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα στα ραδιοφωνικά στούντιο της ΕΡΤ. Δεν χρειάζεται να σας πω ποιος είναι ο καλύτερος σταθμός -για να διαβάζετε "πιτσιρίκο" αγαπητές φίλες, είναι προφανές πως έχετε εξαιρετικά υψηλή αισθητική και τον έχετε ήδη εντοπίσει. Έχει τους καλύτερους παραγωγούς, παίζει "του κόσμου τις μουσικές", και βέβαια σε αυτόν δουλεύουν τα καλύτερα παιδιά -είναι όλοι φίλοι μου. Τα λέμε στον "αέρα". Stay tuned!

πιτσιρίκος

Υ.Γ.1 Βλέπω στο eXTReMe Tracking πως το blog μου σπάει όλα τα ρεκόρ παρόλο που έλειψα. Για πότε έφτασα μια αναπνοή από τους 10.000 επισκέπτες πριν κλείσει ένας μήνας, ούτε που το κατάλαβα. Θέλω να σας διαβεβαιώσω πως είμαι πολύ δυσαρεστημένος με αυτήν την εξέλιξη. Πολύ σας άρεσε το "Ποιος σκότωσε τον Νίκο Κούρκουλο" -δεν έπρεπε να το "ανεβάσω". Επιτέλους θέλω να μάθω και τι έγινε κατά τη διάρκεια της απουσίας μου. Μα και η τηλεόραση με ανέφερε; Δεν έφταναν τα ραδιόφωνα, τα περιοδικά και οι εφημερίδες; Που θα πάει αυτή η κατάσταση; (Ευχαριστώ Σοφία)

Υ.Γ.2 Ποιος είναι αυτός ο Μέντης Μποσταντζόγλου που θυμίζει εμένα; Καινούριος είναι;

δια την αντιγραφήν Τζέλα Στασέρα Μιμπούτο (γραμματεύς πιτσιρίκου)

Ποιος Σκότωσε τον Νίκο Κούρκουλο;

Όσα συνέβησαν στη Βουλή και δεν τόλμησε να δείξει η τηλεόραση

Ανταπόκριση από Laguna Beach Los Angeles
του Pitsirikos Hilton

Η ελληνική Βουλή συνεδρίασε επί τρία μερόνυχτα για να αποφασίσει αν θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Όλα ξεκίνησαν όταν ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ Γιώργος Παπανδρέου υπέβαλλε πρόταση δυσπιστίας εναντίον του κ. Αλογοσκούφη, θεωρώντας τον υπεύθυνο για την τιμή του καφέ, τα κινέζικα ατμοσίδερα και την ήττα της εθνικής ομάδας από την Ουκρανία.



Οπου φύγει φύγει

Οι βουλευτές κλειδώθηκαν στη Βουλή και άρχισαν να πλακώνονται. Οι μόνοι που πρόλαβαν να την κάνουν ήταν οι βουλευτές του ΚΚΕ που είδαν την ευκαιρία για ένα τριήμερο διακοπών μπροστά τους και την εκμεταλλεύτηκαν, παίρνοντας τους δρόμους για να πουλήσουν τον Ριζοσπάστη και το «Cosmopolitan» -σελίδα 69 «πώς να αποπλανήσετε έναν κομμουνιστή χωρίς να γραφτείτε στο Κόμμα ή να αγοράσετε κουπόνια». Δικηγόρος του κ. Αλογοσκούφη ήταν ο διακεκριμένος ποινικολόγος κ. Κούγιας, ο οποίος δήλωσε πως ο πελάτης του είναι αθώος και στη θέση του θα έπρεπε να κάθονται ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος, ο Λάκης Λαζόπουλος και η Μπέμπα Μπλανς. Η πρόεδρος της Βουλής κ. Άννα Μπενούδα Ψαράκη τον έβαλε στη θέση του λέγοντας πως «εδώ δεν είναι τηλεοπτικό στούντιο» και δίνοντας παράλληλα τον λόγο στο Νίκο Κακαουνάκη που ήταν πολιτική αγωγή. Ο κ. Κακαουνάκης είπε πως «το ΠαΣοΚ είναι καταδικασμένο να πετύχει», αν και τον ίδιο δεν τον χαλάει που είναι στην αντιπολίτευση, γιατί σιγά μην του έδινε το Mega εκπομπή, αν το ΠαΣοΚ ήταν κυβέρνηση – ακόμα θα τραβιόταν με το μικρόφωνο στη λαχαναγορά και θα πιάνονταν οι τιράντες του στα τσιγκέλια με τα σκόρδα.



Είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε

Τον λόγο πήρε ο κ. Παπανδρέου που γιουχαΐστηκε άσχημα από όλους τους άνδρες του κοινοβουλίου που δεν του συγχωρούν πως πήγε και διάλεξε την έδρα της Θεσσαλονίκης αντί για την έδρα της Λάρισας, στέλνοντας έτσι την Εύα Καϊλή στο Mega και όλους εμάς κάθε Σάββατο και Κυριακή μεσημέρι να ψάχνουμε σαν τρελοί να βρούμε τηλεόραση για να δούμε τις ειδήσεις. Στον κ. Παπανδρέου χρεώνεται και η φυγή του Τζιοβάνι στη Βραζιλία, γιατί αν και ο Βραζιλιάνος σούπερ σταρ έγινε μέλος του ΠαΣοΚ, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του προέδρου στους οικονομικούς μετανάστες, ο κ. Κόκκαλης δεν του αγόρασε σπίτι στο Ζεφύρι, αλλά στη Φιλοθέη, με αποτέλεσμα όποιος τον έβλεπε να περπατάει στο δρόμο, να παίρνει τηλέφωνο την αστυνομία για να έρθει να τον συλλάβει. Ο κ. Παπανδρέου είπε πως «το ΠαΣοΚ είναι καταδικασμένο να πετύχει», επιβεβαιώνοντας τις πληροφορίες του κ. Κακαουνάκη, και ευχήθηκε βίο ανθόσπαρτο στον νιόπαντρο κ. Πάνο Καμμένο που έκανε το μήνα του μέλιτος στο καφενείο της Βουλής κερνώντας γκαζόζες και καραμέλες. Η ευχή του κ. Παπανδρέου ήταν στο δρόμο της συναίνεσης και χειροκροτήθηκε απ’ όλους τους βουλευτές με εξαίρεση τους βουλευτές του Συνασπισμού που δεν ήξεραν τι να κάνουν επειδή ο κ. Αλαβάνος είχε πάει προς νερού του και οι 666 τάσεις του κόμματος δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν στο λεπτό αυτό θέμα. Ο κ. Καραμανλής πήρε το λόγο και είπε στον κ. Παπανδρέου τη γνωστή ρήση του Βολταίρου «διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά βασικά χέστηκα και δεν με νοιάζει καθόλου» και συνέχισε λέγοντας πως εχθρός της Ν.Δ. είναι ο κακός της εαυτός, τα διαπλεκόμενα και η κυτταρίτιδα , κλείνοντας με τη διαπίστωση πως «η κυβέρνηση είναι καταδικασμένη να πετύχει» κι αυτό ο λαός το έχει καταλάβει αφού μας έχει ήδη πετύχει όλους στο Δόξα Πατρί.


.
Ένα μύθο θα σας πω

Στο βήμα ανέβηκε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος που είπε πως προτείνει να επανέλθει το χριστουγεννιάτικο σίδερο που είχε βάλει στο Σύνταγμα και να φύγει το καρουσέλ για να μην ταλαιπωρούνται τα αλογάκια από το καυσαέριο, προκαλώντας έτσι την αυθόρμητη επιδοκιμασία των βουλευτών του Συνασπισμού που έχουν οικολογικές ευαισθησίες και δεν ντρέπονται να τις επιδεικνύουν. Μετά ο κ. Αβραμόπουλος έφυγε επειγόντως για την Τανζανία, όπου θα επιστρατεύσει όλη τη γοητεία του για να πείσει τους ιθαγενείς να έρθουν να ζήσουν τον μύθο τους στη Φαλκονέρα.




Ο κυρίαρχος λαός

Έξω από τη Βουλή ο λαός αγωνιούσε για το αποτέλεσμα της συνεδρίασης και είχε πλημμυρίσει την πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους με αποτέλεσμα οι τσολιάδες να μην μπορούν να κάνουν αλλαγή φρουράς και να κατουριούνται πάνω τους, ενώ τα περιστέρια έψαχναν το κεφάλι του κ. Καρατζαφέρη μπας και βρουν κάπου να κουρνιάσουν, αλλά αυτός έλειπε σε ιεραποστολή στις Βρυξέλλες . Η λαϊκή αυτή μάζωξη ονομάστηκε «βυσσινί επανάσταση» γιατί όλα τα καλά χρώματα –κόκκινο, πορτοκαλί κτλ- τα είχαν προλάβει άλλοι. Το σύνθημα που κυριάρχησε ήταν το «Θέλουμε Μπελούτσι και όχι Μάρθα Βούρτση» ενώ το πλήθος τραγουδούσε το «Chiculata». Το τραγούδι αυτό –αφού αντικατασταθούν κάποιοι επαναστατικοί στίχοι- θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στον επόμενο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον που μάλλον τελικά θα γίνει στη μονάδα βιολογικού καθαρισμού στην Ψυτάλλεια, με εναλλακτικό τόπο διεξαγωής το Χάνι της Γραβιάς.




Κι ο Γιακουμάτος με το φανελάκι;

Μέσα στη Βουλή το κέφι είχε ανάψει και ο κ. Πάγκαλος, που πρόσφατα βάφτισε την κόρη του, κερνούσε τσίπουρο, γκοφρέτες, γλειφιτζούρια και προφυλακτικά. Στο βήμα ανέβηκε ο κ. Βενιζέλος, οπότε όλοι έβαλαν ωτασπίδες κι άρχισαν να επικοινωνούν με γραπτά μηνύματα. Τρεις ώρες μετά κι ενώ ο κ. Βενιζέλος βρισκόταν στον πρόλογο της ομιλίας του, χάλασε και ο κλιματισμός, με συνέπεια να βρωμίσει ο τόπος γιατί ήδη είχαμε φτάσει στην Κυριακή και όλοι είχαν να κάνουν μπάνιο και ν’ αλλάξουν εσώρουχα από την Πέμπτη το βράδυ. Η πρόεδρος της Βουλής τους κάλεσε να βγάλουν τα ρούχα τους, αφού πρώτα χωριστούν κατά φύλο –οι άνδρες δεξιά, οι γυναίκες αριστερά- και να ρίξουν σεντόνια ανάμεσα γιατί υπήρχε ο φόβος να κολαστούν οι κυρίες από το γυμνό κορμί του κ. Γιακουμάτου, που είναι πολύ ωραίο, όπως μας διαβεβαίωσε και ο ράφτης του στην εκπομπή της κ. Στάη «Όταν σε κοιτώ στα μάτια μην τα ρίχνεις χαμηλά». Η ζέστη ήταν αφόρητη και είχε ως αποτέλεσμα να αρχίσει να τρέχει η μαύρη καραμπογιά στα μέτωπα των ανδρών που βάφουν τα μαλλιά τους μόνοι τους, είτε από τσιγκουνιά, είτε επειδή φοβούνται μην τους πάρει κάνα μάτι σε κάποιο κομμωτήριο και δοθεί επιτέλους η εξήγηση στο περίεργο φαινόμενο από τα κεφάλια των ελλήνων βουλευτών να πέφτουν μόνο οι άσπρες τρίχες.



Όχι πάλι!

Πέντε ώρες μετά κι ενώ ο κ. Βενιζέλος ήταν στη μέση της ομιλίας του, στην αίθουσα της ολομέλειας μπήκαν Τσετσένοι αυτονομιστές ζωσμένοι με εκρηκτικά αλλά ήταν τέτοια πια η μπόχα που έπεσαν ξεροί και χρειάστηκε να τους προσφερθούν οι πρώτες βοήθειες από τους γιατρούς βουλευτές που τήρησαν τον όρκο του Ιπποκράτη χωρίς να υπολογίσουν το ασυμβίβαστο. Δυο ώρες μετά μπουκάρισαν στη Βουλή οι διακόσιοι αντιεξουσιαστές που ήταν τις προάλλες στο Πολυτεχνείο, αλλά με το που είδαν τον κ. Βενιζέλο στο βήμα, το έβαλαν στα πόδια φωνάζοντας «Όχι πάλι!», ξυπνώντας έτσι τους βουλευτές του Συνασπισμού που είχαν πάρει αριστερή στροφή και κοιμόντουσαν αγκαλίτσα.



Νίκας τοις Βασιλεύσι

Με το που τελείωσε η 16ωρη ομιλία του κ. Βενιζέλου μπήκε στη Βουλή ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος για να ορκίσει τον κ. Αλογοσκούφη και να πει τα κάλαντα. Οι βουλευτές της ΝΔ έκαναν το σταυρό τους γονατιστοί, ενώ οι βουλευτές του ΠαΣοΚ σε ένδειξη διαμαρτυρίας έψαλλαν τον Ακάθιστο Ύμνο καθιστοί, εκτός από την κ. Κούρκουλα που είναι θυμωμένη με το Θεό λόγω της περιουσίας της θείας της, Δήμητρας Μερτικοπούλου που έχει περιέλθει στον μητροπολίτη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Αμβρόσιο. Ξαφνικά η κ. Κούρκουλα είδε στα θεωρεία της Βουλής την Παναγία να κρατάει τον Χόχο στην αγκαλιά της κι άρχισε να ψέλνει το «Ω γλυκύ μου έαρ» σε ρυθμό ραπ, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης ακόμα και στους βουλευτές του Συνασπισμού, που επειδή δεν ήξεραν τι στάση να κρατήσουν στην εμφάνιση Χριστόδουλου, είχαν χωθεί κάτω από τα έδρανα.




Η λύτρωση

Ο κ. Αλογοσκούφης ορκίστηκε πως είναι αθώος, αλλά κανείς δεν έμοιαζε να τον πιστεύει και η καταδίκη του να συνεχίσει να είναι υπουργός και να ζει σε πολυτελέστατο σπίτι, βγάζοντας ένα σκασμό λεφτά, έμοιαζε σίγουρη. Ξαφνικά πετάχτηκε πάνω μια όμορφη κοπέλα και φώναξε : «Σταματήστε! Θα μιλήσω!». «Όχι! Όχι Λένα! Μην την πιστεύετε! Λέει ψέμματα!», φώναξε ο κ. Αλογοσκούφης. «Ποια είστε κυρία μου; Τι έχετε να πείτε;», ρώτησε η κ. Μπενούδα Ψαράκη. Ήταν η Λένα, η αδελφή της Ρέας και είπε πως ο κ. Αλογοσκούφης είναι αθώος και πως δεν σκότωσε αυτός τον Κούρκουλο αλλά η Λάσκαρη, που την είχε αφήσει ξεβράκωτη στο δάσος, επειδή τον έπιασε καβάλα στο δωμάτιο με την ίδια της την αδελφή. Μετά η Λάσκαρη πήγε φυλακή, αν και ο Κούρκουλος δεν είχε πεθάνει στ’ αλήθεια αφού μετά παντρεύτηκε τη Μαριάνα Λάτση κι έγινε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, αλλά ο Βαγγέλης Βουλγαρίδης, που έπαιζε και μπάσκετ με τον Βουτσά, την περίμενε, κι αυτό αποδείχτηκε λάθος του, επειδή η Λάσκαρη μόλις βγήκε από τη φυλακή πήγε και παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο κι αυτοεξορίστηκε στη Μύκονο, μη μπορώντας να συγχωρέσει τον εαυτό της για την πίκρα που είχε προκαλέσει στους γονείς της, τον Παντελή Ζερβό και την Ελένη Ζαφειρίου. Όλοι οι βουλευτές ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και ιαχές «Αθώος! Αθώος!». Ο κ. Αλογοσκούφης έπεσε στις αγκαλιές της Άντζελας Γκερέκου και της Έλενας Κουντουρά και μετά τραγούδησε το «Υπάρχω» με την κιθάρα του, κάνοντας τους πάντες να κλαίνε γοερά, εκτός από τους βουλευτές του Συνασπισμού που δεν είχαν πάρει οδηγίες και πιάστηκαν στον ύπνο από τις αναπάντεχες εξελίξεις. Έτσι έγιναν τα πράγματα και να μην πιστεύετε αυτά που διαβάζετε αλλού. Εμείς εδώ κάνουμε ρεπορτάζ. Τώρα πάω να παίξω μπάλα.

(Για την Acid K, τη Bibi2409, τη Loucretia και τη Maggiemay)

Υ.Γ. Θα μου επιτρέψουν οι ανωτέρω κυρίες να αφιερώσω εκ των υστέρων αυτό το εξαιρετικό κείμενο -που γράφτηκε σε laptop στη Laguna Beach, με κίνδυνο να ξαναφύγει καμιά βίλα από τους λόφους, όπως τις προάλλες, και να πέσει πάνω στο κεφάλι μου- και σε μια κυρία που γιορτάζει. DiS χρόνια πολλά! Το δώρο μου είναι ο εαυτός μου! Επιστρέφω! Αύριο το βράδυ είμαι στο ραδιόφωνο! Θες να έρθεις κι εσύ;

Ο κύριος Πιτσιρίκος ευχαριστεί και ανταποδίδει

Σε ενικό ευγενείας

Γεια σου Στάθη. Σε γουστάρω γιατί είσαι πουτανιάρης σαν κι εμένα. Από την άλλη είσαι και θεοσεβούμενος – εγώ δεν είμαι, αλλά γουστάρω το συνδυασμό. Απ’ αυτά που γράφεις, μάλλον είσαι και κιμπάρης σε όλα σου – πρέπει τα λεφτά σου να τα γαμάς τη μάνα.


Οι περισσότεροι bloggers ούτε να τους χέσεις δεν είναι και να μη ζηλεύεις κανέναν. Στη θέση της καρδιάς έχουνε πέτρα. Ούτε τον καημό της μάνας τους δεν μπορούν να νιώσουν. Μικρόψυχοι και μικρονοϊκοί. Μπροστά τους ο Ριχάρδος Σωμερίτης μοιάζει με προσωκρατικό φιλόσοφο. Οι ενωμοτάρχες του ’50 πιο προοδευτικοί ήταν. Τα κορίτσια διαφέρουν –τα σώζει η τακτική αιμορραγία, το παιχνίδι της ζωής με τον θάνατο μέσα στη μήτρα τους.


Πήγες κι εσύ και διάλεξες κάποιους απ’ αυτούς που γουστάρω. Τον thas, τον θείο, το πρόβατο, τη Σοφία. Η Σοφία είναι τεμέτερον και ήθελα να τη στεφανωθώ, αλλά η καρδιά της ανήκει αλλού και κοιμάται σε ξένο πια στρώμα, τώρα είναι κυρία αλλουνού, μα εγώ περιμένω ακόμα . Τέλος πάντων, βαρέθηκα να περιμένω και θα παντρευτώ την Κουρούνα που έχει και προίκα.


Ο πιο καλός blogger είναι –χρόνια τώρα- ο συνονόματός σου που δουλεύετε στο ίδιο μαγαζί. «Μ’ αρέσουν οι καρδιές σαν τη δικιά του», κι ας μη μ’ αγαπάει. Αν τα ‘χετε καλά και μιλάτε, πες του χαιρετισμούς. Αν δεν μιλάτε, πάλι πες του χαιρετισμούς για να μιλήσετε. Δεν κάνει.


Μου άρεσε που με πήραν οι φίλοι τηλέφωνο στην άλλη άκρη της γης και μου είπαν «ο Τσαγκαρουσιάνος έτσι κι έτσι». «Σταρ Πιτσιρίκος»; Γέλασα. Σε παρακαλώ όμως να μη γράψεις ξανά. Άμα πεθάνω μόνο – και είσαι γερός- να γράψεις «ήταν ωραίος μάγκας με καλή καρδιά». Δεν είμαι ακριβώς έτσι, αλλά αν δεν μάθαμε στη ζωή να λέμε μια καλή κουβέντα γι’ αυτόν που φεύγει, σκατά στα μούτρα μας. Να ‘σαι καλά μάγκα.

Οι μεγάλοι καλλιτέχνες μένουν πάντα παιδιά!

ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΖΕΙ!

Την περασμένη εβδομάδα, συνθέτες , στιχουργοί κι ερμηνευτές συναντήθηκαν με τη διοίκηση της ΕΡΤ, προκειμένου να ανταλλάξουν απόψεις για το 37ο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης . Η συνάντηση έγινε στη ραδιομέγαιρα της Αγίας Παρασκευής.

Οι άντρες καλλιτέχνες ήταν βέβαια πολύ περισσότεροι γιατί οι γυναίκες είχαν να κάνουν και φασίνα. Ανάμεσά τους ξεχώρισαν σημαντικές προσωπικότητες του ελληνικού πενταγράμμου, όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Γιώργος Νταλάρας και ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς. Ο Διονύσης Σαββόπουλος πρότεινε το Παλέ ντε Σπορ να γκρεμιστεί και στη θέση του να φτιαχτεί ένα θέατρο με μορφή πενταόροφης τούρτας πουτίγκα, το οποίο ξαφνικά θα ανοίγει, κι από μέσα θα πετιέται η Μπουμπουλίνα με παρεό. Ο Γιώργος Νταλάρας ενθουσιάστηκε με την ιδέα του Νιόνιου κι άρχισε να τραγουδάει το «στην Αθήνα μες το κέντρο φύτρωσε καινούργιο δέντρο», που είχε να το τραγουδήσει σχεδόν τριάντα χρόνια, αλλά το είπε φαρσί, προκαλώντας τα χειροκροτήματα των παρευρισκομένων, που ήρθαν στο κέφι κι άρχισαν να τα σπάνε όλα, αποδεικνύοντας πως οι μεγάλοι καλλιτέχνες παραμένουν πάντα παιδιά. Ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς χάλασε λίγο την εορταστική ατμόσφαιρα, λέγοντας πόσο κρίμα είναι που η μεγάλη Ρένα Παγκράτη δεν ζει για να δει αυτές τις ιστορικές στιγμές. Ο Γιώργος Μαζωνάκης συγκινήθηκε κι άρχισε να του τραγουδάει το «Σ’ έχω κάνει Θεό» για να τον παρηγορήσει, αλλά ο Ρόμπερτ ήταν απαρηγόρητος, γιατί πήγε και θυμήθηκε πως στη Γιουροβίζιον το ’76, η μοδίστρα κατά λάθος είχε φτιάξει και τα δυο παντελόνια στα μέτρα του Πασχάλη, με αποτέλεσμα να του σχιστεί το παντελόνι στον καβάλο, και να μην μπορέσει να κάνει το τριπλό άξελ, στερώντας έτσι τη χώρα μας από ένα ακόμα βραβείο Νόμπελ. Ο Γιώργος Κατσαρός με το σαξόφωνό του άρχισε να παίζει το «βρήκα στην Αμφιλοχία το Σταμούλη το λοχία», αλλά οι υπόλοιποι το θεώρησαν μιλιταριστικό και τον ανάγκασαν να παίξει το «Στ’ άρματα, στ’ άρματα» και το «Υπάρχει άλλη» της Μάρως Λύτρα. Μετά, με παρότρυνση του Σταμάτη Κραουνάκη, άρχισαν να παίζουν κρυφτό στους διαδρόμους της ΕΡΤ –αποδεικνύοντας και πάλι πως οι μεγάλοι καλλιτέχνες παραμένουν παιδιά- αλλά οι υπάλληλοι της ΕΡΤ την είχαν κάνει κοπάνα και όλα τα γραφεία ήταν κλειστά, οπότε δεν είχαν που να κρυφτούν και σταμάτησαν. Βέβαια κάποιος πρέπει να το πει στον Αντώνη Βαρδή που είναι ακόμα κρυμμένος στο λεβητοστάσιο της ΕΡΤ και δεν «βγαίνει». Το παιχνίδι συνεχίστηκε με μακριά γαιδούρα, τα μήλα, συγκρουόμενα και ρώσικη ρουλέτα, αλλά διακόπηκε απότομα όταν έφτασε ο Κώστας Καφάσης φέρνοντας επιστολή στήριξης από τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Τώνη Βαβάτσικο και τον Μαραντόνα. Επειδή υπήρχε κίνδυνος η επιστολή να περιέχει εκρηκτικά, εξετάστηκε ενδελεχώς από τον Γιώργο Τσαλίκη που ήταν πυροτεχνουργός κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του στο «Ρομέο». Μετά παραδόθηκε στον Μίμη Πλέσσα, που τη διάβασε με τον γνωστό επαναστατικό του τρόπο, με αποτέλεσμα να τους πιάσουν όλους τα κομμουνιστικά τους και να αρχίσουν να φωνάζουν συνθήματα όπως «Ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα», «Ελλάδα –Κύπρος –Παλαιστίνη Αμερικάνος δεν θα μείνει», και «Ελλάς – Ευρώπη - Ολυμπιακός».

Μετά το πέρας των εργασιών και των αθλοπαιδιών, τραγουδιστές, συνθέτες, στιχουργοί και κατάσκοποι από άλλα επαγγέλματα, πήγαν στο λούνα παρκ, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά πως οι μεγάλοι καλλιτέχνες παραμένουν πάντα παιδιά. Εκεί, αφού έφαγαν όλα τα λεφτά τους, αποφάσισαν να κάνουν ανακοινώσεις στους δημοσιογράφους που από το πολύ πέρα δώθε μέσα στο λιοπύρι είχαν κουτουρντίσει και κάνανε λασπόλουτρα ξεβράκωτοι. Οι ανακοινώσεις έγιναν από τον κ. Σπανό και τον κ. Χατζηνάσιο, σε μια προσπάθεια να γίνει σε όλους κατανοητό πως προωθούνται οι νέοι δημιουργοί, με τον ίδιο τρόπο που ο κ. Γιώργος Παπανδρέου φέρνει αυτό το νέο, που μέσα από μια ριζική ανατροπή νοοτροπιών και αντιλήψεων του παρελθόντος θα οδηγήσει τη χώρα με διαφάνεια και αλληλεγγύη στην ποιοτική πρόοδο, χωρίς όμως να ξεχνάμε την αποκέντρωση, το σουηδικό μοντέλο και τα «χριστιανόπουλα που θα πάμε με φτερά να πούμε μήνυμα που φέρνει τη χαρά», αξιοποιώντας τη διεθνή εμπειρία και τον καθετήρα.

Κυρίες και κύριοι, η επιτροπή αποφάσισε το Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης να γίνει στη Θεσσαλονίκη! Η ριζοσπαστική όσο και δύσκολη αυτή απόφαση πάρθηκε για να μπορέσει ο θεσμός να ταυτιστεί με το όνομά του, αλλά και που να τρέχεις τώρα να ξανατυπώνεις προγράμματα κι αφίσες με άλλο όνομα βρε αδερφέ; Για τέτοια είμαστε τώρα; Ο κ. Χατζηνάσιος είπε πως εξετάστηκαν ακόμα οι περιπτώσεις του Γοργοπόταμου, της Αλαμάνας και της Χαμένης Ατλαντίδας, αλλά οι τόποι αυτοί δεν είναι ερωτικοί όπως η Θεσσαλονίκη, που οι άνθρωποι το κάνουν στους δρόμους και πάνω στα δέντρα χωρίς ντροπές και προκαταλήψεις. Τα τραγούδια του Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης θα είναι όλα στα ελληνικά και όλες οι λέξεις θα περάσουν από τεστ Παπ, για να τσεκαριστεί αν είναι ορίτζιναλ ελληνικές ή τίποτα ξένες. Μεγάλο πρόβλημα υπάρχει με τις λέξεις –αντιδάνεια, δηλαδή τις λέξεις εκείνες που μας τις κλέψανε οι άλλοι λαοί που μας ζηλεύουνε και μετά μας τις επέστρεψαν σαν ξένες, αλλά εμείς δεν μασάμε, και φέρτε μας πίσω κακομοίρηδες τα μάρμαρα του Παρθενώνα , την Έλενα Παπαρίζου και τη φέτα, που το όνομά της είναι η ψυχή μας –που βγαίνει- γιατί δεν θα αφήσουμε την Άννα Βίσση να κάνει διεθνή καριέρα και θα παραμείνετε βάρβαροι! Στο σημείο αυτό έκανε παρέμβαση από κάτω κι αριστερά ο Νότης Σφακιανάκης ο οποίος επανέλαβε την παλιότερη δήλωσή του, πως η λέξη «ραπ» προέρχεται από την ελληνική λέξη «ράπισμα», η οποία προέρχεται από την ελληνική λέξη «ραπανάκι», η οποία προέρχεται από την ελληνική λέξη «ραπτομηχανή», η οποία δεν ξέρουμε από πού προέρχεται γιατί ο μπαμπάς της σκοτώθηκε στην Αργοναυτική εκστρατεία και είναι ορφανή. Οι υπόλοιποι καλλιτέχνες χειροκρότησαν τη δήλωση αυτή και μέσα σε ένα γενικότερο χάβαλο, μπουγέλωσαν το Νότη, ραπίζοντας τον στις φαβορίτες –που είναι ελληνική λέξη και βγαίνει από το «φασίολος»- αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά πως οι μεγάλοι καλλιτέχνες παραμένουν πάντα παιδιά.

Σε μια προσπάθεια να τονωθεί το ελληνικό ύφος του Φεστιβάλ, οι καλλιτέχνες αποφάσισαν πως τα τραγούδια θα εκτελούνται αποκλειστικά με αρχαία μουσικά όργανα, όπως η λύρα , η κιθάρα, ο αυλός, ο μπουζουκομπαγλαμάς και οι καστανιέτες, ενώ τα τραγούδια θα είναι σε ελληνικούς παραδοσιακούς χορευτικούς ρυθμούς, όπως ο καλαματιανός, ο τσάμικος, ο μπάλος, το φλαμένκο και το τουίστ της μπλε ποδιάς. Οι άρρενες τραγουδιστές θα φορούν τη στολή του τσολιά και οι γυναίκες τη φορεσιά Αμαλία, ενώ στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου θα παρελάσουν στο Λευκό Πύργο και στο Σινικό Τείχος, τραγουδώντας την «Παπαλάμπραινα» και το «Gucci φόρεμα».

Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού, προβλέπεται η αναβίωση και άλλων γιορτών της αρχαιότητας όπως τα Ελευσίνια Μυστήρια, τα Δημήτρια, το σπάσιμο των πιάτων, ο λουλουδοπόλεμος και το τάκα-τάκα.


Στα πλαίσια των τιμητικών εκδηλώσεων και βραβεύσεων στις μεγάλες ιστορικές μορφές του ελληνικού τραγουδιού θα υπάρξουν αφιερώματα στη Νάνα Μούσχουρη, τη Νάντια Κωνσταντοπούλου, τον Θωμά Μπακαλάκο και τις Hi-5. Το Φεστιβάλ θα παρουσιάσει η ανανεωμένη Δάφνη Μπόκοτα, που κάτω από τις στιλιστικές οδηγίες του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου, θα εμφανιστεί με μπούρκα και βατραχοπέδιλα, ενώ το γενικό πρόσταγμα θα έχει ο θριαμβευτής των Ολυμπιακών Αγώνων Δημήτρης Παπαϊωάννου και η Τζίνα Βαρώνη, που έκανε εγχείρηση προστάτη για να αφαιρέσει το μασαζοκαλσόν. Από το Φεστιβάλ αποκλείστηκε ο Κώστας Μπίγαλης, επειδή το τραγούδι του είχε κυκλοφορήσει πέρσι στην Ουγκάντα μέχρι που το συνέλαβαν.


Οι καλλιτέχνες διατράνωσαν τη θέλησή τους το Φεστιβάλ να αποτελέσει μια ποιοτική απάντηση στο τηλεοπτικό υποπροϊόν που ονομάζεται «Fame Story». Γι’ αυτό, το Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης θα διαρκεί τρία χρόνια και θα μεταδίδεται ζωντανά επί 24ώρου βάσεως και από τα τρία κρατικά κανάλια, αλλά και από το δορυφορικό πρόγραμμα της ΕΡΤ. Σε αυτό το σημείο, και πριν πέσει το κύκλωμα κι ο δορυφόρος πάνω σε καμιά φάλαινα δολοφόνο που μασουλάει αμέριμνη τίποτα φώκιες, θέλω να στείλω τους χαιρετισμούς μου σε όλους τους Έλληνες μετανάστες που αποδεικνύουν έμπρακτα το καλό τους γούστο διαβάζοντας τον πιτσιρίκο από το διαδίκτυο, αλλά και στον ανύποπτο εκείνο μετανάστη που μπορεί κάπου στον Καναδά να ξεδιπλώνει τίποτε αυγά που του έχουν στείλει οι συγγενείς του από το χωριό, τυλιγμένα με τη συγκεκριμένη σελίδα του σπουδαίου αυτού ιστολογίου. Καλή πατρίδα πατριώτες!

(στην κ. Έλενα Ακρίτα με αγάπη)

(Συγγνώμη που δεν σας είπα όλη την αλήθεια. Στην πραγματικότητα είμαι στο Λος Άντζελες για δουλειά εδώ και 15 μέρες. Ως εκ τούτου δεν καταλαβαίνω Χριστό απ' όσα γράφονται σε σχόλια και μέιλ. Σας ζηλεύω. Δεν ξέρετε πόσο δύσκολα τα φέρνουν βόλτα οι άνθρωποι εδώ.)

Περιμένοντας τον Μητσό

Σε αυτό εδώ το ποστ θα έλθει ο κ. Μ.Μ. για να εκφράσει τις απορίες του. Μου εξέφρασε την επιθυμία (στο μπλογκ του Γ.Κ.) να μάθει μερικά πράγματα και είναι σεβαστή. Τον προσκαλώ λοιπόν. Παρακαλώ τις κυρίες και τους κυρίους που είναι στα links μου να ρίχνουν μια ματιά. Σχεδόν όλοι είστε ενημερωμένοι και εφοδιασμένοι με στοιχεία και ίσως έχετε μια ευκαιρία να αφήσετε το αποτύπωμά της μεγαλειώδους σκέψης σας. Το γέλιο είναι εξασφαλισμένο. Τώρα πάω για ύπνο. Στο L.A. ξημερώνει και το June bloom έχει σκεπάσει όλη την πόλη. Είναι πολύ όμορφα και κρίμα που δεν είστε εδώ. Γιατί δεν έχει και στην Αθήνα σκιουράκια στους δρόμους; (Γιατί θα τα πατούσαν τα αυτοκίνητα ανόητε.)

Υποψιάζομαι πως ο Μ.Μ. θέλει να αυξήσει την επισκεψιμότητα του ιστολογίου του που είναι λίγο θλιβερή. Ας τον βοηθήσουμε, αλλά μην ξεχνάτε πως έχει και παιδάκια. Μη χάσει και τη δουλειά του. Ευχαριστώ.

Επίσης νομίζω, πως ο Μ.Μ. έχει ακόμα την εντύπωση ότι τα blog είναι στήλες αστικών εφημερίδων που ή σου λέει το αφεντικό τι θα γράψεις ανάλογα με τα συμφέροντά του ή το καταλαβαίνεις μόνος σου κι αυτολογοκρίνεσαι. Ας τον βοηθήσουμε να καταλάβει. Κάποιοι δημοσιογράφοι στενεύονται στο διαδίκτυο-δεν τους χωράει. Νομίζουν πως αν γράψουν κάτι σε μια γωνιά ενός μπλογκ, είναι σαν να συζητάνε με τις φίλες τους στο γραφείο για τα γκομενικά τους και το πλέξιμο. Δεν καταλαβαίνουν επίσης το διαδραστικό του πράγματος, επειδή εδώ βλέπουν τις αντιδράσεις στα γραπτά τους από πρώτο χέρι. Διαβάζουν αυτά που λένε οι κοινοί θνητοί μεταξύ τους και φρικάρουν, γιατί άλλα νόμιζαν. Αυτοί θα γίνουν blogger, όχι εμείς σαν αυτούς. Σε διαφορετική περίπτωση- αν είμαστε εντελώς ακίνδυνοι δηλαδή και γράφουμε κείμενα σαν γριές- είμαστε όλοι περιττοί. Οι Αμερικανοί blogger, αλλά και οι Γάλλοι, έδειξαν το δρόμο, αλλάζοντας τα φώτα σε κάθε είδους εξουσία, που θεωρεί πως μπορεί να είναι ανεξέλεγκτη. Πλάκα έχει να γράφω για τη Γιουροβίζιον και να γελάτε, αλλά που και που μου αρέσει να βγάζω και γλώσσα. Στην πραγματικότητα μόνο αυτό μου αρέσει. Προκαλώ όποιον νομίζει πως μπορεί, να μου τη μαζέψει. Διαφορετικά να πάει να παίξει με τις κούκλες του. Τα blog δεν θα γίνουν αστικό σαλονάκι μάγκες, ούτε στήλη αστικής εφημερίδας για τελειωμένους. Θα τα κάνουμε λίμπα και θα γουστάρουμε. Ολέ!

(Ευχαριστώ για τα μέιλ με τα συγχαρητήρια. Εγώ blogger ήμουν και θα είμαι. Αφού χαρήκατε τόσο πολύ όμως, να σας ευχηθώ και στα δικά σας! Μη γράφετε κείμενα σαν να είστε χορτασμένοι δημοσιογράφοι που νομίζουν πως είναι opinion leaders. Χέστε τους! Η πιάτσα διψάει για νέο αίμα και φρέσκια σκέψη, επειδή ο κόσμος βαρέθηκε και δεν τσιμπάει πια, κι αν δεν το βρει, θα κλείσουν πολλά μαγαζιά. Σας έχουν ανάγκη. Ξέρω τι σας λέω-πιστέψτε με. Σε όσους δεν γουστάρετε, να λέτε "όχι". Τα λέμε το πρωί- απόγευμα για σας. Νύσταξα. Νάνι τώρα.)

Παράλληλοι μονόλογοι

-Τόνι, η Ευρώπη δεν είναι χώρα, είναι ιδέα.
-Μπα, η ιδέα σου είναι!

Το πιτσιρίκι!

Κυρίες και κύριοι, αναγκάζομαι να φτιάξω ένα νέο ιστολόγιο -το πιτσιρίκι- για να φιλοξενήσει το αριστούργημα μου "Οι γέροι χωριστά, οι νέοι άλλο πράμα. Όποιος τους θέλει αντάμα...". Αναγκάζομαι να το κάνω, επειδή το διαδίκτυο αποδεικνύεται πολύ στενόχωρο για τα χιλιάδες ταλέντα μου. Προβλέπεται η δημιουργία άλλων δεκαπέντε ιστολογίων που θα έχουν σκοπό να ανατρέψουν το σύστημα. Σύντομα ο "πιτσιρίκος" θα είναι εστιατόριο, καφετέρια, βιβλίο και σίριαλ, ενώ οι συζητήσεις για την ταινία έχουν ήδη ξεκινήσει. Το αδελφάκι μου, το "πιτσιρίκι", είναι φιλόξενο και ήρεμο για την ώρα, αν και είναι σίγουρο πως σε λίγες ώρες θα κατακλυστεί από τους χιλιάδες ταλαντούχους αναγνώστες του διαδικτύου, που ξέρουν να εκτιμούν ένα αριστούργημα , όταν αυτό αποκαλύπτεται μπροστά στα έκθαμβα και διψασμένα μάτια τους. Καλή ανάγνωση!

"Επάνω δεξιά"

Ο Άγιος Γεράσιμος, η συνάδελφος και το στριπ τάβλι

Η συνάδελφος Έλλη Στάη φιλοξένησε στην εκπομπή της «Εγώ έχω μάτια, εσείς κουμπότρυπες», τον υφυπουργό Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας κ Γεράσιμο Γιακουμάτο. Προσπάθεια της συναδέλφου ήταν να φέρει στην επιφάνεια το ανθρώπινο πρόσωπο του πολιτικού, που είναι κρυμμένο κάτω από το βούρκο, και το πέτυχε απόλυτα.

Η εκπομπή ξεκίνησε με μια ρεπόρτερ που είχε στήσει καρτέρι με το μαρκούτσι στο χέρι έξω από τη Βουλή και την έπεφτε στους αμέριμνους βουλευτές που πήγαιναν να χτυπήσουν κάρτα, για να πάνε μετά για καφέ στο Jimmy’s. Όλοι είχαν να πουν τα καλύτερα για τον κ. Γιακουμάτο. Ο κ. Πάγκαλος είπε πως τον εκτιμά γιατί είναι τρελός Κεφαλλονίτης και πως τον βλέπει να έρχεται στο ΠαΣοΚ, γιατί σαν τρελός που είναι, θα την κάνει τη μαλακία στο τέλος. Ο κ. Κουλούρης δήλωσε πως τους ενώνει η επτανησιακή τρέλα και πως ο Γεράσιμος θα μπορούσε να είναι στο ΠαΣοΚ, αλλά η ΝΔ του έδωσε πιο πολλά λεφτά και του έριξε από δίπλα κάτι φοβερές γκομενάρες από την Ουκρανία, για να αποσπάσει την υπογραφή του και να φορέσει τελικά τη δική της φανέλα και όχι του Παναθηναϊκού.

Μετά η ρεπόρτερ αποφάσισε πως δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από το Πούλιτζερ και μπουκάρισε στη Βουλή. Μας ανακοίνωσε πως ο κ. Γιακουμάτος είναι η ψυχή της παρέας στο καφενείο της Βουλής, γιατί πλακώνεται στους καφέδες και δεν ξέρει τι λέει. Κάτι καφενόβιοι βουλευτές επιβεβαίωσαν τα λεγόμενα της συναδέλφου, ενώ ο καφετζής είπε πως όταν βλέπει τον κ. Γιακουμάτο, παίρνει τηλέφωνο την καφετζού της Βουλής για να έρθει να του πει τους 32 καφέδες που πίνει, σαν τρελός Κεφαλλονίτης που είναι.

Πίσω στο στούντιο η κ. Στάη ρώτησε τον κ. Γιακουμάτο τι είναι αυτά που λένε οι Πασόκοι, πως δηλαδή θα έπρεπε να είναι στο ΠαΣοΚ κι όχι στη Νέα Δημοκρατία, λες κι έχει καμιά διαφορά σήμερα αν είσαι στο ΠαΣοΚ, στη ΝΔ ή στους Aνώνυμους Aλκοολικούς, αλλά κάτι έπρεπε να πει κι αυτή για να γεμίσει η ριμάδα η εκπομπή. Ο κ. Γιακουμάτος απάντησε πως του αρέσει πολύ η Έλενα Παπαρίζου και πως δεν ήταν σωστό αυτό που έκανε ο κ. Ιδανίκας να κάθεται να μιλάει για το τρύπιο βρακί της, γιατί κι αυτός είναι από φτωχή οικογένεια και ξέρει τι σημαίνει φτώχια, αν και δεν το θυμάται πολύ καλά.

Μετά η γνωστή ρεπόρτερ με το μαρκούτσι πήγε σε κάτι χαλάσματα στην Αγία Βαρβάρα και βρήκε το πρώτο αφεντικό του κ. Γιακουμάτου, που πρέπει να είναι πολύ ρουφιάνος, γιατί τα είπε όλα με το νι και με το σίγμα. Ο κ. Γιακουμάτος όταν ήταν μικρός, σαν κι εμένα, έφτιαχνε τάβλια στον συγκεκριμένο κύριο, ενώ μετά πήγαινε και πουλούσε πορτοκαλάδες στον κινηματογράφο. Μόλις τελείωνε από εκεί πήγαινε στα φανάρια όπου καθάριζε τζάμια και πουλούσε μπανάνες, φραπέ και λουλούδια. Όταν έπεφτε το ρεύμα και δεν δούλευαν τα φανάρια πασαλειβόταν όλος με φούμο και πήγαινε και πουλούσε cd στη λαχαναγορά, αν και η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική, το οποίο είναι ψέμα, γιατί η πειρατεία σκοτώνει τις πολυεθνικές και η μουσική είναι ήδη νεκρή, οπότε βγάλτε τη μούντζα από τα cd γιατί δεν θα ξαναγοράσουμε, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα και συγνώμη που παρασύρθηκα. Ο κ Γιακουμάτος στον ελεύθερο χρόνο του δούλευε και λουστράκος στα Δικαστήρια, σαν τον Βασιλάκη Καΐλα, κι ευτυχώς που ο ρουφιάνος, συγνώμη, το αφεντικό του κ. Γιακουμάτου πήγε στην τουαλέτα, γιατί έτσι όπως το πήγαινε, θα μας έλεγε πως τα βράδια πουλούσε το άνηβο κορμί του σε έκφυλους πλούσιους με αρρωστημένα βίτσια στην πλατεία Κουμουνδούρου, για να ζήσει την οικογένειά του.

Μόλις βγήκε από την τουαλέτα,όπου ως γνωστόν μας έρχονται οι καλύτερες ιδέες, κι ενώ ακόμα καλά-καλά δεν είχε σηκώσει τα παντελόνια του, είπε πως ο πατέρας του κ. Γιακουμάτου δεν τον άφηνε να ανάβει το φως για να μην καίει ρεύμα κι έτσι ο Γεράσιμος διάβαζε στο σκοτάδι, με αποτέλεσμα να έχει αποκτήσει όραση γάτας. Είπε κι άλλα για τον πατέρα Γιακουμάτο που δεν ζει πια, και μάλλον αυτός είναι ο λόγος που τον έλεγαν όλοι τσιγκούνη, αλλά θα τον σεβαστώ τον νεκρό άνθρωπο και δεν θα γράψω τίποτα. Μετά πήρε τη φιλόδοξη συνάδελφο από το χέρι και πήγε και της έδειξε που ήταν το σπίτι του κ. Γιακουμάτου, που πάρκαραν το αυτοκίνητο, που άπλωναν τα σώβρακα και που έκαναν τα κακά τους –δεν είχαν τουαλέτα στο σπίτι και πήγαιναν πίσω απ’ τα κυπαρίσσια με την εφημερίδα στο χέρι- αν δεν είχαν εφημερίδα (που ήταν κι ακριβή) σκουπίζονταν με τα χόρτα. Στο τέλος αποκάλυψε πως ο κ. Γιακουμάτος αγαπούσε πολύ τη μητέρα του, δημιουργώντας αίσθηση στο πανελλήνιο, γιατί τα αγόρια στην Ελλάδα σπάνια αγαπάνε τις μανάδες τους, ενώ το σύνηθες είναι να τις μισούν, να τις μαστιγώνουν και να τις εκδίδουν επί χρήμασι στην Τρούμπα για να κονομήσουν κάνα φράγκο, μέχρι να γεράσουν και να τις κλείσουν στα γεροκομεία, ώστε να τους τρώνε και τη σύνταξη.

Για να μην τα πολυλογώ, γιατί έχουμε και δουλειές, η ρεπόρτερ πήρε σβάρνα την Αθήνα, την Κεφαλονιά και τη Μύκονο και δεν έμεινε δήμαρχος, κλητήρας, εστιάτορας γκαρσόνι και καθαρίστρια, που να μη μας διαβεβαιώσει πως ο κ. Γιακουμάτος δεν είναι αυτό που βλέπουμε εμείς, αλλά ακέραιος, ειλικρινής, ευθύς, δίκαιος, ευαίσθητος, γενναιόδωρος, ριζοσπάστης, αυθεντικός και διάφορα άλλα τέτοια που αν τα πετύχεις εσύ όλ' αυτά ποτέ μαζεμένα πάνω στον ίδιο άνθρωπο, εμένα να με χέσεις. Ο ράφτης του μας διαβεβαίωσε επίσης πως είναι δεξιός –ξέρετε που- και πως το σώμα του είναι πολύ ωραίο με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τον κοιτάξει όταν ξεβρακώνεται για να δοκιμάσει κουστούμι, επειδή κολάζεται, και πως αν δεν ήταν πολιτικός και τρελός Κεφαλονίτης, θα μπορούσε να κάνει άνετα καριέρα σαν μοντέλο του Αρμάνι, όπως και ο Σωτήρης Κυργιάκος που τώρα παίζει στη Ρέιντζερς. Ο μακιγιέρ του, είπε πως το δέρμα του είναι φρέσκο και δεν χρειάζεται πολύ μέικ απ, με αποτέλεσμα να ζηλέψει η κ. Στάη που την τελευταία φορά που είδε τον εαυτό της στον καθρέφτη άβαφτο τον χαιρέτησε, ενώ την προτελευταία πήρε τηλέφωνο την αστυνομία γιατί νόμιζε πως είχαν μπει κλέφτες. Ο κομμωτής του κ. Γιακουμάτου μας διαβεβαίωσε πως δεν του βάφει τα μαλλιά, οπότε καταλάβαμε όλοι πως ο Μάκης παιδεύεται με τα χρωμοσαμπουάν μόνος του στο σπίτι.


Πίσω στο στούντιο ο Γεράσιμος κλήθηκε να απαντήσει στο αμείλικτο ερώτημα της κ. Στάη : «πώς εσύ, ένα παιδί του λαού έχεις σπίτι στη Μύκονο;». Ο κ. Γιακουμάτος αποκάλυψε πως είναι γυμνιστής και πως μόνο στη Μύκονο -που είδε τον Οδυσσέα με δίκανο- επιτρέπεται ο γυμνισμός, ενώ σε όλα τα άλλα νησιά στην πέφτουν οι παπάδες με τα εξαπτέρυγα για να σε πηδήσουν. Είπε επίσης πως τώρα πια δεν κάνει γυμνισμό στη Μύκονο –λυπάμαι κορίτσια ατυχήσατε- γιατί έχουν πλακώσει στο νησί όλοι οι ντινγκιντάνγκες, που μαζεύονται γύρω του για να τον θαυμάσουν και του την πέφτουν, και πως αυτός ήταν ο λόγος που οπλοφορούσε – για να κρατάει μακριά τους θαυμαστές. Ο κ. Γιακουμάτος ζήτησε από την κ. Στάη να γδυθούν και οι δυο τους στο στούντιο και να συνεχίσουν την εκπομπή γυμνοί, για να έρθουν πιο κοντά στο λαό. Η κ. Στάη του χάρισε ένα τάβλι και του αντιπρότεινε να παίξουν στριπ τάβλι και σε κάθε παρτίδα ο χαμένος να βγάζει κι ένα ρούχο. Ο κ. Γιακουμάτος δέχτηκε με χαρά κι αφού ανάγκασαν όλο το συνεργείο να τσιτσιδωθεί ξεκίνησαν με πόρτες. Σε λίγο είχαν μείνει και οι δυο σχεδόν γυμνοί, αλλά η κ. Στάη δεν μπορούσε να βρει κλειδαρά για να ξεκλειδώσει τη ζώνη αγνότητας, οπότε και ο κ. Γιακουμάτος αρνιόταν να βγάλει το σπασουάρ του. Οι εικονολήπτες είχαν παρατήσει τις κάμερες μη αντέχοντας άλλο να βλέπουν το θεϊκό κορμί του Γεράσιμου που κολάζει και παπά (μόνο παπά κολάζει), ενώ το γυμνό κορμί της κ. Στάη δεν σου δημιουργεί καμιά αίσθηση, γιατί ακόμα και τσίτσιδη να είναι, εσύ παγιδεύεσαι στα πανέμορφα μάτια της. Ντόρτιααα!

Home alone (η παιδική εργασία στην Ελλάδα)

Κυριακή πρωί και είμαι μόνος στο σπίτι. Ο μπαμπάς, η μαμά και τα 11 αδέλφια μου έχουν πάει εκδρομή στη Μύκονο, καλεσμένοι των γονιών της Μαριάντζελας. Η βίλα τους είναι κολλητά στη βίλα της Βάνας Μπάρμπα. Το καλοκαίρι, που είχα πάει κι εγώ, με είδε η κ. Μπάρμπα και με ρώτησε το όνομά μου.

«Πιτσιρίκος!», της είπα.
«Αχ, τι ωραίο όνομα! Από πού βγαίνει;», με ρώτησε.

Εγώ δεν ήξερα από πού βγαίνει –ακόμα δεν ξέρω – και για να βγω από τη δύσκολη θέση, την τσίμπησα στο στήθος.

«Τι έγινε μικρέ, ξετσουτσουνιάσαμε;», με ρώτησε γελώντας. Ούτε το «ξετσουτσουνιάσαμε» ήξερα τι σημαίνει, οπότε αποφάσισα να της πω την αλήθεια.

«Βάνα», της λέω, «σ’ αγαπώ
Μα ντρέπομαι να σου το πω
Τρελαίνομαι για σένα».
Από τη μέση μ’ άρπαξε, με φίλησε στο στόμα
Και μου ‘πε μ’ αναστεναγμό :
«Για της αγάπης τον καημό
Είσαι μικρός ακόμα».

Αυτά θυμάμαι τώρα που είμαι μόνος μου στην πολυτελέστατη μεζονέτα μας. Τα θυμάμαι κι υποφέρω. Και σας έχω θυμώσει. Αν δεν ήσασταν εσείς, εγώ τώρα θα ήμουν με την κυρία Βάνα στη Μύκονο. Έχω μεγαλώσει από το καλοκαίρι –πήρα τρεις πόντους -μπορεί να άλλαξε γνώμη. Αλλά ήρθατε εσείς στο ιστολόγιό μου κι αρχίσατε τα εγκώμια και τους πανηγυρικούς. Και δώσ’ του να στέλνετε μέιλ στους φίλους σας, κι αυτοί στους φίλους τους και έτσι πλάκωσαν οι ανιχνευτές ταλέντων, οι πολυεθνικές και οι διαπλεκόμενοι μεγαλοεκδότες. Κι από ανέμελος πιτσιρίκος έγινα η Βουγιουκλάκη στη «Μοντέρνα Σταχτοπούτα».

«Πιο γρήγορα! Πιο γρήγορα!»

Τέλος πάντων θα το πιω κι αυτό το πικρό ποτήρι. Θέλω να σας διατάξω αγαπητοί διαπλεκόμενοι μεγαλοεκδότες θαυμαστές μου, που τα περιοδικά σας και οι εφημερίδες σας, όσο να 'ναι έχουν πιάσει μια μούχλα, να επισκεφθείτε το ιστολόγιο της κυρίας Κουρούνας (επάνω δεξιά) και να την παρακαλέσετε ευγενικά να σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε το εξόχως απολαυστικό κείμενό της «Πάνω απ' όλα η υγεία». Άντε γρήγορα και δεν θέλω τσιγγουνιές! Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας! Όποιος από εσάς προλάβει και πάρει τα δικαιώματα, να βάλει λεζάντα, «το κείμενο αυτό διαβάζεται ΜΟΝΟ στην τουαλέτα, με τα σώβρακα και τα στρινγκ κατεβασμένα».

Θέλω να καταγγείλω επίσης την παιδική εργασία και στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλα τα παιδάκια του κόσμου, που αντί να παίζουν, ιδροκοπάνε για να κερδίσουν το μεροκάματο και να προικίσουν τις αδελφές τους, που έχουν μείνει στο ράφι.

Άντε γεια τώρα – ο πιτσιρίκος εργάζεται.

Υ.Γ. Ούτε το άρθρο του κυρίου Καθηγητή δεν πρόλαβα να διαβάσω. Ευτυχώς που τα άρθρα του είναι διαχρονικά –θα τα διαβάσω όταν πάρω σύνταξη.