Τις τελευταίες ημέρες συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο : με ανακάλυψαν ομαδικά οι ελληνικές εφημερίδες. Υπάρχει έντονο ενδιαφέρον εκ μέρους τους για συνεντεύξεις και συγγραφή κειμένων. Υποθέτω πως αυτό το ενδιαφέρον έχει να κάνει με την κυκλοφορία του βιβλίου. Υπήρξαν προτάσεις για συνεντεύξεις και πριν από δυο μήνες, αλλά τότε είχα την τύχη να μου γίνουν τρεις προτάσεις, από ένα έντυπο που μου αρέσει, έναν ευγενή δημοσιογράφο και μια φοιτήτρια αντίστοιχα – υπήρξαν κι άλλες τρεις από lifestyle έντυπα στις οποίες απάντησα ευγενικά «όχι».Αυτό που κάνει περίεργο το σημερινό ενδιαφέρον εκ μέρους αυτών των εφημερίδων είναι πως σε πολύ πρόσφατα αφιερώματά τους στα ελληνικά blogs δεν υπήρχε καμιά αναφορά σε αυτό εδώ το blog – προφανώς αγνοούσαν την ύπαρξή του. Άλλωστε αν θυμάμαι καλά, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι έγραφαν πως τα blogs είναι μια μόδα που θα περάσει και οι bloggers είναι κάτι γραφικοί τύποι που γράφουν χωρίς λόγο και αιτία, σε αντίθεση με τους ίδιους που γράφουν για να σώσουν τον πλανήτη από την καταστροφή. Τι άλλαξε τώρα;
Θέλω να διαβεβαιώσω όσους δημοσιογράφους ανακάλυψαν σήμερα αυτό το blog πως, όντας ένας από αυτούς τους γραφικούς τύπους, δεν έχω καμία επιθυμία να τους παραχωρήσω συνέντευξη και πολύ περισσότερο δεν επιθυμώ να ποζάρω για φωτογραφίες – αυτά είναι για τα ψώνια (χε χε). Επίσης δεν επιθυμώ να γράψω κείμενα κατά παραγγελία – οι εφημερίδες είναι γεμάτες από βαρετά κείμενα και δεν βλέπω σε τι θα ωφελούσε ένα ακόμα που θα ήταν γραμμένο από έναν blogger. Να τα γράψετε μόνοι σας.
Αναρωτιέμαι όμως τι είναι αυτό που κάνει όλους αυτούς τους ανθρώπους να μοιάζουν σίγουροι πως εγώ θα πετάξω τη σκούφια μου από τη χαρά μου, ακούγοντας τις προτάσεις τους. Επίσης δεν καταλαβαίνω πως γίνεται άνθρωποι που απευθύνονται σε κάποιον άνθρωπο που δεν γνωρίζουν να του γράφουν με ένα ύφος, λες και τον ήξεραν κι από χτες – εντάξει, υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Δεν απάντησα αμέσως αρνητικά στα mail αυτά σε μια προσπάθεια να καταλάβω πως σκέφτονται οι άνθρωποι που τα στέλνουν – προτίμησα να γράφω αρλούμπες και να κάνω τον χαζό. Τον κάνω πολύ καλά.
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα πως πιστεύουν ότι κάποιος που έβγαλε ένα βιβλίο θα θέλει να το προωθήσει και άρα είναι διατεθειμένος να κάνει και κωλοτούμπες. Ποτέ δεν θα το έκανα με αυτόν τον τρόπο – θα προτιμούσα χίλιες φορές να πάω να στήσω ένα τραπεζάκι στην οδό Αδριανού και να το πουλάω μόνος μου δίπλα στους αραπάδες με τα cd και στον Νίκο Κοεμτζή που πουλάει ο ίδιος την αυτοβιογραφία του στους περαστικούς. Πραγματικά αξίζει να πάτε για ένα ουζάκι στους «Διόσκουρους» για να δείτε τη στιγμή που σκάνε μύτη οι μπάτσοι και οι αραπάδες το βάζουν στα πόδια, ενώ ο μαυροντυμένος Κοεμτζής συνεχίζει να τρώει ατάραχος το φαγάκι του δίπλα στα βιβλία του, απολαμβάνοντας όπως είναι λογικό πλήρη ασυλία. Την ώρα που οι μικροπωλητές φεύγουν, τους πέφτουν κάποια από τα εμπορεύματα. Έτσι έχω οικονομήσει κάτι βραχιόλια, κάτι γυναικείες τσάντες και όλα τα καινούργια cd. (Περιττή η διευκρίνιση, αλλά η λέξη «αραπάδες» είναι γραμμένη με αγάπη, όπως και όλες οι υπόλοιπες).
Δεν νομίζω πως μια, δυο, τρεις συνεντεύξεις θα κάνουν το βιβλίο μου επιτυχία στην αγορά – άλλωστε αυτό αφενός είναι εντελώς απίθανο να συμβεί κι αφετέρου δεν με αφορά. Επί ένα σχεδόν χρόνο βλέπω πως οι εφημερίδες κάνουν αφιερώματα στα blogs χωρίς την παραμικρή αναφορά (τις περισσότερες φορές) στο δικό μου blog, αλλά δεν βλέπω καμιά προκοπή στα blogs στα οποία αναφέρονται.
Όποια εφημερίδα θέλει κείμενα, ας πάρει ένα από τα ήδη υπάρχοντα – έχω ξεκαθαρίσει από καιρό πως ό,τι γράφω ανήκει στην …ανθρωπότητα. Όποιος θέλει συνέντευξη, ας διαβάσει το blog, ας βγάλει τα συμπεράσματά του κι ας μου κάνει ένα …αφιέρωμα. Ξεκαθάρισα αρχής εξαρχής στον ευγενέστατο εκδότη του βιβλίου πως δεν θα συμμετάσχω σε καμιά προσπάθεια προώθησής του. Με ενημέρωσε πως πάει πολύ καλά και έτσι δεν έχω καμιά ανησυχία μήπως ο καλός αυτός άνθρωπος χάσει τα λεφτά του. Ίσως κάνω μια ραδιοφωνική συνέντευξη, αλλά αυτό θα γίνει επειδή εκτιμάω τον άνθρωπο που μου τη ζήτησε. Μόνο με ανθρώπους που εκτιμώ μπορώ να συνεργαστώ. Όσες φορές συνεργάστηκα με ανθρώπους που δεν εκτιμούσα το αποτέλεσμα ήταν άθλιο.
Βρήκα πολύ χαριτωμένο το γεγονός πως μου ζήτησαν συνέντευξη δυο δημοσιογράφοι για λογαριασμό του ιδίου ένθετου ΜΕΓΑλης εφημερίδας. Αρχισυντάκτη δεν έχει το μαγαζί; Επίσης μου άρεσε η εξομολόγηση ενός δημοσιογράφου-ντετέκτιβ πως αναζήτησε το όνομά μου στην Εθνική Βιβλιοθήκη και δεν το βρήκε. Καλέ μου άνθρωπε, το όνομά μου δεν το γνωρίζει ούτε ο εκδότης του βιβλίου. Ούτε εγώ δεν το ξέρω. Άλλωστε η ουσία ενός blog δεν είναι ο blogger αλλά τα κείμενά του. Περίεργο ε;
Ακόμα κι αν η αναφορά στο blog μου γίνει ταυτόχρονα από τις πέντε μεγαλύτερες κυριακάτικες εφημερίδες δεν έχει να μου προσφέρει απολύτως τίποτα. Αυτό το έχω καταλάβει από τις περιπτώσεις δημοσιογράφων που έχουν blogs και παρόλο που οι αναγνώστες της εφημερίδας διαβάζουν συνέχεια για την ύπαρξη των δικών τους blogs δεν τα επισκέπτονται. Πάντως, αν ήθελα δημοσιότητα, θα πήγαινα κατευθείαν στην τηλεόραση – είναι ο πιο γρήγορος τρόπος. Και θα το είχα κάνει από τον περασμένο Ιούνιο.
Για να μην μακρηγορώ και για όποιον δεν κατάλαβε δεν με ενδιαφέρουν οι συνεντεύξεις και οι παραγγελιές, εκτός αν πρόκειται να γνωρίσω κάποιον άνθρωπο του οποίου τη δουλειά εκτιμώ. Το βιβλίο απλά προέκυψε και δεν έχω καμιά υποχρέωση να το προωθήσω. Τώρα βέβαια αν δω τον πιτσιρίκο στη λίστα με τα ευπώλητα ανάμεσα στον Κούντερα και τον Μάρκες, θα γελάω μέχρι να σκάσω. Πάντως για να είμαι απόλυτα ειλικρινής το βιβλίο μου εκδόθηκε για να μη χρειάζεται να κουβαλάνε καλοκαιριάτικα οι αναγνώστες του blog τα laptop στις παραλίες. Παρακαλώ τους δημοσιογράφους που με αγνοούσαν να συνεχίσουν να με αγνοούν. Ευχαριστώ.
Η πρώτη έκδοση του βιβλίου έφυγε.
Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει και στην Κύπρο. Μάλλον την επόμενη εβδομάδα. Στα κατεχόμενα δεν θα κυκλοφορήσει. Είναι μια πολιτική απόφαση που πήρα για να τους τιμωρήσω και να κλαίνε.
Αν υπάρχει υγεία, το επόμενο βιβλίο θα κυκλοφορήσει ενάμιση μήνα πριν τα Χριστούγεννα. Τα έσοδα θα πάνε ή στο Κόμμα ή στην Εκκλησία – σε όποιον απ’ τους δυο τα έχει περισσότερη ανάγκη εκείνη την εποχή.
Σύντομα τέσσερις σπουδαίοι bloggers θα κυκλοφορήσουν τα δικά τους βιβλία από τις εκδόσεις Μαραθιά. Σας διαβεβαιώνω πως θα σκίσουν.
Και μια ιδέα για δημοσιογράφους που θέλουν να πρωτοτυπήσουν : αντί να ζητάτε όλοι μαζί συνεντεύξεις από κάποιον blogger, γιατί δεν ζητάτε μια από τον άνθρωπο που αποφάσισε να εκδώσει τους bloggers; Είναι γνώστης της κατάστασης και στο κάτω-κάτω η κίνησή του δείχνει έμπρακτα πως πιστεύει σ’ αυτούς. Άντε, όλα εγώ θα σας τα λέω;
