Σε λίγες μέρες, στις 2 Απριλίου, κλείνει ένας χρόνος από την ημέρα που δημιουργήθηκε αυτό το blog. Νιώθω την ανάγκη να γράψω κάποιες σκέψεις μου γι’ αυτόν τον ένα χρόνο και ελπίζω να τις διαβάσουν οι νεότεροι αναγνώστες. Νομίζω πως τους αφορούν περισσότερο.
Λένε πως στην Ελλάδα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα αν δεν ανήκεις σε κάποιο κύκλωμα, αν δεν έχεις μέσο, αν δεν παρακαλέσεις, αν δεν γλείφεις τους πάντες. Δεν είναι αλήθεια. Το ξέρω καλά. Πριν περάσει ένας χρόνος από τη δημιουργία αυτού του blog, στα βιβλιοπωλεία υπάρχει ένα δικό μου βιβλίο. Δεν ξέρω τι πιθανότητες έχει να περάσει στον κόσμο – για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν με αφορά ιδιαίτερα - αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως δεν απευθύνθηκα σε κανέναν εκδοτικό οίκο και πως δεν χρησιμοποίησα κανένα μέσο. Αυτό το βιβλίο εκδόθηκε …μόνο του. Άλλωστε δεν ήταν ποτέ στις σκέψεις μου να βγάλω ένα βιβλίο. Οι άνθρωποι των εκδοτικών οίκων που με πλησίασαν, το γνωρίζουν καλά και φυσικά διαβάζουν αυτά που γράφω.
Γνωρίζω πως υπάρχουν άνθρωποι – ανάμεσά τους και κάποιοι bloggers - που στέλνουν κείμενά τους σε εκδοτικούς οίκους και σε έντυπα, με την ελπίδα πως θα δημοσιευτούν. Τους καταλαβαίνω απόλυτα αλλά δεν θα το έκανα ποτέ. Όχι επειδή είμαι καλύτερος απ’ αυτούς – απλά δεν μπορώ να το κάνω. Πιστεύω πως το Διαδίκτυο δίνει τη δυνατότητα σε όλους να δημοσιεύσουν τις σκέψεις και τα έργα τους, να κριθούν και να αξιολογηθούν. Νομίζω πως όλοι έχουν αντιληφθεί πια πως οι άνθρωποι του Τύπου και του Βιβλίου παρακολουθούν στενά τα blogs και έχουν τα μάτια τους ανοιχτά, αναζητώντας νέο αίμα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πας εσύ σ’ αυτούς γιατί θα έρθουν αυτοί σε σένα. Και το να έρχονται οι άλλοι σε σένα είναι σε αυτήν την περίπτωση υπέρ σου. Αν σε ενδιαφέρει βέβαια, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν δίνουν δεκάρα.
Όλοι παραπονιούνται πως δεν υπάρχουν νέα ταλέντα στη γραφή. Υπάρχουν, αλλά αν με το ξεκίνημα τους προσκυνήσουν το «κατεστημένο» και τις παρέες του χώρου, παύουν να είναι ταλέντα και από πρίγκιπες γίνονται βάτραχοι. Μεγάλη ευθύνη βέβαια έχουν οι ίδιοι οι αρχισυντάκτες και οι εκδότες των εντύπων που από τη μια αναζητούν νέες πένες κι από την άλλη θέλουν να τους κάνουν σαν τα μούτρα τους – με το συμπάθιο κιόλας. Ακούν ένα πουλί να κελαηδάει, τους αρέσει και το βάζουν στο κλουβί για να κρώζει.
Σε αυτόν τον ένα χρόνο έμαθα να ξεχωρίζω ποιος δημοσιογράφος ανέβηκε με την αξία του και ποιος μέσα από κυκλώματα και παρέες. Πως; Μα είναι πολύ απλό : διαβάζοντας τα αφιερώματα για τα blogs και όσα αφορούν τους bloggers – υποθέτω πως η γνώμη μου δεν είναι εντελώς για πέταμα. Διάβασα αφιερώματα από τα οποία απουσίαζε οποιαδήποτε αναφορά στους καλούς bloggers. Αυτοί οι δημοσιογράφοι φοβούνται να αναφερθούν σε ανθρώπους που γράφουν ελεύθερα και σοκάρονται φυσικά στη σκέψη πως αυτοί οι bloggers δεν ανήκουν σε κανένα κύκλωμα. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως δεν υπάρχει «πετυχημένος» blogger που να ανήκει σε κύκλωμα – απλά δεν γίνεται.
Πρόσφατα σε ένα «σοβαρό» έντυπο μια κυρία έγραφε πως έχει ένα φίλο που έχει blog που έχει έναν άλλο φίλο που έχει blog που κι αυτός έχει έναν άλλο φίλο και για να μην τα πολυλογώ η κυρία αυτή έκανε ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα με τους φίλους της και τους φίλους των φίλων της. Ακριβώς έτσι λειτουργούν τα περισσότερα έντυπα. Έτσι έμαθε η γυναίκα, έτσι έκανε. Αυτό όμως δεν είναι δημοσιογραφία. Οι δημοσιογράφοι που ανοίχτηκαν στο Διαδίκτυο και έχουν blogs συνειδητοποίησαν – με ελάχιστες εξαιρέσεις - πως όσα γράφουν δεν αφορούν σχεδόν κανέναν. Αυτό μάλλον θα έπρεπε να τους προβληματίσει. Σε κάθε περίπτωση κάτι σημαίνει. Και η λύση βέβαια δεν είναι να δημιουργήσεις έναν διαδικτυακό κύκλο που θα υποκαταστήσει τον κύκλο που έχεις στο έντυπο που δουλεύεις. Αλλά αυτό αφορά τους ίδιους.
Ας μιλήσω λίγο για την δική μου εμπειρία. Στον ένα αυτό χρόνο έλαβα πολλά mail από δημοσιογράφους οι οποίοι με προέτρεψαν να συνεχίσω να γράφω. Μερικά ήταν εξαιρετικά συγκινητικά. Φυσικά τα έντυπα στη μεγάλη τους πλειοψηφία αγνόησαν το blog μου στις αναφορές τους στα blogs, αλλά αυτό αφενός το βρίσκω χαριτωμένο και αφετέρου δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Και πρωτοσέλιδο να σε βάζει επί ένα μήνα η «Ελευθεροτυπία» δεν πρόκειται να σε διαβάσει κανείς δεύτερη φορά αν δεν γράφεις κάτι. Αυτό που έχει σημασία για μένα δεν είναι να με αναφέρουν, αλλά να με διαβάζουν. Και ευτυχώς με διαβάζουν.
Θα πρέπει όμως να είμαι δίκαιος. Υπήρξαν άνθρωποι που όχι μόνο δεν με αγνόησαν αλλά μου φέρθηκαν με εξαιρετική γενναιοδωρία. Κάποιοι μου παραχώρησαν τη στήλη τους ή ακόμα και τη σελίδα τους δημοσιεύοντας δικά μου κείμενα. Από το να αγνοεί επιδεικτικά κάποιος δημοσιογράφος ακόμα και την ύπαρξη του blog μου (την οποία βέβαια γνωρίζει πολύ καλά) μέχρι του σημείου κάποιος άλλος να μου παραχωρεί όλη τη σελίδα του υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Και φυσικά αυτές οι δυο εκ διαμέτρου αντίθετες συμπεριφορές υποδηλώνουν περισσότερα για τον χαρακτήρα αυτών των δημοσιογράφων παρά για τον δικό μου.
Ειλικρινά ένιωσα μεγάλη έκπληξη βλέποντας στην «Ελευθεροτυπία» της 23ης Δεκεμβρίου ένα κείμενό μου στη σελίδα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου – έπιανε σχεδόν ολόκληρη τη σελίδα. Λίγες μέρες αργότερα ο «Κωδικός Η» της Ημερησίας μου παραχώρησε τη δική του σελίδα δημοσιεύοντας τον «Καζαμία 2006». Και στα δυο δημοσιεύματα τα σχόλια για την περίπτωσή μου είναι εξαιρετικά κολακευτικά. Αυτά είναι δυο μόνο παραδείγματα – υπάρχουν και πολλά άλλα.
Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου σχεδόν όλα γίνονται με καθεστώς γνωριμιών είναι λογικό κάποιος να πιστεύει πως εγώ γνωρίζω αυτούς τους ανθρώπους που έγραψαν καλά λόγια για μένα ή πως είμαι φίλος τους. Θέλω να σας διαβεβαιώσω πως δεν τους έχω δει ποτέ στη ζωή μου και δεν έχω επικοινωνήσει ποτέ μέχρι σήμερα μαζί τους – μπορείτε να τους ρωτήσετε. Το μόνο που ξέρω σίγουρα για αυτούς τους ανθρώπους είναι πως είναι γενναιόδωροι και χορτάτοι. Από τους δεκάδες ανθρώπους που εκφράστηκαν δημοσίως με καλά λόγια για το (όποιο) ταλέντο μου στη γραφή γνώρισα μόνο έναν και φυσικά τον γνώρισα μετά. Αυτός ο καλός κύριος είναι …συνάδελφος και δεν μπορεί να με «ωφελήσει» σε τίποτα – βέβαια είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος και χαίρομαι που τον γνώρισα και με τιμάει με την εμπιστοσύνη του, αλλά δεν θα τον συναναστρεφόμουν ποτέ απλά για να κερδίσω κάτι απ’ αυτόν.
Τις πιο καλές εμπειρίες τις είχα με τους ανθρώπους των εκδοτικών οίκων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως το δικό τους ενδιαφέρον για τα blogs δεν είναι …τουριστικό. Επίσης είναι blog-freaks και γνωρίζουν τα πάντα για την ελληνική μπλογκόσφαιρα. Απ’ αυτούς μαθαίνω κι εγώ τι συμβαίνει – δεν τους ξεφεύγει τίποτα. Νομίζω πως πρόσφατα ένας blogger έχασε μια καλή ευκαιρία να εκδοθεί επί …χρήμασι γιατί σε μια έξαρση μικροψυχίας έγραψε χυδαιότητες για άλλους bloggers. Φυσικά κανένας εκδοτικός οίκος δεν θέλει να συνεργαστεί με κάποιον που καταφεύγει σε μικροπρέπειες. Λογικό είναι.
Δυο πράγματα μου έχουν κάνει εντύπωση αυτόν τον ένα χρόνο : η μικροψυχία και η έλλειψη χιούμορ. Στα πλαίσια των «δημοσίων σχέσεων» και της προσπάθειας να «τα έχουμε καλά με όλους» - ένα ακόμα σύμπτωμα της ελληνικής μπλογκόσφαιρας και όχι μόνον – θα μπορούσα να αποφύγω αυτήν την αναφορά, αλλά δεν θα ήμουν ειλικρινής. Δεν ξέρω αν το έθνος θα ταυτίσει κάποτε το εθνικόν με το αληθές, αλλά πρέπει επειγόντως να αντικαταστήσει τη μικροψυχία με τη γενναιοδωρία. Διαφορετικά ας αντικατασταθεί το έθνος.
Καταγράφω την εμπειρία και τις σκέψεις μου γιατί νομίζω πως μπορεί να έχουν ένα κάποιο ενδιαφέρον για νέους ανθρώπους με ανήσυχο πνεύμα που γράφουν. Ίσως η έκδοση βιβλίων από κάποιους bloggers φέρει στα blogs πολλά νέα παιδιά με ταλέντο και φιλοδοξίες – προσωπικά τους περιμένω από καιρό και θα τους καλωσορίσω με ένα ζεστό χαμόγελο. Το να γράφω όσα μου συνέβησαν ίσως βοηθήσει κάποιους απ’ αυτούς τους ανθρώπους. Δεν μπορώ να συμβουλεύσω κανέναν, αλλά ξέρω πια καλά (για την ακρίβεια είμαι το ζωντανό παράδειγμα) πως μπορείς να έχεις ευκαιρίες χωρίς να έχεις γνωριμίες και μπορείς να πετύχεις κάποια πράγματα χωρίς να χάσεις την αξιοπρέπειά σου. Αυτό είναι στο δικό μας χέρι και όχι στα χέρια των άλλων.
Με αφορμή τον ένα χρόνο του blog, θα μπορούσα να γράψω πολλά για τα blogs και τους bloggers, αλλά ειλικρινά το να γράφει ένας blogger για τα blogs είναι τραγικά βαρετό και στην ουσία δεν αφορά κανέναν. Αυτό που κρατάω από τα blogs δεν είναι ούτε οι αναλύσεις, ούτε οι κόντρες, ούτε τα σχόλια, ούτε τα αφιερώματα. Κρατάω τα κείμενα εκείνα που με συγκίνησαν, με προβλημάτισαν, με έκαναν να χαμογελάσω και να χαρώ. Αυτά τα κείμενα ήταν πολλά.
Ήδη στα βιβλιοπωλεία υπάρχουν τα βιβλία δυο Ελλήνων bloggers. Της Κουρούνας και του υποφαινόμενου. Ακολουθούν σύντομα δυο ακόμα βιβλία των εκδόσεων Μαραθιά από δυο κυρίες που εκτιμώ. Από την αρχή πίστευα και το έχω γράψει επανειλημμένως πως τα blogs των κυριών έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα blogs των κυρίων. Αφενός χαίρομαι που δικαιώνομαι κι αφετέρου πάντα μου άρεσε η ιδέα του χαρεμιού – ναι, αστειεύομαι. Υποθέτω πως και άλλοι εκδοτικοί οίκοι θα δείξουν ενδιαφέρον για τα ελληνικά blogs – ίσως ήδη συμβαίνει αυτό και δεν το γνωρίζω. Εύχομαι από καρδιάς σε όλους τους bloggers που θα κυκλοφορήσουν τα βιβλία τους καλή επιτυχία.
Ο πολύς κόσμος αγνοεί τα blogs ( για την ακρίβεια δεν έχει ιδέα τι είναι blog), ενώ τα έντυπα στην συντριπτική πλειοψηφία τους τα παρουσιάζουν σαν κάτι γραφικό ή στην καλύτερη περίπτωση ως μόδα. Αν έστω ένας blogger καταφέρει να κάνει μια μικρή επιτυχία, το αύριο των ελληνικών blogs θα είναι πολύ διαφορετικό και εξαιρετικά ενδιαφέρον – ο κύκλος ανοίγει για όλους. Αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν συμβεί τώρα, η μέρα εκείνη δεν θ΄ αργήσει. Πιστεύω πως τα blogs είναι Δημοκρατία και χαίρομαι που είμαι μέρος της.
Προς το τέλος της ταινίας «Ερωτική επιθυμία» του Γουόνγκ Καρ Γουάι, οι δυο πρωταγωνιστές λένε «εμείς δεν πρέπει να μοιάσουμε μ' αυτούς». Προφανώς αυτό θα είναι το επόμενο στοίχημα. Κι ας μου επιτραπεί να πιστεύω πως δεν είναι χαμένο από χέρι.
Ευχαριστώ τους αναγνώστες για την γενναιοδωρία που έδειξαν με κάθε τρόπο απέναντί μου. Υποθέτω πως αν δεν με διάβαζε κανείς, τίποτα απ’ όλ’ αυτά τα ωραία πράγματα που μου συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο δεν θα είχε συμβεί. Και μου αρέσει να με διαβάζουν. Δεν το έκρυψα ποτέ. Κλείνοντας έναν χρόνο σε αυτήν εδώ τη σελίδα, θέλω να στείλω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στον Zpi, τον πρώτο blogger που με καλωσόρισε – πάντα οι Θεσσαλονικείς ήταν πιο φιλόξενοι.
