Κόντρα Σχίσμα

-Δεν ξέρεις τι μπελάς είναι το καθημερινό ξύρισμα!
-Έχει και η Ορθοδοξία τα καλά της!

Είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια

LiFO εγκώμιον

Η LiFO συμπληρώνει ένα χρόνο από την έκδοσή της και τώρα εγώ πρέπει να γράψω γι' αυτό. Άλλη όρεξη δεν είχα! Τέλος πάντων, ας γράψω. Μια ψυχή που 'ναι να βγει, ας βγει. Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος είναι πολύ χαρούμενος. Λογικό είναι: τα προηγούμενα έντυπα που εξέδωσε, στον δεύτερο μήνα έβαζαν λουκέτο – έμπαιναν μέσα οι εφοριακοί, οι αστυνομικοί και δεν ξέρω ποιοι άλλοι, και τον άφηναν με τα σώβρακα.

Από τη χαρά του θα κάνει και πάρτι για να το γιορτάσει. Είμαστε και είστε όλοι καλεσμένοι του, και τα ποτά κερασμένα· όπως καταλαβαίνετε, η μπόμπα θα πάει σύννεφο – τυφλοί θα
φύγουμε από το πάρτι. Ο Τσαγκαρουσιάνος είναι από τη Ζάκυνθο, όπως κι εγώ. Εντάξει, γίνονται και λάθη. Και ο Μητσοτάκης είναι από την Κρήτη – δεν κατηγόρησε κανείς την Κρήτη γι’ αυτό.

Τους ξέρουμε καλά τους Τσαγκαρουσιάνους στη Ζάκυνθο. Συνεργάστηκαν με όλους τους κατακτητές: τους Ενετούς, τους Γάλλους, τους Βρετανούς. Οι Τούρκοι δεν πάτησαν τη Ζάκυνθο – αν την είχαν πατήσει, θα συνεργάζονταν και μ’ αυτούς.

Έχει δε γνώμη για όλα. Από τα μπλογκς μέχρι τη νανοτεχνολογία. Οι πανεπιστήμονες εξαφανίστηκαν από τον πλανήτη τον 19ο αιώνα – ο τελευταίος είναι ο Τσαγκαρουσιάνος. Αυτόν διάβαζε ο 13χρονος που έστειλε την επιστολή στην «Ελευθεροτυπία» και επηρεάστηκε. Είναι και επιδειξίας: «χθες πήγα εκεί», «προχθές έφαγα εκεί», «τη Δευτέρα πετάω για Ρώμη», «την Πέμπτη για Νέα Υόρκη» κ.ο.κ. Σε ρωτήσαμε, ρε φιλαράκι; Και για κατούρημα να πάει, θα μας ενημερώσει.

Από την άλλη, τους χώνει όλους δέκα μέτρα κάτω από τη γη αλλά, αν τον πιάσει κάποιος άλλος στο στόμα του, θίγεται. Θέλει να ρυθμίσει και τα μπλογκς. Πατερούλης κανονικός. Τσου ρε Λάκη! Πάντως, είναι καλός άνθρωπος.

Υπεύθυνη έκδοσης της LifO είναι η κ. Κατερίνα Κοντοσταυλάκη. Επίσης από τη Ζάκυνθο. Τελικά, αυτοί οι Ζακυνθινοί είναι χειρότεροι κι από τους Εβραίους (με την καλή έννοια): αλληλοϋποστηρίζονται. Κάθε Δευτέρα αρχίζει και βροντάει τα τηλέφωνα από τα χαράματα: «Έτοιμο το κείμενο; Στείλ’ το, μη σου πάρει ο διάολος τον πατέρα!» Ούτε καλημέρα δε λέει. Για κάτσε, δεν με παίρνει να θάψω και δεύτερο συμπατριώτη μου, γιατί θα πάρει η μπάλα και μένα. Η κ. Κοντοσταυλάκη είναι η ψυχή της LifO. Την έχουμε όλοι σαν μάνα μας. Τουλάχιστον αυτοί οι δυο είναι από τη Ζάκυνθο. Ας περάσω τώρα και στους υπόλοιπους, που γύρευε από ποια κωλοχώρια είναι.

Για τον Νίκο Ράλλη, τον διευθυντή σύνταξης, ό,τι και να πω είναι λίγο, οπότε δεν θα γράψω τίποτα.

Ο Στάθης Μητρόπουλος είναι ο art director· είναι πολύ μοντέρνος – πετάει κείμενα, φωτογραφίες και διαφημίσεις, κι όπου κάτσουν. Στ’ αρχίδια του όλα.

Ο Δημήτρης Πολιτάκης είναι σύμβουλος έκδοσης – από τις ωραίες του συμβουλές είναι που πάει κατά διαόλου το έντυπο. Έχει βάλει και τη φωτογραφία του στη στήλη του, μπας και βρει καμιά γκόμενα. Νομίζει μάλιστα πως είναι ωραίος και χαμογελάει. Όλοι οι υπόλοιποι ντρεπόμαστε να πούμε πως γράφουμε στη LifO – αυτός πάει δεξιά κι αριστερά και κοκορεύεται. Την περασμένη εβδομάδα είχε πάει με τον M.Hulot στη Θεσσαλονίκη, σε κάτι αποθήκες με καπνά, να παίξουν μουσική για το δύσκολο κοινό της συμπρωτεύουσας. Χιπ χοπ. Άκουγε και στο χωριό του χιπ χοπ. Είχε βάψει τον M.Hulot μαύρο κι αυτός το έπαιζε Eminem. Το βράδυ στο ξενοδοχείο ροχάλιζε σαν το ζώον – μάτι δεν έκλεισε ο M.Hulot.

Ο M.Hulot! Άλλος από ’κει! Απ’ το όνομα και μόνο καταλαβαίνετε. Φοβερό ψώνιο. Και φοβερό καρφί. Απ’ αυτόν έχω μάθει όλα αυτά που γράφω για τους υπόλοιπους. Πάει και βρίσκει κάτι συγκροτήματα που δεν τα ξέρει ούτ’ η μάνα τους, και τους κάνει αφιερώματα – την επόμενη μέρα τα ξεχνάει. Απ’ τους Έλληνες καλλιτέχνες παίρνει και λεφτά για να τους προωθήσει – μαύρα, φυσικά. Πήγε μια φορά καλεσμένος στην εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη, και από τότε την έχει δει γκουρού της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Στην πραγματικότητα του αρέσει μόνο η Ρίτα Σακελλαρίου.

Ο Μιχάλης Μιχαήλ. Κοιλιόδουλος. Θαυμάζει τον Ηλία Μαμαλάκη – φανταστείτε πώς είναι. Στα γραφεία της LifO δεν έχει μπει ποτέ – δεν τον χωράει η πόρτα. Τα κείμενά του τα ανεβάζουμε από το παράθυρο· πετάμε κουβά, τα βάζει μέσα και τραβάμε το σχοινί.

Μενέλαος Τζαφάλιας. Βγάζει πολλά λεφτά από τα εστιατόρια: απειλεί τους εστιάτορες πως, αν δεν του τα χώσουν χοντρά, θα γράψει πως έπαθε δηλητηρίαση στο μαγαζί τους. Μετά, κάθεται και τρώει οκτώ πιάτα πατσά τσάμπα.

Η κ. Δέσποινα Τριβόλη. Άλλη που δεν έχει δει ποτέ τα γραφεία της εφημερίδας. Είναι επειδή γράφει τη στήλη «Κορίτσι στην πόλη». Θέλει να γίνει «Κορίτσι στο γραφείο» αλλά, κάθε φορά που πάει να μπει μέσα, την πετάμε έξω με τις κλωτσιές. Είναι όλη μέρα στους δρόμους, και τα βράδια παίρνει σβάρνα τα μπαρ. Είναι απορίας άξιον πώς δεν την έχει διακορεύσει κανας ταξιτζής έτσι που γυρνάει μεθοκοπώντας κάθε βράδυ. Στο γραφείο τη φωνάζουμε «Μπλανς Επιφανί», αλλά δεν το ξέρει.

Κωστής Παπαγιώργης. Ο φιλόσοφος εξωφυλαρούχας. Τύφλα νάχει ο Αλέφαντος. Δεν τον βλέπω για πολύ ακόμα στη LifO – θα τον πάρει ο Κόκκαλης στον Ολυμπιακό στη θέση του Σόλιντ, για να χτυπήσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Η σελίδα του στη LifO θα μείνει λευκή – τιμής ένεκεν. Θα βάλουμε σε μια γωνία τη φανέλα του με το νούμερο δέκα –το καλό– και θα κρεμάσουμε τα παπούτσια του στο μπαλκόνι, γιατί μυρίζουν.

Χρήστος Μιχαηλίδης. Είναι μπλόγκερ, κι εγώ τους μπλόγκερς τούς σέβομαι.

Απόστολος Διαμαντής. Γράφει στη σελίδα που έγραφε πρώτα ο Χρήστος Χωμενίδης. Μου έκανε μεγάλη χαλάστρα: έβλεπε η μαμά μου πως στη διπλανή σελίδα από τη δικιά μου έγραφε ο Χωμενίδης και εντυπωσιαζόταν – νόμιζε πως είμαι κι εγώ κάποιος. Τον κ. Διαμαντή δεν τον ξέρει, κι αναγκάστηκα να της πω ψέματα πως είναι αυτός που είχε τα γνωστά πολυκατάστηματα. Τώρα η μαμά θέλει να του πω να μου δώσει ένα σερβίτσιο του τσαγιού.

Η κ. Τίνα Δασκαλαντωνάκη. Επιτέλους, ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Μου αρέσει πολύ γιατί είναι απόλυτα ειλικρινής και δεν προσποιείται πως θέλει να σώσει τον κόσμο. Θα ήθελα να είμαι γιός της για να με νανουρίζει με Πάριο και να μου δίνει σαμπάνια με το μπιμπερό.

Νίκος Τσεπέτης. Έχει τα νεύρα του από τότε που γεννήθηκε. Κατά ένα περίεργο τρόπο, καταφέρνει πάντα να μετατρέπει τα προβλήματα της κυβέρνησης σε προβλήματα της LifO. Στην πρόσφατη απεργία των εκπαιδευτικών κατάφερε με αυτά που έγραψε να μπουκάρουν οι δάσκαλοι στα γραφεία της εφημερίδας αντί για το υπουργείο Παιδείας. Ήθελαν να τον λιντσάρουν. Την τελευταία στιγμή τον φυγαδεύσαμε, με την μπούρκα που φορούσε η Δέσποινα Τριβόλη στο Κολωνάκι.

Κυρία Ειρήνη Χειρδάρη. Γράφει για το σεξ. Έχει παντρευτεί έναν Βραζιλιάνο και την περνάνε ζωή και κότα. Της αφιερώνω εκείνο το τραγούδι που λέει «εγώ ποτέ δεν είπα για το κρεβάτι τους». Πάντως, το σεξ είναι σαν το ποδήλατο. Χωρίς σέλα, τιμόνι και ρόδες.

Βαγγέλης Προβιάς. Αστρολόγος και μέντιουμ. Είναι μπλόγκερ και θαυμαστής μου: στο μπλογκ με αποκαλούσε συνέχεια «Θεό», οπότε έχει τον σεβασμό μου.

Κυρία Λώρα Έμιλυ. Επίσης αστρολόγος. Είναι ξένη η κοπέλα, τι να πω; Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Είναι ντροπή και αίσχος.

Η κ. Βασιλική Ζάππη. Διορθώνει τα κείμενα και φτιάχνει τους καφέδες. Στα πεταχτά μοιράζει τις μισές, στο πιάτο κι ο μεζές, μαρίδα και τυρί. Τότε κι εμείς της δίνουμε πουρμπουάρ, της λέμε ορεβουάρ και φεύγουμε στουπί. Θα της έχω πάντα μεγάλη υποχρέωση, γιατί ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έβαλε άνω τελεία σε κείμενό μου. Τώρα προσπαθεί να μου μάθει τα κεφαλαία γράμματα και την προπαίδεια.

Είμαι σίγουρος πως όσοι παρέλειψα δεν θα παρεξηγηθούν. Άντε, και του χρόνου… Διπλοί!


Αγαπητές φίλες, αυτό το κείμενο γράφτηκε για τη




L 1 F O

Για όλα φταίει το τριφύλλι!

Συγκλονισμένο παρακολουθεί το πανελλήνιο την υπόθεση της δολοφονίας των πέντε κυνηγών στα Καλύβια Αγρινίου. Δράστης ήταν ένας 37χρονος κτηνοτρόφος που από την πολλή παρέα με τα κτήνη αποκτηνώθηκε κι αυτός. Βέβαια, δεν καταλαβαίνω γιατί αποκαλούμε τα πρόβατα κτήνη, αφού ποτέ κανένα πρόβατο δεν σκότωσε πέντε πρόβατα. Ίσα ίσα που τα προβατάκια –μπεεεεεεεεεεεε- ζέσταιναν με τις ανάσες τους τον Χριστούλη μέσα στη φάτνη της Βηθλεέμ.

Τώρα, για να είμαστε ειλικρινείς, το Αγρίνιο και η γύρω περιοχή είναι τόσο άσκημα μέρη, που είναι να απορείς που δεν αλληλοσκοτώνονται οι άνθρωποι επί καθημερινής βάσεως. Αντί να κατηγορούμε τον κτηνοτρόφο για τις δολοφονίες, θα πρέπει να επιβραβεύσουμε τους υπόλοιπους κατοίκους για την αυτοσυγκράτηση που επιδεικνύουν όλο το υπόλοιπο διάστημα.

Όσο για τους Χατζηνικολάου, τους Ευαγγελάτους και τους Πρετεντέρηδες που κάνουν «τσου τσου τσου, τι πράγματα είναι αυτά!», ας πηγαίνατε εσείς μάγκες να ζήσετε στο Αγρίνιο κανα δυο χρόνια, και θα σας έλεγα εγώ μετά. Και τη μάνα σας θα πυροβολούσατε.

Όλοι απορούν πως ο κτηνοτρόφος σκότωσε πέντε ανθρώπους, ενώ πιο πριν δεν είχε σκοτώσει κανέναν. Δηλαδή, το λογικό είναι πρώτα να σκοτώνεις έναν άνθρωπο, την επόμενη χρονιά δυο, λίγο πιο μετά τρεις, αργότερα τέσσερις, οπότε, αν μια μέρα σκοτώσεις πέντε νοματαίους μαζεμένους, να μη σοκάρεται η κοινωνία – πρέπει να την έχεις προετοιμάσει πρώτα με καμιά δεκαριά φόνους.

Ο κτηνοτρόφος είπε πως οι κυνηγοί πατούσαν το τριφύλλι του χωρίς πατάκια και του χαλούσαν το παρκέ. Επίσης, τρόμαζαν τα πρόβατά του και δεν μπορούσαν να κατεβάσουν γάλα, ενώ από το άγχος τούς έπεφτε το μαλλί. Ο κτηνοτρόφος αγαπούσε πολύ τα πρόβατά του και ειδικά μια προβατίνα που της είχε μεγάλη αδυναμία – τη Μαυρομάτα.

Η Μαυρομάτα κατέθεσε στην αστυνομία πως ένας κυνηγός πήγε να τη βατέψει και οι άλλοι τέσσερις τραβούσαν βίντεο με τα κινητά όπως οι μαθητές στο Λύκειο Αμαρύνθου. Τότε έφτασε ο κτηνοτρόφος που, όταν είδε τη Μαυρομάτα στην αγκαλιά κάποιου άλλου, θόλωσε από τη ζήλια και του τίναξε τα μυαλά στον αέρα.

Ακόμα κι αν δεν είναι αληθινά όσα υποστηρίζουν η Μαυρομάτα και ο κτηνοτρόφος, η αλήθεια είναι πως οι κυνηγοί τρομάζουν τα πρόβατα με τις τουφεκιές και δεν μπορούν να βοσκήσουν απερίσπαστα κι ανέμελα, οπότε καλό θα ήταν ή να μπουν σιγαστήρες στις καραμπίνες ή να βάλουμε ωτασπίδες στα πρόβατα.

Ο πατέρας του κτηνοτρόφου -προσπαθώντας να πάρει επάνω του την ευθύνη- είπε πως έκαμε αυτός το έγκλημα και όχι ο γιος του, αποδεικνύοντας το δέσιμο που υπάρχει στην ελληνική οικογένεια και είναι το μεγάλο κέρδος απ’ αυτές τις υποθέσεις.

Όπως είδαμε σε όλες τις εγκληματικές ενέργειες που γίνονται στην αγνή ελληνική ύπαιθρο η ελληνική οικογένεια παραμένει εξαιρετικά δεμένη και αφού στην αρχή το παίζει «δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα» μετά προσπαθεί ο καθένας να πάρει τις ευθύνες πάνω του και να αθωώσει τους υπόλοιπους – παίζει βέβαια και η περίπτωση να τους έχει σιχαθεί η ψυχή του και να θέλει να πάει στη στενή για να γλιτώσει απ’ αυτούς.

Ας μην ξεχνάμε και την πρόσφατη υπόθεση με τους αδερφούς Παλαιοκώστα, όταν ο Νίκος Παλαιοκώστας βοήθησε τον αδελφό του Βασίλη – που κι αυτόν Παλαιοκώστα τον λένε – να αποδράσει και του έστειλε ελικόπτερο στον Κορυδαλλό, αποδεικνύοντας περίτρανα τους ισχυρούς δεσμούς αγάπης που υπάρχουν στην ελληνική οικογένεια. Πατρίς θρησκεία οικογένεια. Και προβατάκια.

Σοκαρισμένοι και συντετριμμένοι παρακολούθησαν την υπόθεση και οι ρεπόρτερ των τηλεοπτικών καναλιών - μόνο πένθος στο μπράτσο που δεν είχαν φορέσει. Οι παρουσιαστές των ειδήσεων φορούσαν μαύρα και οι παρουσιάστριες πλερέζες.

Σε λίγο, σε παρόμοια περιστατικά, τα κανάλια θα επιστρατεύουν και μοιρολογίστρες. Θα βλέπουμε στο ένα παράθυρο τον Πρετεντέρη ή τον Κακαουνάκη να αναλύουν πως θα βάλουμε πέντε φυσίγγια στο δίκαννο, και στο άλλο μοιρολογίστρες να στηθοδέρνονται και να τραβάνε τα μαλλιά τους. Καλού κακού, ας μάθουν οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης και κανα μοιρολόι γιατί μπορεί στο μέλλον να μείνουν χωρίς δουλειά.

Σοκαρισμένοι όμως ήταν και οι συγχωριανοί των θυμάτων που είχαν μαζευτεί στην πλατεία του χωριού και σπρώχνονταν πίσω από τον Πάνο Σόμπολο για να μπουν στο πλάνο, ώστε να τους δουν οι γυναίκες τους στο σπίτι από την τηλεόραση και να νιώσουν περήφανες. Τα πρόσωπά τους ήταν σκυθρωπά αλλά που και που ξεχνιόνταν και γελούσαν σαν παλαβοί.

Οι κάτοικοι των γύρω χωριών ζηλεύουν που πήγαν τα κανάλια στη Λεύκα και στα Καλύβια και όχι στο δικό τους και ετοιμάζονται να αρχίσουν να πυροβολούν ο ένας τον άλλο ξώφαλτσα για να τους δείξει το Mega Channel.

Τώρα, υπάρχει ο κίνδυνος να εκδηλωθεί βεντέτα ανάμεσα στους κατοίκους της Λεύκας και τους κατοίκους των Καλυβίων. Για την αποφυγή επεισοδίων αντεκδίκησης θα παραταχθούν στην περιοχή τριάντα χιλιάδες κυανόκρανοι του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών αλλά και καμπαρετζούδες από τις πρώην ανατολικές χώρες για να εκτονώσουν τη βαρβατίλα.

Μια άλλη λύση είναι να δείχνει η τηλεόραση τηλεπαιχνίδια επί 24ώρου βάσεως για να αποβλακώνονται οι κάτοικοι και να κάθονται φρόνιμοι. Αν το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου η τηλεόραση έδειχνε την εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου, σιγά μην έβγαινε ο κτηνοτρόφος από το σπίτι του και σιγά μην πήγαιναν οι κυνηγοί για κυνήγι. Ακόμα και τα προβατάκια στη στάνη θα έμεναν. Μπεεεεεεεε!

Ο καθείς και τα όπλα του

Με αφορμή την δολοφονία των πέντε άτυχων κυνηγών στα Καλύβια Αγρινίου, ακούγονται πάλι διάφορες φωνές που προτείνουν την κατάργηση του κυνηγιού ή την απαγόρευση των κυνηγετικών όπλων. Δεν έχει βρεθεί ακόμα κάποιος να προτείνει την κατάργηση των άγριων πτηνών ή των αγριόχοιρων αλλά όπου να ‘ναι θα συμβεί κι αυτό. Με δεδομένο πως παρόμοιες δολοφονίες σε αγροτικές περιοχές –όπως και η συγκεκριμένη- γίνονται λόγω καταπάτησης ιδιωτικής περιουσίας, είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πως δεν βρίσκεται ποτέ κάποιος να προτείνει την πιο λογική λύση: την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας.

Η φράση «Ο καθείς και τα όπλα του» είναι στίχος του Οδυσσέα Ελύτη – από το «Άξιον Εστί».

Αντίο Κόσμε!

Μετά την απομάκρυνση των συμβασιούχων παραγωγών του Kosmos 93,6 ήρθε η ώρα και των μόνιμων. Οι κ.κ. Ζακ Σαμουήλ, Βασίλης Σταματίου και Σπύρος Κατσίγιαννης –τρεις από τους πιο πετυχημένους παραγωγούς του Kosmos-ειδοποιήθηκαν ότι, με το που θα υπογράψουν σύμβαση αορίστου χρόνου, θα αλλάξουν …πόστο.

Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Σαμουήλ θα τοποθετηθεί ως αρχειοθέτης στην Δισκοθήκη – Ταινιοθήκη, ο κ. Σταματίου ουσιαστικά γίνεται …αποθηκάριος και ο κ. Κατσίγιαννης μετατίθεται σε διοικητική θέση. Παράλληλα, διακόπτεται και η εκπομπή του κ. Λεωνίδα Αντωνόπουλου επειδή μονιμοποιήθηκε στην τηλεόραση.

Το ραδιόφωνο του Kosmos 93,6 ήταν το αγαπημένο μου. Δεν είναι πια. Αυτός ο Kosmos δεν μου αρέσει. Οι υπεύθυνοι της ΕΡΤ διέλυσαν έναν από τους ποιοτικότερους ελληνικούς σταθμούς. Κρίμα. Ευχαριστώ τους παραγωγούς του Kosmos για την παρέα που μου κράτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Καλή συνέχεια.

Το κείμενο επάνω αριστερά είναι του κ. Βασίλη Λούρα και δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» στις 26/11/06.

Ένα πολύ ενδιαφέρον μπλογκ για τη μουσική και το ραδιόφωνο είναι το Radio Days.

Οι γονείς μου σεξ; Αποκλείεται! (the nicosian edition)

Ο πιτσιρίκος ζηλεύει το μυαλό του Γούντι Άλεν και αφουγκράζεται την αγωνία μιας κοπέλας που αρνείται να παραδεχτεί πως οι γονείς της κάνουν έρωτα. Ελάτε τώρα, μπορεί να το έχετε πει κι εσείς αυτό!

-Δεν μπορώ να φανταστώ τους γονείς μου να κάνουν σεξ. Μου είναι αδιανόητο.
-Κι εσένα πως σε έκαναν; Πιστεύεις πως σε υιοθέτησαν;
-Άλλο εγώ! Εγώ είμαι παιδί τους!
-Καλά, και τα πέντε αδέλφια σου πως τα έκαναν;
-Ξέρω εγώ; Εσύ μπορείς να φανταστείς τους γονείς σου να κάνουν έρωτα;
-Όχι, δεν μπορώ.
-Να, το βλέπεις;
-Δεν μπορώ να τους φανταστώ γιατί τους έχω δει…
-Σοβαρά; Είδες τους γονείς σου να κάνουν έρωτα; Είσαι σίγουρος;
-Κοίτα, στην αρχή νόμιζα πως είναι αντικατοπτρισμός αλλά με είδαν κι αυτοί, οπότε μάλλον αποκλείεται αυτό το ενδεχόμενο.
-Και τι έκανες;
-Σκέφτηκα να τους μαλώσω, αλλά φαντάστηκα πως θα ήταν τόσο τρομοκρατημένοι, που τους λυπήθηκα κι έκλεισα την πόρτα.
-Μα πως έγινε και τους είδες;
-Νόμιζα πως κοιμούνται και μπήκα πατώντας στις άκρες των δακτύλων μου στην κρεβατοκάμαρα τους, για να σουφρώσω τα κλειδιά του αυτοκινήτου του μπαμπά.
-Είσαι σίγουρος πως έκαναν έρωτα; Ήταν γυμνοί;
-Όχι, ο μπαμπάς φορούσε κάτι…
-Τι;
-Προφυλακτικό.
-Μα πως το είδες;
-Ήταν φωσφοριζέ. Για την ακρίβεια το προφυλακτικό είδα.
-Βρε παιδί μου μήπως ήταν καμιά πυγολαμπίδα;
-Για σε παρακαλώ! Δεν θα βγάλεις και μικροτσούτσουνο τον μπαμπά μου!
-Ίσως ήταν πολλές πυγολαμπίδες μαζί – ολόκληρο σόι . Μπορεί να ήταν οι Γουόλτονς των πυγολαμπίδων!
-Πυγολαμπίδες στο Κέντρο της Λευκωσίας; Πας καλά;
-Μπορεί να ήρθαν από την τάφρο Ντα Βίλα. Δυο βήματα είναι.
-Δυο βήματα για εμάς –οι πυγολαμπίδες θα έπρεπε να έχουν ξεκινήσει πριν την Κατοχή για να φτάσουν στη Στασικράτους το 2006. Δεν ήταν πυγολαμπίδες, μωρό μου. Ήταν ένα φωσφοριζέ προφυλακτικό.
-Τι χρώμα;
-Μοβ.
-Μήπως το είχαν βάλει για να διώχνει τα κουνούπια; Μήπως κάηκε το πορτατίφ κι έβαλαν το προφυλακτικό για να φέγγει;
-Και η μαμά γιατί βογκούσε;
-Ίσως έβλεπε κάποιον εφιάλτη. Μπορεί να ονειρευόταν τη γέννησή σου. Ξέρεις τι πόνους έχει η γέννα;
-Εγώ γιατί δεν πόνεσα όταν γεννήθηκα; Γιατί δεν βλέπω εφιάλτες; Γιατί δεν φωνάζω «σκίσε με»;
-Ποιος φώναζε «σκίσε με»;
-Η μάνα μου.
-Σαν δεν ντρέπεται! Βρε μήπως το φώναζε στον μαιευτήρα; Μήπως ήθελε καισαρική για να γλιτώσει τους πόνους της γέννας κι εσύ την παρεξήγησες;
-«Σκίσε με άντρα μου», φώναζε στον μαιευτήρα;
-Φώναζε «σκίσε με άντρα μου»;
-Κι εσύ αυτό φωνάζεις όταν κάνουμε έρωτα.
-Άλλο εγώ, εγώ δεν είμαι η μάνα σου. Και το λέω σε σένα, όχι στον μπαμπά σου.
-Δηλαδή, αν παντρευτούμε και κάνουμε παιδιά, δεν θα φωνάζεις την ώρα του σεξ;
-Όχι, θα κλειδώνουμε την πόρτα κι εγώ θα απαγγέλλω Λόρκα για να μη μας πάρουν χαμπάρι τα παιδιά.
-Θα σου κάνω έρωτα κι εσύ θα απαγγέλλεις Λόρκα; Τον ξέρεις απέξω ή θα κρατάς και το βιβλίο;
-Θα γράψω τα ποιήματα σε cd, θα τα ακούω από τα ακουστικά και θα τα επαναλαμβάνω.
-Κι εγώ τι θα κάνω; Μουγκός θα μένω;
-Εσύ θα τραγουδάς Χατζιδάκι – την «Εποχή της Μελισσάνθης». Και την ώρα της κορύφωσης, Θεοδωράκη- το «Άξιον Εστί».
-Θα βαράω και παλαμάκια;
-Με κοροϊδεύεις;
-Βρε μωρό μου, γιατί δεν αποδέχεσαι πως οι γονείς σου κάνουν έρωτα;
-Τους έχεις δει;
-Τους γονείς σου; Όχι, δεν τους έχω δει.
-Άρα λοιπόν, μη μιλάς. Αποκλείεται!
-Τώρα τι θέλεις; Να τους παρακαλέσω να το κάνουν στο σαλόνι του σπιτιού σας ή να βάλω κάμερα στην κρεβατοκάμαρά τους για να σε πείσω;
-Δεν μπορώ να δεχτώ πως οι γονείς μου κάνουν σεξ! Δεν το θέλω!
-Γιατί βρε μωρό μου;
-Γιατί δεν μπορεί να είμαι αποτέλεσμα μιας ανταλλαγής υγρών. Δεν γίνεται να με έφεραν στον κόσμο τα οιστρογόνα, η ωορρηξία και τα σπερματοζωάρια.
-Και πως γεννήθηκες;
-Μάλλον είμαι προϊόν μιας πνευματικής διεργασίας, μιας ανώτερης αναζήτησης.
-Δεν μου λες, μήπως έχεις τα ρούχα σου;


δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" στις 26/11/06

Και ο Μίκης στο μουσείο; (Επιτέλους!)

Σύμφωνα με πληροφορίες του «ΒΗΜΑτοδότη» της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής», ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ετοιμάζεται να ταξιδέψει στο Λονδίνο προκειμένου να συνεννοηθεί με τους υπεύθυνους του μουσείου της Μαντάμ Τισό για τρία νέα ομοιώματα: του γιατρού Γιώργου Παπανικολάου, της Μελίνας Μερκούρη και του Μίκη Θεοδωράκη.

Ο μεγάλος μας μουσικοσυνθέτης -που σύμφωνα με πρόσφατη δήλωση της κόρης του είναι «ο μεγαλύτερος παγκοσμίως συνθέτης του 20ού αιώνα» (νομίζω πως τον αδικεί λίγο)- θα γίνει ο πρώτος εν ζωή Έλληνας που θα κοσμήσει με το ομοίωμά του το περίφημο μουσείο. Βέβαια, για τους παλαιοπασόκους θα είναι ο δεύτερος, αφού ο Ανδρέας Παπανδρέου ζει και τους οδηγεί.

Η δημιουργία του κέρινου ομοιώματος του κ. Θεοδωράκη επιβάλλεται να προηγηθεί των άλλων δυο επιφανών προσωπικοτήτων· άλλωστε, είναι σίγουρο πως η Μελίνα και ο Παπανικολάου δεν θα έχουν καμιά αντίρρηση να του παραχωρήσουν τη σειρά τους, αφού οι νεκροί –σε αντίθεση με τους ζωντανούς- δεν διακρίνονται καθόλου για τη ματαιοδοξία τους.

Παράλληλα, θα είναι μια χρυσή ευκαιρία να βρει καταφύγιο κάπου ο κ. Θεοδωράκης, τώρα, που –σύμφωνα με τελευταία του δήλωση- «κατάντησε ξένος στη χώρα του». Πράγματι, την προηγούμενη Τρίτη από τις 5 ως τις 7 το απόγευμα δεν υπήρχε κανένα αφιέρωμα στον κορυφαίο μας μουσουργό στην κρατική τηλεόραση. Επίσης, θα πρέπει να τονιστεί πως το υπουργείο Πολιτισμού δεν μερίμνησε ώστε να ανακηρυχθεί ο 21ος αιώνας «αιώνας Θεοδωράκη» αλλά ούτε και η χιλιετία που διανύουμε «χιλιετία Θεοδωράκη».

Καλό θα ήταν το κέρινο ομοίωμα του Μίκη Θεοδωράκη να είναι μεγαλούτσικο και να τον αναπαριστάνει τη στιγμή που διευθύνει με τον μοναδικό του τρόπο την ορχήστρα. Μπροστά του θα πρέπει να τοποθετηθούν τα κέρινα ομοιώματα των μουσικών της λαϊκής ορχήστρας «Μίκης Θεοδωράκης», μιας 100μελούς συμφωνικής ορχήστρας, μιας 200μελούς χορωδίας αλλά και όλοι οι ερμηνευτές των έργων του, από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση ως τον Αντώνη Ρέμο και τη Βίκυ Λέανδρος – όλοι αυτοί καθιστοί και μικροκαμωμένοι για να αναδεικνύεται το μεγαλείο και η μοναδικότητα του συνθέτη.

Αν, μάλιστα, από τα ηχεία ακούγεται το «Κάντο Χενεράλ», είναι σίγουρο πως οι επισκέπτες του μουσείου θα καθηλώνονται και δεν θα τρέχουν να δουν τα κέρινα ομοιώματα της Μαντόνα, του Ντέιβιντ Μπέκαμ και της Τζένιφερ Άνιστον.

Αυτός είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που μπορεί να αποδώσει η πατρίδα μας σ’ αυτόν τον ανιδιοτελή και καθόλου μεγαλομανή και εγωπαθή άνθρωπο, που έδωσε ένα νέο νόημα στις λέξεις «αγώνας» και «αριστερός», και δεν θεώρησε ποτέ πως του χρωστάμε κάτι. Έτσι, ο κ. Θεοδωράκης θα πάψει να αισθάνεται «σαν τάνκερ στη λίμη των Ιωαννίνων» και θα ταυτιστεί επιτέλους με αυτό που είναι –ουσιαστικά- εδώ και πολλά χρόνια: ένα μουσειακό είδωλο.

Καλή επιτυχία!

Από τις εκδόσεις Μαραθιά κυκλοφορούν δυο νέα βιβλία: το «Ατίθασο αλαζονικό τακούνι» της Βασιλικής Τσάβου και το «Μια καταπληκτική ζωή» του Αντώνη Τσιπιανίτη. Ο κ. Τσιπιανίτης είναι αρχισυντάκτης στο περιοδικό Down Town. Είχα τη χαρά να διαβάσω το βιβλίο του πριν εκδοθεί και το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον. Αυτός, άλλωστε, ήταν και ο λόγος που δέχτηκα να φωτογραφηθώ για το εξώφυλλο του βιβλίου του. Εύχομαι καλή επιτυχία στους δυο συγγραφείς και στον κ. Μαραθιά – Διονύση, θα άξιζε να έχω δημιουργήσει μπλογκ μόνο και μόνο για να σε γνωρίσω.


Με την ευκαιρία, θέλω να ευχαριστήσω –με κάποια καθυστέρηση- τον κ. Ιωάννη Χατζηγεωργίου για τη συνέντευξη στο περιοδικό Down Town. Ο κ. Χατζηγεωργίου ήταν ευγενής και διακριτικός. Ευχαριστώ.

Τριαντάφυλλο στο Στήθος

Την Παρασκευή 17 Νοεμβρίου το απόγευμα, συνάντησα στην Ομόνοια την Αλεξάνδρα, την Αμάντα, τη Μάγκι, την Μπλανς και τον Στάνλεϊ. Παρεισφρήσαμε στο μπλοκ των ασφαλιτών που συμμετείχαν στην πορεία του Πολυτεχνείου και, όταν φτάσαμε στην πλατεία Μαβίλη, βάλαμε σε εφαρμογή το σχέδιο «Ιπτάμενα Μπουκέτα»: τσακίσαμε στο ξύλο έξι διμοιρίες των ΜΑΤ και 80 ασφαλίτες. Όλα πήγαν σύμφωνα με το πρόγραμμα. Στη συνέχεια, βάλαμε σε εφαρμογή το σχέδιο διαφυγής «Τριαντάφυλλο στο Στήθος».

Φύγαμε όλοι προς διαφορετικές κατευθύνσεις και συναντηθήκαμε έξω από το Θέατρο Τέχνης στην Πλάκα, για να παρακολουθήσουμε το «Τριαντάφυλλο στο Στήθος» του Τέννεσση Ουίλιαμς.

Μπήκαμε στο φουαγιέ του θεάτρου και προσποιηθήκαμε τους θεατρόφιλους. Όταν μπαίνεις σε φουαγιέ θεάτρου στην Ελλάδα, είναι σαν να μπαίνεις σε γυναικωνίτη. Σε μοναστήρι με μοναχές! Κακώς διαμαρτύρονται κάποιες φεμινίστριες για το άβατον του Αγίου Όρους. Το Άγιον Όρος είναι άβατον για τις γυναίκες και τα θέατρα άβατον για τους άντρες. Σε λίγα χρόνια θα μπαίνουμε μεταμφιεσμένοι.

Εγώ μπαίνω πάντα διστακτικά στο φουαγιέ, γιατί φοβάμαι μη με πετάξουν έξω με τις κλωτσιές. Έχω κι αυτή την κοψιά λογιστή, και νομίζουν όλες πως είμαι εφοριακός. Οι πιο πυρωμένες με περνάνε για ταμία τραπέζης – σαν τον Χορν στο «Μια ζωή την έχουμε»– και με ζαχαρώνουν, αν και δεν μοιάζουν πολύ στην Υβόν Σανσόν. Από την άλλη, εγώ κι ο Χορν είμαστε ίδιοι.

Τις πλησιάζω με το ακαταμάχητο στιλ μου και τους λέω: «Αν μπορούσες, Μπιμπί, να πατήσεις ένα κουμπί εδώ και να πεθάνουν δέκα χιλιάδες Μανδαρίνοι στην μακρινή Κίνα, θα το έκανες;» Μάλλον δεν έχουν δει την ταινία, γιατί το βάζουν στα πόδια – ίσως, πάλι, να φταίει το γεγονός πως έχω βρομερή αναπνοή.

Άρχισαν να βαράνε τα κουδούνια, οπότε πήγαμε και παλουκωθήκαμε στις θέσεις μας. Το θέατρο ήταν γεμάτο – ήταν διακόσιες σαράντα γυναίκες και ήμασταν τέσσερις άνδρες. Παρ’ όλα αυτά μάς σεβάστηκαν.

Στο έργο, η Σεραφίνα Ντέλλε Ρόζε (Αθηνά Τσιλύρα) χάνει τον άντρα της που ήταν φορτηγατζής και είχε το κακό συνήθειο να μεταφέρει φορτία με μπανάνες που από κάτω είχαν ναρκωτικά. Η πληθωρική Σεραφίνα το ρίχνει στην ασκητική, τις προσευχές και τα κρύα ντους, ενώ, παράλληλα, επιβάλλει στη δεκαπεντάχρονη κόρη της Ρόζα (Μαρίνα Καλογήρου) να μένει μακριά από τ’ αγόρια που –όπως είδαμε και πρόσφατα με τα γεγονότα της Αμαρύνθου– δεν έχουν τίποτε άλλο στο μυαλό τους από το σεξ.

Η Ρόζα πάει και γνωρίζει έναν ναύτη, τον Τζάκ Χάντερ (Γιώργος Χρανιώτης), αλλά η μαμά της τον ορκίζει στην Παναγία πως δεν θα κουτουπώσει την κόρη της. Αυτός τηρεί τον όρκο του· και πολύ καλά κάνει, γιατί η Μαρίνα Καλογήρου είναι ένα θείο πλάσμα και –αν προσπαθούσε να τη βατέψει– δεν ξέρω τι θα έκανε η μάνα της, αλλά εγώ θα ανέβαινα στη σκηνή και θα τον σάπιζα στο ξύλο. Ευτυχώς, ο παλιο-Τέννεσση διατηρεί την παρθενία της κόρης στο σενάριο, κι έτσι δεν χρειάστηκε να επέμβω.

Η Σεραφίνα –που από την αγαμία έχει λαλήσει– γνωρίζει έναν άλλο φορτηγατζή, που κι αυτός μεταφέρει μπανάνες. Τελικά, αυτό το έργο δεν έπρεπε να λέγεται «Τριαντάφυλλο στο Στήθος» αλλά «Μπανάνες στο Φορτηγό». Ο Αλβάρο Μαντζακαβάλλο (Γιώργος Καραμίχος) παθαίνει πλάκα με τη Σεραφίνα και θέλει να την κρεβατώσει – με το δίκιο του ο άνθρωπος, γιατί η Αθηνά Τσιλύρα είναι φοβερός γύναικος.

Η κ. Τσιλύρα έμεινε δώδεκα χρόνια μακριά από το θέατρο για να αφοσιωθεί στην οικογένειά της, και αυτό τής έκανε πολύ καλό – επέστρεψε γυναικάρα και άψογη ηθοποιός. Βλέποντάς την, αποφάσισα πως όλες οι ηθοποιοί μετά τη δραματική σχολή πρέπει να γεννάνε κανα δυο κουτσουβελάκια, να τα μεγαλώνουν λίγο και μετά να επιστρέφουν στο θέατρο, ζουμερές και ώριμες. Στους άντρες ηθοποιούς θα πρέπει να επιβληθεί να δουλεύουν υποχρεωτικά καμιά δεκαετία οικοδομή ή να μπαρκάρουν σε γκαζάδικο, γιατί –αν και οι περισσότεροι είναι σπουδαίοι– είναι όλοι σαν φλώροι.

Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ, η Σεραφίνα αντιστέκεται στις επιθυμίες της σάρκας, αλλά τελικά υποκύπτει όταν μαθαίνει πως ο συχωρεμένος ο άντρας της την κεράτωνε με την Εστέλλα Χόχενγκάρντεν (Θεοδώρα Σιάρκου). Εδώ θέλω να διαμαρτυρηθώ γιατί η Θεοδώρα είναι φίλη μου –για την ακρίβεια, έχουμε φάει τα σκατά μας μαζί–, και ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν θα τα έμπλεκε η Θεοδώρα με έναν παντρεμένο φορτηγατζή που κουβαλάει μπανάνες – τις σιχαίνεται τις μπανάνες.

Η παράσταση είναι εκπληκτική. Η σκηνοθεσία της κ. Έστερ Αντρέ Γκονζάλες την απογειώνει – το ελληνικό θέατρο χρειάζεται περισσότερους σκηνοθέτες από το Μεξικό. Η μετάφραση του κ. Μπελιέ είναι καλύτερη απ’ αυτήν του κ. Πλωρίτη· αυτό το έγραψα για να κάνω εντύπωση – δεν γνωρίζω τη μετάφραση του κ. Πλωρίτη, αλλά ο κ. Πλωρίτης έχει χιούμορ και δεν θα παρεξηγηθεί.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια του κ. Κωνσταντέλλου, οι φωτισμοί του κ. Μπέλλη και η μουσική του κ. Ζαρακά υπηρετούν και υποστηρίζουν σωστά την παράσταση.

Η κ. Τσιλύρα είναι μια από τις πιο ωραιότερες γυναίκες του ελληνικού θεάτρου. Δεν υποδύεται τη Σεραφίνα – είναι η Σεραφίνα. Η κ. Καλογήρου είναι ένα από τα πιο ερωτεύσιμα πλάσματα που έχω δει στη ζωή μου. Ο Τζακ Χάντερ λέει στη Ρόζα «Πώς μπόρεσες να κόψεις τις φλέβες σου για μένα; Εγώ είμαι ένα τίποτα.», και αυτή τού απαντά: «Καθένας μας είναι ένα τίποτα, μέχρι να βρεθεί κάποιος να τον αγαπήσει.» Αποκλείεται να έχει προφέρει άλλη ηθοποιός αυτή τη φράση με τον θείο τρόπο της κ. Καλογήρου.

Ο κ. Καραμίχος και ο κ. Χρανιώτης είναι δυο από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς τους. Τα κορίτσια της παρέας δεν μπορούσαν να αποφασίσουν ποιος από τους δυο τούς άρεσε πιο πολύ. Ευτυχώς που οι δυο ηθοποιοί φυγαδεύονται μέσα από τους υπονόμους μετά το τέλος της παράστασης, κι έτσι αναγκάστηκαν να περιοριστούν σ’ εμάς.

Η κ. Αλίκη Αλεξανδράκη, η κ. Μαργαρίτα Βαρλάμου, η κ. Μαρίνα Γαζεττά, η κ. Κατερίνα Κουγιουμτζή, η κ. Μαίρη Νάνου, η κ. Κωνσταντίνα Τάκαλου κρατούν τους δεύτερους ρόλους, αλλά είναι όλες πρωταγωνίστριες. Η κ. Θεοδώρα Σιάρκου είναι φίλη μου.

Ο κ. Θόδωρος Μπογιατζής είναι εκπληκτικός στον ρόλο του καθολικού ιερέα. Ο κ. Γιάννης Φίλιας κρατάει το ρόλο του πραματευτή και κλέβει την παράσταση. Θέλω να τον ευχαριστήσω που με άφησε ένα άλλο βράδυ να μπω στο φουαγιέ την ώρα της παράστασης και να ακούσω ξανά την κ. Καλογήρου να λέει «Μάμα…Μάμα…», και μετά «Μάμα, δεν με άγγιξε – μόνο έλεγε “que bella!”». Η κ. Καλογήρου υποδύεται στην τηλεόραση την Έλλη Λαμπέτη, αλλά ίσως στο μέλλον η απάντηση στην ερώτηση «ποια είναι η Έλλη Λαμπέτη;» να είναι «εκείνη που την υποδυόταν η Μαρίνα Καλογήρου».

Μη χάσετε αυτήν την παράσταση. Αν συμμετείχε σε αυτήν και η κ. Μαρία Ναυπλιώτου, εγώ δεν θα είχα λόγο να ξαναπάω φέτος στο θέατρο.


Αγαπητές αναγνώστριες, αυτό το κείμενο γράφτηκε για τη




LiFO

Εμπρός Ανδρέα, για μια λαμπάδα νέα!

Παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή έγιναν στο Λονδίνο τα αποκαλυπτήρια των κέρινων ομοιωμάτων του Ελευθερίου Βενιζέλου, του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου.

Η ιδέα ήταν του τέως υπουργού Τουριστικής Ανάπτυξης και νυν υπουργού Υγείας Δημήτρη Αβραμόπουλου που θέλει να προετοιμάσει το έδαφος ώστε όταν τα κακαρώσει να τον βάλουν κι αυτόν στο μουσείο της Μαντάμ Τισό δίπλα στον σερ Σον Κόνερι, τον πράκτορα 007 – το ομοίωμά του κ. Αβραμόπουλου θα φοράει μπλέιζερ και θα είναι πίσω από κάγκελα, ενώ το τσουτσούνι του θα είναι σιντριβάνι.

Ο κ. Αβραμόπουλος δεν προσκλήθηκε να παρευρεθεί στην εκδήλωση και σύμφωνα με πληροφορίες από το Γενικό Κρατικό και τον Ευαγγελισμό έχει πικραθεί πολύ από την στάση της κυβέρνησης. Νομίζω πως η κυβέρνηση έχει δίκιο που δεν τον κάλεσε γιατί ο κ. Αβραμόπουλος είναι ανέκφραστος σαν κέρινο ομοίωμα και υπήρχε ο κίνδυνος να κλέψει την παράσταση από τους τρεις αείμνηστους πολιτικούς. Βέβαια, αυτούς δεν θα τους πείραζε καθόλου αλλά η Ντόρα Μπακογιάννη θα σκύλιαζε από το κακό της η πεζεβέγκω.

Τα κέρινα ομοιώματα των τριών σπουδαίων ελλήνων πολιτικών -που όσο ήταν στη ζωή τους βρίζαμε όλοι από το πρωί ως το βράδυ - στοίχισαν έναν σκασμό λεφτά. Ειδικά του Καραμανλή και του Παπανδρέου γιατί ήταν ψηλοί και χρειάστηκε πολύ κερί.

Τώρα ετοιμάζεται το κέρινο ομοίωμα του Κώστα Σημίτη που θα τοποθετηθεί δίπλα στο κέρινο ομοίωμα του Παναγιώτη Φασούλα για να θυμίζει στους Λονδρέζους και τους επισκέπτες του μουσείου τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές στον Πειραιά όπου είδαμε τους δυο άντρες δίπλα δίπλα και δεν μας έμεινε άντερο από τα γέλια.

Το ομοίωμα του κ. Σημίτη δεν θα μας στοιχίσει πολλά λεφτά γιατί είναι κοντούλης και θα φτιαχτεί με δεκαπέντε κεράκια γενεθλίων – τις ελίτσες που έχει στο πρόσωπο θα τις κάνουμε με ΙΟΝ αμυγδάλου.

Καλό θα ήταν να ψηφίζουμε από εδώ και πέρα μικροκαμωμένους και αδύνατους πολιτικούς, ώστε άμα τους κάνουν ομοιώματα να είναι φτηνά. Φανταστείτε να χρειαστεί να πληρώσουμε για τα κέρινα ομοιώματα του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Θεόδωρου Πάγκαλου - θα μας στοιχίσουν όσο οι Ολυμπιακοί Αγώνες - θα πέσει έξω ο προϋπολογισμός της χώρας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν παρευρέθηκε στην τελετή και το ΠαΣοΚ εκπροσώπησε ο Τηλέμαχος Χυτήρης που από τη χαρά του άναψε το τσιμπούκι του δίπλα στον Παπανδρέου, με αποτέλεσμα να πιάσει φωτιά το πουλόβερ του Ανδρέα κι από ζιβάγκο να γίνει λαιμόκοψη.

Πάντως, το ΠαΣοΚ, με το συμπάθιο κιόλας, έχει περισσότερες ελπίδες να κερδίσει τις εκλογές άμα αναλάβει την προεδρία του κόμματος το κέρινο ομοίωμα του Ανδρέα παρά με τον Γιώργο - και το ζιβάγκο μόνο του περισσότερες ελπίδες έχει.

Τώρα, τα κέρινα ομοιώματα θα βγουν σε μικρογραφίες και αναμένεται να γίνουν ανάρπαστα στη χριστουγεννιάτικη αγορά. Θα στρώνει η νοικοκυρά το τραπέζι για το ρεβεγιόν και θα ανάβει και δυο διακοσμητικά κεριά με τον Ανδρέα και τον Καραμανλή δίπλα στους κουραμπιέδες και στα μελομακάρονα για να γλυκάνει η ατμόσφαιρα. Το χριστουγεννιάτικο κερί Ελευθέριος Βενιζέλος αναμένεται να γνωρίσει μεγάλη επιτυχία στην Κρήτη και στα ΚΑΠΗ γιατί οι νεότεροι δεν τον γνωρίζουν.

Ήδη ετοιμάζονται και οι αντίστοιχες λαμπάδες που θα κατακλύσουν φέτος την πασχαλινή αγορά και θα κονταροχτυπηθούν με τις λαμπάδες της Μπάρμπι και των Πάουερ Ρέιντζερς. Μόλις ο παπάς πει το Χριστός Ανέστη στέλνοντας το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης του Θεανθρώπου, οι Έλληνες θα δώσουν το φιλί της αγάπης, και το άγιο φως θα ταξιδεύει από τη λαμπάδα Κωνσταντίνου Καραμανλή στη λαμπάδα Ανδρέα Παπανδρέου και από κει στη λαμπάδα Ελευθερίου Βενιζέλου δείχνοντας πως τα πολιτικά πάθη ανήκουν στο παρελθόν.

Αντιδράσεις υπήρξαν από την πλευρά του αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου, που ζήλεψε και ζήτησε να τοποθετηθεί και το δικό του ομοίωμα στο μουσείο της Μαντάμ Τισό. Η κ. Φάνη Πάλλη Πετραλιά είπε πως αυτό θα γίνει τους επόμενους μήνες και του υποσχέθηκε μάλιστα πως θα βάλει στο κέρινο ομοίωμα του κι ένα φυτίλι - θα τον ανάβουν από το καλυμμαύχι και θα ‘ναι σαν λαμπάδα στο μπόι του. Το μόνο πρόβλημα είναι πως είναι δύσκολο να αποδοθεί σωστά ο σωματότυπος του Αρχιεπισκόπου γιατί είναι παχουλούλης και θα κρεμάσει ο σκεμπές.

Την επόμενη χρονιά, αναμένεται να φιλοτεχνηθούν και να τοποθετηθούν σε περίοπτη θέση στο Μουσείο της Μαντάμ Τισό, τα κέρινα ομοιώματα του Γεωργίου Παπαδόπουλου, του Βασιλέως Κωνσταντίνου και του Νίκου Παλαιοκώστα.

Διαχρονικό ερώτημα

Spi_Der & πιτσιρίκος

Το blog του Spi_Der.

Breakfast at Polidora's

Σύμφωνα με τη νέα ανακοίνωση της αστυνομίας, αστυνομικοί οδηγούν Κύπριο φοιτητή στο "breakfast room" για να φάει το πρωινό του και να πάρει τη δύναμή του. Η ταμπέλα στο τζάμι τη δικαιώνει απόλυτα.



Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του στο "breakfast room", ο Κύπριος φοιτητής δεν σκόνταψε μόνο στο μοτοποδήλατο και στη ζαρντινιέρα αλλά και σε μια εικόνα της Παναγιάς της Γρονθοκοπήτρας. Είναι η ίδια εικόνα στην οποία σκοντάφτει η ελληνική Δεξιά χρόνια τώρα.

Πρόοδος

Μεγάλες αντιδράσεις έχει προκαλέσει ο άγριος ξυλοδαρμός Κύπριου φοιτητή από αστυνομικούς με πολιτικά στη Θεσσαλονίκη, καθώς και η βλακώδης προσπάθεια της αστυνομίας να συγκαλύψει την αγριότητα. Δυστυχώς, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και αστυνομικοί αναλώνονται σε αλληλοκατηγορίες και αδυνατούν να αντιληφθούν πως –σε αντίθεση με τα πρόσφατα γεγονότα της Αμαρύνθου-, στην περίπτωση του ξυλοδαρμού του άτυχου Κύπριου φοιτητή, υπήρξε και μια πολύ θετική εξέλιξη για την ελληνική κοινωνία: αυτή τη φορά κανείς δεν έκανε λόγο για φαινόμενο ρατσισμού.

Πες τα Χρυσόστομε!

Ο πιτσιρίκος ντύθηκε παπαδοπαίδι, παρακολούθησε την ενθρόνιση του Χρυσόστομου και περιγράφει όσα είδαν τα αθώα παιδικά του μάτια.

Με βυζαντινή κακομοιριά πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη στη Λευκωσία η επίσημη τελετή ενθρόνισης του νέου Αρχιεπισκόπου ΝέαςΙουστινιανής και πάσης Κύπρου Χρυσόστομου του Β'. Στην τελετή παρέστησαν προκαθήμενοι και εκπρόσωποι άλλων εκκλησιών όπως και εκπρόσωπος της κυβέρνησης της Ελλάδας.

Ευτυχώς που είχαν έρθει και οι ξένοι άνθρωποι γιατί με αυτά που προηγήθηκαν της ενθρόνισης του νέου Αρχιεπισκόπου, το πιο πιθανό ήταν να πιαστούν οι μητροπολίτες μαλλί με μαλλί και γένι με γένι – η παρουσία προσωπικοτήτων παγκόσμιου βεληνεκούς όπως ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης της Ελλάδας Βύρων Πολύδωρας τους έκανε να ντραπούν και να καθίσουν φρόνιμα σαν Παναγίες.

Οι αρχιερείς ρίξανε τις υπογραφές με μαύρο ή μπλε μελάνι αλλά ο κ. Χρυσόστομος υπέγραψε με κόκκινο, αφενός γιατί είναι κομμουνιστής και Ολυμπιακός Πειραιώς, κι αφετέρου για να διαφέρει από τους άλλους κληρικούς, τους παρακατιανούς.

Στη συνέχεια τού φόρεσαν έναν χρυσοποίκιλτο πορφυρό μανδύα, κι έσκασαν από τη ζήλια τους οι άλλοι διεκδικητές -που ήταν μαυροφορεμένοι και δεν ξεχώριζε ο ένας από τον άλλο-, ενώ του έδωσαν κι ένα σκήπτρο για να κοπανάει όποιον πάει να του πάρει τον θρόνο.

Ακολούθησε η προσφώνηση του Χωρεπισκόπου Τριμυθούντος Βασίλειου αλλά κανείς δεν κατάλαβε τι είπε, και έφτασε, επιτέλους, η μεγάλη στιγμή του event, που δεν ήταν άλλη από την προσφώνηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλου.

Ο κ. Χριστόδουλος παρουσίασε το γνωστό καλλιτεχνικό του πρόγραμμα χωρίς περικοπές δείχνοντας πως δεν υποτιμά το κυπριακό κοινό. Η ομιλία του περιείχε εθνικοπατριωτικές κορώνες -που εκφέρονταν με στόμφο- και φυσικά υπήρχε η συνηθισμένη κορύφωση όπου η φωνή σπάει, το μάτι βουρκώνει και νομίζεις πως ο Ελληνισμός είναι ένα βήμα πριν από τον αφανισμό.

Αυτό που δεν είπε ο κ. Χριστόδουλος είναι πως δεν θα τον χαλούσε καθόλου να ήταν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, πάσης Ελλάδος και πάσης Κύπρου, ενώ παρέλειψε επίσης να αναφέρει πως αυτός διάβαζε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, και έτσι του ξέφυγαν κάτι βασανιστήρια, το Πολυτεχνείο και η τουρκική εισβολή. Ίσως αυτός να είναι λόγος που τον συγκινεί τόσο πολύ τώρα το δράμα της κατεχόμενης Κύπρου – είναι επειδή το ανακάλυψε με καθυστέρηση.

Πάντως, είναι χρήσιμες οι επισκέψεις του στην Κύπρο για να αντιληφθεί ο κυπριακός λαός πως αλλού υπάρχουν και χειρότερα. Ο εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης Βύρων Πολύδωρας δεν μίλησε - ευτυχώς γιατί σε άλλη περίπτωση δεν θα το γλιτώναμε το διπλωματικό επεισόδιο – θα άρπαζε καμιά εικόνα της Παναγιάς και θα ξεκινούσε να απελευθερώσει την Κυρήνεια και, γιατί όχι, την Κωνσταντινούπολη. Θα μπερδευόταν, βέβαια, και θα κατέληγε στην Πάφο αλλά η ζημιά θα είχε γίνει.

Ο νέος Αρχιεπίσκοπος ξεκαθάρισε στην ομιλία του πως είναι «πρώτος μεταξύ ίσων». Δεν χρειαζόταν να πει πως δεν τον ενδιέφερε καθόλου ο αρχιεπισκοπικός θρόνος - το είχαμε καταλάβει όλοι από το έντονο παρασκήνιο και τις μεσαιωνικές ίντριγκες που προηγήθηκαν της εκλογής του.

Επίσης, τόνισε πως δεν θα ανακατευτεί σε θέματα πολιτικής φύσεως και θα ασχοληθεί μόνο με το θέμα της Παιδείας, ενώ δεν παρέλειψε να πει πως η Εκκλησία θα έχει λόγο και στο Κυπριακό - φανταστείτε δηλαδή τι θα γινόταν αν αποφάσιζε να επεμβαίνει και σε πολιτικά θέματα. Πάντως, η κυπριακή κυβέρνηση δεν πρέπει να έχει παράπονο – ο Αρχιεπίσκοπος της άφησε τον προϋπολογισμό να τον διαχειριστεί όπως θέλει.

Ο κ. Χρυσόστομος είπε πως θα του λείψει πολύ ο λαός της Πάφου – πράγματι, είναι τόσο μεγάλη η απόσταση που ποιος ξέρει αν θα τους ξαναδεί ποτέ, τώρα που ξενιτεύτηκε στη μακρινή Λευκωσία. Από την άλλη, αφού τους αγαπούσε τόσο, γιατί δεν καθόταν στ' αυγά του κι έβαλε λυτούς και δεμένους για να γίνει Αρχιεπίσκοπος;

Η μεγάλη έκπληξη της τελετής ήταν η εμφάνιση της Αννούλας της Βίσση που πετάχτηκε από τον γυναικωνίτη ντυμένη σαν μοναχή και τραγούδησε a cappella το «Μαγκάβα τουτ» στα κυπραίικα, ενώ συγκίνηση προκάλεσε στο χριστεπώνυμο πλήρωμα το μήνυμα του Μάρκου Παγδατή που υποσχέθηκε να κερδίσει τον Ρότζερ Φέντερερ στον τελικό του Γουίμπλεντον για να αφιερώσει τη νίκη του στην Παναγιά την Τενίστρια.

Οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα – ντινγκ ντονγκ!- και ο κόσμος έραινε τον νέο Αρχιεπίσκοπο με ροδοπέταλα και σεφταλιές. Οι Λευκωσιάτες είχαν μαζευτεί στα roundabouts και πιτσιλούσαν στα σιντριβάνια για να πανηγυρίσουν την εκλογή του νέου Αρχιεπισκόπου, αν και αρχικά δεν ήθελαν να τον δουν ούτε ζωγραφιστό.

Την ίδια ώρα, στα κατεχόμενα, οι Τούρκοι στρατιώτες τα είχαν κάνει πάνω τους από φόβο και πετούσαν τα όπλα τους, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που αλλαξοπίστησαν κι έψαχναν παπά να τους βαφτίσει.

Το μόνο πρόβλημα είναι πως, ενώ εμείς ασχολούμαστε με όλ' αυτά, στα κατεχόμενα κάποιοι χτίζουν και χτίζουν και χτίζουν…


Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" και δημοσιεύτηκε στις 19/11/06

Κύριε Θεοδωράκη, ο πιτσιρίκος ευχαριστεί

Θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη για τη συνέντευξη που κάναμε. Ευχαριστώ και τους δυο συνεργάτες του – τον κ. Νίκο Ζαχαριάδη και την κυρία που δεν γνωρίζω το όνομά της. Αυτή η συνέντευξη δόθηκε προσωπικά στον κ. Θεοδωράκη – οι εκπομπές του (ιδιαίτερα αυτές που έκανε στην κρατική τηλεόραση) είναι ανθρώπινες και τα άρθρα του εξαιρετικά.

Ο κ. Θεοδωράκης –σε αντίθεση με μένα- είναι πολύ ωραίος μάγκας και κρίμα που δεν έχω μια αδελφή να του δώσω. Τώρα, μπορεί να ‘ναι παντρεμένος ο άνθρωπος και να γράφω ανοησίες, αλλά ξέρει τι παιδί που είμαι και δεν θα παρεξηγηθεί. Αρέσει πολύ και στις αναγνώστριες του μπλογκ μου - έχει προηγηθεί δημοσκόπηση.

Αν πάρω σαράντα πόντους μπόι, χάσω καμιά εξηνταριά κιλά, πετύχει η εμφύτευση μαλλιών και κάνω καμιά δεκαριά πλαστικές για να σουλουπωθεί λίγο η φάτσα μου, υπόσχομαι να βγω και στην τηλεοπτική του εκπομπή – μου αρέσουν πολύ οι εκπομπές του. Την καμπούρα μου θα την «κρύψουμε» με διάφορα τηλεοπτικά τρικ. Ευχαριστώ.

Το Πολυτεχνείο ζει! (στα Δελτία Τύπου)

Κορυφώνονται οι εκδηλώσεις για την 33η επέτειο της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Οι πύλες του ιδρύματος θα κλείσουν για να περιφρουρηθεί το άσυλο και να μη μπορούν να το σκάσουν οι τρόφιμοι που είναι επικίνδυνοι.

Στις 4 θα ξεκινήσει η πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία. Στην πορεία θα συμμετάσχουν 5000 φοιτητές και 25000 αστυνομικοί – σε λίγα χρόνια θα φτάσουμε στον τελικό στόχο που δεν είναι άλλος από το να συμμετέχουν μόνο αστυνομικοί στην πορεία, ώστε η εξέγερση του Πολυτεχνείου να γίνει η επίσημη γιορτή της αστυνομίας.

Φέτος θα τιμηθούν για πρώτη φορά και οι αστυνομικοί που βρίσκονταν στο Πολυτεχνείο, καθώς δεν γίνεται όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες να υποστηρίζουν πως βρίσκονταν εκεί και να μην αναγνωρίζεται η προσφορά των αστυνομικών που αποδεδειγμένα ήταν εκεί.

Η αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου θα τεθεί επικεφαλής της καθιερωμένης πορείας προς την αμερικανική πρεσβεία – το αίμα είχε ξεβάψει λίγο κι έτσι χρειάστηκε να τονιστεί με τοματοπελτέ. Τη σημαία θα κρατάνε παλαίμαχοι αστυνομικοί του συλλόγου «Ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο – με το περιπολικό».

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, σε μήνυμά του τόνισε πως το μήνυμα της επετείου του Πολυτεχνείου είναι διαχρονικό όπως, άλλωστε, και τα μηνύματα της επανάστασης του ’21 και του «ΟΧΙ» του ’40. Είπε ακόμα πως σε μια τόσο σημαντική επέτειο πρέπει ο λαός να σωπαίνει όπως κάνει και όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τόνισε πως η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι μια γιορτή της Δημοκρατίας και θα πρέπει να την προασπίσουμε, μένοντας μακριά από το Πολυτεχνείο και μη αλλάζοντας καθόλου τις καθημερινές μας συνήθειες, ενώ υπογράμμισε πως είναι και μέρα περισυλλογής και θα πρέπει οι πολίτες να κάνουν διαλογισμό και γιόγκα.

Ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ Γιώργος Παπανδρέου στο μήνυμά του τονίζει πως τα αιτήματα του Πολυτεχνείου τίθενται σε αμφισβήτηση από τη σημερινή κυβέρνηση και οι αρχικοί στόχοι της εξέγερσης θα υλοποιηθούν μόνο όταν έρθει ο πολίτης στην πρώτη γραμμή και το ΠαΣοΚ στην κυβέρνηση.

Ο κ. Παπανδρέου είπε ακόμα πως η Νέα Δημοκρατία παίρνει από τους πολλούς για να δώσει στους λίγους αλλά, μόλις πάρει το ΠαΣοΚ την εξουσία, θα μοιράσει ισότιμα τον δημόσιο πλούτο της χώρας στους πολίτες, όπως έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις του κόμματός του.

Λόγω των εκδηλώσεων και της πορείας, θα υπάρξει μικρή ταλαιπωρία των πολιτών. Η Τροχαία ζητάει την κατανόησή τους και υπόσχεται πως από του χρόνου το πρόβλημα θα λυθεί, καθώς θα εγκαινιαστεί η νέα γραμμή του μετρό Πολυτεχνείο – Αμερικάνικη Πρεσβεία. Οι διαδηλωτές θα επιβιβάζονται στα βαγόνια και σε δυο λεπτά θα διαδηλώνουν στον προορισμό τους.


Πριν από τρία χρόνια, ο οδηγός του τανκ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα "Το Βήμα". Είναι συγκλονιστική.

Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με το link της συνέντευξης, κάντε copy paste το url:

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14011&m=I06&aa=1

Κάνω δίαιτα

-Θεόδωρε, μόλις είδα πως έκανε μπλογκ ο Βενιζέλος έσπευσα να προσκαλέσω έναν μπλόγκερ!
-Ναι, αλλά τώρα ο Ευάγγελος ετοιμάζεται να τραπεζώσει τον πιτσιρίκο!

ΦΕΣΤΙ-ΒΑΛΙΟΥΜ

Μετά από τη μεγαλειώδη στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και το λαμπερό Φεστιβάλ Τραγουδιού, η Θεσσαλονίκη είναι έτοιμη να φιλοξενήσει και το 47ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Κάποιο ζόρι τραβάει η Θεσσαλονίκη με τα στρατά και τα Φεστιβάλ αλλά δεν πρέπει να το τονίζουμε και πολύ, γιατί θα τα πάρουν στο κρανίο οι Θεσσαλονικείς και στις επόμενες εκλογές θα βγάλουν νομάρχη τον Στυλιανό Παττακό.

Στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ περιλαμβάνονται ταινίες που δεν έγιναν δεκτές σε άλλα κινηματογραφικά φεστιβάλ γιατί δεν βλέπονται με τίποτα, ενώ δεν λείπουν και οι νέες δημιουργίες ξεπεσμένων σκηνοθετών που δεν τους θυμάται ούτε η μάνα τους. Οι ταινίες θα προβληθούν στις αίθουσες του «Ολύμπιον», του λιμανιού και του σαλονιού.

Ειδικά φέτος, θα γίνουν και κάποιες προβολές σε λαχαναγορές και σε σφαγεία – σε μια προσπάθεια να αναδειχτεί το νέο πρόσωπο της πόλης, που είναι επηρεασμένο από τον Μεσαίωνα.

Τα εγκαίνια του Φεστιβάλ θα κάνει ο στρατηγός Ταξιάρχης Μπαζούκας, ενώ θα τελεστεί αγιασμός χοροστατούντος του Παναγιωτάτου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.κ. Ανθίμου. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει μια μίνι στρατιωτική παρέλαση με κομάντος, απογόνους Μακεδονομάχων και ηθοποιούς που θα αναπαραστήσουν την απελευθέρωση της πόλης από τον τουρκικό ζυγό, σε σκηνοθεσία Τζέιμς Πάρις.

Ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ θα εξαφανίσει τον Λευκό Πύργο καταβαραθρώνοντας τη λίμπιντο των Θεσσαλονικέων αλλά, πριν αρχίσουν οι μαζικές αυτοκτονίες με μπουγάτσα, θα τον εμφανίσει και πάλι, σκορπώντας σε όλους μια γλυκιά ζάλη.

Παράλληλα, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης θα δώσει το έναυσμα για τον χριστουγεννιάτικο στολισμό της πόλης, που φέτος θα περιλαμβάνει και καρουζέλ – τα αλογάκια θα είναι πιστή απομίμηση του Βουκεφάλα. Ας επιστρέψω όμως στο θέμα μου, που δεν είναι άλλο από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Το φετινό Φεστιβάλ σηκώνει την αυλαία του με την προβολή της ταινίας “The Queen” του καταξιωμένου βρετανού σκηνοθέτη Στίβεν Φρίαρς. Η ταινία καταπιάνεται με το φλέγον θέμα του θανάτου της πριγκίπισσας Νταϊάνας.

Ο Φρίαρς ρίχνει φως στη σκοτεινή αυτή υπόθεση –αν δεν είχε διαλυθεί η Σοβιετική Ένωση, είναι σίγουρο πως ο θάνατος της Νταϊάνας θα είχε χρεωθεί στην Κα Γκε Μπε–, και υποστηρίζει πως η βασίλισσα Ελισάβετ είναι υπεύθυνη για τον χαμό της νύφης της, που ήταν γυρίστρω.

Στην ταινία βλέπουμε την Ελισάβετ μεταμφιεσμένη σε κλοσάρ να ξεφουσκώνει τα λάστιχα της Μερσεντές του Ντόντι Αλ Φαγέντ και να ρίχνει ζάχαρη στο ρεζερβουάρ λίγο πριν το τραγικό δυστύχημα, ενώ, λίγα λεπτά αργότερα, ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου και παίρνει από το δάχτυλο της ετοιμοθάνατης Νταϊάνας το δαχτυλίδι που της είχε χαρίσει όταν αρραβωνιάστηκε τον κανακάρη της – τη βλέπουμε να της αφαιρεί κι ένα χρυσό δόντι, αλλά αυτό είναι μάλλον υπερβολή του σκηνοθέτη.

Στη συνέχεια, η Ελισάβετ πασαλείβεται με λίπος φώκιας και διασχίζει τη Μάγχη κολυμπώντας –για να μην κινήσει υποψίες–, και μέσα από τους υπονόμους φτάνει στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, όπου το παίζει ανήξερη.

Όταν η Άμπιγκέιλ –η προσωπική της καμαριέρα– τής ανακοινώνει τον χαμό της νύφης της, η Ελισάβετ αρχίζει να στηθοδέρνεται και να μοιρολογάει σαν Μανιάτισσα, αλλά γρήγορα ανακτά την ψυχραιμία της και αποφασίζει να κηρύξει πόλεμο στη Γαλλία.

Ο Τόνι Μπλερ –που, εν τω μεταξύ, έχει μάθει τα κακά μαντάτα κι έχει μαυροφορεθεί– καταφθάνει αλαφιασμένος στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ και ζητάει ακρόαση από τη βασίλισσα. Αυτή τον δέχεται –είναι η πιο ξενέρωτη σκηνή της ταινίας, γιατί είναι και οι δυο εντελώς ντεκαβλέ–, και συναποφασίζουν, αντί για πόλεμο, να κάνουν έρωτα.

Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Κάρολος με την τσίμπλα στο μάτι. Βλέπει τη μάνα του και τον πρωθυπουργό καβάλα και νομίζει πως πρόκειται περί αντικατοπτρισμού, γιατί τους έχει και τους δυο για ανέραστους όπως τον εαυτό του. Τότε, χτυπάει το κινητό του: είναι η Καμίλα Πάρκινσον Μπόουλινγκ, που θέλει να του προλάβει τα ευχάριστα νέα.

Από ’δω και κάτω είναι το καλό το πράμα αλλά δεν σας γράφω τη συνέχεια της ταινίας, για να έχετε αγωνία όταν θα προβληθεί στις αίθουσες. Πάντως, ο ελληνικός τίτλος της ταινίας είναι «Κακούργα Πεθερά».

Στα πλαίσια του Φεστιβάλ θα υπάρξει ένα αφιέρωμα στον μεγάλο –62 ετών– Γερμανό σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς. Μάλιστα, θα προβληθεί η ταινία του «H αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το Πέναλτι» αλλά με διαφορετικό φινάλε αυτή τη φορά: η μπάλα χτυπάει στο δοκάρι και καταλήγει άουτ, ενώ ο τερματοφύλακας δεν έχει καμιά αγωνία γιατί είναι «πιασμένος» από τους αντιπάλους να κάτσει να φάει πέντε γκολ.

Στο νεοσύστατο τμήμα του Φεστιβάλ «Ημέρες Ανεξαρτησίας» θα προβληθούν, μεταξύ άλλων, ταινίες του σκηνοθέτη Αμπντεραμάν Σισακό από τη Μαυριτανία. Ο μαυριτανικός κινηματογράφος γνωρίζει μεγάλη άνθηση τα τελευταία χρόνια, και όλοι οι μεγάλοι σκηνοθέτες καταφεύγουν στη Μαυριτανία για να κλέψουν ιδέες από τους εκεί συναδέλφους τους.

Από το Φεστιβάλ δεν θα μπορούσε να λείπει το πρόγραμμα «Ματιές στα Βαλκάνια», αφού η Θεσσαλονίκη είναι πρωτεύουσα των Βαλκανίων –τα Βαλκάνια δεν το ξέρουν αυτό–, και της αρέσει πού και πού να ρίχνει ματιές στους γειτονικούς λαούς, που τους θεωρεί πολύ κατώτερους.

Στα πλαίσια αυτού του προγράμματος θα προβληθεί η ταινία του Σερβαλβανού δημιουργού Αλί Γκοντάρ Κάρατζιτς «Τα Όμορφα Χωριά των Τσιγγάνων δεν έχουν Βόθρους». Ο σκηνοθέτης συνθέτει μια θαυμάσια ποιητική αλληγορία πάνω στις μεγάλες εκκρεμότητες του καιρού μας, ακροβατώντας ανάμεσα στην αποξένωση και το μπανιστήρι.

Το σλόγκαν του φετινού Φεστιβάλ είναι «Γεννάτε για να κάνουμε καλές ταινίες όπως οι Κινέζοι»· είναι οπωσδήποτε αρκετά εύστοχο, αφού, αν ήμασταν κι εμείς γύρω στο ενάμιση δισεκατομμύριο νοματαίοι, όλο και θα γυρνούσαμε καμιά καλύτερη ταινία από τη «Λούφα και Παραλλαγή».


Αγαπητές αναγνώστριες, αυτό το κείμενο γράφτηκε για τη Λάιφο! Το καλύτερο έντυπο της Αθήνας από αυτήν την εβδομάδα κυκλοφορεί σε 100.000 αντίτυπα και βέβαια έχει ένα site που πετάει! Τώρα είναι στα σκαριά ένας ραδιοφωνικός κι ένας τηλεοπτικός σταθμός. Θα ακολουθήσει η εκτόξευση του δορυφόρου της Λάιφο στο διάστημα. Κάντε λιγάκι υπομονή.



Αγαπητές φίλες, από χθες το βράδυ αισθάνομαι πως έχω αγγίξει την πλήρη καταξίωση. Ένας καλός κύριος ζήτησε να δημοσιεύσει ένα κείμενο μου και αργότερα μια συνέντευξη. Και τι έγινε θα μου πείτε. Αυτό μου έχει συμβεί ξανά. Ναι, αλλά το έντυπο αυτό εκδίδεται στη Ζάκυνθο! Στη Ζάκυνθο!

Πήρα όλους τους φίλους μου τηλέφωνο να τους πω τα ευχάριστα νέα – εντάξει, μου το έκλειναν επειδή με βαριούνται αλλά δεν με νοιάζει. Έχω κατουρηθεί από τη χαρά μου! Δεν μπορώ να κοιμηθώ! Δεν με νοιάζουν ούτε κείμενα, ούτε βιβλία, ούτε έντυπα, ούτε εγκώμια, ούτε συνεντεύξεις, ούτε τίποτα!

Θα ήθελα να ήμουν στο τυπογραφείο για να πάρω το πρώτο αντίτυπο. Να πάω να ξυπνήσω το φίλο μου το Λουκά – και όλη την οικογένεια- και να τον βάλω να το διαβάζει δυνατά! Και μετά να πάμε να παίξουμε μπάλα! Στη Φουσκιά!

Όχι στη Φουσκιά! Να πάμε στο δημοτικό στάδιο και να παίζουμε αγώνα ζωής ή θανάτου με την Αμαλιάδα. Το γήπεδο είναι γεμάτο. Ο αγώνας είναι στο 90ο λεπτό. Το σκορ είναι 1-1. Μου κάνει τη μπαλιά ο Λουκάς, μπαίνω από δεξιά, ανατρέπω τους πάντες και τα πάντα και με ένα ασύλληπτο σουτ καρφώνω τη μπάλα στα δίχτυα. Ο αξέχαστος Τάλμποτ Κεφαλληνός πετιέται από τη θέση του ουρλιάζοντας «Γκόοοοοοοοοολ!!!» κι εγώ τρέχω προς την κερκίδα και του φωνάζω «Για σένα Μπούμπη!». Τι γράφω;

Αγαπητές φίλες, είμαι ευτυχισμένος! Κακά τα ψέματα, εγώ μόνο για τους Ζακυνθινούς γράφω. Τι να τους κάνεις τους επαίνους αν δεν σε αγαπάει η πατρίδα σου; «Ωραία και μόνη η Ζάκυνθος με κυριεύει»! Αυτός ο μπαγάσας ο Κάλβος, άμα ήθελε, έγραφε μερικά πολύ πετυχημένα.



Τώρα κορίτσια πάμε όλες μαζί στο site της LiFO! It GROWS!

Συμπατριώτες

Αγαπητές αναγνώστριες, ανακάλυψα το καλύτερο ελληνικό blog.

(Πατρίδα, γιατί δεν στέλνατε ένα mail νωρίτερα; Τι περιμένατε;)

Ανθ' ημών η αγάπη

Τον παππού δεν τον γνώρισα. Ούτε ο μπαμπάς τον γνώρισε – πέθανε πριν καλά καλά γίνει ενός έτους. Υπήρχε μόνο μια φωτογραφία του - στο σπίτι της θείας Αγγέλικας. Απ’ αυτές τις ρετουσαρισμένες. Μάλλον τον κολάκευε πολύ γιατί τα παιδιά του δεν ήταν και ιδιαίτερα όμορφα – με εξαίρεση τον μπαμπά που ήταν κούκλος και γόης.

Δεν μιλούσαμε ποτέ γι’ αυτόν στο σπίτι. Άλλωστε, κανείς δεν τον είχε γνωρίσει. Μόνο η μαμά τον ανέφερε κάποιες φορές, όταν ο μπαμπάς γινόταν άδικος μαζί μας. «Μην τον κατηγορείτε. Αυτός δεν γνώρισε πατέρα και δεν ξέρει πώς να φερθεί».

Τον δικό της πατέρα τον γνώρισα γιατί πέθανε 99 ετών. Ήταν ένας ψηλός άνδρας με πυκνά κάτασπρα μαλλιά και μικρά γαλανά μάτια. Ήταν εντελώς αναίσθητος – γι’ αυτό έζησε τόσο πολύ. Έλεγε στα παιδιά του «Τι είστε μπρε; Για κέφι πράμα είστε!» - πολύ αντιπαιδαγωγικός χαρακτήρας.

Όταν πέθανε ήμουν έξι ετών. Τα είχε εντελώς χαμένα. Θυμάμαι που νόμιζε πως έχει τρία χέρια και γελούσαμε με τον ξάδερφό μου – τον φοβόμασταν και λίγο, δεν πηγαίναμε κοντά του. Έκλινε συνέχεια αρχαία ρήματα – τα θυμόταν όλα απέξω. Φημί, φης, φησίν, φαμέν, φατέ φασίν. Οίδα, οίσθα, οίδε, ίσμεν, ίστε, ίσασι. Γινόταν καλή δουλειά στα σχολεία των χαμένων πατρίδων.

Τις γιαγιάδες τις γνώρισα κάπως καλύτερα. Η μητέρα του μπαμπά ήταν μια ροδαλή καλοθρεμμένη γυναίκα. Ακόμα και σήμερα, στη Ζάκυνθο, πολλοί θυμούνται πόσο όμορφη ήταν – οι παλαιοί πάντα έχουν έναν καλό λόγο γι΄ αυτήν. Πέθανε όταν ήμουν οκτώ ετών. Δεν θα είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία αλλά ήταν η πρώτη φορά που είδα τον μπαμπά να κλαίει – η πρώτη και μοναδική μέχρι που έπαθε το εγκεφαλικό. Είχα πάθει σοκ – όχι για τη γιαγιά, για τον μπαμπά. Είχε πρηστεί ολόκληρος και ήταν κατακόκκινος – κόντεψαν να τον πάνε στο νοσοκομείο. Νομίζω πως είχε έρθει ένας γιατρός και του έδωσε χάπια.

Της είχε και του είχε μεγάλη αδυναμία – ήταν το στερνοπούλι της. Το αγαπημένο του τραγούδι ήταν το «Βράχο, βράχο τον καημό μου». Πάντα, όταν το άκουγε, αναστέναζε – εμείς ξέραμε γιατί και δεν μιλούσαμε ποτέ. Είχε παράπονο από μένα που δεν πλησίαζα τη μάνα του. «Γιατί δεν πας κοντά στη γιαγιά σου;». Μια μέρα δεν κρατήθηκα και το είπα: «Τα βρακιά της είναι μεγάλα!». Όσοι ήταν μπροστά ξέσπασαν σε γέλια – και η γιαγιά. Ειλικρινά, έβλεπα τα βρακιά της απλωμένα στο σύρμα και τρόμαζα. Ήταν τεράστια μπροστά σε αυτά της άλλης μου γιαγιάς. Της γιαγιάς Σοφίας.

Η γιαγιά η Σοφία ήταν ένας άγγελος και μύριζε πολύ όμορφα. Γέννησε δέκα παιδιά αλλά είδε μόνο τα τέσσερα να μεγαλώνουν. Ποτέ δεν παραπονιόταν για τίποτα. Έζησε με έναν άνδρα σατράπη αλλά τα κατάφερνε πάντα – μόνη της. Για εμάς τα παιδιά ήταν ευλογία – πάντα μας έφτιαχνε τυρόπιτες και λουκουμάδες.

Όταν έδινα Πανελλαδικές ήταν στην Αθήνα. Μια μέρα πριν τις εξετάσεις έκανα σαράντα πυρετό. Ο γιατρός είπε πως ήταν από το άγχος. Ήμουν σε άθλια κατάσταση και ο πυρετός δεν έπεφτε με τίποτα. Το βράδυ, η μαμά και η γιαγιά, μην ξέροντας τι άλλο να κάνουν, ξάπλωσαν μαζί μου στο κρεβάτι και κόλλησαν πάνω μου- από τη μια η μαμά, από την άλλη η γιαγιά. Έριξαν και δυο κουβέρτες από πάνω – Ιούνη μήνα, έσκαγε ο τζίτζικας – αλλά ο πυρετός δεν υποχωρούσε. Κάποια στιγμή, η γιαγιά άρχισε να τραγουδάει στα τούρκικα. Ήμουν του θανατά αλλά κόντεψα να λιποθυμήσω από τα γέλια. Όσο γελούσα, τόσο τραγουδούσε. Το πρωί δεν είχα πυρετό. Πήγα και έγραψα. Έσκισα.


Χρόνια αργότερα, σε μια άσχημη εποχή για μένα, αποφάσισα να πάω να τη δω. Στη Μακεδονία, στο πατρικό σπίτι της μαμάς. Έμενε μόνη της. Τα τελευταία χρόνια δεν κατέβαινε στην Αθήνα – ήθελε τη μοναξιά της. Χάρηκε πολύ που πήγα – «είναι το μοναδικό εγγόνι μου που το έκανε αυτό» έλεγε σε όλους. Μου παραχώρησε το κρεβάτι της – ήταν αδύνατο να τη μεταπείσω – και μετακόμισε σε ένα ντιβάνι στην κουζίνα.

Τα περνούσαμε πολύ φίνα. Της έλυνα τα μαλλιά και τη χτένιζα με τις ώρες. Είχε κάτασπρα μαλλιά – ακόμα και σε φωτογραφίες που ήταν πολύ νεότερη τα μαλλιά της ήταν άσπρα. Της έβαζα τζελ και την έκανα πανκ αλλά δεν την πείραζε – της έφερνα μετά τον καθρέφτη και γελούσε σαν μικρό παιδί. Ύστερα μαγείρευε και ξεκοιλιαζόμασταν στη μάσα.

Της είχαμε χαρίσει μια μάινα. Είχε κατέβει στην Αθήνα και η μάινα που είχαμε στο σπίτι έμαθε να λέει «γιαγιά-γιαγιά». Όταν έφυγε, την πήρε μαζί της. Η μάινα όμως είχε παρακολουθήσει από την τηλεόραση όλο το Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά και είχε μεγάλο έρωτα με τον Μένιο Κουτσόγιωργα. Από τα χαράματα ξεκινούσε. «Μένιο! Έλα Μένιο!». Ο Μένιος είχε συγχωρεθεί χρόνια πριν αλλά η μάινα τον τιμούσε ακόμα. Βέβαια, στο τέλος ψόφησε το πουλί γιατί κάθε φορά που πήγαιναν στη γιαγιά ο θείος και η θεία το ταΐζανε …μπριζόλες και πατάτες τηγανητές. «Μας κοιτάει που τρώμε, άρα θέλει κι αυτό» - έτσι έλεγαν. Πάντως, τότε η μάινα ήταν μια χαρά. Με ξυπνούσε από τα άγρια χαράματα, της έριχνα μερικές χριστοπαναγίες και σκέπαζα το κλουβί με ένα τραπεζομάντιλο για να βγάλει το σκασμό.

Μια μέρα είχε γενέθλια η κορούλα του ξαδέρφου μου και θα έκαναν πάρτι. Πήγα κι αγόρασα χρωματιστά καπελάκια -που έγραφαν «Happy birthday»- και κάτι καραμούζες και ξεκινήσαμε με τη γιαγιά να πάμε στο πάρτι. Είχαμε φορέσει τα καπέλα και νομίζω πως κρατούσαμε και μπαλόνια. Ήμασταν πολύ ωραίο θέαμα. Η μαυροφορεμένη γιαγιά 87 ετών και ο μαντράχαλος εγγονός με τα καπελάκια και τα μπαλόνια να διασχίζουν τους δρόμους τραγουδώντας. Η γιαγιά έγινε η ψυχή του πάρτι – αυτό το πάρτι έμεινε αξέχαστο σε όσους παρευρέθηκαν. Ο ξάδελφός μου το κατέγραψε σε βίντεο και έτσι θυμούνται όλοι τη γιαγιά τη Σοφία όπως ήταν εκείνη τη μέρα. Χαρούμενη.

Ένα βράδυ γύρισα πολύ αργά στο σπίτι – ήμουν και λίγο μεθυσμένος. Η γιαγιά σηκώθηκε – δεν είχε ύπνο. Κάτσαμε στην κουζίνα και τρώγαμε …γύρο. Ήπιαμε και λίγο κρασί κι αρχίσαμε να συζητάμε τα …γκομενικά μας. «Γιαγιά εσύ αγάπησες ποτέ;». Έκανε μια γκριμάτσα σαν να μου έλεγε «τι πράγματα είναι αυτά που με ρωτάς» και μετά μου τα είπε όλα με το νι και με το σίγμα.

Πριν γίνει η μικρασιατική καταστροφή, η γιαγιά αγαπούσε τον Σάββα. Δεν τα …είχανε – απλά, κοιταζόντουσαν και υπήρχε μια αμοιβαία συμπάθεια. Όταν αναγκάστηκαν να φύγουν κακήν κακώς, για να γλιτώσουν από τη σφαγή, έχασε τα ίχνη του. Παντρεύτηκε τον παππού ο οποίος, αρχικά, είχε πάει να ζητήσει την αδελφή της αλλά τελικά πήρε τη γιαγιά – έτσι γίνονταν τα πράγματα εκείνα τα χρόνια. Τον Σάββα δεν τον ξαναείδε ποτέ. Έμαθε όμως αργότερα πως ο Σάββας έγινε μεγάλος και τρανός στην Καβάλα – ασχολήθηκε με τα καπνά κι έπιασε την καλή. Το τι άκουσε ο Σάββας, εκείνο το βράδυ, από το στόμα μου δεν περιγράφεται. Κλαίγαμε από τα γέλια. Κοιμηθήκαμε όταν ξημέρωσε.

Της πήρα ένα αρκουδάκι για να έχει παρέα όταν θα φύγω. Της άρεσε πολύ και κοιμόντουσαν μαζί. Όλο ανέβαλλα την επιστροφή μου στην Αθήνα, γιατί δεν μου έκανε καρδιά να την αφήσω μόνη της. Στο τέλος της είπα «Γιαγιά δεν έρχεσαι μαζί μου στην Αθήνα;». Δέχτηκε αμέσως - είχαμε περάσει τόσο καλά παρέα που και στην Κίνα να της έλεγα να πάμε θα ερχόταν.

Πήγαμε στη Θεσσαλονίκη στη θεία για ένα βράδυ και το επόμενο πρωί ήμασταν στο αεροδρόμιο. Δεν είχε ταξιδέψει ποτέ πριν με αεροπλάνο. Εκεί ανάμεσα στα σύννεφα τη ρώτησα «γιαγιά φοβάσαι;». «Τι να φοβηθώ παιδάκι μου;». Αισθάνθηκα εντελώς ηλίθιος. Ήμουν δίπλα σε μια γυναίκα που είχε ξεριζωθεί από την πατρίδα της, είχε γεννήσει δέκα παιδιά, είχε θάψει τα έξι απ’ αυτά, είχε περάσει κατοχή, εμφύλιο, φτώχια κι εγώ τη ρωτούσα αν φοβάται το αεροπλάνο.

Από τη γιαγιά τη Σοφία έμαθα πολλά πράγματα. Έμαθα να μην μισώ τους Τούρκους. Ήταν η δεκαεξάχρονη Τουρκάλα υπηρέτριά τους που τους έσωσε τη ζωή. «Φύγετε! Φύγετε! Έρχονται!». Μου εξήγησε πως οι Τούρκοι που ζούσαν μαζί με τους Έλληνες δεν τους πείραξαν – το κάθε άλλο. Θυμάμαι καλά πως ένιωσε όταν αντίκρισε για πρώτη φορά τη Θεσσαλονίκη. Όσοι πρόσφυγες ήταν πάνω στο πλοίο ξέσπασαν σε κλάματα – νόμιζαν πως θα αντικρίσουν μια πόλη σαν τις δικές τους και είδαν ένα τουρκοχώρι με χαμηλά σπίτια.

Η γιαγιά η Σοφία με έμαθε να αγαπάω τους ανθρώπους και να είμαι υπομονετικός μαζί τους. Ποτέ δεν άκουσα από το στόμα της άσχημη κουβέντα για άλλον άνθρωπο. Και ποτέ δεν άκουσα άσχημη κουβέντα γι’ αυτήν. Την αγαπούσαν όλοι. Και τώρα ξέρω καλά πια πως μόνο ένα πράγμα μένει: η αγάπη.

Τον επόμενο χρόνο, η γιαγιά έφυγε. Λίγο πριν κλείσουν το φέρετρο, η θεία ακούμπησε δίπλα στο κεφάλι της το αρκουδάκι που της είχα χαρίσει. Δεν πήγα ποτέ ξανά εκεί, αν και έχω αγαπημένους συγγενείς. Πριν φύγει, της υποσχέθηκα πως θα πάω στο μέρος που γεννήθηκε. Δεν το έχω κάνει ακόμα.


Στον Βασίλη – να είσαι καλά φίλε

Σκανδαλιά!

Μια καλή μου φίλη προσπαθούσε, πριν από μερικά χρόνια, να πάρει συνέντευξη από έναν πολύ γνωστό Έλληνα συγγραφέα. Είχε πάρει χιλιάδες τηλέφωνα και είχε στείλει χιλιάδες mail – τα mail στον εκδοτικό οίκο γιατί ο ίδιος δεν έχει μεγάλη σχέση με τους υπολογιστές. Ούτε εγώ έχω και τον καταλαβαίνω απόλυτα. Ο συγγραφέας δεν της έδινε καμία σημασία.

Αυτός ο συγγραφέας είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου. Είχα διαβάσει όλα τα βιβλία του, ενώ η φίλη μου μόνο ένα – αργότερα τα διάβασε όλα. Όταν μου είπε πως δεν ανταποκρίνεται στις προσκλήσεις της, σκέφτηκα να κάνω κι εγώ μια προσπάθεια. Του έστειλα – με τη συγκατάθεσή της- ένα mail από τη δική της διεύθυνση και χρησιμοποίησα φράσεις και καταστάσεις από τα βιβλία του. Φυσικά, το mail είχε την δική της υπογραφή.

Την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησε η φίλη μου. «Μάντεψε ποιος με πήρε τηλέφωνο!» «Ποιος;» «Ο τάδε!» «Και τι ήθελε;». Είχα ξεχάσει όσα είχαν προηγηθεί. «Μου είπε ‘κυρία τάδε, ποτέ δεν πήρα τόσα τηλέφωνα για να βρω μια γυναίκα και να της πω πως δεν θα της δώσω συνέντευξη…αλλά θα ήθελα να τη γνωρίσω!’». Ξερή η φίλη μου, ξερός κι εγώ. «Νομίζω πως δεν θέλει να γνωρίσει εσένα αλλά εμένα».

Σκέφτηκα να πάω κι εγώ αλλά δούλευα. Πήγε μόνη της και τα ήπιε με τον συγγραφέα και τη φίλη του σ’ ένα μπαρ στο Κολωνάκι – πέρασε υπέροχα. Μετά ήρθε και με βρήκε – ήταν ντίρλα. Όσο μου μιλούσε μ’ ενθουσιασμό γι’ αυτόν, σκεφτόμουν πως τον γνωρίζω τον άνθρωπο. Τα βιβλία του είναι αυτοβιογραφικά και ο τρόπος του μοναδικός – δεν κρύβει τίποτα.

Θυμήθηκα χτες αυτήν την ιστορία, όταν η συζήτηση έφτασε στον συγκεκριμένο συγγραφέα. Αγαπάει πολύ τις γυναίκες, γράφει γι’ αυτές όπως δεν έγραψε ποτέ κανείς, έχει ένα καινούριο βιβλίο και του εύχομαι καλή επιτυχία. Εγώ το προμηθεύτηκα πάντως. Έξυπνοι άνθρωποι είστε, να το διαβάσετε κι εσείς.

Άξιος! Άξιος!

Με βυζαντινή κακομοιριά πραγματοποιήθηκε χτες στη Λευκωσία η ενθρόνιση του νέου Αρχιεπισκόπου Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου Χρυσοστόμου του Β’. Στον λόγο του, ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, αφού ξεκαθάρισε προς όλες τις πλευρές πως δεν θα επεμβαίνει σε πολιτικά ζητήματα, είπε πως η Εκκλησία θα συνεχίσει να έχει λόγο στο Κυπριακό – έχει χαρακτηρίσει το σχέδιο Ανάν «απαισίου μνήμης»- αλλά και στα θέματα της Παιδείας. Λεοντόκαρδος και κιμπάρης ο κ. Χρυσόστομος – τον προϋπολογισμό της Κύπρου τον άφησε στα χέρια της κυπριακής κυβέρνησης.

Έφτιαξα κι ένα δεύτερο μπλογκ - πιο νεγκλιζέ - εδώ.

Η Δικαιοσύνη είναι αλλήθωρη (και κυρίως πλούσια)

Το Μισθοδικείο ενέκρινε αυξήσεις 50% έως 70% στους δικαστές προκαλώντας οργή σε μισθωτούς και συνταξιούχους. Κακώς διαμαρτύρονται οι πολίτες για τις αυξήσεις των μισθών των δικαστών. Κάπως θα πρέπει να δικαιολογήσουν οι άνθρωποι τα χρήματα που βγάζουν από τις κακοδικίες που διαπράττουν.

Αφού δεν είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε πως σε καθεστώς αστικής δικαιοσύνης είναι νόμιμα τα μπαξίσια προς τους δικαστές από τους μεγαλέμπορους ναρκωτικών και την πλουτοκρατία, και να δεχτούμε πως οι δικαστές πρέπει να πληρώνονται με ποσοστά, τότε η μόνη λύση είναι η γενναία αύξηση των μισθών τους.

Ο δικαστής δεν αρκεί να είναι πλούσιος. Πρέπει και να μπορεί να δικαιολογήσει τον πλούτο του…



Προς την καλή δημοσιογράφο του ΔΟΛ που επιθυμεί συνέντευξη για την εφημερίδα που εργάζεται: Αγαπητή κυρία, δεν μπορώ να σας παραχωρήσω συνέντευξη. Δεν έχει να κάνει με εσάς. Απλά, πριν από μερικούς μήνες η συνάδελφός σας κ. Χάρη Ποντίδα, αφού μου εξεδήλωσε τον ενθουσιασμό της για το βιβλίο μου, μου ζήτησε μια συνέντευξη για την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ». Απάντησα γραπτώς στις ερωτήσεις της, με ευχαρίστησε, την ευχαρίστησα και η συνέντευξη δεν δημοσιεύθηκε ποτέ, χωρίς την παραμικρή εξήγηση, χωρίς καμία περαιτέρω επικοινωνία. Φυσικά, έχω αναφέρει το γεγονός σε όλους τους δημοσιογράφους που γνώρισα ή επικοινώνησα έκτοτε – είναι πολλοί- και όλοι μου λένε πως αυτή η συμπεριφορά εκ μέρους της συναδέλφου σας είναι πρωτάκουστη, απαράδεκτη και αντιδεοντολογική. Τι να πω κι εγώ; Εγώ ένας ταπεινός μπλόγκερ είμαι. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μην παραχωρήσω ποτέ ξανά συνέντευξη σε δημοσιογράφο του ΔΟΛ – τουλάχιστον μέχρι να μου ζητηθεί συγνώμη. Σας ευχαριστώ.

Όλα αυτά όμως είναι πολύ βαρετά, αγαπητές αναγνώστριες. Εδώ και μέρες ψάχνω να βρω το κορίτσι της φωτογραφίας. Μου είπαν πως συχνάζει εδώ.

Αποκλειστικό

Σήμερα ο δεκατριάχρονος Αλέξανδρος δεν είναι το πρώτο θέμα στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία". Ας μην ανησυχούν οι ευαίσθητοι αναγνώστες της: ο Αλέξανδρος εισήχθη επειγόντως στο νοσοκομείο για εγχείρηση προστάτη - σύντομα θα είναι πάλι κοντά τους.
update! Παρακαλείστε να σταματήσετε να του στέλνετε γλυκά στο νοσοκομείο - έχει ζάχαρο.

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο, σε βίαζα στο κυλικείο

Σοκαρισμένη παρακολουθεί η τοπική κοινωνία της Αμαρύνθου Ευβοίας, αλλά και σύμπασα η κοινή γνώμη, την υπόθεση του βιασμού τεσσάρων αγοριών από 16χρονη συμμαθήτριά τους στις τουαλέτες του σχολείου. Η Στέφκα Νταρντάνοβα -που είναι μέλος της ολυμπιακής ομάδας άρσης βαρών της Βουλγαρίας- ακινητοποίησε με την υπερφυσική της δύναμη τα τέσσερα μικροκαμωμένα Ελληνόπουλα και, αφού τα πλάκωσε στα μπουνίδια, τα βίασε κατ' εξακολούθηση, αναγκάζοντάς τα να ικανοποιήσουν τις ακόρεστες σεξουαλικές επιθυμίες της.

Η θηριώδης βουλγάρα αρσιβαρίστρια κατέγραφε παράλληλα στο κινητό της τον βιασμό των τεσσάρων λιλιπούτειων ελλήνων συμμαθητών της, με σκοπό να διοχετεύσει το βίντεο στο διαδίκτυο και να τους εξευτελίσει στα μάτια των Αμαρυνθιωτών –που αποφεύγουν το σεξ πριν το γάμο–, αλλά και όλου του πλανήτη.

Οι τέσσερις αθώοι Ελληνόπαιδες κατέφυγαν κλαίγοντας στους γονείς τους και τους εκμυστηρεύθηκαν όλα όσα συνέβησαν, αν και φοβήθηκαν πως δεν θα τους πίστευαν, και θα τους κατηγορούσαν πως «πήγαιναν γυρεύοντας».

Η σωματώδης Βουλγάρα αρνείται όλες τις κατηγορίες και υποστηρίζει μάλιστα πως έπεσε θύμα βιασμού από τους συμμαθητές της, αλλά όλοι γνωρίζουμε πόσο κακοήθεις άνθρωποι είναι αυτοί οι Βούλγαροι – αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την ανθελληνική τους στάση κατά την διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων αλλά και από τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα, όπου μέχρι και ο Μάγκας –που είναι σκύλος αλλά Έλληνας!– διακατέχεται από αντιβουλγαρικά αισθήματα.

Πλάκα στην πλάκα, πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο στην οποία έχει εκδοθεί μυθιστόρημα με ήρωα έναν σκύλο… εθνικιστή. Κατά τ’ άλλα, όσοι υποστηρίζουν πως είμαστε όλοι για το Δαφνί έχουν άδικο, και τα λένε αυτά επειδή μας ζηλεύουν.

Η έφηβη βουλγάρα εγκληματίας ήταν σημαιοφόρος στο σχολείο, αλλά αυτό συνέβαινε επειδή απειλούσε τους καθηγητές της πως θα τους δείρει αν δεν της βάλουν εικοσάρια. Επίσης, έπαιρνε τη σημαία στο σπίτι της και την κλείδωνε στο μπαούλο, με αποτέλεσμα να την έχει φάει ο σκώρος.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας έστειλε τον διευθυντή του ιδιαιτέρου του γραφείου να επισκεφθεί τη βουλγάρα μαθήτρια, γιατί φοβήθηκε πως, αν πήγαινε ο ίδιος, μπορεί να του την έπεφτε κι αυτουνού – και να είχαμε διπλωματικό επεισόδιο με τη Βουλγαρία και επανάληψη της μάχης του Κιλκίς. Κατά τη γνώμη μου, καλά έκανε ο Πρόεδρος – για τέτοια είμαστε τώρα;

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δέχτηκε τη μητέρα της ερωτομανούς Βουλγάρας –που κι αυτή, σύμφωνα με τους ακέραιους Αμαρυνθιώτες, είναι εξώλης και προώλης–, αλλά η Εκκλησία δεν κωλώνει μπροστά σε φαινόμενα αχαλίνωτου σεξ, γιατί είναι πολύ προχωρημένη σε τέτοια θέματα.

Άλλωστε, όπως μάθαμε όλοι πριν από δυο χρόνια, οι έννοιες «σεξ» και «Εκκλησία» είναι άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, αφού οι παπάδες το κάνουν όπου βρουν και μ’ όποιον νά ’ναι χωρίς διακρίσεις και προκαταλήψεις· έτσι κάνουν πράξη τη χριστιανική ρήση «Αγαπάτε αλλήλους».

Ο σύλλογος καθηγητών του Λυκείου της Αμαρύνθου επέβαλε πενθήμερη αποβολή στη μητρομανή Βουλγάρα αλλά και στα τέσσερα αθώα Ελληνόπουλα που έπεσαν θύματά της, ξεσηκώνοντας αντιδράσεις· ήταν όμως ολοφάνερο πως, αν δεν απέβαλαν και αυτούς, η Βουλγάρα θα τους έστελνε όλους στο νοσοκομείο με πολλαπλά κατάγματα και μώλωπες.

Παράλληλα, ο λυκειάρχης πρότεινε στην υπουργό Παιδείας να επανέλθει ο θεσμός των χωριστών σχολείων αρρένων και θηλέων – όχι πως θα σταματήσουν οι βιασμοί, αλλά τουλάχιστον θα γλιτώσουμε τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Αν καταφέρει ο Γιωργάκης να γκαστρώσει τον Κωστάκη τι να πω;

Τώρα, η ξεδιάντροπη βουλγάρα μαθήτρια και η αναλόγου ηθικής μητέρα της είναι αναγκασμένες να φύγουν από την εξωτική Αμάρυνθο – στην οποία όλοι μας ονειρευόμαστε να ζήσουμε μια μέρα, αλλά είναι ακριβά τα νοίκια στην Εύβοια και δεν μπορούμε ρε γαμώτο.

Το σωστό θα ήταν να φύγουν όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι από την Αμάρυνθο και να τις αφήσουν μόνες τους για τιμωρία – έτσι, για να μάθουν. Αλλά, τελικά, καλύτερα που φεύγουν αυτές, γιατί σαν τη χιλιοτραγουδισμένη Αμάρυνθο, στον κόσμο όλο –όσο κι αν ψάξουν–, δεν θα βρουν.

Τα περιστατικά ομαδικού σεξ στις τουαλέτες των σχολείων έχουν πάρει μεγάλες διαστάσεις, και το υπουργείο Παιδείας σκέφτεται να αντικαταστήσει τις τουαλέτες με ατομικούς καθετήρες στα θρανία, γιατί η μυρωδιά των ούρων και η σκατίλα λειτουργούν αφροδισιακά για τους έφηβους μαθητές· πάει ο Τοτός να κατουρήσει γιατί κοντεύει να σπάσει η φούσκα, του αλλά ξαφνικά τού ανεβαίνει η λίμπιντο από την κατρουλίλα και πηδάει όποιον βρει μπροστά του – ο Τοτός φταίει;

Το υπουργείο σκέφτεται να λάβει και άλλα μέτρα όπως προβολές ταινιών πορνό, μπας και από τις πολλές τσόντες σιχαθούν οι μαθητές το σεξ και το ρίξουν πάλι στα ναρκωτικά, όπως τις παλιές καλές μέρες.

Επίσης, προβλέπεται η αναγκαστική κατάργηση των ρούχων, ώστε οι μαθητές να συνηθίσουν τη θέα του γυμνού σώματος και να γίνουν ψυχροί όπως οι Σουηδοί – μόνο να βάλουν τίποτα σόμπες στα σχολεία, γιατί θα πουντιάσουν τα παιδιά και μπορεί να αρχίσουν να πλακώνονται στα ομαδικά όργια για να ζεσταθεί το κοκαλάκι τους.

Η κυρία Γιαννάκου σκέπτεται να καταργήσει τον εκκλησιασμό και να τον αντικαταστήσει με μπουρδελότσαρκα, ώστε να ξεχαρμανιάζουν οι μαθητές με τις πουτάνες και να μην πηδάνε μετά τις συμμαθήτριές τους.

Αμέσως μετά την πρωινή προσευχή τα παιδιά θα είναι υποχρεωμένα να μαλακίζονται για κανα τέταρτο, για να φεύγουν οι χοντρές καύλες και να γίνονται οι παραδόσεις των μαθημάτων με κάποια σχετική ηρεμία.

Παράλληλα, θα προστεθούν κάποια νέα μαθήματα όπως «Τα μυστικά του στοματικού έρωτα», «Οι δυσκολίες του πρωκτικού σεξ» και «Πώς θα πετύχετε τον ταυτόχρονο οργασμό», ενώ στις Πανελλήνιες Εξετάσεις οι μαθητές θα εξετάζονται μόνο στο Κάμα Σούτρα: όποιος αποτυγχάνει στο 69, θα πηγαίνει πάλι στο νηπιαγωγείο.

Στα κυλικεία θα λειτουργούν sex shops με προφυλακτικά, λιπαντικές κρέμες, μαστίγια και δονητές – θα κοστίζουν όσο και μια τυρόπιτα.

Επιβεβλημένη κρίνεται και η κατάργηση των κινητών τηλεφώνων για να μην μπορούν να βιντεοσκοπηθούν οι παρτούζες, αλλά θα μπουν επαγγελματικές κινηματογραφικές κάμερες σε όλους τους χώρους των σχολείων, ούτως ώστε, άμα γίνει κανας βιασμός της προκοπής, να έχουμε τουλάχιστον καθαρή εικόνα και να μην ξεστραβωνόμαστε στο διαδίκτυο με αυτά τα ερασιτεχνικά βίντεο που είναι μες στον κόκκο και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τον κώλο του μαθητή από τον κώλο της μαθήτριας.

Οι ειδικοί επιμένουν πως τα κινητά τηλέφωνα ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τα πολλά κρούσματα σεξ και βίας που παρατηρούνται εσχάτως στα ελληνικά σχολεία. Πράγματι, αυτό είναι αλήθεια, αφού οι παλαιότεροι θα θυμούνται πως, όταν δεν υπήρχαν κινητά, οι μαθητές έραιναν ο ένας τον άλλο με λουλούδια και το μυαλό τους δεν ήταν στο πώς θα ξεμοναχιάσουν τη Σούλα για να τη φιστικώσουν αλλά στον προσκοπισμό. Αχ, ναι, παιδιά μου… Πού τα χρόνια τα δικά μας… Πάει, χάλασε ο κόσμος…


Αγαπητές αναγνώστριες, αυτό το κείμενο γράφτηκε για τη LiFO- το site της LiFO είναι στον "αέρα"! Αυτό που θα συμβεί με το site της LiFO δεν θα έχει προηγούμενο – θα σκίσει. Είναι εύκολο να κοροϊδεύεις την κοινωνία με τα έντυπα και να υποστηρίζεις πως σε διαβάζουν όλοι, αλλά στο Διαδίκτυο δεν μπορείς να κοροϊδέψεις κανέναν. Στο Διαδίκτυο έχουμε την ευκαιρία να δούμε ποιο έντυπο διαβάζεται και ποιο όχι. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα μπλογκς. Και -ας μην ξεχνάμε- πως στη LiFO γράφουν και μπλόγκερς.

Στο site της LiFO υπάρχουν και μπλογκς – μπορείτε να φτιάξετε κι εσείς το δικό σας. Έφτιαξα κι εγώ ένα αλλά για την ώρα διστάζω να γράψω. Βλέπετε, ανάμεσα στους μπλόγκερς της LiFO είναι και ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος. Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος είναι πολύ δημοφιλής ανάμεσα στους έλληνες μπλόγκερς και φοβάμαι τη σύγκριση. Μόνο την περασμένη εβδομάδα, είδα το όνομά του σε περισσότερα από 100 blogs – δεν τόλμησα να διαβάσω τι έγραφαν γιατί με ενοχλούν τα θετικά σχόλια για άλλους ανθρώπους. Λατρεύεται πραγματικά και τον ζηλεύω γι’ αυτό – με μένα δεν ασχολείται κανείς πια. Τώρα, πολλοί έλληνες bloggers θα πρέπει να είναι πολύ χαρούμενοι που θα έχουν την δυνατότητα να απευθυνθούν άμεσα στο είδωλό τους και να "συζητούν" μαζί του στο Διαδίκτυο. Θα πρέπει να νιώθουν πως τα Χριστούγεννα ήρθαν νωρίτερα γι’ αυτούς.

Θέλω να αφιερώσω το δικό μου κείμενο στον M. Hulot. Είναι ένας από τους πιο ευγενικούς και διακριτικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Τον ευχαριστώ που με τιμά με τη φιλία του.


Αγαπητές φίλες, αυτό που συνέβη με το προηγούμενο κείμενό μου – το γράμμα του μικρού Σεραφείμ – δεν έχει προηγούμενο. Σπάσανε πάλι τα κοντέρ. Περίεργο πράγμα το blogging – το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα κουτουλώντας από τη νύστα, και δεν το έβρισκα και ιδιαίτερα έξυπνο. Έχω λάβει περισσότερα mail για ένα κείμενο αλλά ποτέ δεν έχω λάβει τόσα συγχαρητήρια mail για ένα κείμενο. Σε κάποια απ’ αυτά διέκρινα μια απέχθεια για την «Ελευθεροτυπία». Για μια ακόμα φορά, θέλω να διευκρινίσω πως σατιρίζω καταστάσεις και πρόσωπα που εμπλέκονται στις συγκεκριμένες καταστάσεις – προσπαθώ να μην είμαι εμπαθής, γιατί η εμπάθεια δηλητηριάζει τη σάτιρα και την φτηναίνει. Η εμπαθής σάτιρα είναι αποδυναμωμένη – το έχω διαπράξει μερικές φορές το έγκλημα και το γνωρίζω. Στην «Ε» γράφουν κάποιοι δημοσιογράφοι που εκτιμώ πολύ.

Αγαπητές κυρίες, νομίζω πως ήταν σοφό, τελικά, να στραφώ αποκλειστικά στο γυναικείο κοινό – η αναγνωσιμότητα εκτινάχτηκε στα ύψη. Είναι ωραίο να σ’ αγαπάνε τα κορίτσια. Ελλείψει χρόνου, απαντώ σύντομα σε κάποιες ερωτήσεις που επανέρχονται διαρκώς στα mail σας. Σε προσωπικές ερωτήσεις δεν απαντώ – θα αρκεστείτε σε αυτά που αφορούν τη γραφή.

Είμαι ένας μπλόγκερ – δηλαδή κάποιος που γράφει γιατί χαίρεται να γράφει. Υπάρχουν πολλοί και καλύτεροι από μένα – να ψάξετε να τους βρείτε. Κείμενά μου μπορείτε να διαβάζετε κάθε Πέμπτη στη LiFO και από την επόμενη εβδομάδα στο κυριακάτικο ένθετο «Υστερόγραφο» της κυπριακής εφημερίδας «Ο Φιλελεύθερος».

Τώρα είμαι σε συζητήσεις με τις εφημερίδες «Washington Post» και «Guardian» - έχουμε συμφωνήσει στο οικονομικό αλλά δεν τα βρίσκουμε στο μέγεθος που θα μπει το όνομά μου στη μαρκίζα.

Κάθε Τρίτη μπορείτε να ακούτε ένα τηλεφωνικό σχόλιό μου στη βραδινή εκπομπή του κ. Βασίλη Κουφόπουλου στον Σκάι στους 100,3 – βιαστείτε, γιατί κάποιοι ακροατές έχουν φρικάρει μ’ αυτά που λέω και δεν με βλέπω να σχολιάζω για πολύ ακόμα. Εδώ να σημειώσω πως το ραδιόφωνο μού αρέσει πολύ όπως και η μουσική – έχω περισσότερα από είκοσι χιλιάδες cd και δίσκους (όλα αγορασμένα).

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μαραθιά και, εξ όσων γνωρίζω, μπορείτε να το προμηθευτείτε σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία – επίσης, μπορείτε να το παραγγείλετε μέσω Διαδικτύου. Εννοείται πως είναι το ιδανικό δώρο για όσους αγαπάτε!

Και επειδή δεν είναι μυστικό: Ναι, κατάγομαι από τη Ζάκυνθο - κλείστε από τώρα δωμάτια για το Πάσχα και το καλοκαίρι στο πιο όμορφο νησί του κόσμου με τους πιο φιλόξενους, αγαπησιάρηδες και διασκεδαστικούς ανθρώπους. Αν θέλετε να ζήσετε επιτέλους μια όμορφη ζωή, μεταναστεύστε στη Ζάκυνθο.

Θέλω να ευχαριστήσω την κ. Ελένη Γκίκα της εφημερίδας «Έθνος». Κυρία Γκίκα, πρέπει να είστε η πρώτη δημοσιογράφος μεγάλης εφημερίδας που γράφει ευθέως πως της αρέσουν αυτά που γράφω. Κάποιοι άλλοι με διαβάζουν στα κρυφά – σ’ αυτό το συμπέρασμα καταλήγω βλέποντας την καθημερινή απογευματινή επιδρομή από γραφεία εφημερίδων που καταγράφει το Adfree stats. Βέβαια, δεν αποκλείεται να με διαβάζουν οι καθαρίστριες – αν ναι, τους στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς.

Ευχαριστώ και την κ. Λίνα Γιάνναρου για την αναφορά της στην «Καθημερινή». Πολύ μου αρέσει να διαβάζω σε έντυπα διάφορα σχόλια «όπως είπε ο πιτσιρίκος» ή «όπως έγραψε ο πιτσιρίκος» - μου θυμίζουν σχόλια του τύπου «όπως έγραψε ο Κούντερα», και το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό.

Ευχαριστώ και όλες τις κυρίες και τους κυρίους που –κατά καιρούς- έχουν αναφερθεί σε αυτό το blog είτε στα έντυπα που εργάζονται είτε στο ραδιόφωνο.

Τέλος, να ευχαριστήσω -με καθυστέρηση- τον καλό καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Μιχάλη Μεϊμάρη, που είχε την καλοσύνη να μου στείλει μια πρόσκληση υποβολής υποψηφιότητας για τα βραβεία Möbius. Αποφάσισα να μην τη συμπληρώσω – αν και όλοι οι φίλοι μου με προέτρεψαν να το κάνω - γιατί δεν μου φάνηκε ωραίο να βάζει ένας blogger υποψηφιότητα για ένα βραβείο. Σε κάθε περίπτωση τον ευχαριστώ πολύ.


Τώρα εγώ πάω να διαβάσω τη LiFO! Come on girls! Make it BIG!



Σε μια ψυχή: Έμαθα πως εσχάτως λες στους γνωστούς σου «έκανα λάθος με τον πιτσιρίκο». Χαίρομαι που το αντιλήφθηκες. Να το θυμάσαι αυτό το λάθος και, την επόμενη φορά που κάποιος θα σου πει «δεν βάζω τίποτα πάνω από την αξιοπρέπειά μου», σκέψου πως μπορεί και να το εννοεί. Φιλιά – από μακριά πια.

«Σε σας μιλάω, προλετάριοι…»

"Αναμφισβήτητα, σε ό,τι αφορά την πιο συγκλονιστική είδηση από τον Τύπο και την τηλεόραση μέσα στο 2006 πρέπει να είναι η αποτυχία της Βίσση στη Γιουροβίζιον και το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας.

Τα μαντάτα δυσάρεστα. Ο Ροναλντίνιο παρουσιάστηκε κουρασμένος και η Βραζιλία δεν έφτασε στον τελικό. Τα γαμωσταυρίδια που έριξε ο μπαμπάς δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Είχε πουλήσει το εξοχικό μας στην Ακράτα κι έπαιξε όλα τα λεφτά στο Στοίχημα. Στον τελικό πήγε να ρεφάρει – πούλησε το πατρικό του στην Αμάρυνθο και στοιχημάτισε υπέρ της Γαλλίας. Δεν περίμενε το εφιαλτικό σενάριο της αποβολής του Ζιντάν. Όταν ο Καναβάρο σήκωσε το κύπελλο, κατάλαβα τι σημαίνει παραβατικότητα και πέναλτι. Αναρωτήθηκα μάλιστα πως θα είχε εξελιχθεί ο τελικός αν ο Κολάροφ και ο Δημητρόφ δεν είχαν συλληφθεί από την ακτοφυλακή της Ρουμανίας και είχαν καταφέρει να πάνε στο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Πάντως, με τις μαλακίες του μπαμπά, έχασα όλη την κληρονομιά.

Κι εμείς τα παιδιά τι φταίμε για όλα αυτά; Από εσάς τους μεγάλους ξεκίνησε το πρόβλημα! Η Νέα Οικονομική Πολιτική του Μπουχάριν απογείωσε τους δείκτες χρήσης και κατανάλωσης αγαθών στη Σοβιετική Ένωση. Αν δεν εφάρμοζε ο Στάλιν την αναγκαστική αγροτική κολεκτιβοποίηση, μπορεί ο Ματεράτσι να είχε γίνει χορευτής κλασικού μπαλέτου και ο Ζιντάν να σήκωνε το κύπελλο.

Ναι, σε σας μιλάω! Κουφοί είστε; Γιατί δεν απαντάτε; Α, ξέχασα πως τα γραπτά δεν ακούγονται!

Δεν γεννιέται κανείς έτσι ξαφνικά μαλάκας. Στην πορεία γίνεται. Όχι δηλαδή για να μη νομίζετε πως μας χτύπησε καμιά ίωση μαλακίας.

Εσείς την εισάγατε τη μαλακία – γιατί δεν κλείνατε τα σύνορα να γίνουμε Κούβα να μη μπορεί να μπει μέσα; Την εισάγατε μαζί με τις ακριβές μπανάνες και τα τίμπερλαντ. Μαζί με τους υπολογιστές – αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου. Τέλος, μαζί με την αλλοδαπή ανεκπαίδευτη καμαριέρα. Πολύ προβληματική αυτή η καμαριέρα. Ποτέ δεν πετυχαίνει τον καφέ όπως τον πίνω, ενώ τώρα τελευταία που έχω κάτι χοντρές σηκωμάρες, δεν κάθεται με τίποτα να την πηδήξω. Τι την πληρώνεις την καριόλα ρε πατέρα;

Θα σας θέσω κάποιες ερωτήσεις κι αν έχετε αρχίδια, απαντήστε μου.

Πείτε μου, αν έχετε τον Θεό σας, πότε καθίσαμε στον καναπέ με τις ώρες σαν τους «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας»; Πότε ακούσατε τους προβληματισμούς μας; Για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, την τρύπα του όζοντος; Για τα καυλόσπυρα, τα αφροδίσια νοσήματα, την πρόωρη εκσπερμάτιση, τους πολλαπλούς οργασμούς;

Πότε καθίσαμε στον καναπέ να μιλήσουμε για τις μαύρες τρύπες του Διαστήματος; Έστω, για τη Νανοτεχνολογία!

Πότε τρέξαμε στη φύση όπως ο Λάκης Κομνηνός και η Έλενα Ναθαναήλ;

Αφήστε, εγώ θα σας πω, γιατί από τζαζεμένο παιδί μαθαίνεις την αλήθεια!

Ποτέ! Με ακούτε; Ποτέ! Κάποτε όμως γινόνταν αυτά τα πράγματα. Στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν θαλάσσιος ελέφαντας και τα θυμάμαι. Ξέρετε πότε γίνονταν; Τότε που οι άνθρωποι ήταν φτωχοί αλλά τίμιοι. Μπορεί να έκαναν το σκατό τους παξιμάδι και να βρώμαγε το χνώτο τους από την πείνα, αλλά αράζανε στους δεκάδες καναπέδες που είχαν και συζητούσαν με τα παιδιά τους για την Αστροφυσική.

Μπορεί να μην είχατε να φάτε αλλά ξέρατε τ’ αστέρια και τους γαλαξίες απέξω κι ανακατωτά.

Σήμερα εγκλωβίσατε το υποκείμενο στην οριακή υπερβατική εμπειρία. Αδιαφορήσατε για τη διαλεκτική και προσχωρήσατε αδιαμαρτύρητα στην υλικότητα, διατηρώντας μια εξωτερική σχέση με την Ιστορία, επειδή θεωρήσατε πως ο ιδιωτικοποιημένος άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει στο φαντασιακό του με μια ψυχή που έχει χάσει τα κοινωνικά της θεμέλια. (Τα γράφω έτσι απλά για να με καταλαβαίνετε όλοι.)

Τώρα έχετε άλλες ανάγκες. Και να οι κουρσάρες και τα Armani. Και να τα χρέη και οι υπερδανεισμοί. Και να οι κοκότες πολυτελείας και οι ζιγκολό. Οι παρτούζες και τα τσιμπουκώματα. Τα τραβεστί και οι κωλομπαράδες.

Ψέματα λέω; Αν λέω, να με κάψει ο Θεός! Κάτσε, έχω καλύτερο όρκο. Αν λέω ψέματα, να μη σώσω να ξαναδιαβάσω την «Ελευθεροτυπία»!

Αλήθεια δεν είναι πως όπου σταθείτε κι όπου βρεθείτε μιλάτε για λεφτά, ναρκωτικά και γκόμενες; Κι όλ’ αυτά μπροστά μας! Να καυλώνουμε με τις περιγραφές των Ρωσίδων αλλά να μη μας δίνετε μεζέ! Να γουστάρουμε μια γραμμή κόκα για να στανιάρουμε και να μας αφήνετε πάντα στεγνούς! Γιατί δεν μιλάτε μπροστά μας για θέματα που μπορούμε να συζητήσουμε κι εμείς; Γιατί δεν μιλάτε για την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού; Γιατί δεν μιλάτε για τις εφημερίδες που κατάντησαν χωματερές συνειδήσεων;

Αχ άρρωστοι γονείς, που κατοικείτε στην ελληνόφωνη μπανανία βυθισμένοι στη λήθη! Αχ, γονείς λωτοφάγοι, μνηστήρες της Πηνελόπης, Σπαρτιάτες χωρίς ασπίδα, Αργοναύτες χωρίς δέρας, βούρδουλας που σας χρειάζεται. Πέστε μου, για να μην πάρω ανάποδες και σας γαμήσω τα πρέκια, πότε καθίσαμε ήρεμα στα γόνατά σας, έτσι για να γνωριστούμε καλύτερα και να μας διαβάσετε ένα βιβλίο του Ντεριντά, του Μπαρτ, έναν Φουκώ βρε αδερφέ; Ένα παραμύθι όπως αυτά που διάβαζε η γιαγιά σας σε σας – την «Ποιητική» του Αριστοτέλη, για παράδειγμα. Ποτέ, ναι ποτέ! Μας ακούτε μουνόπανα; Ποτέ!

Μας εκπαιδεύσατε να ζούμε σ’ έναν ακαλαίσθητο και αντιπνευματικό κόσμο με φρικτή αισθητική. Αλλά τώρα που ήρθε η ώρα να μας κοιτάξετε στα μάτια κάνετε πως δεν μας ξέρετε.

Για τ’ όνομα του Θεού, τόσος εγωισμός πια; Που είναι οι ευαισθησίες σας μα τον Άγιο Δημήτρη; Που είναι η στοργή σας μα τον Άγιο Γιώργη; Που είναι η αγάπη σας μα την Αγία Αθανασία;"


(Πιτσιρίκο αν δεν το δημοσιεύσεις, θα σου γαμήσω την Παναγία!)


ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

13 ετών, δυο μηνών και πέντε ημερών

Μαθητής Α΄ τάξη Γυμνασίου Πυρηνικής Φυσικής

Χάρβαρντ



Ο πιτσιρίκος αφιερώνει το κύριο θέμα του σε μια γνήσια και τολμηρή φωνή ενός παιδιού, γιατί είναι απάντηση σε πολλά από τα ερωτήματα που έχουν προκύψει αυτές τις μέρες γύρω κυρίως από τη λέξη «μαλακία».

Αγαπητές αναγνώστριες, έλαβα την επιστολή του μικρού Σεραφείμ πριν από δέκα μέρες. Δεν τολμούσα να τη δημοσιεύσω μέχρι που είδα το καταπληκτικό πρωτοσέλιδο της «Ελευθεροτυπίας». Αποφάσισα κι εγώ με τη σειρά μου να μιμηθώ την καλή εφημερίδα και να δώσω το λόγο στα παιδιά. Τέτοια παιδιά αποδεικνύουν πόσο δίκιο έχει η κυβέρνηση όταν υποστηρίζει πως διαθέτουμε σπουδαία Παιδεία.