Και στον τελικό θα γίνει της πουτάνας

Την Τετάρτη 10 Μαΐου θα διεξαχθεί στο Ηράκλειο ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Ο αγώνας επρόκειτο να διεξαχθεί στις 6 Μαΐου αλλά εκείνη την ημέρα έχει προγραμματιστεί ανοικτή συγκέντρωση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ στο Πεδίο του Άρεως, με αποτέλεσμα η Αστυνομία να μη μπορεί να στείλει αστυνομική δύναμη στην Κρήτη και να υπάρχει κίνδυνος ο τελικός να γίνει χωρίς να πέσει ξύλο από τα ΜΑΤ, σπάζοντας έτσι μια παράδοση δεκαετιών.
Αν, εκτός από εμένα, αγαπάς και τα άλλα ζώα, χάιδεψε τον

Η ουσία

Spi_Der & πιτσιρίκος

To μεγαλοφυές blog του Spi_Der εδώ.

Δηλώσεις

«Ατυχή από πολιτικής και απαράδεκτη από θεσμικής πλευράς» χαρακτήρισε ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος την αναφορά της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις περί «Βόρειας Κύπρου». Παρόμοιες δηλώσεις έγιναν και από άλλους πολιτικούς και βέβαια όλα αυτά είναι για εσωτερική κατανάλωση. Στην πραγματικότητα, όλοι τους είναι ανακουφισμένοι που στην αναφορά της στα κατεχόμενα η κ. Ράις έκανε λόγο για «Βόρεια Κύπρο» και όχι για «Νότια Τουρκία».

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Βαγγέλης Μεϊμαράκης, με αφορμή την επίσκεψη της Κοντολίζα Ράις, δήλωσε πως «δεν μας ζητήθηκε από τους Αμερικανούς η χρήση της Σούδας». Η διευκρίνιση κρίνεται περιττή, γιατί σιγά να μην ασχολούνται με τέτοιες λεπτομέρειες οι Αμερικανοί – κανείς δεν ζητάει κάτι όταν γνωρίζει εκ των προτέρων πως το αίτημά του θα γίνει αποδεκτό. Ούτε για τη βάση του Γκουαντάναμο ρωτάνε την Κούβα – τη χρησιμοποιούν ούτως ή άλλως.

Το ένα τ' άλογο να είναι πλούσιο

Στην Αθήνα βρέθηκε η Αθηνά Ωνάση μαζί με τον Βραζιλιάνο σύζυγό της Αλβάρο Αλφόνσο ντε Μιράντα Νέτο. Σκοπός του ταξιδιού τους ήταν η προώθηση της διαδικασίας ελληνοποίησης του Αλβάρο, ώστε να ενταχθεί στην εθνική ομάδα ιππασίας και να αγωνισθεί στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου με τα ελληνικά χρώματα, για να στείλουμε για μια ακόμα φορά το αγνό μήνυμα του Ολυμπισμού στα πέρατα της οικουμένης.
Αν, εκτός από εμένα, αγαπάς και τα άλλα ζώα, χάιδεψε τον

One way ticket

Η Boeing και η Airbus, σε μια προσπάθεια να αυξήσουν την χωρητικότητα των επιβατικών αεροσκαφών, προτείνουν στις αεροπορικές εταιρείες την προσθήκη θέσεων μόνο για όρθιους επιβάτες στα αεροπλάνα. Οι θέσεις ορθίων θα έχουν καθίσματα που μοιάζουν με τα στασίδια των εκκλησιών, ώστε να ακουμπούν οι επιβάτες οι οποίοι καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσεως θα ψέλνουν τον Ακάθιστο Ύμνο.


Οι όρθιοι επιβάτες θα είναι δεμένοι χειροπόδαρα κατά τη διάρκεια της πτήσης, ενώ πριν από την απογείωση θα τους γίνεται προληπτικά κλύσμα και θα τους τοποθετούνται πάνες ακράτειας ώστε να αποφεύγονται τα άσκοπα πηγαινέλα στην τουαλέτα. Το φαγητό και το ποτό θα τους χορηγείται με ορό και όταν μουδιάζουν από την ορθοστασία οι αεροσυνοδοί θα τους γυρνάνε ανάποδα για να κυκλοφορήσει το αίμα.

Σε μια προσπάθεια να αυξήσουν τα κέρδη τους, κάποιες αεροπορικές εταιρείες σκέφτονται να τοποθετήσουν καθίσματα και στα φτερά του αεροπλάνου. Η κίνηση αυτή θα προσελκύσει και όσους πάσχουν από κλειστοφοβία και απέφευγαν μέχρι τώρα τα αεροπλάνα.

Παράλληλα υπάρχει η σκέψη να καταργήσουν και τους πιλότους και τις αεροσυνοδούς που αφενός κοστίζουν ένα σωρό λεφτά και αφετέρου πιάνουν χώρο. Τα αεροπλάνα θα πετάνε τηλεκατευθυνόμενα και οι επιβάτες θα τρώνε και θα πίνουν αυτά που έχει φέρει ο καθένας από το σπίτι του.

Στο απώτερο μέλλον οι αεροπορικές εταιρείες σκέφτονται να καταργήσουν και τα αεροπλάνα επειδή καίνε πολλά καύσιμα ώστε να αυξήσουν κι άλλο τα έσοδά τους. Οι επιβάτες θα εκτοξεύονται από το ένα αεροδρόμιο στο άλλο από ειδικά κανόνια με πολύ φτηνό εισιτήριο που θα περιλαμβάνει και τα έξοδα της κηδείας.

Με το δίκιο του

Δεν θα πρέπει να νιώσουμε έκπληξη, αν δούμε τον πρόεδρο του Συνασπισμού Αλέκο Αλαβάνο να τάσσεται ολόψυχα στο πλευρό του προέδρου του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ.

Αυτή τη φορά η θέση του θα είναι απόλυτα δικαιολογημένη και ας μη βιαστεί κάποιος να αποδώσει τη στάση του προέδρου του συμπαθούς αυτού κόμματος στον αντιαμερικανισμό – αυτή τη φορά θα πρόκειται απλά για αντικομφορμισμό. Όπως όλοι γνωρίζουμε, ούτε οι Ιρανοί φοράνε γραβάτα…

Ντορολίζα

Επισκέφθηκε τελικά χτες την Αθήνα η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις και συναντήθηκε τόσο με τον Κώστα Καραμανλή, όσο και με την Ντόρα Μπακογιάννη. Για μέρες η ημερομηνία άφιξης της κ. Ράις στην Ελλάδα αποτελούσε μυστικό και κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο.

Τα πράγματα ξεκαθάρισαν, αφού εκ των υστέρων μάθαμε πως χτες επισκέφτηκε την Ελλάδα και η Αθηνά Ωνάση με τον Βραζιλιάνο σύζυγό της. Λαμβάνοντας υπόψη τον τρόπο με τον οποίο αξιολογούν τα ΜΜΕ της χώρας μας τις ειδήσεις, είναι ολοφάνερο πως η χτεσινή επίσκεψη της κ. Ράις ήταν αντιπερισπασμός για να περάσει απαρατήρητη η επίσκεψη της Αθηνάς από τα τηλεοπτικά κανάλια.

Ελλήνων Πάσχα

Η Αγιοταφική Αδελφότητα πραγματοποίησε το Μεγάλο Σάββατο την τελετή Αφής του Αγίου Φωτός στα Ιεροσόλυμα. Η τελετή έγινε μέσα σε κλίμα κατάνυξης, ευλάβειας και ιερού δέους με τα μπουνίδια, τα κλωτσίδια και τις χριστοπαναγίες μεταξύ των πιστών να στέλνουν το μήνυμα της Αγάπης και της Ορθοδοξίας στη χριστιανοσύνη, ενώ οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα - ντινγκ ντονγκ!

Για μια ακόμα φορά το Άγιο Φως άναψε με αναπτήρα από ελληνικά χέρια, αυτά του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλου, γεγονός που έκανε τους Αρμένιους, τους Ούνους και τους Μογγόλους ιερείς να σκυλιάσουν από το κακό τους και να παλεύουν με τα σπαρματσέτα. Οι προσκυνητές φώναζαν «άξιος, άξιος» για τον Θεόφιλο, αλλά έτσι φώναζαν τόσα χρόνια και για τον Ειρηναίο και τις είδαμε κι αυτουνού τις πομπές του.


Το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου το Άγιο Φως έφτασε στην Αθήνα με ειδική πτήση της Ολυμπιακής και το συνόδευαν ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου, διπλωμάτες του υπουργείου Εξωτερικών, τσολιάδες της Προεδρικής Φρουράς, άνδρες της ΕΥΠ, άνθρωποι του παρακράτους, χορεύτριες του χορού της κοιλιάς και βατραχάνθρωποι της Πολεμικής Αεροπορίας. Το Άγιο Φως, αφού έγινε δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους, επιβιβάστηκε σε μια Mercedes SLK και μεταφέρθηκε στο Μετόχι του Πανάγιου Τάφου κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας γιατί υπήρχαν πληροφορίες πως διάφοροι αντίχριστοι παραμόνευαν για να του κάνουν φου και να το σβήσουν, για να μη γίνει τελικά η πολιτιστική επανάσταση στη χώρα.

Στη συνέχεια, το Άγιο Φως μεταφέρθηκε ως και τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας με λαμπαδηδρομία. Συγκινητικές ήταν οι σκηνές που διαδραματίστηκαν στη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, όταν ο Ότο Ρεχάγκελ πέρασε το Άγιο Φως στον Κώστα Λαλιώτη κι αυτός με τη σειρά του το μεταλαμπάδευσε στον Απόστολο Βαβύλη. Το συγκεντρωμένο πλήθος κρατούσε την ανάσα του γιατί δεν ήξερε ποιος θα είναι ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος και ξέσπασε σε ουρανομήκεις πανηγυρισμούς όταν διαπίστωσε πως αυτός δεν ήταν άλλος από τον Άγιο Βησσαρίωνα που αφού διέσχισε μερικά μέτρα έδωσε με ευλάβεια τη φλόγα στον Νίκο Παλαιοκώστα, τον καταζητούμενο κακοποιό που έκανε μια ειδική εκτός προγράμματος εμφάνιση λόγω της σημαντικότητας του γεγονότος.

Σε παράλληλους εορτασμούς σε όλη τη χώρα οι πιστοί με κατάνυξη, δέος και ευλάβεια το είχαν ρίξει στο χαβαλέ, χτυπώντας τα στασίδια και κουνώντας τους πολυέλαιους, ενώ οι παπάδες, εκτός από τα γνωστά Ευαγγέλια, διάβασαν και το Ευαγγέλιο του Ιούδα, του Βούδα και του Κώστα Καλιακούδα. Για μια ακόμα φορά ξεχώρισαν οι χαλκουνάδες , οι οποίοι έκαναν τη νύχτα μέρα και παρ’ όλες τις απαγορεύσεις κόντεψαν να ανατινάξουν το Αγρίνιο, το οποίο είναι τόσο άσχημο που καλό θα του έκαναν τελικά.

Τα χαλκούνια είναι ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στην Τουρκοκρατία και δυστυχώς κανείς δεν παίρνει το θάρρος να πει στους κατοίκους του Αγρινίου πως οι Τούρκοι έφυγαν και άρα δεν συντρέχει λόγος πια να ακρωτηριάζονται μόνοι τους. Βέβαια καλύτερα έτσι, γιατί αν οι Αγρινιώτες μάθουν πως οι Τούρκοι έφυγαν, θα αρχίσουν να έχουν απαιτήσεις, άσε που θα πρέπει να καταργηθεί ο κεφαλικός φόρος και η δεκάτη.

Στο Βροντάδο της Χίου οι πυρομανείς κάτοικοι επίσης δεν έχουν πληροφορηθεί την αποχώρηση των στρατευμάτων του Ιμπραήμ και του τουρκικού στόλου, με αποτέλεσμα να παίζουν ρουκετοπόλεμο αναμεταξύ τους, ενώ στην Κέρκυρα οι κάτοικοι πετάνε στάμνες από τα παράθυρα κι όποιον πάρει ο Χάρος. Αυτό το έθιμο έχει τις ρίζες του στην Ενετοκρατία και με αυτόν τον τρόπο οι Κερκυραίοι πενθούν την αποχώρηση των Ενετών που δυστυχώς αντικαταστάθηκαν από τους Έλληνες και όχι από τους Τούρκους που θα ήταν μια καλή λύση.

Ο Τόλης Βοσκόπουλος μπερδεύτηκε κι αντί να πετάξει τη στάμνα πέταξε την κορούλα του από το παράθυρο, αλλά ευτυχώς η Άντζελα Γκερέκου το έχει δεμένο το παιδί με λάστιχο για να μην της το κλέψουν κι έτσι οι τουρίστες είδαν μια ωραία επίδειξη bunjee jumping και το παιδί τη γλίτωσε με μερικούς μώλωπες. Στην υπόλοιπη χώρα οι κάτοικοι το είχαν ρίξει στις μπαλωθιές, στους σαϊτοπόλεμους και στις εκρήξεις για να ξεχαρμανιάσουν, αλλά κυρίως για να ανεβάσουν κι άλλο το ποσοστό αναπηρικών συντάξεων στη χώρα και να μην κινδυνεύει η πρωτιά μας στο βιβλίο Guiness.

Ανήμερα το Πάσχα οι πιστοί έστησαν ένα τρικούβερτο γλέντι από τη μιαν άκρη της χώρας ως την άλλη κι έτρωγαν σαν τα ζώα, έτσι ώστε όσοι γλίτωσαν από τα βεγγαλικά να πάνε από υψηλή χοληστερίνη. Στο Πέραμα οι κάτοικοι παρόλη τη φτώχεια τους γιόρτασαν το μήνυμα της Ανάστασης του Θεανθρώπου, αλλά και την παραμονή του Ριβάλντο στον Ολυμπιακό με το συμβολικό ποσό των 4 εκατομμυρίων ευρώ.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι πολιτικοί αρχηγοί πήραν σβάρνα τα στρατόπεδα για να βρεθούν κοντά στους στρατευμένους νέους της πατρίδας μας και να τσουγκρίσουν μαζί τους κόκκινα αυγά αλλά βασικά για να τους τα κάνουν τσουρέκια. Όσοι έχουν κάνει τη θητεία τους θα θυμούνται με πόση λαχτάρα περιμέναμε όλοι να έρθει το Πάσχα για να τσουγκρίσουμε το αυγό μας με το αυγό του υπουργού Άμυνας. Κάποιοι παρέτειναν τη θητεία τους για να μπορέσουν να ζήσουν μια τέτοια στιγμή.

Χριστός Ανέστη!

Μεγάλο Σάββατο. Μας βάλανε στο λεωφορείο γύρω στις 9 το βράδυ. Τριάντα ναύτες με στολές παρελάσεως και τα όπλα στα χέρια. Άσπρη ζώνη, γκέτες και το καλό καπέλο -το δεύτερο.

Γυαλισμένοι, ξυρισμένοι. Τηλεγραφητές στον Παλάσκα τους τελευταίους τρεις μήνες. Όλη μέρα μαζί στα θρανία, στις αγγαρείες, στις σκοπιές. Τσακωμοί κι αγάπες, νεύρα και συντροφικότητα, κλάματα και γέλια Σε τρεις μέρες έβγαιναν οι μεταθέσεις. Άλλοι στα αντιτορπιλικά και άλλοι στην πλατεία Κλαυθμώνος. Την επομένη, ανήμερα του Πάσχα έπρεπε να σερβίρουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους άλλους επίσημους και θα έπρεπε να ξυπνήσουμε από τις 5 το πρωί. Πρώτα όμως θα έπρεπε να πάμε ως τιμητικό άγημα σε μια εκκλησία.

Στο Χαϊδάρι ήταν; Δεν θυμάμαι. Το πούλμαν έφτασε στο ναό, σβήσαμε τα τσιγάρα, βγήκαμε και παραταχτήκαμε στον περίβολο του ναού με τα όπλα παρά πόδας. Ο κόσμος άρχισε να έρχεται φορώντας τα καλά του . Οικογένειες, ζευγάρια, γριούλες μόνες τους. Τα παιδιά μας κοιτούσαν με θαυμασμό. Μια απάτη είναι γλυκά μου, θα το καταλάβετε άμα μεγαλώσετε. Στην Κύπρο, που έπρεπε να ματώσουμε...

Τα πόδια αρχίζουν να μουδιάζουν κι εμείς πότε κάναμε «παρουσιάστε», πότε «παρά πόδας». Δεν θυμάμαι πότε κάναμε «παρουσιάστε» - μάλλον όταν ερχόταν κάποιος επίσημος. Η Ανάσταση πλησίαζε κι εμείς ήμασταν με τα όπλα στα χέρια. Ποιος μαλάκας τα έχει επινοήσει αυτά τα κόλπα;

Ο παπάς λέει το «Χριστός Ανέστη», ο αξιωματικός φωνάζει «παρουσιάστε αρμ». Κανείς δεν του έδωσε σημασία γιατί υποσυνείδητα λειτούργησε η δύναμη της συνήθειας τόσων χρόνων. Αρχίσαμε να φιλάμε ο ένας τον άλλον, οι γραμμές διαλύθηκαν και τα όπλα χτυπούσαν μεταξύ τους - φιλιόντουσαν κι αυτά.

«Χριστός Ανέστη».
«Αληθώς ο Κύριος».
«Άντε και καλοί πολίτες».
«Καλοί πολίτες ρε συ».

Ο αξιωματικός γύρισε να μας κοιτάξει και κόντεψε να τρελαθεί. Τριάντα ναύτες να φιλιούνται μεταξύ τους.

«Τι κάνετε εκεί ρε μαλακισμένα; Στις θέσεις σας γρήγορα! Παρουσιάαααστεεεε αρμ!»

Εντάξει, παρουσιάσαμε. Μετά τον φιλήσαμε κι αυτόν.



Αυτό το παλιότερο κείμενο είναι αφιερωμένο με όλη μου την αγάπη στους συμπατριώτες μου στη Ζάκυνθο που εδώ και είκοσι μέρες δοκιμάζονται από τους συνεχείς σεισμούς. Ευχαριστώ τους αναγνώστες από το νησί που είχαν την καλοσύνη να επικοινωνήσουν.

Shake!

Ζάκυνθος
Του Νιόνιου Νιονιάκη

Θέλετε να μάθετε τι ακριβώς συμβαίνει στην Ζάκυνθο; Θα το γράψω όσο πιο απλά μπορώ : αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή δεν κάνει σεισμό.

Στο φέρι μπόουτ ευτυχώς κουνούσε κι όταν πατήσαμε στην ξηρά ήμασταν προετοιμασμένοι. Δυο μέρες μετά μερικοί ακόμα ρωτούν : "Φτάσαμε;".

Μπορούμε να πούμε πως φέτος στη Ζάκυνθο γίνεται "Ανάστα ο Κύριος".

Πάντως με τη Φύση δεν μπορεί να τα βάλει κανείς. (Ούτε με τις τράπεζες).

Λέγεται πως τα σκυλιά λόγω ενστίκτου γαβγίζουν πριν γίνει σεισμός. Στη Ζάκυνθο που κάνει ένα σεισμό κάθε μισή ώρα κάτι τέτοιο θα ήταν ενοχλητικό, οπότε τα σκυλιά εδώ έχουν πάει ένα βήμα παραπέρα : παίρνουν το φακό και τη σφυρίχτρα τους και κάθονται κάτω από το τραπέζι.


συνεχίζεται

Πρώτα σούβλα, μετά Αμερική

Τις διακοπές του Πάσχα απολαμβάνουν από την Πέμπτη οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού. Η τελευταία προπόνηση διεξήχθη μέσα σε πανηγυρικό κλίμα και κατά τη διάρκειά της οι παίκτες έκαναν σουτάκια και αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου. Αμέσως μετά το τέλος της προπόνησης ο πρόεδρος της ομάδας Σωκράτης Κόκκαλης μοίρασε στους παίκτες αρνιά και χαζογκόμενες από τη μπουτίκ του Ολυμπιακού.
Αν, εκτός από εμένα, αγαπάς και τα άλλα ζώα, χάιδεψε τον

Κατάνυξη

Μεγάλη Τετάρτη, ο Ιησούς εχάθη. Μιας και εχάθη ο Ιησούς, ας χαθώ κι εγώ για μερικές μέρες σε ένδειξη συμπαράστασης. Φεύγω στη Ζάκυνθο για σεισμούς. Οι συνεχείς σεισμοί είναι ευλογία γιατί σου θυμίζουν διαρκώς πως δεν πρέπει να παίρνεις τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά.

Θα πρέπει σε πέντε μέρες να συγγράψω πέντε μυθιστορήματα των 500 σελίδων το καθένα, ενώ παράλληλα θα έχω συζητήσεις με τους τοπικούς άρχοντες για το που θα τοποθετηθεί το άγαλμά μου. Την Μεγάλη Παρασκευή, στην επέτειο της Επαναστάσεως, θα δώσω και μια μεγάλη συναυλία που θα ηχογραφηθεί και θα κυκλοφορήσει σε ιπτάμενο δίσκο. Τα έσοδα θα διατεθούν για την αποπεράτωση του Καιάδα.

Η παρέα φέτος είναι μικρή, μόνο δώδεκα άτομα. Βέβαια ο μόνος blogger είμαι εγώ. Οι υπόλοιποι είναι κανονικοί άνθρωποι. Αυτοεξυπηρετούνται δηλαδή.

Αγαπητοί αναγνώστες, σας ζηλεύω γιατί έχετε την δυνατότητα να διαβάζετε τα κείμενα μου. Κι εγώ τα διαβάζω αλλά δεν είναι το ίδιο γιατί εγώ τα γράφω, οπότε τα ξέρω από πριν. Δεν μπορώ να νιώσω αυτήν την άγρια ηδονή που νιώθετε εσείς όταν διαβάζετε ένα κείμενό μου και ευγνωμονείτε τον Θεό που σας έφερε σ’ αυτόν τον κόσμο για να μπορείτε να με διαβάζετε. Μακάρι να αξιωθώ κι εγώ μια μέρα να βρεθώ στη θέση σας και να μπορώ να με διαβάζω χωρίς να ξέρω από πριν τι έχω γράψει.

Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να σταματήσετε να αγοράζετε μαζικά το βιβλίο μου και να το κάνετε δώρο στους φίλους σας γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να με μάθουν και να με διαβάζουν όλοι, με αποτέλεσμα να χάσω αυτή τη μοναδικότητα που με ξεχωρίζει από την πλέμπα.

Σκέφτομαι πως αν γίνει κανας μεγάλος σεισμός στη Ζάκυνθο και θαφτώ κάτω από τίποτα μαντολάτα, θα γίνω κι εγώ θρύλος σαν τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Καυλοπυρέσσουσες κορασίδες με εφαρμοστά μπλε μπλουζάκια, που θα αφήνουν τις υπερμεγέθεις θηλές τους να διαγράφονται καθαρά, θα ορμάνε στα βιβλιοπωλεία και θα σπάνε τις βιτρίνες για να αρπάξουν το βιβλίο. Τα blogs θα γίνουν τρελή μόδα και θα κυκλοφορήσουν τρεις χιλιάδες βιβλία από bloggers, οι οποίοι θα πίνουν νερό στο όνομά μου.

Σας εύχομαι καλή Ανάσταση, καλή επανάσταση, καλή γκομενοκατάσταση, ή ό,τι άλλο γουστάρετε τέλος πάντων. Με μέτρο τα μελομακάρονα γιατί έρχεται και καλοκαίρι.

Θα συνεχίσω βέβαια να είμαι στις επάλξεις της ενημέρωσης. Βζζζζζζζζζζζζζζζ....

Άξιον εστί

Μικρή μου φάνηκε η εκκλησία τις τελευταίες φορές που βρέθηκα εκεί. Δεν μίκρυνε η εκκλησία, εγώ μεγάλωσα. Δεν μπορώ να κρυφτώ πια πίσω από τον θείο και τη θεία. Φαίνομαι. Άλλωστε δεν ζουν πια.


Τη Μεγάλη Εβδομάδα την περνούσαμε κυρίως στο γυναικωνίτη του Αγίου Νικολάου. Καμιά δεκαριά χαμίνια με κοντά παντελονάκια. Το αγαπημένο μας παιχνίδι ήταν να πετάμε χαρτάκια στους καραφλούς. Γυάλιζαν οι φαλάκρες τους από τις φωταψίες της εκκλησίας και ήταν μεγάλη πρόκληση. Πετούσαμε τα χαρτάκια και μετά σκύβαμε για να μην φαινόμαστε. Όταν κάποιος μπάρμπας μας έπαιρνε χαμπάρι και προσπαθούσε να έρθει επάνω να μας δείρει, καθόμασταν όλοι μαζί πίσω από την πόρτα για να μην μπορεί να μπει μέσα. Μας έβριζε λίγο, μετά θυμόταν πως βρισκόταν μέσα σε εκκλησία – αν και οι Ζακυνθινοί δεν καταλαβαίνουν από τέτοια πράγματα - και έφευγε. Μια φορά σφήνωσε η πόρτα και δεν άνοιγε με τίποτα. Πήρε φόρα ο αδελφός μου και την γκρέμισε κανονικά. Αφήσαμε την ξεχαρβαλωμένη πόρτα πίσω μας και πήγαμε να παίξουμε μπάλα στην κατηφόρα, ενώ μέσα ο παπάς έψελνε.

Δεν θυμάμαι να μας υποχρέωναν να πάμε στην εκκλησία. Μάλλον πηγαίναμε επειδή πήγαιναν και όλοι οι άλλοι. Που αλλού να πας; Ήταν φοβερό υπερθέαμα πάντως. Σταυροί, Επιτάφιοι, εξαπτέρυγα, λαμπάδες, στρακαστρούκες. Ο ξάδελφός μου ήταν παπαδάκι και τον κοροϊδεύαμε, αλλά πάντα είχε πιο καλό χαρτζιλίκι από εμάς. Τον τραβούσε ο παπάς μαζί του από δω κι από κει σε αγιασμούς και ευχέλαια και πάλι καλά που δεν του έμεινε κανα κουσούρι. Φανερό εννοώ, γιατί κατά τ’ άλλα είναι όλος ένα κουσούρι.

Δίπλα στο σπίτι του θείου και της θείας έμενε ο κυρ Αντώνης και η κυρία Αθηνά. Ο κυρ Αντώνης ήταν λεβεντάνθρωπος και έψελνε καταπληκτικά. Είχε μια άσπρη φοράδα και μια φορά με ανέβασε μόνο μου πάνω της και πήγαινα γύρω-γύρω στο χωράφι, ενώ αυτός κρατούσε το άλογο από το χαλινάρι. Εγώ ήθελα να κάνω καουμπόικα και να πηδάω τους φράχτες με την Αστραπή – δεν θυμάμαι το όνομα του αλόγου- για να ξεφύγω από τους Ινδιάνους που με κυνηγούσαν για να μου πάρουν το σκαλπ αλλά δεν με άφησε, οπότε κι εγώ το έκανα με τη φαντασία μου.

Η κυρία Αθηνά ήταν μια πολύ γλυκιά γυναίκα που της άρεσε το κρασάκι – κούτσαινε λίγο. Είχε πολύ μεγάλα βυζιά και μου άρεσαν πολύ. Με άφηνε να τα πιάνω και να τα τινάζω πέρα δώθε. Γελούσε πολύ όταν το έκανα αυτό, αλλά κι εγώ δεν θυμάμαι πιο χαρούμενες στιγμές στην παιδική μου ηλικία απ’ αυτές. Ένα βράδυ που με πονούσε το δόντι μου πήδησα τον φράχτη και πήγα στο δικό τους σπίτι. Νόμιζα πως αν με πάρει αγκαλιά θα μου περάσει. Κοιμόντουσαν βαριά και λυπήθηκα να τους ξυπνήσω, οπότε πήγα στο δωμάτιο των κοριτσιών - είχαν δυο κόρες – και ξάπλωσα ανάμεσά τους. Μύριζαν πολύ ωραία και μου πέρασε ο πονόδοντος. Από τότε κάθε βράδυ πηδούσα τον φράχτη και κοιμόμουν μαζί τους.

Είχαν και μια προβατίνα, την Αλέκα. Για την ακρίβεια δεν ήταν η «Αλέκα» αλλά η «Αλέκα μου». Την αγαπούσα πάρα πολύ. Ένα απόγευμα πήγα να βρω την Αλέκα αλλά στη θέση της ήταν ένα άλλο πρόβατο, εντελώς γουλί. Προσπαθούσαν να με πείσουν πως είναι η Αλέκα μου και πως απλά την είχε κουρέψει ο κυρ Αντώνης, αλλά ήμουν απαρηγόρητος. Ως και η Αλέκα με κοιτούσε με απορία. Εκείνο το απόγευμα ήταν εντελώς τραυματικό γιατί ξαφνικά ξέσπασε μια μπόρα και κάποια στιγμή διαπιστώσαμε πως το παπάκι της Σούλας, της μικρής τους κόρης, είχε εξαφανιστεί. Τρέξαμε όλοι μέσα στην καταρρακτώδη βροχή για να το βρούμε. Το βρήκε η Σούλα πνιγμένο στη ρίζα μιας ελιάς και έπεσε στα γόνατα μέσα στα χώματα με το κορμί της να τραντάζεται από τα κλάματα. Το θάψαμε όλοι μαζί μπροστά στο σπίτι συμμετέχοντας στο θρήνο της Σούλας, ενώ η βροχή συνέχιζε να πέφτει. Εγώ την καταλάβαινα πιο πολύ απ’ όλους γιατί λίγο καιρό πριν είχε πεθάνει ο Πεπίτο ένα χάμστερ που μου είχαν πάρει οι γονείς μου και τον χαμό του οποίου ακόμα δεν έχω ξεπεράσει. Μετά η κυρία Αθηνά για να διασκεδάσει την κατάσταση μας έφτιαξε τηγανίτες με ζάχαρη και μας πέρασε λίγο.

Η Χρυσή, η μεγάλη τους κόρη, ερωτεύθηκε ένα παιδί, τον Νίκο, και βλέπονταν κρυφά. Τα πράγματα γίνονταν ως εξής : περιμέναμε όλοι να φύγει ο κυρ Αντώνης για να πάει στο καφενείο και κάναμε σαν να μη τρέχει τίποτα. Τότε έπεφτε σύρμα και ερχόταν ο Νίκος. Η κυρία Αθηνά πήγαινε να κάνει τις δουλειές στην κουζίνα κι εγώ με τη Σούλα και τον αδερφό μου πηγαίναμε βόλτα μέσα στα λιοστάσια. Αυτά γίνονταν αυτόματα και απορώ ακόμα πως τόσο μικρά παιδάκια επιδεικνύαμε τέτοια διακριτικότητα. Βέβαια στη βόλτα όλο για τη Χρυσή και τον Νίκο μιλούσαμε και είχαμε φτιάξει μάλιστα ένα αστείο τραγουδάκι γι’ αυτούς που εγώ κάποια στιγμή θεώρησα καλό να αρχίσω να το τραγουδάω μπροστά στον γαμπρό, ο οποίος άρχισε να με κυνηγάει με τις πέτρες. Φυσικά όσο καταλάβαινα πως τον ενοχλούσε τόσο συνέχιζα, γιατί ενδόμυχα δεν του συγχωρούσα το γεγονός πως απασχολούσε τη Χρυσή, με συνέπεια αυτή να μην παίζει πια μαζί μας. Πριν μερικά χρόνια τον είδα τυχαία στη θάλασσα και δεν με πήρε χαμπάρι. Πήγα πίσω του κολυμπώντας κι άρχισα να του τραγουδάω εκείνο το τραγούδι. Κόντεψε να πνιγεί από τα γέλια και δεν νευρίασε καθόλου, αλλά αν μπορούσε ας έκανε κι αλλιώς – τώρα του ρίχνω δυο κεφάλια και θα τον τρέλαινα στις πατητές.

Την ημέρα του Πάσχα σουβλίζαμε όλοι μαζί στο σπίτι του θείου. Ερχόταν και ο πατέρας με τη μητέρα από την Αθήνα και πραγματικά ήταν γιορτή. Ο πατέρας ξυπνούσε από τα χαράματα και πάλευε με τις σούβλες. Σηκωνόμασταν κι εμείς και τον βοηθούσαμε. Βέβαια όταν μεγαλώσαμε λίγο κι αρχίσαμε να γαμπρίζουμε, παίρναμε σβάρνα τα κλαμπ μετά την Ανάσταση, με αποτέλεσμα να γυρνάμε σπίτι τα χαράματα και να ξυπνάμε μετά το μεσημέρι. Μας τραβούσε τα σκεπάσματα για να σηκωθούμε.

Θυμάμαι ένα Πάσχα που είχαν έρθει και ο θείος με τη θεία από την Θεσσαλονίκη. Από το σπίτι περνούσαν διάφοροι άνθρωποι εντελώς μεθυσμένοι – «κλόκα» λέμε στη Ζάκυνθο – οι οποίοι βλαστημούσαν, μετά ξαφνικά έψελναν το «Αι Γενεαί Πάσαι» και μετά έριχναν κι έναν Ζαμπέτα για να καλύψουν το θέμα απ’ όλες τις πλευρές. Έπαιρναν κι ένα μεζέ κι έφευγαν. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την έκφραση των Μακεδόνων συγγενών μας μπροστά σ’ αυτόν τον θίασο μεθυσμένων διερχομένων. Ο θείος Πάνος είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Πάντα διασκεδάζω όταν βλέπω πόση εντύπωση κάνουν οι Ζακυνθινοί σε φίλους μας από άλλα μέρη που επισκέπτονται το νησί. Παθαίνουν πλάκα οι άνθρωποι. Τους αρέσουν όμως.

Μετά οι γονείς μας έφευγαν κι εμείς μέναμε λίγες μέρες ακόμα μέχρι να τελειώσουν οι διακοπές του Πάσχα. Συνεχίζαμε τις αλητείες και κάναμε πλάτες στη Χρυσή και τον Νίκο που ζούσαν απερίσπαστοι τον έρωτά τους. Όλη μέρα στους αγρούς με μια φέτα ψωμί στο χέρι. Φυσικά τις σωματικές μας ανάγκες τις ικανοποιούσαμε στα χωράφια χωρίς να ντρεπόμαστε ο ένας τον άλλον. Όταν μετά από χρόνια διάβασα τον στίχο του Οδυσσέα Ελύτη «Άξιον εστί τα σκατά των παιδιών με την πράσινη μύγα» ήξερα πολύ καλά τι ήθελε να πει ο ποιητής.


Αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό, μέρες που είναι, και τις έγραψα.

Τζένιφερ – Τζιοβάνι - για πάντα στο λιμάνι!

Σε μεγάλους μπελάδες έχει βάλει τον Ολυμπιακό η συναυλία της Τζένιφερ Λόπεζ που θα γίνει στις 29 Απριλίου στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Οι άνθρωποι του Ολυμπιακού φοβούνται πως η παρουσία θεατών στον αγωνιστικό χώρο ίσως καταστρέψει τον χλοοτάπητα του γηπέδου, με αποτέλεσμα στον αγώνα με τον Ιωνικό που θα ακολουθήσει οι παίκτες να επηρεαστούν και να μην μπορέσουν οι οπαδοί να απολαύσουν το περίτεχνο παιχνίδι του Ταραλίδη και τα τακουνάκια του Ανατολάκη.

Αν, εκτός από εμένα, αγαπάς και τα άλλα ζώα, χάιδεψε τον

Αυτογνωσία

Ο Ολυμπιακός κατέκτησε ένα ακόμα πρωτάθλημα, δυο μάλιστα αγωνιστικές πριν τη λήξη του, αν και ηττήθηκε με 2-1 από τη Λάρισα. Μετά το τέλος του αγώνα, οι παίκτες του Ολυμπιακού για να το γιορτάσουν φόρεσαν μπλουζάκια που έγραφαν : "Ο Ολυμπιακός πρωταθλητής - Απρίλιος 2006. Σε αυτό το λιμάνι όλα τελειώνουν νωρίς". Πράγματι. Με πρώτο και καλύτερο το Champions League.

Ooh, ooh that smell

Ανέστειλαν τις κινητοποιήσεις τους οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα και ξεκίνησε η αποκομιδή των σκουπιδιών που έχουν κατακλύσει τον κόσμο όλο. Με δεδομένο πως αυτή την εποχή η ελληνική κυβέρνηση ασχολείται αποκλειστικά με την προώθηση της καριέρας της Άννας Βίσση, το πιθανότερο είναι πως τις συνομιλίες με τους απεργούς τις έκανε ο Γιάννης Πλούταρχος.

Αγαπητοί αναγνώστες, θέλοντας να συμβάλω κι εγώ με τις μικρές μου δυνάμεις στην κατάνυξη που μας πλημμυρίζει καθώς οδεύουμε προς την κορύφωση του Θείου Δράματος, αλλά κυρίως επειδή είναι μέρα για ούζα και αλητείες, σας παραπέμπω σε δυο παλαιότερα κείμενα μου από την ελληνορθόδοξη παράδοση :

Μια βραδιά στα μπουζούκια

Στην πόρτα σύρμα για κλειδί

Z

Τα πρωινά του Σαββάτου συνήθως πηγαίνω στα βιβλιοπωλεία. Παλιότερα, όταν ήμουν φοιτητής –το καλοκαίρι μεταξύ δευτέρας και τρίτης Δημοτικού φοίτησα στο Πανεπιστήμιο – πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα. Περνούσα από την «Εστία» στη Σόλωνος γιατί μου αρέσει το βιβλιοπωλείο αυτό, σελιδοσκοπούσα καμιά εκατοστή βιβλία, διάλεγα μερικά, τα σημείωνα σ’ ένα χαρτί και πήγαινα στην «Πρωτοπορία» για να τα αγοράσω.

Στην «Πρωτοπορία» ήταν πιο φθηνά – εκεί που στην «Εστία» θα αγόραζα τρία, στην «Πρωτοπορία» μπορεί με τα ίδια χρήματα να έπαιρνα και πέντε μερικές φορές. Σούφρωνα και τρία τέσσερα ακόμα κι έβγαινε η βδομάδα – είχαμε και προσάναμμα για το τζάκι.

Τα τελευταία Σάββατα κάνω τρελό πάρτι στα βιβλιοπωλεία. Μπαίνω μέσα σοβαρός-σοβαρός και περιφέρομαι τάχα μου αδιάφορος στο χώρο. Όταν εντοπίσω το βιβλίο του πιτσιρίκου – κάνει μπαμ λόγω χρώματος – το παίρνω στα χέρια μου κι αρχίζω να το ξεφυλλίζω με ενδιαφέρον. Μετά εντοπίζω τον πλησιέστερο πωλητή ή όποιον έχει την ατυχία να περνάει από δίπλα μου και τον πλακώνω στις ερωτήσεις.

«Συγνώμη, ποιος είναι αυτός;» «Είναι ένας blogger» «Blogger;» «Έχει blog» «Τι είναι blog;». Τέλος πάντων, αφού τον τρελάνω κανονικά, περνάω στο δεύτερο μέρος του σχεδίου. «Και πως είναι το όνομά του;» «Δεν ξέρω» «Τι εννοείτε;» «Γράφει με ψευδώνυμο» «Δεν μπορεί να μην ξέρετε εσείς!» «Δεν ξέρω» «Ελάτε τώρα!» «Μα δεν έχω ιδέα!» «Μήπως είναι κάποιος γνωστός;» «Τι να σας πω;». Τον βάζω και ψάχνει στο κομπιούτερ, ρωτάει τους άλλους υπαλλήλους, ρωτάει τον διευθυντή και στο τέλος τον απειλώ : «Αν δεν μου πείτε το όνομά του, δεν θα το αγοράσω». «Μα δεν το ξέρω, σας λέω!».

Κάπου εκεί τον κοιτάω με δυσπιστία, αφήνω το βιβλίο νευριασμένος και φεύγω. Το μόνο πρόβλημα είναι πως σε λίγο θα μου τελειώσουν τα βιβλιοπωλεία. Είμαι και λίγο …αξέχαστος ως φυσιογνωμία γιατί είμαι κοντός, χοντρός, καραφλός, άσχημος και με καμπούρα και δεν μπορώ να πάω στο ίδιο δυο φορές. Είχα μια εντύπωση πως τα βιβλιοπωλεία είναι πάρα πολλά, αλλά πρόσφατα έμαθα πως είναι μόνο διακόσια σε όλη την Ελλάδα και μαζί με τα βιβλιοχαρτοπωλεία φτάνουν τα χίλια εννιακόσια. Όταν εξαντλήσω τα βιβλιοπωλεία της Αθήνας, θα πάω στη Θεσσαλονίκη και ύστερα θα πάρω με τη σειρά τις πιο μικρές πόλεις. Μετά θα πάω στο εξωτερικό.

Το βρίσκω πολύ χαριτωμένο όλο αυτό. Όποιος είναι μαζί μου στη βόλτα στα βιβλιοπωλεία, την κάνει λαχείο. Τώρα το έχουν μάθει και οι φίλοι μου αυτό το κόλπο και το κάνουν κι αυτοί. Τις προάλλες, μια φίλη μου κόντεψε να τρελάνει ένα ολόκληρο κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας. Μετά ήρθε και με βρήκε σκασμένη στα γέλια – ε ρε γέλια που κάναμε! Εντάξει, μπορεί να είμαι μόνο οκτώμισι ετών, αλλά νομίζω πως δεν θα μεγαλώσω ποτέ.


Αυτό που με στενοχωρεί λίγο είναι πως το άλλο μου βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα με το ονοματεπώνυμο που γνωρίζει η αστυνομία, δεν φαίνεται να τραβάει την προσοχή. Ίσως το θέμα του να είναι δύσκολο για τον πολύ κόσμο που αρέσκεται στο να διαβάζει τις ανοησίες του πιτσιρίκου. Αλλά δεν μπορεί να τα έχει όλα κάποιος. Ίσως το βιβλίο αυτό να είναι μπροστά από την εποχή του και να εκτιμηθεί σε διακόσια χρόνια. Θα περιμένω.

Ωραία και μόνη

Συνεχή τα χτυπήματα του Εγκέλαδου στη Ζάκυνθο τις τελευταίες ημέρες και οι επιστήμονες έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά, κάνοντας λόγο για «σεισμολογικό γρίφο». Δεν είμαι σεισμολόγος αλλά νομίζω πως πρόκειται για προσεισμικές δονήσεις. Ο κύριος σεισμός θα γίνει την επόμενη εβδομάδα μόλις πατήσω το πόδι μου στο νησί.

Αν κάποιος θέλει να επισκεφτεί την Ζάκυνθο για το Πάσχα, ας μη διστάσει. Τα Επτάνησα κουνιούνται όλο τον χρόνο, κάθε χρόνο. Οι γελαστοί άνθρωποι που βλέπετε τις τελευταίες μέρες στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ από την Ζάκυνθο έχουν φάει χιλιάδες σεισμούς στο κεφάλι – γι' αυτό γελάνε. Βέβαια γελάνε και επειδή είναι λίγο χαζοχαρούμενοι, αλλά μετά από τόσο κούνημα ποιος δεν θα ήταν; Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος αν είχαν γίνει τέσσερις απανωτοί μεγάλοι σεισμοί, θα είχαμε τα γνωστά δραματικά ρεπορτάζ – οι Ζακυνθινοί γελάνε και μιλάνε τραγουδιστά. Οι ρεπόρτερ των καναλιών έχουν κόψει φλέβες.

Δεν υπάρχουν πιο φιλόξενοι άνθρωποι στην Ελλάδα από τους Ζακυνθινούς – όποιος έχει επισκεφτεί το νησί το γνωρίζει. Και το βρακί τους θα βγάλουν για να σου το δώσουν. Άλλο που είναι βρώμικο και δεν το θέλεις. Αυτοί πάντως θα σε κυνηγάνε με το βρώμικο βρακί, να σου το φορέσουν με το ζόρι.

Η άνοιξη είναι η ιδανική εποχή να επισκεφτείτε την Ζάκυνθο – είναι μαγική το Πάσχα. Θα συμμετάσχετε στην περιφορά του Επιταφίου στη Χώρα στις τέσσερις τα ξημερώματα του Σαββάτου, με μια από τις πιο ωραίες μπάντες που έχετε ακούσει ποτέ. Ο Δεσπότης μας δεν είναι και πολύ καλλίφωνος αλλά δεν πειράζει. Πάντως άμα τον πετύχετε πουθενά, πιάστε του την κουβέντα. Είναι πολύ φιλικός και δεν ξέρει τι λέει – πραγματικά ασεβής. Το πρώτο πράγμα που θα σας ρωτήσει είναι αν είστε από τη Ζάκυνθο. Πείτε ναι, ακόμα κι αν είστε από την Αλεξανδρούπολη, γιατί άμα του πείτε πως είστε απ' αλλού μπορεί να ντραπεί και να μη σας πει τίποτα. Το σουξέ του βέβαια είναι ό,τι αφορά τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Τύφλα να 'χει ο Όσκαρ Ουάιλντ!

Τα ξημερώματα του Σαββάτου θα σπάσετε στάμνες στην πλατεία Αγίου Μάρκου και από την επόμενη μέρα η ζωή σας θα γίνει Παράδεισος. Θα συναντήσετε εκατοντάδες ντόπιους σταρ που δεν γνωρίζουν πόσο σταρ είναι και θα γελάσετε μέχρι δακρύων. Πουθενά δεν έχω γελάσει όσο στη Ζάκυνθο – βέβαια και πουθενά αλλού δεν έχω κλάψει όσο στη Ζάκυνθο, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Επίσης θα φάτε πεντανόστιμα φαγητά από μυστικές συνταγές που χάνονται στα βάθη των αιώνων και θα απλώσετε το βήμα σας στις αμμουδιές που ύμνησε ο Οδυσσέας Ελύτης. Μπορείτε να κάνετε και τα πρώτα σας μπάνια, γιατί η θάλασσα είναι πολύ ζεστή αυτήν την εποχή. Κάθε φορά προσπαθώ να πείσω την παρέα μου γι' αυτό, αλλά τελικά μόνο εγώ βουτάω. Αλήθεια είναι ζεστή.

Με χαρά πάω στη Ζάκυνθο – εντάξει, δεν είναι ακριβώς χαρά. Εκεί ξεκίνησαν όλα, εκεί θα τελειώσουν. Εκεί τα παιδιά που μεγαλώσαμε μαζί, οι άνθρωποι που με ανάστησαν, μυστικά σημάδια σε δέντρα και βράχους, μυρωδιές. Όλα αυτά με περιμένουν πάντα και δεν φοβούνται κανέναν σεισμό.

Θα χαρώ πολύ αν δω ένα βιβλίο του πιτσιρίκου στην προθήκη κάποιου βιβλιοπωλείου στη Ζάκυνθο. Αλλιώς είναι στην Αθήνα, αλλιώς εκεί. Αλλά αυτό δεν είναι στο δικό μου χέρι.



Αυτό το τελευταίο που έγραψα είναι πολύ εγωιστική σκέψη, ειδικά την δεδομένη στιγμή – την έκανα όμως. Εγώ είμαι ικανός να έχει γκρεμιστεί το βιβλιοπωλείο και να ψάχνω μέσα στα συντρίμμια να δω αν είχε βάλει τον πιτσιρίκο στη βιτρίνα.

Η εικόνα είναι της Παναγιάς της Θαλασσομαχούσας από τη Μονή Στροφάδων. Είναι του 13ου αιώνα, και συγνώμη, αλλά Θαλασσομαχούσα Παναγιά μόνο στη Ζάκυνθο μπορούσε να υπάρξει. Έχει φανταστικό όνομα και ελπίζω να καθαρίσει. Άμα καθαρίσει, θα της ανάψω κερί. Τα ‘παμε, τα συμφωνήσαμε.

Μες στη χασάπικη αγορά

Ένταση επικράτησε την Τετάρτη στη Βαρβάκειο Αγορά, όταν οι κρεοπώλες επιχείρησαν να απομακρύνουν δια της βίας τους ελεγκτές του υπουργείου Ανάπτυξης. Οι κρεοπώλες συνεπικουρούμενοι από τα χασαπάκια επιτέθηκαν με μπαλτάδες στους δημοσιογράφους των τηλεοπτικών καναλιών που κάλυπταν το event.

Οι δημοσιογράφοι καλύφθηκαν πίσω από τους σκουπιδοτενεκέδες και αμύνθηκαν πετώντας μικρόφωνα, συκωταριές και εντόσθια. Θύμα ξυλοδαρμού έπεσε ο δημοσιογράφος του ΑΝΤ1 Βαγγέλης Γαρδούμπας και η καμεραμανατζού της ΥΕΝΕΔ Στέλλα Κοκορέτση.

Ο πρόεδρος των κρεοπωλών της Βαρβακείου Κλεάνθης Σαπιοκοτοπουλάκης δήλωσε πως είναι αδύνατον να πουληθούν τα ληγμένα κρέατα επειδή οι δημοσιογράφοι και τα τηλεοπτικά συνεργεία έχουν πιάσει τον τόπο όλο και δεν αφήνουν τους πελάτες να ψωνίσουν, με αποτέλεσμα το κοκορέτσι και η μαγειρίτσα να έχουν βγάλει καντήλες.

Οι κρεοπώλες σε ένδειξη διαμαρτυρίας έκλεισαν τα φώτα της αγοράς και έπαιξαν κρυφτό, ενώ ορκίστηκαν στην Αγία Χοληστερίνη να ψηφίσουν το τούρκικο τραγούδι στη Γιουροβίζιον. Παράλληλα έκαναν λιτανεία με γλυκάδια στον Άγιο Βησσαρίωνα ο οποίος απέδειξε έμπρακτα πως τα ελληνικά κρέατα δεν σαπίζουν ακόμα κι αν τα θάψεις.

Σε μια κίνηση καλής θέλησης προς το αγοραστικό κοινό ο κ. Σαπιοκοτοπουλάκης δήλωσε πως μαζί με κάθε αρνί θα προσφέρεται και μια αλλοιωμένη γαλοπούλα με τέτανο. Οι καταναλωτές που επιθυμούν να προμηθευτούν κρέας για το πασχαλινό τραπέζι θα πρέπει να επισκέπτονται την αγορά συνοδευόμενοι από έναν δημοσιογράφο, έναν κτηνίατρο και τρία ασθενοφόρα.

Εν τω μεταξύ εξαιτίας της συνεχιζόμενης απεργίας των εργαζομένων στην καθαριότητα, ο υπουργός Κατάψυξης Δημήτρης Σιούφας κάλεσε τους κρεοπώλες να μην πετάνε τα σάπια κρέατα αλλά να τα δίνουν στους καταναλωτές για να απλωθεί ομοιόμορφα η χολέρα σε όλη την Αθήνα και όχι μόνο στο συγκεκριμένο σημείο.

Μήνυμα συμπαράστασης στους κρεοπώλες έστειλε η Άννα Βίσση από το Βελιγράδι όπου βρίσκεται για την προώθηση του «Everything» στους Σέρβους, οι οποίοι δέχονται το ένα χτύπημα πίσω από το άλλο. Η διεθνής ντίβα έκλεισε συμφωνία με την Παρτιζάν Βελιγραδίου για να τραγουδήσει τον ύμνο της ομάδας, ενώ, ως πρέσβειρα της Ελλάδας, είχε μυστική συνάντηση στο Κόσοβο με τον αρχηγό του UCK, για την αγορά αρνιών με απεμπλουτισμένο ουράνιο και κομπόστας με σύφιλη.

Μοντέλα

το σουηδικό μοντέλο



το ελληνικό μοντέλο

Αγνοήστε με παρακαλώ

Τις τελευταίες ημέρες συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο : με ανακάλυψαν ομαδικά οι ελληνικές εφημερίδες. Υπάρχει έντονο ενδιαφέρον εκ μέρους τους για συνεντεύξεις και συγγραφή κειμένων. Υποθέτω πως αυτό το ενδιαφέρον έχει να κάνει με την κυκλοφορία του βιβλίου. Υπήρξαν προτάσεις για συνεντεύξεις και πριν από δυο μήνες, αλλά τότε είχα την τύχη να μου γίνουν τρεις προτάσεις, από ένα έντυπο που μου αρέσει, έναν ευγενή δημοσιογράφο και μια φοιτήτρια αντίστοιχα – υπήρξαν κι άλλες τρεις από lifestyle έντυπα στις οποίες απάντησα ευγενικά «όχι».

Αυτό που κάνει περίεργο το σημερινό ενδιαφέρον εκ μέρους αυτών των εφημερίδων είναι πως σε πολύ πρόσφατα αφιερώματά τους στα ελληνικά blogs δεν υπήρχε καμιά αναφορά σε αυτό εδώ το blog – προφανώς αγνοούσαν την ύπαρξή του. Άλλωστε αν θυμάμαι καλά, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι έγραφαν πως τα blogs είναι μια μόδα που θα περάσει και οι bloggers είναι κάτι γραφικοί τύποι που γράφουν χωρίς λόγο και αιτία, σε αντίθεση με τους ίδιους που γράφουν για να σώσουν τον πλανήτη από την καταστροφή. Τι άλλαξε τώρα;

Θέλω να διαβεβαιώσω όσους δημοσιογράφους ανακάλυψαν σήμερα αυτό το blog πως, όντας ένας από αυτούς τους γραφικούς τύπους, δεν έχω καμία επιθυμία να τους παραχωρήσω συνέντευξη και πολύ περισσότερο δεν επιθυμώ να ποζάρω για φωτογραφίες – αυτά είναι για τα ψώνια (χε χε). Επίσης δεν επιθυμώ να γράψω κείμενα κατά παραγγελία – οι εφημερίδες είναι γεμάτες από βαρετά κείμενα και δεν βλέπω σε τι θα ωφελούσε ένα ακόμα που θα ήταν γραμμένο από έναν blogger. Να τα γράψετε μόνοι σας.

Αναρωτιέμαι όμως τι είναι αυτό που κάνει όλους αυτούς τους ανθρώπους να μοιάζουν σίγουροι πως εγώ θα πετάξω τη σκούφια μου από τη χαρά μου, ακούγοντας τις προτάσεις τους. Επίσης δεν καταλαβαίνω πως γίνεται άνθρωποι που απευθύνονται σε κάποιον άνθρωπο που δεν γνωρίζουν να του γράφουν με ένα ύφος, λες και τον ήξεραν κι από χτες – εντάξει, υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Δεν απάντησα αμέσως αρνητικά στα mail αυτά σε μια προσπάθεια να καταλάβω πως σκέφτονται οι άνθρωποι που τα στέλνουν – προτίμησα να γράφω αρλούμπες και να κάνω τον χαζό. Τον κάνω πολύ καλά.

Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα πως πιστεύουν ότι κάποιος που έβγαλε ένα βιβλίο θα θέλει να το προωθήσει και άρα είναι διατεθειμένος να κάνει και κωλοτούμπες. Ποτέ δεν θα το έκανα με αυτόν τον τρόπο – θα προτιμούσα χίλιες φορές να πάω να στήσω ένα τραπεζάκι στην οδό Αδριανού και να το πουλάω μόνος μου δίπλα στους αραπάδες με τα cd και στον Νίκο Κοεμτζή που πουλάει ο ίδιος την αυτοβιογραφία του στους περαστικούς. Πραγματικά αξίζει να πάτε για ένα ουζάκι στους «Διόσκουρους» για να δείτε τη στιγμή που σκάνε μύτη οι μπάτσοι και οι αραπάδες το βάζουν στα πόδια, ενώ ο μαυροντυμένος Κοεμτζής συνεχίζει να τρώει ατάραχος το φαγάκι του δίπλα στα βιβλία του, απολαμβάνοντας όπως είναι λογικό πλήρη ασυλία. Την ώρα που οι μικροπωλητές φεύγουν, τους πέφτουν κάποια από τα εμπορεύματα. Έτσι έχω οικονομήσει κάτι βραχιόλια, κάτι γυναικείες τσάντες και όλα τα καινούργια cd. (Περιττή η διευκρίνιση, αλλά η λέξη «αραπάδες» είναι γραμμένη με αγάπη, όπως και όλες οι υπόλοιπες).

Δεν νομίζω πως μια, δυο, τρεις συνεντεύξεις θα κάνουν το βιβλίο μου επιτυχία στην αγορά – άλλωστε αυτό αφενός είναι εντελώς απίθανο να συμβεί κι αφετέρου δεν με αφορά. Επί ένα σχεδόν χρόνο βλέπω πως οι εφημερίδες κάνουν αφιερώματα στα blogs χωρίς την παραμικρή αναφορά (τις περισσότερες φορές) στο δικό μου blog, αλλά δεν βλέπω καμιά προκοπή στα blogs στα οποία αναφέρονται.

Όποια εφημερίδα θέλει κείμενα, ας πάρει ένα από τα ήδη υπάρχοντα – έχω ξεκαθαρίσει από καιρό πως ό,τι γράφω ανήκει στην …ανθρωπότητα. Όποιος θέλει συνέντευξη, ας διαβάσει το blog, ας βγάλει τα συμπεράσματά του κι ας μου κάνει ένα …αφιέρωμα. Ξεκαθάρισα αρχής εξαρχής στον ευγενέστατο εκδότη του βιβλίου πως δεν θα συμμετάσχω σε καμιά προσπάθεια προώθησής του. Με ενημέρωσε πως πάει πολύ καλά και έτσι δεν έχω καμιά ανησυχία μήπως ο καλός αυτός άνθρωπος χάσει τα λεφτά του. Ίσως κάνω μια ραδιοφωνική συνέντευξη, αλλά αυτό θα γίνει επειδή εκτιμάω τον άνθρωπο που μου τη ζήτησε. Μόνο με ανθρώπους που εκτιμώ μπορώ να συνεργαστώ. Όσες φορές συνεργάστηκα με ανθρώπους που δεν εκτιμούσα το αποτέλεσμα ήταν άθλιο.

Βρήκα πολύ χαριτωμένο το γεγονός πως μου ζήτησαν συνέντευξη δυο δημοσιογράφοι για λογαριασμό του ιδίου ένθετου ΜΕΓΑλης εφημερίδας. Αρχισυντάκτη δεν έχει το μαγαζί; Επίσης μου άρεσε η εξομολόγηση ενός δημοσιογράφου-ντετέκτιβ πως αναζήτησε το όνομά μου στην Εθνική Βιβλιοθήκη και δεν το βρήκε. Καλέ μου άνθρωπε, το όνομά μου δεν το γνωρίζει ούτε ο εκδότης του βιβλίου. Ούτε εγώ δεν το ξέρω. Άλλωστε η ουσία ενός blog δεν είναι ο blogger αλλά τα κείμενά του. Περίεργο ε;

Ακόμα κι αν η αναφορά στο blog μου γίνει ταυτόχρονα από τις πέντε μεγαλύτερες κυριακάτικες εφημερίδες δεν έχει να μου προσφέρει απολύτως τίποτα. Αυτό το έχω καταλάβει από τις περιπτώσεις δημοσιογράφων που έχουν blogs και παρόλο που οι αναγνώστες της εφημερίδας διαβάζουν συνέχεια για την ύπαρξη των δικών τους blogs δεν τα επισκέπτονται. Πάντως, αν ήθελα δημοσιότητα, θα πήγαινα κατευθείαν στην τηλεόραση – είναι ο πιο γρήγορος τρόπος. Και θα το είχα κάνει από τον περασμένο Ιούνιο.

Για να μην μακρηγορώ και για όποιον δεν κατάλαβε δεν με ενδιαφέρουν οι συνεντεύξεις και οι παραγγελιές, εκτός αν πρόκειται να γνωρίσω κάποιον άνθρωπο του οποίου τη δουλειά εκτιμώ. Το βιβλίο απλά προέκυψε και δεν έχω καμιά υποχρέωση να το προωθήσω. Τώρα βέβαια αν δω τον πιτσιρίκο στη λίστα με τα ευπώλητα ανάμεσα στον Κούντερα και τον Μάρκες, θα γελάω μέχρι να σκάσω. Πάντως για να είμαι απόλυτα ειλικρινής το βιβλίο μου εκδόθηκε για να μη χρειάζεται να κουβαλάνε καλοκαιριάτικα οι αναγνώστες του blog τα laptop στις παραλίες. Παρακαλώ τους δημοσιογράφους που με αγνοούσαν να συνεχίσουν να με αγνοούν. Ευχαριστώ.


Η πρώτη έκδοση του βιβλίου έφυγε.

Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει και στην Κύπρο. Μάλλον την επόμενη εβδομάδα. Στα κατεχόμενα δεν θα κυκλοφορήσει. Είναι μια πολιτική απόφαση που πήρα για να τους τιμωρήσω και να κλαίνε.

Αν υπάρχει υγεία, το επόμενο βιβλίο θα κυκλοφορήσει ενάμιση μήνα πριν τα Χριστούγεννα. Τα έσοδα θα πάνε ή στο Κόμμα ή στην Εκκλησία – σε όποιον απ’ τους δυο τα έχει περισσότερη ανάγκη εκείνη την εποχή.

Σύντομα τέσσερις σπουδαίοι bloggers θα κυκλοφορήσουν τα δικά τους βιβλία από τις εκδόσεις Μαραθιά. Σας διαβεβαιώνω πως θα σκίσουν.

Και μια ιδέα για δημοσιογράφους που θέλουν να πρωτοτυπήσουν : αντί να ζητάτε όλοι μαζί συνεντεύξεις από κάποιον blogger, γιατί δεν ζητάτε μια από τον άνθρωπο που αποφάσισε να εκδώσει τους bloggers; Είναι γνώστης της κατάστασης και στο κάτω-κάτω η κίνησή του δείχνει έμπρακτα πως πιστεύει σ’ αυτούς. Άντε, όλα εγώ θα σας τα λέω;

Ο Ιούδας φιλούσε κατά παραγγελία

Σοκ έχει προκαλέσει στο χριστεπώνυμο πλήρωμα η δημοσίευση του Ευαγγελίου του Ιούδα που ήταν εξαφανισμένο για αιώνες. Σύμφωνα με αυτό, ο Ιούδας πρόδωσε τον Ιησού κατ’ εντολή Του και παρουσιάζεται μάλιστα ως ο καλύτερος μαθητής Του. Πράγματι ο Ιούδας ήταν πολύ σπασίκλας και είχε βγάλει τη χρονιά με δεκαεννιά κι εννιά. Οι άλλοι μαθητές δεν τον συμπαθούσαν, γιατί ήταν απουσιολόγος και τους κάρφωνε στον Ιησού, όταν πήγαιναν με τις γκόμενες για καφέ, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να μείνουν από απουσίες.

Ο Ιούδας ήταν ο μοναδικός από τους δώδεκα μαθητές που δεν ήταν από τη Γαλιλαία, οπότε έπαιζε κι ένας ρατσισμός εκ μέρους των υπολοίπων που την είχαν δει και καλά πως είναι Γαλιλαίοι και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Βέβαια κι ο Ιούδας ήταν κρασοπώλης κι όλο πήγαινε και γινόταν στουπί στο μεθύσι και γυάλιζε το μάτι του και δεν ήξερε τι έκανε. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήταν ο ταμίας της τάξης, αλλά, καθώς έπινε όλα τα λεφτά στα καπηλειά, οι άλλοι μαθητές δεν είχαν φράγκο ούτε για τσιγάρα και είχαν νευράκια.

Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ιούδα, ο Ιησούς του είπε να Τον προδώσει για να πάρει τα τριάκοντα αργύρια και να τα βάλει στο ταμείον που ήταν μείον και να πάνε όλοι μαζί μια πενθήμερη εκδρομή στη Ρόδο για να δούνε τη Λίνδο, το Κάστρο των Ιπποτών και το δάσος με τις πεταλούδες. Τελικά η εκδρομή ακυρώθηκε γιατί οι Ρωμαίοι πήγαν και σταύρωσαν τον Ιησού και δεν υπήρχε καθηγητής για να συνοδεύσει τους μαθητές και να πληρώσει τα σπασμένα κρεβάτια και τις κλεμμένες πετσέτες από το ξενοδοχείο.

Βέβαια, κανείς δεν κατάλαβε ποτέ γιατί ο Ιούδας έπρεπε να φιλήσει τον Ιησού ώστε να αντιληφθούν οι αρχιερείς ποιος είναι, αφού ο Ιησούς ήταν πρώτη μούρη σε όλη την Ιερουσαλήμ και Τον ήξεραν κι οι πέτρες. Εκτός κι αν οι αρχιερείς είχαν πάθει Αλτσχάιμερ ομαδικά. Αλλιώς είναι σαν να πρέπει να φιλήσει η Νατάσσα τον Καραμανλή για να καταλάβουμε πως είναι ο πρωθυπουργός. Άλλωστε μπορεί να χάρηκε ο Ιούδας που είδε τον Ιησού και να Του έδωσε ένα φιλάκι. Άμα είχαν συλλάβει οι μπάτσοι τον Ρωχάμη στην πλατεία Συντάγματος την ώρα που τον φιλούσε η γκόμενα, θα λέγαμε μετά πως τον πρόδωσε η γκόμενα;

Τέλος πάντων, παίζει αυτές τις μέρες και μια έρευνα ενός καθηγητή ωκεανολογίας από το Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, σύμφωνα με την οποία ο Ιησούς όντως περπάτησε πάνω στο νερό, αλλά το νερό ήταν παγωμένο. Πλακώθηκε δηλαδή ο Ιησούς στα τριπλά άξελ, στα διπλά τόλουπ και στα ανάποδα φλιπ πάνω στην παγωμένη Ερυθρά θάλασσα και τόσα χρόνια μας το πουλούσαν για θαύμα - μόνο ο Αλέξης Κωστάλας έλειπε για να αρχίσει τα «μπράβο αγόρι μου!» και να μας δώσει και μερικές λεπτομέρειες για τον προπονητή του αθλητή Ναζωραίου.

Του χρόνου αναμένεται να ανεβρεθεί το κρυφό Ευαγγέλιο της συκιάς που κρεμάστηκε ο Ιούδας. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες από την Καπερναούμ, ο Ιούδας δεν πήγε στη συκιά για να κρεμαστεί, αλλά για να κάνει κούνια. Μπουρδουκλώθηκε όμως με τα σκοινιά, ενώ έκανε κούνια μπέλα, κι έσπασε η κουτέλα και πήγε τσάμπα και βερεσέ το παλικάρι, το χλωμό, το πικραμένο.

Ο πιο καλός ο μαθητής
ήμουνα εγώ στην τάξη.
Tον Ιησού Τον πρόδωσα
γιατί μ' είχε διατάξει.

Η δική μου χαρά

Θα είμαι ειλικρινής. Στο σχολείο πάντα διαβάζαμε τις εκθέσεις μου στην τάξη. Στο δημοτικό ή εγώ ή ο Δάσκαλος – καλή του ώρα. Έχω ακόμα αυτό το παλιό τετράδιο, καπλαντισμένο με μπλε αυτοκόλλητο. «Εκθέσεις μαθητή πιτσιρίκου». Στις παρατηρήσεις του, με κόκκινο στυλό γραμμένες, διαβάζω : «Μπράβο πιτσιρίκο, το τράνταξες το θέμα! Έχει αρχή, μέση και τέλος. Ο τρόπος γραφής σου έχει ομοιότητες με αυτόν του συμπατριώτη σου Διονυσίου Σολωμού. Να τις ανακαλύψεις και να μας τις εκθέσεις στην τάξη».


Ποτέ δεν θα ξεχάσω την τρομάρα που πήρα εκείνη τη μέρα. Μετά το σχολείο έτρεξα πανικόβλητος στο σπίτι. Δεν ήθελα να ξαναπάω σχολείο – για τρεις μέρες έκανα τον άρρωστο. Είναι αδύνατον για ένα μικρό παιδί να ανακαλύψει οποιαδήποτε ομοιότητα με τη γραφή κάποιου ποιητή ή συγγραφέα, πόσο μάλλον όταν δεν τον γνωρίζει. Η μητέρα φρόντισε να μου αγοράσει όλα τα βιβλία και τα δοκίμια που αφορούσαν τον Σολωμό, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να αποστηθίσω ολόκληρο τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν – ακόμα θυμάμαι πολλές στροφές απέξω. Συμπόνεσα λίγο και τον εθνικό μας ποιητή με όλη αυτήν την ιστορία – δεν ήταν ζωή αυτή που έζησε, ήταν μαρτύριο.

Δεν ξέρω γιατί ο Δάσκαλός μου θεώρησε σωστό να μου γράψει αυτήν την παρατήρηση – δεν τον ρώτησα ποτέ. Χρόνια αργότερα τον συνάντησα ένα καλοκαίρι στη Ζάκυνθο – έκανε διακοπές. Βρεθήκαμε τυχαία σε ένα Φεστιβάλ του Οδηγητή – ήταν κομμουνιστής. Αυτός με τη γυναίκα του κι εγώ με την συντροφιά μου. Ήταν εμφανές πως μου είχε μεγάλη αδυναμία και θα μπορούσα εκεί κάτω από το άγαλμα του Σολωμού να τον ρωτήσω τι εννοούσε επιτέλους μ’ εκείνο το σχόλιο στην έκθεσή μου, αλλά δεν το έκανα. Τραγουδήσαμε παρέα το «Ακορντεόν» και μετά χωρίσαμε – έκτοτε δεν τον ξαναείδα.

Στο Γυμνάσιο η φιλόλογος σχεδόν πάντα διάβαζε η ίδια την έκθεσή μου – εγώ συνήθως βαριόμουν. Μόνο τις φιλολόγους θυμάμαι από το Γυμνάσιο – τους άλλους καθηγητές τους έχει απωθήσει η μνήμη μου. Είχαμε μια φιλόλογο που μας έβαζε να γράφουμε μικρές ιστορίες με ελεύθερο θέμα. Για μένα αυτό ήταν το καλύτερο γιατί η φαντασία μου οργίαζε παιδιόθεν. Τελείωνα το γράψιμο σε είκοσι λεπτά – όπως κάνω τώρα σε αυτό το blog – και μετά πήγαινα να παίξω μπάλα.

Μια μέρα έγραψα μια ιστορία για έναν νεαρό αντιστασιακό και μια φοιτήτρια που ερωτεύθηκαν μέσα στην Κατοχή. Γύρω ο πόλεμος, στη μέση ο έρωτας. Η σχέση τους βέβαια πήγαινε κατά διαβόλου, γιατί οι Γερμανοί ήθελαν να τους ξεκάνουν – αυτόν πιο πολύ – αλλά ξαφνικά την κρίσιμη στιγμή ένας γέροντας που έμενε στο διπλανό σπίτι εμφανιζόταν ως από μηχανής Θεός και αποσπούσε την προσοχή των Γερμανών ώστε να καταφέρει το ζευγάρι να διαφύγει. Στο τέλος ο γέρος θυσιαζόταν κι έπεφτε νεκρός, αλλά το ζευγάρι κατάφερνε να γλιτώσει.

Την θυμάμαι τη μέρα που διάβασα αυτήν την ιστορία στην τάξη. Η φιλόλογος μου ζήτησε να την διαβάσω εγώ. Ξεκίνησα να την διαβάζω χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία στο τι συνέβαινε γύρω μου. Όταν τελείωσα, σήκωσα το βλέμμα μου και κοίταξα τους συμμαθητές μου – ήταν όλοι δακρυσμένοι. Ως και ο σκληρός της τάξης είχε βουρκώσει! Αισθάνθηκα μεγάλη ικανοποίηση μετά, γιατί μην κοιτάτε που γράφω «αστεία», εμένα μου αρέσει το δράμα – να κλαίνε οι άνθρωποι, να το ευχαριστιούνται. Οι κωμωδίες ποτέ δεν μου άρεσαν.

Όταν τελείωσε η χρονιά, η Μαρία που καθόταν στο μπροστινό θρανίο μου ζήτησε να της δώσω αυτήν την ιστορία. Έσκισα τις σελίδες από το τετράδιο και της χάρισα στη Μαρία. Έκτοτε πάντα γράφω ιστορίες πάνω σε φωτογραφίες φίλων ή σε βιβλία που τους χαρίζω ή σε οποιαδήποτε άλλη ευκαιρία – δεν πρέπει να υπάρχει νησί του Αιγαίου που να μη βρεθεί έστω ένας άνθρωπος να έχει μια μικρή ιστορία που έγραψα. Υπάρχει μια φωτογραφία μου σε ένα κλαμπ της Νάξου, όπου γύρω γίνεται χαμός κι εγώ γράφω στο πίσω μέρος μιας φωτογραφίας. Μια καλή φίλη λέει πως «το δώρο που σου χαρίζει ο πιτσιρίκος μπορεί κάποια στιγμή να το πετάξεις, αλλά αυτό που σου γράφει σαν αφιέρωση ποτέ» - βέβαια φίλη αγαπημένη είναι, τι θα έλεγε; (Τώρα που γράφω σκέφτομαι πως η συγκεκριμένη φίλη αγνοεί την ύπαρξη αυτού του blog. Γουστάρω να μου πάρει δώρο το βιβλίο μου.)

Συνάντησα τη Μαρία μετά από χρόνια στην οδό Μητροπόλεως. Αγκαλιές φιλιά και τα ρέστα και ξαφνικά με ρωτάει : «Θυμάσαι εκείνη την ιστορία;». Ομολογώ πως δεν κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε, αλλά όταν έβγαλε από το τσαντάκι της τις σελίδες με τα δικά μου γράμματα και μου τις έδειξε ένιωσα το στομάχι μου να γίνεται κόμπος. «Το έχω πάντα μαζί μου» μου είπε. Δεν έπαιζε τίποτα ερωτικό με τη Μαρία, απλά την είχε συγκινήσει η ιστορία.

Τους θυμήθηκα όλους αυτούς τους ανθρώπους – τον Δάσκαλό μου πιο πολύ – χτες το βράδυ. Ένας άλλος άνθρωπος – νέος φίλος αυτός - με ευχαρίστησε για τη χαρά που του έδωσα. Και η χαρά του ήρθε μέσα από αυτά που έγραψα. Χάρηκα κι εγώ πολύ με όσα ωραία μου είπε, αλλά στο τέλος ήμουν απόλυτα ειλικρινής μαζί του. «Η δική μου χαρά είναι όταν γράφω».


Στον Διονύση

Κώστα - Κώστα, μας τα 'κανες κομπόστα!

Ιδιαίτερη αίσθηση έχουν δημιουργήσει τα νέα ήθη που μοιάζουν να κυριαρχούν στο ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό. Χτες, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αποκάλεσε «αρχίδια» τους ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς, ενώ στη χώρα μας ο υπουργός Πολιτισμού Γιώργος Βουλγαράκης άκουγε χαμογελαστός τους φοιτητές της ΔΑΠ να τον αποθεώνουν με το σύνθημα «Γάμησε τον πούστη τον Γιωργάκη, Βουλγαράκη, Βουλγαράκη».

Θέλω να χαιρετίσω την πλήρη αποενοχοποίηση των «βρώμικων» λέξεων και την εγκατάλειψη επιτέλους της ξύλινης γλώσσας από τους πολιτικούς – καιρός ήταν. Οι επόμενες βουλευτικές εκλογές αποκτούν πια νέο ενδιαφέρον και σε ό,τι αφορά τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τα συνθήματα που θα κυριαρχήσουν:

Τελεία και παύλα, Ντόρα είσαι καύλα!

Τους έκανες τ’ αρχίδια ομελέτα, βρε Μαριέττα, βρε Μαριέττα!

Είναι βαριά, βαριά, η πούτσα του Σουφλιά!

Τους έβαλες στον κώλο ένα ντουλάπι, γεια σου Λιάπη, γεια σου Λιάπη!

Έχουμε μπύρες, έχουμε ούζα, φέρτε μας την Άντζελα να κάνουμε παρτούζα!

Βάλε τους στον κώλο ένα μπαζούκα, Πέτρο Δούκα, Πέτρο Δούκα!

Τους γέμισες με χύσια και τη μύτη, Ζαγορίτη, Ζαγορίτη!

Έχετε στον κώλο μια κορνίζα, Μαριλίζα, Μαριλίζα!

Σας γαμά – σας γαμάμε απ’ τον πάτο, μ’ αρχηγό, μ’ αρχηγό τον Γιακουμάτο!

Δεν θέλω να περιαυτολογήσω, αλλά για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται πως ήμουν μπροστά από την εποχή μου. Για του λόγου το αληθές εδώ.

Η ωραία της Βαγδάτης

Κυκλοφόρησε πρόσφατα στην ελληνική αγορά το βιβλίο «Η ωραία της ημέρας» από τις εκδόσεις Intro Books. Πρόκειται για το ηλεκτρονικό ημερολόγιο ενός call-girl που ζει στο Λονδίνο. H "Belle de jour" έχει επιλέξει να διατηρήσει την ανωνυμία της και καταγράφει τις εμπειρίες της στο blog της που κέρδισε το βραβείο του "Guardian" ως το καλύτερο blog της χρονιάς για το 2003.

"Η Βαγδάτη καίγεται", το blog μιας 24χρονης Ιρακινής είναι υποψήφιο για το βρετανικό λογοτεχνικό βραβείο Samuel Johnson Prize-BBC Four. Το blog της "Riverbend" ανέβηκε στο Διαδίκτυο πέντε μήνες μετά την εισβολή των αμερικανικών και βρετανικών στρατευμάτων και η νεαρή Ιρακινή περιγράφει στα αγγλικά το πως βίωσε τον πόλεμο αλλά και τα όσα ακολούθησαν.

Βλέποντας την επιτυχία που γνωρίζουν αλλά και την απήχηση που έχουν στα ΜΜΕ τα blogs αυτών των δυο γυναικών, μιας Βρετανίδας πόρνης και μιας νεαρής Ιρακινής, σκέφτομαι σοβαρά να "κατεβάσω" το δικό μου blog και να "ανεβάσω" ένα άλλο ως Ιρακινή πουτάνα.




Το βιβλίο της «Belle de jour» το αναζήτησα την περασμένη εβδομάδα στον «Παπασωτηρίου» της Πανεπιστημίου. Ένας κύριος γύρω στα 40 με ρώτησε «τι είναι blog;». Του είπα πως είναι ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο. Συνέχισε να με κοιτάει με απορία και με παρέπεμψε σε έναν νεαρότερο κύριο, ο οποίος αφού κοίταξε στο computer με διαβεβαίωσε πως το έχουν παραγγείλει και πως πρόκειται για επανέκδοση, αφού είχε κυκλοφορήσει ξανά πριν από πολλά χρόνια. Του είπα με τρόπο πως δεν πρόκειται για το ίδιο βιβλίο αλλά μάλλον ήταν αδύνατον να τον πείσω...

My name is B. AGB.

Αμήχανα παρακολουθεί το πανελλήνιο τον σάλο που έχει ξεσπάσει με θέμα την AGB. Ιδιαίτερη αίσθηση δημιούργησε η αναφορά που κατέθεσε στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Δημήτρη Λινό ο δημοσιογράφος Γιώργος Αυτιάς, με την οποία του ζητάει να εξετάσει τη σχέση της AGB με την MRB, την KGB και το J&B. Ο καλός δημοσιογράφος θορυβήθηκε όταν είδε στον ύπνο του την Παναγιά την Κανάλα να κάνει ζάπινγκ από κανάλι σε κανάλι κατά τη διάρκεια της εκπομπής του...

Η εισαγγελέας Πρωτοδικών, Ελένη Τουλουμπάκη, άσκησε ποινική δίωξη κατά των υπευθύνων της εταιρείας για «ψευδείς υπεύθυνες δηλώσεις κατά συρροή και κατ' εξακολούθηση», καθώς και για «απάτη κατά συρροή και κατ' εξακολούθηση κατά του Δημοσίου και όλων των τηλεοπτικών σταθμών». Σύμφωνα με το εισαγγελικό πόρισμα σε κάποιο δείγμα βρέθηκε απάντηση από παιδάκι τριών ετών, παρότι ο νόμος ορίζει πως πρέπει να έχει κλείσει τουλάχιστον τα τέσσερα για να ξεκινήσει η αποβλάκωσή του. Οι γονείς του παιδιού λένε πως πρόκειται για παιδί-θαύμα αφού μιλάει ήδη οκτώ γλώσσες και παίζει το χρηματιστήριο στα δάχτυλα, οπότε μπορεί άνετα να παρακολουθεί το «Από καρδιάς» με τον Ανδρέα Μικρούτσικο και να καταλαβαίνει όλους τους κρυφούς συμβολισμούς.

Σε μια άλλη περίπτωση βρέθηκε πως ένα άτομο παρακολουθούσε τηλεόραση επί 38 μέρες, αλλά η AGB απάντησε πως το συγκεκριμένο άτομο είχε πεθάνει μπροστά στη συσκευή και η τηλεόραση σταμάτησε να λειτουργεί μόνο όταν του έκοψαν το ρεύμα. Τώρα αναζητείται ο νεκρός τηλεθεατής, ώστε να θαφτεί μέσα σε ένα φέρετρο με σχήμα τηλεκοντρόλ. Τα έξοδα της κηδείας θα καλύψει η "Ραδιοτηλεόραση".

Κάποια από τα νοικοκυριά του δείγματος της AGB δεν είχαν τηλεόραση, ενώ σε κάποια άλλα δεν είχαν ούτε βρακί ν’ αλλάξουν. Σε ένα σπίτι τα άτομα ήταν κωφάλαλα και τυφλά, αλλά εξετάζεται η περίπτωση αυτό να συνέβη αφού παρακολούθησαν τα Βραβεία Αρίων. Η εισαγγελική έρευνα δείχνει πως το βράδυ που η Έλενα Παπαρίζου κέρδισε το διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, οι Έλληνες έβλεπαν σε ποσοστό 90% το «Μονόγραμμα» με θέμα τον μαγικό ρεαλισμό στα μυθιστορήματα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ενώ το πρώτο σε τηλεθέαση πρόγραμμα της τελευταίας δεκαετίας προβλήθηκε από το Κανάλι της Βουλής και ήταν ένα ντοκιμαντέρ για την επίδραση που ασκεί το φαινομένο του θερμοκηπίου στην παρθενορραφή.

Ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος, Ευάγγελος Αντώναρος, είπε πως η κυβέρνηση σκοπεύει να δημιουργήσει ειδική μονάδα που θα μπουκάρει στα σπίτια και θα κάνει τεστ αλήθειας στους τηλεθεατές για να μάθουμε επιτέλους αν βλέπουν τη Στεφανίδου ή τη Λαμπίρη. Ο εκπρόσωπος του ΠαΣοΚ Νίκος Αθανασάκης δεν έκανε δήλωση γιατί έβλεπε τη «Θεία Λειτουργία» σε επανάληψη. Ο Αλέκος Αλαβάνος πρότεινε να καταργηθεί η τηλεόραση, ενώ η Αλέκα Παπαρήγα ζήτησε να καταργηθούν οι διαφημίσεις.

Επειδή όλη αυτή η ιστορία γίνεται για την διαφημιστική πίτα, ένας τρόπος υπάρχει για να λυθεί οριστικά το θέμα : να χωριστεί η οθόνη της τηλεόρασης στα δυο. Στο ένα μέρος θα προβάλλονται διαρκώς διαφημίσεις (οι ίδιες ταυτόχρονα σε όλα τα κανάλια) και στο άλλο το πρόγραμμα του εκάστοτε καναλιού. Ο ανταγωνισμός θα εξαλειφθεί, η ευγένεια θα κυριαρχήσει και το ποιοτικό επίπεδο της ελληνικής τηλεόρασης θα ξεπεράσει ακόμα κι αυτό του BBC. (Τώρα τελευταία, οι προτάσεις που κάνω ξεπερνούν ακόμα κι αυτές του Μίμη Ανδρουλάκη).

1

Σε λίγες μέρες, στις 2 Απριλίου, κλείνει ένας χρόνος από την ημέρα που δημιουργήθηκε αυτό το blog. Νιώθω την ανάγκη να γράψω κάποιες σκέψεις μου γι’ αυτόν τον ένα χρόνο και ελπίζω να τις διαβάσουν οι νεότεροι αναγνώστες. Νομίζω πως τους αφορούν περισσότερο.

Λένε πως στην Ελλάδα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα αν δεν ανήκεις σε κάποιο κύκλωμα, αν δεν έχεις μέσο, αν δεν παρακαλέσεις, αν δεν γλείφεις τους πάντες. Δεν είναι αλήθεια. Το ξέρω καλά. Πριν περάσει ένας χρόνος από τη δημιουργία αυτού του blog, στα βιβλιοπωλεία υπάρχει ένα δικό μου βιβλίο. Δεν ξέρω τι πιθανότητες έχει να περάσει στον κόσμο – για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν με αφορά ιδιαίτερα - αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως δεν απευθύνθηκα σε κανέναν εκδοτικό οίκο και πως δεν χρησιμοποίησα κανένα μέσο. Αυτό το βιβλίο εκδόθηκε …μόνο του. Άλλωστε δεν ήταν ποτέ στις σκέψεις μου να βγάλω ένα βιβλίο. Οι άνθρωποι των εκδοτικών οίκων που με πλησίασαν, το γνωρίζουν καλά και φυσικά διαβάζουν αυτά που γράφω.

Γνωρίζω πως υπάρχουν άνθρωποι – ανάμεσά τους και κάποιοι bloggers - που στέλνουν κείμενά τους σε εκδοτικούς οίκους και σε έντυπα, με την ελπίδα πως θα δημοσιευτούν. Τους καταλαβαίνω απόλυτα αλλά δεν θα το έκανα ποτέ. Όχι επειδή είμαι καλύτερος απ’ αυτούς – απλά δεν μπορώ να το κάνω. Πιστεύω πως το Διαδίκτυο δίνει τη δυνατότητα σε όλους να δημοσιεύσουν τις σκέψεις και τα έργα τους, να κριθούν και να αξιολογηθούν. Νομίζω πως όλοι έχουν αντιληφθεί πια πως οι άνθρωποι του Τύπου και του Βιβλίου παρακολουθούν στενά τα blogs και έχουν τα μάτια τους ανοιχτά, αναζητώντας νέο αίμα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πας εσύ σ’ αυτούς γιατί θα έρθουν αυτοί σε σένα. Και το να έρχονται οι άλλοι σε σένα είναι σε αυτήν την περίπτωση υπέρ σου. Αν σε ενδιαφέρει βέβαια, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν δίνουν δεκάρα.

Όλοι παραπονιούνται πως δεν υπάρχουν νέα ταλέντα στη γραφή. Υπάρχουν, αλλά αν με το ξεκίνημα τους προσκυνήσουν το «κατεστημένο» και τις παρέες του χώρου, παύουν να είναι ταλέντα και από πρίγκιπες γίνονται βάτραχοι. Μεγάλη ευθύνη βέβαια έχουν οι ίδιοι οι αρχισυντάκτες και οι εκδότες των εντύπων που από τη μια αναζητούν νέες πένες κι από την άλλη θέλουν να τους κάνουν σαν τα μούτρα τους – με το συμπάθιο κιόλας. Ακούν ένα πουλί να κελαηδάει, τους αρέσει και το βάζουν στο κλουβί για να κρώζει.

Σε αυτόν τον ένα χρόνο έμαθα να ξεχωρίζω ποιος δημοσιογράφος ανέβηκε με την αξία του και ποιος μέσα από κυκλώματα και παρέες. Πως; Μα είναι πολύ απλό : διαβάζοντας τα αφιερώματα για τα blogs και όσα αφορούν τους bloggers – υποθέτω πως η γνώμη μου δεν είναι εντελώς για πέταμα. Διάβασα αφιερώματα από τα οποία απουσίαζε οποιαδήποτε αναφορά στους καλούς bloggers. Αυτοί οι δημοσιογράφοι φοβούνται να αναφερθούν σε ανθρώπους που γράφουν ελεύθερα και σοκάρονται φυσικά στη σκέψη πως αυτοί οι bloggers δεν ανήκουν σε κανένα κύκλωμα. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως δεν υπάρχει «πετυχημένος» blogger που να ανήκει σε κύκλωμα – απλά δεν γίνεται.

Πρόσφατα σε ένα «σοβαρό» έντυπο μια κυρία έγραφε πως έχει ένα φίλο που έχει blog που έχει έναν άλλο φίλο που έχει blog που κι αυτός έχει έναν άλλο φίλο και για να μην τα πολυλογώ η κυρία αυτή έκανε ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα με τους φίλους της και τους φίλους των φίλων της. Ακριβώς έτσι λειτουργούν τα περισσότερα έντυπα. Έτσι έμαθε η γυναίκα, έτσι έκανε. Αυτό όμως δεν είναι δημοσιογραφία. Οι δημοσιογράφοι που ανοίχτηκαν στο Διαδίκτυο και έχουν blogs συνειδητοποίησαν – με ελάχιστες εξαιρέσεις - πως όσα γράφουν δεν αφορούν σχεδόν κανέναν. Αυτό μάλλον θα έπρεπε να τους προβληματίσει. Σε κάθε περίπτωση κάτι σημαίνει. Και η λύση βέβαια δεν είναι να δημιουργήσεις έναν διαδικτυακό κύκλο που θα υποκαταστήσει τον κύκλο που έχεις στο έντυπο που δουλεύεις. Αλλά αυτό αφορά τους ίδιους.

Ας μιλήσω λίγο για την δική μου εμπειρία. Στον ένα αυτό χρόνο έλαβα πολλά mail από δημοσιογράφους οι οποίοι με προέτρεψαν να συνεχίσω να γράφω. Μερικά ήταν εξαιρετικά συγκινητικά. Φυσικά τα έντυπα στη μεγάλη τους πλειοψηφία αγνόησαν το blog μου στις αναφορές τους στα blogs, αλλά αυτό αφενός το βρίσκω χαριτωμένο και αφετέρου δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Και πρωτοσέλιδο να σε βάζει επί ένα μήνα η «Ελευθεροτυπία» δεν πρόκειται να σε διαβάσει κανείς δεύτερη φορά αν δεν γράφεις κάτι. Αυτό που έχει σημασία για μένα δεν είναι να με αναφέρουν, αλλά να με διαβάζουν. Και ευτυχώς με διαβάζουν.

Θα πρέπει όμως να είμαι δίκαιος. Υπήρξαν άνθρωποι που όχι μόνο δεν με αγνόησαν αλλά μου φέρθηκαν με εξαιρετική γενναιοδωρία. Κάποιοι μου παραχώρησαν τη στήλη τους ή ακόμα και τη σελίδα τους δημοσιεύοντας δικά μου κείμενα. Από το να αγνοεί επιδεικτικά κάποιος δημοσιογράφος ακόμα και την ύπαρξη του blog μου (την οποία βέβαια γνωρίζει πολύ καλά) μέχρι του σημείου κάποιος άλλος να μου παραχωρεί όλη τη σελίδα του υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Και φυσικά αυτές οι δυο εκ διαμέτρου αντίθετες συμπεριφορές υποδηλώνουν περισσότερα για τον χαρακτήρα αυτών των δημοσιογράφων παρά για τον δικό μου.

Ειλικρινά ένιωσα μεγάλη έκπληξη βλέποντας στην «Ελευθεροτυπία» της 23ης Δεκεμβρίου ένα κείμενό μου στη σελίδα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου – έπιανε σχεδόν ολόκληρη τη σελίδα. Λίγες μέρες αργότερα ο «Κωδικός Η» της Ημερησίας μου παραχώρησε τη δική του σελίδα δημοσιεύοντας τον «Καζαμία 2006». Και στα δυο δημοσιεύματα τα σχόλια για την περίπτωσή μου είναι εξαιρετικά κολακευτικά. Αυτά είναι δυο μόνο παραδείγματα – υπάρχουν και πολλά άλλα.

Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου σχεδόν όλα γίνονται με καθεστώς γνωριμιών είναι λογικό κάποιος να πιστεύει πως εγώ γνωρίζω αυτούς τους ανθρώπους που έγραψαν καλά λόγια για μένα ή πως είμαι φίλος τους. Θέλω να σας διαβεβαιώσω πως δεν τους έχω δει ποτέ στη ζωή μου και δεν έχω επικοινωνήσει ποτέ μέχρι σήμερα μαζί τους – μπορείτε να τους ρωτήσετε. Το μόνο που ξέρω σίγουρα για αυτούς τους ανθρώπους είναι πως είναι γενναιόδωροι και χορτάτοι. Από τους δεκάδες ανθρώπους που εκφράστηκαν δημοσίως με καλά λόγια για το (όποιο) ταλέντο μου στη γραφή γνώρισα μόνο έναν και φυσικά τον γνώρισα μετά. Αυτός ο καλός κύριος είναι …συνάδελφος και δεν μπορεί να με «ωφελήσει» σε τίποτα – βέβαια είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος και χαίρομαι που τον γνώρισα και με τιμάει με την εμπιστοσύνη του, αλλά δεν θα τον συναναστρεφόμουν ποτέ απλά για να κερδίσω κάτι απ’ αυτόν.

Τις πιο καλές εμπειρίες τις είχα με τους ανθρώπους των εκδοτικών οίκων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως το δικό τους ενδιαφέρον για τα blogs δεν είναι …τουριστικό. Επίσης είναι blog-freaks και γνωρίζουν τα πάντα για την ελληνική μπλογκόσφαιρα. Απ’ αυτούς μαθαίνω κι εγώ τι συμβαίνει – δεν τους ξεφεύγει τίποτα. Νομίζω πως πρόσφατα ένας blogger έχασε μια καλή ευκαιρία να εκδοθεί επί …χρήμασι γιατί σε μια έξαρση μικροψυχίας έγραψε χυδαιότητες για άλλους bloggers. Φυσικά κανένας εκδοτικός οίκος δεν θέλει να συνεργαστεί με κάποιον που καταφεύγει σε μικροπρέπειες. Λογικό είναι.

Δυο πράγματα μου έχουν κάνει εντύπωση αυτόν τον ένα χρόνο : η μικροψυχία και η έλλειψη χιούμορ. Στα πλαίσια των «δημοσίων σχέσεων» και της προσπάθειας να «τα έχουμε καλά με όλους» - ένα ακόμα σύμπτωμα της ελληνικής μπλογκόσφαιρας και όχι μόνον – θα μπορούσα να αποφύγω αυτήν την αναφορά, αλλά δεν θα ήμουν ειλικρινής. Δεν ξέρω αν το έθνος θα ταυτίσει κάποτε το εθνικόν με το αληθές, αλλά πρέπει επειγόντως να αντικαταστήσει τη μικροψυχία με τη γενναιοδωρία. Διαφορετικά ας αντικατασταθεί το έθνος.


Καταγράφω την εμπειρία και τις σκέψεις μου γιατί νομίζω πως μπορεί να έχουν ένα κάποιο ενδιαφέρον για νέους ανθρώπους με ανήσυχο πνεύμα που γράφουν. Ίσως η έκδοση βιβλίων από κάποιους bloggers φέρει στα blogs πολλά νέα παιδιά με ταλέντο και φιλοδοξίες – προσωπικά τους περιμένω από καιρό και θα τους καλωσορίσω με ένα ζεστό χαμόγελο. Το να γράφω όσα μου συνέβησαν ίσως βοηθήσει κάποιους απ’ αυτούς τους ανθρώπους. Δεν μπορώ να συμβουλεύσω κανέναν, αλλά ξέρω πια καλά (για την ακρίβεια είμαι το ζωντανό παράδειγμα) πως μπορείς να έχεις ευκαιρίες χωρίς να έχεις γνωριμίες και μπορείς να πετύχεις κάποια πράγματα χωρίς να χάσεις την αξιοπρέπειά σου. Αυτό είναι στο δικό μας χέρι και όχι στα χέρια των άλλων.

Με αφορμή τον ένα χρόνο του blog, θα μπορούσα να γράψω πολλά για τα blogs και τους bloggers, αλλά ειλικρινά το να γράφει ένας blogger για τα blogs είναι τραγικά βαρετό και στην ουσία δεν αφορά κανέναν. Αυτό που κρατάω από τα blogs δεν είναι ούτε οι αναλύσεις, ούτε οι κόντρες, ούτε τα σχόλια, ούτε τα αφιερώματα. Κρατάω τα κείμενα εκείνα που με συγκίνησαν, με προβλημάτισαν, με έκαναν να χαμογελάσω και να χαρώ. Αυτά τα κείμενα ήταν πολλά.

Ήδη στα βιβλιοπωλεία υπάρχουν τα βιβλία δυο Ελλήνων bloggers. Της Κουρούνας και του υποφαινόμενου. Ακολουθούν σύντομα δυο ακόμα βιβλία των εκδόσεων Μαραθιά από δυο κυρίες που εκτιμώ. Από την αρχή πίστευα και το έχω γράψει επανειλημμένως πως τα blogs των κυριών έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα blogs των κυρίων. Αφενός χαίρομαι που δικαιώνομαι κι αφετέρου πάντα μου άρεσε η ιδέα του χαρεμιού – ναι, αστειεύομαι. Υποθέτω πως και άλλοι εκδοτικοί οίκοι θα δείξουν ενδιαφέρον για τα ελληνικά blogs – ίσως ήδη συμβαίνει αυτό και δεν το γνωρίζω. Εύχομαι από καρδιάς σε όλους τους bloggers που θα κυκλοφορήσουν τα βιβλία τους καλή επιτυχία.

Ο πολύς κόσμος αγνοεί τα blogs ( για την ακρίβεια δεν έχει ιδέα τι είναι blog), ενώ τα έντυπα στην συντριπτική πλειοψηφία τους τα παρουσιάζουν σαν κάτι γραφικό ή στην καλύτερη περίπτωση ως μόδα. Αν έστω ένας blogger καταφέρει να κάνει μια μικρή επιτυχία, το αύριο των ελληνικών blogs θα είναι πολύ διαφορετικό και εξαιρετικά ενδιαφέρον – ο κύκλος ανοίγει για όλους. Αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν συμβεί τώρα, η μέρα εκείνη δεν θ΄ αργήσει. Πιστεύω πως τα blogs είναι Δημοκρατία και χαίρομαι που είμαι μέρος της.

Προς το τέλος της ταινίας «Ερωτική επιθυμία» του Γουόνγκ Καρ Γουάι, οι δυο πρωταγωνιστές λένε «εμείς δεν πρέπει να μοιάσουμε μ' αυτούς». Προφανώς αυτό θα είναι το επόμενο στοίχημα. Κι ας μου επιτραπεί να πιστεύω πως δεν είναι χαμένο από χέρι.



Ευχαριστώ τους αναγνώστες για την γενναιοδωρία που έδειξαν με κάθε τρόπο απέναντί μου. Υποθέτω πως αν δεν με διάβαζε κανείς, τίποτα απ’ όλ’ αυτά τα ωραία πράγματα που μου συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο δεν θα είχε συμβεί. Και μου αρέσει να με διαβάζουν. Δεν το έκρυψα ποτέ. Κλείνοντας έναν χρόνο σε αυτήν εδώ τη σελίδα, θέλω να στείλω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στον Zpi, τον πρώτο blogger που με καλωσόρισε – πάντα οι Θεσσαλονικείς ήταν πιο φιλόξενοι.