Κύριε Πιτσιρίκο μου, είναι η πρώτη φορά που γράφω ένα γράμμα σε κάποιον ιστολόγο. Διάβασα όμως κάπου, πως «η Δημοσίευσις είναι η Ψυχή της Δικαιοσύνης» κι εμένα με έχουν βαφτίσει Δικαιοσύνη.Οι φίλες μου πάντως με φωνάζουν «Ευαγγελάτο», ενώ η συμπεθέρα μου που με αντιπαθεί με λέει «Κούγια». Ο άνδρας μου πάλι με φωνάζει «γυναίκα». «Τι θα φάω ρε γυναίκα;». Όταν παντρευτήκαμε με έλεγε «αγάπη μου» και «μωρό μου» για κάνα δυό χρόνια. Μόλις πέρασαν τα μέλια έγινα «χριστιανή». «Τρελάθηκες χριστιανή μου;», «Τι μαγείρεψες ρε χριστιανή;». Τώρα με τις εξελίξεις στην εκκλησία αποχριστιανοποιήθηκα οριστικά και έγινα «γυναίκα».
Δεν με αφήνει να πάω στην εκκλησία κύριε Πιτσιρίκο μου. «Δεν θα ξαναπατήσεις το πόδι σου εκεί μέσα». «Μα ο δικός μας ο παπάς είναι καλός» του λέω. «Κι οι άλλοι καλοί ήταν» μου απαντάει. Έχει κατσικωθεί όλη μέρα μπροστά στην τηλεόραση και δεν κουνάει ρούπι. Για να πάει να κάνει την ανάγκη του τραβάει την τηλεόραση απέναντι στην πόρτα της τουαλέτας. Τις προάλλες ξεχάστηκε και σκουπίστηκε με το τηλεκοντρόλ. Πάλι καλά που δεν έχει φέρει τη χέστρα στο σαλόνι. Είπα να του πάρω ένα γιογιό αλλά δεν θέλει. Πέρασαν τα σκάνδαλα της Εκκλησίας, αλλά αυτός εκεί, να περιμένει τον παπά με τις ζαρτιέρες. «Τώρα κατάλαβα τι σημαίνει ‘καβάλα παν’ στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε’» μου λέει όλο νόημα. «Μα αυτό Μήτσο μου, ήταν για τους Κολοκοτρωναίους», του απαντάω εγώ. «Πάψε γυναίκα! Δεν είχε Μάκη τότε, αν είχε, θα μάθαινες και τις δικές τους τις πομπές!» με αποστομώνει την ημιμαθή. Αγράμματη είμαι η καψερή. Αυτό το γράμμα το υπαγορεύω στην ανιψιά μου. «Άνθρωπος αμόρφωτος, ξύλο απελέκητο» κύριε Πιτσιρίκο μου, κι εγώ σας θαυμάζω πολύ, γιατί πέρα από τις γνώσεις σας σέβεστε και τη μαμά σας και δεν ξεχνάτε ποτέ να την αναφέρετε.
Θέλω όμως να σας πω τον πόνο μου για ένα θέμα που μας προέκυψε πρόσφατα. Άκουσε ο Μήτσος μου πως ο Αρχιεπίσκοπος θα ζητήσει την κατάταξη των κληρικών στο στρατό πριν από τη χειροτόνησή τους και θέλει να στείλουμε τον δωδεκάχρονο γιο μας φαντάρο για να γίνει άντρας. Θα στείλω εγώ το Δημητράκη το στερνοπούλι μου στο στρατό για να γίνει άντρας; Δεν είμαστε καλά! Εγώ κύριε Πιτσιρίκο μου ξέρω, πως παλιά για να γίνει ένα αγόρι «άντρας», τον έπαιρνε ο πατέρας του, τον πήγαινε σε ένα μπορντέλο κι έλεγε στην «κοπέλα» να του φερθεί καλά γιατί είναι η πρώτη του φορά. Σας φαίνεται λογικό να στέλνει κάποιος το παιδί του σε ένα στρατόπεδο με άλλους δυο χιλιάδες νταγλαράδες για να γίνει άντρας; Τη γυναίκα γιατί δεν τη στέλνουνε ποτέ πουθενά για να γίνει γυναίκα ; Πως στην ευχή έχει δημιουργηθεί η βεβαιότητα πως η παρέα ενός άντρα μόνο με άντρες σε «κάνει άντρα»; Το λογικό είναι να τον αφήσεις μόνο του τον πιτσιρικά σε ένα νησί και ξαφνικά να του στείλεις μπροστά του τη Μόνικα Μπελούτσι. Θα τη δει το παιδί και θα γίνει άντρας αμέσως, εκτός αν το έχεις αφήσει νηστικό, οπότε θα τη φάει μεν τη Μόνικα αλλά κυριολεκτικά.
Ο μόνος άνθρωπος που ξέρω κι έγινε άνδρας στο στρατό είναι η Μερόπη, η κουνιάδα του μπατζανάκη της συννυφάδας μου. Η Μερόπη πάντως δεν πήγε στο στρατό για να γίνει άντρας, αλλά επειδή δεν έβρισκε δουλειά. Την βάλανε εκεί με ένα μέσο που είχανε, έναν παλαιοχουντικό, που μετά έγινε ΝΔ και τώρα είναι ΠΑΣΟΚ- ψηφίζει δηλαδή Συνασπισμό. Αυτός λοιπόν, «πείραξε» τα γραπτά της Μερόπης, που ήταν και στουρνάρι, και μπήκε η Μερόπη στη στρατιωτική σχολή. Την είδε με τη στολή η φιλενάδα της η Βιβή από το σχολείο, που είχε ένα φετίχ με τις στολές, και την ερωτεύτηκε. Η Μερόπη δεν είχε πάει μέχρι τότε με άντρα γιατί ήταν και λίγο τέρας, και κολακεύτηκε. Αποφάσισε λοιπόν κι έκανε την αλλαγή φύλου για να γίνει Μάρκος και να ζευγαρώσει με τη Βιβή. Τον διώξανε όμως το Μάρκο-Μερόπη από το Στρατό κι όταν παλιώσανε οι στολές, τον παράτησε και η Βιβή που αγάπησε έναν ανθυποσμηναγό. Εν τω μεταξύ ο Μάρκος-Μερόπη διαπίστωσε πως δεν του αρέσουν οι γυναίκες, αλλά οι άνδρες. Για να μην τον λένε αδερφή, άλλαξε ξανά φύλο και ξανάγινε Μερόπη, αλλά έγινε κάποιο λάθος στα «υδραυλικά» και τώρα δακρύζει από τα βυζιά. Πάντως μέχρι να γνωρίσω τη Μερόπη, νόμιζα κι εγώ η αγράμματη πως η μοναδική λεσβία στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια ήταν η Σαπφώ.
Τέλος πάντων, δεν θέλω να πάει ο Δημητράκης μου στα 12 του χρόνια στους λοκατζήδες. Και για να σας πω και τη μαύρη αλήθεια ακόμα κι αν βγει αδερφή, εμένα δεν με πειράζει. Γιατί εγώ κύριε Πιτσιρίκο μου, είμαι μάνα και το μόνο που ξέρω είναι να αγαπάω. Και τους καταλαβαίνω όλους. Και τους παπάδες που πάνε με άντρες τους καταλαβαίνω και δεν τους κατηγορώ. Θα ξεχάσω εγώ ποτέ, που όταν ήμουν 13 χρονών με χούφτωσε ο πατήρ Χοσέστομος, επειδή με μπέρδεψε με τον αδερφό μου; Πήρε μια τρομάρα ο άνθρωπος! Με το δίκιο του βέβαια.
Ο μόνος θεσμός που έμεινε στη θέση του στην έρμη χώρα μας, είναι η μάνα κύριε Πιτσιρίκο μου, και μάλλον είναι ο μόνος θεσμός που υπήρξε πραγματικά. Με κούρασαν πια με τους δήθεν θεσμούς, τις καθάρσεις, τα διδάγματα και τα μεγάλα λόγια. Εγώ είμαι μια μάνα που αγαπάει τα παιδιά της και τα παιδιά όλου του κόσμου και θέλω να μπορώ να πηγαίνω μια φορά την εβδομάδα στην εκκλησία να ανάβω ένα κεράκι. Ο δικός μας ο παπάς εξάλλου είναι καλός άνθρωπος. Τώρα τελευταία, κάθε φορά που μας βλέπει σκύβει το κεφάλι. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το γράμμα μου. Να είστε καλά και καλή πρόοδο. Τους χαιρετισμούς μου στη μαμά σας.
Δικαιοσύνη
(για τη μαμά Δέσποινα)
