Δεν ξέρω αν το επεσήμανε κάποιος. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στην διαθήκη του δήλωνε πως δεν επιθυμεί να ταφεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Πρώτη Σερρών, επειδή ο τόπος του δεν έχει ορίζοντα. Ο Χαρίλαος Φλωράκης θέλησε να ταφεί στον τόπο που γεννήθηκε, στο Παλιοζογλώπι, και συγκεκριμένα στον Aηλιά, για να έχει αγνάντιο. Και οι δυο είχαν εκφράσει στους δικούς τους την επιθυμία, οι τάφοι τους να είναι απλοί. Βίοι παράλληλοι κι αντίθετοι ταυτόχρονα, η επιθυμία για ορίζοντα και απλότητα, κοινή ως το τέλος.
«Ο άνθρωπος είναι ένας εκ γενετής θυμός», γράφει ο Γιώργος Χειμωνάς. Στα αρχαία ελληνικά, «θυμός» σημαίνει «ψυχή». Άρα θυμωμένος είναι ο ψυχωμένος. Θυμωμένοι γεννιόμαστε. Αργότερα κάποιοι από εμάς θα ξεθυμώσουν και κάποιοι θα θυμώσουν περισσότερο. Κάποιοι θα πεθάνουν θυμωμένοι. Σηκώνω την αριστερή μου γροθιά στον αέρα. Σηκώνεις το δεξί σου χέρι και κάνεις το σταυρό σου. Σταυρώνεις τα χέρια στο στήθος. Σηκώνω την αριστερή μου γροθιά.
Η ελληνική γλώσσα δεν σου επιτρέπει να πεις πως δεν κατάλαβες, πως δεν γνώριζες. «Εκμετάλλευση» σημαίνει πως παίρνουμε από το μετάλλευμα το μέταλλο. Το υπόλοιπο τι το κάνουμε; Το πετάμε. Ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο. Τον ξεζουμίζει, τον στύβει. Όταν δεν έχει κάτι πια να πάρει, τον πετάει. Θυμώνω. Δεν θα ξεθυμώσω όσο συμβαίνει αυτό. Θα πεθάνω θυμωμένος. Σηκώνω την αριστερή μου γροθιά.
Άδικο είναι το μη δίκαιο. Άνθρωπος χωρίς αίσθημα δικαίου είναι κτήνος. Ανθρωπότητα χωρίς Δικαιοσύνη είναι κόλαση. Πνίγομαι όταν αδικούμαι. Όταν αδικούνται οι άλλοι άνθρωποι πνίγομαι το ίδιο και πιο πολύ. Τότε είμαι Άνθρωπος. Ο άλλος άνθρωπος είμαι εγώ. Τα παιδιά πεινάνε και πεθαίνουν. Δεν είναι τα δικά μου όμως. Λάθος – είναι όλα παιδιά μου. Ή είναι όλα παιδιά μου ή δεν έχω παιδιά. Θυμώνω μαζί μου. Θυμώνω που δεν θυμώνω πολύ. Σηκώνω την αριστερή μου γροθιά.
«Μα ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία». «Ουτοπία» είναι ο «μη τόπος». Είναι ο τόπος που δεν υπήρξε ποτέ. Κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν θα υπάρξει στο μέλλον. «Μα εμείς δεν θα ζούμε». Συγνώμη φίλε που ο κόσμος θα συνεχίζει να υπάρχει και χωρίς εμάς. Μην το παίρνεις προσωπικά. Αν σε ακούσω, θα έπρεπε ακόμα να είμαστε στα δέντρα και στις σπηλιές. Αν σε ακούσω, οι γυναίκες είναι ακόμα σκλάβες. Ουτοπία η βαρβαρότητα; Σιγά το δίλημμα! Σηκώνω την αριστερή μου γροθιά.
Δεν έχει νόημα να θυμώνουμε μέχρι τα είκοσι. Στα είκοσι όλοι θυμωμένοι είμαστε – είναι και οι ορμόνες στη μέση βλέπεις. Μετά συνειδητοποιούμε πλήρως την αδικία, την εκμετάλλευση, την απανθρωπιά. Τη νιώθουμε στο πετσί μας και στο πετσί των συνανθρώπων μας. Και συνειδητά θυμώνουμε ή συνειδητά αδιαφορούμε. Τότε έχει αξία ο θυμός – ο συνειδητός θυμός. Φεύγεις θυμωμένος. Σηκώνω την αριστερή μου γροθιά.
Καλή αντάμωση. Ας είναι ελαφρύς ο ουρανός που μας πλακώνει.
