Μεγάλο Σάββατο. Μας βάλανε στο λεωφορείο γύρω στις 9 το βράδυ. Τριάντα ναύτες με στολές παρελάσεως και τα όπλα στα χέρια. Άσπρη ζώνη, γκέτες και το καλό καπέλο -το δεύτερο. Γυαλισμένοι, ξυρισμένοι. Τηλεγραφητές στον Παλάσκα τους τελευταίους τρεις μήνες. Όλη μέρα μαζί στα θρανία, στις αγγαρείες, στις σκοπιές. Τσακωμοί κι αγάπες, νεύρα και συντροφικότητα, κλάματα και γέλια Σε τρεις μέρες έβγαιναν οι μεταθέσεις. Άλλοι στα αντιτορπιλικά και άλλοι στην πλατεία Κλαυθμώνος. Την επομένη, ανήμερα του Πάσχα έπρεπε να σερβίρουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους άλλους επίσημους και θα έπρεπε να ξυπνήσουμε από τις 5 το πρωί. Πρώτα όμως θα έπρεπε να πάμε ως τιμητικό άγημα σε μια εκκλησία. Στο Χαϊδάρι ήταν; Δεν θυμάμαι. Το πούλμαν έφτασε στο ναό, σβήσαμε τα τσιγάρα, βγήκαμε και παραταχτήκαμε στον περίβολο του ναού με τα όπλα παρά πόδας. Ο κόσμος άρχισε να έρχεται φορώντας τα καλά του . Οικογένειες, ζευγάρια, γριούλες μόνες τους. Τα παιδιά μας κοιτούσαν με θαυμασμό. Μια απάτη είναι γλυκά μου, θα το καταλάβετε άμα μεγαλώσετε. Στην Κύπρο, που έπρεπε να ματώσουμε... Τα πόδια αρχίζουν να μουδιάζουν κι εμείς πότε κάναμε «παρουσιάστε», πότε «παρά πόδας». Δεν θυμάμαι πότε κάναμε «παρουσιάστε» - μάλλον όταν ερχόταν κάποιος επίσημος. Η Ανάσταση πλησίαζε κι εμείς ήμασταν με τα όπλα στα χέρια. Ποιος μαλάκας τα έχει επινοήσει αυτά τα κόλπα; Ο παπάς λέει το «Χριστός Ανέστη», ο αξιωματικός φωνάζει «παρουσιάστε αρμ». Κανείς δεν του έδωσε σημασία γιατί υποσυνείδητα λειτούργησε η δύναμη της συνήθειας τόσων χρόνων. Αρχίσαμε να φιλάμε ο ένας τον άλλον, οι γραμμές διαλύθηκαν και τα όπλα χτυπούσαν μεταξύ τους - φιλιόντουσαν κι αυτά.
«Χριστός Ανέστη».
«Αληθώς ο Κύριος».
«Άντε και καλοί πολίτες».
«Καλοί πολίτες ρε συ».
Ο αξιωματικός γύρισε να μας κοιτάξει και κόντεψε να τρελαθεί. Τριάντα ναύτες να φιλιούνται μεταξύ τους.
«Τι κάνετε εκεί ρε μαλακισμένα; Στις θέσεις σας γρήγορα! Παρουσιάαααστεεεε αρμ!»
Εντάξει, παρουσιάσαμε. Μετά τον φιλήσαμε κι αυτόν.
Για τους φίλους Κύπριους φοιτητές
Το ανωτέρω κείμενο είναι ένα μικρό απόσπασμα από ένα αρκετά μεγάλο κείμενο που ήταν αφιερωμένο στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Ήταν οι σκέψεις του ναύτη –εγώ ή άλλος δεν έχει σημασία- για την Κύπρο. Το ονοματεπώνυμο που υπήρχε στο φόρουμ που το διαβάσατε, είναι το ονοματεπώνυμό μου. Είχα στείλει με μέιλ το κείμενο στην πλήρη του μορφή, σε έναν Κύπριο φοιτητή που σπουδάζει στο Λονδίνο και διαβάζει το ιστολόγιό μου. Δεν του το έστειλα για να το δημοσιεύσει, αλλά του άρεσε τόσο που το «ανέβασε» στο φόρουμ. Μετά από μέρες μου έστειλε ένα μέιλ για να με ενημερώσει και μου ζήτησε να μπω στο φόρουμ για να διαβάσω τα σχόλια που έκαναν οι χρήστες. Ήταν πραγματικά συγκινητικά, αλλά του ζήτησα να το «κατεβάσει», γιατί δεν ήταν στις προθέσεις μου να το δημοσιεύσω, αν και το αγαπώ πολύ. Στους λόγους δεν θέλω να αναφερθώ -όποιος το διάβασε, ίσως καταλαβαίνει. Ευχαριστώ για τον καλό το λόγο και καλή πρόοδο.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
θα πάρω μονοπάτια…
