Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία του τόπου καταδίκασε την άνανδρη δολοφονική επίθεση κατά του προέδρου της ΓΣΕΕ, Χρήστου Πολυζωγόπουλου. Πάντως στις περιπτώσεις των μυστικών ανακρίσεων των Πακιστανών ή σε ξυλοδαρμούς αλλοδαπών από την Αστυνομία τα ίδια πρόσωπα δεν επέδειξαν ανάλογη ευαισθησία. Ίσως στην περίπτωση του κ. Πολυζωγόπουλου είδαν μιαν πιθανή μελλοντική επίθεση προς αυτούς και ταυτίστηκαν μαζί του σε μεγαλύτερο βαθμό…
Βγαίνοντας από το νοσοκομείο ο κ. Πολυζωγόπουλος είπε : «Θα δανειστώ μια κουβέντα από τον ποιητή. Ό,τι δεν με σκοτώνει, με δυναμώνει». Βέβαια ο Νίτσε δεν ήταν ποιητής αλλά φιλόσοφος, πλην όμως αυτό μικρή σημασία έχει. Αυτό που μετράει είναι η διάθεση του προέδρου της ΓΣΕΕ να γίνει ποιητικός, ακόμα και σε μια τόσο δύσκολη προσωπική στιγμή, ενώνοντας το ιστορικό ΠαΣοΚ με το σημερινό.
Η δήλωση του κ. Πολυζωγόπουλου μας ταξίδεψε στην αλησμόνητη δεκαετία του ’80, όταν οι δασύτριχοι μουστακαλήδες υπουργοί του ΠαΣοΚ δεν είχαν κανένα πρόβλημα, να αναδείξουν τις ευαισθησίες τους, δηλώνοντας στις συνεντεύξεις τους πως ο αγαπημένος τους ποιητής είναι ο Καβάφης κι έχουν τα βιβλία του κάτω από το μαξιλάρι τους. Μετά αυτοί οι μαλλιαροί άνθρωποι έμπαιναν στα αυτοκίνητά τους και άκουγαν στη διαπασών το αισθαντικό χατζιδακοδαβαράκειο άσμα «Η μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων», τραγουδώντας με πάθος το στίχο «το κορμί μου είναι μόνο η αφορμή». Those were the days…
