Χτες το απόγευμα, παραμονή του Αγίου Βαλεντίνου, σκέφτηκα να εκφράσω τον έρωτά μου στη Βερόνικα. Δεν ήξερα πώς να το κάνω, ώσπου ξαφνικά μου ήρθε Η ιδέα : να την πάω στην παρουσίαση του βιβλίου του Χρήστου Χωμενίδη «Το σπίτι και το κελλί», στο οποίο ο συγγραφέας πραγματεύεται την ιστορία μιας «Εταιρείας». Η «Εταιρεία» είναι μια επαναστατική ή τρομοκρατική οργάνωση – διαλέγετε και παίρνετε.
Πραγματικά στις 7 ήμασταν έξω από τον «Παπασωτηρίου» της Πανεπιστημίου. Δεν ξέρω πως πληροφορήθηκαν οι δημοσιογράφοι την έλευσή μου, αλλά ήταν ήδη εκεί στημένοι με τις κάμερες και τα μικρόφωνα. Τους αγνόησα και εισήλθα στο βιβλιοπωλείο. Με περίσσιο θράσος πλησίασα τον συγγραφέα που ήταν κουστουμαρισμένος, αλλά χωρίς γραβάτα, και του ζήτησα να μου υπογράψει το βιβλίο του το οποίο έφερα μαζί μου. «Σε ποιον να γράψω;» «Στον πιτσιρίκο». Υπέγραψε αδιάφορα και μου το έδωσε. Τον ευχαρίστησα και τον παρακάλεσα να κάνει πως γνωριζόμαστε για να εντυπωσιάσω τη Βερόνικα που είναι λάτρης του καλού βιβλίου. Δέχτηκε με ευχαρίστηση και μάλιστα τον σύστησα στη Βερόνικα, η οποία εντυπωσιάστηκε και κατάλαβα αμέσως πως ανέβηκα στην εκτίμησή της. Από τη χαρά μου έβαλα ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ στην τσέπη του σακακιού του Χωμενίδη χωρίς να με πάρει χαμπάρι. Μετά μαζί με τη Βερόνικα σταθήκαμε όρθιοι πίσω από τις καρέκλες γιατί υπήρχαν αρκετοί μεγάλοι άνθρωποι πάνω από 25 ετών στο χώρο και θα ήταν αγένεια να καθόμαστε εμείς και αυτοί να στέκονται.
Λίγο αργότερα εισήλθε στο βιβλιοπωλείο ο Βασίλης Βασιλικός, αλλά δεν με αναγνώρισε, γιατί έχω αλλάξει πολύ από τα χρόνια του Παρισιού. Κι αυτός έχει αλλάξει, όμως εγώ τον καταλαβαίνω γιατί πάντα φοράει τα ίδια ρούχα και το ίδιο καπέλο. Όταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος έκανε την εμφάνισή του, γύρισα επιδεικτικά την πλάτη μου, γκρεμίζοντας μια στοίβα βιβλία του Χωμενίδη με το παλτό μου. Με τον Θεόδωρο δεν μιλάμε από την εποχή της υπόθεσης Οτσαλάν. Δεν είναι ο Οτσαλάν ο λόγος, απλά ήμασταν σε ένα κέντρο κι αυτός έλεγε όλη την ώρα στην ορχήστρα να παίζει το «Δίχτυ» από το «Ρεμπέτικο», ενώ εγώ ήθελα το «Πέφτεις σε λάθη» του Τσιτσάνη, με αποτέλεσμα να γίνουμε μπίλιες. Στο πάνελ επρόκειτο να είναι και ο Αλέξης Παπαχελάς με τον οποίο οι σχέσεις μας είναι πολύ φιλικές, αλλά μια χαριτόβρυτος δεσποσύνη μας ενημέρωσε πως o Αλέξης δεν μπορούσε να παραστεί λόγω της τρέχουσας επικαιρότητας – μάλλον θα βρέθηκε ξαφνικά κανα χαμένο τεφτέρι της Φρειδερίκης και τίποτα πρόχειρα τετράδια του Κωνσταντίνου από το Γυμνάσιο.
Ο Βασιλικός και ο Πάγκαλος μίλησαν για το βιβλίο του Χωμενίδη με αυτήν την εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ που έχουν οι έξυπνοι και χορτασμένοι άνθρωποι. Ειδικά ο Πάγκαλος ήταν απολαυστικός, αφού έλεγε τα καλύτερα και μου έκανε εντύπωση που το ακροατήριο δεν γελούσε δυνατά - εγώ αναγκαζόμουν να ταπώνομαι για να μην ακούγομαι. Αν και είμαστε τσακωμένοι, οφείλω να παραδεχτώ πως κάποια στιγμή ένιωσα θλίψη στη σκέψη πως έγιναν πρωθυπουργοί της χώρας ο Μητσοτάκης και ο Σημίτης και όχι ο Θεόδωρος. Στη συνέχεια ο συγγραφέας μίλησε όμορφα και με χιούμορ για το βιβλίο του και του βάζω άριστα με τόνο, με το σκεπτικό πως εγώ με τον Πάγκαλο δίπλα μου να με πειράζει δεν θα μπορούσα να βάλω ούτε δυο λέξεις στη σειρά.
Κάποια στιγμή το βλέμμα μου έπεσε στη Μιλένα Αποστολάκη, η οποία είναι μητέρα και αγαπάει το παιδί της. Οι σχέσεις μας έχουν ψυχραθεί από την εποχή που έγραψα το «Είμαι μάνα κι έχω δίκιο! Σε όλα!». Παρ' όλ' αυτά μου χαμογέλασε – μάλλον θα με έχει συγχωρέσει. Ήθελα κι εγώ να μιλήσω στο πάνελ και να πω πως το βιβλίο του Χωμενίδη είναι απολαυστικό και διαβάζεται μονορούφι, αλλά δεν με άφησαν γιατί είμαι μικρός και άπραγος. Στενοχωρήθηκα λίγο, όμως η Βερόνικα μου πήρε μια σοκολάτα και μου πέρασε. Μετά πήγαμε στο λούνα πάρκ.
