Το περασμένο Σάββατόβραδο πήγα στο “El Bandoneon” με την Άννα Μαρία και τη Λητώ. Λίγες μέρες πριν είχα τα γενέθλιά μου – ναι, είμαι Υδροχόος – και ήθελα να τις διασκεδάσω. Φτάσαμε γύρω στις 11 και τέταρτο – αν και η κράτηση ήταν για τις 10 και το εστιατόριο ήταν γεμάτο, είχαν την ευγένεια να μας κρατήσουν το τραπέζι.
Κανείς μας δεν είχε διάθεση να χορέψει tango. Βέβαια είμαι ο τύπος που κάνει κέφι από το τίποτα και αν τα κορίτσια ήθελαν θα χορεύαμε, αλλά το tango δεν είναι το δυνατό τους σημείο – προσωπικά μόνο χορό στον πάγο δεν έχω κάνει ακόμα. Αρκεστήκαμε στο καλό φαγητό, στην οινοποσία και στην συζήτηση, χωρίς φυσικά να χάνουμε την ευκαιρία να σχολιάσουμε ό,τι μας τραβούσε την προσοχή. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που δεν έβαλε κώλο κάτω όλο το βράδυ αποτέλεσε την απόλυτη ατραξιόν.
Λίγες μέρες πριν η Άννα Μαρία μου είχε πει πως ήταν πολύ πιθανό να βρισκόταν εκείνο το βράδυ εκεί ο Camilo, ο γιος του Τσε Γκεβάρα. Ο Louis, ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου, μας επιβεβαίωσε πως ήταν εκεί και για την ακρίβεια ήταν ο 45άρης κύριος που καθόταν σε απόσταση δυο μέτρων αριστερά μου. Μετά από λίγο η Ζανέτ Καπούγια ανακοίνωσε διακριτικά την παρουσία του και οι θαμώνες χειροκρότησαν κόσμια. Μπορεί να φαίνεται αστείο, αλλά το υπόλοιπο βράδυ ο Camilo μονοπώλησε την προσοχή μου.
Είναι περίεργο να βλέπεις τον γιο του μεγάλου επαναστάτη σε ένα αργεντίνικο εστιατόριο στο Μεταξουργείο. Είναι ένας μάλλον ψηλός, γελαστός άντρας, λίγο γεμάτος με καστανόξανθα μαλλιά πιασμένα σε κοτσίδα. Έμοιαζε εξαιρετικά φιλικός. Η ηλικιωμένη κυρία αφού έβγαλε νοκ άουτ τον καβαλιέρο της, πλησίασε τον Camilo και τον έπιασε από το χέρι. Αυτός σηκώθηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα και χόρεψε salsa μαζί της σαν να την ήξερε από παλιά. Μετά χόρεψε με όσες κυρίες της συντροφιάς του το επιθυμούσαν. Ο πρέσβης της Κούβας στην Ελλάδα πρέπει να είναι ένας από τους ελάχιστους Κουβανούς που δεν χορεύουν – ίσως να μην του το επιτρέπει η θέση του.
Καθώς έβλεπα τον γιο του Τσε να χορεύει, έπιασα τον εαυτό μου να αισθάνεται μια μικρή απογοήτευση. Σαν να είχα άλλες προσδοκίες απ’ αυτόν. Δηλαδή τι; Να πάρει τα όπλα και να κάνει την επανάσταση; Τι ανόητος που είμαι. Ο άντρας που είχα μπροστά μου ουσιαστικά δεν γνώρισε τον πατέρα του και ξέρει γι’ αυτόν όσα περίπου κι εγώ – όταν ο Τσε εκτελέστηκε ο Camilo ήταν πέντε ετών. Έμαθε για τον πατέρα του μέσα από βιβλία και διηγήσεις άλλων.
Πριν από μερικά χρόνια μιλούσα με έναν Έλληνα διπλωμάτη, του οποίου ο πατέρας ήταν από τα κορυφαία και πιο γνωστά στελέχη του Ε.Α.Μ. Είχα τη συνήθη διάθεση για ηρωικές κι επαναστατικές συζητήσεις, αλλά κάποια στιγμή ο συνομιλητής μου έγινε αφοπλιστικά ειλικρινής : «Εγώ δεν χρειαζόμουν έναν ήρωα – χρειαζόμουν έναν πατέρα. Κι όταν τον είχα ανάγκη δεν ήταν εκεί. Αν ήταν, νομίζω πως θα ήμουν καλύτερος άνθρωπος». Hasta la familia siempre.
