Κυρίες και κύριοι αυτός είναι ο Στράτος και σας στέλνει τους χαιρετισμούς του. Γεννήθηκε χτες, είναι τρία κιλά και διακόσια γραμμάρια και χαίρει άκρας υγείας.
Όσοι διαβάζετε συχνά αυτό το blog θα θυμάστε την Ε. στα κείμενα «Μια βραδιά στα μπουζούκια» και «Don’t laugh at me Argentina». Αφού εγκυμόνησε γύρω στα δυο χρόνια, αποφάσισε επιτέλους να γεννήσει. Ντιπ αναίσθητη ρε παιδί μου. Δεν φτάνει που πήρε τον Κ., ο οποίος είναι τόσο καλό παιδί που άλλοι στην παρέα προσπαθούσαν να τον παντρέψουν με τις αδελφές τους κι άλλοι ετοιμάζονταν να κάνουν εγχείρηση αλλαγής φύλου για να τον παντρευτούν, αλλά μας έκανε και τη δύσκολη. Τέλος πάντων γέννησε και ολοκληρώθηκε σαν γυναίκα. Τώρα θα γίνει πυρηνικός φυσικός. Μπορεί και νεοφιλελεύθερη, δεν ξέρω.
Τι να της πάω στο μαιευτήριο τώρα; Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις πάνε λουλούδια, αλλά αυτή μπορεί να τα φάει, οπότε θα της πάω παστουρμά. Να πάρω κάτι και για το παιδί. Τι να του πάρω; Οι γονείς του είναι πάμπλουτοι – δεν ξέρουν τι έχουν. Αυτοί μας ζούνε. Το βρήκα! Η Ε. νομίζει πως είμαι διασημότητα, οπότε θα του χαρίσω το blog μου. Blog δεν έχουν. Μην κοιτάτε τώρα, στο μέλλον τα blogs θα πάρουν αξία. Θα πηγαίνουν από πατέρα σε γιο. Θα τσακώνονται τα αδέλφια ποιο θα κληρονομήσει το blog τη μάνας. Φόνοι θα γίνονται.
Ακόμα ένα παιδί στην παρέα. Έχουν γίνει πιο πολλά από εμάς. Στη δύσκολη θα τα πουλήσουμε και θα φύγουμε για Βραζιλία. Κι επειδή στην πραγματικότητα έχω κατουρηθεί από τη χαρά μου και γράφω μαλακίες, θα αφήσω τον καλό συνάδελφο Βιτσέντζο Κορνάρο, που είναι πιο ψύχραιμος, να πει δυο λόγια :
Mην το κρατείτε για πολύ, μην το θαυμάζετ' όλοι·
τούτες οι τέχνες βρίσκονται στης Φύσης το περβόλι.
K' εις πράματα πολλώ' λογιών, που άνθρωπος δεν κατέχει,
κι ουδ' ήπραξε, μηδ' είδεν τα, μάθηση η Φύσις έχει.
Σαν το μωρό, οπού κανείς φαητό δεν τ' αρμηνεύγει,
κ' εκείνο, ό,τι ώρα γεννηθεί, να βρει βυζί γυρεύγει,
απ' την κοιλιάν της μάνας του η Φύση δασκαλεύει,
και το βυζί για ζήση του να το' βρει πασπατεύει.
Kαι δίχως να' χει δάσκαλο, με μάθηση γεννάται,
κλαίει, γυρεύει το βυζί, κι η μάνα το λυπάται.
Kι αν είναι και γιαμιά-γιαμιά γάλα δεν το ταγίσει,
στο στόμα τα δακτύλια του βάνει να πιπιλήσει.
Δείχνει τη χρείαν του το ζιμιό, κι ομολογά τά θέλει,
μ' όλον οπού 'ναι έτσ' άφαντο, και βρέφος, και κοπέλι…
Mα όλα για μένα εσφάλασι και πάσιν άνω-κάτω,
για με ξαναγεννήθηκεν η Φύση των πραμάτων…
