Εχθρός του μπλόγκερ δεν είναι ούτε ο δημοσιογράφος, ούτε ο διανοούμενος. Εχθρός του μπλόγκερ είναι οι παρωπίδες, η άγνοια και η μικροψυχία. Ο δημοσιογράφος που προτείνει στον αρχισυντάκτη του να δημοσιεύσει στο πρώτο φύλλο της χρονιάς κείμενα γραμμένα από κάποιους μπλόγκερ ρισκάρει κάτι. Στο περσινό πρώτο φύλλο μπορεί να ήταν γνωστοί συγγραφείς ή καλλιτέχνες. Κι όποιος πιστεύει πως ο αναγνώστης της εφημερίδας θα πει «κάτσε να διαβάσω τι γράφει ο …πιτσιρίκος», απλά δεν ξέρει τι του γίνεται. Ένα κείμενο του Απόστολου Γκλέτσου ή της Δήμητρας Ματσούκα θα το διαβάσουν πενταπλάσιοι αναγνώστες. Άρα το ρίσκο είναι στην εφημερίδα, δεν είναι στον μπλόγκερ.
Οι δημοσιογράφοι των «Νέων» που έχουν μπλογκ – και τους οποίους έχω κράξει στο παρελθόν με μεγάλη …ευχαρίστηση- δεν είναι εχθροί των μπλόγκερ. Αν ήταν δημοσιογράφοι της τηλεόρασης, και πιο συγκεκριμένα τηλεοπτικές περσόνες που θεωρούν τους εαυτούς τους opinion leaders και συναναστρέφονται την εκάστοτε εξουσία, θα καταλάβαινα την δυσπιστία – τώρα είναι αδικαιολόγητη. Ο δημοσιογράφος της εφημερίδας που προτείνει τους μπλόγκερ, έχει ήδη καταλάβει πως κάτι αλλάζει και βοηθάει φωνές αποκλεισμένες μέχρι χτες να φτάσουν σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Τι το κακό υπάρχει σ’ αυτό; Γιατί πρέπει κάτι ύποπτο να κρύβεται πίσω απ’ αυτήν την κίνηση; Πιο πιθανό είναι να ροκανίζει κατά λάθος την δική του καρέκλα ή των συναδέλφων του, φερόμενος γενναιόδωρα, παρά να συνωμοτεί.
Οι μπλόγκερ έχουν συμμάχους και συνομιλητές μέσα στα έντυπα και οι δημοσιογράφοι έχουν συμμάχους και συνομιλητές στα μπλογκ – επίσης όλοι μας έχουμε δυο μάτια εκατέρωθεν της μύτης. Εκτός αν κάποιος πιστεύει πως οι από δω είναι όλοι αθώοι και οι από κει όλοι ένοχοι, ενώ ανάμεσά μας υπάρχει το τείχος του Βερολίνου. Μπλόγκερ αρθρογραφούν σε έντυπα και δημοσιογράφοι φτιάχνουν μπλογκ. Προφανώς και οι μεν και οι δε κάτι ψάχνουν και δεν βολεύονται με τίποτα. Καλό δεν είναι αυτό; Ο δημοσιογράφος που προτείνει έναν μπλόγκερ με ψευδώνυμο ρισκάρει πολύ, ενώ εμείς είτε τους επαινούμε, είτε τους βρίζουμε δεν ρισκάρουμε τίποτα. Και να σας πω και κάτι; Εμένα οι δημοσιογράφοι (οι κανονικοί) μου φέρθηκαν με μεγάλη γενναιοδωρία, ακόμα και κάποιοι που τους είχα αλλάξει τα φώτα και τους είχα σατιρίσει πολύ άγρια.
Επίσης δεν καταλαβαίνω, γιατί τόσοι πολλοί μπλόγκερ αναφέρονται σε χρήματα και μάλιστα σε χρήματα που αφορούν τσέπες άλλων μπλόγκερ – τι ζόρι τραβάνε; Συγνώμη, γράφουμε για να βγάλουμε χρήματα ή επειδή γουστάρουμε τρελά και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς; Ρε σεις, ο Καζαντζάκης ζητούσε δανεικά από τους φίλους του για να ζήσει! Άμα διαβάσετε την αλληλογραφία του ήταν να τον λυπάσαι! Χρήματα έβγαλε στα τελευταία χρόνια της ζωής του και το παράπονό του ήταν πως δεν τον διαβάζουν οι Έλληνες. Που να ‘ξερε πως σήμερα είναι ο πιο εμπορικός συγγραφέας όλων των εποχών στη χώρα μας!
Ο διανοούμενος που φτιάχνει ένα μπλογκ δεν είναι απαραίτητο να είναι κομμάτι της εξουσίας. Πολλές φορές μπορεί να είναι πιο θυμωμένος μαζί της από έναν άγνωστο μπλόγκερ. Μπορεί να έχει πληρώσει τις απόψεις του πολύ ακριβά. Και ναι, αναφέρομαι στον κ. Δήμου. Διαβάζω απίστευτες ανοησίες σε μερικά μπλογκ – συγνώμη, για ποιο πράγμα ακριβώς κατηγορείται ο άνθρωπος; Για το γεγονός πως είναι γνωστός; Για την ηλικία του; Θα πρέπει να απολογηθεί γι’ αυτά; Όποιος δεν ξέρει ποιος είναι, να κάτσει να διαβάσει κανα βιβλίο – ο πολιτισμός δεν ξεκίνησε ούτε με το Διαδίκτυο, ούτε με τα μπλογκ. Όλοι μας κάποιους διαβάσαμε πριν αρχίσουμε να γράφουμε και σε κάποιους χρωστάμε – γονείς, Δασκάλους, συγγραφείς, δημοσιογράφους. Κανείς μας δεν φύτρωσε! Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε με τις απόψεις του, το πιθανότερο είναι πως οι περισσότεροι από εμάς έχουμε τουλάχιστον ένα βιβλίο του στη βιβλιοθήκη μας.
Θα έρθουν κι άλλοι διανοούμενοι (με την καλή έννοια) στα μπλογκ. Δεν απαγορεύεται. Μαζί τους θα φέρουν και το κοινό τους. Αυτό το τόσο προφανές καλό δεν το καταλαβαίνει κανείς;;; Πόσο δύσκολο είναι;;; Όποιος είναι μάγκας, αντί να μιζεριάζει, ας κοιτάξει να επωφεληθεί και να προσελκύσει το κοινό τους. Πρέπει και να μπορεί βέβαια. Αν δεν μπορεί, να κλείσει το μπλογκ του και να διαβάζει τον κ. Δήμου. Αν μη τι άλλο, θα μάθει τρόπους τουλάχιστον –κάτι είναι κι αυτό.
Κι επειδή δεν αντέχω την τόση σοβαρότητα ο …Χειριστοφάνης, θέλω να ομολογήσω πως η έλευση του κ. Δήμου με χαροποίησε ιδιαίτερα και για έναν απόλυτα ιδιοτελή λόγο. Επιτέλους βρέθηκε ένας μπλόγκερ της προκοπής, με τον οποίο μπορώ να πάω μια αξιοπρεπή κόντρα στην αναγνωσιμότητα – σ’ αυτό το θέμα όλοι οι υπόλοιποι με είχαν απογοητεύσει κι είχα αρχίσει να βαριέμαι. Φυσικά είναι ζήτημα χρόνου να του ρίξω στ’ αυτιά! (Ναι, αστείο ήταν αυτό.)
Και μια απορία : πόσο μυαλό πρέπει να έχει κάποιος για να καταλάβει, πως ένας άνθρωπος που μετά από ερώτηση αναγνώστη του αυτοχαρακτηρίζεται «φιλελεύθερος σοσιαλιστής» και μετά από δυο μέρες γράφει μόνος του, πως αν τον ρωτούσε κάποιος, θα απαντούσε πως η κύρια απασχόλησή του είναι «περιποιητής γάτων», έχει τρελή αίσθηση του χιούμορ;
Φυσικά δεν γνωρίζω προσωπικά ούτε τον κ. Δήμου, ούτε όσους εμμέσως πλην σαφώς αναφέρω στο κείμενο. Όχι, ούτε τον Καζαντζάκη.
