"Ο Δημητράκης πυροβόλησε". "Ο Δημητράκης τραυματίστηκε στο θώρακα". "Ανακρίνεται ο Δημητράκης". "Λάλησε ο Δημητράκης". Τα δελτία ειδήσεων έχουν μιαν απρόσμενη παιδικότητα τις τελευταίες μέρες. Βέβαια, «Δημητράκης» είναι το επίθετο ενός εκ των δραστών της αιματηρής ληστείας, που έγινε το μεσημέρι της Δευτέρας στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στο κέντρο της Αθήνας.
Οπωσδήποτε είναι άλλο πράγμα να ακούς «πυροβόλησε ο Κατσαπλιάς» και άλλο «πυροβόλησε ο Δημητράκης». Εκείνο το «-άκης», που είναι σαν υποκοριστικό, τον αθωώνει λίγο. Τον γλυκαίνει. Όπως με τα παιδιά. Σπάει το τζάμι ο μικρός Νίκος με τη μπάλα και λέει η γιαγιά «Δεν το ήθελε ο Νικολάκης. Μην τον κτυπήσεις, παιδί είναι...».
Και δεν είναι που είμαι πιτσιρίκος, αλλά τον βλέπω με συμπάθεια τον Δημητράκη. Γιατί ξέρω πως η ίδια κοινωνία μας γέννησε όλους. Κι εμένα και τον Δημητράκη, και τον γιατρό που φροντίζει τον Δημητράκη, και τον αστυνομικό που φρουρεί τον Δημητράκη, και τον ανακριτή που θα αλλάξει τα φώτα στο Δημητράκη.
Και θέλω να παρακαλέσω, αν κάποιος από τους ανθρώπους του Νόμου ή της Δικαιοσύνης που θα έρθει σε επαφή με τον Δημητράκη τυχόν διαβάζει αυτές τις γραμμές, να θυμάται πως δικό μας παιδί είναι και ο Δημητράκης. Μωρουδέλι μας. Αχ βρε Δημητράκη…
