«Ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας». Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς βρέθηκε νεκρός στο κελί του και σύμφωνα με την αποστολική ρήση δεν μπορεί να αμαρτήσει πια – οι νεκροί δεν αμαρτάνουν. Ο άνθρωπος «κρίθηκε», τον πολιτικό θα τον κρίνει η Ιστορία.
Όλοι είχαν αντιληφθεί πως η δίκη του στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης δεν θα τελείωνε ποτέ, γιατί απλά ο Μιλόσεβιτς δεν ήταν δυνατό να καταδικαστεί, μιας και κάτι τέτοιο θα αποτελούσε δεδικασμένο και θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου για πολλούς εκλεγμένους πρωθυπουργούς και προέδρους κρατών των οποίων τα στρατεύματα υπέπεσαν σε εγκληματικές ενέργειες κατά τη διάρκεια ενός πολέμου – περιέργως οι στρατιώτες συνηθίζουν να κάνουν εγκλήματα σε περίοδο πολέμου…
Η δίκη του Μιλόσεβιτς έμπαινε στον πέμπτο χρόνο και ήταν πια κοινό μυστικό πως θα κρατούσε όσο χρειαζόταν για να πεθάνει. Βέβαια ο νεκρός δεν φέρθηκε όμορφα, αφού το σωστό θα ήταν να αυτοκτονήσει τηρώντας την οικογενειακή του παράδοση και τιμώντας παράλληλα τους γονείς του – τόσο ο πατέρας όσο και η μητέρα του Μιλόσεβιτς αυτοκτόνησαν. Πάντως οι δικαστές θα πρέπει να αισθάνονται πολύ τυχεροί που δεν είχαν στο εδώλιο τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Θα τους έθαβε όλους. Σαράντα συνθέσεις θα άλλαζε το δικαστήριο μέχρι να τελειώσει η δίκη.
Μετά τον θάνατο του Μιλόσεβιτς πολλοί μοιάζουν ανακουφισμένοι. Κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι αφελείς και ανόητοι. Και ο τελευταίος κάτοικος των Βαλκανίων γνωρίζει πως από σήμερα ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς είναι πιο επικίνδυνος από ποτέ άλλοτε. Και ως νεκρός, αμαρτίαν ουκ έχει.
