Η πρόσφατη δημοπρασία των αντικειμένων της τέως βασιλικής οικογένειας στον οίκο Christie's έφερε ξανά στο προσκήνιο το θέμα της αξιοποίησης των βασιλικών ανακτόρων στο Τατόι. Μετά από σχεδόν 40 χρόνια πλιάτσικου και απαλλοτρίωσης όσων αντικειμένων είχαν αξία, ήρθε η ώρα ο ελληνικός λαός να βάλει γερά το χέρι στην τσέπη για να αποκαταστήσει τα κτίρια και τον περιβάλλοντα χώρο. Ας μην παραπονιόμαστε - άλλωστε, σ' εμάς ανήκουν πια. Έχουν και οι κληρονομιές τα βάρη τους.Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες από το βασιλικό ρεπορτάζ, το ξεκίνημα των εργασιών θα πρέπει να γίνει από το σπίτι του κηπουρού, που είναι έτοιμο να καταρρεύσει. Το σπίτι αυτό έχει μεγάλη ιστορική αξία, γιατί ο κηπουρός των ανακτόρων ήταν νταβραντισμένος σαν τον εραστή της λαίδης Τσάτερλι και φιστίκωνε τη βασίλισσα, τις πριγκιποπούλες και τις Κυρίες επί των Τιμών που, μόλις τον έβλεπαν με το φανελάκι να ποτίζει τις ορχιδέες, έμπαινε μέσα τους ο σατανάς, ξεχνούσαν τις ταξικές διαφορές και τους καθωσπρεπισμούς, πλημμύριζαν από ερωτική κάψα και κυλιόντουσαν μαζί του στο βούρκο της ηδονής.
Τα προσόντα του βασιλικού κηπουρού έγιναν σύντομα γνωστά σε όλη την Αθήνα –αλλά και σε όλη την Ευρώπη–, και οι κυρίες της υψηλής κοινωνίας που επισκέπτονταν τα ανάκτορα δεν έχαναν την ευκαιρία να γευτούν το υπερφυσικό κρεάτινο τσεκούρι του – σταματούσαν και καλά τυχαία για να ρωτήσουν τον κηπουρό με τι ραντίζει τις τριανταφυλλιές για να ξεφορτωθεί τη μελίγκρα, του έλεγαν πως ένιωθαν μια ξαφνική αδιαθεσία, αυτός το ’πιανε το υπονοούμενο, τις έπαιρνε στα στιβαρά του μπράτσα και τις οδηγούσε στα ενδότερα, όπου γινόταν του Κουτρούλη ο γάμος.
Αυτό, βέβαια, είχε σαν αποτέλεσμα να τον ξεζουμίσουν τον άνθρωπο και να τα κακαρώσει, αφήνοντας πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό τόσο για τις σαρκικές ανάγκες των πυρωμένων θηλυκών της βασιλικής οικογένειας όσο και για τα ζουμπούλια, που έμεναν απότιστα και ξεραίνονταν· ήταν και τεμπελχανάδες όλοι αυτοί οι γαλαζοαίματοι, και δεν μπορούσαν να πιάσουν ένα λάστιχο να ποτίσουν τα έρμα τα λουλουδάκια.
Τη θέση του κηπουρού πήρε η κόρη του, που σπούδαζε βοτανολόγα στο Λονδίνο με έξοδα της βασίλισσας, η οποία είχε αναλάβει και να την προικίσει όταν θα ερχόταν εκείνη η ευλογημένη ώρα να βρει κανα καλό παιδί να νοικοκυρευτεί.
Η Μαρίκα –έτσι ήταν το όνομά της– ήταν παρθένα, αλλά, ένα βράδυ που η βασίλισσα είχε τα ρούχα της, μπήκε στην κάμαρά της μεθυσμένος ο βασιλιάς και της πέταξε τα μάτια έξω. Τα ουρλιαχτά της άμοιρης κηπουροπούλας ακούστηκαν σε όλα τα ανάκτορα, αλλά όλοι έκαναν πως δεν άκουσαν τίποτα – η εχεμύθεια είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των γαλαζοαίματων, επειδή δεν θέλουν να μαθαίνει ο λαουτζίκος τις πομπές τους.
Στη συνέχεια η Μαρίκα ανέλαβε να κάνει άντρες τους νεαρούς πρίγκιπες – όταν η βασιλιάς και η βασίλισσα καταλάβαιναν πως τα πριγκιπόπουλα είχαν πήξει στη μαλακία, τα έστελναν στην κάμαρα της Μαρίκας για να τα ξεπαρθενέψει. Με το δίκιο τους κι αυτοί, βέβαια – πού να τους έστελναν κοτζαμάν πρίγκιπες; Στα μπουρδέλα του Μεταξουργείου με τις τσατσάδες; Καμιά φορά την επισκέπτονταν και οι πριγκιποπούλες και κάνανε κάτι απίστευτα λεσβιακά όργια με μαστίγια και αλυσίδες, όπως στην Ιστορία της Ο.
Σύντομα, οι σεξουαλικές χάρες της Μαρίκας –που είχε και κάτι φοβερούς βύζους– έγιναν γνωστές ώς τα πέρατα της οικουμένης και έξω από το σπίτι της υπήρχε πάντα ουρά από καυλοπυρέσσοντα αρσενικά, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι και να μένουν πάλι απότιστα τα άνθη στα βασιλικά παρτέρια.
Ένα βράδυ, πάνω στην πιο μεγάλη ώρα, την ώρα που γεννιόταν η ζωή, την ώρα που ταίριαζε η αναπνοή του μαζί με τη δική της αναπνοή, ο βασιλεύς ανακάλυψε πως η Μαρίκα ήταν σημαδεμένη στον αριστερό της ώμο με ένα κρινάκι, ένδειξη κάποιου μεγάλου εγκλήματος που είχε διαπράξει – καλά, γκαβός ήταν και δεν το έβλεπε τόσον καιρό; «Τι είναι αυτό, Μαρίκα;» τη ρώτησε αγριεμένος. «Δεν σου λέω που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω!» του απάντησε η Μαρίκα, που τα ’χε πάρει εν τω μεταξύ, επειδή όλοι την είχαν βρει βολική και της είχαν αλλάξει τα φώτα στο πήδημα.
Τότε, ο βασιλιάς –που δεν ήταν κι εντελώς γκάου– θυμήθηκε πως, παλιότερα, ο φίλος του ο Άθως, κατά τη διάρκεια του κυνηγιού της αλεπούς, του είχε πει μια ιστορία για τη σύζυγό του, που όλοι τη θεωρούσαν νεκρή. Αυτή δεν ήταν άλλη από τη Μαρίκα, που είχε αλλάξει όνομα και είχε κάνει και παρθενορραφή σαν τη Ζωή Λάσκαρη στον Αστερισμό της Παρθένου. Αμέσως, ο βασιλιάς φώναξε τα πριγκιπόπουλα και πήγαν όλοι μαζί παρέα τη Μαρίκα στον Πηνειό, όπου και την αποκεφάλισαν.
Για όσους δεν έχουν καταλάβει, έβαλα στην ιστορία και τη Μυλαίδη από τους Τρεις Σωματοφύλακες –με ολίγη από Άκη Πάνου– αλλά δεν πειράζει, γιατί αφενός κι αυτοί για κάποιον βασιλιά δουλεύανε, κι αφετέρου –για να διαβάζετε εμένα– όχι Τρεις Σωματοφύλακες δεν έχετε διαβάσει, αλλά ούτε Μίκυ Μάους.
Στο σημείο αυτό συνειδητοποιώ πως, για μια ακόμα φορά, έχω ξεφύγει εντελώς από το θέμα, που δεν είναι άλλο από την αξιοποίηση των ανακτόρων του Τατοΐου, οπότε αλλάζω στιλ –γιατί έχω και την ευχέρεια, ο μπαγάσας– και εστιάζω πάλι στο θέμα.
Το υπουργείο Πολιτισμού είναι αποφασισμένο να αποκαταστήσει άμεσα και το οινοποιείο, στο οποίο θα παράγεται το περίφημο κρασί «Εξαδάκτυλοι Προικοθήρες». Το χρώμα του κρασιού είναι σκατί και δημιουργείται από το πετυχημένο πάντρεμα δυο γαλαζοαίματων ποικιλιών: του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και της σπάνιας ποικιλίας της Κόκκινης Μηλιάς. Η πρώτη επαφή στο στόμα αποπνέει αηδία και προκαλεί αναγούλα αλλά, αν το συνδυάσετε με σκορδαλιά και φιλετάκια από νυχτερίδες, θα σας μείνει αξέχαστο – ειδικά μετά την απολαυστική εμπειρία της πλύσης στομάχου με άκουα φόρτε.
Σε ελεεινή κατάσταση βρίσκονται και οι δυο σήραγγες που ξεκινούν από τους κήπους των ανακτόρων και –σύμφωνα με τον λαϊκό μύθο– καταλήγουν στα υπόγεια της Αγια-Σοφιάς στην Κωνσταντινούπολη, ενώ σύμφωνα με τους γεωλόγους καταλήγουν στο Δαφνί. Οι δυο σήραγγες θα καθαριστούν από τους –βασιλικού μεγέθους– ποντικαρέους που τις έχουν καταλάβει, και θα αποδοθούν στους πολίτες για να παίζουν κρυφτό.
Πολύ χρήσιμο μπορεί να φανεί και το βεστιάριο των ανακτόρων, μιας και οι Απόκριες πλησιάζουν και οι καλές στολές σπανίζουν. Περιζήτητη αναμένεται να γίνει η γαμπριάτικη στολή του Κωνσταντίνου αλλά και το νυφικό της Άννας Μαρίας, που είναι ολοκέντητο στο χέρι σε μεταξωτό ταφτά και μοιάζει με ζουρλομανδύα – όποια τυχερή το νοικιάσει, ας το περάσει πρώτα μερικά χέρια χλωρίνη, γιατί στους βασιλικούς κύκλους σέρνονται κι αρρώστιες.
Μετά το πέρας των εργασιών αποκατάστασης, καλό θα ήταν τα ανάκτορα του Τατοΐου να αποδοθούν και πάλι στον τέως βασιλιά και την οικογένειά του, για να μην τους έχουμε να σουλατσάρουν όλη την ώρα μέσα στα πόδια μας· άσε που, όπως φάνηκε, ανάκτορο που δεν κατοικείται είναι καταδικασμένο να ρημάξει – ενώ, αν τους μαντρώσουμε εκεί, όλο και θα ρίχνουν κανα σφουγγάρισμα.
Και, επειδή οι καιροί δεν έχουν αλλάξει όσο νομίζουμε, να θυμίσω πως το 1962 οι φοιτητές φώναζαν στα συλλαλητήρια «Προίκα στην Παιδεία / και όχι στη Σοφία», με αφορμή τον επικείμενο γάμο τής τότε πριγκίπισσας με τον Χουάν Κάρλος. Βέβαια, μετά από το γάμο ο σοφός λαός το έθεσε πιο ουσιαστικά:
Ο Δον Χουάν ο Ισπανός
που πήρε την πριγκίπισσα Σοφία.
Αυτός μαλάκας και σπανός
κι αυτή μουνί καλλιγραφία.
Αγαπητές καυλοπυρέσσουσες κορασίδες, το κείμενο αυτό γράφτηκε για τη
LiFO
