Μπορούν τα κείμενα των μπλογκ να σταθούν στα έντυπα; Εξαρτάται – το έντυπο που θα τα δημοσιεύει θα έχει τρία DVD ή όχι; Το ερώτημα δεν είναι αν τα κείμενα των μπλόγκερ μπορούν να αντέξουν την έντυπη δημοσίευση – άλλωστε, οι περισσότεροι μπλόγκερ γράφουν για το κέφι τους -, αλλά αν τα κείμενα των δημοσιογράφων μπορούν να αντέξουν πια την έντυπη δημοσίευση. Τουλάχιστον στη χώρα μας, το ερώτημα έχει απαντηθεί οριστικά εδώ και καιρό: όχι.Και το πρόβλημα –γι’ αυτούς και τα έντυπα στα οποία εργάζονται – είναι πως τα κείμενά τους δεν αντέχουν ούτε την ηλεκτρονική δημοσίευση. Εδώ τα μπλογκ έχουν πλεονέκτημα, αφού τουλάχιστον την ηλεκτρονική δημοσίευση την αντέχουν. Τώρα που και ο πιο αργόστροφος κατάλαβε πως το μέλλον των εντύπων είναι στο Διαδίκτυο, δημοσιογράφοι και έντυπα θα πρέπει να αναρωτηθούν ποιο είναι το δικό τους μέλλον σ’ αυτήν την ηλεκτρονική εποχή. Το διαδικτυακό περιβάλλον είναι πολύ πιο ανταγωνιστικό από αυτό της έντυπης δημοσιογραφίας. Το Διαδίκτυο είναι ανελέητο.
Έχουν δημοσιευτεί πια δεκάδες αφιερώματα στον Τύπο για τα μπλογκ. Άλλα ήταν γραμμένα με ενθουσιασμό, άλλα με σκεπτικισμό, άλλα με ειρωνεία – όλα δεκτά και κατανοητά. Απ’ όλα αυτά τα αφιερώματα, απουσίαζε μια ερώτηση – η πιο προφανής ερώτηση: γιατί τα μπλογκ των δημοσιογράφων δεν έχουν αναγνώστες; Πως γίνεται να υπάρχουν τόσα μπλογκ πολύ γνωστών δημοσιογράφων που αφήνουν παγερά αδιάφορους τους πάντες;
Ο λόγος που αυτό το τόσο προφανές ερώτημα δεν έχει τεθεί ποτέ είναι μάλλον η συναδελφική αλληλεγγύη. Μπορεί και ο φόβος, γιατί ο νέος δημοσιογράφος – νέοι γράφουν συνήθως τα αφιερώματα στα μπλογκ- που θέλει να κάνει καριέρα, σκέφτεται πως, αν εξέφραζε έναν τέτοιοι προβληματισμό, μάλλον θα γινόταν αντιπαθής στους συναδέλφους του και το μέλλον του θα ήταν δυσοίωνο. Άλλωστε, με κάποιους απ’ αυτούς ίσως να μοιράζεται και το ίδιο γραφείο.
Δεν λείπουν, βέβαια, και οι περιπτώσεις που ο αρθρογράφος του αφιερώματος στα μπλογκ είναι και ο ίδιος μπλόγκερ. Πώς να δεχτείς πως αυτά που γράφεις στο μπλογκ σου δεν αφορούν κανέναν; Είναι σαν να παραδέχεσαι πως κι αυτά που γράφεις στην εφημερίδα δεν αφορούν κανέναν. Εντάξει, το ξέρεις πως έτσι είναι αλλά αν το γράψεις κιόλας, είναι σαν να έχεις δηλώσει την παραίτησή σου. Σε κάθε περίπτωση, δεν γίνεται να βαράς σαράντα προσοχές την ημέρα σε διάφορους μεγαλοδημοσιογράφους που σιχαίνεσαι -αλλά τρως αναγκαστικά στη μάπα- και μετά να βγεις να γράψεις γιατί δεν τους διαβάζει κανείς στο μπλογκ τους.
Προσωπικά, κουράστηκα να απαντώ σε ερωτήσεις δημοσιογράφων. Έκανα το χατίρι σχεδόν σε όλους. Είναι και επίμονοι οι μπαγάσες. Τελευταία, έχω αρχίσει να απαντώ ό,τι μου κατεβαίνει στην καρκάλα. Όσο πιο «σοβαρή» είναι η εφημερίδα, τόσο πιο γελοίες είναι οι απαντήσεις που δίνω – φυσικά, οι περισσότεροι τις «κόβουν». Αν συνεχίσουν να μου ζητούν συνεντεύξεις, θα ζητήσω χρήματα – μάλλον, αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν να ζητούν συνεντεύξεις.
Έχω καταλάβει εδώ και πολύ καιρό πως καμιά σχέση δεν έχουν τα αφιερώματα στις εφημερίδες με την αναγνωσιμότητα ενός μπλογκ και πως ο μπλόγκερ δεν έχει τίποτα να κερδίσει από τέτοια δημοσιεύματα. Αν ήταν έτσι, όλοι αυτοί οι πολύ γνωστοί δημοσιογράφοι που κοτσάρουν την διεύθυνση του μπλογκ τους κάτω από κάθε τους άρθρο, θα έπρεπε να έχουν χιλιάδες αναγνώστες – δεν έχουν ούτε διακόσιους.
Συνεργάζομαι με δυο έντυπα και δεν καταδέχομαι να ζητήσω να μπει η διεύθυνση του μπλογκ μου κάτω από τα κείμενά μου. Άλλωστε, η μέρα με τη μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα για αυτό εδώ το μπλογκ δεν ήταν μια απ’ αυτές που οι μεγαλύτερες σε κυκλοφορία εφημερίδες αναφέρθηκαν σε αυτό, αλλά η μέρα που έγραψα ένα ωραίο κείμενο και οι αναγνώστες άρχισαν να το στέλνουν με μέιλ στους φίλους τους, κι αυτοί σε άλλους φίλους τους και πάει λέγοντας.
Τα μπλογκ είναι τα κείμενά τους και όχι οι δημόσιες σχέσεις ή η φήμη του γράφοντος· αν οι δημόσιες σχέσεις ή η φήμη έκριναν την αναγνωσιμότητα των μπλογκ, πρώτα σε αναγνωσιμότητα θα ήταν τα μπλογκ των «διάσημων» δημοσιογράφων – αυτών δηλαδή που πάνε …αδιάβαστοι.
Την περασμένη εβδομάδα συνέβη κάτι πρωτοφανές: ένας δημοσιογράφος μου έστειλε μέιλ για να με ενημερώσει πως έχει επιμεληθεί ένα αφιέρωμα για τα μπλογκ σε κυριακάτικη εφημερίδα. Εκ των υστέρων, έμαθα από καλούς συν-μπλόγκερ με τους οποίους επικοινωνώ πως έστειλε και σε αυτούς το ίδιο μέιλ. Μάλιστα. Πάρτε κύριε λαχεία! Την επόμενη φορά να βγει πόρτα-πόρτα να μοιράζει την εφημερίδα – τελικά, ο «Ριζοσπάστης» ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. Τώρα θα έπρεπε να γράψω και το όνομά του αλλά σέβομαι το ψωμί όλων. Οι πωλήσεις των εφημερίδων έχουν πάρει κατρακύλα χωρίς επιστροφή και ψάχνουν για πελάτες ανάμεσα στους μπλόγκερ – ωραίο ε;
Να δώσουν οι έλληνες μπλόγκερ τα ονόματα και τις διευθύνσεις τους στα έντυπα για να τους στέλνουν τα αφιερώματα στο σπίτι – να τους πούμε και πόσοι είμαστε να μην τυπώνουν τσάμπα παραπάνω φύλλα. Εγώ θέλω δέκα για να δίνει η μαμά και στις φίλες της. «Να ο γιος μου είναι αυτός! Κοίτα τι καλά λόγια του γράφει ο κύριος Σκορδοπούτσογλου!».
Λοιπόν, έγιναν δεκάδες αφιερώματα για τα μπλογκ στα έντυπα. Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα. Γράφτηκαν εκατομμύρια λέξεις. Μάθαμε πώς ξεκίνησαν, πώς εξελίχτηκαν, ποια μπλογκ είναι γνωστά, ποιοι αστέρες του Χόλιγουντ έχουν μπλογκ, μάθαμε τα πάντα – και ο πιο μαλάκας αναγνώστης κατάλαβε. Ένα πράγμα δεν μάθαμε και δεν απασχόλησε ποτέ κανέναν από τους αρθρογράφους : γιατί δεν διαβάζει κανείς τα μπλογκ «διάσημων» ελλήνων δημοσιογράφων; Να μια ωραία ιδέα για αφιέρωμα που θα ξεφεύγει από την πεπατημένη. Όποιος έχει τ’ αρχίδια, ας το κάνει. Διαφορετικά, ας πάψει να πρήζει τ’ αρχίδια των άλλων. Ευχαριστώ.
πιτσιρίκος – χορευτής του tango
Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον κ. Βασίλη Κουφόπουλο για τη συνεργασία μας στην εκπομπή του στον Σκάι 100,3. Η απόφασή μου να μην συνεχιστεί η συνεργασία μας δεν έχει να κάνει, βέβαια, ούτε με τον ίδιο ούτε με το καλό ραδιόφωνο στο οποίο εργάζεται – οι λόγοι είναι καθαρά προσωπικοί.
