Δυο φιλενάδες κουβεντιάζουν για τα (πολύ χαλαρά) σεξουαλικά ήθη της πρωτεύουσας... Βασισμένο σε πραγματικούς διαλόγους.– Νατάσα μου, δεν ξέρεις πόσο τον έκλαψα τον διοικητή του ΙΚΑ.
– Τον ήξερες;
– Όχι, αλλά μου θύμισε την περίπτωση του θείου Επαμεινώνδα.
– Τι έκανε ο θείος σου; Κολλούσε κι αυτός… ένσημα σε καμιά παντρεμένη και τον σκότωσε ο σύζυγός της;
– Όχι, ο θείος Επαμεινώνδας ήταν τύπος και υπογραμμός· απλώς, πέθανε κι αυτός πάνω που ήταν να πάρει τη σύνταξή του. Δεν είναι κρίμα να πεθαίνεις ενώ έχεις συμπληρώσει όλα τα ένσημα;
– Χαρά μου, αυτό κατάλαβες εσύ απ’ αυτή την ιστορία;
– Λίγο το ’χεις, Νατάσα μου; Ευτυχώς που δεν είχα βγάλει τα μαύρα.
– Γιατί φοράς μαύρα; Ποιος πέθανε;
– Ο Κούρκουλος.
– Φόρεσες μαύρα για τον Κούρκουλο; Εσύ δεν φόρεσες μαύρα όταν έχασες τη μάνα σου!
– Επηρεάστηκα από την τηλεόραση. Όταν είδα για δέκατη πέμπτη φορά τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στον Χατζηνικολάου, πήγα στην Ερμού και αγόρασα ό,τι υπήρχε σε μαύρο· ευτυχώς, έχουν εκπτώσεις και μου ήρθαν φτηνά.
– Εγώ είδα τη «Λόλα» πέντε φορές. Ωραία ταινία.
– Ωραία ταινία αλλά δεν έπρεπε να τη δείξουν, γιατί προσβάλλει τη μνήμη του νεκρού.
– Γιατί καλέ;
– Μα να μην μπορεί να κάνει καλά τον Παπαγιαννόπουλο κοτζάμ Κούρκουλος, και να έρχεται ο Παντελής Ζερβός ο σαπιοκοιλιάς και να τον καθαρίζει στο πιτς φιτίλι;
– Πάντως το Χάθηκε το φεγγάρι, που τραγουδάει η Μοσχολιού στο παράθυρο, είναι καταπληκτικό τραγούδι.
– Άσε με, γιατί με το Χάθηκε το φεγγάρι κόντεψα να χάσω τη γλώσσα μου.
– Πώς έγινε αυτό;
– Παιδί μου, η Μοσχολιού στην ταινία τραγουδάει με τους αγκώνες στο περβάζι και το κεφάλι ακουμπισμένο στις παλάμες της. Πήγα κι εγώ στο παράθυρο που βλέπει στην Ακρόπολη, πήρα την πόζα της Μοσχολιού κι άρχισα να το τραγουδάω. Έχεις δοκιμάσει ποτέ να τραγουδήσεις έτσι; Δάγκωσα τη γλώσσα μου και με τρέχανε στον Ευαγγελισμό για ράμματα! Παραλίγο να ’μενα μουγκή!
– Βρε Χαρά, πολύ επηρεάζεσαι από την τηλεόραση· σε λίγο θα του ανάψεις και καντήλι του Κούρκουλου.
– Του έχω ανάψει! Έβαλα δίπλα και τη φωτογραφία του Βαρθολομαίου και, μόλις γυρνάω από τη δουλειά, τους θρηνώ και τους δυο παρέα. Μα γιατί τον σκότωσε κι αυτός ο ευλογημένος;
– Ε, δεν είναι και λίγο να σε απατά η γυναίκα σου!
– Κι εγώ απατάω τον άντρα μου – δεν έγινε φονικό.
– Εσύ, Χαρά μου, δεν τον απατάς· ξεμυαλίστηκε ο άντρας σου με την Ανούσκα κι έφυγε από το σπίτι, οπότε βρήκες κι εσύ τον Φάτος να του συμπληρώνει τα μεροκάματα!
– Μα πού έχουν πάει όλοι οι άντρες;
– Για τους άλλους δεν ξέρω – ο δικός σου πάντως είναι με την Ανούσκα!
– Και ο δικός σου είναι με τον Ξαβιέ!
– Τουλάχιστον ο δικός μου πήγε με άντρα – δεν υπάρχει άλλη γυναίκα στη ζωή του!
– Γιατί δεν τον χωρίζεις;
–Το κάνω για τα παιδιά.
– Ποια παιδιά; Η κόρη σου είναι για αποτοξίνωση και ο γιος σου στο τρελοκομείο!
– Δεν έχει σημασία· αν βγουν ποτέ, να ξέρουν πως υπάρχει μια οικογένεια που τα περιμένει.
– Ωραία οικογένεια! Μα πού την ερωτεύτηκε τη λεγάμενη ο Βαρθολομαίος;
– Στο ΙΚΑ. Εκεί δούλευε κι αυτή.
– Πώς μπορούν κι ερωτεύονται στο ΙΚΑ; Εγώ, κάθε φορά που πατάω το πόδι μου στο ΙΚΑ, έχω κλείσει ως γυναίκα για τους επόμενους έξι μήνες.
– Αυτοί είναι χρόνια εκεί μέσα κι έχουν αναπτύξει αντισώματα.
– Κρίμα που δεν έγινε το φονικό ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου – θα ήταν πολύ ρομαντικό ένα έγκλημα πάθους την ημέρα των ερωτευμένων.
– Ναι, τρελή διαφήμιση για τα ανθοπωλεία! Θα πουλούσανε και μπουκέτα «Βαρθολομαίου»! Έρωτας μέχρι θανάτου! Πας καλά;
– Πολύ θα γούσταρα να γίνει ένα φονικό για πάρτη μου.
– Αν συνεχίσεις να λες ανοησίες, θα γίνει· θα σε σκοτώσω εγώ!
– Πάντως, δεν μας συμφέρει να σκοτώνονται οι άντρες για μας. Είναι που είναι λίγοι, αν ο ένας σκοτώνεται κι ο άλλος πηγαίνει φυλακή, σε λίγο δεν θα μείνει άντρας ούτε για δείγμα.
– Τι προτείνεις; Να συνασπίζεται ο κερατάς με τον εραστή και να ξεκάνουν παρέα τη μοιχαλίδα; Αυτό δεν συμφέρει εμάς.
– Να φωνάζουν τη γυναίκα και να τη βάζουν να διαλέξει. Ποιον θέλεις, κυρία μου; Το σύζυγο ή τον εραστή;
– Μα, εδώ είναι το πρόβλημα: η γυναίκα θέλει και τη σιγουριά του συζύγου και τον εραστή. Επίσης, σου διαφεύγει πως ο εραστής μπορεί να είναι παντρεμένος – θα φωνάξουν και τη γυναίκα του για να συναποφασίσουν ποιος θα πάει με ποιον; Κι αν έχει κι αυτή καναν γκόμενο που είναι παντρεμένος, τι θα γίνει; Στο τέλος θα μαζευτεί όλη η Αθήνα!
– Ο Παπανδρέου φταίει, που αποποινικοποίησε τη μοιχεία! Πριν τα πράγματα ήταν πιο απλά.
–Ναι, πολύ απλά: σε πήγαιναν με τα σεντόνια στα Δικαστήρια της Πανεπιστημίου και γινόσουν ρεζίλι σε όλη την Αθήνα.
– Κι εμένα με είχαν πάει μια φορά με τα σεντόνια στο δικαστήριο.
– Πώς έγινε αυτό; Όταν παντρεύτηκες είχε αποποινικοποιηθεί η μοιχεία.
– Ναι, αλλά δεν είχε αποποινικοποιηθεί η κλοπή. Σούφρωσα κάτι σεντόνια από το «Μινιόν» και με πήγαν στο αυτόφωρο με τα σεντόνια στα χέρια.
– Λες βλακείες.
– Εσύ τι προτείνεις;
– Εγώ προτείνω την ποινικοποίηση του… γάμου! Να πηγαίνουν όλοι με όσους θέλουν, κι ούτε γάτα ούτε ζημιά!
– Και πώς θα πραγματοποιούμε το όνειρό μας να φορέσουμε νυφικό;
– Ας το φοράμε κάθε Παρασκευή να πηγαίνουμε στη λαϊκή! Θα εντυπωσιάζονται οι μανάβηδες και θα μας κάνουν σκόντο στα μπρόκολα!
– Πολύ μάς έχει προβληματίσει αυτή η υπόθεση – τι τον ήθελε κι αυτή η ευλογημένη το διοικητή του ΙΚΑ, που της έριχνε και είκοσι χρόνια;
– Η εξουσία, αγάπη μου, η εξουσία. Αν δεν ήταν διοικητής, δεν θα γυρνούσε να τον κοιτάξει.
– Πάντως κι αυτός, δεξιός άνθρωπος, καθόλου σεμνά και ταπεινά δεν φέρθηκε. Τον εξέθεσε τον Καραμανλή.
– Παιδί μου, δεν κρατιούνται οι δεξιοί πια – από την εξουσία έχουν γίνει πύρκαυλοι. Κόντεψαν να τους μαραθούν τα πουλιά 23 χρόνια στην αντιπολίτευση!
– Ε, όχι και 23 χρόνια· κυβέρνησε κι ο Μητσοτάκης ενδιάμεσα.
– Αυτός δεν πιάνεται: δεν θυμάσαι που πήγαν να του στήσουν μια ιστορία πως έχει γκόμενα και δεν το πίστεψε κανείς; Έχει αλάθητο ένστικτο ο λαός!
– Και τώρα τι θα γίνει;
– Έρχονται δύσκολες μέρες! Αυτοί έχουν άγριες διαθέσεις – ο Καραμανλής, σου λέει, πριν από κάθε υπουργικό συμβούλιο, για να ρίξει τη λίμπιντο των υπουργών και να κάθονται φρόνιμα, τους δίνει ηρεμιστικά! Αυτοί θα μας πηδήξουν όλους!
– Αχ, ωραία! Τον βαρέθηκα τον Φάτος!
Αγαπητές καυλοπυρέσσουσες κορασίδες, το κείμενο αυτό γράφτηκε για τη
LiFO
