Κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι από τότε που πρωτοξεκίνησα στο blogging – εντάξει, μόνο δυο χρόνια πέρασαν. Πολλά πράγματα άλλαξαν – ένα όμως όχι: δεν συμβιβάστηκα ποτέ με την ιδέα της δουλειάς – όλα στο πόδι τα γράφω. Πάντα μου άρεσε η ιδέα της ξεπέτας– άντε παιδιά, να τελειώνουμε, να πάμε για κανα ξύδι και να πάρουμε μάτι κανα μύδι.
Πιστεύω πως ο μπλόγκερ πρέπει να είναι ψεύτης, να δείχνει άλλος απ’ αυτό που είναι στην πραγματικότητα - όπως κάνουν και οι δημοσιογράφοι δηλαδή.
Έχω ζήσει εντάσεις, συγκρούσεις, τραγωδίες – σκασίλα μου, εγώ να ‘μαι καλά. Πάντως, παραμένω απαισιόδοξος· τα πράγματα θα πάνε κατά διαόλου στο μέλλον – τίποτα δεν έχουμε δει ακόμα.
Όμως, να πω κάτι; Ε, να πω; Δεν εξαρτάται από εμάς – και καλύτερα δηλαδή γιατί θα τα κάναμε μαντάρα. Άντε και του χρόνου.
Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης δυο ετών από την δημιουργία αυτού του μπλογκ, ευχαριστώ όλους τους αναγνώστες και στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στον zpi – ο zpi είναι ο μπλόγκερ που με καλωσόρισε στα μπλογκ. Θέλω ακόμα να ευχαριστήσω τον μάνατζέρ μου και την εταιρεία μου που με στηρίζουν.
