Ο θάνατος της Αμαλίας μας υπενθύμισε με τον πιο θορυβώδη τρόπο κάτι που προσπαθούμε να αγνοούμε: στην εποχή μας, στην Ελλάδα – και όχι μόνο – για να συγκινήσεις πρέπει πρώτα να πεθάνεις. Κάποιους δεν τους συγκινεί πια ούτε ο ανθρώπινος πόνος, ούτε ο θάνατος του συνανθρώπου τους – για να συγκινηθείς, πρέπει να είσαι ζωντανός.
Το πιο τρομακτικό πράγμα που έχω ακούσει στη ζωή μου ήταν η ομολογία ενός ανθρώπου που κοιτώντας στο πάτωμα μου είπε: «Ξέρεις, δεν μπορώ να κλάψω. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές, αλλά…».
«Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές», σύμφωνα με τον ποιητή – μάθαμε να θεωρούμε αληθές το απαθές και καθαρίσαμε.
