Ο πιτσιρίκος παρακολούθησε την κηδεία του μακαριστού Χριστόδουλου μαζί με τον Άνακτα και την Άννα Μαρία, και πλημμύρισε από νοσταλγία για τη Βασιλική Οικογένεια και τις δόξες του παρελθόντος. (Το κείμενο εδώ)
Με βυζαντινή κακομοιριά αποχαιρέτησαν χιλιάδες Έλληνες τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Η σορός του αρχιεπισκόπου εκτέθηκε σε δημόσιο προσκύνημα, αλλά η προσέλευση του κοινού δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με αυτήν που είχε πετύχει η σορός του Ανδρέα Παπανδρέου.
Οι διαφημιστές πιστεύουν πως η κηδεία του Ανδρέα ήταν ένα πιο ελκυστικό τηλεοπτικό προϊόν επειδή υπήρχαν δυο χήρες, πολλές μυστικές ερωμένες, τέσσερα παιδιά και ένα εξώγαμο από το εξωτερικό που έσκασε ξαφνικά μύτη πάνω από το μνήμα, εκτοξεύοντας την τηλεθέαση στα ύψη.
Οι ιδιοκτήτες των καναλιών πιέζουν την Ιερά Σύνοδο να επιτρέψει στους μητροπολίτες να παντρεύονται για να πουλάνε ακριβότερα το διαφημιστικό χρόνο στις κηδείες τους∙ οπωσδήποτε, είναι άλλο πράγμα να σε κλαίει μια χαροκαμένη χήρα με τέσσερα ορφανά και άλλο εκατό γηραλέοι παπάδες με μούσια και αιμορροΐδες.
Άσε που οι παπάδες δεν κλαίνε ιδιαίτερα στις κηδείες, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό γιατί ο κάθε παπάς έχει θάψει στη ζωή του από εκατό χιλιάδες νοματαίους, οπότε ένας ακόμα δεν του κάνει καμιά εντύπωση.
Στις κηδείες που μεταδίδονται από την τηλεόραση θα έπρεπε τους παπάδες να τους υποδύονται ηθοποιοί που θα ουρλιάζουν και θα στηθοδέρνονται, αποδίδοντας την τραγικότητα της στιγμής - δεν είναι δυνατόν να έχεις πάνω από την κάσα του αρχιεπισκόπου τους μισούς παπάδες της χώρας και αυτοί να βιάζονται να τελειώσουν για να πάνε να το ρίξουν στη μάσα και στο κουτσομπολιό.
Είναι άδικο ένα τηλεοπτικό προϊόν που έχει όλα τα συστατικά της χολιγουντιανής υπερπαραγωγής να αντιμετωπίζεται σαν σαπουνόπερα. Θα πρέπει κάποια στιγμή επιτέλους να γίνουμε επαγγελματίες και να μην τα αφήνουμε όλα στο μεράκι και στο φιλότιμο. Έχει απόλυτο δίκιο η Όλγα Τρέμη που λέει -στο διαφημιστικό των ειδήσεων του Mega- πως ποτέ δεν της άρεσαν οι ξεπέτες.
Η σορός του αρχιεπισκόπου μετεφέρθη στο Α' Νεκροταφείο πάνω σε κιλλίβαντα πυροβόλου όπλου. Ο καιρός ήταν καλός, αλλά παρ' όλα αυτά η Ιερά Σύνοδος είχε φροντίσει και είχε περάσει τη σορό δυο χέρια λούστρο, ώστε, αν ξεσπούσε καμιά ξαφνική μπόρα, να μην έχουμε κάνα ατύχημα.
Τη σορό συνόδευαν στρατιωτικά αγήματα και των τριών Όπλων - δεν καταλάβαινες αν έβλεπες κηδεία ή παρέλαση. Είναι πολύ περίεργη αυτή η συνήθεια που έχουμε εμείς οι Έλληνες να κοτσάρουμε τα στρατά σε κάθε ευκαιρία. Επιτάφιος και Ανάσταση; Πάρε και από μια μεραρχία σε κάθε εκκλησία. Των Φώτων; Λες και γιορτάζουμε την επέτειο της ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Δεκαπενταύγουστος; Καλά, εκεί πια νομίζεις πως έχουμε πόλεμο.
Στις Απόκριες μόνο δεν βγάζουμε έξω τίποτα τεθωρακισμένα και δεν καταλαβαίνω γιατί. Τις έχουμε αδικήσει τις Απόκριες - πόσο δύσκολο είναι να ρίξεις μερικές βόμβες ναπάλμ την Καθαρά Δευτέρα να χαρούν λίγο και τα παιδιά;
Βέβαια, ευτυχώς που είμαστε χέστηδες και δεν πολεμάμε ποτέ. Γιατί, αν για την κηδεία ενός αρχιεπισκόπου βγάζουμε στους δρόμους της Αθήνας το μισό στρατό της χώρας και ρίχνουμε κανονιές από το Λυκαβηττό, τι θα κάνουμε στην κηδεία κάποιου γενναίου στρατηγού που έπεσε υπερασπιζόμενος την εδαφική ακεραιότητα της χώρας;
Θα πρέπει να γίνουν κανονικές μάχες με τανκς και μπαζούκας στο Σύνταγμα, ενώ την ώρα της ταφής θα πρέπει πάνω από το νεκροταφείο να γίνονται αερομαχίες με πραγματικά πυρά. Τελικά, μάλλον γι' αυτό οι Έλληνες δεν πολεμούν, αλλά μόνο παρελαύνουν: για να μη χρειαστεί στις κηδείες των ηρώων τους να ισοπεδώσουν την Αθήνα.
Βέβαια, η κηδεία του αρχιεπισκόπου έγινε με τιμές αρχηγού κράτους εν ενεργεία -σ' αυτήν τη χώρα πρέπει να πεθάνει κάποιος πρώτα για να μάθουμε ποιος ήταν ο πραγματικός ρόλος του-, οπότε όλα αυτά τα πολεμοχαρή προβλέπονταν από το πρωτόκολλο. Το πρωτόκολλο μας μάρανε.
Από την άλλη, αν για το θάνατο του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου κηρύχτηκε τετραήμερο εθνικό πένθος, τι θα συμβεί στη χώρα αν -κούφια η ώρα που τ' ακούει- πεθάνει ο Μίκης Θεοδωράκης; Τηρουμένων των αναλογιών και με βάση την προσφορά του Μίκη στον τόπο, θα πρέπει να κηρυχτεί εθνικό πένθος για τέσσερα χρόνια και, παράλληλα, να ακούγονται μόνο τα δικά του τραγούδια∙ τα τραγούδια των άλλων συνθετών θα πρέπει να απαγορευτούν.
Δεν θέλω καν να σκέφτομαι τι θα συμβεί όταν κοιμηθεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης - θα πηδάνε οι άνθρωποι από τα μπαλκόνια.
Στην κηδεία του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου παρευρέθη σύσσωμη η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία του τόπου. Απουσίαζε μόνο ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος βρισκόταν στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ για προγραμματισμένη ομιλία του με θέμα «Το μέλλον της Ευρώπης». Αν το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται από τις ομιλίες του κ. Σημίτη, νομίζω πως έφτασε η ώρα να την κάνουμε σιγά σιγά για την Κίνα.
Η απουσία του πρώην πρωθυπουργού σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως, αλλά είμαι σίγουρος πως, ακόμα κι αν βρισκόταν στην Αθήνα, δεν θα παρίστατο στην κηδεία του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, αφού, κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας, ο κ. Σημίτης μας έδωσε να καταλάβουμε πως δεν του αρέσουν οι διασκεδάσεις.
Κάποιοι σχολίασαν αρνητικά το γεγονός πως -κατά τη διάρκεια του επικήδειου λόγου του- ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος προσφώνησε τον έκπτωτο μονάρχη, πριν μάλιστα από τα ονόματα των πρώην Προέδρων της Δημοκρατίας. Κι όμως, κατά τη διάρκεια της κηδείας, σκεφτόμουν τι καλά που θα ήταν να είχαμε ένα βασιλιά στη χώρα μας. Ωραίος ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά πολύ τσουρούτικος, βρε παιδί μου.
Φόρεσε ο κ. Παπούλιας ένα μαύρο κοστούμι, πήρε τη γυναικούλα του και πήγε στην κηδεία. Ενώ οι βασιλιάδες και οι οικογένειές τους έχουν άλλη χάρη: αφενός είναι καμιά πενηνταριά νοματαίοι -αφού δεν έχουν τι να κάνουν κι όλο γεννοβολάνε- και αφετέρου ντύνονται όλο το χρόνο σαν καρνάβαλοι.
Φαντάζεστε την κηδεία του Χριστόδουλου με τον βασιλιά, τη βασίλισσα, τους πρίγκιπες, τις πριγκίπισσες, τα παιδιά τους -πέμπτο παιδί περιμένει η κουνέλα η Μαρί-Σαντάλ-, τον μέγα αυλάρχη, τις κυρίες των τιμών, τους βασιλικούς ακόλουθους, τα άσπρα άλογα, τις πολυτελείς άμαξες; Τύφλα να ‘χει το Μπεν Χουρ! Θα την πουλούσαμε στις ξένες τηλεοράσεις έναντι αστρονομικών ποσών.
Για να μη σας πω τι θα γινόταν στην κηδεία του βασιλιά! Σκέψου να 'χεις το βασιλιά με το στέμμα και την ωραία στολή του μέσα στη χρυσή κάσα, από πάνω του τον Πατριάρχη με τα χρυσοποίκιλτα άμφιά του να τον ψέλνει και γύρω τη βασιλική οικογένεια να ξεκωλώνεται στο κλάμα, ενώ παράλληλα οι πριγκιποπούλες να κάνουν και παιχνίδι με τους βαρβάτους αξιωματικούς που θέλουν να τις κουτουπώσουν και να τους πετάξουν τα μάτια έξω.
Και μετά την κηδεία, η στέψη του διαδόχου και δώσ' του χαρές και πανηγύρια. Θα βούλιαζε η Αθήνα από τουρίστες. Κι όμως, τα είχαμε κάποτε αυτά τα βασιλικά μεγαλεία και τα χάσαμε. Μας φάγαν' οι κομουνιστές.
Κακά τα ψέματα, όλοι συμφωνούμε πως ο μακαριστός Χριστόδουλος είναι αναντικατάστατος και ανεπανάληπτος. Ο νέος αρχιεπίσκοπος πρέπει να παραιτηθεί και η θέση να μείνει κενή. Η Εκκλησία μας πρέπει να κάνει αυτό που κάνουν και στο NBA: στο NBA, όταν κάποιος μεγάλος παίκτης τελειώνει την καριέρα του, η ομάδα του κρεμάει τη φανέλα του από την οροφή του γηπέδου, και τη φανέλα με το συγκεκριμένο νούμερο δεν τη φοράει κανείς ποτέ ξανά, σε ένδειξη τιμής στον παίκτη.
Να κρεμάσουν τα άμφια του μακαριστού Χριστόδουλου στον πολυέλαιο της Μητρόπολης Αθηνών και να μην τον διαδεχτεί κανείς εις τον αιώνα τον αιώνων. Αμήν.
Υ.Γ. Το απόγευμα της ημέρας που εκοιμήθη ο αρχιεπίσκοπος ήμουν καλεσμένος σε ένα γάμο. Ο γάμος έγινε με αναμμένους όλους τους πολυελαίους - μπορεί να είχαμε τετραήμερο εθνικό πένθος, αλλά τα... μαγαζιά δούλευαν κανονικά.
LIFO - 07/02/08
