Έχω ξαναγράψει πως από την ημέρα που ξεκίνησε η υπόθεση Ζαχόπουλου έχω λάβει πολλά μέιλ με καταγγελίες και …αποκαλύψεις. Κάποιες απ’ αυτές, στην πορεία τις είδα να γίνονται ειδήσεις στο Press-Gr και –πολύ αργότερα- στον Τύπο. Επειδή τα μέιλ συνεχίζονται και αυξάνονται, προτείνω στους αγαπητούς φίλους να φτιάξουν μπλογκ και να δημοσιεύσουν τις καταγγελίες. Μόλις συμβεί αυτό, ας μου στείλουν ένα μέιλ και υπόσχομαι να τους κάνω αμέσως link. Αν δημοσιεύω όσα μου στέλνετε, στο τέλος δεν θα κάνω τίποτε άλλο από το να ανεβάζω τα κείμενά σας. Εγώ έφτιαξα μπλογκ για να διασκεδάσω – α ναι, και για να ανατρέψω το σύστημα. (Διαβάστε τη συνέχεια)Από τα μέιλ διαπιστώνω με χαρά πως υπάρχει αυτές τις μέρες έκρηξη νέων μπλογκ. Καλό ξεκίνημα σε όλους τους νέους μπλόγκερ. Φτιάξτε όλοι μπλογκ. Έχουν πολλή πλάκα τα μπλογκ. Έχουν και χοντρή κονόμα. Με χρυσά κουτάλια θα τρώτε. Με μέτρο όμως οι εκβιασμοί, για να φτάσουν για όλους.
Τώρα καταλαβαίνω πόσο σοφό ήταν να μην επιτρέπω σχόλια στο μπλογκ. Εκεί την πάτησε το Press-Gr. Αρκούν πέντε έξι «φυτεμένα» συκοφαντικά σχόλια στο μπλογκ σου και ένας «πρόθυμος» φιλοκυβερνητικός δημοσιογράφος, για να σου φορτώσουν εκβιασμούς και συκοφαντίες. Άσε που, αν σου γράφει ο αναγνώστης σχόλια, πρέπει να απαντάς -είτε από ευγένεια, είτε επειδή έχουν ενδιαφέρον αυτά που έγραψε-, και δεν θα μπορείς να σηκωθείς από την καρέκλα.
Για τους φίλους που μου γράφουν για το Press-Gr, να πω πως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να πω τη γνώμη μου – η οποία δεν έχει και καμιά ιδιαίτερη αξία. Πάντως, το σίγουρο είναι πως τώρα θα ξεπεταχτούν πολλά Press-Gr. Κι αυτό είναι θετικό. Η ενημέρωση από τον έντυπο Τύπο και την τηλεόραση έχει πεθάνει – χρόνια τώρα. Στο σημείο αυτό θέλω να σας διαβεβαιώσω για μια ακόμα φορά πως η Όλγα Τρέμη δεν είδε το επίμαχο DVD – η Όλγα είναι κυρία.
Για τις κυρίες που μου ζητούν ραντεβού, λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω αλλά δεν μου αρέσουν οι γυναίκες. Μου αρέσουν τα αγοράκια - μέχρι οκτώ ετών το πολύ.
Κάποιοι αναγνώστες νευριάζουν επειδή δεν απαντώ στα μέιλ τους. Καλοί μου άνθρωποι, δεν μου αρέσουν οι υπολογιστές. Είμαι όλη μέρα στους δρόμους για τις ανάγκες του ...ρεπορτάζ. Ανοίγω το mailbox και με πιάνει άγχος.
Μια καλή δημοσιογράφος διαμαρτύρεται εντόνως επειδή δεν απαντώ στα μέιλ της. Αγαπητή κυρία, νομίζω πως σε μια εποχή που βλέπουμε δημοσιογράφους να συνεργάζονται με την ΕΥΠ και την Ασφάλεια –και να περηφανεύονται γι΄ αυτό- δεν είναι φρόνιμο για έναν μπλόγκερ να απαντά σε μέιλ δημοσιογράφων που δεν γνωρίζει. Ξεβρομίστε πρώτα τον κλάδο σας και ύστερα είμαι στη διάθεσή σας. Ευχαριστώ.
Όχι, δεν λέω ψέματα όταν λέω πως δεν απαντώ σε ερωτήσεις δημοσιογράφων. Τα σχόλιά μου που βλέπετε στον Τύπο τα έχουν πάρει οι δημοσιογράφοι μόνοι τους από το μπλογκ. Τι θέλετε να κάνω; Να πάω να τους δείρω;
Μου γράφουν αρκετοί αναγνώστες γιατί δεν απαντώ σε δημοσιεύματα του Τύπου που με αφορούν. Νομίζω πως είναι λάθος να απαντάς. Το έκανα στην αρχή –όταν ακόμα ήμουν …αγνός και άσχετος- και αποδείχτηκε μέγα σφάλμα. Για να μην κάνω τον ανήξερο –και επειδή έχω λάβει πολλά μέιλ που αφορούν ένα πρόσφατο δημοσίευμα μεγάλης κυριακάτικης εφημερίδας που έχει προβλήματα αυτήν την εποχή- να πω πως νομίζω ότι στο συγκεκριμένο δημοσίευμα ο αρθρογράφος δεν είχε κακή πρόθεση αλλά πως δεν κατάλαβε τι είχα γράψει. Θαρρώ πως του διέφυγε ότι το κείμενό μου –το οποίο σχολίαζε αρνητικά- ήταν σατιρικοειρωνικοσαρκαστικό. Από την άλλη, έχω την εντύπωση πως ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος είναι σύντροφος – με συντρόφους δεν παρεξηγιέμαι ποτέ.
Αρκετές φορές έχω νιώσω την ανάγκη να ευχαριστήσω δημοσιογράφους που έχουν γράψει ένα εγκωμιαστικό σχόλιο για εμένα αλλά δεν το κάνω – το έκανα μερικές φορές στο παρελθόν και το μετάνιωσα γιατί προκάλεσε απίστευτες αντιδράσεις. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την εντύπωση πως όταν κάποιος γράφει ή λέει μια καλή κουβέντα για σένα είναι απαραίτητα φίλος σου. Δεν είναι έτσι. Ο κ. Κραουνάκης έγραψε τραγούδι για μένα – έχω πάει έξι φορές να δω το πρόγραμμά του αλλά ακόμα δεν τον έχω γνωρίσει. Κατά βάθος –πολύ βάθος, όμως-, είμαι ντροπαλός. Σαν κορίτσι. Μου μιλάνε και κοκκινίζω. Χαμηλώνω και τα μάτια.
Σε ό,τι αφορά τα δημοσιεύματα σε άλλα μπλογκ, δεν απαντώ γιατί οι μπλόγκερ δεν έχουν εξουσία – οπότε, τι νόημα έχει; Αυτός είναι και ο λόγος που δεν κάνω ποτέ αρνητικά προσωπικά σχόλια για άλλους μπλόγκερ στο δικό μου μπλογκ – βέβαια, οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι που έχουν μπλογκ εξαιρούνται. Πάλι για να μην κάνω τον ανήξερο –και ιδιαίτερα για μια αναγνώστρια που με έπρηξε- θα απαντήσω: Όχι αγαπητή μου κυρία, δεν είμαι σνομπ αλλά θα πιάνατε εσείς ποτέ κουβέντα με κάποιον που είναι υπόδικος για εμπόριο ναρκωτικών; Για ποιον με περάσατε; Εγώ δεν έχω μπει ποτέ στη ζωή μου σε δικαστική αίθουσα – ούτε σαν μάρτυρας. Ψέματα, πρόσφατα πήγα για πρώτη φορά στα δικαστήρια -για να συμπαρασταθώ …νοερά σε έναν μπλόγκερ που κατηγορείται σίγουρα άδικα-, αλλά η δίκη αναβλήθηκε.
Θα έγραφα κι άλλα, αλλά αφενός περνάω κλιμακτήριο –με αποτέλεσμα να τα έχω χάσει- και αφετέρου πρέπει να πάω στο Άγιον Όρος να συναντήσω τους πνευματικούς μου, τον μοναχό Γιουσουφάκιο και τον πατέρα Κωλομπάριο, για να μου εξηγήσουν πώς το τρίβουν το πιπέρι. Αλληλούια.
ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΣΤΕΛΝΕΤΕ ΜΕΙΛ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΟΒΑΡΟΣ ΛΟΓΟΣ. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ. ΕΝΑΣ ΕΙΜΑΙ. ΔΕΝ ΕΧΩ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ! ΜΠΛΟΓΚ ΕΧΩ!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
