Όποιος έχει επισκεφτεί τη Νίσυρο, ξέρει σίγουρα το «Τσιγαράδικο». Δεν είναι ανάγκη να είσαι θεριακλής για να το ξέρεις – όπου και να πας, από το «Τσιγαράδικο» θα περάσεις. Θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκα μέσα. Πρώτη φορά στη Νίσυρο, πρώτο βράδυ. Φορούσα ένα t shirt με τον Τσε Γκεβάρα να παίζει σκάκι – Che playing chess. Στον απέναντι τοίχο μια τεράστια αφίσα του Τσε. Επαναστατικό μου φάνηκε το μαγαζί, όπως και οι φάτσες των παιδιών που ήταν εκεί. (Η συνέχεια εδώ)Ένας ψηλός με σγουρά ξανθά μαλλιά με ρώτησε τι θέλω. Ντράπηκα λίγο που έπρεπε να προδώσω την επανάσταση, αλλά αγόρασα αμερικάνικα τσιγάρα. «Πρώτη φορά έρχεστε στη Νίσυρο;» «Ναι, ήρθαμε να δούμε έναν φίλο» «Ποιον;» «Τον Στέφανο» «Είσαι φίλος του Στέφανου;» «Ναι» «Πάρε έναν αναπτήρα!». Και μου χάρισε έναν αναπτήρα επειδή ήμουν φίλος του Στέφανου. Ο Γιώργης.
Από τότε, επισκέφτηκα πολλές φορές τη Νίσυρο και ακόμα περισσότερες το «Τσιγαράδικο». Πάντα εκεί ο Γιώργης ή η θεία του. Τα βράδια μαζεμένοι όλοι οι σύντροφοι έξω από το μαγαζί – οι επαναστατικές μουσικές έδιναν και έπαιρναν. Εκεί θα έβρισκες τα καλύτερα παιδιά στο νησί.
Ο Γιώργης δεν είχε πολλά λόγια. «Είναι στον κόσμο του» έλεγαν κάποιοι. Μου άρεσε ο κόσμος του. Ήταν πάντα ευγενής και διακριτικός. Πριν από τρία χρόνια έγινε πατέρας και σουλατσάριζε με μια ωραία μπέμπα στα σοκάκια, στο Μανδράκι. Είχε προβλήματα αλλά έμοιαζε πολύ χαρούμενος με τη μικρή.
Πριν από δυο εβδομάδες, μου τηλεφώνησε ο Στέφανος. Ήταν ταραγμένος. «Ο Γιώργης ανέβηκε στο κάστρο…». Ο Γιώργης επέλεξε να μην είναι πια μαζί μας. Ανάβω ένα τσιγάρο και σκέφτομαι την κόρη του – πραγματικό αγγελούδι. Ελπίζω οι άνθρωποι του νησιού να την αγκαλιάσουν με την ίδια αγάπη και γενναιοδωρία που αγκάλιασαν όσους ανθρώπους βρέθηκαν –έστω και για λίγο- ανάμεσά τους.
Ένα τραγούδι για τον Γιώργη
