Για ένα επώνυμο αδειανό... (the full story)

Σήκω Ανδρέα να τους δεις / να μας πεις ποιον προτιμείς...

Κορυφώθηκαν την περασμένη Κυριακή οι εκδηλώσεις μνήμης για τον Ανδρέα Παπανδρέου, που έγιναν με αφορμή την συμπλήρωση δέκα χρόνων από το θάνατό του. Φέτος, οι εκδηλώσεις διήρκεσαν δέκα μέρες, του χρόνου - στα έντεκα χρόνια από τον θάνατό του - θα διαρκέσουν έντεκα μέρες και κάθε χρόνο θα προστίθεται μια ακόμα μέρα, ώστε σε 355 χρόνια να γιορτάσουμε το Έτος Παπανδρέου που θα περιλαμβάνει καθημερινά events, για να εμπεδώσουν και οι επερχόμενες γενιές τον πολυδιάστατο κι αντιφατικό χαρακτήρα του εκλιπόντος χαρισματικού ηγέτη.

Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν με ένα ποδοσφαιρικό τουρνουά στο οποίο συμμετείχαν οι ομάδες των Παλαιοπασόκων, των Εκσυγχρονιστών, των Άνεργων Διασημοτήτων και των Είδα Φως και Μπήκα. Στον τελικό, η ομάδα των Παλαιοπασόκων αντιμετώπισε αυτή των Εκσυγχρονιστών με διαιτητή την Μαργαρίτα Παπανδρέου και επόπτες γραμμών την Αγγέλα Κοκκόλα και την Αννούλα του ΠαΣοΚ, το κοριτσάκι που είχε πάρει αγκαλιά ο Ανδρέας το '85 στο Σύνταγμα – κάποιοι στο ΠαΣοΚ την αποκαλούσαν «Αλλαγούλα».

Στο πρώτο ημίχρονο οι Εκσυγχρονιστές κέρδισαν πέναλτι, μετά από ανατροπή της Βάσως Παπανδρέου από την Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου μέσα στη βίλα της Εκάλης. Την εσχάτη των ποινών ανέλαβε να εκτελέσει ο Γιώργος Παπανδρέου που έστειλε την μπάλα στα χέρια του Νίκου Παπανδρέου, ο οποίος ενίσχυε την ομάδα των Παλαιοπασόκων, επειδή είχαν ξεμείνει από τερματοφύλακα, μετά από τον αιφνίδιο τραυματισμό του Γιώργου Κατσιφάρα από τον θυρωρό του που είχε πάθει Αλτσχάιμερ.

Το παιχνίδι έληξε ισόπαλο χωρίς τέρματα και ακολούθησε ημίωρη παράταση και πέναλτι, αλλά κανείς δεν μπορούσε να στείλει την μπάλα στα δίχτυα, μιας και τα τελευταία χρόνια, στο ΠαΣοΚ είναι εντελώς αδύνατον να σκοράρουν, οπότε το κύπελλο το πήρε στο σπίτι του ο Γιώργος Παπανδρέου, για να έχει κι αυτός κάτι να θυμάται από την πολιτική του καριέρα.

Μετά τον αγώνα, παίκτες και οπαδοί των δυο ομάδων πήγαν στο Ζάππειο για τα εγκαίνια μιας έκθεσης φωτογραφίας και οπτικοακουστικού υλικού από τα παιδικά χρόνια του Ανδρέα μέχρι και τον θάνατό του. Βέβαια, είχαν ξεχάσει πως είχαν καλέσει και τον Κώστα Καραμανλή στην εκδήλωση, με αποτέλεσμα ο πρωθυπουργός να κλέψει την παράσταση κοιτώντας με λατρεία τις φωτογραφίες του Ανδρέα, ενώ την ώρα που προβλήθηκε ένα βίντεο με σκληρούς χαρακτηρισμούς για την παλαιά Δεξιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το μυαλό σου πιο εύκολα έκανε συσχετισμούς με το ΠαΣοΚ του Κώστα Σημίτη παρά με τη σημερινή κυβέρνηση. O πρωθυπουργός με την παρουσία του και τον θαυμασμό του για τον Ανδρέα, ουσιαστικά ακύρωνε όσα ακούγονταν.

Οι εκδηλώσεις έκλεισαν με μια μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στη μνήμη του ιδρυτή του ΠαΣοΚ. Βέβαια, ο Ανδρέας δεν πρέπει να είχε ακούσει ποτέ στη ζωή του Λουδοβίκο των Ανωγείων κι απ' αυτήν την άποψη είναι τυχερός που δεν την παρακολούθησε. Ούτε Καίτη Γαρμπή πρέπει να άκουγε, αλλά τουλάχιστον η Καιτούλα είναι καλλίπυγος, οπότε θα του άρεσε η φωνή της.

Θα ήθελα να έβλεπα την έκφραση του Ανδρέα αν έπρεπε να κάνει πολιτικό συμβούλιο με την Μιλένα Αποστολάκη και τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου. Εντάξει, ήταν ευγενικός άνθρωπος, αλλά έχει και η ευγένεια τα όριά της. Όχι δηλαδή πως αυτοί που είχε αυτός δίπλα του ήταν καλύτεροι. Μπορεί να ήταν και χειρότεροι, αλλά η μαύρη αλήθεια είναι πως δεν τους πρόσεχες ποτέ, γιατί, είτε τον συμπαθούσες είτε όχι, έβλεπες μόνο αυτόν – τους σκέπαζε όλους. Ο Ανδρέας ήταν ικανός να κατεβάσει την Καραχασάν, όχι για νομάρχη Δράμας –Καβάλας- Ξάνθης, αλλά για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να τους έχει πείσει όλους πως είναι η ιδανική επιλογή.

Άρα, το πρόβλημα δεν είναι στις Μιλένες αλλά στο Γιώργο. Τι να περιμένεις όμως από έναν άνθρωπο που χόρευε ζεϊμπέκικο στο γκαζόν μπροστά στον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών; Αυτό ο πατέρας του δεν θα το έκανε ποτέ. Άσε τον Τούρκο - το να χορεύεις ζεϊμπέκικο στο γκαζόν είναι σαν να βαράς πέναλτι μέσα σε σκυλάδικο. Κι ο Γιώργος δεν πρέπει να έχει πάει ποτέ σε σκυλάδικο. Από το laptop στο γυμναστήριο κι απ' το γυμναστήριο στο laptop. Σίγουρα θα χορεύει ζεϊμπέκικο και στο γυμναστήριο – μέσα στη σάουνα. Ο Ανδρέας για να πάει στο γυμναστήριο θα έπρεπε να γουστάρει τη γυμνάστρια.

Κι εδώ ερχόμαστε σε ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα του Γιώργου : δεν τσιλημπουρδίζει. Αν θέλει να πείσει τους Έλληνες πως είναι γνήσιος Παπανδρέου και να κερδίσει τις εκλογές, θα πρέπει να ερωτευθεί μια παρακατιανή, μια που να μην είναι της σειράς του, να διαλύσει την οικογένειά του, να το ρίξει στα ποτά και στα τσιγάρα και να τρέχει στα μπουζούκια. Όπως έκανε ο πατέρας του.

«Και γιατί πρέπει να κάνει ό,τι έκανε ο πατέρας του;», θα με ρωτήσετε τώρα. Μα γιατί ο λόγος που ο Γιώργος είναι πρόεδρος του ΠαΣοΚ είναι το επώνυμό του. Αν τον έλεγαν Γιώργο Σπανομαρία, το πολύ-πολύ να καθάριζε τους χώρους του Συνεδρίου με τη σκούπα. Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής είναι εκεί που είναι, κυρίως λόγω των επωνύμων τους. Κι αν για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ξέρουμε πως ήταν βαρύς κι ασήκωτος με έφεση στις χριστοπαναγίες, για τον Ανδρέα Παπανδρέου ξέρουμε κι άλλα πράγματα.

Ο Ανδρέας μιλούσε για ώρες χωρίς να συμβουλεύεται σημειώσεις και κρεμόσουν από τα χείλη του, ενώ ο Γιώργος διαβάζει δέκα σειρές και κάνει πέντε λάθη κάθε τέσσερις λέξεις. Τουλάχιστον, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή δεν τον καταλάβαινε κανείς, όταν μιλούσε – ούτε ο ίδιος δεν καταλάβαινε τι έλεγε. Απ΄ αυτήν την άποψη, ο ανιψιός του μοιάζει με δεινό ρήτορα της αρχαιότητας.

Τώρα βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, αφού η πολιτική ζωή έχει ξεπέσει στη μίμηση πατεράδων και θείων, ο πιο κατάλληλος για πρωθυπουργός είναι ο Γιώργος Μητσικώστας που τους μιμείται όλους καλύτερα από τον καθένα – άσε που θα μιμείται κάθε μέρα και κάποιον άλλο και δεν θα βαριόμαστε.

Η ελληνική πολιτική ζωή πάσχει από το «σύνδρομο Διονυσίου». Υπάρχουν τρία παιδιά του Στράτου που τραγουδάνε σαν τον Στράτο. Για την ακρίβεια, μιμούνται τη φωνή του πατέρα τους. Κι άλλοι τραγουδιστές το κάνουν, αλλά δεν έχουν το επώνυμο «Διονυσίου», οπότε δυσκολεύεται το κοινό να τους ταυτίσει με τον Στράτο.

Τέλος πάντων, αν το επώνυμο είναι τόσο σημαντικό, ας εκλέγουν τα κόμματα τους πιο άξιους για αρχηγούς και μετά ας τους αλλάζουν επώνυμο. Αν, για παράδειγμα, ο πιο άξιος στο ΠαΣοΚ είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ας αλλάξει το ένδοξο επώνυμό του κι ας συνεχίσει ως Ευάγγελος Παπανδρέου. Ας κάνει πέτρα την καρδιά του κι ας αποχωριστεί το επώνυμο των προγόνων του…

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος είχε πει πως «το μεγάλο λάθος του Ανδρέα ήταν που έφερε μαζί του στην Ελλάδα την οικογένειά του». Βλέποντας τα απανωτά γκολ που βάζει ο ανιψιός του Κωνσταντίνου Καραμανλή στον γιο του Ανδρέα Παπανδρέου, σκέφτομαι πως ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα για το ΠαΣοΚ και τη χώρα, αν ο Ανδρέας δεν είχε κάνει παιδιά. Από την άλλη πάλι, ίσως το πρόβλημα να βρίσκεται στο βαθμό συγγενείας. Τίποτα ανίψια δεν είχε ο Ανδρέας;






Αγαπητοί αναγνώστες, το κείμενο αυτό γράφτηκε για το LiFO , το καλύτερο έντυπο της Αθήνας. Είναι αδύνατο να σας περιγράψω αυτό το τεύχος του LiFO, οπότε λέω να σας γράψω για την πάλη των τάξεων και το πως διαμορφώθηκε η διαλεκτική υλιστική φιλοσοφία, με αναφορές, βέβαια, στον μηχανιστικό υλισμό και στον διαλεκτικό ιδεαλισμό. Είστε ακόμα εκεί;

(Ακολουθεί αναφορά σε κυρίες και κυρίους).

Νομίζω πως το πιο όμορφο θέμα αυτού του τεύχους είναι η συνέντευξη που πήρε ο Δημήτρης Ρηγόπουλος από την Μαργαρίτα Καραπάνου και την Φωτεινή Τσαλίκογλου, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου τους που έχει τον τίτλο «Μήπως;». Αυτό το βιβλίο μας αφορά όλους.

Διαβάζω στο άρθρο του Νίκου Κ. Φωτάκη, που αναφέρεται στην τηλεοπτική σεζόν που τελείωσε, πως η Έλλη Στάη μπορεί και να μείνει στον ΑΝΤ1. Δεν μπορώ να της πω που θα πάει αλλά θα ήθελα να την παρακαλέσω, όπου κι αν αποφασίσει να εργαστεί, η εκπομπή της να συνεχίσει να μεταδίδεται το βράδυ της Δευτέρας για να έχω κι εγώ κάτι να γράφω. Ευχαριστώ.

Κάποιοι αναγνώστες έχουν σχηματίσει την εντύπωση πως ξημεροβραδιάζομαι μπροστά στην τηλεόραση. Στην πραγματικότητα δεν βλέπω σχεδόν καθόλου τηλεόραση. Απλά, τα βράδια της Δευτέρας, μένω σπίτι επειδή είναι κλειστά τα σκυλάδικα και παρακολουθώ λίγο. Γι’ αυτό, αν προσέξετε, θα δείτε πως έγραφα για την Στάη και τον Πρετεντέρη – και οι δυο έβγαιναν Δευτέρα.

Αυτήν την εβδομάδα, ο Χρήστος Χωμενίδης δεν είναι δίπλα, στη σελίδα 9, αλλά στη σελίδα 10 – επειδή είναι το δέκα το καλό – όμως δεν στενοχωριέμαι, γιατί στη σελίδα 9 είναι ο Iggy Pop που μπορεί να βρίσκεται πια σε λίγο χειρότερη κατάσταση από τον πατέρα Βησσαρίωνα, αλλά οπωσδήποτε είναι rock, ενώ δίπλα στον Χρήστο Χωμενίδη είναι ο Eros Ramazzoti και κάτι άλλοι ξενέρωτοι από το Φεστιβάλ της Πάτρας, που όλα τα ‘χε, το Φεστιβάλ τη μάρανε.

Πάντως, επειδή αυτή την εβδομάδα τα κείμενά μας έχουν κοινές αναφορές κι αυτό μπορεί να κουράζει κάποιους αναγνώστες, θέλω να ενημερώσω τον κ. Χωμενίδη πως για την επόμενη εβδομάδα ετοιμάζω ένα άρθρο για τον χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και την επίδρασή του στις γυμναστικές επιδείξεις. Κύριε Χωμενίδη, λυπάμαι, αλλά, αν είχατε την ίδια ιδέα, σας πρόλαβα.

Σε αυτό το τεύχος του LiFO, θα διαβάσετε ακόμα, πολλά όμορφα κείμενα και ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις σπουδαίων ανθρώπων και βέβαια τον ασύγκριτο M. Hulot.

Και τώρα κάτι εντελώς άσχετο για να διατηρούμε και την παράδοση. Πριν δυο μέρες, σε ένα καφέ του Θησείου, άκουσα κάποιον που βρισκόταν πίσω μου να διαβάζει τον Ιούδα στην παρέα του. Για να είμαι ειλικρινής, χάρηκα– γύρισα για να τους δω και διαπίστωσα πως τους διάβαζε το κείμενο από το κινητό του. Αναρωτιόμουν πως γίνεται αυτό (σκέφτηκα πως ίσως κάποιος του το έστειλε με μήνυμα) όταν άρχισε να τους διαβάζει και τον Βησσαρίωνα – ήταν παιδιά της εκκλησίας.

Είμαι εντελώς γκάου από τεχνολογία μεριά -όπως και από κάθε άλλη βέβαια- και δεν είχα σκεφτεί πως μπορεί κάποιοι άνθρωποι να διαβάζουν τα blogs από τα κινητά τους. Είμαι ενθουσιασμένος απ’ αυτή την ανακάλυψη και πολύ χαρούμενος γιατί τα blogs αποτελούν πια μέρος της ποπ κουλτούρας. Καλό είναι να εκφράζεσαι γράφοντας, αλλά το πιο σημαντικό, για τα ίδια τα κείμενα, είναι άλλο : να διαβάζονται από τους συνανθρώπους σου. Σπάνιο πράγμα στις μέρες μας. Στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε όσους αναγνώστες διαβάζουν από κινητό. ("Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης..." - αυτό ήταν το ring tone).

Η μπάλα διαπρέπει

Ανταπόκριση από το Μόναχο

Η Βραζιλία κέρδισε με 3-0 τη Γκάνα στο Ντόρτμουντ αλλά προβλημάτισε με την απόδοσή της, καθώς, για μια ακόμα φορά, οι Βραζιλιάνοι δεν έκαναν τριπλές ανάποδες κωλοτούμπες και πιρουέτες με τη μπάλα, όπως περιμέναμε όλοι μας, αλλά μόνο έτρεχαν, μάρκαραν κι έβαζαν γκολ. Ο Ρονάλντο κατάφερε να σκοράρει και να περάσει στην πρώτη θέση των σκόρερ του Παγκοσμίου Κυπέλλου όλων των εποχών, όμως οι εμφανίσεις του προβληματίζουν τον Τάκη Γκώνια κι ευτυχώς που ο Ρονάλντο δεν το ξέρει αυτό, γιατί θα έπεφτε στα χάπια από τη στενοχώρια του, άσε που μπορεί να το έριχνε ακόμα περισσότερο στη μάσα και να γινόταν Τόφαλος.

Οι Βραζιλιάνοι φίλαθλοι ικανοποίησαν με την παρουσία τους στις κερκίδες, μιας και βαρούσαν τα τύμπανα και χόρευαν σάμπα ημίγυμνοι, όπως ακριβώς προβλέπει το πρωτόκολλο. Οι φίλαθλοι της Γκάνας ήταν ολιγάριθμοι, αφού αυτές τις μέρες γίνεται στη Γκάνα ένα θεατρικό φεστιβάλ αφιερωμένο στον Σαίξπηρ και οι κάτοικοι ξημεροβραδιάζονται στα θέατρα, αδιαφορώντας για το ποδόσφαιρο αλλά και για την πείνα που τους θερίζει.

Η Γκάνα μπορούσε να πάει ακόμα καλύτερα αλλά απουσίαζε ο καλύτερος επιθετικός της, ο Κόφι Ανάν, ο οποίος είναι μοναδικός στις βουτιές μέσα στη μεγάλη περιοχή των αντιπάλων και στην εξαπάτηση των διαιτητών και της κοινωνίας. Οι ελπίδες της Γκάνας στρέφονται τώρα στο επόμενο Μουντιάλ που θα γίνει στη Νότιο Αφρική κι αν, στο μεταξύ, οι παίκτες δεν τα έχουν κακαρώσει από κανα Aids ή τίποτα λοιμούς, είναι σίγουρο πως θα μεγαλουργήσουν.

Στο Ανόβερο, η Γαλλία κέρδισε με 3-1 την Ισπανία και η αποικιοκρατική της πολιτική δικαιώθηκε για μια ακόμα φορά, καθώς αποδείχτηκε πως ήταν πολύ σωστά προσανατολισμένη σε λαούς που βγάζουν μπαλαδόρους, ενώ οι Ισπανοί πήγαιναν τόσα χρόνια και κατακτούσαν λαούς γεμάτους χασογκόληδες, χωρίς όμως να αποκλείεται και η πιθανότητα, να έσφαζαν τους παικταράδες και να τη γλίτωναν όλα τα λιμά.

Τώρα οι Γάλλοι θα παίξουν με τους Βραζιλιάνους που τους τη φυλάνε εδώ και οκτώ χρόνια, γιατί, μη τους βλέπετε έτσι χαμογελαστούς και καλοσυνάτους, κατά βάθος είναι κακοί άνθρωποι κι εκδικητικοί.

Χτες το βράδυ είχα ρεπό από το μπαρ, οπότε βρήκα την ευκαιρία να πάω στα γραφεία των φιλάθλων του ΠΑΟΚ στο Μόναχο και να συζητήσω μαζί τους καυτά κοινωνικά θέματα, όπως ο ρόλος του Θοδωρή Ζαγοράκη στον νέο ΠΑΟΚ. Μου έκανε τρομερή εντύπωση πόσο καλά ενημερωμένοι ήταν – τελικά, είναι αλήθεια πως οι Έλληνες του εξωτερικού είναι οι καλύτεροι και πονάνε την Ελλάδα περισσότερο από εμάς τους Ελλαδίτες που είμαστε αλήτες.

Σκέφτομαι να μείνω για πάντα στο εξωτερικό. Άλλωστε, όπως λένε όλοι, οι Έλληνες στο εξωτερικό διαπρέπουν. Και στο εσωτερικό διαπρέπουν αλλά εκεί υπάρχουν κι άλλοι Έλληνες που δεν διαπρέπουν και τόσο και δεν παραδέχονται αυτούς που διαπρέπουν, γιατί διαπρέπουν περισσότερο απ’ αυτούς που διαπρέπουν λίγο. Βέβαια, από την άλλη, δεν καταλαβαίνω, γιατί αν έχεις το σουβλατζίδικο «Η ωραία Ρούμελη» στο Μόναχο, οι άλλοι θεωρούν πως διαπρέπεις, ενώ αν το έχεις στα Ταμπούρια, είσαι απλά σουβλατζής.

Ας μην επεκταθώ, γιατί δεν θα με χωράει το Διαδίκτυο μετά. Πάντως, σκέφτομαι να διαπρέψω στο Μόναχο, για να καταλάβουν και οι Μοναχοί τι σημαίνει Έλληνας. Μετά θα πάω να διαπρέψω κι αλλού. Θα γίνω ένας διαπρεπής πρεσβευτής της χώρας μου.


Όπως ίσως καταλάβατε, έφαγα ένα χοντρό κόλλημα με το ρήμα «διαπρέπω». Το ανακηρύσσω σε «πιο αστείο ρήμα της ελληνικής γλώσσας» – μιας γλώσσας που διαπρέπει κι όλα μας τα επιτρέπει.

Το πρωί πορεία, το βράδυ Βραζιλία

Με δυο ξεχωριστά συλλαλητήρια υποδέχθηκε η πανεπιστημιακή κοινότητα τη Σύνοδο υπουργών Παιδείας του ΟΟΣΑ. Η Σύνοδος πραγματοποιείται σε ξενοδοχείο στο Λαγονήσι, για λόγους ασφαλείας, αλλά, κυρίως, για να είναι οι υπουργοί κοντά στις τηλεοράσεις και να μη χάσουν κανένα γκολ του Ρονάλντο. Ο νέος τρόπος παιχνιδιού της Βραζιλίας αναμένεται να επηρεάσει καταλυτικά το μοντέλο Ανώτατης Εκπαίδευσης που προωθείται και περιλαμβάνει τρόπους διείσδυσης σε κλειστές άμυνες και εκμετάλλευση των στημένων φάσεων και των στημένων διαιτητών.

Στην πορεία της Αθήνας, οι φοιτητές βρέθηκαν ξανά αντιμέτωποι με τους άνδρες των ΜΑΤ, οι οποίοι, αν και η δουλειά τους τούς δίνει την δυνατότητα να έρχονται επί χρόνια σε επαφή με ανθρώπους που διαβάζουν, δεν κοιτάνε να εκμεταλλευτούν αυτό το γεγονός, ώστε να ανοίξουν κάνα βιβλίο μπας και ξεστραβωθούν και πιάσουν επιτέλους μια ανθρώπινη δουλειά, αλλά προτιμούν να τους σαπίζουν στο ξύλο, προσπαθώντας να τους κόψουν τον δρόμο προς την γνώση, κι αυτό συμβαίνει επειδή τους ζηλεύουν και δεν θέλουν να τους δουν να προοδεύουν.

Σύμφωνα με αξιωματικό της αστυνομίας, που είναι δειλός και δεν λέει τ’ όνομά του, στην πορεία υπήρχαν και νεαροί που ήταν εξοπλισμένοι με πιστόλια εκτόξευσης εμπρηστικών φωτοβολίδων, βόμβες μολότοφ και πέτρες. Αυτό που ξέχασε να πει ο αξιωματικός είναι πως οι άνδρες των ΜΑΤ κάνουν πάντα χρήση δακρυγόνων, οπότε και μπαζούκας να έχεις πάνω σου, δεν πρόκειται να σε ωφελήσει σε τίποτα.

Περιέργως, οι αξιωματικοί της αστυνομίας θεωρούν πως όταν σε δέρνουν πρέπει να κάθεσαι να τις τρως – αυτό ίσως προέρχεται από την βαθιά πίστη τους στον Θεό, ενώ δεν αποκλείεται να οφείλεται και στο γεγονός πως έχουν συνηθίσει να τους ξεχέζουν όλοι πατόκορφα κι αυτοί να κάθονται σούζα από φόβο μήπως χάσουν την δουλειά τους – που κι αυτή με μέσον τη βρήκαν – και δεν μπορούν να βρουν άλλη.

Οι νεαροί που είχαν εισχωρήσει στην πορεία απομονώθηκαν από τους φοιτητές και καταδιώχθηκαν από τα ΜΑΤ. Δυστυχώς οι φοιτητές δεν μπόρεσαν να απομονώσουν και τους ασφαλίτες που είχαν μπει στην πορεία και το έπαιζαν διανοούμενοι με σαπιοκοιλιές, αλλά αυτό είναι ένα χρόνιο πρόβλημα, αφού, σε όποια πορεία και να πάρεις μέρος, πάντα αναρωτιέσαι ποιες είναι αυτές οι σκατόφατσες που βλέπεις γύρω σου.

Στο Λαγονήσι, οι διαδηλωτές επιχείρησαν να φτάσουν μέχρι το ξενοδοχείο και να παραδώσουν ψήφισμα στους υπουργούς Παιδείας, αλλά αυτό δεν επετράπη από τις αστυνομικές δυνάμεις, γιατί οι υπουργοί ήταν τσίτσιδοι στην πισίνα και έπαιζαν μπουγέλα με πόρνες πολυτελείας.

Πορεία είχαμε και στην όμορφη νυφούλα του Θερμαϊκού – που περιμένει τόσα χρόνια τον γαμπρό που δεν έρχεται και το νυφικό έχει πιάσει μάκα – αλλά οι αστυνομικοί έβγαλαν βρώμα πως εμφανίστηκε ένας Σαουδάραβας κροίσος που θέλει να αγοράσει τον ΠΑΟΚ και η πορεία διαλύθηκε όμορφα κι ωραία. Αύριο πάλι.

Μπάλα είναι και γυρίζει

Ανταπόκριση από το Μόναχο

Η Ιταλία κέρδισε με 1-0 την Αυστραλία στο Καϊζερσλάουτερν με πέναλτι του Φραντσέσκο Τότι στο 94΄ και η ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε να κηρύξει τριήμερο εορτασμό στη χώρα, αφού εξασφάλισε πρώτα τη σύμφωνη γνώμη της Μαφίας και του Βατικανού. Ο υπολοχαγός Κορέλι προήχθη σε υποδιάκονο και ο διαμελισμός της Ιταλίας αναβάλλεται προσωρινά, γιατί με την κωλοφαρδία που έχει η ομάδα δεν αποκλείεται να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο και να εκπληρωθούν οι γραφές που θέλουν τον Μαρτσέλο Λίπι να γίνεται Πάπας και να προχωράει στην ένωση Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας με το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και στη μεταγραφή του Μαλντίνι από τον Armani στον Ασλάνη .

Ο Ισπανός διαιτητής απέβαλλε δίκαια τον Ματεράτσι επειδή ήταν ψηλός και δεν τον άφηνε να δει τι γινόταν στο γήπεδο – οι άλλοι μακαρονάδες πήγαιναν πίσω από την πλάτη του συμπαίκτη τους και σούφρωναν τα πορτοφόλια, τα σπασουάρ και τις επικαλαμίδες των αυστραλοπίθηκων που είναι ντιπ χαϊβάνια. Οι αυστραλοπίθηκοι έπαιζαν με έναν παίκτη παραπάνω για 40 λεπτά αλλά δεν το είχαν πάρει χαμπάρι, γιατί οι Ιταλοί κινούνταν διαρκώς και δεν κάθονταν σε μια μεριά ώστε να μπορέσουν να τους μετρήσουν.

Οι Ιταλοί φίλαθλοι στις κερκίδες έφτυναν κι έβριζαν ασύστολα, αλλά είχαν τόσα χρόνια πρωθυπουργό τον Μπερλουσκόνι, οπότε θα πρέπει να τους βρούμε μια δικαιολογία, αφού κι εμείς είχαμε πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη και είναι ολοφάνερο πως μόνο χώρες του Τρίτου Κόσμου θα μπορούσαν να έχουν τέτοιους πρωθυπουργούς. Οι αυστραλοπίθηκοι θα επιστρέψουν τώρα στην Αυστραλία και οι συμπατριώτες τους θα τους υποδεχτούν σαν ήρωες γιατί, κακά τα ψέματα, άμα είσαι Αυστραλός κάτι τέτοια περιμένεις, ενώ έχεις και το μειονέκτημα να μην παίρνει η χώρα σου μέρος στη Γιουροβίζιον, ώστε να πάρεις το δωδεκάρι της Νέας Ζηλανδίας και να ζήσεις επιτέλους κι εσύ στιγμές μεγάλου θριάμβου.

Στην Κολωνία, η Ουκρανία και η Ελβετία αναδείχθηκαν ισόπαλες με 0-0, σε έναν αγώνα που έκοψε τις ανάσες των θεατών, καθώς το γήπεδο είναι δίπλα στη χωματερή και ο νοτιάς έφερνε όλη τη μπόχα στις κερκίδες, με αποτέλεσμα να έχεις την εντύπωση πως βρίσκεσαι σε βόθρο. Οι Ελβετοί φίλαθλοι είχαν κατακλύσει τις κερκίδες, μιας και το Μουντιάλ είναι η κορυφαία στιγμή της ιστορίας της χώρας τους, και τραγουδούσαν κάτι πολύ ωραία τραγούδια για ερωτευμένες λεσβίες αγελάδες που βόσκουν στα χιόνια αναζητώντας το θαλασσινό τριφύλλι που ποιος θα βρει να τους το στείλει;

Ο αγώνας τελικά κρίθηκε στα πέναλτι και τώρα καταλάβαμε πόσο σημαντική είναι η συμβολή των πέναλτι στον σύγχρονο πολιτισμό, γιατί αν δεν υπήρχαν αυτά, οι δυο ομάδες θα συνέχιζαν να παίζουν στον αιώνα τον άπαντα, αφού, και μόνη της να έπαιζε στο γήπεδο η μια από τις δυο ομάδες, δεν υπήρχε περίπτωση να βάλει γκολ. Ο συγκεκριμένος αγώνας θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει χωρίς μπάλα, αφού ήταν ολοφάνερο πως η ύπαρξή της δυσκόλευε τους παίκτες και τους δημιουργούσε ψυχολογικά προβλήματα και ναυτία. Η Ουκρανία προκρίθηκε τελικά, γιατί ο τερματοφύλακάς της βαριόταν να κουνηθεί και αυτό τελικά του βγήκε σε καλό, μιας και οι Ελβετοί βαρούσαν τα πέναλτι πάνω του, ενώ ο Ελβετός τερματοφύλακας βουτούσε συνεχώς για να εντυπωσιάσει τη γυναίκα και τα παιδιά του, οπότε και οι Ουκρανοί ήταν αδύνατον να τον πετύχουν. Τώρα η Ιταλία θα παίξει στον προημιτελικό με την Ουκρανία κι αν τη νικήσει, θα παίξει στον ημιτελικό με το Λουξεμβούργο και στον τελικό με τη Μάλτα.

Το βράδυ στο μπαρ το αφεντικό είχε την ιδέα να βάλει οκτώ κροκόδειλους στη σούβλα και να φέρει την προεδρική φρουρά να χορέψει τσάμικο. Οι θαμώνες ενθουσιάστηκαν επειδή δεν είχαν ξαναδεί ελληνικό γλέντι και τσούγκρισαν συγκινημένοι τ’ αυγά τραγουδώντας τα κάλαντα της Πρωταπριλιάς. Τα μελομακάρονα και οι λαγάνες συνόδευσαν το πέταγμα του αετού στη φωλιά του και οι μπαλωθιές δημιούργησαν κλίμα κατάνυξης στο χριστεπώνυμο πλήρωμα του Παπανικολή που ‘χει καπετάνιο ντερτιλή. Οι πελάτες, συναισθανόμενοι το θεϊκό μήνυμα της FIFA, ζήτησαν από τα κορίτσια να τους παντρευτούν, αφήνοντας τις πληρωμένες ηδονές, κι αυτές δέχτηκαν, με αποτέλεσμα το μαγαζί να μείνει χωρίς γυναίκες και σήμερα το πρωί να έχουμε βγει όλοι στους δρόμους και να ψάχνουμε απεγνωσμένα για νέο αίμα, αφού, το αφεντικό μας είπε πως, σε άλλη περίπτωση, θα ντύσει εμάς κοκότες για να κάνουμε κονσομασιόν. Κακούργα ξενιτιά!

Υπαρξιακά

-Κύριε Κόκκαλη, αναρωτιέμαι αν θα γίνουν εκδηλώσεις στα 10 χρόνια από τον θάνατό μου, όπως συμβαίνει για τον Ανδρέα.
-Θυμίστε μου τ' όνομά σας!

Η μπάλα τιμωρεί

Ανταπόκριση από το Μόναχο

Η Γερμανία νίκησε εύκολα με 2-0 την Σουηδία στο Μόναχο και το τι έγινε το βράδυ στην πόλη είναι αδύνατον να σας το περιγράψω, γιατί δούλευα στο μπαρ και δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω τους εορτασμούς. Όχι δηλαδή πως είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς. Θα ήπιαν όλοι οι Βαυαροί από τριάντα μπύρες ο καθένας και μετά θα κατουρούσαν πανηγυρικά στα σιντριβάνια, δείχνοντας τους κώλους τους στους τουρίστες. Ύστερα θα πήδησε ο ένας τη γυναίκα του αλλουνού, μετά θα πήγαν για ύπνο κι από σήμερα θα κάνουν πως δεν θυμούνται τίποτα, γιατί είναι και πολιτισμένοι άνθρωποι – άσε που μπορεί όντως να μην θυμούνται τίποτα.

Το τελικό σκορ διαμορφώθηκε στο 12ο λεπτό, οπότε το παιχνίδι έχασε κάθε ενδιαφέρον και οι φίλαθλοι στις κερκίδες βρήκαν την ευκαιρία να διοργανώσουν ένα κοινωνικό φόρουμ για να συζητήσουν καυτά θέματα, όπως το Ευρωσύνταγμα και το Ασφαλιστικό. Ο φάκελος με τις προτάσεις κατατέθηκε στον τέταρτο διαιτητή, ο οποίος τις παρέδωσε στον Φραντς Μπεκενμπάουερ, ο οποίος θα τις μελετήσει παράλληλα με τους νέους κανονισμούς της FIFA που προβλέπουν παντοφλέ παπούτσια για όλους τους ποδοσφαιριστές, εκτός βέβαια από τους τερματοφύλακες που θα αγωνίζονται με ξυλοπόδαρα.

Οι Σουηδοί παίκτες βγήκαν αδιάφοροι στον αγωνιστικό χώρο και αυτό ήταν απόλυτα λογικό, καθώς είχε προηγηθεί ένας τρικούβερτος καυγάς μεταξύ τους με αφορμή τις διαφορετικές ερμηνείες που έδιναν οι αμυντικοί από τους επιθετικούς στην ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν «Η Έβδομη Σφραγίδα». Στην ταινία, όπως όλοι γνωρίζουμε, ένας ιππότης και ο ιπποκόμος του επιστρέφουν στη Σουηδία που έχει αφανιστεί από την πανούκλα, συναντούν τον Θάνατο και το ρίχνουν στο σκάκι, σε μια προσπάθεια να δώσουν απάντηση στη μεταφυσική πανανθρώπινη αγωνία, του αν υπάρχει ζωή μετά από το Μουντιάλ.

Στη Λειψία, η Αργεντινή επικράτησε του Μεξικού με 2-1 στην παράταση, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα – απλά οι παίκτες της Αργεντινής ήθελαν να κάνουν καζούρα στους Μεξικάνους που είναι τεμπελχανάδες και τρέχουν μόνο όταν τους παίρνει η κάμερα. Ο αγώνας ξεκίνησε με ημίωρη καθυστέρηση γιατί τόσο περίπου διαρκεί και ο εθνικός ύμνος του Μεξικού, αφού όσο πιο Μπανανία είναι μια χώρα, τόσο πιο μεγάλο εθνικό ύμνο έχει. Τώρα η Αργεντινή θα αντιμετωπίσει τη Γερμανία κι ελπίζω να της αλλάξει τα φώτα και να την οδηγήσει σε εθνικό διχασμό, μπας και ξανασηκώσουν οι Γερμανοί το Τείχος του Βερολίνου και δούμε μια ακόμα συναυλία των Pink Floyd με τούβλα.

Το βράδυ, στο μπαρ, το αφεντικό γιόρτασε τα γενέθλιά του και είχε φέρει κορίτσια από όλες τις χώρες που συμμετέχουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ευτυχώς είχε φέρει και μερικές extra από τη Βενεζουέλα, γιατί οι άλλες δεν βλέπονταν. Όλοι οι πελάτες ήταν τύφλα και τραγουδούσαν στο karaoke κομουνιστικά εμβατήρια και γκόσπελ metal. Την παράσταση έκλεψαν και πάλι οι αδελφοί Παλαιοκώστα που χόρεψαν ένα υπέροχο οριεντάλ με σαφείς αναφορές στη λίμνη Πλαστήρα, ενώ κρατήθηκε κι ενός δευτερόλεπτου σιγή για τα δέκα χρόνια από τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου που δεν θα μάθει ποτέ το αποτέλεσμα του αγώνα Αγγλία-Ισημερινός. Συγκινήθηκα. Σταματάω.

Η μπάλα είναι πόρνη (πουτάνα δηλαδή)

Ανταπόκριση από το Μόναχο

Η Γαλλία κέρδισε το Τόγκο με 2-0 και το Παρίσι φωταγωγήθηκε για τον περιφανή θρίαμβο. Ερωτευμένα ζευγαράκια περπατούσαν αγκαλιασμένα στις όχθες του Σηκουάνα και πετούσαν κρουασάν και κλοσάρ στους κροκόδειλους, ενώ από τα μεγάφωνα ακούγονταν εξαίσια ντουέτα από τον τελευταίο δίσκο της Νάνας Μούσχουρη με τον Ροβεσπιέρο.

Ο Ζινεντίν Ζιντάν απουσίασε από τον αγώνα, αν και διεξήχθη την ημέρα των γενεθλίων του, αλλά μη νομίζετε πως οι Γάλλοι ποδοσφαιριστές δεν πάνε στη δουλειά όταν γιορτάζουν, όπως κάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα που δεν πάνε στη δουλειά ακόμα κι όταν δεν γιορτάζουν – απλά, στον προηγούμενο αγώνα είχε χώσει μια κλωτσιά σ’ έναν αντίπαλο ποδοσφαιριστή και τιμωρήθηκε με κίτρινη κάρτα, γιατί ο κλωτσημένος ήταν μαρτυριάρης και πήγε και τον κάρφωσε στον διαιτητή.

Η απουσία του Ζιντάν παραλίγο να αποδειχτεί καταστροφική για τη γαλλική ομάδα, γιατί όλοι οι παίκτες την είχαν δει Ζιζού κι έκαναν ζιγκ ζαγκ και ζίου ζίτσου, ενώ ήθελε κι ο καθένας τους από μια μπάλα στην καθισιά του. Οι παίκτες του Τόγκο είχαν προβλήματα στην αναπνοή, μιας και έπαιζαν με φίμωτρα επειδή είναι ανθρωποφάγοι, αλλά οι Γάλλοι τους αντιμετώπισαν βρώμικα, αφού κάθε φορά που ο διαιτητής κοιτούσε από την άλλη μεριά τους έκλειναν τις μύτες για να σκάσουν.

Στον άλλο αγώνα του ομίλου η Ελβετία κέρδισε την Νότιο Κορέα με 2-0 και τώρα η Ελβετοί είναι εθνικά υπερήφανοι. Η ελβετική ομάδα έπαιξε πολύ έξυπνα, αφού είχε χωρίσει το γήπεδο σε τρία καντόνια και στη μικρή περιοχή είχε βάλει δυο κανόνια. Πάντως, τώρα τελευταία, οι Ελβετοί έχουν ξετσουτσουνιάσει εντελώς και παίζουν και ποδόσφαιρο – σε λίγο θα αρχίσουν πάλι τις ληστρικές επιδρομές και τις βαρβαρίλες, όπως έκαναν δηλαδή πριν γίνουν αυτό το πολιτισμένο μέχρι θανάτου κράτος που όλοι γνωρίζουμε κι αποφεύγουμε.

Οι Νοτιοκορεάτες είχαν πρόβλημα ισορροπίας, γιατί είναι εντελώς στραβοχυμένοι, και οπωσδήποτε η ιδέα του προπονητή τους να αγωνιστούν με σαγιονάρες επιδείνωσε το πρόβλημα. Ο αποκλεισμός της Κορέας στενοχώρησε πολύ τους δημοσιογράφους που κάνουν την περιγραφή των αγώνων, γιατί ήταν η μόνη ομάδα που μπορούσες να λες όποιο όνομα παίκτη σου κατέβαινε στο κεφάλι, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς αν είναι σωστό ή λάθος – αρκεί βέβαια, να πέταγες που και που και κανα «Λι» ή κανα «Κιμ», έτσι για το ξεκάρφωμα.

Η Ισπανία κέρδισε μόνο με 1-0 τη Σαουδική Αραβία, αν και θα έπρεπε να της ρίξει καμιά δεκαριά γκολ, γιατί οι Ισπανοί θυμήθηκαν πως είναι Άραβες – άλλο που νευριάζουν άμα τους το πεις – και τους πιάσανε τα πονοψυχιάρικά τους. Η Ουκρανία επικράτησε με 1-0 της Τυνησίας και χέστηκ’ η φοράδα στ’ αλώνι. Τώρα οι Γάλλοι θα παίξουν με τους Ισπανούς και οι Ουκρανοί με τους Ελβετούς. Προγνωστικά σ’ αυτά τα παιχνίδια δεν χωράνε, γιατί οι επιθετικοί και των τεσσάρων ομάδων είναι τόσο ανίκανοι που όλα θα εξαρτηθούν από τη φορά του ανέμου.

Τελικά άδικα κρυβόμουν τόσες μέρες. Οι Γιαπωνέζοι που μαχαίρωσα ήταν επικηρυγμένοι από το γερμανικό κράτος για παράνομο παρκάρισμα. Ο λόγος που με αναζητούσαν οι αρχές ήταν για να μου δώσουν τα χρήματα της επικήρυξης. Πήρα τα λεφτά και τα έδωσα στους παίκτες του Τόγκο που είναι μπατίρηδες. Έπρεπε να ήσασταν από μια γωνιά να τους δείτε πως έκαναν. Ήταν πολύ συγκινητικό – ο καθένας τους ήθελε να τα πάρει όλα για λογαριασμό του. Από αύριο θα αρχίσω να δουλεύω και πάλι κανονικά στο μπαρ που κάνει σωματεμπορία. Θα μου λείψει η παρανομία.

Σεξ & Βία στα Σχολεία (the full story)

Εξαιρετικά ανησυχητικά είναι τα στοιχεία που προέκυψαν από έρευνα σχετικά με τη βία στα σχολεία της Αθήνας. Η έρευνα αυτή έρχεται σε μια περίοδο που η ελληνική κοινωνία είναι συγκλονισμένη με την εξαφάνιση του Άλεξ (απαγορεύεται να τον λέμε «μικρό Άλεξ», γιατί θα μας μαλώσουν οι διανοούμενοι της Αριστεράς) και προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει μια διέξοδο, στοιχηματίζοντας ολημερίς στους αγώνες του Μουντιάλ. Το διπλό του Τόγκο μπορεί να μη λύνει το πρόβλημα της βίας στα σχολεία, αλλά, άμα σου κάτσει, μπορεί να λύσει το δικό σου πρόβλημα και σκασίλα σου μετά για τα σκατόπαιδα. Δικά σου είναι;

Σύμφωνα με την έρευνα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών «Ο Ηρώδης», το 37% των παιδιών του Δημοτικού δηλώνουν πως έχουν υποστεί βία από τους συμμαθητές τους, που ήθελαν να τους πάρουν το κουλούρι. Προκύπτει λοιπόν, πως το 63% των παιδιών δεν έχει υποστεί βία και αυτό είναι ακόμα πιο ανησυχητικό, γιατί αύριο μεθαύριο, που θα πέφτουν βροχή οι σφαλιάρες από συζύγους, αφεντικά και μπάτσους, δεν θα είναι συνηθισμένα και θα κλαίνε, ενώ αυτά που έχουν φάει από μικρά τις φάπες τους θα έχουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα και άρα μεγαλύτερες πιθανότητες κοινωνικής καταξίωσης.

Το υπουργείο Παιδείας μελετά νομοσχέδιο που θα προβλέπει τον υποχρεωτικό ξυλοδαρμό των μαθητών από μπρατσωμένους δασκάλους, ενώ μελετάται ακόμα το αλληλοχαστούκωμα και η επαναφορά του χάρακα και της γκιλοτίνας. Στα νηπιαγωγεία δεν διαπιστώθηκε βία, όχι επειδή τα νιάνιαρα δεν πλακώνονται συνεχώς, αλλά επειδή δεν ήξεραν τι σημαίνει η λέξη «βία», με συνέπεια να απαντάνε άλλ' άντ' άλλων στα ερωτήματα των ερευνητών.

Σύμφωνα με την έρευνα, τα ποσοστά σωματικής βίας στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο πέφτουν αισθητά και φτάνουν στο 11%, αλλά αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού, σε αυτές τις ηλικίες, τα παιδιά είναι όλη την ώρα με το τσιγάρο στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο, οπότε, μιας και τα χέρια τους είναι απασχολημένα, το πολύ-πολύ να χώσουν καμιά κλωτσιά σε κανα συμμαθητή τους και άρα να μη λέμε μόνο τα αρνητικά του τσιγάρου και των κινητών, αλλά και τα θετικά – να γράφουν πάνω στα πακέτα των τσιγάρων «το κάπνισμα μειώνει τη βία στα σχολεία».

Το 77% των μαθητών του Δημοτικού και το 68% των μαθητών του Γυμνασίου και του Λυκείου έχουν δει παιδιά να χτυπούν άλλα παιδιά στο σχολείο, αλλά δεν επενέβησαν, γιατί αφενός το ξύλο είναι πολύ ωραίο θέαμα και αφετέρου καλό είναι να καθαρίζει κάποιος μόνος του – άσε που μπορεί να τους έκαναν τουλούμι στο ξύλο οι εμπλεκόμενοι και να ανέβαιναν τα ποσοστά της έρευνας.

Ένα 5% των μαθητών έχουν απειλήσει άλλα παιδιά, αλλά το πιο πιθανό είναι να τους είπαν «θα το πω στη μαμά μου» ή «θα φωνάξω τον μεγάλο μου αδελφό να σε δείρει» - ο μεγάλος αδελφός, συνήθως, δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο αλλά ο άλλος δεν το ξέρει, ενώ, στην περίπτωση που όντως υπάρχει, είναι κανα χρόνο πιο μεγάλος και περιμένει να γυρίσεις σπίτι από το σχολείο για να σε κάνει τόπι στο ξύλο, όμως αυτό δεν μετράει, γιατί το θέμα μας είναι η βία στα σχολεία που είναι κακό πράγμα, σε αντίθεση με τα μπουνίδια που τρως στο σπίτι τα οποία είναι ιερά, όπως και όλα όσα συμβαίνουν μέσα στην οικογένεια.

Το 19% των παιδιών του Δημοτικού αναφέρουν πως «είναι σίγουρα ή νομίζουν» ότι έχουν προσεγγιστεί με σκοπό τη σεξουαλική παρενόχληση, αλλά αυτό είναι λογικό αφού, όσοι αιώνες κι αν περάσουν, πάντα θα θέλει ο Μίμης να δει το τιτί της Άννας, για να εντοπίσει τις διαφορές που έχει με το λιλί του. Βέβαια, άμα τα πιτσιρίκια ακούνε τους μπαμπάδες τους – εσχάτως δε και τις μαμάδες τους- να περηφανεύονται συνέχεια για τις σεξουαλικές τους επιδόσεις, ας μην μας κάνει μετά εντύπωση που μπορεί να νομίζουν πως όλοι θέλουν να τα πηδήσουν.

Πάντως, το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης στα σχολεία δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό, μιας και, ούτως ή άλλως, η χώρα μας έχει μεγάλη παράδοση στις αιμομιξίες και στη γέννηση ζαβών παιδιών, ενώ δύσκολα γλιτώνεις το φιστίκωμα κι από κανα θείο. Αλλά, είπαμε, αφενός ο θεσμός της οικογένειας είναι ιερός και αφετέρου δεν είναι αυτό το θέμα μας. Από την άλλη, όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο θα έχουμε παιδικές φυλακές για λιλιπούτειους δολοφόνους – δηλαδή μπορεί να φτάσουμε στο σημείο να συνηθίσουμε στην ιδέα πως τα παιδιά θα αλληλοσκοτώνονται, αλλά να γινόμαστε έξαλλοι στην σκέψη πως μπορεί να κάνουν σεξ.

Αγαπητοί αναγνώστες, με κούρασε η έρευνα για τη βία στα σχολεία – λες κι εμείς παίζαμε σκάκι αντί για πετροπόλεμο - οπότε αλλάζω εκπαιδευτική βαθμίδα και περνάω στα Πανεπιστήμια, όπου το ξύλο είναι ελεύθερο, όπως και το σεξ.

Διαστάσεις ντόμινο έχουν πάρει οι καταλήψεις των φοιτητών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, με αποτέλεσμα το εκπαιδευτικό θαύμα που έχει πετύχει η χώρα μας να κινδυνεύει να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Τα συλλαλητήρια πέφτουν βροχή, όπως και οι συγκρούσεις μεταξύ φοιτητών και δυνάμεων των ΜΑΤ – όλα αυτά μέχρι το μεσημέρι βέβαια, γιατί μετά, φοιτητές, αναρχικοί και δυνάμεις καταστολής παρακολουθούν αγκαλιασμένοι τους αγώνες του Μουντιάλ.

Οι φοιτητές διαμαρτύρονται για τα πάντα, αλλά κυρίως για την διεξαγωγή της εξεταστικής περιόδου ταυτόχρονα με το Παγκόσμιο Κύπελλο, ενώ παράλληλα ζητούν να καταργηθούν οι εξετάσεις και στη θέση τους να χτυπηθούν πέναλτι. Έντονες αντιδράσεις στο φοιτητικό κίνημα προκάλεσε ο αποκλεισμός της Ακτής του Ελεφαντοστού από τον επόμενο γύρο – οι φοιτητές θεωρούν υπεύθυνο τον προπονητή της ομάδας, επειδή πήρε παίκτες μόνο από την ακτή κι όχι απ’ όλο το Ελεφαντοστό.

Όλα ξεκίνησαν, όταν μια επιτροπή Οκτώ Σοφών -που είναι και μετριόφρονες- πρότεινε την ελαστικοποίηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου , ώστε να μπουκάρουν μέσα τα ΜΑΤ και να ξεχαρμανιάζουν πάνω στους φοιτητές που είναι αδιάβαστοι. Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος του Πανεπιστημίου και η ΕΦΕΕ ζητούν την μεταφορά μαθημάτων στο εξωτερικό, με παράλληλη ενεργοποίηση της καγκελοκρηπίδας, ενώ διατηρούν το δικαίωμα επέκτασης στα 12 μίλια από το Πανεπιστημιακό Άσυλο Ανιάτων.

Οι Οκτώ Σοφοί πρότειναν ακόμα αλλαγές για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο των αιωνίων φοιτητών κι έτσι, όποιος φοιτητής ξεπερνάει τα 100 χρόνια σπουδών, θα χάνει την φοιτητική του ιδιότητα και θα επιστρέφει στο νεκροταφείο. Οι φοιτητές ζητούν το όριο ηλικίας να πάει στα 160 χιλιόμετρα και να επανέλθει ο σαλίγκαρος.

Έντονες αντιδράσεις υπάρχουν και από τη μεριά των καθηγητών, καθώς προβλέπονται αναχρονιστικές διατάξεις που επιβάλλουν την παρουσία τους, όχι μόνο στα μαθήματα, αλλά και στην πόλη στην οποία διδάσκουν. Παράλληλα, απαγορεύονται οι διορισμοί συγγενικών προσώπων, τα ερωτικά ραντεβού με τις φοιτήτριες και ο προσηλυτισμός. Οι καθηγητές αντιπροτείνουν διπλασιασμό των μισθών και επίδομα για τάβλι και λιποαναρρόφηση.

Η συνδικαλιστική ηγεσία των πανεπιστημιακών αποφάσισε απεργία διαρκείας Μουντιάλ, θέλοντας να εκφράσει με αυτόν τον τρόπο την αντίθεσή της στη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων που απειλούν την δωρεάν παιδεία, την οποία τη λέμε έτσι ειρωνικά, γιατί στην πραγματικότητα σου στοιχίζει ο κούκος αηδόνι, άσε που ξεχνάς κι αυτά που έμαθες στο φροντιστήριο.






Αγαπητοί αναγνώστες, το κείμενο "Σεξ & Βία στα Σχολεία" γράφτηκε για το LiFO που κυκλοφορεί. Νομίζω πως αυτό το κείμενο θα μου ανοίξει την πόρτα της Ακαδημίας Αθηνών. Υπάρχει ένας ακαδημαϊκός –κατ’ εμέ ο καλύτερος – που, για λόγους ανωτέρας βίας, δεν τελείωσε το Γυμνάσιο - τώρα ήρθε η ώρα να υπάρξει κι ένας που δεν έχει τελειώσει το Δημοτικό.

Ό,τι και να σας πω για το LiFO αυτής της εβδομάδας θα είναι λίγο – δεν περιγράφεται με λέξεις. Έτσι γράφω κάθε βδομάδα και μετά γράφω κι άλλες δυο σελίδες. Αυτό όμως είναι το καλό, αν έχεις blog – γράφεις όσο και ό,τι γουστάρεις.

Αφού διευκρινίσω πως στη συνέχεια θα αναφερθώ σε κυρίες και κυρίους, να σας ενημερώσω πως, σε αυτό το τεύχος του LiFO, η Χάρις Αλεξίου παραχωρεί μια συνέντευξη στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της CD. Και βέβαια η Χαρούλα ξέρει τι θα ψηφίσει : «Θα πάω στη σιγουριά μου. Θα πάω στην Αριστερά και πάλι. Και δεν με νοιάζει πόσο ντεμοντέ είναι. Αισθάνομαι ότι είναι η πιο ισχυρή φωνή»… «Ζητάει το αδύνατο (η Αριστερά). Κάποιος πρέπει να ζητάει το αδύνατο». Κι εγώ απ’ αυτό λέω να ψηφίσω – όταν μεγαλώσω. Αποφάσισα πως η συνέντευξη είναι εξαιρετική, γιατί η κ. Αλεξίου είναι ειλικρινής. Τελειώνοντας λέει : «Κι εγώ όταν ήμουν νέα, ήμουν πιο σίγουρη. Όσο πιο πολύ ξέρεις, τόσο πιο πολύ φοβάσαι».

Ο Χρήστος Χωμενίδης μας ζητάει να ανατρέψουμε τους κανόνες και να βρούμε νέους τρόπους διαμαρτυρίας – πιο έξυπνους και αποτελεσματικούς. Συμφωνώ με τους τρόπους που προτείνει, αλλά θα περίμενα απ' αυτόν να προτρέψει τους αναγνώστες να φτιάξουν κι ένα blog! Γιατί αυτό που θα συμβεί τα επόμενα χρόνια με τα blogs – που, ας μην κοροϊδευόμαστε, είναι η πιο φρέσκια ιδέα, αν και εισαγόμενη, που έχει υπάρξει στη χώρα από την εποχή του ρεμπέτικου – δεν θα έχει προηγούμενο. Καλά να ‘μαστε και θα το δείτε.

Ο Αντώνης Πανούτσος μιλάει στον Δημήτρη Ρηγόπουλο και, όπως πάντα, λέει τα καλύτερα. Βέβαια, η φράση του «Οι Πανιώνιοι είναι ο Εβραίοι του ελληνικού ποδοσφαίρου γιατί νομίζουν πως είναι ο περιούσιος λαός», μάλλον θα κάνει …Παλαιστίνιο τον φίλο μου, τον Ανδρέα Σωτηρακόπουλο, που είναι Πανιωνάρα και αγαπάει τον Γιώργο, τον Μίλτο και τη Μαργαρίτα. Ο Ανδρέας είναι παιδικός μου φίλος, μιας και κάνω παρέα με τα παιδιά του με τα οποία πάω μαζί σχολείο, και αδελφικός μου φίλος, γιατί κάνει παρέα με τον αδελφό μου. Είναι ιδιοκτήτης του κινηματογράφου «Μικρόκοσμος» - ο καλύτερος στην Αθήνα – και είναι λεβεντιά. Ανδρέα, κάποια στιγμή θα σου κάνω ένα μεγάλο αφιέρωμα, γιατί σε αγαπάω τρελά.

Αγαπητοί αναγνώστες, σε αυτό το τεύχος του LiFO θα βρείτε ακόμα εκπληκτικά κείμενα υπέροχων αρθρογράφων και βέβαια, τον ανυπέρβλητο M. Hulot. Το καλύτερο έντυπο της Αθήνας έκλεισε μισό χρόνο κυκλοφορίας - του εύχομαι να υπάρχει όσο έχει λόγο να υπάρχει. Βιαστείτε να το βρείτε γιατί εξαντλείται αμέσως και σκανάρετε τα αγαπημένα σας κείμενα, για τους φίλους σας στην περιφέρεια και το εξωτερικό – μην είστε μονοφαγάδες. Το site του LiFO ετοιμάζεται. Τώρα πάω να παίξω γκολφ.

Που 'ναι η μπάλα;

Ανταπόκριση από το Μόναχο

Η Βραζιλία με την Ιαπωνία και η Αυστραλία με την Κροατία πάλευαν για τις δυο πρώτες θέσεις του ομίλου ώστε να περάσουν στον επόμενο γύρο. Τα αραπάκια που καθάρισαν με 4-1 τις γκέισες και οι αυστραλοπίθηκοι που ήρθαν ισόπαλοι 2-2 με τους συνεργάτες των Ναζί κατάφεραν να περάσουν στην επόμενη φάση της διοργάνωσης, όπου θα διαγωνιστούν με ολόσωμα μαγιό του Οίκου Τυφλών.

Οι γκέισες προηγήθηκαν στο σκορ με γκολ του Σαγανάκι και όσοι δεν έχουν ιδέα από μπάλα σκέφτηκαν πως θα έκαναν την έκπληξη και θα κέρδιζαν τα αραπάκια. Στο πρώτο ημίχρονο, οι Γιαπωνέζοι έκαναν ένα φοβερό κόλπο, αφού πήγαν κι αμόλησαν μέσα στο γκαζόν κάτι πολύ μικρά ανθρωπάκια από το Περού που φορούσαν περούκες με πευκοβελόνες για να μη φαίνονται κι αυτά έλυναν τα κορδόνια των Βραζιλιάνων που τα πατούσαν κι έπεφταν. Οι Βραζιλιάνοι όμως κάτι πήραν χαμπάρι και στο δεύτερο ημίχρονο βγήκαν στο γήπεδο ξυποληταρία, με αποτέλεσμα τα ανθρωπάκια να εξολοθρευτούν από την ποδαρίλα.

Ο Ρονάλντο πέταξε μόνο δυο γκολάκια, αποδεικνύοντας πόσο δίκιο είχαν όσοι έλεγαν πως είναι χοντρός και τελειωμένος, αν και τώρα κάποιοι λένε πως όσο πάχος έχει θα το ρίξει σε μπόι. Οι γκέισες είχαν Βραζιλιάνο προπονητή, αλλά, δυστυχώς γι’ αυτές, μόνο έναν Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή. Σε πολλές εθνικές ομάδες υπάρχουν Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές κι αυτό δείχνει πως τα πράγματα για το ποδόσφαιρο είναι σε καλό δρόμο – τώρα θα πρέπει να βγει ένας νόμος που να προβλέπει πως όλοι οι παίκτες των εθνικών ομάδων που παίζουν στο Μουντιάλ πρέπει να είναι Βραζιλιάνοι, μπας και δούμε και λίγη μπάλα της προκοπής.

Αυστραλοί και Κροάτες ήταν όλοι σχεδόν κροατικής καταγωγής, ενώ δεν έλειπαν από την ομάδα των αυστραλοπίθηκων και μερικοί παίκτες με καταγωγή από άλλες δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνει στον αγωνιστικό χώρο ένας ωραιότατος εμφύλιος που συνέχισε την όμορφη παράδοση αυτής της πάλαι ποτέ κραταιάς γειτονικής χώρας που έχει γίνει ο εφιάλτης των χαρτογράφων, αφού κάθε τρεις και λίγο πρέπει να αλλάζουν τους χάρτες, επειδή το κάθε κωλοχώρι της πρώην Γιουγκοσλαβίας την έχει δει ανεξάρτητο.

Οι Ιταλοί κέρδισαν τους Τσέχους με 2-0 και τώρα θα πάνε να παίξουν με τους αυστραλοπίθηκους, ενώ οι Τσέχοι θα πάνε να παίξουν με τις Τσέχες και άρα αυτοί είναι οι κερδισμένοι της υπόθεσης. Πάντως οι Τσέχοι καλά θα κάνουν να ενωθούν ξανά με τους Σλοβάκους ή έστω με κάποιους άλλους, γιατί τώρα τελευταία είναι πολύ αλαζόνες και στο τέλος οι γυναίκες τους θα γίνουν Αμαζόνες.

Η Γκάνα κέρδισε με 2-1 τις ΗΠΑ και τώρα θα παίξει με τη Βραζιλία – περαστικά της. Οι Αμερικάνοι προσπάθησαν πολύ και μάλιστα είχαν κάνει τάμα στην Παναγιά τη Χαζοβιόλα στην Αμοργό πως, αν κερδίσουν το Παγκόσμιο Κύπελλο, θα βαφτιστούν Χριστιανοί Ορθόδοξοι Ταλιμπάν, αλλά τελικά αποδείχτηκε πως δεν πίστεψαν το θαύμα και ο μόνος λόγος που πήγαν στο μοναστήρι ήταν για να φάνε εκείνα τα ωραιότατα λουκούμια που σου δίνουν οι μοναχοί για ν’ αφήσεις κι εσύ το κατιτί σου.

Χτες το βράδυ πήγα σε ένα ελληνικό καμπαρέ του μεσοπολέμου. Γνώρισα μια προσφυγοπούλα ντιζέζ από το Τολό, την Κούλα Ιντερνάσιοναλ, που μου υποσχέθηκε πως θα μου βγάλει διαβατήριο για να περάσω στην Σοβιετική Γερμανία. Εκεί θα με περιμένει ένας σύνδεσμος από το αρχηγείο μας στη Μέση Ανατολή για να μου δώσει οδηγίες χρήσης αποχυμωτή. Τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ.

Η μπάλα είναι στρογγυλή

Ανταπόκριση από το Μόναχο

Η Γερμανία νίκησε με 3-0 τον Ισημερινό, σε έναν αγώνα που θα μείνει αξέχαστος σε όσους ήταν στο γήπεδο, γιατί πραγματικά τα λουκάνικα ήταν εξαίσια και οι μπύρες παγωμένες. Ο Φέλιξ Μπόρχα, το νέο απόκτημα του Ολυμπιακού, εντυπωσίασε με την παρουσία του και φανταστείτε τι έχει να γίνει άμα μάθει να κοντρολάρει και τη μπάλα. Πάντως, ο Ολυμπιακός θα πρέπει να τυπώσει εισιτήρια και για τα εσωτερικά διπλά της ομάδας, αφού οι μονομαχίες Μπόρχα-Ανατολάκη θα αφήσουν σίγουρα εποχή.

Ο Μπόρχα αγωνίστηκε μόνο στο πρώτο ημίχρονο και οι θεατές, μόλις κατάλαβαν την απουσία του, άρχισαν να ζητάνε τα λεφτά τους πίσω. Ηρέμησαν μόνο όταν ο εκφωνητής τους ενημέρωσε πως ο Φέλιξ τραυματίστηκε στα αποδυτήρια την ώρα που τραβούσε το καζανάκι και μεταφέρθηκε επειγόντως στον Ευαγγελισμό για να του λύσουν τα κορδόνια με περιτομή. Οι Γερμανοί φίλαθλοι μέθυσαν κι άρχισαν να χαστουκώνουν του Ισημερινιανούς και να τραγουδάνε ναζιστικούς ύμνους, αλλά ο ντισκ τζόκεϊ του γηπέδου έβαλε στη διαπασών το «Ω γλυκύ μου έαρ» σε ραπ διασκευή για φασίστες και το γήπεδο έγινε εκκλησία. Αμήν.

Στο άλλο παιχνίδι του ομίλου η Πολωνία κέρδισε την Κόστα-Ρίκα με 2-1 και τώρα οι παίκτες και των δυο ομάδων θα γυρίσουν στις πατρίδες τους για να ξαναπιάσουν τις κανονικές τους δουλειές στα μπακάλικα και στη λαχαναγορά – καιρός ήταν γιατί οι λογαριασμοί έχουν μείνει απλήρωτοι και τα έξοδα έτρεχαν όλο αυτό το διάστημα.

Αγγλία και Σουηδία αναδείχθηκαν ισόπαλες με 2-2, σε έναν αγώνα που πραγματικά είχε τα πάντα εκτός από ποδόσφαιρο. Κλωτσίδια, μπουνίδια, γαμοσταυρίδια και κωλοπηλάλα. Και οι δυο ομάδες είχαν Σουηδό προπονητή, με αποτέλεσμα ο αγώνας να θυμίζει τοπικό ντέρμπι της τρίτης κατηγορίας στην Ουψάλα. Ο Μάικλ Όουεν έσπασε το ποδάρι του, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί ούτως ή άλλως έπαιζε σαν κουτσός. Περαστικά του πάντως.

Άγγλοι και Σουηδοί φίλαθλοι ήταν πολύ ήσυχοι στις κερκίδες κι αυτό προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στους παίκτες που πατούσαν στις μύτες των ποδιών τους για να μην τους ξυπνήσουν, αλλά σύντομα έγινε αντιληπτό πως ήταν όλοι λιπόθυμοι, γιατί οι Γερμανοί τους είχαν βάλει καθαρά ποτά, ενώ είναι συνηθισμένοι να πίνουν μπόμπες. Ένα γερμανικό στούκας σηκώθηκε εσπευσμένα από τη βάση του Ιντσιρλίκ προσθαλασσώθηκε στην Κω κι έφερε στο γήπεδο πεντακόσιες νταμιτζάνες μπομπαρισμένο ουίσκι που χορηγήθηκε στους φιλάθλους με υπόθετο. Ευτυχώς συνήλθαν όλοι κι άρχισαν να κάνουν πάλι τις συνήθεις καφρίλες.

Η Παραγουάη κέρδισε το Τρινιντάντ & Τομπάγκο με 2-0, όμως δεν είδα τον αγώνα γιατί με κυνηγούσε η Βέρμαχτ. Πέρασα τη νύχτα στους υπονόμους του Μονάχου μαζί με παρανόμους και αλήτες. Μια ηλικιωμένη κυρία με ρώτησε τι αποτέλεσμα έφερε η Ανατολική Γερμανία με τη Σοβιετική Ένωση. Της είπα πως κέρδισε με 2-0 γιατί θυμήθηκα τις συμβουλές του γιατρού προς τον γιο στο «Goodbye Lenin» και δεν ήθελα να της προκαλέσω σοκ. Η κατάσταση δεν πάει άλλο – σκέφτομαι να παραδοθώ.


Αρκετές αναγνώστριες παραπονιούνται που γράφω συνέχεια για το Μουντιάλ. Συγνώμη που σας απογοητεύω, αλλά ειλικρινά τρελαίνομαι για το ποδόσφαιρο. Και δεν μου αρέσει τόσο να το παρακολουθώ, όσο να παίζω. Ανάμεσα σε δυο αγώνες βγαίνω στο δρόμο με τη μπάλα μου και παίζω με τ’ άλλα παιδιά. Είμαι κοντός με χαμηλό κέντρο βάρους, κι έτσι περνάω γρήγορα μέσα από τα πόδια των αντιπάλων και καρφώνω τη μπάλα στη τζαμαρία. ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΛ!!!

Ζωή

-Πιτσιρίκο;
-Έλα Διονύση μου, όλα καλά;
-Καλά. Μου τηλεφώνησε μια κυρία. Διάβασε τα «Καλοκαίρια της αγάπης» στο LiFO και μετά διάβασε και το βιβλίο. Ήταν πολύ συγκινημένη και θα ήθελε να σου μιλήσει. Είναι από τη Ζάκυνθο…

Κοιτάω το χαρτί με τον αριθμό του τηλεφώνου. Να τηλεφωνήσω ή όχι; Είναι αγένεια να μην τηλεφωνήσω.

-Καλησπέρα σας.
-Χαίρετε.
-Είμαι ο πιτσιρίκος.
-Πιτσιρίκο σε αγαπάω!

Όλο περίεργα πράγματα μου συμβαίνουν αυτόν τον τελευταίο χρόνο. Αυτό ήταν ένα από τα πιο περίεργα. Της το είπα. Η κυρία στο τηλέφωνο ήξερε πολύ καλά τους ανθρώπους και τα μέρη που αναφέρω σε κάποια κείμενα. Και να φανταστεί κανείς πως κρατήθηκα πολύ. Θα μπορούσα να γράφω μόνο για τη Ζάκυνθο σε αυτό το blog – μόνο όσα συνέβησαν εκεί. Δεν έχουν τελειωμό. Αλλά είναι επώδυνες πια οι βουτιές στις ανέμελες μέρες. «Αρσενική απελπισία» μου έγραψε ο Θ. για τον Καζαντζάκη και τον Μάρκες – προφανώς ισχύει και για εμάς, τους κοινούς θνητούς.

Μιλήσαμε για πολλή ώρα. Για πρόσωπα και πράγματα. Από τον Αλεφό ως τον Ορχάν Παμούκ. Η ευγένεια της ψυχής της πλημμύρισε τις τηλεφωνικές γραμμές. Γράφεις κάτι και το ξεχνάς. Και μετά μπορεί να το διαβάσουν κάποιοι άνθρωποι και να συγκινηθούν ή να γελάσουν – μπορεί και τα δυο. Δεν τους βλέπεις όμως. Δεν είσαι εκεί. Και μια μέρα μπορεί να μιλήσεις με κάποιον απ’ αυτούς. Δεν είναι δημοσιογράφος, δεν είναι εκδότης. Απλά είναι ένας άνθρωπος που διάβασε κι ένιωσε. Και, περιέργως πως, αισθάνεσαι οικεία μαζί του, σαν να τον ξέρεις χρόνια.

Η κυρία στο τηλέφωνο δεν ήταν καθόλου περίεργη. Η κυρία στο τηλέφωνο ήξερε.

-Καλό σας βράδυ.
-Πιτσιρίκο σε αγαπάω.
-Κι εγώ σας αγαπάω…



Διονύση σ’ ευχαριστώ.

Family affair

Χθες, το Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας υιοθέτησε πρόταση του κ. Χρήστου Παπουτσή για μετονομασία της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας σε Ανδρέα Παπανδρέου, καθώς και της λεωφόρου Βασιλίσσης Αμαλίας σε Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Δεν θα διαφωνήσω με την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, αν και θα προτιμούσα η Βασιλίσσης Σοφίας να μετονομαστεί σε Σοφίας Παπανδρέου και η Βασιλίσσης Αμαλίας σε Αμαλίας Καραμανλή. Πάντως, ας σκεφτούν οι υπεύθυνοι πως, με δεδομένη την διαρκή και ευεργετική ανάμειξη των οικογενειών Παπανδρέου και Καραμανλή στα πολιτικά πράγματα του τόπου, υπάρχει στο μέλλον η περίπτωση να μπαίνεις στην Γεωργίου Παπανδρέου, να στρίβεις στην Ανδρέα Παπανδρέου και να καταλήγεις στην Γιώργου Παπανδρέου.

Καταλήγω λοιπόν, πως για να μην μπερδεύονται οι οδηγοί και οι πεζοί, ίσως θα ήταν προτιμότερο οι δυο κεντρικές λεωφόροι να μετονομαστούν σε Οικογένειας Καραμανλή και Οικογένειας Παπανδρέου.

Μπαγκέτα

Ανταπόκριση από το Μόναχο

Από τη μέρα που βγήκα στην παρανομία, είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθώ τους αγώνες. Στα χνάρια μου είναι η Στάζι κι ο Αλμπέρτο Εσκενάζι – ο Αλμπέρτο δεν είναι ακριβώς στα χνάρια μου, αλλά από τότε που τον είδα να παίζει τον Ζορμπά στο θέατρο, πετιέμαι συνεχώς στον ύπνο μου. Παρ’ όλ’ αυτά, είδα τον αγώνα Ιαπωνίας-Κροατίας που έληξε 0-0 και έγινε στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη – αυτό το έγραψα γιατί μου αρέσει η λέξη «ναυπηγοεπισκευαστική» που, αν της κολλήσεις και τη λέξη «ζώνη», σε μεταφέρει νοερά στον μαγικό ρεαλισμό που κυριαρχεί στα ποιήματα του Ιωάννη Πολέμη.

Γκέισες και πρώην συνεργάτες των Ναζί προσπάθησαν πολύ αλλά στο γήπεδο έκανε πολλή ζέστη και οι φανέλες κολλούσαν πάνω στα καλοσχηματισμένα κορμιά των Γιαπωνέζων παικτών, ενώ τα ιδρωμένα παντελονάκια των Κροατών αδυνατούσαν να κρύψουν τις υπερμεγέθεις στύσεις τους που δυστυχώς δεν συνοδεύονταν από τις στύσεις της ψυχής τους, αν και αυτό δεν εμπόδισε τις κυρίες που παρακολουθούσαν τον αγώνα να ξεσπάσουν σε ακατάσχετους ερωτικούς αλαλαγμούς, στέλνοντας ουρανομήκη μηνύματα λυρικής λαγνείας στο απέναντι πέταλο. (Αυτά τα έγραψα γιατί ο αγώνας ήταν εντελώς πίπα και δεν ήθελα να γράψω τίποτα κοινοτοπίες).

Η Βραζιλία νίκησε την Αυστραλία με 2-0 και όλοι δηλώνουν δυσαρεστημένοι από τις εμφανίσεις των Λατινοαμερικάνων. Βλέπεις κάτι τύπους διακόσια κιλά μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι να περιμένουν θέαμα από τους Βραζιλιάνους, αν και το πιο θεαματικό πράγμα στη δική τους ζωή είναι να βουλώνουν καθημερινά τη χέστρα. Στην εκπομπή «Τα κακά παιδιά να πάνε σπίτι τους – φέρτε πίσω τον Πανούτσο!», ο Θανάσης ΚωλοπιΛάλας είπε πως ο Ρονάλντο είναι παχύς, αλλά αυτό είναι λάθος, γιατί στον καλό ποδοσφαιριστή συμβαίνει ό,τι και στον κακό παρουσιαστή : τους παχαίνει η τηλεόραση. Και βέβαια, ο Ρονάλντο δεν μπορεί να βγαίνει στο γήπεδο, φορώντας ριχτό πουκάμισο με κάθετες ρίγες για να του «κόβει» κιλά. Ας φορέσει, στην επόμενη εκπομπή, ο κ. ΚωλοπιΛάλας την εμφάνιση της εθνικής Βραζιλίας και θα καταλάβει πόσο δίκιο έχω.

Ο προπονητής της Βραζιλίας δεν υπήρξε ποτέ ποδοσφαιριστής στη ζωή του και ήταν απλά γυμναστής, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία, αφού, και μια παραπληγική κατσίκα, ή έναν έλληνα δημοσιογράφο, να βάλεις προπονητή σ’ αυτήν την ομάδα, οι παίκτες θα κάνουν του κεφαλιού τους και θα κερδίζουν τους πάντες, μέχρι βέβαια να βρεθεί καμιά κωλόφαρδη ομάδα και να τους κερδίσει, κάνοντας τους Βραζιλιάνους να πηδάνε από τα παράθυρα, ώστε να μειωθεί λίγο και ο πληθυσμός αυτής της έρμης χώρας που από τη μια δεν έχουν να φάνε κι από την άλλη γεννοβολάνε σαν κουνέλες. Πάντως, εγώ, αν ήμουν προπονητής της Βραζιλίας, θα μάζευα τους παίκτες και θα τους έλεγα : «Έντεκα αυτοί, έντεκα κι εσείς. Λέω να παίξουμε με δυο παίκτες λιγότερους, μπας κι έρθει το παιχνίδι στα ίσα κι αποκτήσει ενδιαφέρον. Άμα κερδίσετε, θα σας πάω στις πουτάνες».

Η Γαλλία ήρθε ισόπαλη 1-1 με τη Νότιο Κορέα, αφού οι Γάλλοι ποδοσφαιριστές παρουσιάστηκαν φανερά επηρεασμένοι από την απόφαση της κυβέρνησής τους να αλλάξει σχήμα στο κρουασάν και να ιδιωτικοποιήσει την μπαγκέτα. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, οι παίκτες τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο στα αγγλικά, ενώ μετά τον αγώνα δεν έπλυναν μόνο τις μασχάλες τους αλλά έκαναν και μπιντέ. Ο Νικολά Σαρκοζί, από την καρακοσμάρα του όπου βρίσκεται, ζήτησε από τον προπονητή, στο εξής, να χρησιμοποιεί μόνο καθαρόαιμους Γάλλους στην ομάδα κι έτσι η Γαλλία στον επόμενο αγώνα θα αγωνιστεί μόνο με δυο παίκτες - τον Αστερίξ και τον Οβελίξ.

Τα σκουπίδια μυρίζουν υπέροχα (updated)

Κύριε Κούρτοβικ σας ευχαριστούμε. Ανατρίχιασα με τα καλά σας λόγια για τα blogs στα «ΝΕΑ». «Οι bloggers γράφουν μόνο για το κέφι τους». Αυτό θα κρατήσω, αν και υπάρχουν ακόμα πιο εγκωμιαστικά σχόλια στο άρθρο σας. Είστε γενναιόδωρος. Το πουλί και το μωρό, για τη Γιάννα κι εμένα αντίστοιχα, ήταν καταπληκτικά. Όταν μεγαλώσω, ελπίζω τα ελληνικά μου να είναι καλά σαν τα δικά σας - δύσκολο μου φαίνεται.

Την περασμένη εβδομάδα ένας δημοσιογράφος της «Ε» θεώρησε ματαιοδοξία την έκδοση των βιβλίων από τα blogs. Κι αυτό μάλλον ήταν ένα από τα ήπια σχόλια που έκανε για τα blogs, αυτή την «χωματερή ιδεών» - αυτός ανήκει στην πανεπιστημιακή κοινότητα του Χάρβαρντ. Αυτή την εβδομάδα, ένας άνθρωπος – που όλοι ξέρουμε ποιος είναι – γράφει για τα blogs με αγάπη. Με αγάπη!

Προσωπικά, χάρηκα πολύ για το σημερινό δημοσίευμα στα «ΝΕΑ» και για έναν επιπλέον λόγο :

Χτες ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας μου ζήτησε συνέντευξη. Δεν έκανα καν τον κόπο να απαντήσω στο mail του, αν και μου είπαν τα καλύτερα λόγια γι' αυτόν. Γιατί; Τον περασμένο Απρίλιο η δημοσιογράφος κ. Χάρη Ποντίδα από τα «ΝΕΑ» μου ζήτησε συνέντευξη, αφού μου είπε πόσο της άρεσε το βιβλίο μου. Επειδή το ίδιο διάστημα πολλοί δημοσιογράφοι είχαν ακριβώς το ίδιο αίτημα και είχα αρχίσει να δυσφορώ, ρώτησα μια φίλη μου δημοσιογράφο, αν πρέπει να δώσω συνέντευξη στην κ. Ποντίδα - μου είπε πως στο παρελθόν δούλευαν μαζί και είναι καλός άνθρωπος. Την πίστεψα.

Απάντησα διαδικτυακά στις ερωτήσεις της κ. Ποντίδα, μιλήσαμε δυο φορές στο τηλέφωνο, την ευχαρίστησα, με ευχαρίστησε και η συνέντευξη δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, χωρίς καμία περαιτέρω επικοινωνία. Θέλω να ευχαριστήσω πολύ την κ. Ποντίδα για την εξαιρετική συμπεριφορά της. Χαίρομαι πολύ που σας άρεσε το βιβλίο. Τώρα, μην διανοηθείτε να δημοσιεύσετε την συνέντευξη – δεν σας το επιτρέπω. (Όπα!!!)

Ξέρω πια καλά πως οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» μπορεί να κάνουν αφιέρωμα στα ελληνικά blogs, να αναφέρουν όλους τους bloggers και τους …αναγνώστες τους αλλά όχι τον πιτσιρίκο. Από αυτή την συμπεριφορά δεν εκτίθεμαι εγώ (ο Κανένας δηλαδή), αλλά η εφημερίδα. Μερικοί δημοσιογράφοι της εφημερίδας, ας καταλάβουν επιτέλους πως δεν φταίω εγώ που με διαβάζουν χιλιάδες άνθρωποι – εύχομαι κάποτε να συμβεί αυτό και σε σας. Διαβάζετε blogs για να παίρνετε μαθήματα. Στο μέλλον είναι πιθανόν εσείς να θελήσετε ξανά μια συνέντευξη – εγώ, να είστε σίγουροι, πως από εσάς δεν θέλω τίποτα. Πάντως η μόνη περίπτωση να δώσω ξανά συνέντευξη στα «ΝΕΑ» είναι να μου τη ζητήσει ο Τάκης – έχουμε κι αδυναμίες.

Θα ήθελα να αφιερώσω το σημερινό δημοσίευμα του κ. Κούρτοβικ για τα ελληνικά blogs στην κ. Σταυρούλα Παπασπύρου και τον κ. Κ.Γ. Με αγάπη.



(update- you asked for it!)Έλαβα αρκετά mail από κυρίες που μου ζητούν να πάρω …θέση για το σχόλιο του κ. Κούρτοβικ για την Κουρούνα. Γράφει ο κ. Κούρτοβικ : «Τα κείμενα της Κουρούνας, πάλι, ξεχωρίζουν για τη δροσερή φαντασία και το σπαρταριστό χιούμορ τους, αρκετά σπάνιο στις γυναίκες». Τις ενόχλησε αυτό το σχόλιο γιατί το βρήκαν μειωτικό για τις γυναίκες. Βέβαια, και μόνο η ενόχληση δείχνει μια έλλειψη χιούμορ – συγνώμη κορίτσια – αλλά θα γράψω δυο γραμμές, αν και κινδυνεύω να χάσω κι εγώ το όποιο χιούμορ διαθέτω.

Έχω ξεκαθαρίσει πως διαβάζω κυρίως γυναικεία blogs – το έχω γράψει επανειλημμένως και μάλιστα από τις πρώτες μέρες δημιουργίας του blog. Η κυκλοφορία των βιβλίων με δικαιώνει καθώς τα τέσσερα είναι από γυναίκες και μόνο τα δυο από άντρες – οι γυναίκες θα ήταν πέντε αλλά μια πολύ ταλαντούχα κυρία δεν το θέλησε. Οι άντρες bloggers μοιάζουμε να παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς μας κι αυτό είναι πολύ κουραστικό – ειδικά αν είσαι άντρας κι έχεις κι εσύ τέτοιες τάσεις ώρες-ώρες. Από την άλλη, αντί για το «σατιρικός και ασεβής», θα μου ταίριαζε καλύτερα το «ο blogger που αγαπούσαν οι γυναίκες» - το 90% των mail που λαμβάνω είναι από γυναίκες.

Δεν ξέρω αν έχω ταλέντο στο γράψιμο, αλλά στο διάβασμα έχω. Καταλαβαίνω λοιπόν πως ένας βιβλιοκριτικός δεν αναφέρεται στο χιούμορ των γυναικών στις προσωπικές τους στιγμές, ή στη ζωή γενικά, αλλά στο χιούμορ τους μέσα από τη γραφή – άλλωστε αυτό είναι το θέμα του. Και νομίζω πως το χιούμορ δεν είναι το δυνατό σημείο της «γυναικείας λογοτεχνίας» - ναι , υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Μπορώ να καταλάβω και τον λόγο που συμβαίνει αυτό, αλλά δεν είναι ώρα για αναλύσεις, άσε που δεν είμαι καλός στις αναλύσεις.

Ο αυτοσαρκασμός της Κουρούνας είναι μοναδικός. Αυτό τράβηξε την προσοχή μου, όταν διάβασα για πρώτη φορά ένα κείμενό της. Δεν είναι ένας ντεμέκ αυτοσαρκασμός του στιλ «είμαι φοβερή και τώρα θα κάνω πλάκα στον εαυτό μου για να δείτε πόσο άνετη είμαι» - υπάρχουν στιγμές που τρώει τις σάρκες της. Δεν ξέρω πολλές γυναίκες που να γράφουν με αυτόν τον τρόπο. Η αλήθεια είναι πως ούτε πολλούς άντρες ξέρω – αυτό με συμφέρει. Πάντως είναι περισσότεροι από τις γυναίκες. Οι γυναίκες συγγραφείς με χιούμορ αντιμετωπίζονται ως μισότρελες. Αν μιλήσουμε δε για σάτιρα, σηκώνω τα χέρια ψηλά γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μια στις μέρες μας.

Τα παραδείγματα της Έλενας Ακρίτα και της Μαλβίνας Κάραλη είναι οι δυο εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα - πάντως, αντιμετωπίστηκαν και λίγο σαν περίεργα πτηνά. Από την άλλη, ζούμε σε μια χώρα όπου η σάτιρα και το χιούμορ αντιμετωπίζονται σαν κάτι παρακατιανό. Οι συγγραφείς – άντρες και γυναίκες- γίνονται αποδεκτοί, ως κάτι σημαντικό, μόνο όταν γράφουν «σοβαρά». Και σχεδόν όλοι θέλουν να θεωρούνται σοβαροί συγγραφείς. Για μένα όλα είναι σοβαρά και όταν ακούω πολλά για σοβαρότητα, αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει έλλειψη ταλέντου. Νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο πως ενώ γράφω κυρίως σατιρικά, οι περισσότεροι άνθρωποι μου λένε πως τους αρέσουν περισσότερο τα «σοβαρά» μου κείμενα. Ειρήσθω εν παρόδω και η Κουρούνα αυτό μου έχει πει.

Πόσες φορές βλέπουμε να αναφέρονται σήμερα ο Μποστ και ο Τσιφόρος; Την ίδια ώρα, λιγότερο ταλαντούχοι συγγραφείς θεωρούνται σπουδαίοι και μνημονεύονται διαρκώς γιατί έγραφαν «σοβαρά πράγματα». Το γιατί συμβαίνει αυτό θα ήταν ένα ωραίο θέμα για ένα δοκίμιο ή για μια συζήτηση, αλλά οφείλω να παραδεχτώ πως οι γνώσεις μου δεν είναι επαρκείς και το θέμα με ξεπερνά – επίσης είμαι και τεμπέλης. Νομίζω όμως πως ούτε τον Αριστοφάνη δεν θεωρούμε τόσο σημαντικό όσο τους αρχαίους τραγικούς – αυτός πρέπει να είναι ο λόγος που του αλλάζουμε πιο πολύ και με τόση άνεση τα φώτα. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως ένας σατιρικός συγγραφέας μπορεί να γράψει ένα σπουδαίο δράμα – δεν είμαι όμως καθόλου σίγουρος πως ένας δραματικός συγγραφέας μπορεί να γράψει σάτιρα.

Κι επειδή, ως συνήθως, ξέφυγα από το θέμα – αυτό μου αρέσει στα blogs- θέλω να πω : «Ζήτω οι γυναίκες!».


Και για όσους αναγνώστες ανησυχούν μήπως πάψω να είμαι «ανατρεπτικός», επειδή ευχαριστώ κάποιους ανθρώπους, να κάνω μια διευκρίνιση : σατιρικός είμαι, δεν είμαι ούτε αγενής, ούτε ανάγωγος (την ίδια σημασία έχουν αυτές οι δυο λέξεις, αλλά θέλω να δείξω γλωσσικό πλούτο). Σας ευχαριστώ και πάλι κύριε Κούρτοβικ.


Αγαπητοί αναγνώστες, βλέπω πως έχετε γίνει πάρα πολλοί. Στην περίπτωση που δεν έχετε διαβάσει ένα κείμενο της Κουρούνας και θέλετε, πριν αγοράσετε το βιβλίο της, να διαπιστώσετε ποια είναι αυτή η συγγραφέας, την οποία εξυμνεί σύσσωμη η κριτική, διαβάστε το κείμενο "Πάνω απ' όλα η υγεία".

Σαν απόκληρος γυρίζω

Ανταπόκριση από το Μόναχο

Η Αργεντινή κέρδισε τη Σερβία-Μαυροβούνιο με 6-0, σε μια τελευταία προσπάθεια να χαρίσει στις δυο αυτές χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας μια δυνατή συγκίνηση που θα τις κρατήσει ενωμένες. Σέρβοι και Μαυροβούνιοι απέδειξαν πως κακώς χωρίζουν τα τσανάκια τους, αφού είναι εντελώς ίδιοι –αργοί, βαριοί, ασήκωτοι και χαβαλέδες. Από την άλλη, ευτυχώς που χωρίζουν κι έτσι η κάθε χώρα θα πάρει από τρία μπαλάκια στο σπίτι της και θα μοιραστεί ο λογαριασμός.

Ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς προσπάθησε να εμφυσήσει στην ομάδα του το πνεύμα του πρωταθλητή Ολυμπιακού και παραλίγο να τα καταφέρει. Μετά το τέλος του αγώνα είπε πως έκανε ότι μπορούσε για να φάει η Σερβία-Μαυροβούνιο ένα γκολ ακόμα, ώστε να θυμίσει στον υπέροχο κόσμο του Θρύλου το 7-0 από τη Γιουβέντους και να του αφιερώσει το αποτέλεσμα, αλλά δυστυχώς δεν το πέτυχε. Πλησιάζει όμως το Τσάμπιονς Λιγκ και επιφυλάσσεται.

Η Ακτή Ελεφαντοστού έχασε με 2-1 από την Ολλανδία και οι κάτοικοι της αφρικανικής αυτής χώρας επέστρεψαν επιτέλους στις καθημερινές ασχολίες τους που δεν είναι άλλες από το να σκοτώνονται αναμεταξύ τους και να πηγαίνουν βόλτα τα οστά των ελεφάντων στην ακτή. Οπωσδήποτε οι ηττημένοι έχουν την δικαιολογία πως ο αγώνας έγινε σε γήπεδο κι όχι στην ακτή που έχουν συνηθίσει να παίζουν, σαν παραλίες που είναι, ενώ παράλληλα δεν έπαιξαν ξυπόλητοι, αλλά υποχρεώθηκαν να φορέσουν για πρώτη φορά στη ζωή τους παπούτσια, που τους «κτύπησαν», με αποτέλεσμα να βγάλουν καντήλες.

Ο Γιάγια Τουρέ ήταν ο μοναδικός που ξεχώρισε από την ομάδα της Ακτής Ελεφαντοστού, γιατί ήταν ο πιο ψηλός απ’ όλους και φαινόταν από μακριά σαν σημαδούρα. Οι υπεύθυνοι της αφρικανικής ομάδας έκαναν ένσταση μετά το τέλος του αγώνα, υποστηρίζοντας πως οι φανέλες των παικτών της Ολλανδίας ήταν φτιαγμένες από ινδική κάνναβη κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μαστουρώσουν οι παίκτες της Ακτής Ελεφαντοστού που βρίσκονται στο στάδιο της απεξάρτησης από τα ναρκωτικά και της επανένταξης στην κοινωνία ως βαποράκια.

Η Αγκόλα έκανε την έκπληξη και πήρε λευκή ισοπαλία από το Μεξικό. Οι παίκτες της Αγκόλας έχουν ενθουσιαστεί από τον γερμανικό τρόπο ζωής και έχουν στρώσει τους κώλους τους κάτω για να προκριθούν στον επόμενο γύρο και να εξασφαλίσουν φαγητό για μερικές μέρες ακόμα, πριν αρχίσουν πάλι να κυνηγάνε ακρίδες. Οι παίκτες του Μεξικού, ως συνήθως, δεν έπαιξαν μπάλα, αλλά συνέχισαν να κοροϊδεύουν την κοινωνία – το κάνουν όμως με τόση επιτυχία που είναι αξιοθαύμαστοι.

Τις τελευταίες μέρες δεν σας έγραφα ανταποκρίσεις, γιατί έγινε ένας μεγάλος τσαμπουκάς και μαχαίρωσα στου Μονάχου το λιμάνι δυο Γιαπωνέζους θυρωρούς, που αμφιβολία δεν χωρεί, με πήραν για χαρμάνι. Κρύφτηκα στο σπίτι της Χέλγκας για δυο μέρες αλλά πάλι εχτές που μαλώσαμε με είπε αλήτη, μου είπε μάζεψ’ τα, δεν σε θέλω, φύγε απ’ το σπίτι. Τώρα έχω βγει στην παρανομία μαζί με τον Κάρλος Γκαμάρα που έβαλε το αυτογκόλ με την Αγγλία. Οι Γερμανοί μας κυνηγούν, μα εμείς δεν τους ακούμε, εμείς θα τη σαλτάρουμε, ώσπου να σκοτωθούμε. Που είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει, καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση;

Κισμέτ

Παρασκευή 16 Ιουνίου. Ένας δημοσιογράφος του ΔΟΛ θέλει να μου πάρει συνέντευξη. «Αγαπητέ Πιτσιρίκο διάβασα το βιβλίο σου και ενθουσιάστηκα…». Τι μου λέτε; Δεν πρόκειται να απαντήσω ούτε στις ερωτήσεις σας, ούτε στο mail σας. Άλλωστε, αν ρωτήσετε τους συναδέλφους σας στο γραφείο, θα σας πουν πως δεν πρέπει να ενθουσιάζεστε με αυτά που γράφω – δεν προβλέπεται.

Το ήξερα πως θα συμβεί αυτό. Πάντως, εγώ δεν ενόχλησα ποτέ κανένα δημοσιογράφο – απλά, κάποιοι με ανάγκασαν να τους απαντήσω. Και αυτοί που ήταν κύριοι ήταν ελάχιστοι. Παρασκευή 16 Ιουνίου. Ας διατηρήσω την ψυχραιμία μου.

(Και για να μην το πάρετε προσωπικά, απλά δεν θέλω να κάνω δυο φορές το ίδιο λάθος).

(το κείμενο Μουντιάλ 2006 είναι πλήρες πια - καλή ανάγνωση)

ΜΟΥΝΤΙΑΛ 2006 / Οι Γερμανοί ξανάρθανε - ευτυχώς! (the full story)

Ξεκίνησε το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας και τώρα δικαιώνεται ο πρωθυπουργός για την επιλογή της κ. Ντόρας Μπακογιάννη στο υπουργείο Εξωτερικών, γιατί ο κ. Μολυβιάτης είναι κολλημένος με τη μπάλα και δεν το είχε σε τίποτα να πανηγυρίζει την παραβίαση της εστίας της Ιταλίας από τον Ρομπίνιο, την ίδια ώρα που οι Τούρκοι θα παραβίαζαν την υφαλοκρηπίδα μας.

Ειρήσθω εν παρόδω, Ελλάδα και Τουρκία θα έπρεπε να συμμετέχουν σε όλα τα Μουντιάλ, χωρίς αγώνες πρόκρισης, μπας και σταματήσουν οι αερομαχίες και οι αναχαιτίσεις, γιατί μπορεί το ποδόσφαιρο να είναι το όπιο του λαού, αλλά ο πόλεμος είναι το όπιο των ηλιθίων. Μιας και αυτό δεν συμβαίνει, δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα να αντικατασταθούν οι άνδρες υπουργοί και υφυπουργοί από γυναίκες, τουλάχιστον για ένα μήνα, καθώς ο ανδρικός πληθυσμός παρακολουθεί ποδόσφαιρο και δεν μπορεί να ασχολείται με ήσσονος σημασίας θέματα, όπως τα ελληνοτουρκικά και η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας.

Παράλληλα, αποδεικνύεται πως η επιλογή της κ. Μαριέττας Γιαννάκου-Κουτσίκου στο υπουργείο Παιδείας ήταν σοφά προμελετημένη, στο πλαίσιο του Μουντιάλ, αφού οι καταλήψεις των πανεπιστημιακών σχολών συνεχίζονται και η υπουργός φρόντισε να εφοδιάσει τις σχολές, με οθόνες plasma για τους φοιτητές και βελόνες πλεξίματος για τις φοιτήτριες.

Στη Βέροια, οι ανασκαφές για την εύρεση του πτώματος του μικρού Άλεξ σταμάτησαν με την έναρξη του Μουντιάλ και θα επαναληφθούν μετά τον τελικό, ώστε να μπορέσουν οι κάτοικοι να παρακολουθήσουν απερίσπαστοι τους αγώνες, χωρίς θορύβους από μπουλντόζες και χωρίς να πνίγονται στις σκόνες. Της επανέναρξης των ανασκαφών θα προηγηθεί ένας φιλικός ποδοσφαιρικός αγώνας, ανάμεσα σε αστυνομικούς και μικρούς δολοφόνους, τα έσοδα του οποίου θα διατεθούν στο Ίδρυμα «Δεν ξέρω – Δεν είδα – Δεν άκουσα» που δραστηριοποιείται με επιτυχία στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην περιφέρεια, με μοναδικό σκοπό να καταρρίψει τη φήμη που θέλει τους Έλληνες να είναι ρουφιάνοι, ενώ αυτό συμβαίνει μόνο όταν καρφωνόμαστε αναμεταξύ μας, αφού όταν υπεισέρχονται στην υπόθεση ξένα στοιχεία, τα οποία τυχαίνει να είναι τα θύματα, γινόμαστε τάφοι .

Τρομερή επιτυχία γνωρίζει η εκπομπή «Goalywood» που προβάλλεται από την κρατική τηλεόραση, με παρουσιαστές τον Θανάση Λάλα και τον Λάμπη Συνταγματάρχη. Τα πάλαι ποτέ «κακά παιδιά» και σημερινά «κακά γερόντια» φέρνουν ξανά στη μόδα τις αρχές της δεκαετίας του '90, κάνοντας τηλεφωνικές φάρσες στην τηλεόραση (γέλια), με καλεσμένους όποιους βρουν μπροστά τους στον δρόμο τους για το στούντιο ή όποιον έχει την ατυχία να κυκλοφορεί στους διαδρόμους της Ραδιομέγαιρας της Αγίας Παρασκευής, ψάχνοντας για την τουαλέτα.

Έτσι, είχαμε την ευκαιρία να δούμε την κ. Βάνα Μπάρμπα να αναλύει τις αλλαγές που επέφερε στον τρόπο παιχνιδιού της Αγγλίας ο τραυματισμός του Γουέιν Ρούνεϊ, χωρίς βέβαια να παραλείψει να αναφερθεί στο πόσο επηρέασε το κατενάτσιο τους αδελφούς Ταβιάνι, με τους οποίους συνεργάστηκε πριν από καμιά δεκαπενταετία στην Ιταλία για μια διαφήμιση μακαρονιών. Οι αδελφοί Ταβιάνι μάλλον θα αισθάνονται ενοχές που έκαναν αυτήν την διαφήμιση, αλλά η κ. Μπάρμπα, για έναν ανεξήγητο λόγο, την θεωρεί, ως την κορυφαία στιγμή της καριέρας της - είναι μακαρονού, τι να κάνουμε;

Στην εκπομπή είδαμε ακόμα, τον κ. Γιάννη Ιωαννίδη να εξηγεί πόσο πιο ωραίο θα ήταν το ποδόσφαιρο, αν παιζόταν με τα χέρια κι αν αντί για τέρματα είχε καλάθια. Θα συμφωνήσω μαζί του, γιατί έχω προσέξει πως οι μπασκετμπολίστες φτύνουν λιγότερο από τους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι φτύνουν με ρυθμό Αθηναίου της δεκαετίας του '90 – του 1890, εννοώ. Ο κ. Ιωαννίδης είπε ακόμα, πως το φετινό Μουντιάλ δεν έχει καμιά αξία, μιας και απουσιάζει απ' αυτό η ελληνική ομάδα με το ελληνικό DNA, την ίδια ώρα που είναι εκεί ο Ντελ Πιέρο, με την Ιταλία, την πατρίδα του τη γελοία, που τρέμουν όλοι το χακί, ενώ δεν παρέλειψε να κατηγορήσει τους προπονητές που δεν ρίχνουν μερικές χριστοπαναγίες και μερικές μπουνιές στους ποδοσφαιριστές, γιατί αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να νομίζουν οι παίκτες πως οι προπονητές δεν τους αγαπάνε, να πέφτουν ψυχολογικά και να αστοχούν στα πέναλτι.

Στο σημείο αυτό, αγαπητοί αναγνώστες, κάνω έναν πήδο, επειδή βαρέθηκα στην Ελλάδα, και μεταφέρομαι μια βραδιά στο Λεβερκούζεν, λίγο έξω από το σταθμό του Μονάχου. Δίπλα μου λαγοκοιμάται ένας χίπη πεινασμένος, ένας νέγρος μεθυσμένος, τα ναυάγια σωρό. Τους προσπερνώ, πατώντας τους, γιατί είμαι σε ειδική αποστολή του LiFO στη Γερμανία για το Παγκόσμιο Κύπελλο και βιάζομαι. Στο σταθμό με περίμεναν οι φίλοι μου, ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς, οι οποίοι, αν και ποτέ τους δεν διάβασαν Μαρξ, μια χαρά τα κατάφεραν στη ζωή τους, ενώ εγώ, που τον μελέτησα ενδελεχώς, καθυστέρησα καναδυό δεκαετίες να τα κονομήσω, πίνοντας το αίμα του εργάτη με το καλαμάκι.

Οι οδηγοί τους, ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ μας μετέφεραν στο «Alianz Arena», για να παρακολουθήσουμε τον εναρκτήριο αγώνα του Μουντιάλ. Εκεί εγώ πήγα στην τουαλέτα, γιατί κόντευα να τα κάνω πάνω μου και βγαίνοντας, έπεσα πάνω στον Πελέ που περίμενε να κατουρήσει. Μου χαμογέλασε και του είπα «no paper». Εννοούσα πως δεν είχε χαρτί στην τουαλέτα, αλλά αυτός νόμισε πως δεν είχα χαρτί για να μου δώσει αυτόγραφο και έγραψε το όνομά του, με κάτι τεράστιες γραμματάρες πάνω στο άσπρο μου πουκάμισο που είναι Armani. Όπα! Έμμεση διαφήμιση! Ναι, εμένα περίμενε ο Armani να τον διαφημίσω! Τέλος πάντων, μου το κατέστρεψε το πουκάμισο κι ευτυχώς που βρήκα στην κερκίδα μια τύπισσα από την Ακτή του Ελεφαντοστού και της το πούλησα 10000 ευρώ – παράλληλα, μου έδωσε την τοπική της φορεσιά για να ρίξω κάτι πάνω μου προσωρινά, με αποτέλεσμα να μου βάλει χέρι όλο το στάδιο.

Αγαπητοί αναγνώστες, η ατμόσφαιρα στους δρόμους και τις πλατείες των γερμανικών πόλεων είναι γιορτινή και πρόθυμοι νεοναζί, αφού βεβαιωθούν πως είσαι ξένος, σου χτυπάνε ένα τατουάζ με τον αγκυλωτό σταυρό στο μέτωπο, εντελώς δωρεάν. Η διακίνηση ναρκωτικών γίνεται ελεύθερα και σε προσιτές τιμές, ενώ μεθυσμένοι φίλαθλοι από τριτοκοσμικές χώρες ψάχνουν για πόρνες εισαγωγής σε τιμή ευκαιρίας, την ίδια ώρα που στην Ελλάδα, στο Μοναστηράκι, Βαυαροί χωροφυλάκοι, μες στην αντηλιά, χορεύουν μπρος στο βασιλιά συρτάκι.

Κλείνοντας την ανταπόκρισή μου από το Μόναχο, θα σας δώσω μια αποκλειστική πληροφορία, ειδικά για τους αναγνώστες του LiFO : η Βραζιλία είναι το φαβορί για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Σπάστε κουμπαράδες, κλέψτε ανήμπορες γιαγιάδες και στοιχηματίστε, αλλά μην ξεχνάτε ποιος σας έδωσε αυτήν την πληροφορία. Αουφίντερζεν.







Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στο LiFO που κυκλοφορεί. Οι λέξεις είναι φτωχές για να περιγράψουν αυτό το τεύχος του LiFO – είναι μοναδικό. Θα βρείτε, μεταξύ άλλων, σπουδαία κείμενα του κ. Κωστή Παπαγιώργη, του κ. Χρήστου Χωμενίδη, του κ. Χρήστου Μιχαηλίδη και της κ. Λαμπρινής Θωμά, καθώς και μια εξαιρετική συνέντευξη των Massive Attack στον απαράβλητο M. Hulot.

Οι αναγνώστες που ρωτούν για την ηλεκτρονική έκδοση του LiFO, ας κάνουν λίγο υπομονή – έρχεται. Άλλωστε, το site του LiFO δημιουργείται από την δική σας επιθυμία και όχι απλά για να υπάρχει ένας δικτυακός τόπος του περιοδικού. Πολλά έντυπα βρίσκονται σε ηλεκτρονική μορφή στο Διαδίκτυο αλλά δεν τα διαβάζει κανείς. Το site του LiFO θα γίνει το δεύτερο σπίτι σας.

Σε αυτό το τεύχος, με πήραν από την 4η σελίδα που ήμουν δίπλα στην κ. Λαμπρινή Χ. Θωμά (εξαιρετική κυρία – θα γινόταν σπουδαία blogger) και με μετέφεραν στην 8η σελίδα. Είναι πολύ ωραίο να είσαι στην ίδια σελίδα με μια κυρία και στην αρχή στενοχωρήθηκα λίγο αλλά το ξεπέρασα, γιατί δίπλα, στην 9η σελίδα, είναι ο κ. Χρήστος Α. Χωμενίδης που φαίνεται πολύ ωραίος τύπος κι όταν μεγαλώσω, θέλω να του μοιάσω.

Ο κ. Χωμενίδης γράφει ένα άρθρο για τα τελευταία γεγονότα στον χώρο της Παιδείας και συμφωνώ μαζί του, αν και καναδυό χρόνια πριν μάλλον θα διαφωνούσα. Κάτι μου έχει συμβεί από τότε που έφτιαξα αυτό το blog. Όσο πιο σουρεαλιστικά γράφω τόσο πιο σοβαρά βλέπω τελικά τα πράγματα και νιώθω να μετακινούμαι μέσα στο πολιτικοϊδεολογικό φάσμα (κι αυτό μετακινείται όμως) – καθόλου δεν μου αρέσει αυτό. Τέλος πάντων, η ψήφος μου είναι αδιαπραγμάτευτη γιατί έχω δώσει όρκο και εξάλλου, όπως είπε και ο Μπαγιαντέρας, «αλίμονο στον αριστερό που δεν είναι δεξιός και στον γέρο που δεν είναι νέος». Βέβαια, ο Αντόνιο Μπαντέρας είπε «αλίμονο στον αριστερό που είναι δεξιός και στον δεξιό που είναι αριστερός», αλλά αυτός είναι ξένος κι αντιγράφει τον δικό μας.

Λοιπόν, μέσα σε μερικούς μήνες, είχα την χαρά και την τύχη να δω ένα κείμενό μου στην ίδια σελίδα με ένα κείμενο του κ. Δήμου κι ένα άλλο στην διπλανή σελίδα από ένα κείμενο του κ. Χωμενίδη. Είναι μεγάλη τιμή αυτή για ένα φτωχόπαιδο, όπως εγώ, που γεννήθηκε σε ένα πολυβολείο στην Κοκκινιά . Επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται, θα ήθελα να ενημερώσω τη διεύθυνση του LiFO πως μου αρέσουν επίσης ο κ. Μάτεσις, ο κ. Σουρούνης και ο κ. Χαριτόπουλος.

Αγαπημένοι μου είναι ακόμα ο Επίκουρος, ο Ντοστογιέφσκι και όλοι οι Ρώσοι, ο Μαρξ, ο Νίτσε, ο Όσκαρ Ουάιλντ, ο Έσσε, ο Ρίλκε, ο Καζαντζάκης, ο Καραγάτσης, ο Καβάφης, ο Ελύτης, ο Λειβαδίτης, ο Κάλβος, ο Ροΐδης, ο Λασκαράτος, ο Μποστ, ο Ραφαηλίδης, ο Αλεξάνδρου, ο Χατζής, η Πηνελόπη Δέλτα, ο Μαρκ Τουέην, ο Μάρκες, ο Βιντάλ, ο Ροθ, ο Έκο, ο Κούντερα, ο Χειμωνάς, ο Καστοριάδης, ο Κονδύλης και αρκετοί άλλοι που, αν σκοπεύει το LiFO να φιλοξενήσει κανα κείμενό τους στο μέλλον, θα παρακαλούσα να το βάλουν στην διπλανή σελίδα από το δικό μου κείμενο, ή αν γίνεται και στην ίδια, για να το δείξω στα παιδιά μου και να καταλάβουν ποιος είναι ο πατέρας τους, γιατί αν κρίνουν απ’ ό,τι έχουν μπροστά τους, δεν έχω καμιά ελπίδα να κερδίσω την εκτίμησή τους.

Τις τελευταίες τρεις μέρες, το blog δέχεται την μεγαλύτερη επίθεση επισκεπτών από την ημέρα ίδρυσής του – σπάσαν’ τα κοντέρ. Αφού διαβεβαιώσω τους νέους αναγνώστες, πως αυτό το blog δεν αξίζει μία και πως όσα διαβάζετε κι ακούτε γι’ αυτό είναι υπερβολικά και παραπλανητικά, θα ήθελα να παρακαλέσω να μην μου στέλνετε mail σωρηδόν. Είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ να απαντήσω σε όλα. Ζητώ συγγνώμη από όσους αναγνώστες δεν θα απαντήσω, αλλά ειλικρινά μου είναι αδύνατον – είμαι ένας σκληρά εργαζόμενος άνθρωπος. Από χόμπι βέβαια, αλλά εργαζόμενος. Ευχαριστώ.

Σας ευχαριστώ κύριε Δήμου!

Αγαπητέ κ. Δήμου,

Διάβασα την επιστολή σας και κοκκίνισα – ειλικρινά. Νομίζω πως έχω κάνει λάθη στο blog μου και μερικές φορές θα μπορούσα να έχω φερθεί καλύτερα – ή να έχω σωπάσει.

Μια φιλοδοξία έχω στη ζωή μου : να είμαι καλός και δίκαιος άνθρωπος. Ακούγεται πολύ αφελές, αλλά εσείς τουλάχιστον καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Σε ό,τι αφορά την ανωνυμία, συμβαίνει κάτι περίεργο : μέχρι τώρα θεωρούνταν ματαιόδοξοι όσοι θέλουν να γίνουν γνωστοί – στη δική μου περίπτωση, κάποιοι θεωρούν ματαιόδοξο το γεγονός πως δεν θέλω να γίνω γνωστός. Πρόκειται για έναν ακόμα θρίαμβο του …ορθολογισμού!

Καταλαβαίνω καλά τι εννοείτε για τα Δελτία Τύπου, την παρουσίαση και την κριτική. Η εμπειρία σας είναι μεγάλη. Βέβαια, το να συνειδητοποιείς μόνος σου αυτό που συμβαίνει στη χώρα είναι μοναδικό. Ένα πράγμα που έχω καταλάβει τους τελευταίους μήνες είναι πως όσοι «ελέγχουν» αυτά τα πράγματα είναι …διαπλεκόμενοι – μεταξύ τους, εννοώ. Ζευγάρια, κουμπάροι, κουνιάδοι, συννυφάδες κτλ. Δεν ήξερα πως τα πράγματα ήταν έτσι - έχω πάθει την πλάκα μου!

Τώρα βρίσκομαι μπροστά σε ένα ηθικό δίλημμα : να γράψω αυτά που έχω διαπιστώσει ή όχι; Αν ήμουν ο μόνος blogger που κυκλοφόρησε βιβλίο, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς αναστολές – δεν είμαι όμως.

Ένας δημοσιογράφος με ρώτησε, σε μια συνέντευξη, ποιο βιβλίο διάβασα τελευταία και μου άρεσε. «Το βιβλίο του τάδε» του λέω. Αυτό που ακολούθησε με άφησε σχεδόν άφωνο. Δεν ήξερα ποιος έδινε συνέντευξη σε ποιον. Έδωσα την …λάθος απάντηση. Έπρεπε να πω άλλον! Γιατί; Μα επειδή ο …συγγενής είναι κι αυτός συγγραφέας και προφανώς αυτός που ανέφερα εγώ είναι πιο πετυχημένος, οπότε είναι στα μαχαίρια. Κι εμένα τι με νοιάζει; «Συγγνώμη» του λέω, «εσείς δεν με ρωτήσατε ποιο βιβλίο μου αρέσει; Ε, αυτό μου αρέσει!».

Κύριε Δήμου, σας ευχαριστώ πολύ. Είστε πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος. Εντελώς μεταξύ μας, και μιας και δεν διαβάζει κανείς άλλος αυτό το γράμμα, να σας πω πως δεν θεωρώ ότι είμαι τόσο καλός. Το έχω γράψει πολλές φορές αλλά δεν με πιστεύει κανείς.

Οι έλληνες bloggers σας χρωστάνε πολλά. Κάποιοι ίσως να μην το παραδέχονται, αλλά ξέρω καλά ότι από την ημέρα που φτιάξατε το blog σας άλλαξαν τα πράγματα. Φέρατε μαζί σας έναν ολόκληρο κόσμο που διαβάζει τα blogs, ο αριθμός των blogs πολλαπλασιάστηκε, κυκλοφόρησαν βιβλία, τα αφιερώματα σε εφημερίδες και περιοδικά πολλαπλασιάστηκαν και τα στατιστικά του blog μου λένε πως, από τον Ιανουάριο και μετά, τα ρεκόρ επισκεψιμότητας σπάνε το ένα πίσω από το άλλο. Ούτε τυχαία είναι αυτά, ούτε αχάριστος είμαι.

Αυτό που έχει σημασία είναι να είστε καλά. Γερός και δυνατός. Σας το εύχομαι από καρδιάς. Σας περιμένουμε πάλι στο blog σας.

Σας φιλώ (με όλο το θάρρος)

πιτσιρίκος

Υ.Γ. Σας παρακαλώ να σκέφτεστε αισιόδοξα – όσο γίνεται.



Σαν σήμερα το 1993 φτιάχτηκαν τα πρώτα weblogs – σήμερα είναι η μέρα των bloggers. Τριανταπέντε εκατομμύρια blogs σε όλο τον κόσμο. Χρόνια μας πολλά. Πρέπει να είναι η μόνη μόδα που κρατάει 13 χρόνια…

Καλή σας μέρα κύριε Δήμου

Διάβασα στο site του κ. Νίκου Δήμου την θέση του για τα όσα υποστήριξε ο κ. Κ.Γ. (δεν γράφω το πλήρες όνομά του ξανά – δεν θα τον κάνω εγώ φίρμα) στο άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία», όσο και στο mail που μου έστειλε. Ο κ. Δήμου – τον οποίο δεν γνωρίζω προσωπικά – βάζει τα πράγματα στη θέση τους και αποδεικνύεται πως ο κ. Κ.Γ., για αδιευκρίνιστους λόγους, απλά έγραφε ανακρίβειες. Γράφει επίσης ο κ. Δήμου πως είχα άδικο που ασχολήθηκα με το άρθρο του κ. Κ. Γ. Έχει απόλυτο δίκιο και ειλικρινά το μετάνιωσα, αν και δεν ασχολήθηκα με ολόκληρο το άρθρο, αλλά μόνο με το σημείο που ο κ. Κ.Γ. θεωρεί την έκδοση των βιβλίων ως κάτι «ματαιόδοξο». Θέλω όμως να πω κάτι :

Έφτιαξα αυτό το blog στη χειρότερη περίοδο της ζωής μου. Ήταν μια διέξοδος από την πραγματικότητα. Ήταν μια κάποια λύση. Το τι θα συνέβαινε μετά δεν το είχα φανταστεί ποτέ. Ούτε την αναγνωσιμότητα, ούτε τις δημοσιεύσεις στα έντυπα, ούτε τις συνεντεύξεις, ούτε τίποτα. Όταν ο κ. Μαραθιάς μου πρότεινε την έκδοση των κειμένων του blog σε βιβλίο, θεώρησα πως μου δινόταν η ευκαιρία να αφιερώσω κάτι σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που δεν είναι στη ζωή. Αυτό το γνωρίζει καλά τόσο ο εκδότης, όσο και οι άλλοι bloggers που συμμετέχουν σ’ αυτήν την προσπάθεια. Πιο καλά ακόμα το ξέρουν οι φίλοι μου και οι δικοί μου άνθρωποι. Και πιο καλά απ’ όλους εγώ.

Όταν πήρα το βιβλίο στα χέρια μου το μόνο που κοίταξα ήταν αν η αφιέρωση ήταν στη θέση της. Το υπόλοιπο βιβλίο δεν το κοίταξα έκτοτε ποτέ. Το πρώτο αντίτυπο που μου έδωσε ο κ. Μαραθιάς βρίσκεται στη Ζάκυνθο. Το δεύτερο δίπλα σε μια φωτογραφία κι ένα καντήλι στο σπίτι μου.

Μπορεί κάποιος να πιστεύει πως γράφω καλά, πως γράφω άθλια, πως είμαι ο καλύτερος ή ένα σκουπίδι. Δεν μπορεί κανείς όμως να μου πει τι συνέβη στην δική μου ζωή, στην δική μου ψυχή. Κανείς δεν μπορεί να μου πει τι αισθάνομαι. Όταν ο κ. Κ.Γ. γράφει πως αυτό που για μένα ήταν ιερό τάμα είναι κάτι ματαιόδοξο, δηλώνει πως γνωρίζει τα αισθήματά μου καλύτερα από μένα. Αφού δεν με γνωρίζει, πως φτάνει σ’ αυτό το συμπέρασμα; Πως μπορώ να ξέρω εγώ τι νιώθει ο άλλος στην ψυχή του; Πως μπορώ να ξέρω τι έχει περάσει;

Χαίρομαι που αρνήθηκα να απαντήσω στις ερωτήσεις του κ. Κ.Γ. για το άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» – το στομάχι μου με προειδοποίησε. Πολλοί δημοσιογράφοι μου έστειλαν ερωτήσεις για άρθρα και αφιερώματα που ετοίμαζαν και σε αρκετούς αρνήθηκα να απαντήσω (ναι, υπάρχουν και bloggers που αρνούνται - προφανώς οι πιο ματαιόδοξοι…). Ο κ. Κ.Γ. ήταν ο μοναδικός απ’ αυτούς στους οποίους αρνήθηκα που επανήλθε με κακία – τόσο στο άρθρο του όσο και στο mail του. Ελπίζω τώρα τουλάχιστον να έχει καταλάβει πως υπάρχει μια πιθανότητα να έκανε λάθος και η έκδοση του βιβλίου να μην ήταν μια κίνηση ματαιοδοξίας, αλλά όντως να βρήκα την ευκαιρία να αφιερώσω κάτι δικό μου σε έναν δικό μου άνθρωπο. Γιατί είναι απίθανο αυτό; Το έχω ακούσει από τόσους και τόσους ανθρώπους, το έχω δει σε τόσα και τόσα βιβλία. Πάντως εγώ δεν αμφισβητώ τα προσωπικά αισθήματα κανενός.

Από εκεί και πέρα δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να μην έχει δημοσιευτεί ούτε ένα (1) δελτίο τύπου απ’ όσα έστειλε ο εκδότης στα έντυπα και παράλληλα να έχουμε επιθέσεις και ειρωνείες από δημοσιογράφους εναντίον της εκδόσεως βιβλίων από bloggers. Τι κακό υπάρχει σ’ αυτό; Συμβαίνει σε τόσες και τόσες χώρες. Το πρόβλημα της ελληνικής παραγωγής βιβλίου είναι το γεγονός πως κυκλοφόρησαν δυο βιβλία από blogs σε έναν μικρό εκδοτικό οίκο; Είναι πρόβλημα τα βιβλία του Κανενός και της Καμιάς; Είμαστε σοβαροί; Γιατί τόση κακία; Ποιον ενοχλούν; Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που κάποιος πρέπει να απολογηθεί επειδή έβγαλε ένα βιβλίο.

Αγαπητοί αναγνώστες, φυσικά για όλα υπάρχει μια εξήγηση. Όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα δεν απορούν καθόλου. Και βέβαια εγώ είμαι εδώ για να σας λύσω όλες τις απορίες, αφού είμαι ένα παιδάκι που γλιστρά στα σκοτεινά και μαθαίνει τα πάντα. Γιατί ένας blogger δεν έχει αφεντικό παρά μόνο τον εαυτό του και την συνείδησή του. Και για όσους δεν κατάλαβαν, τίποτα δεν είναι πια το ίδιο μετά από την δημιουργία των blogs, γιατί τα blogs ΔΕΝ είναι μόδα – μόδα είναι ο κάλος που έχουν κάποιοι στο μυαλό.

Και αυτό που ξεχνούν, αυτοί που βλακωδώς επαίρονται πως πληρώνονται από τα αφεντικά τους, είναι πως ένας blogger, σε αντίθεση μ’ αυτούς, δεν έχει τίποτα να χάσει. Τίποτα απολύτως. Το πολύ-πολύ να βρεθεί με ένα βιβλίο, πέντε προτάσεις για να γράψει ένα μυθιστόρημα, μια πρόταση για τηλεοπτικό σενάριο, προτάσεις για συνεργασίες με έντυπα που δεν γουστάρει, προτάσεις για συνεργασία με έντυπα που γουστάρει, προτάσεις για συνεντεύξεις, προτάσεις για φωτογραφίσεις και άλλα τέτοια απλά καθημερινά πράγματα που συμβαίνουν σε τόσους και τόσους …δημοσιογράφους που …πληρώνονται. Χωρίς να γνωρίζει κανέναν και χωρίς να έχει κουνήσει ούτε το δακτυλάκι του. Χωρίς ούτε καν να έχει σχέση η δουλειά του με το γράψιμο. Και ξέρετε κάτι; Έχουν πλάκα όλ’ αυτά. Ακριβώς γιατί δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Ο Κανένας δεν χάνει ποτέ…


Θα χάσω είχα πει, μα κερδίζω

Φτιάξτε όλοι ένα blog! Τώρα!

Καλή σας μέρα και πάλι κύριε Δήμου. Σιδερένιος.

Η φωτογραφία είναι της αγαπημένης μου eyedroplet που εδώ και τρεις μέρες έχει ένα μονόφθαλμο γατάκι αλλά δεν το έχει φωτογραφήσει ακόμα.

Day off

Ανταπόκριση από το Μόναχο

Με αφορμή τον χθεσινό αγώνα Αυστραλίας-Ιαπωνίας, όλοι οι αθλητικογράφοι αποκαλούν τους Αυστραλούς «καγκουρό» και τους Ιάπωνες «καμικάζι» ή «σαμουράι που έκαναν χαρακίρι». Ως άνθρωπος που επιθυμεί να αφήσει το δικό του αποτύπωμα και να διαφοροποιηθεί από την πλέμπα, θέλω να σας ενημερώσω πως οι αυστραλοπίθηκοι κέρδισαν τις γκέισες με 3-1. Αυστραλοπίθηκοι και γκέισες αλληλοκλωτσήθηκαν με λύσσα και αυτό είναι κάτι που ήθελαν να κάνουν εδώ και χρόνια, αλλά τους χωρίζουν κάτι θάλασσες και κάτι ωκεανοί, οπότε τώρα που βρέθηκαν από κοντά του έδωσαν και κατάλαβε.

Οι γκέισες είχαν ψυχολογικά προβλήματα επειδή δεν τους είχε πετύχει η κοκκινόξανθη βαφή στο μαλλί, ενώ τα φυσικά ξανθά μαλλιά των αυστραλοπίθηκων λαμπύριζαν στον ήλιο. Οι δυο προπονητές ήταν άσχετοι και ίσως δεν θεωρείτε έγκυρη τη γνώμη μου, αλλά οπωσδήποτε είστε αναγκασμένοι να συμφωνήσετε με τον Αλέξη Κούγια που το είπε χτες το βράδυ στον Λάμπη Λαλαούνη και στον Θανάση Αντισυνταγματάρχη, στην εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης «Τα σκατόπαιδα πάνε στη Βέροια».

Οι Αμερικανοί δέχτηκαν τις ευχές του προέδρου Μπους πριν από τον αγώνα με τους Τσέχους κι αυτό τους αποσυντόνισε εντελώς, γιατί δεν ήξεραν αν ήταν αλήθεια ή φάρσα, με αποτέλεσμα να χάσουν με 3-0, που πάλι με 3-0 θα έχαναν δηλαδή, αλλά το γράφω έτσι, για να πω κάτι. Οι Τσέχοι πετούσαν μέσα στο γήπεδο, γιατί ήξεραν πως τους βλέπουν οι Τσέχες που είναι φοβερές γυναίκες – εκτός από τη Μαρτίνα Ναβρατίλοβα- και σε κοιτάζουν σαν άγγελοι μέσα στα μάτια, προσφέροντάς σου την ψυχή και το κορμί τους αλλά εσύ, ενώ ξέρεις πως δεν θα ξαναβρείς άλλη τέτοια γυναίκα στη ζωή σου, αποδεικνύεσαι πολύ μαλάκας και πας και τα μπλέκεις με μια καριόλα από το Ψυχικό και σμπαραλιάζεις την καρδιά της Τσέχας με τα όμορφα αθώα μάτια και φεύγει το κοριτσάκι για την πατρίδα του και μένεις εσύ με την καριόλα, που καταλαβαίνεις πόσο καριόλα είναι μετά από δυο μήνες, αλλά εν τω μεταξύ έχασες τη γυναίκα της ζωής σου που θα γερνάγατε και θα σε λάτρευε ακόμα, όμως ας μην συνεχίσω άλλο, γιατί δεν θέλω να νομίζετε πως γράφω τίποτα προσωπικές ιστορίες. (Σε αυτό το σημείο του κειμένου ακούγεται το «Ας ερχόσουν για λίγο» στην εκτέλεση του κ. Μανώλη Φάμελλου, ο οποίος μου αρέσει πολύ και μάλλον τον στενοχώρησα λίγο σε ένα άλλο κείμενο αλλά δεν το έκανα επίτηδες, αφού είναι γνωστό πως είμαι εντελώς βλαμμένος και δεν ξέρω τι γράφω).

Η Ιταλία κέρδισε τη Γκάνα με 2-0 σε έναν αγώνα που τράβηξε την προσοχή των γυναικών που δεν είχαν πάρει χαμπάρι πως ο Μαλντίνι δεν παίζει πια στην εθνική, αλλά αντελήφθησαν με τη μια πως και η νέα φουρνιά Ιταλών παικτών είναι εξίσου μανάρια με τους προηγούμενους, οπότε ας τις συγχωρήσει ο Πάολο που θα συνεχίσουν να βλέπουν την ομάδα και χωρίς αυτόν και σιγά – σιγά αυτός θα γίνει μια ανάμνηση γλυκιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι. .

Το βράδυ δεν πήγα στο μπαρ – είχα ρεπό. Κρίμα γιατί σήμερα το πρωί έμαθα πως έγιναν κάτι ωραία μαχαιρώματα και τα έχασα.

Ωραία που 'ναι η Κυριακή!

Ανταπόκριση από το Μόναχο

Η Ολλανδία κέρδισε τη Σερβία – Μαυροβούνιο με 1-0, σε ένα παιχνίδι που ήταν διαφήμιση του ελληνικού πρωταθλήματος, καθώς η παρουσία του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς ενέπνευσε και τους υπόλοιπους παίκτες που έκαναν αγγαρεία. Η Σερβία – Μαυροβούνιο έπαιξε με ένα πρωτοποριακό σύστημα, καθώς η μπάλα δεν πήγαινε ποτέ απευθείας από Σέρβο σε Μαυροβούνιο, αλλά συνέβαινε το εξής παράδοξο : ο Σέρβος παίκτης έπρεπε να τη δώσει σε κάποιον παίκτη που ο ένας γονιός του ήταν Σέρβος και ο άλλος Μαυροβούνιος, ώστε αυτός με τη σειρά του να μπορεί να τη δώσει σε κάποιον άλλο παίκτη και πάει λέγοντας.

Οι Ολλανδοί δεν είχαν τέτοια προβλήματα αλλά παρουσίασαν στερητικό σύνδρομο, μιας και στη Λειψία της πρώην Ανατολικής Γερμανίας δεν υπήρχαν τσιγαριλίκια, με αποτέλεσμα να βγάζουν αφρούς από τα στόμα και να μαρκάρουν οκλαδόν. Μετά τον αγώνα ακολούθησε πάρτι στην κεντρική πλατεία της Λειψίας, με αναπαράσταση της σφαγής της Σρεμπρένιτσα και Σέρβοι και Ολλανδοί φίλαθλοι, ντυμένοι κυανόκρανοι, κατούρησαν αγκαλιασμένοι στο σιντριβάνι, ενώ η μπάντα παιάνιζε ανατολικογερμανικά σουξέ της χρυσής δεκαετίας του '60.

Το Μεξικό επικράτησε του Ιράν με 3-1 και τώρα υπάρχει ο κίνδυνος να τα πάρει στο κρανίο ο Αχμαντινετζάντ και να ρίξει κανα πυρηνικό πύραυλο στη Γκουανταλαχάρα. Τον αγώνα παρακολούθησε ο κομαντάντε Μάρκος, ο οποίος στο ημίχρονο αποκάλυψε το πρόσωπό του, γνωρίζοντας της αποθέωση από τους φιλάθλους, μιας και του έχουν φύγει εντελώς πια τα καυλόσπυρα και μπορεί να κυκλοφοράει ακάλυπτος, ενώ αν φτιάξει και τα μπροστινά του δόντια θα μπορεί να χαμογελάει άφοβα. Ο αγώνας δεν αντέχει σε κριτική, οπότε θα το σεβαστώ.

Το παιχνίδι της Πορτογαλίας με την Αγκόλα συγκίνησε τους θεατές, αφού θύμισε αγώνα της δεκαετίας του '40 και πιο συγκεκριμένα αγώνα μεταξύ κρατουμένων και δεσμοφυλάκων σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι Πορτογάλοι φίλαθλοι, πριν από την έναρξη του αγώνα, σήκωσαν πανό που έγραφε «Που είσαι τώρα Ελλάδα;», και καλά για να μας πικάρουν, αλλά η Ελλάδα είναι πάντα στη θέση της και ο Ζαγοράκης κάνει τα μπάνια του στη Μύκονο, ενώ αυτοί ιδροκοπάνε για να κερδίσουν με 1-0 την Αγκόλα που εμείς δεν ξέρουμε που πέφτει στο χάρτη, αλλά ούτε και μας νοιάζει, γιατί τα σύνορά μας είναι αδιαπραγμάτευτα και δεν είμαστε κατακτητικός λαός όπως ήταν οι Πορτογάλοι, για να τρέχουμε στις ξένες πατρίδες και να υποδουλώνουμε τους άλλους λαούς.

Το βράδυ στο μπαρ είχαμε ελληνική βραδιά, αλλά και στριπτίζ από Αγκολέζες και Ιρανές αρτίστες του Καφέ Σαντάν. Η Όπερα της Τεχεράνης έπαιξε τον Μεγάλο Ανατολικό σε διασκευή για μπουζουκομάγαζο, μαγεύοντας το κοινό με τις εξαίσιες μελωδίες της, ενώ οι παραγγελιές έπεφταν βροχή, όπως και τα μαχαιρώματα. Οι Γερμανοί θαμώνες χόρεψαν
πυρρίχιο πάνω στα τραπέζια και οι αναστενάρηδες τίμησαν το έθιμο της πυροβασίας και της κτηνοβασίας μέσα σ' ένα βακχικό σκηνικό με αναφορές στον παγανισμό και στο κατενάτσιο. Το ξημέρωμα με βρήκε στην αγκαλιά μιας νταρντάνας Ολλανδέζας από το Αιγάλεω, να απορώ ποιος στην ευχή διαβάζει αυτά που γράφω.

Κάθε βράδυ πάντα μεθυσμένοι!

Ανταπόκριση από το Μόναχο

Η Αγγλία κέρδισε την Παραγουάη με 1-0, με αυτογκόλ του Γκαμάρα. Αν ο Γκαμάρα έπινε το γάλα του όταν ήταν μικρός, θα ήταν σίγουρα πέντε πόντους πιο ψηλός, θα είχε πετύχει τη μπάλα με το κούτελο και θα την έδιωχνε αντί να τη στείλει στα δίχτυα. Μεγάλη πίκρα θα πήρε η μάνα του που σίγουρα θα σκέφτηκε πόσες ώρες τον κυνηγούσε για να το πιει, ενώ το κωλόπαιδο προτιμούσε να τρέχει στις αλάνες.
Αν, εκτός από εμένα, αγαπάς και τα άλλα ζώα, χάιδεψε τον

Ανοιχτή επιστολή στον κ. Κώστα Γιαννακίδη και η απάντηση του κ. Γιαννακίδη

Κύριε Γιαννακίδη, διάβασα το άρθρο σας στο «Ε» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» που αφορά τα blogs. Ναι, αναφέρομαι σε αυτό για το οποίο θέλατε να σας γράψω κι εγώ τις απόψεις μου και σας το αρνήθηκα. Δεν το ξεχάσατε έτσι δεν είναι;

Ο λόγος για τον οποίο σας γράφω εδώ ανοιχτά; Μα είναι απλός κ. Γιαννακίδη : είδα να αναφέρετε τον πιτσιρίκο και δίπλα υπάρχει η λέξη «ματαιόδοξο». Για την ακρίβεια γράφετε : «Δυο-τρεις έχουν μεταφέρει τα κείμενά τους σε βιβλίο (Πιτσιρίκος, Κουρούνα, Ν. Δήμου). Αυτό ακούγεται εξαιρετικό όσο και ματαιόδοξο. Ποιοι θα το αγοράσουν; Άλλοι bloggers, που θα το ξεφυλλίσουν με φθόνο».

Δεν θέλω να αναφερθώ σε κάποιον άλλον, αλλά δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω πως δεν ξέρετε τι γράφετε. Ο κ. Δήμου δεν μετέφερε τα κείμενα του blog του σε βιβλίο. Επίσης είναι αχαρακτήριστο να αναφέρετε έναν συγγραφέα 60 βιβλίων με εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις που αποφάσισε να κάνει ένα blog, δίπλα σε δυο bloggers παντελώς άγνωστους που απλά τους προτάθηκε να βγάλουν ένα βιβλίο. Τι σχέση έχει ο πιτσιρίκος και το βιβλίο του με τα βιβλία του Νίκου Δήμου;

Σε ό,τι με αφορά, να σας διαβεβαιώσω κ. Γιαννακίδη πως δεν είμαι ματαιόδοξος και δεν επεδίωξα ποτέ να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με δικά μου κείμενα, αλλά ούτε και το φαντάστηκα ποτέ στη ζωή μου. Απλά αποδέχτηκα την πρόταση του κ. Μαραθιά να μεταφερθούν τα κείμενα του blog μου σε βιβλίο επειδή μου δινόταν η δυνατότητα να αφιερώσω κάτι στον πατέρα μου – ο χαμός του ήταν η αιτία που έφτιαξα το blog μου. Το βρίσκετε μελό; Απλά έτσι έγινε. Δεν το ήξερα να ζητήσω την άδειά σας. Θα το έχω υπόψη μου από εδώ και πέρα.

Να σας διαβεβαιώσω επίσης κ. Γιανννακίδη πως αφενός οι bloggers δεν είναι μικρόψυχοι άνθρωποι που θα αγοράσουν το βιβλίο μου από φθόνο και αφετέρου οι πωλήσεις του είναι μεγαλύτερες από τον αριθμό των υπαρχόντων bloggers. Τι συμπέρασμα βγάζετε τώρα;

Και τώρα έχω μια απορία : αν είχα αποδεχτεί την πρότασή σας να συμμετάσχω στο αφιέρωμα που κάνατε και απαντούσα στις ερωτήσεις σας, θα με βρίσκατε ματαιόδοξο κ. Γιαννακίδη; Εσείς γιατί ζητήσατε τις απόψεις κάποιου ματαιόδοξου; Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημά σας μαζί μου κ. Γιαννακίδη; Νιώθετε να σας απειλώ; Σας ενοχλούν οι πολλές επισκέψεις που έχει το blog μου χωρίς να παρέχει cd και dvd; Δεν φταίω εγώ γι’ αυτό. Θα πρέπει να κατηγορήσετε τους αναγνώστες του blog μου – προσωπικά κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να μην με διαβάζει κανείς. Γιατί δεν κάνετε κι εσείς ένα blog για να δούμε πόσοι θα σας διαβάζουν; Ή μήπως έχετε ήδη και δεν το διαβάζει κανείς;


Αναρωτιέμαι τι ζόρι τραβάνε μερικοί δημοσιογράφοι με την περίπτωσή μου. Ποιος είμαι πια; Ο Λαμπράκης; Ο Κόκκαλης; Τα διαπλεκόμενα; Οι νταβατζήδες; Ή απλά δεν μου συγχωρείται που δεν γουστάρω τις παρέες τους; Ξέρω από τα στατιστικά του blog μου πως έχω πολλές επισκέψεις από την «Ελευθεροτυπία» - καλοί μου άνθρωποι, κάντε μου μια χάρη : μαζέψτε τον!

Αγαπητοί αναγνώστες, παραθέτω την ηλεκτρονική αλληλογραφία μεταξύ του κ. Γιαννακίδη και εμού στις 10 Μαΐου - είναι η μόνη άμυνα που έχω. Είναι δυο mail – αυτό που μου έστειλε ο κ. Γιαννακίδης και η απάντησή μου. Έτσι, για να καταλαβαίνετε τι διαβάζετε στα αφιερώματα για τα blogs που υπάρχουν στον Τύπο. Τα συμπεράσματα δικά σας.



Geia sou Pitsiriko,
se eyxaristw poy proteineis th sthlh moy, to eixa pragmatika anagkh kai egw kai to periodiko kai h Eleftherotypia

Twra epeidh kanw ena megalo 8emataki gia ta blogs 8elw na moy peis th gnwmh soy gia kapoia pragmata. Sou episynaptw ena arxeio me orismenous a3ones.
Pes mou oti eisai kai paoki...

Αγαπητοί φίλοι,
Παίρνω το θάρρος να σας στείλω αυτό το μικρό ερωτηματολόγιο μετά από την επικοινωνία που είχαμε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σχετικά με τα blogs.
Θα ήθελα την άποψη σας και την άδεια να τη δημοσιεύσω σε ένα άρθρο για τα ιστολόγια.
Σας παρακαλώ, λοιπόν, αν έχετε το χρόνο, να μου στείλετε τις σκέψεις για τα εξής:

· Πως βλέπετε την ελληνική δικτυακή κοινότητα των blogs; Μεταφέρει ελληνική πραγματικότητα ή δείχνει το δρόμο προς μια υγιώς εναλλακτική αντίληψη των πραγμάτων;
· Πιστεύετε ότι το blog σας υποκαθιστά, κατά κάποιο τρόπο, τη συμβατική μορφή ενημέρωσης;
· Αισθάνεστε, ειδικά εσείς που γράφετε σε μεγάλους κόμβους, ότι το περιεχόμενο που δημιουργείτε, χρησιμοποιείτε για την προώθηση επιχειρηματικών σχεδίων του provider;
· Η ερώτηση «για ποιο λόγο δημιουργήσατε blog» θεωρείται αυτονόητη. Αυτονόητη είναι και η θερμή υποδοχή που θα έχει οποιαδήποτε άλλη άποψη θέλετε να διατυπώσετε.

Παρακαλώ ενημερώστε με αν θέλετε να εμφανιστείτε με τα πραγματικά σας ονόματα ή, τέλος πάντων, δώστε μου έναν προσδιορισμό της ιδιότητας σας στον πραγματικό κόσμο.

Σας ευχαριστώ προκαταβολικά.


Χαίρετε. Είναι πάντα χαρά μου να προτείνω νέους ανθρώπους.

Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να απαντήσω στα ερωτήματά σας. Έχω απαντήσει στα ίδια ερωτήματα δημοσιογράφων πολλές φορές από το περσινό καλοκαίρι και δεν νομίζω πως έχει τίποτα να προσφέρει στον αναγνώστη η δική μου γνώμη. Τα blog είναι τα κείμενά τους και όχι η φιλολογία περί αυτών. Αφήστε δε, που αν το παρακάνω με τη δημοσιότητα, κινδυνεύω κι εγώ να ψάχνω ένα blog για να γράψω αυτά που πραγματικά πιστεύω, όπως υπαινιχθήκατε για τους δημοσιογράφους στο κυριακάτικο κείμενό σας.

Θα σας έλεγα την ομάδα μου, αλλά είναι ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο.

Καλή συνέχεια

π.


Μετά από την δημοσιοποίηση των ανωτέρω, ακολούθησε ένα mail του κ. Γιαννακίδη :

Αγαπητέ Πιτσιρίκο,

Λυπάμαι που δεν γνωρίζω το όνομα σου, προφανώς δεν έχεις το θάρρος για να δημοσιοποιείς τις απόψεις σου επωνύμως. Ανώνυμα είναι πιο εύκολα. Συνήθως δεν κάνω διάλογο με ανώνυμους. Επίσης ουδέποτε δημοσιοποιώ προσωπική αλληλογραφία χωρίς την άδεια του άλλου μέρους.
Μας χωρίζει επίσης μία θεμελιώδης διαφορά: εσύ πλήρωσες για να διαβάσεις το άρθρο περί bloggers, εγώ όπως και άλλοι, δεν δίνουμε δεκάρα για να διαβάσουμε τις σκέψεις σου.

Σου στέλνω την απάντηση μέσω email διότι, εξ όσων είδα, τα δικά σου κείμενα δεν επιδέχονται σχολίων και δεν επιτρέπεις στους πολυπληθείς αναγνώστες σου να τα υποβάλλουν.

Το σχόλιο σου βρίθει απλοποιήσεων, είναι αφελές και ρέπει προς το γελοίο. Στο άρθρο μου ο Νίκος Δήμου αναφέρεται ως blogger, δεν μπαίνω καν στον κόπο να εξηγήσω ποιος είναι διότι το θεωρώ περιττό. Αν δεν το γνωρίζεις, ο κ. Δήμου βρίσκεται στη διαδικασία έκδοσης βιβλίου με τα σχόλια που έχει δημοσιεύσει στο blog του. Οσον αφορά τη ματαιοδοξία, επέτρεψε μου να διατηρώ άποψη την οποία και καταθέτω επωνύμως χωρίς να οχυρώνομαι πίσω από την ανωνυμία.
Υποθέτω θα πουλήσει αρκετά αντίτυπα. Αξίζει, όμως, τον κόπο να πεις και εσύ δημοσίως πόσα αντίτυπα έχεις πουλήσει. Όπως πρόσεξα, γράφεις ότι είναι δημοφιλές μεταξύ των φίλων σου. Μπράβο.

Ζήτησα τις απόψεις σου επειδή το blog σου θεωρείται δημοφιλές. Και για να εξηγούνται τα πράγματα, η εισαγωγή του mail μου, που δημοσιοποίησες χωρίς την άδεια μου, αποτελεί απάντηση σε ένα ειρωνικό σχόλιο που είχες κάνει λέγοντας ότι διαφημίζεις την εφημερίδα και τη στήλη μου.
Σε ευχαριστώ και τώρα, αγαπητέ πιτσιρίκο, για τη διαφήμιση.

ΥΓ. Με συγχωρείς που δεν απευθύνομαι προς εσένα στον πληθυντικό, αλλά οι ανώνυμοι πιτσιρικάδες δεν χρήζουν καλύτερης μεταχείρισης.
ΥΓ2. Δεν έχω blog. Τι να το κάνω; Το έντυπο στο οποίο εργάζομαι υποθέτω το διαβάζουν αρκετοί αναγνώστες, ίσως και περισσότεροι από το blog σου.


Το μόνο που θα είχα να παρατηρήσω είναι πως ο κ. Γιαννακίδης ζήτησε από τον άνθρωπο στον οποίο απευθύνει το παραπάνω mail - εμένα δηλαδή- να του γράψει τις απόψεις του για τα blogs -ξαναγράφω πως αρνήθηκα. Έτερον ουδέν.

(update)Ευχαριστώ τους αναγνώστες για τη "συμπαράσταση", αλλά δεν την έχω ανάγκη. Όσοι διαφωνείτε με τις απόψεις του κ. Γιαννακίδη στο άρθρο του, καλό θα ήταν να απευθυνθείτε στον ίδιο και όχι σε εμένα. Η επιστολή μου προς αυτόν αφορά αυτό που έγραψε για εμένα και όχι το σύνολο των απόψεών του για τους bloggers - δεν είμαι δικηγόρος κανενός και ο καθένας έχει την άποψή του που είναι σεβαστή. Επίσης, αν διαφωνείτε με τους bloggers, οι απόψεις των οποίων φιλοξενούνται στο άρθρο του κ. Γιαννακίδη, απευθυνθείτε σε αυτούς. Προσωπικά δεν τους σχολίασα και δεν θα το κάνω, επειδή δεν σχολιάζω ποτέ τους άλλους bloggers - όποιος διαβάζει αυτό εδώ το blog, το γνωρίζει καλά αυτό. Και βέβαια δεν με ενδιαφέρουν καθόλου αυτά που γνωρίζετε για την προσωπική ζωή, το παρελθόν και τα γούστα του κ. Γιαννακίδη - ξαναγράφω πως ο λόγος που του έγραψα αυτήν την ανοιχτή επιστολή έχει να κάνει μόνο με το σημείο του άρθρου του που με αφορά. Ευχαριστώ.