Ξεκίνησε το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας και τώρα δικαιώνεται ο πρωθυπουργός για την επιλογή της κ. Ντόρας Μπακογιάννη στο υπουργείο Εξωτερικών, γιατί ο κ. Μολυβιάτης είναι κολλημένος με τη μπάλα και δεν το είχε σε τίποτα να πανηγυρίζει την παραβίαση της εστίας της Ιταλίας από τον Ρομπίνιο, την ίδια ώρα που οι Τούρκοι θα παραβίαζαν την υφαλοκρηπίδα μας.
Ειρήσθω εν παρόδω, Ελλάδα και Τουρκία θα έπρεπε να συμμετέχουν σε όλα τα Μουντιάλ, χωρίς αγώνες πρόκρισης, μπας και σταματήσουν οι αερομαχίες και οι αναχαιτίσεις, γιατί μπορεί το ποδόσφαιρο να είναι το όπιο του λαού, αλλά ο πόλεμος είναι το όπιο των ηλιθίων. Μιας και αυτό δεν συμβαίνει, δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα να αντικατασταθούν οι άνδρες υπουργοί και υφυπουργοί από γυναίκες, τουλάχιστον για ένα μήνα, καθώς ο ανδρικός πληθυσμός παρακολουθεί ποδόσφαιρο και δεν μπορεί να ασχολείται με ήσσονος σημασίας θέματα, όπως τα ελληνοτουρκικά και η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας.
Παράλληλα, αποδεικνύεται πως η επιλογή της κ. Μαριέττας Γιαννάκου-Κουτσίκου στο υπουργείο Παιδείας ήταν σοφά προμελετημένη, στο πλαίσιο του Μουντιάλ, αφού οι καταλήψεις των πανεπιστημιακών σχολών συνεχίζονται και η υπουργός φρόντισε να εφοδιάσει τις σχολές, με οθόνες plasma για τους φοιτητές και βελόνες πλεξίματος για τις φοιτήτριες.
Στη Βέροια, οι ανασκαφές για την εύρεση του πτώματος του μικρού Άλεξ σταμάτησαν με την έναρξη του Μουντιάλ και θα επαναληφθούν μετά τον τελικό, ώστε να μπορέσουν οι κάτοικοι να παρακολουθήσουν απερίσπαστοι τους αγώνες, χωρίς θορύβους από μπουλντόζες και χωρίς να πνίγονται στις σκόνες. Της επανέναρξης των ανασκαφών θα προηγηθεί ένας φιλικός ποδοσφαιρικός αγώνας, ανάμεσα σε αστυνομικούς και μικρούς δολοφόνους, τα έσοδα του οποίου θα διατεθούν στο Ίδρυμα «Δεν ξέρω – Δεν είδα – Δεν άκουσα» που δραστηριοποιείται με επιτυχία στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην περιφέρεια, με μοναδικό σκοπό να καταρρίψει τη φήμη που θέλει τους Έλληνες να είναι ρουφιάνοι, ενώ αυτό συμβαίνει μόνο όταν καρφωνόμαστε αναμεταξύ μας, αφού όταν υπεισέρχονται στην υπόθεση ξένα στοιχεία, τα οποία τυχαίνει να είναι τα θύματα, γινόμαστε τάφοι .
Τρομερή επιτυχία γνωρίζει η εκπομπή «Goalywood» που προβάλλεται από την κρατική τηλεόραση, με παρουσιαστές τον Θανάση Λάλα και τον Λάμπη Συνταγματάρχη. Τα πάλαι ποτέ «κακά παιδιά» και σημερινά «κακά γερόντια» φέρνουν ξανά στη μόδα τις αρχές της δεκαετίας του '90, κάνοντας τηλεφωνικές φάρσες στην τηλεόραση (γέλια), με καλεσμένους όποιους βρουν μπροστά τους στον δρόμο τους για το στούντιο ή όποιον έχει την ατυχία να κυκλοφορεί στους διαδρόμους της Ραδιομέγαιρας της Αγίας Παρασκευής, ψάχνοντας για την τουαλέτα.
Έτσι, είχαμε την ευκαιρία να δούμε την κ. Βάνα Μπάρμπα να αναλύει τις αλλαγές που επέφερε στον τρόπο παιχνιδιού της Αγγλίας ο τραυματισμός του Γουέιν Ρούνεϊ, χωρίς βέβαια να παραλείψει να αναφερθεί στο πόσο επηρέασε το κατενάτσιο τους αδελφούς Ταβιάνι, με τους οποίους συνεργάστηκε πριν από καμιά δεκαπενταετία στην Ιταλία για μια διαφήμιση μακαρονιών. Οι αδελφοί Ταβιάνι μάλλον θα αισθάνονται ενοχές που έκαναν αυτήν την διαφήμιση, αλλά η κ. Μπάρμπα, για έναν ανεξήγητο λόγο, την θεωρεί, ως την κορυφαία στιγμή της καριέρας της - είναι μακαρονού, τι να κάνουμε;
Στην εκπομπή είδαμε ακόμα, τον κ. Γιάννη Ιωαννίδη να εξηγεί πόσο πιο ωραίο θα ήταν το ποδόσφαιρο, αν παιζόταν με τα χέρια κι αν αντί για τέρματα είχε καλάθια. Θα συμφωνήσω μαζί του, γιατί έχω προσέξει πως οι μπασκετμπολίστες φτύνουν λιγότερο από τους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι φτύνουν με ρυθμό Αθηναίου της δεκαετίας του '90 – του 1890, εννοώ. Ο κ. Ιωαννίδης είπε ακόμα, πως το φετινό Μουντιάλ δεν έχει καμιά αξία, μιας και απουσιάζει απ' αυτό η ελληνική ομάδα με το ελληνικό DNA, την ίδια ώρα που είναι εκεί ο Ντελ Πιέρο, με την Ιταλία, την πατρίδα του τη γελοία, που τρέμουν όλοι το χακί, ενώ δεν παρέλειψε να κατηγορήσει τους προπονητές που δεν ρίχνουν μερικές χριστοπαναγίες και μερικές μπουνιές στους ποδοσφαιριστές, γιατί αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να νομίζουν οι παίκτες πως οι προπονητές δεν τους αγαπάνε, να πέφτουν ψυχολογικά και να αστοχούν στα πέναλτι.
Στο σημείο αυτό, αγαπητοί αναγνώστες, κάνω έναν πήδο, επειδή βαρέθηκα στην Ελλάδα, και μεταφέρομαι μια βραδιά στο Λεβερκούζεν, λίγο έξω από το σταθμό του Μονάχου. Δίπλα μου λαγοκοιμάται ένας χίπη πεινασμένος, ένας νέγρος μεθυσμένος, τα ναυάγια σωρό. Τους προσπερνώ, πατώντας τους, γιατί είμαι σε ειδική αποστολή του LiFO στη Γερμανία για το Παγκόσμιο Κύπελλο και βιάζομαι. Στο σταθμό με περίμεναν οι φίλοι μου, ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς, οι οποίοι, αν και ποτέ τους δεν διάβασαν Μαρξ, μια χαρά τα κατάφεραν στη ζωή τους, ενώ εγώ, που τον μελέτησα ενδελεχώς, καθυστέρησα καναδυό δεκαετίες να τα κονομήσω, πίνοντας το αίμα του εργάτη με το καλαμάκι.
Οι οδηγοί τους, ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ μας μετέφεραν στο «Alianz Arena», για να παρακολουθήσουμε τον εναρκτήριο αγώνα του Μουντιάλ. Εκεί εγώ πήγα στην τουαλέτα, γιατί κόντευα να τα κάνω πάνω μου και βγαίνοντας, έπεσα πάνω στον Πελέ που περίμενε να κατουρήσει. Μου χαμογέλασε και του είπα «no paper». Εννοούσα πως δεν είχε χαρτί στην τουαλέτα, αλλά αυτός νόμισε πως δεν είχα χαρτί για να μου δώσει αυτόγραφο και έγραψε το όνομά του, με κάτι τεράστιες γραμματάρες πάνω στο άσπρο μου πουκάμισο που είναι Armani. Όπα! Έμμεση διαφήμιση! Ναι, εμένα περίμενε ο Armani να τον διαφημίσω! Τέλος πάντων, μου το κατέστρεψε το πουκάμισο κι ευτυχώς που βρήκα στην κερκίδα μια τύπισσα από την Ακτή του Ελεφαντοστού και της το πούλησα 10000 ευρώ – παράλληλα, μου έδωσε την τοπική της φορεσιά για να ρίξω κάτι πάνω μου προσωρινά, με αποτέλεσμα να μου βάλει χέρι όλο το στάδιο.
Αγαπητοί αναγνώστες, η ατμόσφαιρα στους δρόμους και τις πλατείες των γερμανικών πόλεων είναι γιορτινή και πρόθυμοι νεοναζί, αφού βεβαιωθούν πως είσαι ξένος, σου χτυπάνε ένα τατουάζ με τον αγκυλωτό σταυρό στο μέτωπο, εντελώς δωρεάν. Η διακίνηση ναρκωτικών γίνεται ελεύθερα και σε προσιτές τιμές, ενώ μεθυσμένοι φίλαθλοι από τριτοκοσμικές χώρες ψάχνουν για πόρνες εισαγωγής σε τιμή ευκαιρίας, την ίδια ώρα που στην Ελλάδα, στο Μοναστηράκι, Βαυαροί χωροφυλάκοι, μες στην αντηλιά, χορεύουν μπρος στο βασιλιά συρτάκι.
Κλείνοντας την ανταπόκρισή μου από το Μόναχο, θα σας δώσω μια αποκλειστική πληροφορία, ειδικά για τους αναγνώστες του LiFO : η Βραζιλία είναι το φαβορί για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Σπάστε κουμπαράδες, κλέψτε ανήμπορες γιαγιάδες και στοιχηματίστε, αλλά μην ξεχνάτε ποιος σας έδωσε αυτήν την πληροφορία. Αουφίντερζεν.
Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στο LiFO που κυκλοφορεί. Οι λέξεις είναι φτωχές για να περιγράψουν αυτό το τεύχος του LiFO – είναι μοναδικό. Θα βρείτε, μεταξύ άλλων, σπουδαία κείμενα του κ. Κωστή Παπαγιώργη, του κ. Χρήστου Χωμενίδη, του κ. Χρήστου Μιχαηλίδη και της κ. Λαμπρινής Θωμά, καθώς και μια εξαιρετική συνέντευξη των Massive Attack στον απαράβλητο M. Hulot.
Οι αναγνώστες που ρωτούν για την ηλεκτρονική έκδοση του LiFO, ας κάνουν λίγο υπομονή – έρχεται. Άλλωστε, το site του LiFO δημιουργείται από την δική σας επιθυμία και όχι απλά για να υπάρχει ένας δικτυακός τόπος του περιοδικού. Πολλά έντυπα βρίσκονται σε ηλεκτρονική μορφή στο Διαδίκτυο αλλά δεν τα διαβάζει κανείς. Το site του LiFO θα γίνει το δεύτερο σπίτι σας.
Σε αυτό το τεύχος, με πήραν από την 4η σελίδα που ήμουν δίπλα στην κ. Λαμπρινή Χ. Θωμά (εξαιρετική κυρία – θα γινόταν σπουδαία blogger) και με μετέφεραν στην 8η σελίδα. Είναι πολύ ωραίο να είσαι στην ίδια σελίδα με μια κυρία και στην αρχή στενοχωρήθηκα λίγο αλλά το ξεπέρασα, γιατί δίπλα, στην 9η σελίδα, είναι ο κ. Χρήστος Α. Χωμενίδης που φαίνεται πολύ ωραίος τύπος κι όταν μεγαλώσω, θέλω να του μοιάσω.
Ο κ. Χωμενίδης γράφει ένα άρθρο για τα τελευταία γεγονότα στον χώρο της Παιδείας και συμφωνώ μαζί του, αν και καναδυό χρόνια πριν μάλλον θα διαφωνούσα. Κάτι μου έχει συμβεί από τότε που έφτιαξα αυτό το blog. Όσο πιο σουρεαλιστικά γράφω τόσο πιο σοβαρά βλέπω τελικά τα πράγματα και νιώθω να μετακινούμαι μέσα στο πολιτικοϊδεολογικό φάσμα (κι αυτό μετακινείται όμως) – καθόλου δεν μου αρέσει αυτό. Τέλος πάντων, η ψήφος μου είναι αδιαπραγμάτευτη γιατί έχω δώσει όρκο και εξάλλου, όπως είπε και ο Μπαγιαντέρας, «αλίμονο στον αριστερό που δεν είναι δεξιός και στον γέρο που δεν είναι νέος». Βέβαια, ο Αντόνιο Μπαντέρας είπε «αλίμονο στον αριστερό που είναι δεξιός και στον δεξιό που είναι αριστερός», αλλά αυτός είναι ξένος κι αντιγράφει τον δικό μας.
Λοιπόν, μέσα σε μερικούς μήνες, είχα την χαρά και την τύχη να δω ένα κείμενό μου στην ίδια σελίδα με ένα κείμενο του κ. Δήμου κι ένα άλλο στην διπλανή σελίδα από ένα κείμενο του κ. Χωμενίδη. Είναι μεγάλη τιμή αυτή για ένα φτωχόπαιδο, όπως εγώ, που γεννήθηκε σε ένα πολυβολείο στην Κοκκινιά . Επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται, θα ήθελα να ενημερώσω τη διεύθυνση του LiFO πως μου αρέσουν επίσης ο κ. Μάτεσις, ο κ. Σουρούνης και ο κ. Χαριτόπουλος.
Αγαπημένοι μου είναι ακόμα ο Επίκουρος, ο Ντοστογιέφσκι και όλοι οι Ρώσοι, ο Μαρξ, ο Νίτσε, ο Όσκαρ Ουάιλντ, ο Έσσε, ο Ρίλκε, ο Καζαντζάκης, ο Καραγάτσης, ο Καβάφης, ο Ελύτης, ο Λειβαδίτης, ο Κάλβος, ο Ροΐδης, ο Λασκαράτος, ο Μποστ, ο Ραφαηλίδης, ο Αλεξάνδρου, ο Χατζής, η Πηνελόπη Δέλτα, ο Μαρκ Τουέην, ο Μάρκες, ο Βιντάλ, ο Ροθ, ο Έκο, ο Κούντερα, ο Χειμωνάς, ο Καστοριάδης, ο Κονδύλης και αρκετοί άλλοι που, αν σκοπεύει το LiFO να φιλοξενήσει κανα κείμενό τους στο μέλλον, θα παρακαλούσα να το βάλουν στην διπλανή σελίδα από το δικό μου κείμενο, ή αν γίνεται και στην ίδια, για να το δείξω στα παιδιά μου και να καταλάβουν ποιος είναι ο πατέρας τους, γιατί αν κρίνουν απ’ ό,τι έχουν μπροστά τους, δεν έχω καμιά ελπίδα να κερδίσω την εκτίμησή τους.
Τις τελευταίες τρεις μέρες, το blog δέχεται την μεγαλύτερη επίθεση επισκεπτών από την ημέρα ίδρυσής του – σπάσαν’ τα κοντέρ. Αφού διαβεβαιώσω τους νέους αναγνώστες, πως αυτό το blog δεν αξίζει μία και πως όσα διαβάζετε κι ακούτε γι’ αυτό είναι υπερβολικά και παραπλανητικά, θα ήθελα να παρακαλέσω να μην μου στέλνετε mail σωρηδόν. Είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ να απαντήσω σε όλα. Ζητώ συγγνώμη από όσους αναγνώστες δεν θα απαντήσω, αλλά ειλικρινά μου είναι αδύνατον – είμαι ένας σκληρά εργαζόμενος άνθρωπος. Από χόμπι βέβαια, αλλά εργαζόμενος. Ευχαριστώ.
