Κύριε Κούρτοβικ σας ευχαριστούμε. Ανατρίχιασα με τα καλά σας λόγια για τα blogs στα «ΝΕΑ». «Οι bloggers γράφουν μόνο για το κέφι τους». Αυτό θα κρατήσω, αν και υπάρχουν ακόμα πιο εγκωμιαστικά σχόλια στο άρθρο σας. Είστε γενναιόδωρος. Το πουλί και το μωρό, για τη Γιάννα κι εμένα αντίστοιχα, ήταν καταπληκτικά. Όταν μεγαλώσω, ελπίζω τα ελληνικά μου να είναι καλά σαν τα δικά σας - δύσκολο μου φαίνεται.
Την περασμένη εβδομάδα ένας δημοσιογράφος της «Ε» θεώρησε ματαιοδοξία την έκδοση των βιβλίων από τα blogs. Κι αυτό μάλλον ήταν ένα από τα ήπια σχόλια που έκανε για τα blogs, αυτή την «χωματερή ιδεών» - αυτός ανήκει στην πανεπιστημιακή κοινότητα του Χάρβαρντ. Αυτή την εβδομάδα, ένας άνθρωπος – που όλοι ξέρουμε ποιος είναι – γράφει για τα blogs με αγάπη. Με αγάπη!
Προσωπικά, χάρηκα πολύ για το σημερινό δημοσίευμα στα «ΝΕΑ» και για έναν επιπλέον λόγο :
Χτες ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας μου ζήτησε συνέντευξη. Δεν έκανα καν τον κόπο να απαντήσω στο mail του, αν και μου είπαν τα καλύτερα λόγια γι' αυτόν. Γιατί; Τον περασμένο Απρίλιο η δημοσιογράφος κ. Χάρη Ποντίδα από τα «ΝΕΑ» μου ζήτησε συνέντευξη, αφού μου είπε πόσο της άρεσε το βιβλίο μου. Επειδή το ίδιο διάστημα πολλοί δημοσιογράφοι είχαν ακριβώς το ίδιο αίτημα και είχα αρχίσει να δυσφορώ, ρώτησα μια φίλη μου δημοσιογράφο, αν πρέπει να δώσω συνέντευξη στην κ. Ποντίδα - μου είπε πως στο παρελθόν δούλευαν μαζί και είναι καλός άνθρωπος. Την πίστεψα.
Απάντησα διαδικτυακά στις ερωτήσεις της κ. Ποντίδα, μιλήσαμε δυο φορές στο τηλέφωνο, την ευχαρίστησα, με ευχαρίστησε και η συνέντευξη δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, χωρίς καμία περαιτέρω επικοινωνία. Θέλω να ευχαριστήσω πολύ την κ. Ποντίδα για την εξαιρετική συμπεριφορά της. Χαίρομαι πολύ που σας άρεσε το βιβλίο. Τώρα, μην διανοηθείτε να δημοσιεύσετε την συνέντευξη – δεν σας το επιτρέπω. (Όπα!!!)
Ξέρω πια καλά πως οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» μπορεί να κάνουν αφιέρωμα στα ελληνικά blogs, να αναφέρουν όλους τους bloggers και τους …αναγνώστες τους αλλά όχι τον πιτσιρίκο. Από αυτή την συμπεριφορά δεν εκτίθεμαι εγώ (ο Κανένας δηλαδή), αλλά η εφημερίδα. Μερικοί δημοσιογράφοι της εφημερίδας, ας καταλάβουν επιτέλους πως δεν φταίω εγώ που με διαβάζουν χιλιάδες άνθρωποι – εύχομαι κάποτε να συμβεί αυτό και σε σας. Διαβάζετε blogs για να παίρνετε μαθήματα. Στο μέλλον είναι πιθανόν εσείς να θελήσετε ξανά μια συνέντευξη – εγώ, να είστε σίγουροι, πως από εσάς δεν θέλω τίποτα. Πάντως η μόνη περίπτωση να δώσω ξανά συνέντευξη στα «ΝΕΑ» είναι να μου τη ζητήσει ο Τάκης – έχουμε κι αδυναμίες.
Θα ήθελα να αφιερώσω το σημερινό δημοσίευμα του κ. Κούρτοβικ για τα ελληνικά blogs στην κ. Σταυρούλα Παπασπύρου και τον κ. Κ.Γ. Με αγάπη.
(update- you asked for it!)Έλαβα αρκετά mail από κυρίες που μου ζητούν να πάρω …θέση για το σχόλιο του κ. Κούρτοβικ για την Κουρούνα. Γράφει ο κ. Κούρτοβικ : «Τα κείμενα της Κουρούνας, πάλι, ξεχωρίζουν για τη δροσερή φαντασία και το σπαρταριστό χιούμορ τους, αρκετά σπάνιο στις γυναίκες». Τις ενόχλησε αυτό το σχόλιο γιατί το βρήκαν μειωτικό για τις γυναίκες. Βέβαια, και μόνο η ενόχληση δείχνει μια έλλειψη χιούμορ – συγνώμη κορίτσια – αλλά θα γράψω δυο γραμμές, αν και κινδυνεύω να χάσω κι εγώ το όποιο χιούμορ διαθέτω.
Έχω ξεκαθαρίσει πως διαβάζω κυρίως γυναικεία blogs – το έχω γράψει επανειλημμένως και μάλιστα από τις πρώτες μέρες δημιουργίας του blog. Η κυκλοφορία των βιβλίων με δικαιώνει καθώς τα τέσσερα είναι από γυναίκες και μόνο τα δυο από άντρες – οι γυναίκες θα ήταν πέντε αλλά μια πολύ ταλαντούχα κυρία δεν το θέλησε. Οι άντρες bloggers μοιάζουμε να παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς μας κι αυτό είναι πολύ κουραστικό – ειδικά αν είσαι άντρας κι έχεις κι εσύ τέτοιες τάσεις ώρες-ώρες. Από την άλλη, αντί για το «σατιρικός και ασεβής», θα μου ταίριαζε καλύτερα το «ο blogger που αγαπούσαν οι γυναίκες» - το 90% των mail που λαμβάνω είναι από γυναίκες.
Δεν ξέρω αν έχω ταλέντο στο γράψιμο, αλλά στο διάβασμα έχω. Καταλαβαίνω λοιπόν πως ένας βιβλιοκριτικός δεν αναφέρεται στο χιούμορ των γυναικών στις προσωπικές τους στιγμές, ή στη ζωή γενικά, αλλά στο χιούμορ τους μέσα από τη γραφή – άλλωστε αυτό είναι το θέμα του. Και νομίζω πως το χιούμορ δεν είναι το δυνατό σημείο της «γυναικείας λογοτεχνίας» - ναι , υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Μπορώ να καταλάβω και τον λόγο που συμβαίνει αυτό, αλλά δεν είναι ώρα για αναλύσεις, άσε που δεν είμαι καλός στις αναλύσεις.
Ο αυτοσαρκασμός της Κουρούνας είναι μοναδικός. Αυτό τράβηξε την προσοχή μου, όταν διάβασα για πρώτη φορά ένα κείμενό της. Δεν είναι ένας ντεμέκ αυτοσαρκασμός του στιλ «είμαι φοβερή και τώρα θα κάνω πλάκα στον εαυτό μου για να δείτε πόσο άνετη είμαι» - υπάρχουν στιγμές που τρώει τις σάρκες της. Δεν ξέρω πολλές γυναίκες που να γράφουν με αυτόν τον τρόπο. Η αλήθεια είναι πως ούτε πολλούς άντρες ξέρω – αυτό με συμφέρει. Πάντως είναι περισσότεροι από τις γυναίκες. Οι γυναίκες συγγραφείς με χιούμορ αντιμετωπίζονται ως μισότρελες. Αν μιλήσουμε δε για σάτιρα, σηκώνω τα χέρια ψηλά γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μια στις μέρες μας.
Τα παραδείγματα της Έλενας Ακρίτα και της Μαλβίνας Κάραλη είναι οι δυο εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα - πάντως, αντιμετωπίστηκαν και λίγο σαν περίεργα πτηνά. Από την άλλη, ζούμε σε μια χώρα όπου η σάτιρα και το χιούμορ αντιμετωπίζονται σαν κάτι παρακατιανό. Οι συγγραφείς – άντρες και γυναίκες- γίνονται αποδεκτοί, ως κάτι σημαντικό, μόνο όταν γράφουν «σοβαρά». Και σχεδόν όλοι θέλουν να θεωρούνται σοβαροί συγγραφείς. Για μένα όλα είναι σοβαρά και όταν ακούω πολλά για σοβαρότητα, αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει έλλειψη ταλέντου. Νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο πως ενώ γράφω κυρίως σατιρικά, οι περισσότεροι άνθρωποι μου λένε πως τους αρέσουν περισσότερο τα «σοβαρά» μου κείμενα. Ειρήσθω εν παρόδω και η Κουρούνα αυτό μου έχει πει.
Πόσες φορές βλέπουμε να αναφέρονται σήμερα ο Μποστ και ο Τσιφόρος; Την ίδια ώρα, λιγότερο ταλαντούχοι συγγραφείς θεωρούνται σπουδαίοι και μνημονεύονται διαρκώς γιατί έγραφαν «σοβαρά πράγματα». Το γιατί συμβαίνει αυτό θα ήταν ένα ωραίο θέμα για ένα δοκίμιο ή για μια συζήτηση, αλλά οφείλω να παραδεχτώ πως οι γνώσεις μου δεν είναι επαρκείς και το θέμα με ξεπερνά – επίσης είμαι και τεμπέλης. Νομίζω όμως πως ούτε τον Αριστοφάνη δεν θεωρούμε τόσο σημαντικό όσο τους αρχαίους τραγικούς – αυτός πρέπει να είναι ο λόγος που του αλλάζουμε πιο πολύ και με τόση άνεση τα φώτα. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως ένας σατιρικός συγγραφέας μπορεί να γράψει ένα σπουδαίο δράμα – δεν είμαι όμως καθόλου σίγουρος πως ένας δραματικός συγγραφέας μπορεί να γράψει σάτιρα.
Κι επειδή, ως συνήθως, ξέφυγα από το θέμα – αυτό μου αρέσει στα blogs- θέλω να πω : «Ζήτω οι γυναίκες!».
Και για όσους αναγνώστες ανησυχούν μήπως πάψω να είμαι «ανατρεπτικός», επειδή ευχαριστώ κάποιους ανθρώπους, να κάνω μια διευκρίνιση : σατιρικός είμαι, δεν είμαι ούτε αγενής, ούτε ανάγωγος (την ίδια σημασία έχουν αυτές οι δυο λέξεις, αλλά θέλω να δείξω γλωσσικό πλούτο). Σας ευχαριστώ και πάλι κύριε Κούρτοβικ.
Αγαπητοί αναγνώστες, βλέπω πως έχετε γίνει πάρα πολλοί. Στην περίπτωση που δεν έχετε διαβάσει ένα κείμενο της Κουρούνας και θέλετε, πριν αγοράσετε το βιβλίο της, να διαπιστώσετε ποια είναι αυτή η συγγραφέας, την οποία εξυμνεί σύσσωμη η κριτική, διαβάστε το κείμενο "Πάνω απ' όλα η υγεία".
